Rekao bih da nije uopšte pitanje. Naravno, potpuno je drugačije. Srb(lj)in u XIII veku nije značio isto što ono što znači više od sedam i po vekova docnije. Kao ni nijedan drugi pojam, svi evoluiraju i imaju svoje značenje.
Tako i, primera radi, u istoj povelji u kojoj on naziva svoje podanike Srbima, ban Matej pravi odredbe o zaštiti Dubrovačke republike protiv Srpskog kraljevstva. Primer iz jedne druge povelje, izdate 1235/6.:
Pogledajte prilog 1481993
s kraljem raškim. U tim dokumentima, pre nego što je ban Tvrtko uzeo srpsku krunu, istočni sused Bosne se uglavnom naziva Raškom i Rašanima, Po mišljenju raznih istoričara to je praksa koja je proizašla još iz vremena disolucije starije srpske države, iz perioda dinastija Vlastimirovića i Vojislavljevića, zbog čega su oni na istoku redovno Rašani, a ne Srbi.
No, da se vratimo na poentu. Zamislite danas da kojim slučajem Milorad Dodik potpisuje u Prištini sporazum da će Republika Srpska vojno stati u odbranu Kosova, ukoliko li izbije neki vojni sukob sa Republikom Srbijom. Nešto takvo je čak i u teoriji potpuno nezamislivo. Bosanski vladar je, dakle, lišen bilo kakve percepcije modernog nacionalnog identiteta. Bošnjani nisu Srbi u
nacionalnom smislu, već u kulturološkom, etničkom i istorijskom i njihovo Srpstvo ne uzima nikakvog udela u donošenju realpolitičkih interesa. Ne postoje krovni interesi koji bi dolazili iznad interesa bosanskog banata — izuzev, eventualno, straha od Boga. Srbi, tj. Rašani, za Bosance ili ako hoćete, bosanske Srbe (ili bolje rečeno, za bosanski dvor), bili su u političkom (nacionalnom, neko bi možda rekao) smislu jedan susedni faktor, kao i npr. Dubrovčani. Braneći svoje interese (a kada se kaže
svoje, misli se na interese bosanskog bana i vlastele, zajedno sa vrhuškom Crkve bosanske — dakle, jednog vrlo malenog broja populacije bosanske srednjovekovne države, koji jeste bio akter u regionalnim političkim zbivanjima), bosanski Srbi bi skoro jednako ratovali protiv raških Srba, kao i protiv drugoga.
