Pumpaj Dinstanović
Zaslužan član
- Poruka
- 105.003
Ne znam zašto bi to bila poenta, jerbo si dokazao samo da ste onda bespotrebno već koliko trubili o nečemu što niko znaju i vrapci na grani. Da li shvataš da pravite čoveka od slame i vodite prepirku sa fiktivnom drugom stranom (baš slično kao i sa primerom tobožnjeg disanja na trsku)?
Ako te zanima kako su stvarno išle stvari na polju ovog aspekta porfirogenitologije, evo ja ću ti ih ukratko prepričati:
* nakon što je Van Meurs objavio DAI 1611. to postaje opšte poznati izvor i praktično niko uopšte ni ne dovodi u pitanje da su se Srbi doselili sa slovenskog severa u vreme vlasti cara Iraklija (610-641). To piše u svim istorijama naredna dva i po veka i u to veruju i Srbi i verno prenose. U sve udžbenike i istorijske knjige u Srbiji to ulazi, to i mladi Srpčići uče.
* Godine 1856. nemački istoričar sa sa univerziteta u Haleu objavljuje rad Über die alteste Geschichte der Slawen in Dalmatien (549—928). Berlinski đak, inače. Posle toga, bečko-berlinska istoriogafija (pun intended) u potpunosti odbacuje vesti cara Porfirogenita o doseljavanju Srba. Stav nemačke istoriografije se širi dalje i preuzimaju da u suštini svi ostali, uključujući i Srbe i vestima o doseljavanju Srba ne pridaje se skoro pa nikakva pažnja. Posle Berlinskog kongresa (1878) i potpisivanja Tajne konvencije (1881) skoro da niko uopšte ni ne obraća pažnju na Porfirogenitove vesti, koje se razvojem moderne kritičke istoriografije u celosti skoro pa jednoglasno odbacuju. Porfirogenitove vesti o doseljavanju Srba odbacuje i Konstantin Jireček (da, isti taj omraženi Jireček) koji Srbima i utemeljuje stav o odbacivanju DAI. Istoričari kao npr. Vladimir Ćorović, koji je smatrao da u Porfirogenitovom pričanju ima istine zakopane među legendama, među izuzecima su. Šta je bio tada opšti stav, evo ti iz Narodne enciklopedije srpsko-hrvatsko-slovenačke iz 1929. godine, sa rečima tadašnjeg vodećeg srpskog proučavaoca vizantijskih izvora, Dragutina Anastasijevića (1877-1950):
Pogledajte prilog 1280034
Nauka prošloga, pa i ovoga veka proglasila je u licu većine naučnika za legendu celo pričanje Porfiepgenitovo o doseljenju.
Istina je sušta suprotnost onoga što ti misliš. Kao prvo, Porfirogenitu se slepo verovalo (i Mavro Orbini bi ga celog prepisao za Kraljevstvo Slovena, da je imao pristup čitavom delu, a ne samo izvorima iz 29. glave) sve do druge polovine XIX stoleća, od kad se Porfirogenitove vesti decidno odbacuju. U zadnjih vek i po različiti istraživači su iznosili različite stavove, neki kao npr. Tibor Živković zalažući se za rehabilitaciju DAI tj. da treba više poverenja odati Porfirogenitu. Vesti Porfirogenita zauzimaju efemerno mesto i retko se ko njima bavi; tek 1959. godine se javlja kritičko izdanje tih glava sa prevodom i Tiborov rad, koji je u neku ruku maltene samo započet, dokazuje i da je tačno da je DAI generalno zapostavljan izvor za najraniju srpsku istoriju.
Inače, kada već govorimo o stvarima koje su prilično ironične, to je da većina autohtonista vrlo afirmativno govori o Tiboru Živkoviću (sa sve teorijama zavere da je čak u namerno otrovan, tako što su ga zarazili rakom ubacujući mu nešto u čaj, američki ambasador ili neko drugi) iako je to čovek koji se doslovno trudio iz petnih žila da promeni tokove istoriografije koji su bili vrlo nepovoljni prema Porfirogenitu, zadnjih vek i po i koje je uspostavila...nemačka škola.
Vesti cara Porfirogenita o doseljavanju Srba na Balkansko poluostrvo, posle sredine XIX stoleća vrlo su slabo zanimala Srbe. Jedini Srbin koji je posvetio nešto pažnje tome pre stvaranja Jugoslavije, bio je Stanoje Stanojević koji je u drugoj knjizi Vizantija i Srbi (1906) stavio kratku opasku:
Vesto o Gordoservonu u Vitiniji Stanojević je tumačio kao potvrdu da je postojao i deo srpskog naroda u oblasti Strume i Vardara i da je moguće da su se odatle odselili na sever, u ona staništa, ili barem jedan deo tog naroda, ne isključujući da su postojala tu i dva srpska plemena. I to je sve.
Posle stvaranja Jugoslavije, u međuratnom periodu Vladimir Ćorović se od većine izdvaja kao neko ko je smatrao da između legendi postoji puno istine u Porfirogenitovoj naraciji o doseljavanju Srba. Međutim, Ćorović je uglavnom prvenstveno prenosio naraciju i nije uopšte ozbiljnije ulazio u analizu neku; Ćorovićevi komentari stoga nemaju neki posebni značaj i zato oko ovoga on nije praktično ni citiran.
I to je, otprilike, sve još duuugo vremena, Za to vreme DAI ne interesuje Srbe uopšte po pitanju doseljavanja Srba na Balkansko poluostrvo. Ne učestvuju ni u polemikama o tome. Pre svega, po tom pitanju svojevrsnu opsesiju razvijaju Slovenci.
Praktično svi ljudi koji se bave tim pitanjem su Slovenci, listom: Niko Županič prvi, koji u Zagrebu 1920-ih godina počinje stidljivo da se suprotstavlja antiporfirogenitovskom koncenzusu (prvenstveno u polemici sa Hrvatima, koji su uglavnom decidno odbijali Porfirogenitove vesti). Potom, o tome piše i Ljudmil Hauptman, a čovek koji je definitivno otvorio vrata proučavanju Porfirogenitovih vesti o seobi Srba i Hrvata jeste bio posle Drugog svetskog rata Bogo Grafenauer, koji je objavio 1952. godine raspravu Prilog kritici izveštaja Konstantina Porfirogenita o doseljavanju Hrvata. Uz naglasak da se Grafenauer prvenstveno bavio Hrvatima; Srbi su tu efemerno, usputno razmatrani. Čak je i istoričar koji je uemeljio današnju srpsku vizantologiju i otvorio vrata ovoj temi od kasnih 1980-ih godina (od 1987. godine, konkretno), Božidar Ferjančić, poreklom tj. po ocu Slovenac (Ferjančič). I univerzitetski profesor iz Beograda koji se bavio u kasnijem periodu Titove Jugoslavije problematikom doseljavanja Slovena i njihove etnogeneze na Balkanu, (se nije nešto preterano posebno bavio samim vestima o doseljavanju konkretno Srba po Porfirogenitovoj tradiciji; ovde ga navodim prvenstveno zbog nacionalne pozadine), Jadran Ferluga, Slovenac je iz Istre.
Tako da, ako govorimo o Srbima, nakon jedne kratke opaske Stanojevića i posle Ćorovićevog uglavnom beznačajnog prenošenja vesti, ako izuzmemo Ferjančića, prvi Srbin koji se bavi ovom temom jeste Ljubomir Maksimović, 1980-ih godina, koji zaključuje da tek tada počinje da se razvija veći stepen poverenja u Porfirogenitove vesti (od 1980-ih godina). Maksimović, nama savremen čovek, i dan-danas živ. Toliko o tome, @Старо Браничево.
