Pa da, odnosno prostor danasnje hrvatske je imao barok/renasansu, ukljucujuci i one koje su se smatrali Hrvatima i one koji nijesu. Ali interesantno da na tom prostoru nije bilo kulturnih radnika/stvaralaca koji su imali srpski duh iako, nesumnjivo, Srba/pravoslavaca je bilo dosta na tom prostoru. Da li to nesto ustvari govori o opstem odnosu pravoslavlja sa prosvjetom?
To pre svega ima veze sa poimanjem identiteta i etnografije u latinskom svetu. Oni su delili južnoslovenska kraljevstva i smatrali to područjima koje se u datom momentu nalaze pod osmanskom ili mletačkom upravom, ali sve stanovnike datog kraljevstva, pripadnicima te nacije. Po istom modelu po kojem su se sve zapadnjačke moderne nacije formirale, a koji je donekle važio i u vreme formiranja moderne mađarske i hrvatske nacije. Svaki pravoslavac na tom području, bio bi pripadnik te političke nacije, objedinjene stvarnom ili u slučaju zemalja pod vlašću Turaka Osmanlija fiktivnom krunom koju održavaju u životu intelektualci na hartiji i na kartama.
Sam preduslov je bio da si rimokatoličke vere, a ne pravoslavne, da možeš cvetati u tim krugovima. A ako se odrekneš pravoslavne vere, ovi svetonazori koji su važili u rimokatoličkoj ekumeni, fundamentalni su uticaj imali. Oni su posredno uticali i na onaj tzv. koncept Hrvatskog državnog prava, pomenuto viđenje zemalja i nacionalnog identiteta.
Ljudi koji su živeli na području
Srpskog kraljevstva, pak, posedovali su srpski identitet. U većoj ili manjoj meri. Znali su nazivati katkad svoj jezik srpskim, po matičnoj državi koju su u kontekstu predmodernog nacionalnog identiteta doživljavali kao svoju i politički i društveno delovali u tom krugu, okruženi pravoslavcima koji su im bili svakako bliži od muslimana. Neki su se i interesovali za saradnju sa srpskim patrijarhom u Peći..Jedan od njih je napisao i prvi kratki istorijsko-geografski opis srpskih zemalja, negde sredinom XVII stoleća. Po nekim kriterijima, nadbiskup Andrija Zmajević bi mogao ispunjavati to što si naveo, kao i još, čini mi se, nekoliko pojedinaca iz Perasta. Te stvari možda znaš, zapravo, i više od mene.
Znaci dijelom moja teza je tacna kad sam govorio da je bilo ,,borbe" izmedju hrvatstva i ilirstva/slovinstva
Pa, definitivno, da.
I Hrvatstvo je na kraju odnelo pobedu.
To je standardno kod maltene svih drzava svijeta. I zvanicna Srbija/srpski akademicki krugovi proglasavaju izjasnjene jugoslovenske knjizevnike/stvaraoce kao srpskim, ili rimske careve rodjene na prostoru Srbije, Srbima. Srpska istorijografija isto proglasava Ivana Gundulica za srpskog knjizevnika ako se ne varam.
Srpska istorija književnosti, preciznije rečeno, da, svrstava Gundulića među autore srpske književnosti. On se, preciznije rečeno, nalazi i na listi 100 najznamenitijih Srba čak. No, ono što je u srpskoj književnosti počev od raspada SFRJ
razgraničeno i
standardizovano jeste definicija pokojnog Jovana R. Deretića, po kojoj se po alternativnim modelima dubrovačka književnost ubraja u srpsku kao
granična, čime se smatra deljeom (srpsko-hrvatskom), te i u isto vreme ne osporavajući da ona u hrvatskoj književnosti ima važniji položaj nego u srpskoj, središnji.
P. S. To sad da sve rimske careve smatra Srbima, nešto nisam čuo sem u krugovima deretićevaca (onog drugog, I. Deretića).
