Сарадња комуниста са усташама и Немцима

[Koča]

Na kraju, evo i jednog dokumenta iz domaćih arhiva koji nedvosmisleno ukazuje na direktnu fuziju partizana i ustaša. Radi se, naime, o naređenju Vrhovnog štaba tzv. „Narodnooslobodilačke vojske i Partizanskih jedinica“ kao strogo poverljiva depeša zavedena pod brojem 785 od dana 25. jula 1943. Deo naređenja koji je za nas u ovom trenutku relevantan glasi:

„Da što pre uhvatite vezu sa ustašima drugom Drekalom, koji je upućen iz glavnog štaba Ustaškog u Zagrebu. On obilazi ona mesta u kojima se nalaze ustaške jedinice i propagira odnosno naređuje fuziju ustaša i partizana...a u vezi dobivenih instrukcija iz Zagreba. Do sada je obišao sve ustaške jedinice koje se nalaze u Primorju, a kao najzadnje obišao je Imotski. Posle sastanka u Imotskom otišao je javno u Zapadni deo Imotskog sreza po selima: Studenici, Aržano, Lovreno i Čista, da bi sa njima utvrdio detalje. Sa njim sarađuje Boglić ustaški stožernik iz Omiša, kao i većina fratara Franjevaca, koji za njegov račun vode najžešću propagandu u tom pravcu. Ovi podaci primljeni su od druga pukovnika A. Jovanovića, kao potpuno tačni dostavljaju vam se radi orijentacije. U vezi ovoga stupite odmah u vezu sa drugom Drekalom i ukoliko to nijeste učinili u vezi ranije izdatih instrukcija otpočećete na toj bazi organizaciju „U-2“ teritorije“ (citat preuzet iz već spomenute knjige: Ravnogorska omladina u ratu 1941 – 1945..., stranica 336).

Umesto zaključka, predlažemo relevantnim državnim i naučnim organima i institucijama Ostataka Srbije (ali po mogućstvu i Hrvatske i Bosne i Hercegovine) da preduzme sledeće konkretno-operativne radnje u cilju stvaranja objektivne slike ko je bio ko i ko se borio protiv koga i zašto na prostorima bivše Jugoslavije u Drugom svetskom ratu:

· Da se formira kompetentna moralno-znanstvena „Komisija za utvrđivanje pune istine o učešću jugoslovenskih naroda i narodnosti i vojno-političkih formacija u Drugom svetskom ratu“ a koja bi imala sledeće zadatke:

1. da proverava autentičnost i validnost već objavljenih dokumetata čija sadržina odudara od do sada zvaničnih titoističkih udžbenika i lektire o Drugom svetskom ratu u Jugoslaviji (uključujući i proveru autentičnosti i validnosti dokumenata navedenih u ovom tekstu kao i do sada objavljivanih zvaničnih „partizanskih“ dokumenata o „Narodnooslobodilačkoj borbi“ u po raznoraznim Zbornicima NOB-e),

2. da pronalazi nova i objavljuje do sada neobjavljena a postojeća autentična dokumenta iz domaćih i inostranih arhiva koja odudaraju od povesnice Drugog svetskog rata u Jugoslaviji zacrtane u okvirima moralno-političke linije Sabranih dela Josipa Broza Tita (and company),

3. da se nakon realizacije prve i druge tačke, ukoliko je to potrebno, pristupi re-pisanju, tj. reviziji, dosadašnje titoističke istoriografije.

· Da se, ukoliko Komisija dokaže da je to potrebno a na osnovu ispunjavanja zadataka iz navedenih gornjih tačaka, na omotnicama partizanskih filmova Veljka Bulajića (and company) koji se nalaze u slobodnoj prodaji, kao i na koricama dosadašnje školske i nacionalne lektire o Jugoslaviji u Drugom svetskom ratu iz vremena radničkog samoupravljanja, a na osnovu zakonskog akta koji bi se doneo, obavezno nalazi jasno uočljiva nalepnica sa natpisom „Naučna fantastika“ po ugledu na standarde Evropske unije po pitanju prodaje cigareta („Opasno po život“) i alkohola („Upotrebom ovog proizvoda rizikujete sopstveni i život svoje okoline“).

· Da u gorespomenutu državno-znanstvenu Komisiju ne uđe nijedan član iz sadašnje državne „Komisije“ za (ne)pronalaženje grobnog mesta posmrtnih ostataka Draže Mihailovića obzirom da su dokazali neefikasnost svoga rada (da li iz moralnih, stručnih, tehničko-materijalnih ili nekih drugih razloga nije nam poznato).

· Da se, ukoliko se gornje tačke pokažu kao relevantne, formira državna „Komisija za oduzimanje imovine i privilegija saradnika okupatora i njihovih kvislinga“ koja bi preispitala sve slučajeve uživalaca materijalnih, moralnih, finansijskih i imovinskih državnih beneficija nakon 1945. do danas bivših zvaničnih pripadnika tzv. NOVJ i njihovih direktnih potomaka. Na ovaj način prikupljena materijalno-finansijska sredstva bi se mogla uplatiti u državni „Fond za povraćaj srpskog etnografskog prostora“, a koji je između ostalog izgubljen i na osnovu partizanske saradnje sa ustašama (ako se ona dokumentovano i dokaže).

http://www.nspm.rs/istina-i-pomiren...a-i-revizija-novije-nacionalne-povesnice.html

 

[thunder11]

Nije tebi lako.

Neće ni tebi biti lako da pročitaš šta su sve komunisti radili na početku te 1941. godine. Nakaradnost do imbecilnosti. Ali nije Samardžić jedini koji o tome piše. Evo malo o ljubavi komunista i nacista

BOX-FOLDER-REPORT: 118-1-175
TITLE: Yugoslav Author Claims no Difference Between Hitler and Stalin
BY: Slobodan Stankovic
DATE: 1982-8-26
COUNTRY: (n/a)
ORIGINAL SUBJECT: RAD Background Report/171

--- Begin ---

RADIO FREE EUROPE Research

RAD Background Report/171
(Yugoslavia)
26 August 1982

YUGOSLAV AUTHOR CLAIMS NO DIFFERENCE BETWEEN HITLER
AND STALIN

By Slobodan Stankovic

Summary: The Return from the Gulag by Karlo
Stajner, a Yugoslav communist veteran of Austrian
origin, first appeared in Zagreb in the second
part of 1981. In the revised edition, Stajner has
added a new chapter, entitled "Stalinism and
Fascism," in which he describes a secret meeting
in Moscow at which Stalin's right-hand man, Andrei
Zhdanov, revealed that Moscow was ready to sign
a pact with Hitler as early as 1936. Stajner said
that Zhdanov "spoke like Goebbels" and that foreign
Communists taking part in the secret conference
were shocked by what they heard. Another part
of Stajner's new chapter deals with the
activities of the French CP, whose leaders,

according to Stajner, collaborated with Hitler against
their own country.

* * *

This material was prepared for the used of the staff of Radio Free Europe/Radio Liberty

[page 2]

RAD BR/171

Stalin was no better than Hitler; Andrei Zhdanov, Stalin's
close collaborator who died in 1948, "spoke like Goebbels"; before
the Nazi attack on the Soviet Union, Walter Ulbricht, the East
German party and state leader (died in 1973) , called upon the
German workers over Radio Moscow "to remain loyal to Hitler because
he fought for a good cause"; France's Communists were close
collaborators with Hitler's Gestapo and did their utmost to sabotage
their own country's army which eventually collapsed in June 1940.
Finally, the August 1939 pact between Hitler and Stalin "was not
Stalin's ingenious move designed to win time and make it possible
for the Soviet Union to prepare for the threatening fascist danger;
it was, rather, an agreement between two political leaders whose views
were in many aspects identical."

These assertions were not taken from an anticommunist pamphlet
published somewhere in the West; they were made by Karl Steiner
(in Yugoslav, Karlo Stajner), a veteran Yugoslav communist leader
of Austrian origin, who spent 20 years in Stalin's gulags and was
released in 1956 after Tito intervened with Nikita Khrushchev.
Stajner was born in Vienna in 1902 and was a personal friend of
Tito with whom he spent several years in Moscow until 1936 when he
was purged and sent to Siberian gulags, although he had always been
a staunch Communist and educated Marxist.

Stajner's fascinating book, The Return from the Gulag, which
appeared in Zagreb in the second half of 1981 (i.e., after Tito's
death), is a continuation of 7,000 Days in Siberia, in which he
described his martyrdom in the Soviet concentration camps from 1936
to 1956. In the third revised edition of The Return from the Gulag,
Stajner added a new chapter, "Stalinism and Fascism" in which he
made the claims mentioned in the beginning of this paper. One gains
the impression that Stajner waited for Tito's death to reveal certain
things that Tito obviously (for quite understandable reasons) would
have not permitted to be made public. One of them is the "story
behind the story" about the signing of the Hitler-Stalin pact in
August 1939, which enabled Nazi Germany to start World War II.

Stalin Planned Pact with Hitler in 1936?

Although he mentioned the August 1939 pact in his first book
7,000 Days in Siberia, Stajner added the new chapter to his second
book "because some incorrigible Stalinists even today spread lies
about this Hitler-Stalin pact." This additional chapter of his
book was published in a new Zagreb weekly, Danas. [1] In August
1935, Stajner wrote, the Seventh Congress of the Communist
International (Comintern) was held in Moscow, calling "all
democratic forces in the world to unite their forces with the Communists
in the struggle against the main enemy of mankind -- fascism."
All "honest democrats" had greeted this call believing that Hitler's

----------------------
(1) 17 August 1982.

 

[thunder11]

[page 3]

RAD BRA/171

triumph was only of a temporary nature and that he would never be
able "to push the world into the war." Stajner continued,
Only half a year later i.e., at the beginning of
1936 about 30 functionaries belonging to various
communist parties, who lived and worked in Moscow in
various Comintern institutions, were invited to a
conference. It is not necessary to emphasize that
the conference was strictly confidential. . . .

The most prominent Russians at the conference were Andrei
Zhdanov and Nikolai Yezhov, who was later appointed Soviet Minister
of the Interior. Walter Ulbricht, Theo Schmidt, and Fritz Pfeifer
represented the German CP, while the Yugoslavs were represented by
Stjepan Cvijic, Josip Broz (alias Walter), Blagoje Parovic, the
Macedonian Metodi Shatorov, and Karlo Stajner (alias Krammer). The
Polish CP was represented by Hinczuk, Bergmann, and Leszczynski
(alias Lenski). The Hungarian party sent four delegates. The
first speaker at this secret gathering was Yezhov. He delivered a
pro-German speech that shocked all the participants. According to
Stajner, Yezhov said:

The plutocracy of the Western countries, especially
in France and England, would like to spread its
authority throughout the world. For years these
gentlemen have been trying to push the German and
Russian people into a war. Our ingenious leader,
Comrade Stalin, having seen through their plans,
has decided to warn the whole progressive world
against this danger and prevent war. There is,
however, a danger that the international bourgeosie
will start the war against Germany, allegedly to
repulse fascism "which presents a danger to the
whole world." In fact, the bourgeoisie is trying
to achieve something quite different: to start a
war against the fatherland of all workers i.e., the
Soviet Union?. It is, however, Germany that keeps
them from doing this and that should have been used
as a territory from which the attack against the
Soviet Union should start. In case such a war really
starts, your task will be to do everything necessary
to prevent the West from winning the war against
Germany. In all Western countries, especially in
France, England, and Belgium, groups have to be formed
to hamper the work of war industries, carry out
sabotage in the factories producing weapons, etc.
It is absolutely necessary to spread a defeatist mood
among the soldiers. Also, it is necessary to
incapacitate war airplanes, setting hangars on fire.

Zhdanov -- a "Soviet Goebbels"

Yezhov spoke like this for more than an hour and then
relinquished the floor to Andrei Zhdanov:

[page 4]

RAD BRA/171

The things we heard from him were so incredible that
we almost believed it was Goebbels who spoke, rather
than one of the most influential personalities in the
Soviet Union after Stalin. Essentially, Zhdanov
repeated the same things that had been said by Yezhov
(and three years later would be officially repeated by
Molotov); however, his speech, directed against the
"Western plutocracy," and the tone of his words were
significantly sharper, as if they were stated by a
Nazi propagandist.

All participants, but especially the Yugoslavs, were horribly
shocked by what they had heard, Stajner wrote. Stalin's plan of
an alliance with Hitler was postponed by the Spanish Civil War.
It was "the Spanish republicans who confused the 'great leader' who,
willy-nilly, had to take their side, at least temporarily." After
General Franco won the civil war in Spain, thanks to Hitler's and
Mussolini's help, Stalin's plan "to conclude an alliance with Hitler"
no longer had any obstacle. "This is how Stalin made his alliance
with Hitler, which surprised all democrats and Communists throughout
the world," Stajner said.

In Stajner's opinion Stalin's greatest problem was how to
explain this change to "comrades abroad," but he "did not care too
much" about the foreign Communists who lived in the Soviet Union.

The Russian people were accustomed anyway not only
to accepting everything Stalin said but also to
approving enthusiastically Stalin's every decision.
The leaders of the foreign communist parties, some
of whom would have probably, under different
circumstances, opposed such an unexpected turn, lived in
Moscow where a sometimes stronger, sometimes weaker,
wind of "purges" was blowing. Things that we heard
from Yezhov and Zhdanov in 1936 in the Lenin School
were repeated a little later by Molotov, who was Moscow's
Foreign Minister.

Stajner quoted Molotov who, in his speech of 31 August 1939,
only eight days after Hitler and Stalin concluded their pact, said
that "it is nonsense, even a crime, to start a war in order to
annihilate Hitlerism under the disguise of waging a struggle for
democracy." In August 1935 the Comintern had called upon mankind
to wage a struggle "against fascism, an enemy of humanity, while
four years later such an 'ideological war' was suddenly proclaimed
nonsense and a crime." Hitler used Molotov's speech and dropped
its text in. the form of leaflets over France. As a result, "at the
beginning of October 1939 France's communist leader, Maurice Thorez,
fled abroad in order to fight 'the imperialist war' and achieve
peace."

[page 5]

RAD BRA/171

legal permission to print its party paper 1'Humanit�, Stajner
claimed. After Hitler attacked the Soviet Union in June 1941, the
Communists again changed their minds and proclaimed themselves the
supreme leaders in the struggle against fascism and Nazism, which
they, following Stalin's instructions, had just supported. They
succeeded, however, in fooling Western intellectuals, "who have
very bad memories and against whose intelligence even the gods struggle
in vain." Stajner concluded his new chapter by saying that:

All these changes had a clear line, the sole goal "of
the party. This was not the struggle against fascism,
the struggle for a better future for the working class,
or even the struggle for peace in freedom; no, it was
a struggle designed to bring about Moscow's total power.

In the end of this chapter, especially the complaint about
Western intellectuals' "bad memory," Stajner and his supporters in
Yugoslavia seem to be trying to warn Western intellectuals today
not to put too great a trust in Moscow's plans and propaganda.

- end -

 

[M.O.]

Drugo, kako biste Vi opisali dejstvovanje komunista u okupiranoj Jugoslaviji. Ja je gledam kao borbu za vlast a ne kao borbu protiv zlih Nemaca. A lepo su nas oslobodili svaka im čast. Još jedna stvar, Engleze je baš nešto bolelo uvo ko će u Jugoslaviji da sedne na vlast jer na posletku neće Englezi da žive ovde nego mi.
A da li su četnici sarađivali sa okupatorom? Pa valjda su sarađivali. I ti bi sarađivao sa okupatorom i Vasić bi sarađivao sa okupatorom i Dubravka bi sarađivala. A zašto? Pa da te pitam kako bi tebi bilo da ti neko potpiruje građanski rat u vreme okupacije? E to ti je čast komunista. Oni bi prvi trebali da se pokriju ušima o tome šta su i kako su radili za vreme rata.
I Dubravkina oda pravdi i junaštvu. Ta bi prva u gaćama do Mladenovca stigla. Verovanto je neki njen tako započeo ratnikovanje 1941.

Nemojte se žestiti, nema nikakve potrebe.
Nije u redu da na takav način govorite o Dubravki Stojanović samo zato što se ne slažete sa njeni stavovima.

Sa moje strane ja bih želeo samo da Vam skrenem pažnju da ovakvim nekritičkim veličanjem četnika idete u drugu krajnost od one koje se grozite (komunističke) i proglašavate četnike za vitezove dostojne divljenja. Oni to nisu bili, kao što to nisu bili ni partizani. Mogu da shvatim Vaše insistiranje na odbrani četništva, ali ne i pomalo maničnu "pljuvačinu" po partizanima. Jeste to srpska disciplina, ali i tu treba da postoji bar privid objektivnosti.
Naime, kažete da se partizani nisu borili protiv Nemaca nego da su im neprijatelji broj jedan bili četnici. To im naravno uzimate za zlo i iznosite dokumente u kojima dokazujete tu tvrdnju. I šta sa tim? Ništa naravno, jer zaista je veoma lako naći Mihailovićeve citate u kojima on to isto govori o partizanima: "Oni su naši osnovni neprijatelji i borba protiv njih je na prvom mestu". Zaista je veoma inteesantno kako istu stvar zamerate partizanima, a stavljate u prilog četnicima.
Zatim govorite o susretima partizana i Nemaca i to je po Vama vrhunsko zlo. Hajde da se složim sa tim. Ali onda ne mogu da se složim da se za patriotizam proglašava sastanak Mihailovića sa Nemcima u Divcima kada im priznaje okupatorska prava i od njih traži oružje da bi se borio protiv partizana. Moram priznati - meni je veoma čudno kojim intelektualnim postupcima ste došli do tih zaključaka.
Koliko vidim argument je sledeći: "Četnici su patriote i kao takvima sve što urade - opravdano je, a komunisti su (da citiram Vasića ) banda anacionalna i, opet po definiciji, sve što urade je smišljeno da bi se uništilo srpsko nacionalno biće.

Vaše je pravo da imate svoje mišljenje o bilo čemu, pa i o ovoj temi, ali nemojte stoga odricati drugima ta ista prava. Siguran sam da istina nije onakva kakvom je Vi zamišljate. Verovatno nije ni onakva kakvom je ja vidim, ali je razlika u tome što sam ja toga svestan i spreman da otvorenog uma saslušam i druge argumente.
A Vi?

 

[Koča]

Antisrpska partija Jugoslavije

Vladislav B. Sotirović

Komunistička partija Jugoslavije je od samog svog osnivanja na „Vukovarskom“ kongresu (od 20. do 25. juna 1920) zauzela vidan antisrpski stav, koji se provlačio od tog momenta kroz sve partijske dokumente o „istorijski pravičnom“ rešavanju nacionalnih pitanja u Jugoslaviji za vreme Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije (1920-1941). Shodno ovakvom partijskom programu o „suzbijanju velikosrpskog hegemonizma“ proizlazilo je i konkretno antisrpsko političko delovanje partije sve do početka Drugog svetskog rata, da bi se nakon aprilskog sloma 1941. partijska antisrpska politika iz predratnog perioda pretočila u konkretne vojno-političke akcije za vreme samog rata, tj. „socijalističke revolucije“, koja je u nacionalnom smislu imala etnocidni karakter rešavanja srpskog nacionalnog pitanja. Otvoren ili prikriven antisrpski vid delovanja KPJ i njenih partijsko-partizanskih formacija (tzv. „Narodno-oslobodilačke vojske Jugoslavije“) za vreme revolucionarnog preuzimanja vlasti na prostoru čitave Jugoslavije 1941-1945. je u svojoj antisrpskoj komponenti višeslojan. Međutim, jasno se uočava da je njegova krucijalna dalekosežna političko-nacionalna karakteristika bila pre svega prohrvatska.

Stavovi KPJ i njenog etno-politički nesrpskog politbiro-rukovodstva su, kao i čitava ideologija partije, bili čista kopija antiruske politike i ideologije etno-političkog antiruskog rukovodstva partije Boljševika (kasnije Komunističke partije Sovjetskog saveza), s tim što su ulogu Rusa kao „ugnjetačkih eksploatatora“ na prostoru Carske Rusije u jugoslovenskom slučaju preuzeli Srbi kao čitav etno-kolektiv. S toga, nije ni čudno da su jugoslovenski komunisti doslovce preuzeli i boljševički način rešavanja nacionalnih pitanja – pa je tako posleratna titoistička Jugoslavija preuređena na osnovu principa preuzetih iz Lenjinovog (1918) i Staljinovog (1936) ustava za SSSR. A konkretna rešenja komplikovanih nacionalnih pitanja, kako na prostoru SSSR-a tako i socijalističke Jugoslavije, počivala su na jednostavnoj formuli: „kolektivna krivica – kolektivna kazna“. Tako je čitavo političko-teritorijalno ustrojstvo Titove Jugoslavije počivalo na navodnoj srpskoj kolektivnoj krivici iz međuratnog perioda (Branko Petranović, Istorija Jugoslavije 1918-1988, prva knjiga, NOLIT, str. 157), dok se iz nekog „neobjašnjivog“ razloga kolektivna krivica hrvatskog naroda (zajedno sa „hrvatskim cvijećem“) za etnocid nad Srbima u periodu Drugog svetskog rata na prostorima NDH nije uzimala u obzir. Tako smo nakon rata 1945. npr. učili u školskim udžbenicima i drugim propagandnim pamfletima da su u jasenovačkom logoru smrti „fašisti“ ubijali „antifašiste“ ili u najboljem slučaju da su „ustaše“ ubijale „partizane“ i druge „antifašističke rodoljube“. Međutim, ovaj „ustaški“ (ali nikako hrvatski i bošnjački) etnocid nad Srbima na prostoru čitave NDH, u vremenskom periodu od 10. aprila 1941. pa sve do 15. maja 1945, ipak je konačno verifikovala KPJ i njena NOVJ nakon rata – tako što je kao posebna republika u okvirima socijalističke Jugoslavije stvorena uvećana (sa italijanskom Istrom, italijanskim delom Dalmacije i srpskim Dubrovnikom) i etnički do pola očišćena Hrvatska (od 24% Srba pre rata na 12% nakon rata), i to bez ikakvih nacionalno-teritorijalnih autonomija za preživele Srbe, dok je s druge strane teritorija socijalističke Srbije razdrobljena u tri nepovezana i međusobno antagonistička dela. Zašto Istra i Dubrovnik (tj. teritorija bivše nezavisne Republike Dubrovnik) nisu dobile autonomni status u okviru NR/SR Hrvatske po uzoru na Vojvodinu, a Krajina (i to nakon etnocida nad Srbima Krajišnicima) po uzoru na Kosmet, može se objasniti samo ukoliko se dobro prostudira antisrpska politika KPJ od svog samog osnivanja, kao i realna antisrpska uloga NOVJ za vreme rata. U tom kontekstu lako je shvatiti i zašto nisu zapadni delovi NR/SR Makedonije dobili autonoman status po ugledu na južne delove NR/SR Srbije, jer se čitava politika nakon rata vladajuće KPJ (kasnije SKJ) zasnivala na predratnoj politici razbijanja Srpstva po principu „slaba Srbija (i degradirani Srbi kao etnokolektiv) – jaka Jugoslavija (na čijem čelu je Hrvat-Slovenac Josip Broz Tito)“. Tako je logično bilo da nakon 1945. makedonski Sloveni dobiju status odelite nacije (od Srba) sa svojim novoproklamovanim standardnim i jezikom i pismom, ali je isto tako bilo nelogično da se nacionalna država (NR/SR Makedonija) sada te novoformirane etnonacije „Makedonaca“ teritorijalno razdrobljava stvaranjem nekakve šiptarske Autonomne pokrajine „Iliride“ sa centrom u Tetovu. U svakom slučaju, jasno je da je ovakav razvoj posleratnog načina rešavanja nacionalnih pitanja od strane pobedničkih vojno-političkih struktura imao svoju predratnu (1920-1941) povesnu pozadinu na koju bismo u najkraćim crtama želeli da ukažemo u donjem tekstu.

Osnovni kostur autentičnih stavova jugoslovenskih komunista u vezi sa rešavanjem nacionalnih pitanja u višenacionalnoj novoformiranoj Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca postavio je Sima Marković u raspravi „Nacionalno pitanje u svetlosti marksizma“ objavljenoj 1923. Za njega je sama Kraljevina bila „uzgredni produkt“ ali ne i delo „nacionalne revolucije“. Suštinu ovakvog stava možemo shvatiti ukoliko znamo da je tzv. „ujedinjenje“ stvarno proglašeno u Zagrebu 23. novembra 1918. a ne u Beogradu 1. decembra iste godine, kao što se to učilo do sada u školama – s obzirom da je regent Kraljevine Srbije tog 1. decembra 1918. g. de facto samo verifikovao de iure proglašeno ujedinjenje u Zagrebu od 23. novembra od strane zagrebačkog Narodnog vijeća (dobro je poznato zašto je Zagrebu u novembru 1918. bilo potrebno ujedinjenje). Drugim rečima, Markovićeva (tj. KPJ) poruka je jasna: Zagrebu je „Proklamacija o ujedinjenju Države Slovenaca, Hrvata i Srba sa Kraljevinom Srbijom i Crnom Gorom“ samo usputna stanica do koje se došlo igrom povesnih okolnosti (poraz Austro-Ugarske i samim tim ideje o stvaranju Velike Hrvatske u njenim okvirima kao odelite federalne celine) a ne krajnji nacionalno-politički cilj Hrvata i ostalih ne-Srba. A koji je to bio krajnji nacionalno-politički cilj Zagreba objasnio je dr Franjo Tuđman (inače Titov ratni oficir i posleratni general koji se u prvim mesecima NDH 1941. borio u ustaškoj uniformi) krajem tog istog stoleća kada je tražio da se prilikom razdruživanja od ostataka Jugoslavije zagrebačkoj Hrvatskoj vrate sve one teritorije (naravno bez Slovenije) koje je zagrebačka Država Slovenaca, Hrvata i Srba navodno i unela u Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca (da se uzgred podsetimo da su Srbi u Državi SHS činili etničku većinu).

Šta se dalje krilo iza ovakve KPJ formulacije sam Marković je konkretno „pojasnio“ stavom koji će od tada pa sve do „pravičnog“ rešavanja nacionalnih pitanja u posleratnoj Titovoj Jugoslaviji za komuniste i njihove simpatizere (koji su i dan danas na mnogim rukovodećim funkcijama u evropskoj Srbiji) važiti kao neprikosnovena aksioma: tzv. velikosrpska hegemonija je bila oblik političke nadoknade za privrednu nerazvijenost srpske buržoazije u poređenju s hrvatskom buržoazijom, koja je (hrvatska buržoazija), pri tome, za vreme Prvog svetskog rata još više materijalno ojačala u odnosu na srpsku. Da se u tom kontekstu uzgred podsetimo da je oko 50% industrije Kraljevine Srbije za vreme Prvog svetskog rata bilo uništeno a u tom uništavanju su dobrim delom učestvovali Slovenci, Hrvati i Bošnjaci u austro-ugarskim uniformama (nešto slično se dogodilo i nakon Drugog svetskog rata, kada su fabrike iz Srbije premeštane u Sloveniju valjda kao nadoknada za međuratnu velikosrpsku hegemoniju). Treba napomenuti da je u Prvom svetskom ratu bilo slučajeva odbijanja izvršavanja naređenja za streljanje srpskih civila od strane čehoslovačkih jedinica u austro-ugarskoj vojsci na teritoriji Srbije (podignut im je spomenik u Šumaricama u Kragujevcu – tzv „Čehoslovačko groblje“, kao i spomen ploča na Tekerišu u zapadnoj Srbiji), ali da nije postojao ni jedan jedini slučaj ovakvog odbijanja izvršenja naređenja od strane slovenačkih, hrvatskih ili bošnjačkih jedinica, tj. vojnika. Istoričari znaju i to da je austro-ugarski kaplar Josip Broz Tito na srbijanskom frontu u Prvom svetskom ratu učestvovao u krajnje delikatnim vojnim zadacima tj. u „hvatanju živih jezika“ a s obzirom na veliki stepen rizika u ovakve akcije su se slali isključivo dobrovoljci (tj. dragovoljci). Što se tiče već spomenutog „industrijskog pitanja“, na drugoj strani, industrijska infrastruktura na teritoriji tzv. Države SHS je ostala netaknuta za vreme rata tako da je upravo slovenačka i hrvatska industrijsko-finansijska buržoazija nakon ujedinjenja bila ta koja je uživala privilegovan, pa čak i hegemonistički položaj u odnosu na srpsku.

Za Markovića i KPJ su se istorijski zategnuti međunacionalni odnosi mogli „skinuti sa dnevnog reda“ davanjem širokih nacionalno-pokrajinskih političkih autonomija. Kako je u praksi ova originalna ideja iz 1923. realizovana nakon 1945. videli smo na primeru federalističkog uređenja Titove Jugoslavije, kada su šest socijalističkih republika nakon 1974. postale nezavisne države od kojih je samo jedna – Srbija, primenom principa nacionalno-pokrajinskih autonomija u okviru politike „asimetričnog federalizma“, bila sistematski razbijana i konačno razbijena na tri dela. Stoga je i jasno zašto su Ljubljana i Zagreb odlučili da napuste (kon)Federaciju (sa teritorijama koje im je dao Tito a zaradili Srbi) u trenutku kada se u Beogradu pročuo zahtev (nebitno od koga) da Srbija iz tri dela mora biti opet cela.

 

[Koča]

Da je nacionalno pitanje bilo jedno od krucijalnih stavki u komunističkoj platformi borbe za vlast izvođenjem socijalističke revolucije jasno je istaknuto na tzv. Trećoj konferenciji KPJ januara 1924. g. u Beogradu. Osnovni zaključci ove konferencije su bili da je velikosrpska hegemonija izazvala odbrambeno grupisanje hrvatskog i slovenačkog naroda i nacionalnih manjina, kao i pokreta za autonomiju Crne Gore, Bosne, Vojvodine, kao i za nezavisnost Makedonije. Ovako sročeni zaključci Treće konferencije KPJ sugerišu da je srpska „hegemonističko-ugnjetačka politika“ za prve četiri godine postojanja zajedničke države dovela do opravdane pobune Slovenaca, Hrvata, Bosne, Vojvodine, Crne Gore i Makedonije – dakle za sada šest autonomnih i kasnije nezavisnih delova nove Jugoslavije. Dakle, Dalmacija, Krajina, Slavonija i Dubrovnik svoje nezadovoljstvo protiv „velikosrpskog hegemonizma“ ne izražavaju samostalno već samo i isključivo preko Hrvatske dok u isto to vreme Vojvodina, Bosna, Makedonija i Crna Gora ne izražavaju svoje nezadovoljstvo preko Srbije (čiji su sastavni delovi bili u trenutku ujedinjenja 1918) već odelito! Međutim, suština gore navedenih zaključaka je da se implicitno sugeriše stvaranje novih nacija na prostoru Jugoslavije – odelitih samo od srpskog nacionalnog bića – obzirom da je nelogično smatrati da bi se makedonski, crnogorski, bosanski i vojvođanski Srbi borili protiv svoje sopstvene nacionalne hegemonije. Dakle, stav KPJ je bio da čitava jedna nacija (srpska) ugnjetava sve ostale nacije i nacionalne manjine – pa stoga nakon revolucije mora da bude i adekvatno kažnjena u kolektivnom smislu – kao i da Vojvođani, Crnogorci, Makedonci i Bosanci ne pripadaju srpskom etnolingvističkom korpusu (ali da Dubrovčani, Dalmatinci i Istrani pripadaju hrvatskom, tj. u istarskom slučaju i slovenačkom ali nikako i italijanskom). KPJ je ovakvim stavovima faktički ne samo priznavala stvarnim i novoproklamovanim nacijama pravo na samoopredeljenje već, što je najbitnije, i pravo na nacionalno-teritorijalno otcepljenje i obrazovanje vlastite nacionalne nezavisne države. O kojim se konkretno teritorijama radilo koje ostale nesrpske nacije imaju „pravo“ da otcepe od srpskog etnogeografsko-nacionalnog korpusa videli smo prilikom formiranja posleratne jugoslovenske federacije 1945-1946, donošenja konfederalnog Ustava 1974, rasturanja Konfederacije 1991-1995, Kosmetskog rata 1998-1999, etničkog čišćenja Krajine i Kosmeta i zatiranja svega što je srpsko u neovisnoj Crnoj Gori. Zalaganje KPJ na svojoj Trećoj konferenciji 1924. za federalističko i republikansko preuređenje Jugoslavije konačno je realizovano nakon rata, i to na principima i stavovima iz prve polovine dvadesetih godina.

Da bi se ostvarili ovako zacrtani antisrpski ciljevi, KPJ je logično podržavala sve antisrpske i antijugoslovenske pokrete formirane od strane nesrpskih naroda i narodnosti ali je nastojala i da uspostavi prisnu saradnju sa njima. S obzirom na činjenicu da su Hrvati bili najbrojniji Jugosloveni posle Srba, kao i da je njihova finansijsko-industrijska buržoazija bila najjača u Kraljevini logično je bilo da će KPJ podržati svakoliki vid hrvatskog separatizma i antisrpstva. Stoga nimalo ne začuđuje činjenica da u međuratnom periodu čak i u svojim javnim partijskim glasilima KPJ otvoreno podržava ideološki rasističko-nacističku antisrpsku (veliko) Hrvatsku revolucionarnu organizaciju (HRO), tj. ustaški pokret, formiranu 1929. Tako je u zvaničnom „Organu Centralnog Komiteta Komunističke Partije Jugoslavije (Sekcije Komunističke Internacionale)“ (kako tačno stoji u zaglavlju „organa“) − „Proleteru“ u broju 28-om iz decembra 1932. (dakle manje od dve godine pre ubistva kralja Aleksandra od iste te HRO) objavljen članak o podršci KPJ ustaškom pokretu. Prvi i glavni pasus tog članka glasi doslovce (sa svim jezikoslovno-pravopisnim greškama) ovako (tekst je štampan na latinici a svi brojevi „Proletera“ se čuvaju u Arhivu CK SKJ):

„Komunistička Partija pozdravlja ustaški pokret ličkih i dalmatinskih seljaka i stavlja se potpuno na njihovu stranu. Dužnost je svih komunističkih organizacija i svakog komuniste da taj pokret potpomognu, organizuju i predvode. U isto vrijeme Komunistička Partija ukazuje na dosadašnje nedostatke i pogreške u tom pokretu, koje se razjašnjavaju tim da u pokretu dosada znatan uticaj igraju hrvatski fašistički elementi. (Pavelić-Perčec), kojima nije u interesu da protiv velikosrpske vojno-fašističke diktature razvijaju jedan Srbski masovni pokret, jer se boje da bi se takav pokret okrenuo se samo protiv diktature nego i protiv njih i njihovih talijanskih gospodara. Zbog toga se oni ograničavaju na akcije malih odreda i metoda individualnog terora“.

Ovakvo komunističko stanovište o komunističko-ustaškoj saradnji je bilo direktno inspirisano stavovima staljinističke Kominterne (pod direktnim i hegemonističkim rukovodstvom Gruzina Džugašvilija Staljina koji je sedeo u ruskoj Moskvi kao što je nakon 1945. u srpskom Beogradu sedeo Hrvat-Slovenac Tito) o rešavanju „nacionalnih“ pitanja širom Evrope što je značilo u praksi da svaki istinski ili isfabrikovani narod, tj. nacija, ima pravo na samoopredeljenje do otcepljenja. Stoga je pod njenim uticajem KPJ zauzela stav da je Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca bila „versajska tvorevina“ bez obzira na činjenicu da je hrvatski Zagreb proglasio ujedinjenje sa “Kraljevinom Srbijom i Crnom Gorom“ još za vreme samoga rata 23. novembra 1918, tj. još pre početka zasedanja međunarodne posleratne konferencije u Parizu i njegovim unaokolo dvorcima (Snežana Trifunovska, Catholic University Nijmegen, urednik, Yugoslavia Through Documents: From its creation to its dissolution, Martinus Nijhoff Publishers, Dordrecht/Boston/London, 1994, Kluwer Academic Publishers, the Netherlands, stranice 151-153: „Proclamation by the National Council of the unification of the State of Slovenes, Croats and Serbs with the Kingdom of Serbia and Montenegro”). Suština ovakvog stava KPJ se ogledala u činjenici da je Politbiro partije usvojio zvanični stav da se Jugoslavija (kao „velikosrpska tvorevina“) ima razbiti, što je praktično značilo da je svaki antisrpski savez legitiman i dobrodošao. Stoga preterano i ne začuđuje praksa KPJ iz Drugog svetskog rata u vidu saradnje partizana i ustaša.

Veštačko formiranje faktički nepostojećih nacija, ali samo odelitih od srpskog naciona, takođe je proklamovano kao deo partijskog programa. Tako je npr. na Trećem kongresu KPJ u Beču, održanom od 17-og do 22-og maja 1926. formalno priznato postojanje „makedonske nacije“, ali nije i postojanje npr. „dalmatinske“, „dubrovačke“ ili „istarske nacije“. U istom kontekstu je kao produkt Četvrtog zasedanja KPJ u Drezdenu novembra meseca 1928. g. izdata tzv. „Drezdenska rezolucija“ kojom se jasno tražilo rasturanje Jugoslavije na nacionalnoj osnovi i formiranje nacionalnih država sledećih „ugnjetenih i obespravljenih nacija“: Slovenaca, Hrvata, Makedonaca i Crnogoraca. Ovaj programski zahtev je ispunjen na tzv. Drugom zasijedanju AVNOJ-a u Jajcu 29. novembra 1943. sa ciljem da se nacionalna država srpskog naciona svede na opseg Kneževine Srbije u periodu od Berlinskog kongresa 1878. pa do Balkanskih ratova 1912-1913. Kako danas stvari stoje, na najboljem smo putu da se u drugoj deceniji 21. stoleća realizuju smernice „Drezdenske rezolucije“ iz 1928.

http://www.nspm.rs/istina-i-pomirenje-na-ex-yu-prostorima/antisrpska-partija-jugoslavije.html

______________________________________

 

[ljuba miljkovic]

Kolega je postavio tekst kao dokaz, a ja eto, odgovaram u prvom licu jer kritikujem Vasićev rad. Ne vidim ništa sporno u tome da sa M.O opštim na takav način jer je tekst postavljen da bi bio prokomentarisan. Valjda.

Ne! Ništa nije sporno, samo malo zbunjuje. Bar mene.

Iako sam shvatio čiji su citati, pomislio da se obraćaš nekom kolegi, takodje Vasiću po prezimenu!?

A, i čudno je da se u raspravi sa jednom osobom predje na direktno obraćanje drugoj, koja ne učestvuje u priči i koja pojma nema da se njoj obraćaš, niti će moći da odgovori na tvoje "oštre" kritike.

To mu dodje kao kad dve strine pričaju o nekoj komšinici, pa kada je dobro nagrde, onda bi jedna o dnjih:

– Neka, nije tu, ispašće da je ogovaramo.

 

[thunder11]

Nije u redu da na takav način govorite o Dubravki Stojanović samo zato što se ne slažete sa njeni stavovima.

Stvarno nemam ništa protiv Dubravke Stojanović samo uočavam jedan trend komunističkog nasleđa kako kod Dubravke tako i kod Vasića. To se ogleda u sledećem :

Naše ključne primedbe su se odnosile na činjenicu da se u tom udžbeniku ni na jednom mestu ne daje nijedan primer četničke kolaboracije, pa ispada da te kolaboracije nikada nije ni bilo.

I nije je bilo (klasična komunistička poštapalica za četnike je reč : kolaboracionisti). Po njima su četnici kolaboracionisti pa stoga izdajnici. Izdaje je bilo na drugoj strani jer su komunisti u jeku Drugog Svetskog Rata otpočeli građanski rat čiji je cilj, naravno, osvajanje vlasti. Činjenica je i to, da su četnici, za razliku od komunista, želeli saveznike u Srbiji. Pitam se kako bi se komunisti ponašali da su se saveznici iskrcali ovde. Njihova borba protiv Nemaca je maska njihovim pravim ciljevima. Dovoljno je videti statistiku popularnosti kod komunista pre i posle rata i videti da su nam vladali sa apsolutnom manjinom.

Sa moje strane ja bih želeo samo da Vam skrenem pažnju da ovakvim nekritičkim veličanjem četnika idete u drugu krajnost od one koje se grozite (komunističke) i proglašavate četnike za vitezove dostojne divljenja.

Ne radi se o viteštvu. Stvarno. Radi se o lažima kojima su nas komunisti tako dugo obasipali. Nije ni sve što su oni rekli laž, daleko od toga ali kolaboracija, te su nas oni oslobodili, pa ideologija pa Marks. Ljudi stvarno treba da razmisle o tome šta je komunizam prvo kao ideologija a onda kako to sve izgleda u praksi. Naša država je svedok u oba slučaja i nema ničeg pohvalnog u tome.

Mogu da shvatim Vaše insistiranje na odbrani četništva, ali ne i pomalo maničnu "pljuvačinu" po partizanima.

Ne pljujem ja partizane već komuniste.

Naime, kažete da se partizani nisu borili protiv Nemaca nego da su im neprijatelji broj jedan bili četnici. To im naravno uzimate za zlo i iznosite dokumente u kojima dokazujete tu tvrdnju. I šta sa tim? Ništa naravno, jer zaista je veoma lako naći Mihailovićeve citate u kojima on to isto govori o partizanima: "Oni su naši osnovni neprijatelji i borba protiv njih je na prvom mestu".

Pa tu i jeste kvaka. Svetski Rat je znak za ujedinjenje naroda po svim pitanjima. Politika se ostavlja na stranu i svi bi trebalo da rade na rešavanju izazova koji dolaze. Komunisti ne samo da nisu hteli da rade zajedno sa četnicima : kao vojske priznate od strane saveznika i rukovođene od strane vlade u izbeglištvu, već je radila na stvaranju svoje vlade i na podeli tog stanovništva koje je trebalo ujediniti.
Ne vidim po kojim normama se to ne zove izdaja. Stvarno ne.

Zatim govorite o susretima partizana i Nemaca i to je po Vama vrhunsko zlo. Hajde da se složim sa tim. Ali onda ne mogu da se složim da se za patriotizam proglašava sastanak Mihailovića sa Nemcima u Divcima kada im priznaje okupatorska prava i od njih traži oružje da bi se borio protiv partizana. Moram priznati - meni je veoma čudno kojim intelektualnim postupcima ste došli do tih zaključaka.

Govorimo o susretima komunista i Nemaca i naravno da im uzimamo za zlo zato što sve što su radili je bilo pogrešno a četnike su osuđivali za iste stvari koje su i sami radili. Ako komuniste posmatrate sa stanovišta po kojima su oni organizovali "divlji ustanak" bez komande i sa ciljem osvajanja vlasti, a pod okriljem Svetskog rata, videćete da je čitava njihova organizacija kriminalna isto toliko koliko i Nacistička. Na našu nesreću, ti isti komunisti su veća zla naneli ovom narodu nego Nemci a saveznici su gurali Mihailovića da bira između dva zla. Veće zlo za nas su bili komunisti. Mihailović je morao da se bori protiv dva sistema od kojih gorih nema.

Koliko vidim argument je sledeći: "Četnici su patriote i kao takvima sve što urade - opravdano je, a komunisti su (da citiram Vasića ) banda anacionalna i, opet po definiciji, sve što urade je smišljeno da bi se uništilo srpsko nacionalno biće.

A zar nisu ti komunisti radili sve da unište nacionalno biće ne samo u Srba već i u Hrvata i Muslimana. Jesu radili a dokaz su grobnice kojih ima po celoj bivšoj Jugoslaviji. Ne zna se tačno koliko ih je nastalo posle drugog svetskog rata. izvini, ali komunisti su takvi svuda.

 

[thunder11]

To je ona kukavna nacionalistička desnica kojoj su svi krivi osim nje same, koja živi od samosažaljenja i od teorija zavere, sve nadajući se da će revizijom istorije dokazati kako je onomad bila u pravu.

Zaboravio sam da prokomentarišem "teoriju zavere" koju gospodin Vasić pominje. Teroije nije bilo ali zavere sigurno jeste. Činjenica je da su Englezi Srbiji poturali nogu odavno. Još od Prvog Svetskog rata pa na ovamo uvek ali uvek su težili ka uništenju Srbije. Stvarno ne znam zašto je to tako. Njihovo ophođenje prema nama od dolaska Karađorđevića na vlast je bilo neopisivo. Opet kažem, ne znam zbog čega. Činjenica je da su bili sila ali nikad saveznici. U prvom svetskom ratu Srbija je imala Francuze i Ruse a posle tog rata i Amerikance. U drugom svetskom ratu, Srbija je imala samo Amerikance. Na našu žalost, Englezi su vodili glavnu reč za vreme drugog svetskog rata i podelili su onako kako im najviše odgovara. Još jednom ponavlja da nam Englezi nikad nisu bili saveznici i zato nam se desilo to što se desilo za vreme drugog svetskog rata.
http://www.mail-archive.com/sim@antic.org/msg43761.html

 

[Koča]

M.O. uopste ne ulazim u ovo sto si izneo, samo nema potreba da glumis i dalje jer maske su davno skinute...

Ocigledno imas potrebu da spamujes temu, a ona je jasna Saradnja komunista sa Nemcima, pa ako imas nesto da kazes povodom toga izvoli

a ne ostaje mi nista drugo nego da pozovem moderatore da te opomenu zbog ociglednog skretanja sa teme...

 

[thunder11]

Ja ne kažem da su partizani zli (ako jesam omaškom priznajem krivicu) ali kažem da komunisti sigurno jesu. To su dokazali i za vreme a posebno posle rata.
Takođe, ja nikad nisam sporio da su četnici sarađivali sa Nemcima ali sporim da su bili u kolaboraciji sa njima. Ta saradnja je uvek bila prikrivena i zato joj je tako teško ući u trag.
Ista stvar je i sa domobranima. Ja sam video jedan dokument koji je Draža lično potpisao sa Domobranima ali stoji i to da je cilj dogovora prestanak slanja Srba na Pavelićev nož. Pošteno je i reći da su vojnici NDH uvek bili na ratnoj nozi sa četnicima a da je bilo nekog dogovora ozbiljnog među njima tako nešto ne bi bilo moguće. To isto važi i za Nemce.
Ako hoćemo da se gađamo sa papirima onda u redu, ali na terenu stvari su bile mnogo drugačije. Na primer, ako Vi i ja sklopimo dogovor o nenapadanju, (tj. ja prestanem da napadam komuniste a vi , recimo, prestanete da napadate četnike), a onda ja, napišem tekst dug 10 strana o zločinima komunista posle 24h, Vi će da pretpostavite da je dogovor prekršen i pre potpisivanja jer sam ja većinu vremena u primirju pisao dotičan dokument. Faktično, dogovora je bilo a praktično isti nije zaživeo.
crno-bela filozofija
Lično sam ubeđen da su komunisti isto tako sklapali dogovore sa Nemcima kao i četnici. Ono što je zabrinjavajuće su motivi. Ja smatram da je neodgovorno sklapati dogovor sa okupatorom ako imate saveznika ali ako ga nemate onda Vam je manevarski prostor sužen i borite sa sa onim koga možete da dobijete. Zato su retki četnici koji su sa zadovoljstvom pucali na partizane i obratno. U Srbiji se nije tako često pucalo u "meso" i događalo se da se partizani i četnici vijaju danima bez gubitaka. Druga priča je u Bosni. Vi meni kažite kakva je to ideologija koja u vremenu najveće opasnosti zagovara građanski rat i deli narod? Meni to recimo mnogo smeta kod komunista.
(...)

 

[thunder11]

M.O. uopste ne ulazim u ovo sto si izneo, samo nema potreba da glumis i dalje jer maske su davno skinute...

Ocigledno imas potrebu da spamujes temu, a ona je jasna Saradnja komunista sa Nemcima, pa ako imas nesto da kazes povodom toga izvoli

a ne ostaje mi nista drugo nego da pozovem moderatore da te opomenu zbog ociglednog skretanja sa teme...

Kočo,
ja sam kriv ali mi se čini da mnogi ljudi ovde nisu svesni toga koliko su zla komunisti naneli Srbiji ali i Jugoslaviji svojim delovanjem na ovim prostorima. Mislim isto tako, da mnogi ne shvataju pogrešnost i ozbiljnost otpočinjanja građanskog rata u vremenu okupacije i kakve je posledice narod na ovim prostorima trpeo. Ajde što su ih Nemci često tretirali kao stoku za klanje al što su komunisti koristili isti tretman prema ovom narodu. Tužno je stajati u odbrani komunizma danas, kad imamo podatke šta su i kako su radili. U svakoj normalnoj državi bi ih osudili kao izdajnike. Ima ona izreka: svaki rat je strašan ali je najstrašniji građanski a ovaj poslednji je amanet komunističkog režima koji ne smemo zaboraviti već ga iskoristiti da se tako više nikad ne ponovi.

 

[Koča]

Slazem se u potpunosti

Druga stvar sto je MO odmah zapoceo pricu o cetnicima. To im je standardna fora.

Danas ga brane oni kojima iz nekog razloga nikako ne odgovara da se sazna istina. A jasno, to su komunjare, krvave do ramene ili njihovi potomci.

 

[M.O.]

M.O. uopste ne ulazim u ovo sto si izneo, samo nema potreba da glumis i dalje jer maske su davno skinute...

Ocigledno imas potrebu da spamujes temu, a ona je jasna Saradnja komunista sa Nemcima, pa ako imas nesto da kazes povodom toga izvoli

a ne ostaje mi nista drugo nego da pozovem moderatore da te opomenu zbog ociglednog skretanja sa teme...

Vaša primedba upućena meni bi bila u redu samo onda ako sam ja prvi koji ju je proširio pa sam uneo priču i o četničkoj saradnji. Ali ja to nisam učinio. Skrolujte malo unazad pa ćete videti da je tema odavno otišla drugim putevima.

 

[M.O.]

...

Ma koliko to Vama čudno zvučalo sa većinom izrečenih stvari mogu da se složim.

 

[Profesor KK]

Tito je otkucao muslimana Golubića nemačkom gestapou.

 

[Koča]

(...)
Prema Ustavu svake zemlje u slucaju ratnog stanja politicke partije zamrzavaju svoje aktivnosti, a njihovo clanstvo stupa u vojsku. Svako osnivanje paralelnih vojnih formacija jeste petokolonastvo, banditizam i vojska ima zadatak da takve grupe unisti...Ako ovo uzmete u obzir onda vasa prica i te kako gubi smisao.

Ja mislim da danas nema rasprave o tome da je komunistima glavni cilj borba za vlast i oni samo koriste haos koji je nastao u zemlji, kao povoljnu situaciju za ostvarenje tog cilja. Ne ponavlja mi se vise ista stvar, kao papagaj, to je valjda svima jasno....Iznecu samo jedan dokument koji potvrdjuje moju raniji pricu da su u dizanju revolucije (koja po pravilu ne poznaje zrtve) za komuniste i te kakvu ulogu igrale represalije Nemaca nad stanovnistvom u Srbiji (pa ih treba izazivati), i pokolj Srba u NDH (sto je osnovni razlog odlaska Srba u partizane). Tito je toga naravno bio svestan i radio u tom smeru.

Sto se tice prvog dela pisma rec je o standardnim lazima i preuvelicavanju borbe partizana koje je Tito redovno slao u Moskvu, pustajuci masti na volju

Takodje, kao sto je Samardzic to lepo objasnio, ako uzmemo saradnju u najsirem obliku, nije bitno ko je s kim ''saradjivao'' vec s kojim ciljem....a cilj komunista oduvek je bio vlast i nista drugo...cetnika ono zbog cega su i nastali, borba protiv okupatora.

A prema nekom ko propagira ovo zlo, ne mogu da imam drugaciji stav. Jer taj neko ili ne zna o cemu govori ili ima debele razloge da radi to sto radi...

 

[thunder11]

Oprostite, ali postavili ste samo prvu četvrtinu izveštaja o sastanku u Divcima koja zaista ni izblizane ne odslikava razgovor koji je kasnije vođen. Ako niko nema ništa protiv ja ću postaviti ceo prevod originalnog nemačkog zapisnika iz koga jasno proizilazi ono što sam ranije rekao.

U redu, vi dostavite ceo tekst pa ćemo ga prokomentarisati.

Drugo, nemojte generalizovati stvari. Kako možete da kažete da "prema Ustavu svake zemlje..." ? To jednostavno nije tačno i ne mogu da polemišem sa tom tvrdnjom.

Nemate šta da polemišete. Radi se o veoma ozbiljnom prekršaju jer su komunisti organizovali ustanak ne samo protiv Nemaca (a motive za to znamo) već i protiv četnika jer oni tobož kolaboriraju sa Nemcima. Da je te kolaboracije ikada bilo Draža se ne bi krio po šumama 4 smrdljive godine nego bi tu i tamo procunjao do Beograda na tuširanje. Da je Draža kolaborirao sa Nemcima najmanje što je mogao da uradi je da kapitulira. Bar kapitulacija ništa ne košta i niko ga ne bi osuđivao.
Elem, da se vratimo na dizanje ustanka i na tome da su komunisti u sred okupacije počeli da rade na tome da se narod podeli. Ja stvarno ne znam kako to Vama izgleda ali meni izgleda na izdaju tj. kako Koča reče : petokolonaštvo. Takođe, postoji trend da su komunisti podigli jedinstven ustanak ali on je direktno bio pod komandom Komiterne, a njeni ciljevi su znamo : Amerika i Engleska biće zemlja proleterska! Tako? Tako je. Prosto i jasno. Jednom sam rekao da narodno oslobodilačka borba nema veze sa komunistima, jer oni nemaju nikakve veze sa narodom (sem u delu u kojem ga iskorišćavaju na najpodmuklije načine) niti imaju veze sa oslobođenjem (zato što su nas držali u zatvoru komunizma do 1965.) ali im dajem za pravo borbu. To su imali ali onu za vlast.

Kada bih i hteo mogao bih da kažem da je vojska Kraljevine Jugoslavije kapitulirala i da pravno nije postojala.

Tako je gospodine M.O, kapitulirala i odmah oformila gerilu sa manjkom od 200.000 oficira, podofirica i vojnika koji su poslati na robiju u Nemačku. Takva gerila (oformljena od oficira kraljeve vojske) je odmah dobila befel i priznanje vlade, kralja i celog sveta.Naravno, njeno formiranje nije došlo kao iznenađenje već kao odgovor na okupaciju. To su komunisti veoma dobro znali. Promena nije bilo, Jugoslavija je imala kralja, vladu i vojsku i delovala je po Nemačkim trupama kako je mogla. Vi takođe, možete insistirati na toj kapitulaciji koja je očigledno bila privremena i pošto tvrdite da ste realni onda bi realno trebalo i da presudite po tom pitanju. Čak ni sa tom poštapalicom delovanje komunista je bilo nelegalno po svim mogućim pitanjima. Oni jednostavno nisu priznavali JVuO jer nisu priznavali kraljevu vojsku ni pre rata, što nas dovodi do toga da Tito nije organizovao pobunu zbog kapitulacije. A i kako je mogao kad je otpor organizovao tek u junu 1941. Dugim rečima, Tito je na stanje u državi odreagovao ko mrtav konj.

 

[Koča]

tema je izgleda uredjena ali ostao sam duzan odgovor

@M.O

Dovodite sebe u nezgodnu situaciju jer ste na moju optuzbu da iznosite neistine ODGOVORILI NEISTINOM...

Smilja Avramov jasno kaze USTASKI MINISTAR RUSINOVIC...PA POBOGU POSTAVIO SAM KLIP...

 

[M.O.]

Molim moderatora da mi dozvoli ovaj komentar kako bi odgovorio na tvrdnje da iznosim neistine. S moje strane obećavam da više neću nastavljati u ovom pravcu. Ako je potrebno neću više ni učestvovati u raspravi.

Dakle Kočo, naravno da nije toliko bitno da li je Rušinović bio ministar ili ambasador. Važno je samo utoliko što ga Samardžić tako naziva želeći da susret njega i Tita postavi na viši nivo. Ne znam zašto je Smilja Avramov u prvoj rečenici rekla da je Rušinović bio ministar, ali ona se posle toga ispravila i navela njegovu tačnu titulu.
Uostalom, pogledajte u spisku ministara Vlade NDH da li se tamo nalazi Rušinović.
Postoji mnogo izvora koji govore o tome ko je i šta je bio Rušinović. Ja ću navesti samo jedan koji i Vi možete da nađete jer je dostupan na netu.U novinama srpske patrijaršije Pravoslavlje nalazi se sledeći tekst iz koga ću citirati samo najzanimljivije detalje:
"Vatikan je Nezavisnu Državu Hrvatsku priznao de facto, ali ne i de iure. U Stepinčevom Dnevniku je ostalo zabeleženo da je poglavnik Ante Pavelić posetio Pija XII 18. maja 1941. godine samo kao privatno lice, a ne i kao šef države...Pri Vatikanu su bili specijalni opunomoćenici Poslanstva NDH dr Nikola Rušinović, koga je kasnije nasledio Ervin Lobkovic (Erwin Lobkowicz)...Opunomoćenik Poslanstva NDH pri Svetoj Stolici Nikola Rušinović zapisao je u svome izveštaju od 6. marta 1942. godine neke detalje razgovora obavljenog sa kardinalom Tiseranom. Kardinal je započeo razgovor sa njemu svojstvenom ironijom, ističući nacionalnu i političku nedoslednost satelitske države: „Kako to da su vam vaši veliki prijatelji i saveznici Italijani mogli uzeti Dalmaciju?... Vi tvrdite da ste slobodni, zar ne radite sve što hoće Nemci kad to danas rade i svi narodi u Evropi. Zar se to može nazvati slobodom?...Kada je primio ovakav Rušinovićev izveštaj o držanju Tiserana, ministar spoljnjih poslova NDH Mladen Lorković je na dokumentu napisao: „Oprez! Neprijatelj!“.

Čak i hrvatski/ustaški izvori ne tituliraju Rušinovića kao ministra nego kao poklisara kod Vatikana u vreme NDH.

Dakle, i iz ovoga se vidi da je Rušinović bio u službi Ministarstva spoljnih poslova, a nikako ministar. Još jednom Vas molim da ne govorite da iznosim neistine jer to nije tačno. Sigurno su i Vama dostupni mnogi izvori o tome ko je i šta je bio Rušinović i zaista mi nije jasan Vaš motiv mog diskreditovanja.

 

[Koča]

Ja sam rekao sta sam imao.

Klip vec govori sam za sebe.

Nigde nisam cuo da Smilja Avramov kaze da je pogresila i da se ispravlja...to kazete Vi.

Sve drugo sto bih napisao bilo bi ponavljanje. Vi i Smilja Avramov ne tvrdite isto. (ona jasno kaze USTASKI MINISTAR)

Drugo, ne vidim nikakvu razliku u tome da li je bio jedno ili drugo, ili i jedno i drugo. ..ali jasna mi je Vasa potreba da bilo kako opravdate taj sastanak...Bar ga za razliku od nekih ne negirate.

Ambasador NDH pri Vatikanu, kud ces gore...

Ko zna sta bi se jos sve naslo o Brozu...ni smilji Avramov nije dozvoljen uvid u njegovu arhivu u Italiji...Da ne pricam o tome sta je sve unisteno za sve godine njegove vladavine.

 

[M.O.]

..ali jasna mi je Vasa potreba da bilo kako opravdate taj sastanak...Bar ga za razliku od nekih ne negirate.

Nemam potebu da opravdavam taj sastanak niti da ga negiram jer o njemu govore činjenice. Ponovo naglašavam da ni ja, ni Vi, ni Samardžić, ni Smilja Avramov ne znamo o čemu je bilo govora na tom sastanku. Možda su razgovarali o tehničkim pitanjima razmene zarobljenika, a možda i o sadejstvu zajedničkih snaga sa nemačkim protiv četnika. Možda će nekada izroniti taj dokument ali za sada on ne postoji i mi možemo samo nagađati o njegovom sadržaju
Uostalom, ne znam zašto Vam taj sastanak toliko smeta. Pa ni Samardžić ne zamera susrete sa neprijateljem nijednoj od zaraćenih strana (ni četnicima, ni partizanima) i kaže da je to normalno za vreme rata. On zamera partizanima sasvim druge stvari, ali to nije tema pa ne bih ponovo da budem off topic. Zar se četnici nisu sasvim legitimno sastajali sa predstavnicima NDH i sa Nemcima tokom rata? O tome, nadam se, ne treba da bude spora.

 

[thunder11]

Zar se četnici nisu sasvim legitimno sastajali sa predstavnicima NDH i sa Nemcima tokom rata?

Većina tih dogovora sa Nemcima je vođeno preko savetnika generala Milana Nedića pa se zato može reći da su pre Nedićevi podsticali te pregovore nego sam Draža Mihailović, a koji je i tu tražio da sa Nedićeve strane dolaze ljudi od ne samo poverenja već i časti. Zato recimo Ljotić nikad i nije mogao da poseti Mihailovića jer je ovaj imao jasan stav ko je i šta je Dimitrije Ljotić. Nedić je s druge strane slao zajedničke prijatelje na razgovore sa dražom. Jedan za kojeg ja znam je industrijalac Ilija Mihailović. Na taj način, Draža je izbegavao direktne kontakte sa Nemcima i na sve načine pokušavao da dođe do municije i namirnica za potrebe rata. To, naravno, veoma često nije bilo moguće.
Mora se razumeti i sledeća stvar a to je da je Draža imao konflikt sa Nedićem jer nikako nije mogao da razume zašto je Nedić prihvatio namesništvo ali je opet znao koliko se taj isti Nedić borio da spase što više srpskih glava. Komunisti su automatski Nedića proglasili za "domaćeg" izdajnika bez da su uopšte ispitali ceo njegov slučaj. Time je učinjen veliki greh srpskoj istoriji (kao i sve što su posle rata pričali). Ovom temom, posle 11 stranica i ko zna koliko postova tek začeprkali onu komplikovanu situaciju na balkanu a na koje su nas istoričari tako često upozoravali. Ja bih voleo da je situacija onda bila crno-bela kakvom su je komunisti prikazali. U stvarnosti je bilo sasvim drugačije. Mnoge su se stvari radile nezvanično, ili polu-zvanično bašzbog te situacije koju niko živi nije mogao da odmrsi.
S druge strane komunisti nisu imali takvih problema kao četnici a i sami su se snabdevali sa istog mesta kao i četnici i opet su ćutali o tome jer im je onda takvo snabdevanje odgovaralo. Nisu, takođe imali da razmišljaju ni o srpskim glavama na Banjici ili Sajmištu. Njihova borba je mogla ( ali nije), biti čista. Na kraju, posle toliko godina, plaćaju ceh svoje bahatosti. Izblefirali su sve oko sebe i upalilo im je. Žao mi je što se danas staje u odbranu komunizma kada su na kičmi ovog naroda sedeli ko dušmani.

 

[Koča]

Nemam potebu da opravdavam taj sastanak niti da ga negiram jer o njemu govore činjenice. Ponovo naglašavam da ni ja, ni Vi, ni Samardžić, ni Smilja Avramov ne znamo o čemu je bilo govora na tom sastanku. Možda su razgovarali o tehničkim pitanjima razmene zarobljenika, a možda i o sadejstvu zajedničkih snaga sa nemačkim protiv četnika. Možda će nekada izroniti taj dokument ali za sada on ne postoji i mi možemo samo nagađati o njegovom sadržaju
Uostalom, ne znam zašto Vam taj sastanak toliko smeta. Pa ni Samardžić ne zamera susrete sa neprijateljem nijednoj od zaraćenih strana (ni četnicima, ni partizanima) i kaže da je to normalno za vreme rata. On zamera partizanima sasvim druge stvari, ali to nije tema pa ne bih ponovo da budem off topic. Zar se četnici nisu sasvim legitimno sastajali sa predstavnicima NDH i sa Nemcima tokom rata? O tome, nadam se, ne treba da bude spora.

Vidim da niste bas upuceni u taj sastanak.

Početkom 1943. godine Pavelić je tajno poslao komunistima jednog svog ministra, N. Rušinovića, da izrazi "povjerenje" prema njima. Neposredan povod za slanje ovog ustaškog ministra bio je obaveštavanje partizana o predstojećoj nemačkoj Operaciji "Vajs", kako bi se na vreme sklonili. Komandant 4. zone "Narodnooslobodilačke vojske Hrvatske", Vicko Krstulović, o dolasku ministra Rušinovića pisao je 18. januara Vrhovnom štabu:
...Da je Pavelić poslao ministra naročito zato da nađe vezu sa partizanima, kako bi se na bilo koji način predusrela ova akcija (Operacija "Vajs" - prim. aut) i ubijanje partizana i hrvatske vojske. Ovo pregovaranje i sporazum sa partizanima mora biti apsolutno tajno pred Njemcima i Talijanima. Navodno da su stali (Pavelić i njegova vlada - prim. aut) na stanovište da država bez naroda ne vredi. Ministar i župan (N. Leutić, veliki župan iz Omiša - prim. aut) su izrazili svoje povjerenje prema partizanima, samo se boje da ne bi u partizanskim redovima Srbi preuzeli vođstvo i da bi sutrašnja Jugoslavija opet došla pod vođstvo Srba.11
Po prijemu Krstulovićevog pisma, na sastanak sa Pavelićevim ministrom dolazi lično Josip Broz Tito. Sastanak je bio tajan i komunisti, po prirodi stvari, ni kasnije o njemu nisu govorili. Ali, za susret komunističkog vođe i ustaškog ministra saznala je italijanska komanda iz Šibenika i o tome obavestila svoje pretpostavljene. U italijanskom vojnom arhivu u Rimu originalni izveštaj o sastanku Rušinović - Broz pronašla je dr Smilja Avramov.12 Takođe, dr Avramov je pronašla i originalni izveštaj italijanske obaveštajne službe o sastanku Josipa Broza Tita i pape Pije Dvanaestog - dakle, istog onog pape koji je pružio podršku Anti Paveliću - u Vatikanu, 9. avgusta 1944. godine. Sastanak je održan u najvećoj tajnosti, koja je očuvana sve dok dr Smilja Avramov nije objavila ovaj dokument. Dr Avramov piše da je sastanak pape i vođe Komunističke partije Jugoslavije ugovoren još prilikom dolaska ustaškog ministra N. Rušinovića kod komunista, januara 1943. godine. Naime, u prethodnom periodu upravo N. Rušinović je bio stalni predstavnik nacističke hrvatske države u Vatikanu. Tako se iz Rušinovićeve poruke od 18. januara 1943, koju je preneo Vicko Krstulović, vidi ne samo suština razgovora J. B. Tita i Pavelićevog ministra, već i razgovora J. B. Tita i rimskog pape. Najzad, poznat je i jedan hrvatski izvor, koji stav Ante Pavelića prema partizanima definiše tačno onako kako je to njegov ministar Rušinović saopštio Krstuloviću. Pavelić je, prema ovom izvoru, rekao: Neka se iz partizana na našoj zemlji odstrane tuđinci, hrvatske partizane sve ćemo smestiti na ovu pozornicu i pogostiti ih".13

Miloslav Samardzic, ''Saradnja partizana....''

Prema:

11 Vojnoistorijski glasnik, 1-2/2004, strana 141. Prema: AVII, Fond NOP, K-12, f. 6, dok. 1.

12 S. Avramov, Genocid u Jugoslaviji u svetlosti međunarodnog prava, 262.

13 S. Avramov, Genocid u Jugoslaviji u svetlosti međunarodnog prava, 261
__________________

I zar ne radite opet ono sto sam pisao. Na postupke jednih odgovarate postupcima drugih, a to se nikako ne moze porediti. Sve sto je radio Draza za krajnji cilj imalo je proterivanje okupatora, i naravno ocuvanje monarhije, svi postupci cetnika u NDH imali su za cilj spasavanje naroda od totalnog unistenja, s druge strane sve sto je radio Tito za krajnji cilj imalo je borbu za vlast I SAMO VLAST, sto je podrazumevalo slamanje Srbije. A kako mu ni to nije bilo dovoljno u prvim godinama svoje vladavine pobio je vise ljudi u Srbiji nego sami nacisti.

Samo Bog zna koliko je bilo dokumenata i slika o njegovoj saradnji sa ustasama, kada i danas posle toliko godina i sanse da se svi uniste isplivavaju dokazi za to. A da ih je unistavao, kako takve, tako i one o silnim ubistvima gradjana Srbije, koji su nestajali preko noci, i te kakao jeste!

 

[Koča]

Zabeleska (zapisnik) sa preliminarnih razgovora odrzanih u Gornjem Vakufu 11. marta 1943.

S-1
11.3.0011
NOKW -1088

_________________

Posebno je zanimljiva treca tacka koju cu ovde izneti. U prve dve tacke bilo je reci o razmeni zarobljenika i primeni medjunarodnog prava. Jasno da se ono najbitnije u ovim pregovorima desavalo pod plastom razmene zarobljenika, koja se u ovom periodu svako malo dogadjala... Big smiley

Ad 3. Politicko pitanje

Ova pitanja su vec jednom bila tretirana i to 17. novembra 1942. godine u pismu upucenom Glezu Horstenauu. Delegacija je misljenja da se tada o ovom pitanju moglo razgovarati. Trenutno oni ne vide nikakvog razloga da vode rat sa nemackim oruzanim snagama. Oni zele da vode borbu samo protiv cetnika i do sada su se samo branili jer su ih nemacke trupe napadale. Delegacija izjavljuje da oni predstavljaju potpuno samostalan i nezavisan nacionalni pokret. U propagandi se pozivaju na sovjetsku Rusiju jer ne zele da imaju nikakve veze sa Londonom. Delegaciji je poznato da Italijani favorizuju cetnike i da ih snabdevaju naoruzanjem. Cetnici su u poslednje vreme jako ojacali i predstavljaju u stvari samo organe izbeglicke vlade u Londonu i spremni su da u svakom momentu izvrsavaju njena naredjenja. Narodnooslobodilacka vojska bi, medjutim, vodila borbu i protiv Engleza ukoliko bi se oni ovde iskrcali. Cetnici, naprotiv, ne bi jer se oni samo i cekaju na tu priliku, imaju sa Englezima radio-vezu, primaju kurire, a sve to uz precutni pristanak Italijana. Delegacija upozorava na to da sve ovo ne predstavlja predlog za kapitulaciju (njih se ne moze unistiti, oni imaju dovoljno mogucnosti za izvlacenje, nakon svake ofanzive postajali su jaci, spremni su da umru, uvek su izdrzavali, bez smestajnih uslova, hrane i municije), vec zele da svoj glavni udar usmere na cetnike i zbog toga predlazu da se obostrano odradi interesna zona. Umoljavaju da se tacka 3. drzi u tajnosti. Pitanje primirja obazrivo je nagovesteno. Delegacija ima zadatak da se vrati sto pre.

Martovski pregovori 1943. Miso Lekovic
str. 254