Ne znam kako ne rezonuješ - kao što sam rekao, govorim o periodu od 70 godina. Dovoljno je osvrnuti se na dataciju nastanka čoveka, život u rodovskim i plemenskim zajednicama. Dataciju upotrebe alata, dataciju prerade gvožđa i bakra - određuje praistorijske epohe, otkrivanje kultura (kao što je Lepenski Vir) itd. Bio bi dobar rad kada bi neko obradio istorijske udžbenike, na primer, od nastanka do nestanka Jugoslavije, uključujući one za vreme okupacije, koji su do poslednjeg primerka uništeni.
Na koje dezinformacije ti misliš?
Ne bih se uopšte složio sa tobom da su pretrpeli korenite promene na polju antike, već naprotiv, najnovije istorijsko razdoblje skače iz jednog polja u drugo. Jedan od udžbenika se vrlo ovlaš bavi pitanjem ratova u Hrvatskoj i Bosni, ali završava sa pozitivnom poslatom porukom u smeru evrointegracija. Posle svrgavanja Miloševića tek se videlo to ludilo, jer su se udžbenici smenjivali, a od nedavno njihovom hiperrodukcijom nije došlo do pojave boljih udžbenika, već samo kontradiktornog haosa, gde su neki napravljeni čak i za drugačije programe (jedan je predviđao da se u 1. razredu
uči do hiljadite godine naše ere). Razlika između pojedinih udžbenika o percepciji Titove Jugoslavije je ekstremna; ili smo govorili o periodu blagostanja, ili najcrnjoj tmini u istoriji srpskog naroda. Jedan udžbenik spominje odavno osporenu brojku od 700.000 stradalih Srba u Jasenovcu, a drugi ide do tolike minimalizacije da ne samo da ne pominje praktično nikakve brojke, nego relativizuje veliki broj stvari koje su se desile tokom Drugog svetskog rata. Jedan udžbenik koji sam skoro imao u rukama izjednačuje gotovo u potpunosti partizane i ustaše, stavljajući četnike kao jedine borce i izrazito veliki akcenat na svaku najmanju četničku borbu, dok jedan jednostavno skoro preskače Drugi svetski rat kao problem, ne upuštajući se u koštac i upravo zbog ovih pitanja.
Na manje-više svakih nekoliko stranica može se pronaći podatak koji je ili odavno razbijeni mit ili poluistina koja se graniči sa potpunom dezinformacijom. Mnoge od tvrdnji na koje se naleće u udbženicima nisu naučno utvrđene činjenice, već samo izrazito prenategnute pretpostavke zbog kojih kada se dođe na fakultet profesori se za glave hvataju kada čuju šta su deca učila. Jedna od njih je navodna tvrdnja da je posle Radićeve smrti 1928. godine kralj Aleksandar Karađorđević ponudio hrvatskim političkim liderima disoluciju Jugoslavije, odnosno razdruženje, po liniji Virovitica-Karlovac-Ogulin-Karlobag, što su Hrvati po kraljevom predlogu odbili. Dakle tu se radi zapravo o jednoj pukoj fantaziji autora udžbenika, koje se ne može opravdati čak ni najslobodašnijim interpretacijama istorijskih izvora.
Mnoge lekcije predstavljaju zamršeni džumbus tvrdnji i podataka koje se graniče sa falsifikatima, ili barem tvrdnji koje svaki upućeniji istoričar sa podsmehom dočekuje. U lekciji o Srbima u Osmanskom carstvu piše da su Turci Osmanlije preko svojih odreda za svega nekoliko godina preko četiri stotine hiljada Srba proterali sa područja Kosova i Metohije krajem XIX stoleća, Mehmed-paša Sokolović je opisivan kao veliki spasitelj srpskog naroda koji je obnovio Pećku patrijaršiju i tamo postavio svog rođenog brata Makarija, sve sa ciljem da zaštiti Srbe, kojima je celog života navodno ostao veran, a na Kosovu Polju 1389. g. Miloš Obilić je uz pomoć Toplice i Kosančića ubio cara Murata.
Ideološka obojenost posebno je prisutna, naravno, u najnovija vremena (četnici i partizani, konzervativci i liberali, itd...klasična dualna podela društva), ali pojedini autori koji su bili takvih ideoloških predubeđenja to su prenosili i dosta dublje u prošlost. Nikola Žutić, jedan od istaknutijih članova Srpske radikalne stranke, pokušavao je utisnuti ideologiju Velike Srbije u udžbenicima na kojima je radio. Iliti, prožeta je tvrdnja o liniji Virovitica-Karlovac-Karlobag kao zapadnoj granici srpskog naroda (za Dalmaciju se kaže da je etničko čisti srpski prostor, u kojem su živele samo pojedine oaze doseljenih Italijana, npr....svi su oni, po Bosni, Slavoniji, Dalmaciji itd. propatili od kolektivne amnezije i krajem XIX st. zaboravili svoj pređašnji nacionalni identitet).
U ovom slučaju bih se složio sa HamilkarBarkom666 donekle po pitanju određenog prosečnog kvaliteta većeg u vreme postojanja Jugoslavije. Tada se bar znalo šta je sistem - balansiranje između naroda i republika, te žrtvovanje u cilju održavanja ideologije bratstva i jedinstva, uz povremeno naravno levičarenje (no kojega u docnije vreme i nije bilo toliko mnogo baš). Danas smo u karakondžuli koja luta bez cilja i ne zna šta će sama sa sobom, odnosno u totalnoj unutrašnjoj konfuziji po pitanju nacionalne istorije. Pogotovo kada dete uči jednu istoriju, a njegov brat godinu dana mlađi drugu...na stranu sad sve silne nebuloze od Obilića do Karađorđevića.
