Kraj XVII vijeka mi je nepouzdan kao izvor pouzdanih podataka za XII vijek, naročito za naše balkanske prostore. Sami evropljani su često isticali kako znaju mnogo više o Papui Novoj Gvineji nego li o Balkanu. U XVI vijeku Srednja i Zapadna Evropa su ozbiljno mislile da na Balkanu žive ljudi sa psećim glavama, mi smo bili "tera inkognita", a u velikoj mjeri smo to i danas.
Polijelej je izrađen u stranoj zemlji, đe su ga domaći majstori izradili po svojim, lokalnim, postpcima i načinima izrade, ukrašen na lokalni način.
Krst sa ognjilima se vezuje za Paleologe u evropskoj heraldici.
Sv. Sava je svetovno lice. Meni djeluje vrlo vjerovatno da je on postavljajući svoj pečat istovremeno i blagosiljao u ime Oca, Sina i Svetog Duha, slično kao kad se čovjek krsti i pri tome četiri puta otiskivao pečat u obliku krsta. Druga stvar su tetragrami kao vizuelni znak vrlo popularan na evropskom istoku, a i u Mađarskoj u svoje doba kad se koristi krst sa četiri jednaka znaka između krakova. Budući da je tadašnje Despotstvo Srbija bila vazalna zemlja Mađarske trebalo bi i taj uticaj ozbiljno uzeti u obzir. Mađari su taj znak dobili na upotrebu od romejskih careva.
U IX vuijeku nema grbova, možda postoje nekakvi običaju oslikavanja štitova, zaostali od antičkih običaja jednoobraznog oslikavanja štitova antičkih grčkih državica, ili legija antičkog Rima, ali prodor novih plemena sa sjecvera i istoka (đe je individualnost na prvom mjestu) je učinio svoje da se gubi jednoobraznost oslikavanja štitova. Istina krstaški ratovi uvode običaj označavanja jednoobraznim krstovima, ali uoporedo sa pojavom viteških redova i sa povratkom krstaša, Evropa biva preplavljerna krstovima najrazličitijih boja i oblika. Da heraldika u XII i XIII vijeku nije uvela red u sve to, taj haos bi trajao do danas.
Sve je to puno zagonetno, na žalost bez direktnih izvora i validnih podataka, ni iskusni heraldičari se ne usuđuju presuđvati na nesigurnom terenu. Previše stvari se tu nagađa, previše je nepouzdanih podtaka. Meni lično djeluje da ne postoji problem da država Srbija koristi svoj grb, naročito jer ne postoji ni jedan jedini razlog koji bi osporio to pravo. to je prihvaćeno i od domaće i međunarodne političke i stručne javnosti i to je u redu. Možda se u budućem vremenu otkriju neke nove stvari zaboravljene opo svetskim arhivama, bibliotekama i privatnim zbirkama. U zadnjih decenija su otkriveni stari ilirski grbovnici u Londonu, Berlinu, Milanu, a moguće je da će biti još takvih otkrića koja će dati potpuniju sliku tog doba.
A možda zapisa nema jer se tim stvarima nije pridavo značaj, kakav im se danas pridaje.
