12.09.1435 у Косову (јужно од Книна) се помињу Никола Дујановић и Милутин Купеор, а у Уздољу (такође јужно од Книна) Јован Влатковић и Симеон Будојевић. Док се 23.07.1487 се помиње Ђорђе Марковић из Уздоља.
Задње поглавље кад отвориш линк
Ti sad nabrajaš par Srba ovdje, par ondje i pleteš priču kako je to srpsko oduvijek.
Naravno da je bili pravoslavaca u Dalmaciji i zapadno od Vrbasa, ali u broju da to nije vrijedno spomena, trgovci, zanatlije, od petnaestog stoljeća i izbjeglice itd.
У Книнској Крајини има неколико православних цркава које су из 15-ог в, из периода прије Османлија (који су 1522. освојили те крајеве)
Treba biti oprezan kada se ide tako daleko sa datacijom, pogotovo prije 16.st.
Doseljeni pravoslavci su većinom preuzimali napuštene katoličke crkve, kao i muslimani i vremenom ih pregradili u svoje bogomolje.
Što se tiče crkava u kninskom kraju, vrlo je osjetljivo pitanje kome su one pripadale u
vremenu prije Osmanlija. Kao primjer navodim crkvu Svetog Stefana u Golubiću koja se spominje 1462. godine, Svetog Đorđa iz 1456. u Pañenama, Svetih apostola Petra i Pavla u Polači iz 1458. i Svetog Đorđa na Kninskom polju iz 1468. godine. Za crkvu
Svetog Stefana u Golubiću može se sa sigurnošću utvrditi da se radi o potpuno
pregrađenom srednjovjekovnom gotičkom objektu. Crkva je produžena i podignuta u
visinu, ali njen originalni tlocrt i gabariti još su uvijek vidljivi. Apsida je polukružna, a na
pročelju se nalazi narteks sa zvonikom. Originalni gotički portal vidljiv je unutar
narteksa....
Чак ни Хрвати не негирају да је православни манастир Драговић код Врлике подигнут 1395. и да је од оснивања православни манастир
Manastir Dragović je manastir Srpske pravoslavne crkve koji se nalazi na rijeci Cetini u Dalmaciji, Republika Hrvatska. To je jedan od tri pravoslavna manastira u Dalmaciji, pored manastira Krka i Krupa. Podignut je 1395. godine kao katolički samostan od plemenitog starohrvatskog roda Čubranića (Ciprianicha de Hleuna de Verhrika). Vuk Čubranić je 1400-te jubilarne godine ishodio od splitskog nadbiskupa Gvalda preko 60 dana oproste grijeha za hodočasnike odnosno pohoditelje novosagrađene crkve Svete Marije (Madone, danas pravoslavne 'Gospojine').
Vjerojatno je točan i podatak po kojem je „Godine 1480. turska navala opustošila manastir“ Dragović i da „je nakon toga stajao pust dvadeset godina, a onda je obnovljen“. Međutim, nigdje nije navedeno odakle su – autori teksta - uzeti ti podaci, iz koje kronike iz kojeg zapisa. Naime, novodošli kaluđer Sava početkom 17. stoljeća, još je zatekao rimokatoličke svećenike stare Vrhrike koji su opsluživali uz župnu crkvu Svetog Križa i crkvu Svete Marije. Kada je uslijedio bijeg vrhričkih svećenika na kršćanski teritorij, iz raspoloživih turskih popisa ne možemo utvrditi. No očito su novopristigli kaluđeri naslijedili uz manastir i dotadašnju donatorsku dokumentaciju, knjige i kroniku, a koju monasi kriju do danas, jer bi se iz nje bjelodano vidjela prethodna katolička prošlost i opstojnost manastira. Iz te manastirske kronike vjerojatno su i podaci po kojima „1590. godine njegovi monasi (katolički) napustili manastir zbog gladi“ i da „je iza toga bio pust sedamdeset godina“. Onda ga je 1694. – po dolasku i odobrenju Mletačke vlasti - obnovio episkop Nikodim Busović.
Slijedeći citat u dosadašnjem vašem članku nije istinit: „Četiri godine kasnije manastir je opet napušten, pred turskom najezdom“. Tih godina nakon poraza turske sile pod Bečom 1683. godine nije bilo „turskih najezda“ u Dalmaciju, do Malog rata ili Rata za Sinj 1715. godine, ali je ugovorom o miru u Srijemskim Karlovcima 1699. godine, teritorij Koljana i drugih okolnih sela vraćen pod tursku vlast, pa se je i manastir Dragović ponovo našao u Turskoj državi. Iz turskog popisa 1701. godine nakon provedbi na terenu odredbi Karlovačkog mira saznajemo da u „Selu Prhovu“ ima „crkva …1, u ispravnom stanju“. Da „čifluk Laktač …1“, „od davnina pripada monasima crkve“. Zatim, na kraju popisa „Sela Prhovo“ pisar dodaje „Popovi /rahiban/ crkve. Oni imaju posebnu zemlju /sa drugačijim statusom/. Oni su tu prisutni i zajednički je uživaju“. Dakle, monasi nisu napustili manastir zbog turskih najezda, nego možda, na kratko, iz straha pri povratku turske vlasti, ali su se brzo vratili što svjedoči i turski popis.
Isto tako netočan je navod da je „Manastir poslije Karlovačkog mira 1699. godine i Cetinska krajina je potpala pod mletačku vlast pa su se dragovićki monasi vratili u svoj manastir“. Naime, Dragović je kao i teritorij većeg dijela Otišića, Vinalića, čitavog Ježevića, Koljana, Laktaca i drugih okolnih mjesta tek Požarevačkim mirom 1718. formalno-pravno ušao u sastav Mletačke Republike. Drugi je problem što turska vlast više nije mogla štititi teritorij s dalmatinske strane Dinare pa je to područje de facto bilo na ničijoj zemlji, što se vidi i iz opisa vizitacije splitskog nadbiskupa Cupillija župama sinjske i vrličke krajine 1709. godine i vrilu Cetine.
Zbog nestabilnog tla, na kojem je bio sagrađen manastir, i velike vlage, po dozvoli mletačke vlade 1777. godine je počelo premještanje manastira. Novi manastir je osnovan na mjestu zvanom Vinogradi. Njega je kasnije dovršio iguman Jerotej Kovačević. Osvećenje manastira i nove crkve bilo je 20. avgusta 1867. g......
Већа концентрација православних Срба у Книнској и Врличкој Крајини у 14-ом и 15-ом в. је историјски факат, само хрватска историографија покушава те људе да представи као Влахе. То је апсурд, али они имају дугу традицију негирања постојања Срба говорећи да су Срби Власи, турска копилад, Цигани, православни Хрвати и друге бљувотине.
Марио Петрић (Хрват) у књизи о становништву Ливањског поља под Срби икавци се осврће на присуство и трагове Срба око Врлике у 14-ом в.
Ima zabilježenih seoba pravoslavaca krajem 14. početkom 15.st. , nema zapisa radu sebe ikada nazivali Srbina. Mlečani ih zapisuju kao Morlake ili Vlahe kako je posvjedočeno da i oni sebe tako zovu.
Uporan si sa dokazivanjem da su ikavci zapravo Srbi. Iz 16.st. postoji pismo na ćirilici pisano ikavicom iz područja zapadne Bosne u kojem iskazuju želju da prebjegnu na kršćansku stranu i sebe nazivaju vlaškim sinovima.
Dokazivo da se ikavica javlja samo tamo gdje se gdje se govorila prije dolaska pravoslavnih bilo kao izbjeglice ili su naseljeni od Turaka na granicu prema kršćanskoj strani.
I sam pišeš da "Srbi " postoje samo u tragovima prije nego ih u velikom broju
nasele Turci.
