. U prvom redu, sami Jevreji, odnosno istaknuti intelektualci, nisu dozvolili da se toliko manipuliše njihovim stradalnicima.
Prvi podaci o žrtvama o Aušvicu dolaze iz francuskih izveštaja; oni su ih procenili na oko 8.000.000 stradalih. Još 1945. godine na istoj strani bilo je došlo do sniženja te procene na oko 7.000.000 (Rafael Fajgelson), a godinama posle rata, tj. 1951. g., Tiber Kremer će oceniti da je verovatno oko 6 miliona Jevreja stradalo u Aušvicu. Što se tiče samih Poljaka, i sam bivši logoraš, Bernard Carbidon, svedočio je da je uvidom u to šta su sami Nemci govorili bio došao do toga da je između 5 i 5,5 miliona ljudi izgubilo živote u Aušvicu, gotovo isključivo Jevreji. Jedan preživeli logoraš, i sam Jevrejin, Henrik Mandelbaum, istom je prilikom izneo mišljenje da je sveukupna brojka žrtava dosta niža, odnosno oko 4.500.000. U sklopu. Nedugo po svšetku samog rata, na suđenju u Austriji doktor Fridrih Entres, dežurni lekar za logore nacističke Nemačke, izneo je svoje mišljenje da je u Aušvicu stradalo između 2 i 2,5 miliona ljudi.
No hajde da se skoncentrišemo na
zvanične podatke (kako se često i pogrešno koristi taj termin ovde, na ovoj temi). Zvanički podatak, sovjetske i poljske komisije, jeste da je brojka žrtava u Aušvicu
četiri miliona duša. Ta je brojka bila poslata i u Nirnberg, gde je uvršten bio taj izveštaj, a uzgred, tada je i zapovednik logora od 1940. do 1943. godine, Rudolf Hes, svedočio da je dok je on bio na dužnosti do 1. decembra 1943. godine samo stradalo više od 2,5 miliona Jevreja u gasnim komorama, a još oko 500 hiljada bilo ubijeno na različite načine. Tada je bila i postavljena ploča na spomen-ostacima u Aušvicu, na dvadeset različitih jezika; evo kako je izgledala ona na engleskom:
Milionske cifre stradalih u Aušvicu u narednim godinama mogle su se pronaći svuda po medijima i različitim sovjetskim, poljskim, pa i domaćim publikacijama. No, sam Aušvic godinama nije bio predmet previše istraživanja i uopšteno o njemu se, kao i generalno o Holokaustu, podosta malo znalo. Jedan ruski Jevrejin, Leon Poljakof, napravio je prvi pomak kada je 1951. godine objavio
Breviaire de la haine.
Procena broja stradalih koju je Poliakov izneo u svojoj knjizi jeste
oko dva miliona. Dakle, duplo manja od 'zvanične' brojke i
drastično manja od svih koje su bile licitirane odmah posle svršetka samog rata.
Sledeći koji se bavio ovim pitanjem jeste istoričar Džerald Rajtlinger. On je 1953. godine objavio čuvenu knjigu
Konačno rešenje, koja je u nekim aspektima i danas nezaobilazno štivo za proučavanje pokušaja istrebljenja Jevreja:
Rajtlinger je odbacio zvaničnu brojku od oko 4 milion kao besmislicu i stvar komunističke propagande; decidno je odbacujući kao moguću, on je procenio sveukupnu brojlu aušvickih žrtava na između 800.000 i 900.000. Iako je prava brojka svih stradalih u Aušvicu verovatno bila barem nešto veća od te njegove procene, on je probio led i postavio temelje na kojima se zasniva proučavanje Aušvica, evo do današnjeg dana. U narednim godinama
igraće se ovako ljudi s brojkama aušvickih žrtava (u Francuskoj doći će i do toga da se tvrdilo u jednom navratu tkom 1950-ih godina da ta brojka prevazilazi navodno
čak i 9 miliona, dok će tokom rane 1961. god. na suđenju Adoluf Ajhmanu jedan preživeli slovački Jevrejin, logoraš, tvrditi da je izvršio statistički proračun aušvickih žrtava i da je rezultat oko 2.500.000), no, a da se vratim i natrag na poentu, za utvđrivanje istine i njenu popularizaciju najzaslužniji će biti sami Jevreji. Reč je o Raulu Hilbergu, koji je posvetio celi svoj život proučavanju Holokausta i koji je 1961. godine izbacio svoje monumentalno delo na više od hiljadu stranica:
Hilberg je zapisao da je u Aušvicu stradalo oko 1 milion Jevreja i još približno 250.000 pripadnika drugih narodnosti. Njegove su procene postale opšte prihvaćene i danas su osnovna tačka na koju se vraćamo kada god želimo da proučavamo Aušvic. Iako je u narednim decenijama, do pojave novog izdanja ove monumentalne knjige 1985. godine, bilo različitih pojedinačnih primera u kojima će neki autori licitrati i nešto veće brojke (Peri Brod svedoči 1960-ih godina svedoči da je brojka stradalih između 2 i 3 miliona, Mirjam Novič je 1967. da je ipak više od 4 miliona umrlo, ali samo 2,7 miliona od kojih su Jevreji; Žorž Veler i Lusi Davidovič su 1973. i 1975. preouzeli procenu od dva miliona od Poljakova, dok će prilikom komemoracije jevrejskog stradanja
Le Monde u Parizu 1978. godine objaviti onu staru brojku Cardibona iz '45. o 5-5,5 miliona stradalih).
Dakle,
u nameri da se utvrdi istina o Aušvicu prednjačili su Jevreji. Tamo gde je čvrsto Hilberg razradio, nastavio je od kraja osamdesetih godina prošlog veka ubedljivo najznačajniji današnji izraelski istoričar i stručnjak za Holokaust,
Jehuda Bauer (r. 1926).
Ovde bih citirao deliće iz jednog krajnje izvrsnog novinskog člank posvećog Baueroj aktuelizaciji pitanja da treba definitivno sahraniti mit o 4 miliona stradalih Aušvičana:
IDEAS & TRENDS; Auschwitz Revisionism: An Israeli Scholar's Case
"A historian's first duty is to tell the truth," Mr. Bauer said. And in this case the truth is horrible enough. Exaggerating the number of dead at Auschwitz, he said, "would only be grist for the mills of the deniers of the Holocaust." [..] Why indeed do differences between any such grisly estimates of deaths matter at all? When answering that question, Mr. Bauer speaks passionately about the role of the historian and the temptation to create ''myths'' that are dangerous in the long run. [..] Among Holocaust historians, Mr. Bauer said, the larger figures ''have been dismissed for years, except that it hasn't reached the public and I think it's about time that it did.'' [..] Although the inflated statistics blurred the reality of Auschwitz as ''pre-eminently a Jewish killing ground,'' he said, sheer repetition led many Jews to accept the numbers. [..] Mr. Bauer said, ''It's the historian's task to examine myths,'' and if necessary to explode them.
Prenosim sažeto istorijat utvrđivanje istine o Aušvicu zato što mi se čini da ovo velikoj većini učesnika ove teme nije poznato; nije poznato da je istorija proučavanja tragedije u Aušvicu jedna borbe protiv drastičnog preuveličavanja licitiranjem brojki stradalih i političke zloupotrebe u propagandne svrhe, niti da su sami Jevreji dali najveći doprinos razbijanju aušvičkog mita. Ovde se su mnogi forumaši zaista dosta puta pominjali kao da se ovo radi sa Jasenovcem radi nešto što bi, tobože, bilo skaradno da je reč o Aušvicu, a stvarnost je zapravo sušta suprotnost. To što se misli da je nemoguće u slučaju Aušvica, radi se uveliko i urađeno je već odavno.
Ne postoji niti jedan ozbiljni naučnik na zemaljskoj kugli koji će stati iza brojke od navodnih 4 miliona aušvičkih žrtava.
Reči Bauera, vatrenog izraelskog nacionaliste čiji pojedini stavovi odišu pravim šovinizmom i za koga se ni na koji način ne može reći da ima ikakve simpatije prema Nemcima, odzvanjaju kao pouka na koju se, nažalost, u našim krajevima malo ko osvrće. Mit o Aušvicu zapretio je ne samo da zaseni, nego i da skoro u potpunosti proguta i gurne u zaborav Treblinku, Belzec i sva druga stratišta jevrejskog naroda za vreme Drugog svetskog rata. No, Jevreji su se tome vrlo oštro suprotstavili. Kod nas, nažalost, takve svesti, saosećanja sa stradalima i sa precima, nema; Jasenovac je kao stratište srpskog naroda gurnuo mnoga druga možda i u nepovratni zaborav; a da se vratim na sam početak ove poruke, moje je mišljenje da je izuzetno velika tragedija što ima mnogo Srba koji nisu ni na koji način po pitanju Jasenovca spremni pokazati nivo svesti i odgovornosti kakav se može naći kod velike većine Jevreja po pitanju Aušvica.
P. S. Ovo je današnja ploča u Aušvicu, postavljena nakon što je ona stara bila uklonjena, na insistiranje istoričara:
i to opet, naravno, ne sprečava da mnogi (i to sa puno prava) govore da se i u slučaju ove, podosta sasečene brojke, koja se danas nalazi na tabli, radi o vrlo verovatno u izvesnoj meri preuveličanoj brojki. I time se ni na koji način ne vređaju žrtve; naprotiv, na taj način se pokazuje želja za utvrđivanjem činjenica i da se upravo žrtve na najkorektniji način ispoštuju i da se ne zaborave. A i, najbitnije od svega, da se osvrnem na Baurove reči čije sam nesvesno i parafrazirao nekoliko puta ranije na ovoj temi, da se ne da oružje svom najgorem neprijatelju u ruke.
