krauterbox
Iskusan
- Poruka
- 5.492
Ebga kasnim, imao sam nekog posla.
Ja o genetici znam vrlo malo, ono što sam napisao je neka vrsta sižea onih članaka koje sam dao u spojleru i nema razloga da sumnjam u njih dok se ne otkrije suprotno.
E sa Hazarima je već druga stvar - to je istorija i tu sam "svoj na svome".
Ako su ti neki Jevreji govorili o hazarskom porijeklu Aškenaza to ne znači ništa i to uopšte nije ništa čudno.
Šta sve ovde npr. Srbi govore o Srbima?
Stvar je u tome da nauka ne stoji iza tzv. Hazarske teorije.
Hazarologija počinje u 17. v. sa Bukstrofovim objavljivanjem hazarsko-jevrejske prepiske. Djelo je bilo senzacija, ali malo ljudi je vjerovalo u njezinu autentičnost. Tome nije pomoglo ni Sumovo djelo "O Hazarima" iz 1754.
Nauka 18. i 19. v. jednostavno rečeno, bila je veoma skeptična po pitanju postojanja Hazara uopšte.
Ove sumnje su najvećim djelom nestale u drugoj polovini 19. v. kada su objavljeni mnogobrojni arapski, persijski, vizantijski, kineski, jermenski, gruzijski i dr. izvori, koji su sa još jedne strane nesumnjivo potvrdili postojanje i tog naroda i njihove države.
I onda se otišlo u drugu krajnost počeli su se objavljivati radovi u kojima se Hazarija idealizovala kao lux in tenebris sjeveroistočne Evrope (Klaprot, D'Oson, Fren, Makvart, Grigorjev ...).
Inače značajan doprinos istraživanju Hazara dali su ruski naučnici (što je i normalno, jer geografski problem Hazara spada u rusku istoriju), o Hazarima su pisali Tjatišćev, Karamzin, Solovjev, Ključevski, Gruševski, Grec, Dubnov, Garkavi ...
Može slobodno da se kaže i da su Rusi zaslužni za konačno priznanje nauke da su Hazari stvarno i postojali. Naime 1932. akademik Kokovcov izdao je najopširniju hazarsko-jevrejsku prepisku, potkrepljenu obimnim krritičkim komentarima.
No nešto poslije Kokovcova francuz Gregoar objavio je seriju članaka u kojima je jevrejsko-hazarsku prepisku proglasio falsifikatom. Zadatka da opvrgne Gregoara primio se istoričar Landau, koji je koristeći kako Kokovceva, tako i rezultate svojih istraživanja, bukvalno demolirao Francuza.
Tako da je nekadašnje postojanje Hazara i Hazarije od 1938. konačno prihvaćeno kao istorijski fakt.
E sada, od početka XX v. uporedo sa ovim gore dešavanjima pojavljuju se djela koja Aškenaze počinju povezivati sa Hazarima.
Prvi koji je izbacio tu hiptezu i to skoro bez ikakvih argumenata bio je austrijski istoričar Gumplevič. Prihvatio ju je i nešto ozbiljnije nastojao razraditi opet jedan austrijanac – Kučera, a zatim i istoričar Šiper (čitao sam njegovo djelo „Rađanje kapitalizma u ranom srednjovjekovlju kod zapadnoevropskih Jevreja“ – vrlo dobar rad), a nakon njih i onaj sa kojim se ona u nauci u najvećoj mjeri i povezuje, a to je Abraham Poljak, koji je 1951. u Tel-Avivu izdao knjigu „Hazarija – istorija Jevrejskog carstva u Evropi“.
U osnovi Poljakove teorije leži pretpostavka o masovnom preseljenju Hazara na zapad. I „kvaka 22“ i jeste što je to više nego problematično.
Postoje naime mnogi dokumenti koji govore o naseljavanju Hazarskih trgovaca u centrima tranzitne trgovine po Evropi (ali u njima se ne govori o brojnosti tih hazarskih trgovačkih kolonija) i njih Poljakov naravno koristi, no on takođe tvrdi da su postojala i dva velika migraciona talasa u Poljsku, prvi početkom 11. v. a drugi tokom cijelog 13. v.
E zato nema nikakvih dokumenata ... jedini koji ide u prilog Poljaku je ljetopisno saopštenje iz 1117 o preseljenju Hazara iz Sarkela u Černigov.
Protiv Poljaka takođe govori i činjenica da se prva malobrojna svjedočanstva o jevrejskim opštinama u Poljskoj pojavljuju u tek drugoj polovini 13. v. U 14. njihov broj raste, jer tada počinje masovna emigracija Jevreja iz Njemačke i ta migracija npr. potkrepljena je mnoštvom zapisa u tadašnjim državnim, crkvenim i gradskim hronikama ... o hazarskoj migraciji takvih zapisa nema (osim onog jednog iz 1117).
Poljak svoju teoriju nastoji i potkrepiti tvrdnjom da je jidiš hazarsko-gotskog porijekla. On tu tvrdnju bazira na tome da Krimčaki (jevrejska etnolingvistička grupa) govore gotski, ali stvar je u tome da se ni o jeziku Krimskih Gota, kao ni o njihovim vezama sa Hazarima praktično ništa ne zna.
Takođe je pokušano jezik krimskih Karaima (jevrejska sekta) povezati sa hazarskim, ali istraživanja su pokazala da njihov jezik proizilazi iz kipčkasko-poloveckog, a isto se desilo i sa sličnim pokušajima povezivanja jezika Planinskih (kavkaskih) Jevreja sa hazarskim jezikom.
Poljakova teorija (a ona da se razumijemo govori o tome da otprilike pola Aškenaza ima hazarsko porijeklo) biće u potpunosti odbaćena do kraja 70-tih.
Npr. najbolje djelo o Hazarima „Istorija hazarskih judejaca“ izdano 1954. uopšte ne podržava Poljaka. Isto je i sa Artamonovim „Ogledima iz drevne istorije Hazara“ (1937, 1962), Gumiljevljevim „Otkričem Hazarije“ (1966) i kasnijim, podobro antisemitskim djelom „Drevna Rusija i velika stepa“ (1989).
Poljaka ne podržava ni Pletneva (1967), Golb i Pricak (1982), Gold (1980), kao ni Novoseljcev (1990).
Ja o genetici znam vrlo malo, ono što sam napisao je neka vrsta sižea onih članaka koje sam dao u spojleru i nema razloga da sumnjam u njih dok se ne otkrije suprotno.
E sa Hazarima je već druga stvar - to je istorija i tu sam "svoj na svome".
Ako su ti neki Jevreji govorili o hazarskom porijeklu Aškenaza to ne znači ništa i to uopšte nije ništa čudno.
Šta sve ovde npr. Srbi govore o Srbima?
Stvar je u tome da nauka ne stoji iza tzv. Hazarske teorije.
Hazarologija počinje u 17. v. sa Bukstrofovim objavljivanjem hazarsko-jevrejske prepiske. Djelo je bilo senzacija, ali malo ljudi je vjerovalo u njezinu autentičnost. Tome nije pomoglo ni Sumovo djelo "O Hazarima" iz 1754.
Nauka 18. i 19. v. jednostavno rečeno, bila je veoma skeptična po pitanju postojanja Hazara uopšte.
Ove sumnje su najvećim djelom nestale u drugoj polovini 19. v. kada su objavljeni mnogobrojni arapski, persijski, vizantijski, kineski, jermenski, gruzijski i dr. izvori, koji su sa još jedne strane nesumnjivo potvrdili postojanje i tog naroda i njihove države.
I onda se otišlo u drugu krajnost počeli su se objavljivati radovi u kojima se Hazarija idealizovala kao lux in tenebris sjeveroistočne Evrope (Klaprot, D'Oson, Fren, Makvart, Grigorjev ...).
Inače značajan doprinos istraživanju Hazara dali su ruski naučnici (što je i normalno, jer geografski problem Hazara spada u rusku istoriju), o Hazarima su pisali Tjatišćev, Karamzin, Solovjev, Ključevski, Gruševski, Grec, Dubnov, Garkavi ...
Može slobodno da se kaže i da su Rusi zaslužni za konačno priznanje nauke da su Hazari stvarno i postojali. Naime 1932. akademik Kokovcov izdao je najopširniju hazarsko-jevrejsku prepisku, potkrepljenu obimnim krritičkim komentarima.
No nešto poslije Kokovcova francuz Gregoar objavio je seriju članaka u kojima je jevrejsko-hazarsku prepisku proglasio falsifikatom. Zadatka da opvrgne Gregoara primio se istoričar Landau, koji je koristeći kako Kokovceva, tako i rezultate svojih istraživanja, bukvalno demolirao Francuza.
Tako da je nekadašnje postojanje Hazara i Hazarije od 1938. konačno prihvaćeno kao istorijski fakt.
E sada, od početka XX v. uporedo sa ovim gore dešavanjima pojavljuju se djela koja Aškenaze počinju povezivati sa Hazarima.
Prvi koji je izbacio tu hiptezu i to skoro bez ikakvih argumenata bio je austrijski istoričar Gumplevič. Prihvatio ju je i nešto ozbiljnije nastojao razraditi opet jedan austrijanac – Kučera, a zatim i istoričar Šiper (čitao sam njegovo djelo „Rađanje kapitalizma u ranom srednjovjekovlju kod zapadnoevropskih Jevreja“ – vrlo dobar rad), a nakon njih i onaj sa kojim se ona u nauci u najvećoj mjeri i povezuje, a to je Abraham Poljak, koji je 1951. u Tel-Avivu izdao knjigu „Hazarija – istorija Jevrejskog carstva u Evropi“.
U osnovi Poljakove teorije leži pretpostavka o masovnom preseljenju Hazara na zapad. I „kvaka 22“ i jeste što je to više nego problematično.
Postoje naime mnogi dokumenti koji govore o naseljavanju Hazarskih trgovaca u centrima tranzitne trgovine po Evropi (ali u njima se ne govori o brojnosti tih hazarskih trgovačkih kolonija) i njih Poljakov naravno koristi, no on takođe tvrdi da su postojala i dva velika migraciona talasa u Poljsku, prvi početkom 11. v. a drugi tokom cijelog 13. v.
E zato nema nikakvih dokumenata ... jedini koji ide u prilog Poljaku je ljetopisno saopštenje iz 1117 o preseljenju Hazara iz Sarkela u Černigov.
Protiv Poljaka takođe govori i činjenica da se prva malobrojna svjedočanstva o jevrejskim opštinama u Poljskoj pojavljuju u tek drugoj polovini 13. v. U 14. njihov broj raste, jer tada počinje masovna emigracija Jevreja iz Njemačke i ta migracija npr. potkrepljena je mnoštvom zapisa u tadašnjim državnim, crkvenim i gradskim hronikama ... o hazarskoj migraciji takvih zapisa nema (osim onog jednog iz 1117).
Poljak svoju teoriju nastoji i potkrepiti tvrdnjom da je jidiš hazarsko-gotskog porijekla. On tu tvrdnju bazira na tome da Krimčaki (jevrejska etnolingvistička grupa) govore gotski, ali stvar je u tome da se ni o jeziku Krimskih Gota, kao ni o njihovim vezama sa Hazarima praktično ništa ne zna.
Takođe je pokušano jezik krimskih Karaima (jevrejska sekta) povezati sa hazarskim, ali istraživanja su pokazala da njihov jezik proizilazi iz kipčkasko-poloveckog, a isto se desilo i sa sličnim pokušajima povezivanja jezika Planinskih (kavkaskih) Jevreja sa hazarskim jezikom.
Poljakova teorija (a ona da se razumijemo govori o tome da otprilike pola Aškenaza ima hazarsko porijeklo) biće u potpunosti odbaćena do kraja 70-tih.
Npr. najbolje djelo o Hazarima „Istorija hazarskih judejaca“ izdano 1954. uopšte ne podržava Poljaka. Isto je i sa Artamonovim „Ogledima iz drevne istorije Hazara“ (1937, 1962), Gumiljevljevim „Otkričem Hazarije“ (1966) i kasnijim, podobro antisemitskim djelom „Drevna Rusija i velika stepa“ (1989).
Poljaka ne podržava ni Pletneva (1967), Golb i Pricak (1982), Gold (1980), kao ni Novoseljcev (1990).
