Mej bregami
Buduća legenda
- Poruka
- 45.367
Malo lagiš, jel?
Morati ću sada svaki tvoj upis provjeravati jer nisi baš pod viklom, a činio si se normalnim.
-
- Popularno:
- Cetnici na Sremskom frontu
- Srpski studiji u čudnom ozračju
- Koja je svrha kupati se ako nikad nećeš...
- Da li Novom Sadu zaista treba još 11...
- Dužina polnog odnosa u kilometrima
- Putin je Izdao
- Zvocanje od sat vremena za...
- Indija prestaje da kupuje rusku naftu?
- Majka maloletnika prijavila tužilaštvu...
- Grčka, prva u EU, sprema se da uvede...
Хрватски владари
- Začetnik teme Orion ST
- Datum pokretanja
Morati ću sada svaki tvoj upis provjeravati jer nisi baš pod viklom, a činio si se normalnim.
Khal Drogo
Elita
- Poruka
- 17.525
Ако вјерујеш да се обраћаш нормалном саговорнику са којим је могуће водити разбориту расправу и који ће уважавати аргументе, промашио си цео фудбал.
Шта год ти писао, какве год аргументе износио, прилагао изворе (чак и ако цитираш хрватске историчаре), џаба све, тај тјера по своме, "пуца" пропаганду историје илити повијести са хрватских портала за брзу индоктринацију малоумних грла (као овај текст који нам је приложио са једног таквог портала), и затрпава ли тему затрпава вртећи ту своју причу 3-4 реченице и прилажући текстове којима се "наоружао" са тих портала.
Но такав је, има и горих из екипе провокатора који долазе из лијепе њихове и који долазе само како би мало гурали прст у око другим форумашима.
Но када смо се дотакли Жигмунда (којег смо узгред помињали и на другој теми) у хрватској википедији све те краљеве називају хрватско-угарским краљевима, у мађарској википедији пише само краљ Мађарске, што сам већ у посту на теми примијетио;
И за поменутог Жигмунда у хрватској викиоедији и литератури пишу хрватско-угарски краљ, у мађарској википедији (овдје) напишаше и мађарски и њемачки и чешки, ово хрватски заборавише дометнути, лупежи једни мађарски.
Занимљиво да у чланку о Жигмунду уопште не помињу догађај у Крижевцима 1397.године. уопште том догађају не придају никакву пажњу. Мислим, нико не пориче да се десио неки догађај, дјечаци мало били превише немирни, краљева пратња реаговала, и то је то. Један не баш значајан догађај (узгред, и о том хрватском учешћу у бици код Никопоља 1396.године које у том хрватском чланку толико истичу, и у енглеском документарцу и уопште у литератури на енглеском, нема ништа, не помињу се уопште) каквих је било пуно у историји, и којима не треба придавати превелику важност, но када вам историја и није богата догађајима, дај шта даш.
Poslednja izmena:
- Poruka
- 3.300
Ovo je opasno trolanje i zamjena teza pa ti sada pišem OPROŠTAJNO PISMO, jerbo se moja psihofizika teško crpi solo-maratonima od Trogira do Splita i nazad (pogledati na Google maps što sam u stanju istrčati u paklenoj vrućini kako bih se vratio na svoju prirodnu kilažu od 110 kilograma čistog junačkog mišića, da biste shvatili s kakvom veličinom imate posla...) , a još se i puno više crpi mnoštvom trolova na ovom forumu science fiction povijesti, pa će od sada dobro trebati zaslužiti moj odgovor jer ću od sada za pisanje laži i izvrtanja teza dijeliti žute i crvene kartone i ti si DISKVALIFICIRAN !!!
Dakle dao si mi u odgovor tekst koji sam ja tebi dao i u njemu ignorirao smisao teksta koji pokazuje da je MAĐARSKI KRALJ Žigmund zbog ubojstva koje je počinio na križevačkom saboru ISTJERAN VOJNO IZ HRVATSKE, pobjegao preko Drave i onda taj problem riješio tako što je pokornički na koljenima dijelio POVLASTICE KRIŽEVCIMA i okolnim gradovima kako bi se iskupio za svoj krimen. Takvi primjeri jasno opisuju položaj Hrvata u uniji. Kralj je s naše strane Drave nosio glavu u torbi i ovisio o našoj milosti. Ovo je bitan dio:
"Gnjevan hrvatski puk, pod vodstvom Stjepana Prodavića, još se jednom u Podravini pokušao osvetiti kralju, no Hrvati su potisnuti, a Žigmund koristi priliku i sa svojim podanicima 2. ožujka prelazi Dravu i povlači se u Ugarsku.
Vijest o zbivanjima na saboru u Križevcima odjeknula je hrvatskim zemljama. Nečistu savjest pokušao je Žigmund oprati dajući nove kraljevske povlastice Križevcima i nekim drugim hrvatskim gradovima..."
A spornom Pactom Conventom mašu Mađari po svojim muzejima, a ne Hrvati, jer bez pacte nema zapravo nikakvog dogovora oko ničega. I vjerojatnije je da nije bilo nikakvog dogovora uopće jer nam realnost povijesne zbilje prikazuje da su Hrvati napuštali uniju s Mađarima bez ikakvog formalnog raskida utvrđenih odnosa pošto je nemoguće raskinuti nešto što ne postoji. Ali i sporna pacta conventa, koja je i jedino što Mađari imaju od dokumentiranog odnosa sa Hrvatima, jasno naglašava da nabrojano hrvatsko plemstvo koje je svojim posjedima obuhvaćalo gotovo cijelu Hrvatsku ne mora plaćati kralju nikakvih poreza i da je jedina obveza u ratu poslati malo konjanika u pomoć, ali i to na trošak kralja izvan Hrvatske. Dakle državnopravni odnos Hrvata i Mađara sadržajno gledajući bio je MINIMALAN DO BOLA, i u osnovi je predstavljao samo snažan vojni savez. Tako je i bilo u praksi pošto su Hrvati skoro kompletnu Hrvatsku iznosili van iz unije bez da su rekli doviđenja, a znali su Hrvati i preuzeti vodstvo unije i kraljevati nad Mađarima...
Dakle sva državnopravna sveza Hrvatske i Mađarske svodi se na ovaj komad teksta kojim Mađari mašu, a za koji je teško uopće ustvrdit je li dokument ili opis događaja, ali jasno ustvrđuje da su Hrvati diktirali uvjete unije kako Hrvatima paše jer u suprotnom Hrvati kreću s vojskom na Mađare gdje je mađarski kralj odlučio da ne želi još batina...
Pacta Conventa...
"Hrvati pak, čuvši za dolazak kraljev, sakupiše svoju vojsku i spremiše se za bitku. Kralj pak doznavši, da su se Hrvati sakupili, pošalje svoje poslanike hoteći s njima prijateljski pregovarati i sklopiti ugovor, kakav su oni željeli. Hrvati, saslušavši poruku gospodina kralja, sastavši se na skupštini svi skupa, prihvatiše i poslaše 12 plemenskih starješina od 12 hrvatskih plemena, i to župana Jurja od roda Kačića, župana Ugrina od roda Kukara, župana Mrmonju od roda Šubića, župana Pribislava od roda Čudomirića, župana Jurja od roda Snačića, župana Petra od roda Murića, župana Pavla od roda Gusića, župana Martina od roda Karinjana i od roda Lapčana, župana Pribislava od roda Poletčića, župana Obrada od roda Lačničića, župana Ivana od roda Jamometa, župana Miro(ne)ga od roda Tugomira. Ovi, došavši k gospodinu kralju, iskazaše mu dužnu počast. Gospodin pak kralj, primivši ih poljupcem mira, te dostojanstveno s njima postupajući, ovako se pogodiše: da će spomenuti sa svim svojim bližnjim uživati svoje posjede i imovinu u miru i bez smetnje; da nijedan od spomenutih rodova ni njegovi ljudi nisu dužni spomenutomu kraljevskomu veličanstvu plaćati porez ili dohodak, osim što su spomenuti dužni gospodinu kralju, kad netko navali na njegove granice, tad ako gospodin kralj pošalje po njih, dužni su tad poći s najmanje 10 oboružanih konjanika od svakoga spomenutog roda do Drave na svoj trošak, odonud prema Ugarskoj na trošak gospodina kralja, i sve dok traje vojna, moraju ostati. I tako je bilo uređeno godine Gospodinove 1102."
.
Poslednja izmena:
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
e sa tobom vazda neki cirkus
"A spornom Pactom Conventom mašu Mađari po svojim muzejima, a ne Hrvati,
Dakle sva državnopravna sveza Hrvatske i Mađarske svodi se na ovaj komad teksta kojim Mađari mašu, a za koji je teško uopće ustvrdit je li dokument ili opis događaja, ali jasno ustvrđuje da su Hrvati diktirali uvjete unije kako Hrvatima paše jer u suprotnom Hrvati kreću s vojskom na Mađare gdje je mađarski kralj odlučio da ne želi još batina..."
i sta kazes hrvati diktirali uslove madjarima , znaci nekoliko hrvatskih plemica je uslovljavalo madjarsku kraljevinu
pa do skoro ste taj pact sa madjarima pominjali kao dokaz ne znam cega, sad ga se valjda kad ste procitali tekst istoga odricete kao budjavog sira
pa zar niste pisali da je hrvat zapolja tada kraljevao tj vladao madjarima , pa covece ajde odlucite se vise, sve vam se izmesalo
negooo , jesil procitao ti do kraja sta pise na tom tvom linku " u Ugarsku. " koji si postavio recimo o "hrvatu " zapolji ???
"Potkraj 1526. na saboru u Stolnom Biogradu veći dio ugarskih staleža izabrao je za kralja Ivana Zapolju,
(Bio je sin ugarskog palatina Stjepana Zapolje i od 1511. godine erdeljski vojvoda.[2] Bio je vođa skupine ugarskih plemića "
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
Hrvati i Srbi od postanja bjehu jedan jedincati isti narod i među njima ne bješe nikakve razlike. I sve do, na izmak ovoga županiskog doba Hrvati zajednički i bratski dijeljahu sudbinu sa Srbima.
Mnogo puta Hrvati Srbima i Srbi Hrvatima priticahu u pomoć još u staroj domovini, pa i u ovoj novoj.
Tako Hrvati pomagaše Srbima u borbi protiv Avara i Blgara.
A kad bijesni Franci potljačiše Hrvatsku, te naticahu na noževe nevinu dječicu hrvatsku i bacahu ih psima — tada Srbi pomogoše junačkome banu Porinu, te ovaj strese jaram franački i Hrvatska već g. 834. bješe opet slobodna.
A kad za tim i Saraceni nasrnuše na Hrvatsku, Srbi se složno borahu rame uz rame s Hrvatima — i sjajno pobjediše zlotvora.
A kad ono Blgarin Simeun opustoši Srbiju pa navali na Tomislavljevu Hrvatsku —- i tada Zarijni Srbi upored s Hrvatima dočekaše i odbiše zlotvora.
A za tim Hrvati i Srbi složno odbijahu i mnoge učestane napadaje Madžara.
Ali na skoro za tim Hrvati počeše okretati leđa Srpstvu i Pravoslavlju, te se stadoše obraćati Rimu i tuđinštini.
A kad hrvatski kralj Krešimir IV. (tako zvani Veliki) na crkvenom saboru u Spljetu god 1059. priznade papsku vlast i potvrdi zabranu božje službe na srpskom (slovenskom) jeziku: tada se Hrvati vjerom i crkvom još većma odvojiše od Srba, pa sa svim napustiše i slovensko pismo ćirilicu i usvojiše latinicu u svemu.
A konačno se ocjepiše Hrvati od Srba onda, kad mnogohvaljeni njihov kralj Zvonimir primi krunu iz Rima i obveza se plaćati danak papstvu, te poče svom snagom uvoditi rimsku vjeru i tamaniti stare običaje srpske. Narod hrvatski bunio se radi toga protiv Krešimira i Zvonimira, pa Zvonimir to i glavom plati.
A kad Hrvati ubiše i poslednjeg narodiog svoga vladaoca, Petra Svačića, onda ugarski kralj Koloman god. 1102. u Zadru postavi na svoju glavu krunu Zvonimirovu i Hrvati ga dobrovoljno primiše za kralja, a kruna Zvonimirova spoji se sa krunom sv. Stevana.
Od tada do danas kraljevi ugarski ujedno su i hrvatski kraljevi. A sa nestankom Zvonimirove krune i države prestaje i hrvatska povjesnica, te se spaja sa povjesnicom Ugarske: Zbog ove otuđenosti najveći dio hrvatskog naroda, propade u tuđinštini, te danas ima svega 250 do 300 hiljada pravih starih Hrvata, a sve ostalo ili su porimokatoličeni Srbi ili Slovenci.
http://ivoandric.no/biblioteka/Istorija/Simo Lukin Lazic - Kratka Povjesnica Srba.pdf
Mnogo puta Hrvati Srbima i Srbi Hrvatima priticahu u pomoć još u staroj domovini, pa i u ovoj novoj.
Tako Hrvati pomagaše Srbima u borbi protiv Avara i Blgara.
A kad bijesni Franci potljačiše Hrvatsku, te naticahu na noževe nevinu dječicu hrvatsku i bacahu ih psima — tada Srbi pomogoše junačkome banu Porinu, te ovaj strese jaram franački i Hrvatska već g. 834. bješe opet slobodna.
A kad za tim i Saraceni nasrnuše na Hrvatsku, Srbi se složno borahu rame uz rame s Hrvatima — i sjajno pobjediše zlotvora.
A kad ono Blgarin Simeun opustoši Srbiju pa navali na Tomislavljevu Hrvatsku —- i tada Zarijni Srbi upored s Hrvatima dočekaše i odbiše zlotvora.
A za tim Hrvati i Srbi složno odbijahu i mnoge učestane napadaje Madžara.
Ali na skoro za tim Hrvati počeše okretati leđa Srpstvu i Pravoslavlju, te se stadoše obraćati Rimu i tuđinštini.
A kad hrvatski kralj Krešimir IV. (tako zvani Veliki) na crkvenom saboru u Spljetu god 1059. priznade papsku vlast i potvrdi zabranu božje službe na srpskom (slovenskom) jeziku: tada se Hrvati vjerom i crkvom još većma odvojiše od Srba, pa sa svim napustiše i slovensko pismo ćirilicu i usvojiše latinicu u svemu.
A konačno se ocjepiše Hrvati od Srba onda, kad mnogohvaljeni njihov kralj Zvonimir primi krunu iz Rima i obveza se plaćati danak papstvu, te poče svom snagom uvoditi rimsku vjeru i tamaniti stare običaje srpske. Narod hrvatski bunio se radi toga protiv Krešimira i Zvonimira, pa Zvonimir to i glavom plati.
A kad Hrvati ubiše i poslednjeg narodiog svoga vladaoca, Petra Svačića, onda ugarski kralj Koloman god. 1102. u Zadru postavi na svoju glavu krunu Zvonimirovu i Hrvati ga dobrovoljno primiše za kralja, a kruna Zvonimirova spoji se sa krunom sv. Stevana.
Od tada do danas kraljevi ugarski ujedno su i hrvatski kraljevi. A sa nestankom Zvonimirove krune i države prestaje i hrvatska povjesnica, te se spaja sa povjesnicom Ugarske: Zbog ove otuđenosti najveći dio hrvatskog naroda, propade u tuđinštini, te danas ima svega 250 do 300 hiljada pravih starih Hrvata, a sve ostalo ili su porimokatoličeni Srbi ili Slovenci.
http://ivoandric.no/biblioteka/Istorija/Simo Lukin Lazic - Kratka Povjesnica Srba.pdf
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
PORFIROGENET I HRVATI
U Porfirogenetovom spisu, glavna istorijska uloga daje se Hrvatima, a Hrvatska se predstavlja kao jedna moćna država. Kako je to moguće, da jedan vizantijski car izmišlja nepostojeću državu, za koju nije bio siguran da će ikada postojati. Pre njega i u njegovo vreme Hrvatska nije uopšte postojala kao država.
Porfirogenet kaže: „Hrvati stanovahu s one strane Bagibarije, gde su sada Belohrvati. A jedna porodica odelivši se od njih, naime petoro braće: Klukas, Lovelos, Kosences, Muhlo, Hrvotas i dve sestre Tuga i Vuga, sa svojim narodom stignu u Dalmaciju i ovu zemlju zatekoše pod vlašću Avara. Pošto su nekoliko godina međusobno ratovali, Hrvati odnesu pobedu i jedne od Avara pobiju, a preostale prinude na pokornost. Otada ovu zemlju drže Hrvati, a u Hrvatskoj još uvek ima avarskih potomaka i po njima se vidi da su Avari“
Ovo je čudo neviđeno, Porfirogenet zna napamet sva ova zamršena imena vođa Hrvata, kao da su bila toliko slavna i poznata, da su ih tri veka posle događaja svi u Carigradu ponavljali i pričali. Tačno, i da su došli u njegovo vreme i da ih je on lično sve video i sa njima imao neke odnose, teško da bi zapamtio sva njihova imena. Porfirogenet nije bio istoričar, niti je pretendovao da piše istorijsko delo. U njegovo vreme, Hrvati su bili jedna potpuno beznačajna etnička manjina u Srbiji, koja je živela na malom prostoru bez ikakvih državnih obeležja. Navođenje ovih imena je u stvari, potpis autora teksta pripisanog Porfirogenetu. Enigma zvana Porfirogenet je rešena i sve postaje jasno.
Tekst „O narodima“, nije pisao Porfirogenet, nego neko od Hrvata u XVII veku. Zaključujući ovo, ime cara Konstantina Porfirogeneta se pere od teške blamaže kao lažova, šarlatana i falsifikatora. Autor teksta „O narodima „ je neosporno Hrvat, koji priznaje avarsko poreklo Hrvata i da su došli iz Avarske marke u Srbiju. On je napisao i ovo: „Od Hrvata koji su došli u Dalmaciju, odvoji se jedan deo i zavlada Ilirikom i Panonijom“… „mnogo mačku goveđa glava“.
Rimski Ilirik je širi pojam od Ilirije, obuhvatao je celo Helmsko poluostrvo i ostrvo Krit, a Panonija je cela Panonska nizija! Da bi jedan vizantijski car ovako nešto napisao, trebalo bi prethodno da se napije ili najede bunika. Ova rečenica ima ulogu pečata, koji oslobađa cara Konstantina podmetnutih budalaština.
Autor je nepoznati Hrvat i tako ćemo ga zvati u daljem tekstu. On kaže, „Posle dolaska dela Hrvata iz Avarske marke u Dalmaciju, ostali Hrvati, to jest oni koji nisu došli u Dalmaciju, ostanu u susedstvu franačke i zovu ih Beli Hrvati. Oni imaju svoga arhonta i podčinjeni su Otonu, velikom kralju Franačke, koja se naziva i Saksonijom, žive sa Turcima u ljubavi i stupaju u srodstvo. I Hrvati u Dalmaciji pokoravahu se Francima kao i ranije u svojoj zemlji“. Iz ovog teksta vidimo dolazak Hrvata iz Avarske marke, koju je Karlo Veliki osnovao da bi naselio Avare, koje su Srbi proterali iz Panonije posle Karlovog slamanja avarskog haganata. To je bio jedan uzani pojas na istočnoj granici Karlove imperije i oni su sasvim normalno bili i kasnije pod vlašću franačkog vladara. A to, što kaže da su i u Dalmaciji bili pod Francima, nije tačno, jer su bili u Srbiji, a ne van nje. Kada je ovaj tekst pisan u XVII veku, Hrvatska je bila pod Mađarima i otud ona priča, kako „žive sa Turcima u ljubavi i stupaju u srodstvo“.
ZAKLjUČAK
Vizantijski car Konstantin VII Porfirogenet, koji je živeo od 905. do 959 godine, napisao je oko 950 godine, svome sinu Romanu, kako da vlada carevinom. To njegovo delo je bilo didaktičke prirode, nije istorijsko delo, niti ima neku istorijsku vrednost i zato ga niko od vizantijskih pisaca i ne pominje.
Taj mali spis je izvađen iz Vatikanske biblioteke i objavljen u XVII veku, tačnije u Lionu u Francuskoj 1611. godine.
Sedamnaesti vek je bio, vek velikih istorijskih falsifikata i podmetanja u zapadnoj Evropi. U to vreme, Hrvati su objavili letopis popa Dukljanina kao „Kronikon Kroatorum“, to jest „Hrvatska hronika“. Njihovi sveštenici su našli u Vatikanskoj biblioteci skraćeni latinski prevod Dukljaninovog dela i pokušali da ga predstave kao hrvatski dokument. Izmenili su tekst u pojedinim poglavljima, da bi ubacili neku priču o njima i tako je to delo ostalo trajno osakaćeno. Tvrdili su da je Dukljanin pisao o „Crvenoj Hrvatskoj“ koja se prostire od reke Cetine do Bojane. Mnogo kasnije njihovi istoričari su priznali da je to bila obnična izmišljotina. Ali ta priča o „Crvenoj Hrvatskoj“ objašnjava, zašto se u delu podmetnutom Porfirogenetu onako smušeno govori o Duklji i nigde se izričito ne kaže, da je ona u stvari bila naseljena Srbima.
U XVII veku, Hrvatska je bila samo jedan beznačajan geografski pojam i brojala je samo oko tri hiljade dimnjaka, a od vremena formiranja Srbske vojne krajine 1578. godine, (srbska vojna jedinica sa centrom u Karlovcu) Hrvatska se nije prostirala, ni južno od Zagreba.
Hrvatski katolički sveštenici su iskoristili spis Konstantina Porfirogenita, da bi preko njega vršili hrvatsku i katoličku propagandu. Poglavlje „O narodima“ je dopisano i prikačeno na Konstantinov spis. Autor ovog dodatka, neki nepoznati Hrvat, je slabo i površno poznavao istoriju i zato je napravio veliki broj grešaka. U svome zanosu da što više uzdigne Hrvate, prešao je razumnu meru, pa je to učinilo, da se uz velike istorijske greške, lako otkrije njegov falsifikat.
Primera radi, prvi „ban Hrvata“ Krešimir Oštrivojević, banovao je na predelu stare Laburnije između reka Krke i Zrmanje. To je jedna mala teritorija koja je bila u sastavu tadašnje Srbske imperije, kako se zvanično tada Srbija zvala. Autor teksta piše da je Hrvatska pre Krešimira, to jest kada nije još postojala ni kao banovina, imala vojnu silu od 60.000 konjanika, 100.000 pešaka i 5000 lađara. Po ovome se vidi da se radi o jednom hrvartskom pamfletu, rađenom u čisto propagandne svrhe. Autor teksta ispoljava veliku zavist i mržnju prema Srbima, srbska država se uopšte ne pominje, niti njeni vladari, čak ni Pavlimir Ratnik, savremenik Konstantinov, niti prestonica Srbije.
Kako bi inače bilo moguće, da Porfirogenet ne zna ništa o Srbiji, a bavarski anonimni geograf jedan vek ranije piše, da je to jedna velika imperija iz koje potiču svi Sloveni. Dalje tumačenje porekla Srbskog imena od reči „Duli“, što na grčkom jeziku znači robovi je potpuno besmisleno, a misli se na latinsku reč „servi“, koja se ovde u tekstu ne pominje, ali koja je kod Hrvata upotrebljavana u antisrbskoj propagandi. Govorili su da Srbin znači rob i da su Srbi kao narod
robovska pasmina i niko drugi osim Hrvata to nije govorio. U tekstu se kaže: „To je zato, što su bili robovi cara Romeja“, a tu je i jezički problem, jer se od Iraklija na ovamo u Romeji govorilo grčki, a ne latinski. Ova stavka je dokaz više, da se autor teksta podmetnutnog Porfirogenetu, nije osvrtao na pomene srbskog imena pre vizantinskog carstva. Bio je potpuno neoprezan prilikom nabrajanja ostrva u Jadranu i umesto antičkih imena, koja bi bila upotrebljena iz kasnog srednjeg veka, koristio je imena iz doba XVII veka, u kome je živeo. Pored toga pominje ostrva čija su imena nastala od srbskih imena, a poznata su kao takva i u antičko doba, kao: Skerda, Skirdakisa i Arba što je antičko Sarba. Sva njegova tumačenja porekla imena pojedinih gradova su potpuno pogrešna i smešna, što govori da autor nije bio poznavalac filologije, kao ni istorije. Ime reke Bune, tumači po reči „dobro“, to je potiče od reči iz italijanskog jezika „buono“. Hrvatsko ime izvodi iz grčke reči „hora“ i kaže da to znači „oni koji imaju mnogo zemlje“. Pomešao je cara Pavlimira zvanog Ratnik, na latinskom Belum, koji je vladao Srbijom 926 – 942. godine sa sedištem u Trebinju, sa županom Trebinjske Krajine, zetom župana Vlastimira oko 830. godine. U tekstu stoji, da se „od Krajine Belovog rodio Falimir“. Hvalimir se u narodu pominje kao Falimir, a to je unuk, a ne sin Pavlimira Beluma. Hvalimir je rođen posle smrti Konstantina Porfirogeneta i on nije mogao njega pomenuti. To je nepobitni dokaz da sporni tekst nije od Porfirogeneta, nego apokrif. Pisac teksta nije bio istoričar i pisao je po onom što je čuo iz narodnog predanja, pa je pomešao vreme i imena vladara u vezi sa Trebinjem.
Pisac teksta govori o nekih 11 hrvatskih župa u Srbiji, ali ne kaže kako se država zove. Dve od nabrojenih župa stavlja istočno od reke Cetine: Hlevno i Imotski, iako je uzeo tu reku za granicu između Srbije i Hrvatske.
U vreme kada se granica Hrvatske nalazila u predgrađu Zagreba, granica na Cetini je bila neki daleki san Hrvata, prema kome treba težiti. Reka Cetina nije nikada bila granica između Srbije i Hrvatske, odnosno između Srba i Hrvata. Jedno vreme Cetina je bila granica jedne banovine u Srbiji i to u vreme Nemanjinog oca Dese čiji se banat prostirao od Cetine do Skadarskog jezera. To je bilo u XII veku daleko posle Porfirogeneta. Isto je i sa pričom o banu hrvatskom koji je navodno, u vreme Porfirogeneta držao u svojoj vlasti Krbavu, Liku i Gacku. Granica tog prvog bana Krešimira nije prelazila reku Zrmanju.
Celokupna konstrukcija spornog teksta nosi obeležje političkog stanja kod Hrvata sa početka XVII veka. Delo koje je pripisano vizantijskom caru Konstantinu Porfirogenetu, tačnije, onaj deo koji se upotrebljava kao izvor za istoriju Srba i Hrvata, je dokazano hrvatski falsifikat iz XVII veka. Taj spis nema nikakve vrednosti kao istorijski dokument, jer je to jedan od hrvatskih političkih pamfleta. Taj tekst nije pisao neki istoričar, jer ne bi napravio toliko krupnih grešaka, da celo delo liči na neku sprdnju sa istorijom. Sve ukazuje na to da je autor teksta neki hrvatski fratar, koji nije bio neki učeniji čovek. Tekst je na grčkom jeziku, ali na lošem da i to dokazuje, da piscu teksta grčki nije bio maternji jezik.
Hrvati nisu mogli sakriti da su oni, kao jedno avarsko pleme, došli u Srbiju u sedmom veku uz pomoć Vizantije. Pisac teksta te činjenice i ne krije, nego ih potvrđuje. A to stručno dokazuje i savremeni turski istoričar Osman Karataj, koji kaže da su Hrvati poreklom od jednog turskog plemena, po imenu Oguri, sa predela Kaspiskog jezera. I samo ime Hrvata, potiče od starijeg naziva za pleme Oguri – Kurbat. U arijveskom jeziku i vendskoj književnosti, naziv Arvat ima isto značenje kao u savremenom srbskom reč Horjatin.
Da bi se nekako uporedili sa Srbima, izmislili su doseljavanje Srba u sedmom veku i to posle Hrvata. Otuda priča kako su Hrvati po nalogu cara Iraklija ratovali sa Avarima, pobedili ih i od njih preuzeli Dalmaciju. U toj priči nigde nema Srba, niti su oni imali bilo kakvu ulogu u proterivanju Avara. Tako ispada, da Srbi Dalmacije, ne samo što nisu starosedeoci, nego nisu stekli nikakva prava na tu zemlju, oni su doseljenici na hrvatsku zemlju, koju su ovi oteli od Avara. Pa i svi drugi Srbi su njihovi dužnici, jer su „oni pobedili Avare i omogućili Srbima da se nasele u praznu zemlju“.
Evo ko je pobedio Avare. „I Serbgli con la scorta di
Zvonimiro, overo Svetimiro, lor Capitano avanzarono il furor della lor armi nei paesi appartenenti ai Re della Prevalis, e s’ impadronirano della Bosnia…“ Venezia, 1775. Radi se o Srbskom vojvodi Zvonimiru koga je kasnije crkva proglasila za Svetomira, osnivač nove dinastije Svetimirovića, koji je preduzeo ofanzivu protiv Avara 640 godine i proterao ih iz Bosne, Mezije, Dardanije, Raške, Duklje i poptpuno ih porazio u Dalmaciji 641.godine.
Ovo apokrifno Porfirogenetovo delo je popularno tek, od vremena „Ilirskog pokreta“, koji se pravilno naziva „Hrvatski preporod“. Tada su usvajanjem Srbskog književnog jezika, Hrvati proglasili dubrovačku književnost za hrvatsku. Vjekoslav Klajić napisao je „Povijest Bosne“ u kojoj je tvrdio da 95% stanovništva u Bosni čine Hrvati. Matica Hrvatska je objavila zbirku Srbskih narodnih pesama sakupljenih u Bosni, kao „Hrvatske narodne pjesme“. Paul Riter, alias Pavle Vitezović iz XVII veka, tvrdio je da Srbi kao narod uopšte ne postoje. On je napisao na latinskom jednu malu knjižicu pod naslovom: „Život i mučeništvo blaženog Vladimira kralja Hrvatske, vernim perom saopšteno pobožnim sunarodnicima, od viteza Paula Ritera“. Radi se o svetom Jovanu Vladimiru, vladaru Srbije, koji je imao carsku titulu. U jednoj drugoj raspravi Riter kaže: „Oh, ti Hrvatska, koja si obogatila Saramatiju, Evropu i nebo, tolikim slavnim sinovima tvojim… “. Austrijske careve Leopolda i Josifa, Riter naziva „kraljevima cele Hrvatske“, (totius Croatie regibus). Dok je on ovo pisao, Evropa se grozila samo pri pomenu hrvatskog imena. Pisali su po gradskim dvorovima „sačuvaj nas Bože kuge i Hrvata“. Njih je ovekovečio Šiler u „Valenštajnu“ i Volters u „Limburškim legendama“. Slično je govorio i Ante Starčević, koga su Hrvati nazvali „Ocem domovine“. Da biste videli zašto je on zaslužio to zvanje, treba da ga navesti. „Nemanjići su horvatska dinastija, koja je kroz vekove vladala, istočno – severnim pokrajinama Horvacke. Sveti Sava je istočnu crkvu horvatsku odcepio od Patrijarha carigradskog. Na Kosovu, Miloš Kobilić pokazao se Horvatom… “ itd. Dr. Rudolf Horvat je sastavio listu hrvatskih vladara do stvaranja Jugoslavije i na njoj nabrojao ravno 302 „presvetla“ hrvatska vladara? Prema Horvatu izlazi, da su Hrvati imali više vladara, nego i jedan drugi narod na svetu. Hrvati ne priznaju uopšte nikakve srbske vladare, ni pre, ni posle Nemanjića. Bosanske banove i kraljeve, spominju kao svoje i ovo još više umnožava listu „hrvatskih vladara“. Neki Ivan Ružić, takođe hrvatski istoričar je pisao, da je osnivač bugarske dinastije bio neki Hrvat i da se ta dinastija preziva Hrvatović. Kao što su pisali za Hrvoja Vukčića da se prezivao Horvatinić. Spis „O narodima“ podmetnut Porfirogenetu, spada u tu vrstu hrvatske literature.
Evropa je zapamtila Hrvate iz XVII veka kao narod, bez ikakvih obzira, morala i načela, najgore zločince. Imajući sve to u vidu, ovaj falsifikat, kao što su prilepili Porfirogenetu i nije njihov najgnusniji zločin.
Srbi su prvi put čuli za Porfirogeneta i seobe Slovena u vreme Ilirskog pokreta, polovinom XIX veka, koje je doneo jedan Slovenac, katolički sveštenik uz podršku Vratoslava Jagića. Sve te priče je uveo u školske programe u Srbiji naš vrli ministar prosvete Stojan Novaković, posle Berlinskog kongresa, za vreme njegovog ministrovanja 1880 – 1883. godine. Jedan jedini čovek je o tome odlučio uz snažnu podršku Beča i drugih centara moći na zapadu. On je po struci bio pravnik, a ne istoričar. Prevaga je postignuta jednom vrstom puča. Služeći se polugama vlasti Novaković je oterao u prevremenu penziju Panteliju Srećkovića, profesora istorije na Visokoj Školi u Beogradu 1894. godine. Na njegovo mesto postavljen je Novakovićev kum, kreatura Ljubomir Kovačević, koji takođe nije bio istoričar po struci. Za njega Radojčić kaže, da je bio samouki istoričar. Sledeće 1895. godine, Kovačević je postavljen za ministra prosvete u vladi Stojana Novakovića. Zatim je bio sekretar Akademije i državni savetnik. Radojčić i Stanojević kažu, da je Kovačevićev spis o Stefanu Nemanji, potpun promašaj. On je taj, koji je „pronašao“ da Nemanjin otac nije bio ban Desa, nego neki nepoznati Zavida i tako oslobodio Austrougarske noćne more po pitanju Hercegovine. Desa je bio ban Huma i njegov banat se prostirao, od reke Cetine, do Skadarskog jezera, a sahranjen je u Trebinju.
Austrougari su nastojali da ospore srbski karakter Bosne i Hercegovine, pa to nije lako išlo kada se zna, da je to Nemanjina očevina. Kažu da je Kovačević našao neki zapis u crkvi u Bijelom Polju, gde se potpisao neki Miroslav Zavadin. On je tvrdio da se radi o Miroslavu bratu Nemanjinom.
Nema nikakvih dokaza o kojem Miroslavu je reč, niti iz kog je vremena. Nemanjin brat Miroslav bio je knez Huma, a Bijelo Polje je bilo daleko od njegovog banata. Ako je on gradio neku crkvu, gradio je na svome posedu u Humu, a ne na posedu susednog vladara.
„Vrli kaluđer“ Ilarion Ruvarac, je posle bahanalija po Pešti, koju je često posećivao pod izgovorom da ide u Sent Andreju, vršio kritiku serbske istorije i napadao Srbe po svim pitanjima, po kojim su ih napadali i Beč i Budimpešta. Ali, njegova takozvana „Kritička škola“, ne bi nikad odnela prevagu i sve bi to ostalo kao neki kuriozitet, jer po ovoj narodnoj ima i takvih, da nije bilo Novakovića, njegovog
političkog položaja i primene sile. Bez Novakovića za Kovačevića niko danas ne bi ni znao.
Hrvati su radili svoje radnje, a svaki narod je imao prodanih duša poput ove pomenute trojice kod Srba. Na Berlinskom kongresu je Srbima dat diktat, da ne gledaju ništa preko Drine i preko Dunava, pa je tadašnja politika bila njima naklonjena.
„VERITAS IMMUTABILIS EST ET PERPETUA“
ISTINA JE NEPROMENLJIVA I VEČNA!!!
http://www.pecat.co.rs/2011/03/kotao-za-pretapanje-drugih-u-hrvate/
U Porfirogenetovom spisu, glavna istorijska uloga daje se Hrvatima, a Hrvatska se predstavlja kao jedna moćna država. Kako je to moguće, da jedan vizantijski car izmišlja nepostojeću državu, za koju nije bio siguran da će ikada postojati. Pre njega i u njegovo vreme Hrvatska nije uopšte postojala kao država.
Porfirogenet kaže: „Hrvati stanovahu s one strane Bagibarije, gde su sada Belohrvati. A jedna porodica odelivši se od njih, naime petoro braće: Klukas, Lovelos, Kosences, Muhlo, Hrvotas i dve sestre Tuga i Vuga, sa svojim narodom stignu u Dalmaciju i ovu zemlju zatekoše pod vlašću Avara. Pošto su nekoliko godina međusobno ratovali, Hrvati odnesu pobedu i jedne od Avara pobiju, a preostale prinude na pokornost. Otada ovu zemlju drže Hrvati, a u Hrvatskoj još uvek ima avarskih potomaka i po njima se vidi da su Avari“
Ovo je čudo neviđeno, Porfirogenet zna napamet sva ova zamršena imena vođa Hrvata, kao da su bila toliko slavna i poznata, da su ih tri veka posle događaja svi u Carigradu ponavljali i pričali. Tačno, i da su došli u njegovo vreme i da ih je on lično sve video i sa njima imao neke odnose, teško da bi zapamtio sva njihova imena. Porfirogenet nije bio istoričar, niti je pretendovao da piše istorijsko delo. U njegovo vreme, Hrvati su bili jedna potpuno beznačajna etnička manjina u Srbiji, koja je živela na malom prostoru bez ikakvih državnih obeležja. Navođenje ovih imena je u stvari, potpis autora teksta pripisanog Porfirogenetu. Enigma zvana Porfirogenet je rešena i sve postaje jasno.
Tekst „O narodima“, nije pisao Porfirogenet, nego neko od Hrvata u XVII veku. Zaključujući ovo, ime cara Konstantina Porfirogeneta se pere od teške blamaže kao lažova, šarlatana i falsifikatora. Autor teksta „O narodima „ je neosporno Hrvat, koji priznaje avarsko poreklo Hrvata i da su došli iz Avarske marke u Srbiju. On je napisao i ovo: „Od Hrvata koji su došli u Dalmaciju, odvoji se jedan deo i zavlada Ilirikom i Panonijom“… „mnogo mačku goveđa glava“.
Rimski Ilirik je širi pojam od Ilirije, obuhvatao je celo Helmsko poluostrvo i ostrvo Krit, a Panonija je cela Panonska nizija! Da bi jedan vizantijski car ovako nešto napisao, trebalo bi prethodno da se napije ili najede bunika. Ova rečenica ima ulogu pečata, koji oslobađa cara Konstantina podmetnutih budalaština.
Autor je nepoznati Hrvat i tako ćemo ga zvati u daljem tekstu. On kaže, „Posle dolaska dela Hrvata iz Avarske marke u Dalmaciju, ostali Hrvati, to jest oni koji nisu došli u Dalmaciju, ostanu u susedstvu franačke i zovu ih Beli Hrvati. Oni imaju svoga arhonta i podčinjeni su Otonu, velikom kralju Franačke, koja se naziva i Saksonijom, žive sa Turcima u ljubavi i stupaju u srodstvo. I Hrvati u Dalmaciji pokoravahu se Francima kao i ranije u svojoj zemlji“. Iz ovog teksta vidimo dolazak Hrvata iz Avarske marke, koju je Karlo Veliki osnovao da bi naselio Avare, koje su Srbi proterali iz Panonije posle Karlovog slamanja avarskog haganata. To je bio jedan uzani pojas na istočnoj granici Karlove imperije i oni su sasvim normalno bili i kasnije pod vlašću franačkog vladara. A to, što kaže da su i u Dalmaciji bili pod Francima, nije tačno, jer su bili u Srbiji, a ne van nje. Kada je ovaj tekst pisan u XVII veku, Hrvatska je bila pod Mađarima i otud ona priča, kako „žive sa Turcima u ljubavi i stupaju u srodstvo“.
ZAKLjUČAK
Vizantijski car Konstantin VII Porfirogenet, koji je živeo od 905. do 959 godine, napisao je oko 950 godine, svome sinu Romanu, kako da vlada carevinom. To njegovo delo je bilo didaktičke prirode, nije istorijsko delo, niti ima neku istorijsku vrednost i zato ga niko od vizantijskih pisaca i ne pominje.
Taj mali spis je izvađen iz Vatikanske biblioteke i objavljen u XVII veku, tačnije u Lionu u Francuskoj 1611. godine.
Sedamnaesti vek je bio, vek velikih istorijskih falsifikata i podmetanja u zapadnoj Evropi. U to vreme, Hrvati su objavili letopis popa Dukljanina kao „Kronikon Kroatorum“, to jest „Hrvatska hronika“. Njihovi sveštenici su našli u Vatikanskoj biblioteci skraćeni latinski prevod Dukljaninovog dela i pokušali da ga predstave kao hrvatski dokument. Izmenili su tekst u pojedinim poglavljima, da bi ubacili neku priču o njima i tako je to delo ostalo trajno osakaćeno. Tvrdili su da je Dukljanin pisao o „Crvenoj Hrvatskoj“ koja se prostire od reke Cetine do Bojane. Mnogo kasnije njihovi istoričari su priznali da je to bila obnična izmišljotina. Ali ta priča o „Crvenoj Hrvatskoj“ objašnjava, zašto se u delu podmetnutom Porfirogenetu onako smušeno govori o Duklji i nigde se izričito ne kaže, da je ona u stvari bila naseljena Srbima.
U XVII veku, Hrvatska je bila samo jedan beznačajan geografski pojam i brojala je samo oko tri hiljade dimnjaka, a od vremena formiranja Srbske vojne krajine 1578. godine, (srbska vojna jedinica sa centrom u Karlovcu) Hrvatska se nije prostirala, ni južno od Zagreba.
Hrvatski katolički sveštenici su iskoristili spis Konstantina Porfirogenita, da bi preko njega vršili hrvatsku i katoličku propagandu. Poglavlje „O narodima“ je dopisano i prikačeno na Konstantinov spis. Autor ovog dodatka, neki nepoznati Hrvat, je slabo i površno poznavao istoriju i zato je napravio veliki broj grešaka. U svome zanosu da što više uzdigne Hrvate, prešao je razumnu meru, pa je to učinilo, da se uz velike istorijske greške, lako otkrije njegov falsifikat.
Primera radi, prvi „ban Hrvata“ Krešimir Oštrivojević, banovao je na predelu stare Laburnije između reka Krke i Zrmanje. To je jedna mala teritorija koja je bila u sastavu tadašnje Srbske imperije, kako se zvanično tada Srbija zvala. Autor teksta piše da je Hrvatska pre Krešimira, to jest kada nije još postojala ni kao banovina, imala vojnu silu od 60.000 konjanika, 100.000 pešaka i 5000 lađara. Po ovome se vidi da se radi o jednom hrvartskom pamfletu, rađenom u čisto propagandne svrhe. Autor teksta ispoljava veliku zavist i mržnju prema Srbima, srbska država se uopšte ne pominje, niti njeni vladari, čak ni Pavlimir Ratnik, savremenik Konstantinov, niti prestonica Srbije.
Kako bi inače bilo moguće, da Porfirogenet ne zna ništa o Srbiji, a bavarski anonimni geograf jedan vek ranije piše, da je to jedna velika imperija iz koje potiču svi Sloveni. Dalje tumačenje porekla Srbskog imena od reči „Duli“, što na grčkom jeziku znači robovi je potpuno besmisleno, a misli se na latinsku reč „servi“, koja se ovde u tekstu ne pominje, ali koja je kod Hrvata upotrebljavana u antisrbskoj propagandi. Govorili su da Srbin znači rob i da su Srbi kao narod
robovska pasmina i niko drugi osim Hrvata to nije govorio. U tekstu se kaže: „To je zato, što su bili robovi cara Romeja“, a tu je i jezički problem, jer se od Iraklija na ovamo u Romeji govorilo grčki, a ne latinski. Ova stavka je dokaz više, da se autor teksta podmetnutnog Porfirogenetu, nije osvrtao na pomene srbskog imena pre vizantinskog carstva. Bio je potpuno neoprezan prilikom nabrajanja ostrva u Jadranu i umesto antičkih imena, koja bi bila upotrebljena iz kasnog srednjeg veka, koristio je imena iz doba XVII veka, u kome je živeo. Pored toga pominje ostrva čija su imena nastala od srbskih imena, a poznata su kao takva i u antičko doba, kao: Skerda, Skirdakisa i Arba što je antičko Sarba. Sva njegova tumačenja porekla imena pojedinih gradova su potpuno pogrešna i smešna, što govori da autor nije bio poznavalac filologije, kao ni istorije. Ime reke Bune, tumači po reči „dobro“, to je potiče od reči iz italijanskog jezika „buono“. Hrvatsko ime izvodi iz grčke reči „hora“ i kaže da to znači „oni koji imaju mnogo zemlje“. Pomešao je cara Pavlimira zvanog Ratnik, na latinskom Belum, koji je vladao Srbijom 926 – 942. godine sa sedištem u Trebinju, sa županom Trebinjske Krajine, zetom župana Vlastimira oko 830. godine. U tekstu stoji, da se „od Krajine Belovog rodio Falimir“. Hvalimir se u narodu pominje kao Falimir, a to je unuk, a ne sin Pavlimira Beluma. Hvalimir je rođen posle smrti Konstantina Porfirogeneta i on nije mogao njega pomenuti. To je nepobitni dokaz da sporni tekst nije od Porfirogeneta, nego apokrif. Pisac teksta nije bio istoričar i pisao je po onom što je čuo iz narodnog predanja, pa je pomešao vreme i imena vladara u vezi sa Trebinjem.
Pisac teksta govori o nekih 11 hrvatskih župa u Srbiji, ali ne kaže kako se država zove. Dve od nabrojenih župa stavlja istočno od reke Cetine: Hlevno i Imotski, iako je uzeo tu reku za granicu između Srbije i Hrvatske.
U vreme kada se granica Hrvatske nalazila u predgrađu Zagreba, granica na Cetini je bila neki daleki san Hrvata, prema kome treba težiti. Reka Cetina nije nikada bila granica između Srbije i Hrvatske, odnosno između Srba i Hrvata. Jedno vreme Cetina je bila granica jedne banovine u Srbiji i to u vreme Nemanjinog oca Dese čiji se banat prostirao od Cetine do Skadarskog jezera. To je bilo u XII veku daleko posle Porfirogeneta. Isto je i sa pričom o banu hrvatskom koji je navodno, u vreme Porfirogeneta držao u svojoj vlasti Krbavu, Liku i Gacku. Granica tog prvog bana Krešimira nije prelazila reku Zrmanju.
Celokupna konstrukcija spornog teksta nosi obeležje političkog stanja kod Hrvata sa početka XVII veka. Delo koje je pripisano vizantijskom caru Konstantinu Porfirogenetu, tačnije, onaj deo koji se upotrebljava kao izvor za istoriju Srba i Hrvata, je dokazano hrvatski falsifikat iz XVII veka. Taj spis nema nikakve vrednosti kao istorijski dokument, jer je to jedan od hrvatskih političkih pamfleta. Taj tekst nije pisao neki istoričar, jer ne bi napravio toliko krupnih grešaka, da celo delo liči na neku sprdnju sa istorijom. Sve ukazuje na to da je autor teksta neki hrvatski fratar, koji nije bio neki učeniji čovek. Tekst je na grčkom jeziku, ali na lošem da i to dokazuje, da piscu teksta grčki nije bio maternji jezik.
Hrvati nisu mogli sakriti da su oni, kao jedno avarsko pleme, došli u Srbiju u sedmom veku uz pomoć Vizantije. Pisac teksta te činjenice i ne krije, nego ih potvrđuje. A to stručno dokazuje i savremeni turski istoričar Osman Karataj, koji kaže da su Hrvati poreklom od jednog turskog plemena, po imenu Oguri, sa predela Kaspiskog jezera. I samo ime Hrvata, potiče od starijeg naziva za pleme Oguri – Kurbat. U arijveskom jeziku i vendskoj književnosti, naziv Arvat ima isto značenje kao u savremenom srbskom reč Horjatin.
Da bi se nekako uporedili sa Srbima, izmislili su doseljavanje Srba u sedmom veku i to posle Hrvata. Otuda priča kako su Hrvati po nalogu cara Iraklija ratovali sa Avarima, pobedili ih i od njih preuzeli Dalmaciju. U toj priči nigde nema Srba, niti su oni imali bilo kakvu ulogu u proterivanju Avara. Tako ispada, da Srbi Dalmacije, ne samo što nisu starosedeoci, nego nisu stekli nikakva prava na tu zemlju, oni su doseljenici na hrvatsku zemlju, koju su ovi oteli od Avara. Pa i svi drugi Srbi su njihovi dužnici, jer su „oni pobedili Avare i omogućili Srbima da se nasele u praznu zemlju“.
Evo ko je pobedio Avare. „I Serbgli con la scorta di
Zvonimiro, overo Svetimiro, lor Capitano avanzarono il furor della lor armi nei paesi appartenenti ai Re della Prevalis, e s’ impadronirano della Bosnia…“ Venezia, 1775. Radi se o Srbskom vojvodi Zvonimiru koga je kasnije crkva proglasila za Svetomira, osnivač nove dinastije Svetimirovića, koji je preduzeo ofanzivu protiv Avara 640 godine i proterao ih iz Bosne, Mezije, Dardanije, Raške, Duklje i poptpuno ih porazio u Dalmaciji 641.godine.
Ovo apokrifno Porfirogenetovo delo je popularno tek, od vremena „Ilirskog pokreta“, koji se pravilno naziva „Hrvatski preporod“. Tada su usvajanjem Srbskog književnog jezika, Hrvati proglasili dubrovačku književnost za hrvatsku. Vjekoslav Klajić napisao je „Povijest Bosne“ u kojoj je tvrdio da 95% stanovništva u Bosni čine Hrvati. Matica Hrvatska je objavila zbirku Srbskih narodnih pesama sakupljenih u Bosni, kao „Hrvatske narodne pjesme“. Paul Riter, alias Pavle Vitezović iz XVII veka, tvrdio je da Srbi kao narod uopšte ne postoje. On je napisao na latinskom jednu malu knjižicu pod naslovom: „Život i mučeništvo blaženog Vladimira kralja Hrvatske, vernim perom saopšteno pobožnim sunarodnicima, od viteza Paula Ritera“. Radi se o svetom Jovanu Vladimiru, vladaru Srbije, koji je imao carsku titulu. U jednoj drugoj raspravi Riter kaže: „Oh, ti Hrvatska, koja si obogatila Saramatiju, Evropu i nebo, tolikim slavnim sinovima tvojim… “. Austrijske careve Leopolda i Josifa, Riter naziva „kraljevima cele Hrvatske“, (totius Croatie regibus). Dok je on ovo pisao, Evropa se grozila samo pri pomenu hrvatskog imena. Pisali su po gradskim dvorovima „sačuvaj nas Bože kuge i Hrvata“. Njih je ovekovečio Šiler u „Valenštajnu“ i Volters u „Limburškim legendama“. Slično je govorio i Ante Starčević, koga su Hrvati nazvali „Ocem domovine“. Da biste videli zašto je on zaslužio to zvanje, treba da ga navesti. „Nemanjići su horvatska dinastija, koja je kroz vekove vladala, istočno – severnim pokrajinama Horvacke. Sveti Sava je istočnu crkvu horvatsku odcepio od Patrijarha carigradskog. Na Kosovu, Miloš Kobilić pokazao se Horvatom… “ itd. Dr. Rudolf Horvat je sastavio listu hrvatskih vladara do stvaranja Jugoslavije i na njoj nabrojao ravno 302 „presvetla“ hrvatska vladara? Prema Horvatu izlazi, da su Hrvati imali više vladara, nego i jedan drugi narod na svetu. Hrvati ne priznaju uopšte nikakve srbske vladare, ni pre, ni posle Nemanjića. Bosanske banove i kraljeve, spominju kao svoje i ovo još više umnožava listu „hrvatskih vladara“. Neki Ivan Ružić, takođe hrvatski istoričar je pisao, da je osnivač bugarske dinastije bio neki Hrvat i da se ta dinastija preziva Hrvatović. Kao što su pisali za Hrvoja Vukčića da se prezivao Horvatinić. Spis „O narodima“ podmetnut Porfirogenetu, spada u tu vrstu hrvatske literature.
Evropa je zapamtila Hrvate iz XVII veka kao narod, bez ikakvih obzira, morala i načela, najgore zločince. Imajući sve to u vidu, ovaj falsifikat, kao što su prilepili Porfirogenetu i nije njihov najgnusniji zločin.
Srbi su prvi put čuli za Porfirogeneta i seobe Slovena u vreme Ilirskog pokreta, polovinom XIX veka, koje je doneo jedan Slovenac, katolički sveštenik uz podršku Vratoslava Jagića. Sve te priče je uveo u školske programe u Srbiji naš vrli ministar prosvete Stojan Novaković, posle Berlinskog kongresa, za vreme njegovog ministrovanja 1880 – 1883. godine. Jedan jedini čovek je o tome odlučio uz snažnu podršku Beča i drugih centara moći na zapadu. On je po struci bio pravnik, a ne istoričar. Prevaga je postignuta jednom vrstom puča. Služeći se polugama vlasti Novaković je oterao u prevremenu penziju Panteliju Srećkovića, profesora istorije na Visokoj Školi u Beogradu 1894. godine. Na njegovo mesto postavljen je Novakovićev kum, kreatura Ljubomir Kovačević, koji takođe nije bio istoričar po struci. Za njega Radojčić kaže, da je bio samouki istoričar. Sledeće 1895. godine, Kovačević je postavljen za ministra prosvete u vladi Stojana Novakovića. Zatim je bio sekretar Akademije i državni savetnik. Radojčić i Stanojević kažu, da je Kovačevićev spis o Stefanu Nemanji, potpun promašaj. On je taj, koji je „pronašao“ da Nemanjin otac nije bio ban Desa, nego neki nepoznati Zavida i tako oslobodio Austrougarske noćne more po pitanju Hercegovine. Desa je bio ban Huma i njegov banat se prostirao, od reke Cetine, do Skadarskog jezera, a sahranjen je u Trebinju.
Austrougari su nastojali da ospore srbski karakter Bosne i Hercegovine, pa to nije lako išlo kada se zna, da je to Nemanjina očevina. Kažu da je Kovačević našao neki zapis u crkvi u Bijelom Polju, gde se potpisao neki Miroslav Zavadin. On je tvrdio da se radi o Miroslavu bratu Nemanjinom.
Nema nikakvih dokaza o kojem Miroslavu je reč, niti iz kog je vremena. Nemanjin brat Miroslav bio je knez Huma, a Bijelo Polje je bilo daleko od njegovog banata. Ako je on gradio neku crkvu, gradio je na svome posedu u Humu, a ne na posedu susednog vladara.
„Vrli kaluđer“ Ilarion Ruvarac, je posle bahanalija po Pešti, koju je često posećivao pod izgovorom da ide u Sent Andreju, vršio kritiku serbske istorije i napadao Srbe po svim pitanjima, po kojim su ih napadali i Beč i Budimpešta. Ali, njegova takozvana „Kritička škola“, ne bi nikad odnela prevagu i sve bi to ostalo kao neki kuriozitet, jer po ovoj narodnoj ima i takvih, da nije bilo Novakovića, njegovog
političkog položaja i primene sile. Bez Novakovića za Kovačevića niko danas ne bi ni znao.
Hrvati su radili svoje radnje, a svaki narod je imao prodanih duša poput ove pomenute trojice kod Srba. Na Berlinskom kongresu je Srbima dat diktat, da ne gledaju ništa preko Drine i preko Dunava, pa je tadašnja politika bila njima naklonjena.
„VERITAS IMMUTABILIS EST ET PERPETUA“
ISTINA JE NEPROMENLJIVA I VEČNA!!!
http://www.pecat.co.rs/2011/03/kotao-za-pretapanje-drugih-u-hrvate/
- Poruka
- 3.300
e sa tobom vazda neki cirkus
"A spornom Pactom Conventom mašu Mađari po svojim muzejima, a ne Hrvati,
Dakle sva državnopravna sveza Hrvatske i Mađarske svodi se na ovaj komad teksta kojim Mađari mašu, a za koji je teško uopće ustvrdit je li dokument ili opis događaja, ali jasno ustvrđuje da su Hrvati diktirali uvjete unije kako Hrvatima paše jer u suprotnom Hrvati kreću s vojskom na Mađare gdje je mađarski kralj odlučio da ne želi još batina..."
i sta kazes hrvati diktirali uslove madjarima , znaci nekoliko hrvatskih plemica je uslovljavalo madjarsku kraljevinu
pa do skoro ste taj pact sa madjarima pominjali kao dokaz ne znam cega, sad ga se valjda kad ste procitali tekst istoga odricete kao budjavog sira
pa zar niste pisali da je hrvat zapolja tada kraljevao tj vladao madjarima , pa covece ajde odlucite se vise, sve vam se izmesalo
negooo , jesil procitao ti do kraja sta pise na tom tvom linku " u Ugarsku. " koji si postavio recimo o "hrvatu " zapolji ???
"Potkraj 1526. na saboru u Stolnom Biogradu veći dio ugarskih staleža izabrao je za kralja Ivana Zapolju,
(Bio je sin ugarskogpalatina Stjepana Zapolje i od 1511. godine erdeljski vojvoda.[2] Bio je vođa skupine ugarskih plemića "
ZAPOLJE su izvorno HRVATSKO PLEMSTVO i hrvatska dinastije koja je ovladala Mađarima, ali je za Ivana Zapolje odyebana od Hrvata pa se gdjegod po internetu pogrešno naziva ugarskom pošto su Hrvati tada vladali Mađarima, te su se Zapolje kasnije izmiješale s Mađarima pa su gledane kao Mađari. Zapolje su stari hrvatski BANOVI, poput npr. MIRKA ZAPOLJE koji je započeo dinastiju...
U 15. stoljeću Zapolje su se izdigli u vrlo moćno plemstvo. Mali požeški zemljoposjednik Mirko Zapolja (?-1487.) je 1464. godine postao hrvatsko-slavonski ban i kraljevski namjesnik, a nešto kasnije i palatin u Ugarskoj. Mlađi brat Mirka Zapolje, Stjepan (?-1499.) postao je šleskim guvernerom 1474., austrijskim guvernerom 1490., bečkim kapetanom i palatinom 1492. godine.
Ipak nema na internetu puno zabune oko toga da su Zapolje HRVATSKO PLEMSTVO...
Stephen Zápolya was descended from a Croatian noble family from Slavonia.[2] Their family name was derived from the Croatian phrase "za polje"...
Dakle HRVATSKO PLEMSTVO koje je vladalo unijom uz drugu važnu dinastijsku obitelj Jagelonovića KOJI TAKOĐER NISU BILI MAĐARI nego srednjoeuropska kraljevska obitelj podrijetlom iz Poljske i Litve, koja je vladala cijelom srednjom europom. Dakle od Mađara unijom su vladali samo Arpadovići, zatim Hrvati Zapolje, zatim srednjoeuropski Jagelonovići koji su također djelomično bili Hrvati pošto su ih Zapolje ženile. Ovdje do izraza dolazi teški amaterizam kojem svjedočimo na ovom forumu povijesti kada amateri tvrde da su unijom vladali Mađari, koji uopće nisu vladali niti malo u kasnijoj fazi unije, tojest vladali su samo na početku kao Arpadovići. I te Arpadoviće je također yebalo hrvatsko plemstvo tojest tako priča i počinje...
https://www.google.com/url?sa=t&sou...Vaw31sxSpf9yo4vtDBX896L9s&cshid=1594924162146
Vlast Jagelonovića u europi koja prokazuje teški stupanj neznanja, nerazumijevanja povijesti kojem uporno svjedočimo na ovom forumu koji kompleksne dinastijske odnose u europi unutar kojih se Hrvatska nalazila opisuju kao "vlast Mađara" uopće ne razmišljajući koliko se sramote govoreći o mađarskoj vlasti koje pritom nema nigdje...
Dakle ako bismo htjeli dati neki naziv uniji unutar koje se Hrvatska nalazila to bi onda u jednom trenutku pod Jagelonovićima bio "Jagelonski komonvelt", ali to Mađari ne vole govoriti da nakon Arpadovića nisu imali svojega kralja da vlada njima nego su Mađarima vladali Jagelonovići ili Zapolje, odnosno Litvanci ili Hrvati...
.
- Poruka
- 30.535
Извор за све ово?
- Poruka
- 3.300
Postavio sam ti u članku izvore sa wikipedije i mape koje možeš naći na internetu pa istražuj...
Neću više uopće odgovarat na suvišna, besmislena ili trolerska pitanja, nemam se vremena zayebavat sa hrpom trolova. Evo npr. ti mi VEĆ postavljaš pitanje ODMA nakon podužeg i dobro obrazloženog posta, što znači da nema teoretske šanse da si stigao vremenski pročitat išta od linkova u postu. Takvo ishitreno pitanje je iscrpljujuća provokacija upakirana u tobožnju moderatorsku brigu. Istražuj kroz navedeno. UČI povijest. Pa neću ti ja tu napisati knjigu o povijesti europe u svakom detalju. Malo više forumske kolegijalnosti ne bi ti škodilo..
- Poruka
- 17.625
Fino pise u DAI da su srpski kraljevi sa normalnim imenima Bozeslav, Radoslav, Tomislav, Zvonimir itd. To su srpska imena. A hrvatska su banditska kao Muklo i Suklo. Takvih Kraljeva nije bilo s tim banditskim imenima. Bile su samo bande. Svo banovi i knezovi hrvatski su Srbi.
- Poruka
- 30.535
Википедија није извор него енциклопедија, ако је већ користиш стави пречицу ка том тексту тамо.
Наравно да нећеш да одговараш на питања јер одговори на њих покопавају хрватску митомију, зато ти остаје само да преносиш хрватске бајке са Википедије без икаквих доказа, и да сањаш неку Велику Хрватску у то време.
Да се зато вратимо на конкретна питања.
Како се постаје краљ у средњем веку?
Шта је био Звонимир пре него што је постао краљ Хрватске?
- Poruka
- 3.300
Želiš se vratit na konkretna pitanja i govoriš o nečijoj mitomaniji A NEGIRAŠ DA SU HRVATI IMALI KRALJEVE !!!
I s tobom bi se netko trebao gubit vrijeme navodeći ti ARGUMENTE ?
Tebi argumenti ništa ne znače, ti si sebi zacrto sliku u glavi koja je obrnuta od svjetske povijesti i srpske povijesti (pošto od 100 srpskih povjesničara njih pet će se složit s tobom da nije bilo hrvatskih kraljeva... ) i rasprava s tobom je gubitak vremena...
.
Poslednja izmena:
Mej bregami
Buduća legenda
- Poruka
- 45.367
Šteta što nije nigdje zapisano da srpski kraljevi postoje.
Vidim uzimaju se hrvatski, dukljanski, bosanski, ali nigdje srpskih.
Nigdje njihova dvora, nekog dokumenta, isklesanog kamena.
- Poruka
- 17.625
Sve su to Zer Boii! Srpske zemlje, srpski kraljevi, srpske kraljevine.
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 37.326
Mej bregami
Buduća legenda
- Poruka
- 45.367
Kako je Vuk pisao, sve su to Srbi samo se tako ne žele nazivati.
Ali polako, nadmoćna srpska kultura radi svoj posao, turbo folk trešti iz svakog trećeg auta, već sutra će opijeni tom kulturom govoriti mi smo Srbi.
Samo strpljenje nije srpska vrlina tako da se bojim da ćete i to uprskati.
RickRoss
Buduća legenda
- Poruka
- 32.714
Baš nigde nije zapisano?
Mej bregami
Buduća legenda
- Poruka
- 45.367
Imaš nešto?
RickRoss
Buduća legenda
- Poruka
- 32.714
Trešti i kod Hrvata kada hoće da se zabave, kada ih smore klape, Oliver i Tereza.
RickRoss
Buduća legenda
- Poruka
- 32.714
Mase sačuvanih povelja, pomena, freske... šta ja znam.
Pumpaj Dinstanović
Zaslužan član
- Poruka
- 105.105
Trolling?
Mej bregami
Buduća legenda
- Poruka
- 45.367
Odlično, samo nije tema.
Mej bregami
Buduća legenda
- Poruka
- 45.367
To neki tvoj trik da me opet banuju?
RickRoss
Buduća legenda
- Poruka
- 32.714
Bukvalno si u prethodnom postu pitao ''Imaš nešto?''.
Pumpaj Dinstanović
Zaslužan član
- Poruka
- 105.105
Ne, već iskreno pitanje.
