S jedne strane, Dionisije iz Halikarnasa, koji je otprilike bio Hristov savremenik, u svome delu “Rimske starine” kaže da su Etrurci, po nekom od svojih vladara, sami sebe nazivali Rasénna. Istovremeno, sazvucna rec javlja se u etrurskim natpisima u obliku genitiva rasnal, ali se sa više verovatnoce tumaci kao apelativ u znacenju “država” nego kao etnicko samonazvanje.
S druge pak strane, naziv stanovnika stare srpske države Rašani je slovensko obrazovanje etnika sufiksom -jane/jani od toponima Ras (kao Vrbašani od Vrbas). Takode je i ime reke i oblasti Raška izvedeno od tog etnickog naziva odbacivanjem -an- i dodavanjem pridevskog sufiksa -ska u ženskom rodu, izvorno Rašska (reka/župa/zemlja). Sam toponim Ras, zabeležen od 10. veka, ocito je neslovenski i verovatno predslovenski. U obliku Arsa navodi ga vizantijski istoricar Prokopije u 6. veku medju tvrdjavama koje je podigao car Justinijan I. U ovom slucaju se srpski slog ra- u položaju pred suglasnikom bez problema izvodi iz predslovenskog ar likvidnom metatezom, koja se vršila u prvim vekovima nakon dolaska Slovena na Balkan, dakle u 7-9. veku, kako u domacim slovenskim recima, tako i u ranim pozajmljenicama. Za manje upucene, a družina pseudoistoricara svakako spada u takvu grupaciju, metateza je premeštanje slova i glasova u reci (vas - sav, mogila - gomila), dok su likvide tekuci glasovi, suglasnici l, r, lj.
Što se tice znacenja i porekla antickog toponima Arsa, polazi se od latinskog participa perfekta pasivnog od glagola ardeo, ardere, arsi, arsum, što znaci “goreti”. Drugim recima, znacenje toponima Arsa odnosilo bi se na zgarište, mesto gde je šuma krcena paljenjem, što bi odgovaralo našim slovenskim nazivima Palež, Požega. Buduci da se u 6. veku, kada Prokopije beleži ovaj toponim, kao i u prethodnim stolecima rimske vlasti na središnjem Balkanu, tu govorila varijanta vulgarnolatinskog jezika jasno je da je koren toponima Arsa latinski, a da je, s druge strane, Ras slovenski toponim kasnije “proistekao” iz toponima Arsa.
Iz onog što je receno jasno proizlazi da se medjusobno ne mogu povezati navodno samonazvanje Etruraca Rasénna, koje prenosi Dionisije iz Halikarnasa, i srpski oblik Rašani. Tome se pre svega opiru velika geografska udaljenost i ogromna hronološka provalija od hiljadu godina koja zjapi izmedu njih. Jer, podsetimo se, Dionisije iz Halikarnasa piše oko Hristovog rodenja, a toponim Ras se pojavljuje u 10. veku. Osim toga, navedenom izjednacavanju se protive i notorne jezicke cinjenice, a to su: 1) Rašani je sekundarno slovensko obrazovanje od Ras; 2) Ras je poslovenjen oblik od Arsa, nastao tek u ranom srednjem veku; 3) Arsa je po svoj prilici latinski naziv koji nije mogao nastati pre rimske vlasti. Iz recenog proizlazi da se Arsa u svom izvornom obliku nikako ne može vezati za termin Rasénna...
Odmah, poput “domino efekta”, potpuno otpada još jedno omiljeno etnicko poistovecivanje na kojem pseudoistoricari narocito insistiraju, a to je lingvisticka vratolomija Rašani - Racani - Tracani. Još je gospoda Olga Lukovic-Pjanovic, inace cuvena po svojim nebuloznim lingvistickim konstrukcijama, pozivajuci se na srpske “ro manticare” 19. veka smatrala da su Grci od naziva svojih suseda Rašana ili Rašcana, dakle, Srba, “tipicnim grckim izoblicavanjem” proizveli naziv Tracani, pa su, sledstveno tome, i Tracani, zapravo, Srbi. Kako smo videli, termini Ras i Rašani koji su vezani za 10. vek, stotinama godina su “mladi” od drevnog etnonima Tracani posvedocenog kod mnogih antickih pisaca. Jednostavno, ne može deda da dobije ime po unuku vec je, eventualno, moguce samo obratno.
Srpska autohtonistička škola nigdje nema priznanje, niti se uči. 
