Proces u kome se formirao vlaški jezik, a koji podrazumeva romanizaciju jezika starosedelaca – preteča Vlaha (Tračana, Tribala. Kelta) na prostoru Balkana, južno od Dunava, trajao je više vekova, od I veka pre Nove ere, do početka VII veka. Proces romanizacije, podrazumeva proces menjanja dotadašnjeg govora i sporazumevanja, medju pretečama Vlaha, usvajanjem latinskih izraza, reči i pojmova, mada paleolingvistika prepoznaje izvorne oblike reči iz jezika Tračana (prof. Dr Ivan Duridanov) i Kelta, koji svoje osnovne oblike zadržavaju do danas.212. godine, ukazom cara Karakukle, svi oni koji su živeli na teritoriji starog Rima, proglašavaju se slobodnim gradjanima Rima (Civis Romanus sum) i kao zvanični jezik za medjusobnu komunikaciju je latinski, koji i preci Vlaha sve više primenjuju, doduše u malo iskvarenom obliku – tkz, „narodni latinski (Lingvua latina vulgata). Prema istorijskim izvorima, taj jezik se formirao početkom VII veka, čime ja determinisano i stvaranje vlaške nacije (jer je jezik najbitnije obeležje jedne nacije).
Istovremeno. 106. godine Nove ere, car Trajan je osvojio teritorije severno od Dunava, tačnije 14 % tadašnje Dakije, a Rim se, pod najezdom varvara povukao sa tih teritorija pod Aurelijanom, oko 272. godibe Nove ere, južno od Dunava. U tom kratkom periodu, romanizacija u pogledu jezika pre svega, nije mogla biti obavljena. (zabunu kod istoričara izaziva naziv provincije, kojoj je Aurelijan, dao teritorijama, južno od Dunava, na koje je prebegao – Priobalna Dakija – u znak sećanja na osvojeni deo Dakije, ali sa primedbom da u njoj nije bilo Dačana).
I pored pokušaja da se Dačani prikažu kao Tračansko pleme, ne nailazi na odobravanje kod istoričara, jer se radi o neargumentovanoj, istorijskoj nelogičnosti, pre svega u rekonstrukciji dačanskog i tračkog jezika):
Sledi sasvim logičan i argumentovan zaključak, da se vlaški jezik formirao južno od Dunava, na teritotiji današnje Srbije i Bugarske..
Vlasi , južno od Dunava, pri podeli Rimskog carstva u IV veku pripali su Vizantiji – Istočnom rimskom carstvu. Kada je tada , kao državna religija uvedeno hrišćanstvo, Vlasi su to teško prihvatili i svoje paganske bogove i božanstva pretočili su u hrišćanske svece (tada ih je bilo 44) te su ih slavili kao slavu i time izvršili supstituciju svojih bogova i božanstava ( održano i do danas – pri slavljenju slave Vlasi pominju 44 svetaca).
Vlasi nikada nisu mogli da prihvate ni u kom pogledu dominaciju i vlast Istočnog rimskog carstva, uvek su bili protiv, protiv uredjenja, zvanične crkve, a nikada nisu prihvatili ni zvanični grčki jezik, koji je kao službeni uveden u VII veku. Nastavili su da govore svojom varijantom latinskog jezika, te ih vizantijski car Konstantin VII naziva Romanjonima (kasnije Rumiljima po nazivu za Balkan RUMelija – odakle i potiče naziv – RUMÎNJ koji nije izveden od naziva za Rumuniju, već naziva za latinske govornike Rumelije, Balkana, odnosno dela Vizantije).
U svim srednjevekovnih dokumentima, vizantijski istoričari Vlahe su nazivali upravo imenom . Vlah i nigde nije zabeleženo da su nazivani ili se u internoj medjusobnoj komunikaciji nazivaju nekom izvedenicom od imena Romanus (Rimljanin) Izraz rumîn, prvi put će se nači u jednom prevodu Novog zaveta iz 1577. godine (dakle u vreme kada je Vlah dobio u tursko vreme pogrdan značaj, pa je endonim zamenjen novim izrazom rumîn, da bi se ukazalo na poreklo od Rimljana, odnosno Rumejaca iz Rumelije – Vizantije)
Elem, Vlasi su stupali u razne saveze u borbi protiv Vizantije, pre svega sa Bugarima, u okviru Bugarsko vlaškog carstva. Severno od Dunava na teritoriji današnje Rumunije nije bilo romanskog stanovništva sve do druge polovine 13, veka. Ko je zapravo tamo živeo? Živeo je narod azijskog porekla – Kumani i Pečenozi (Kumansko carstvo) dok se kroz istoriju svaki trag o Dačanima izgubio. Živeo je i veliki broj Slovena, zaostao prilikom velike seobe Slovena tokom VI veka, kada je jedan deo prešao Dunav, na poziv Vizantijskog cara Iraklija (VII vek) da pomogne u odbrani zapadnih granica od Avara (Serbi i Kroate) .
Nakon propasti Bugarsko vlaškog carstva, oko 1260. godine, pred pritiskom Vizantije, Vlasi prelaze Dunav i tamo se mešaju sa Kumanima (azijatima, koji su govorili jezikom „tjurk“) a ponajviše sa Slovenima. Rumunski najveći istoričar današnjice, prof. Dr Neagu Djuvara, akademik, kaže da prretke Rumuna ne možemo nazivati Rumunima, sve dok nije stvoren protorumunski jezik, a da je taj jezik stvoren kada je došlo do stapanja Vlaha i pre svega Slovena na prostoru današnje Rumunije. Dakle, preteča rumunskog jezika stvorena je od mešavine vlaškog i slovenskog jezika, i takav će jezik – staroslovenski biti zvaničan jezik prvih kneževina i u crkvi na teritoriji današnje Rumunije.
ZA SVE TO VREME VLASI JUŽNO OD DUNAVA, NA PROSTORU DANAŠNJE SRBIJE I DELA BUGARSKE ODRŽAVAJU SVOJ JEZIK, KOJI SE RAZLIKUJE OD JEZIKA MEŠAVINE PREBEGLIH VLAHA, KUMANA I SLOVENA SEVERNO OD DUNAVA,ALI IMA I DOSTA SLIČNOSTI.
Istovremeno. 106. godine Nove ere, car Trajan je osvojio teritorije severno od Dunava, tačnije 14 % tadašnje Dakije, a Rim se, pod najezdom varvara povukao sa tih teritorija pod Aurelijanom, oko 272. godibe Nove ere, južno od Dunava. U tom kratkom periodu, romanizacija u pogledu jezika pre svega, nije mogla biti obavljena. (zabunu kod istoričara izaziva naziv provincije, kojoj je Aurelijan, dao teritorijama, južno od Dunava, na koje je prebegao – Priobalna Dakija – u znak sećanja na osvojeni deo Dakije, ali sa primedbom da u njoj nije bilo Dačana).
I pored pokušaja da se Dačani prikažu kao Tračansko pleme, ne nailazi na odobravanje kod istoričara, jer se radi o neargumentovanoj, istorijskoj nelogičnosti, pre svega u rekonstrukciji dačanskog i tračkog jezika):
Sledi sasvim logičan i argumentovan zaključak, da se vlaški jezik formirao južno od Dunava, na teritotiji današnje Srbije i Bugarske..
Vlasi , južno od Dunava, pri podeli Rimskog carstva u IV veku pripali su Vizantiji – Istočnom rimskom carstvu. Kada je tada , kao državna religija uvedeno hrišćanstvo, Vlasi su to teško prihvatili i svoje paganske bogove i božanstva pretočili su u hrišćanske svece (tada ih je bilo 44) te su ih slavili kao slavu i time izvršili supstituciju svojih bogova i božanstava ( održano i do danas – pri slavljenju slave Vlasi pominju 44 svetaca).
Vlasi nikada nisu mogli da prihvate ni u kom pogledu dominaciju i vlast Istočnog rimskog carstva, uvek su bili protiv, protiv uredjenja, zvanične crkve, a nikada nisu prihvatili ni zvanični grčki jezik, koji je kao službeni uveden u VII veku. Nastavili su da govore svojom varijantom latinskog jezika, te ih vizantijski car Konstantin VII naziva Romanjonima (kasnije Rumiljima po nazivu za Balkan RUMelija – odakle i potiče naziv – RUMÎNJ koji nije izveden od naziva za Rumuniju, već naziva za latinske govornike Rumelije, Balkana, odnosno dela Vizantije).
U svim srednjevekovnih dokumentima, vizantijski istoričari Vlahe su nazivali upravo imenom . Vlah i nigde nije zabeleženo da su nazivani ili se u internoj medjusobnoj komunikaciji nazivaju nekom izvedenicom od imena Romanus (Rimljanin) Izraz rumîn, prvi put će se nači u jednom prevodu Novog zaveta iz 1577. godine (dakle u vreme kada je Vlah dobio u tursko vreme pogrdan značaj, pa je endonim zamenjen novim izrazom rumîn, da bi se ukazalo na poreklo od Rimljana, odnosno Rumejaca iz Rumelije – Vizantije)
Elem, Vlasi su stupali u razne saveze u borbi protiv Vizantije, pre svega sa Bugarima, u okviru Bugarsko vlaškog carstva. Severno od Dunava na teritoriji današnje Rumunije nije bilo romanskog stanovništva sve do druge polovine 13, veka. Ko je zapravo tamo živeo? Živeo je narod azijskog porekla – Kumani i Pečenozi (Kumansko carstvo) dok se kroz istoriju svaki trag o Dačanima izgubio. Živeo je i veliki broj Slovena, zaostao prilikom velike seobe Slovena tokom VI veka, kada je jedan deo prešao Dunav, na poziv Vizantijskog cara Iraklija (VII vek) da pomogne u odbrani zapadnih granica od Avara (Serbi i Kroate) .
Nakon propasti Bugarsko vlaškog carstva, oko 1260. godine, pred pritiskom Vizantije, Vlasi prelaze Dunav i tamo se mešaju sa Kumanima (azijatima, koji su govorili jezikom „tjurk“) a ponajviše sa Slovenima. Rumunski najveći istoričar današnjice, prof. Dr Neagu Djuvara, akademik, kaže da prretke Rumuna ne možemo nazivati Rumunima, sve dok nije stvoren protorumunski jezik, a da je taj jezik stvoren kada je došlo do stapanja Vlaha i pre svega Slovena na prostoru današnje Rumunije. Dakle, preteča rumunskog jezika stvorena je od mešavine vlaškog i slovenskog jezika, i takav će jezik – staroslovenski biti zvaničan jezik prvih kneževina i u crkvi na teritoriji današnje Rumunije.
ZA SVE TO VREME VLASI JUŽNO OD DUNAVA, NA PROSTORU DANAŠNJE SRBIJE I DELA BUGARSKE ODRŽAVAJU SVOJ JEZIK, KOJI SE RAZLIKUJE OD JEZIKA MEŠAVINE PREBEGLIH VLAHA, KUMANA I SLOVENA SEVERNO OD DUNAVA,ALI IMA I DOSTA SLIČNOSTI.
Зато што ви Румуни причате полу-словенски. Док код Армана има пуно мање словенског уплива, њихов језик је више латински него ваш.
