Ма јок, ови су медитеранци, видиш да је то један те исти лик
ти Цинцари су окупирали наш народ, упоредо са масонима "просветитељима" тј илуминатима, "просвећенима".
Као паразит.
...
Оно треће је Ајнштајн, после је пустио брчине и косу да прикрије своју медитеранско-афричку лобању.
"JELINI STAROG NOVOG SADA (3) Ko su, zapravo, Cincari?
Cincari, Vlasi, Kucovlasi, Aromuni, Makedo-Romani, Makedo-Vlasi, Armanji ili Armani, različiti su etnonimi možda najstarijeg i verovatno jedinog (još prisutnog) autohtonog balkanskog naroda, oko čijeg porekla se i danas spore istoričari, lingvisti, etnolozi.
Ovu temu valjalo bi započeti Kanicovom primedbom kako su Cincari jedan od najvažnijih kulturnih elemenata Balkanskog poluostrva. Srbi pripadnike ovog naroda zovu Cincarima, Grci, Makedonci i Bugari Vlasima (Βλαχους, što na grčkom jeziku označava stočara sa Pinda, neotesan, grub), dok ih Rumuni smatraju delom svoje romanske etničke mase i nazivaju ih imenom sličnim svome - Aromuni. Turci ih zovu Ulahlar, dok se na albanskom jeziku Cincari zovu Vllehë, ili Çobani.
Otkud ime
Dušan J. Popović, pisac najbolje monografije o Cincarima na srpskom jeziku, ovako ih je definisao: Cincarin je po poreklu Ilir ili Tračanin, sasvim retko Sloven, po jeziku Roman, po veri pravoslavan, a po kulturi, barem u varošima Grk, po zanimanju stočar, trgovac ili zanatlija; sve ostalo, kao njegovo ime, prezime, nacionalna osećanja, državljanski položaj, sasvim je neodređeno. Sve može tokom života da promeni. Glavna karakteristika Cincara je neodređenost.
Njihov rodonačelnik u našem modernom društvu je Hristofor Žefarović. To je onaj Žefarović, autor i ilustrator prve naše moderne štampane knjige, iliričesko-rascijanski obšči zograf, rodom iz Dojrana, ali sa jakim grekomanskim primesama, gotovo grecizirani Srbin koji nikada nije savladao ni crkveno-slovenski jezik, kao ni jezik ni ruske ni naše redakcije, nego je pisao ili na grčkom, ili nekom neobičnom mešavinom knjiških kovanica i raznih narečja balkanskog Juga.
Gustav Vajgand (1870-1930), nemački lingvista i etnolog, proučavao je jezike i dijalekte Balkana, posebno jezik Cincara, i smatrao da su Srbi bili ti koji su ovaj narod nazvali Cincarima. Najprihvatljivija pretpostavka o nastanku ovog imena Cincar je da ono potiče od zveckavog izgovora njihove reči cinci, što znači pet. Vajgand, koga je angažovala rumunska Akademija nauka, takođe tvrdi da je cincarski samo dijalekat rumunskog jezika, pa ih je nazvao Aromunima. Time je sliku o Cincarima, opravdano ili ne, presvukao prilično jakom rumunskom nijansom.
Država i pismo
Naš Jovan Cvijić u studiji „Balkansko poluostrvo i južnoslovenske zemlje“ ne poriče jezičke sličnosti, ali odlučno odbija svaku etničku i istorijsku srodnost Cincara, Armanja ili Armana, sa Vlasima iz istočne Srbije. Iako ne osporava da su do dolaska Slovena svi oni činili jedinstvenu masu romanizovanih starosedelaca Balkana, Cvijić za Vlahe iz Braničeva, Stiga, sa Homoljskih planina i iz Šopluka (prostor između Podunavlja i Rodopskih planina) tvrdi da su u etničkom pogledu veoma bliski Rumunima, ali za Vlahe sa Pinda tu bliskost negira.
Cincari nikada nisu imali svoju državu, dugo ni sopstveno pismo prilagođeno jezičkim specifičnosti njihovog jezika, zbog čega svoj književni jezik nisu standardizovali sve do kraja XIX veka. Cincarski jezik, ili Limba armaneasca, spada među najstarije novolatinske jezike Balkana. Nastao je u vreme rimske vladavine Balkanskim poluostrvom, kada su osvajači vršili jake kulturne uticaje na nehelensko stanovništvo južnog Balkana, na plemena Ilira, Tračana, Dačana, Pelazga i druga. U lingvističkom smislu cincarski jezik je derivat latinskog, pa samim time i spada u grupu romanskih jezika, ali u podgrupu manje govornih jezika, kao što su retoromanski, valonski, pijemontski.
Tragovi Rimljana
Cincari, Vlasi ili Armani su, kao svi balkanski narodi, produkt etničkih mikstura. U osnovi oni vode poreklo od paleobalkanskih starosedelaca Pelazga, ili Pelasta i delom od antičkih Makedonjana. Kada je moćna Rimska imperija 229. god. pre Hrista počela osvajanja Ilirika, da bi od vremena vladavine cara Oktavijana Avgusta definitivno zagospodarila Balkanskim poluostrvom, ostavila je na starosedelačko stanovništvo tokom narednih vekova duboke tragove svoje državne prakse i raznih produkata kulture i supkulture. Rimsko-latinska kultura je pomerila dotadašnji uticaj grčkog jezika na jug poluostrva, koji je u vekovima hrišćanske ere u nekim krajevima poluostrva gde je u antičko doba bio prisutan gotovo sasvim nestao.
Centar cincarske kulture bio je tokom osamnaestog veka legendarni grad Moskopolje, smešten na zapadnom obodu istorijske oblasti Velika Vlaška. Velika Vlaška, ili Megalovlahija, protezala se na prostranstvu koji danas zahvata delove četiri balkanske države: Grčke, Albanije, Republike Makedonije i veoma malo zapadne Bugarske. U severnoj Grčkoj Velika Vlaška pokrivala je delove Epira, Tesalije, Makedonije i Trakije; kao srce cincarske postojbine ističe se oblast omeđena linijom koja vodi planinskim vencem Pind, posebno njegovim severnim ogrankom, jugoistočnim visovima Gramosa i Olimpa, preko Vermione, Meglena, Prespanskog jezera, sve do Ohrida.
Na padinama ovih planina nalaze se pogodna mesta gde su Cincari vekovima autonomno živeli svojim specifičnim stočarskim načinom života. Mesta u Grčkoj u čijim su čaršijama Cincari bili većinsko stanovništvo, ili ih je bilo u većem broju, bili su Siatista ili Šačište, Kozani ili Kožane, Kastorija ili Kostur, Nausa ili Nausta, Vlahoklisura, danas Klisura, Katranica (ili Pirgi), Servija ili Srbica, Serfidža, pa Verija, Metsovo ili Mecovo, Konica i druga. U gradovima, trgovačkim centrima, Solunu, Janini i Larisi, Vlasi trgovci i zanatlije predstavljali su uz Grke i Jevreje (u Solunu), čaršijski sloj stanovništva. U Albaniji, tačnije u severnom Epiru, Cincari su držali severozapadne padine planine Gramos i mesta Blace, Šipiska, Selenica, i delove slovenskog Pogradesa.
Oni su bili poreklom Cincari
Mnogi znameniti pripadnici drugih balkanskih naroda bili su poreklom Cincari, među kojima su: Riga od Fere, grčki revojucionar, Petar Ičko, Karađorđev diplomata, Nikola Pašić, Majka Tereza (Agneza Gondža Bojadži), Lazar Paču, srpski ministar finansija, Mihajlo Pupin, znameniti srpski naučnik, Pitu Guli, vođ Ilindenskog ustanka, Jane Sandanski, član VMRO, Naum Krnar, Karađorđev sluga, Konda buljubaša, janjičar i srpski ustanik, Branislav Nušić, braća Manaki, prvi kinooperateri na Balkanu, Toše Proeski, Georgi Hađi, rumunski fudbaler, Simona Halep, rumunska teniserka, Oliver Njego, srpski operski pevač i mnogi drugi..."
https://www.blic.rs/vesti/vojvodina/jelini-starog-novog-sada-3-ko-su-zapravo-cincari/5nkg5zj
) , morao u 19. vijeku da poteže za Beč da tamo "pečati" srpski.
