Немања Милошевић из удружења Глас позива грађане Србије да не наседају на пропагандни режим поводом Резолуције о Сребреници

[комшија]

Nemanja Milošević iz udruženja Glas poziva građane Srbije da ne nasedaju na propagandu režima povodom Rezolucije o Srebrenici​

22.05.2024.

Nemanja Milošević, predsednik udruženja građana Glas, pozvao je na mreži Iks građane Srbije da podrže Rezoluciju o genocidu u Srebrenici koja bi 23. maja trebalo da se nađe na dnevnom redu Generalne skupštine Ujedinjenih nacija.

Nemanja Milošević je objavio poduži autorski tekst na mreži Iks, označivši u toj objavi i medije, među njima i Danas, pozvajući ih da tekst objave.
Udruženje Glas osnovao je poznati istoričar Nikola Samardžić, ali prema dostupnim informacijama, više nije u njemu.

Na nalogu Glasa na mreži Fejsbuk navodi se da je Glas za „EU, NATO, novu susedsku politiku, integracije, ekonomske slobode“ i pod sloganom „nas je 500 miliona“.

Nemanja Milošević insistira da je udruženje glas građanske i liberalne Srbije, njegov tekst na mreži Iks glasi:

„GLAS! građanske i liberalne Srbije poziva građane da ne nasedaju na propagandu autokratskog režima – predložena Rezolucija nije uperena protiv Srbije i srpskog naroda već protiv podstrekača, pomogača i promotera ratnih zločinaca. Ne postoji nijedan paragraf, nijedno slovo koje upire prstom prema Srbiji ili srpskom narodu. Naprotiv, u preambuli teksta navodi se da je „krivična odgovornost prema međunarodnom pravu za zločin genocida individualizovana i da se ne može pripisati nijednoj etničkoj, verskoj ili drugoj grupi ili zajednici u celini“.

Lista sponzora Rezolucije krajem aprila brojala je 28 država članica UN, a danas već 38. Nažalost, Srbija pod ovim režimom nije normalna država, inače bi bila sponzor Rezoluciji koju su predložili Nemačka i Ruanda. U nacrtu rezolucije, bez rezerve se osuđuju akcije koje veličaju osuđene za ratne zločine, zločine protiv čovečnosti i genocid, uključujući i one odgovorne za genocid u Srebrenici. To je upravo ono što autokratski režim Aleksandra Vučića uporno radi sve ove godine – osuđeni ratni zločinci defiluju po svim televizijama sa nacionalnom frekvencijom, smatrajući o svim bitnim državnim temama. Autokratski režim u ovom slučaju štiti i sebe – upravo je veliki vođa bio taj koji je usred Beograda za skupštinskom govornicom poručivao – „Za jednog Srbina 100 Muslimana“, upravo je on bio taj koji je prelepljivao naziv ulice „Bulevar Zorana Đinđića“ nalepnicom sa imenom osuđenog ratnog zločinca, odgovornog za počinjeni genocid – Ratka Mladića. Možda je i zbog toga doveo u sporednu prostoriju br. 11 u sedištu UN dovukao srpske svedoke i žrtve rata da svedoče…o čemu?

Da su počinjeni strašni zločini na svim stranama. Da li to išta menja činjenično stanje vezano za genocid, za stradale, njih 8372 Bošnjaka, za njihove porodice i sve one koji su raseljeni ili proterani?

https://twitter.com/x/status/1793219553004016001

Građani Srbije su zatrovani besomučnom propagandom do te mere da više ne razlikuju ni Međunarodni sud pravde koji je glavni sudski organ UN osnovan 1945. godine, od ad hoc Haškog tribunala koji je osnovan Rezolucijom 827 SB UN, sa zadatkom da sudi počiniocima ratnih zločina na području bivše Jugoslavije nakon 1991. Građani, dakle, osporavaju presudu o genocidu u Srebrenici na osnovu pogrešnog uverenja da je takvu presudu doneo ad hoc sud – Haški tribunal.

Vili Brant je 25 godina nakon završetka Drugog svetskog rata otišao u zvaničnu posetu Poljskoj. Pred spomenikom ustanku u Varšavskom getu Brant je položio venac, vratio se korak, dva unazad a onda je kleknuo pognute glave. To je najvažnijih trideset sekundi u novijoj nemačkoj istoriji. U tih trideset sekundi Nemci su pokazali čitavom svetu da se nemački narod i nemački političari ograđuju od užasa i zločina koji su počinjeni u njihovo ime. Potrebno je i da se srpski političari jasno odrede i umesto da osporavaju presudu, ustanove kulturu sećanja i rade intenzivno na pomirenju i dobrosusedskim odnosima u regionu.

U ovoj situaciji, prigodno je da se prisetimo se i reči Marka Miljanova – „Junaštvo je odbraniti sebe od drugoga a čojstvo odbraniti drugog od sebe“.

Na kraju, ali ne i najmanje važno, zapitajte se, dragi građani Srbije – ako mi ne priznajemo tuđe žrtve zašto bi bilo ko,ikada, igde priznavao naše?“

link



Браво за Немању и хвала му на овом упозорењу Србијанцима да не наседају на пропаганду анти-Србијанског режима Чипуљчанина. Немања је још једном доказао да је прави Србијанац! Ми прави Србијанци данас држимо палчеве да на Генералној скупштини Уједињених нација буде изгласана Резолуција о обележавању 11. јула као Дана геноцида у Сребреници који су скривили босански ратни злочинци Караџић, Младић и Крстић, иначе сви правоснажно осуђени у Хашком трибуналу на доживотне робије између осталог и за дело геноцида.

 

[комшија]

​

​

SAŠA MAGAZINOVIĆ, OTVORENO: Dodik i Vučić su imali priliku biti balkanski Willy Brandt, ali su nažalost izabrali biti kopija Šešelja i Miloševića…​

A jedna od važnih lekcija istorije je da ne možeš raditi iste stvari, a očekivati drugačiji rezultat…, poručio je Magazinović.

Prije 33 min

Saša Magazinović, državni parlamentarac, oglasio se povodom današnjeg glasanja u Generalnoj skupštini UN-a o Rezoluciji o genocidu u Srebrenici, osvrnuvši se na tenzije koje posljednjih mjeseca dana podižu predsjednik Srbije Aleksanadar Vučić i predsjednik bh. entiteta RS Milorad Dodik.

-Današnje usvajanje rezolucije o Srebrenici u Generalnoj skupštini UN-a će biti međunarodno, glasno i eksplicitno NE revizionizmu, veliko NE veličanju ratnih zločinaca, jasno NE teroru preživjelih i porodica žrtava.

To je istovremeno i glasno DA dostojanstvenoj i pametnoj borbi koju ti i brojni drugi ljudi vode godinama za njegovanje istine o genocidu u Srebrenici. To je DA nužnosti obrazovanja o genocidu, jer samo ljudima sa znanjem se ne može podmetnuti iskonstruisani narativ o Srbima kao genocidnom narodu.

Samo obrazovanje će pomoći da barem neke nove generacije na Vučićevu i Dodikovu konstataciju da "Srbi nisu genocidan narod" znaju odgovoriti - pa niko ne kaže da jesmo, zašto manipulišete? I Dodik i Vučić su imali priliku biti balkanski Willy Brandt, njemački kancelar koji je kleknuo pred spomenikom jevrejskim žrtvama iz drugog svjetskog rata, ali su nažalost izabrali biti kopija Šešelja i Miloševića. A jedna od važnih lekcija istorije je da ne možeš raditi iste stvari, a očekivati drugačiji rezultat…, poručio je Magazinović.

 

[Dingelinge]

Време је да УН резолуцијом утврди да је

Немачка трка за сировинама узрок 40 милиона мртвих у Великом рату

Немачкатрка за сировинама узрок 50 милиона мртвих у Светском рату

Руандански сукоб Тутсиа и Хутуа узрок 1 200 000 мртвих у само ТРИ недеље ...значи 58 000 на дан

Sada je red na Nemacku.

 

[Dingelinge]

A sta kaze ipsilon mreza?

 

[комшија]

Dragan Bursać: Nema tog Boga koji bi osporio genocid u Srebrenici!​

Piše: Dragan Bursać, za portal Radiosarajevo.ba

“Nema, Milorade, tog Boga, ni nacrtanog, ni izmišljenog, ni onog pravog koji će opravdati ubistvo 8372 ljudska bića. Čak ni onaj izmaštani svetosavski Bog rata, kakvim ga je zamišljala Crkva Srbije tridesetih godina prošlog vijeka, dok se divila Hitleru, čak ni taj konstruisani Bog ne može kazati ništa dobro ni lijepo za Krstića, za Bearu, za Mladića i Karadžića.“

Juče su se, prije puta u New York, srpski glavari predvođeni Dodikom, Vučićem i Porfirijem odlučili pomoliti u Bogu, kako bi im baš veliki Bog pomogao u negiranju genocida i veličanju ratnih zločinaca.

“Prije puta u New York, gdje će u četvrtak biti održana sjednica Generalne skupštine UN na kojoj će se raspravljati o rezoluciji o Srebrenici, sa Vučićem i drugim predstavnicima Srba iz regije prisustvovao sam molitvi u Hramu Svetog Save, koju je predvodio patrijarh Porfirije“ - naveo je Milorad Dodik.

To nije Bog​

O kako licemjerno!

Nema, Milorade, tog Boga, ni nacrtanog, ni izmišljenog, ni onog pravog koji će opravdati ubistvo 8372 ljudska bića. Čak ni onaj izmaštani svetosavski Bog rata, kakvim ga je zamišljala Crkva Srbije tridesetih godina prošlog vijeka, dok se divila Hitleru, čak ni taj konstruisani Bog ne može kazati ništa dobro ni lijepo za Krstića, za Bearu, za Mladića i Karadžića.

Nema Boga u Svemiru i nas Svemirom, Boga u nama i Boga nad nama, Boga razarača i Boga kreatora koji će reći “nije se desio“, za srebrenički genocid.

Tako nešto ne postoji!

Ljudi mogu praštati, porodice ubijenih mogu praštati, sudovi mogu gledati kroz raširene prste pravnih parafa, strane u ratu mogu da se igraju ubijenim ljudima u nečasnom namirivanju mrtvih..ali, Bog, vidiš, Bog to ne radi.

Jer i ako vjerujemo u njega, kao u supremacijskog etičkog tvorca i ako mimo njega ronimo u dubinama moralnog zakona u nama, kako reče Kant, uvijek dođemo do zida, dođemo do 11 jula 1995. godine, dođemo do one čokolade koju krvnik dijeli djeci prije nego što ih je sa roditeljima ubio. Dođemo do “osvete Turcima“ ,dođemo do krvi i tla, dođemo do istog onog nacizma kome se divio Nikolaj Velimirović, jedan od suosnivača svetosavlja. Dođemo do obrednog hljeba, soli i vina, kojima je tadašnji patrijarh Pavle pojio i gojio zločince i Škorpione, prije no što su pobili djecu srebreničku kod Trnova. Dođemo do iste perverzije velikosrpskog projekta koji je u crno zavio Balkan i koji i danas u srpskom svetu isti taj Balkan vuče na dno u talog ruskog svijeta.

I ima to biće ime! Biće koje se hrani nevinim ljudima, koje dobro pretvara u zlo, koje mrači istinu, koje stvara i kreira tamu tamo gdje je svjetlost bila, ima to biće koje svojim pjevom mrlja sadašnjost i ne da budućnosti svjetla da uđe u naše živote, ima to biće ime.

Sluge tog bića ble su i gore pomenuti Hitler koji je kreirao Holokaust, i Staljin po kome je ubistvo hiljada ljudi tek statistika i na koncu Karadžić, Krajišnik i Milošević, koji su pod parolom “osvete Turcima“, izvršili nesumnjivi genocid nad Bošnjacima sa ciljem zatiranja svakog mogućeg budućeg ljudskog života.

Neko će kazati, ali nije bio genocid, pobijeni su samo muškarci. Kako bih vam rekao, bez muške populacije nema novih pokoljenja. A svi oni koji su se putevima spasa pokušali probiti na slobodnu teritoriju, nakon zarobljavanja su pobijeni. Svi! Što će kazati, da nije cilj bio “zarobljavanje neprijatelja“, kao ratni cilj. Ne cilj i VRS-a i pratećih beogradskih ideologa, jednak je, a i danas se tako misli-fizičko brisanje i eliminacija stanovništva sa određene teritorije. Vječna!

A kazaću vam i ovo, ako se upuštamo u pravni meritum, koji je ispod onog Božjeg, Srbija je zemlja koja je bez svake sumnje organizaciono, logistički, ideološki, materijalno i ljudski podržavala sam čin i izvršenje genocida u zaštićenoj zoni Srebrenice u julu1995. godine. Nemojte nikad smetnuti s uma da su vojnici zločinca Ratka Mladića koji su 11. jula ušli u ovaj istočnobosanski gradić koristili naoružanje i municiju JNA, da su koristili srbijanske autobuse za prijevoz i likvidaciju Srebreničana, da su koristili bagere i ostalu opremu za kopanje masovnih grobnica i da su im, što je možda i najvažnije, svi oficiri bili i ostali na platnom spisku države Srbije. A to zaista dovoljno govori kako je i koliko Srbija bila umiješana u srebrenički genocid.

Genocid, nego šta!

To je đavo​

I zato nema te molitve, nema te duhovne sile, nema tog Boga, onog pravog i izmaštanog koji će biti naklonjen Dodiku, Vučiću, Porfiriju i svim ostalim negatorima genocida pred Vučićev odlazak u New York. A biće kome se oni mole i koje njima može izaći u susret se zove azazel, šejtan, đavo, sotona i opozit je dobra. To je zlo, samo po sebi. Ontološko zlo. A svi znamo kako prođu đavolje sluge.

A đavolje sluge su strijeljale i djecu u Srebrenici. Svjedok PW-101 , bivši vojnik Zvorničke brigade VRS-a i očevidac strijeljanja zarobljenih Bošnjaka u Orahovcu će kazati:

“Iz te gomile naslaganih mrtvih tijela koja se puše... To više ne liči na ljudska tijela. To su bili samo komadi mesa, odjednom se pojavilo ljudsko biće. Kažem ljudsko biće, ali ustvari to je bio dječak od pet do šest godina starosti. To je nevjerovatan prizor. Nevjerovatno. Ljudsko biće izlazi i ide prema putu, putu na kojem stoje vojnici koji automatskim puškama vrše strijeljanje, koji su završavali to što su završavali. To dijete ide pravo prema njima. I muk je.

Svi vojnici i policajci koji su stajali na tom putu, ljudi koji su naučili ubijati, svi su iznenada spustili svoje oružje i sledili su se od tog prizora. Dječak je bio pokriven dijelovima utrobe ostalih. Dok je izlazilo vikalo je: "Babo, babo, babo".

Strijeljani dječak je Fahrudin Muminović, koji je Božjom pomišlju preživio da nas sjeća i opominje.

A za koga se vi molite i kome se molite, Milorade, Aleksandre, Porfirije? Za Fahrudina Muminovića ili za ubice koje su ga odvele na strijeljanje i pokušale ubiti.

Neka vam Bog sudi! Onaj Jedini, Veliki.

 

[комшија]

​

​

PAVLE RADIĆ: Šta je nama Srebrenica?​

"Zbog izopačenog tumačenja ratnog zla, nema govora o obnovi poverenja i trajnog mira u regionu"​

22. МАЈ 2024.

Za Bošnjake je, jasno zbog čega, neprebolna trauma. Posebno zbog toga što je krivci za nju nipodaštavaju i ignorišu. Za Srbe je, zbog istog razloga, ogroman moralni problem od kojeg se uporno okreće glava, kojeg politički i kvaziintelektualni moćnici – uključivši i crkvu (SPC) – banalno relativizuju i guraju pod tepih (čast izuzecima, antinacionalistima i antiratnim aktivistima, koji postojano zagovaraju suočavanje sa istinom ne samo o Srebrenici, kao jedinom leku za ozdravljenje od manipulacija i laži obolelog srpskog društva). Kolovođe bežanja od strašne istine o Srebrenici su baštinici zločinačke politike 90-tih, koji srebreničku užasnu ratnu hipoteku besramno ostavljaju nedužnim novim generacijama Srba, ostavljajući im u nasleđe pregolem moralni teret.

Bez namere relativizovanja srebreničkog genocida i bez namere – daleko bilo – da u jajarluk oko njegovog zabašurivanja uključujemo slično regionalno iskustvo, mogli bismo problem suočavanja sa velikim zločinima i genocidom gledati i na sledeći način: Srbima je Srebrenica slično onom, što je recimo Hrvatima Jasenovac (ili Jadovno, po obimu zločina manje, a po njihovoj surovosti skoro jednako jasenovačkom zlu). Srbe i Hrvate u smilu kolektiviteta ovde spominjemo samo kolokvijalno, svesni da to ni u kom slučaju nisu niti mogu biti homogene jednomisleće nacionalne mase. Oni su – kao i svi narodi – politički razuđeni od desnice, do levice i liberala; od nacionalizmom, šovinizmom i fašizmom indoktirniranih slojeva društva, do humanizmom, slobodarstvom i antifašizmom opredeljenih građana. To su činjenice, sve dugo su vulgarna pojednostavljenja. Kolektivističko tretiranje bilo kojeg naroda kao homogene jednoznačne celine nemoralno je i opasno, posebno kad je predmet manipulacija i trovanja naroda kakvim ludilom.

Za srpske i hrvatske nacionaliste i šoviniste – nikako za sve Srbe i Hrvate – za profašiste i otvorene fašiste beznadežno zaglibljene u ideologiji mraka, Srebrenica – odnosno Jasenovac (spominjemo ga ovde jer se povodom rezolucije o Srebrenici u UN i njega politikantski uvlači u igru radi manupulacije žrtvama) – klevete su je l’da na pravdi boga koje kvare idile o vlastitoj nacionalnoj stradalnosti i pravednosti, nasuprot je l’da genetskoj pokvarenosti i zlu ’onih drugih’.

Za Bošnjake je dakle Srebrenica ogromna trauma, za Srbe je ogroman moralni problem (što se naravno javno prećutkuje i ignoriše), koji se apsolutno ne može i neće rešiti bez poštenog suočavanja sa istinom. U konfliktu razumljive bošnjačke traume i srpskog višedecenijskog izbegavanja suočavanja sa istinom (opet čast izuzecima), sudili su i presudili Haški tribunal za bivšu Jugoslaviju i Međunarodni sud pravde. Presuda je jasna – u Srebrenici su srpske vojne i policijske snage predvođene političkim i vojnim liderima izvršile genocid nad zarobljenim Bošnjacima. Tačka. Iznad ovih međunarodnih pravosudnih institucija ne postoje druge sudske istance. Sve što nakon toga sa srpske strane pokušavaju baštinici zločinačke politike 90-tih, običan je jajarluk koji nanosi dodatnu štetu isključivo Srbiji i Srbima.

Najviše nedužnim novim generacijama. Njime akteri zločinačke politike u stvari brane svoj itekako veliki doprinos zlu, manipulativno isturajući ispred svojih prljavih biografija i nečiste savesti celi srpski narod. Za tu podmuklost zbog ličnih interesa, na raspolaganju im je moćna propagandna mašinerija koja danonoćno ispira mozak narodu. Zato se u Srbiji opet digla dževa povodom rezolucije o Srebrenici u UN, kao i pre nekoliko godina kad je sličnu rezoluciju predložila Velika Britanija (na koju je u Veću sigurnosti UN Rusija – isključivo zbog svojih interesa – stavila veto, te ista nije usvojena).

Digla se dževa manipulativnim pitanjem ’otkud baš sada ta rezolicija i otkud da su njezini podnosioci baš Nemačka i Ruanda’. Odgovor na pitanja manipulatora i strašenje naroda je jednostavan – baštinicima zločinačke politike iz 90-tih ni jedan termin za usvajanje rezolucije u UN o Srebrenici nije bio, niti će biti prihvatljiv. Kao što im nije prihvatljivo da bilo ko, a ne samo Velika Britanija, Nemačkka i Ruanda budu formalni predlagači rezolucije. Za njih, za ideološke i huškačke sukrivce za mnoga zla iz ratnih devedesetih, problem Srebrenice je odavno arhiviran guranjem pod tepih i zaborav. No međutim, seni srebreničkih žrtava ne dozvoljavaju da se zlo jajarlukom arhivira i zaboravi pod egidom ’manimo se više prošlosti, okrenimo se budućnosti’.

Da je razuma i iole morala ne samo u vladajućim kastama Srbije i entiteta BiH RS, predlaganja rezolucija u UN o Srebrenici verovatno ne bi ni bilo. Ne bi ih bilo ni da se presuđeni ratni zločinci u Srbiji i RS ne proglašavaju herojima i nacionalnim uzorima, da nisu medijske zvezde i – znamo kakvi – tumači zlih vremena 90-tih, da ne ulaze u udžbenike i školske programe kao bajagi nedužne žrtve antisrpstva, kao pregaoci za slobodu i čast naroda. Ne bi ih bilo ni da Srbija nije sigurna kuća za ratne zločince.

Zbog izopačenog tumačenja ratnog zla, nema govora o obnovi poverenja i trajnog mira u regionu. Nema govora o evropeizaciji i demokratizaciji bolesnog društva ako je zarobljeno manipulacijama, lažima i stalnim ni rat, ni mir provokacijama. Otuda potreba međunarodne zajednice za ovom, moguće i drugim sličnim rezolucijama, ne bi li se stvari u regionu pokrenule ka trajnom miru i obnovi normalnog života. Kad nema pameti i morala u zemlji za iskorak ka istini, ima barem pokušaja da se razum i moral verifikuju van zemlje. Uostalom, postoji li ikakva moralna obaveza, jevanđelska obaveza hrišćanskog svetosavskog naroda (kako Srbi vole da se identifikuju), prema pobijenim srebreničkim žrtvama i njihovim preživelim porodicama?

S moralnog stanovišta, genocid u Srebrenici je iznad i povrh svega srpski problem. Neoprostiva je grehota, takoreći dodatni je zločin, ostavljati ga nerazrešen na pošten način nedužnim novim generacijama. Isto važi i za Jasenovac, s tom razlikom što ga većinska Hrvatska smatra sramotom za Hrvatski narod. To ustaško stratište je ogromna trauma srpskog naroda (dakako i Jevreja, Roma, Hrvata antifašista kao i pripadnika drugih naroda brutalno tamo pobijenih), ali je iznad i povrh svega hrvatski moralni problem. Način na koji se ti moralni problemi tretiraju u kolektivnim memorijama Srba i Hrvata najrečitije govore o kakvom moralnom i demokratskom stanju tih društava je reč.

Nešto o tome što se u predloženoj rezoluciji u UN ni jednom rečju ne spominju odgovornost Srbije i Srba za srebrenički genocid. Govori se o krivičnoj odgovornost pojedinaca. Naravno da nema govora da je bilo koji narod genocidan, pa ni srpski, ni hrvatski, ni nemački, ni bilo koji drugi. Tvrditi takvo šta za bilo koji narod je rasizam, a on je rodno mesto zla. No međutim, ima nešto drugo, što možda nije za rezoluciju UN ali je apsolutno važno za Srbiju i nas Srbe. Karadžić, Mladić, deo generala, vojnika, policajaca i političkih lidera koji su svako na svoj način učestvovali u srebreničkom genocidu, krivci su i zasluženo suđeni. Ali, ali… Nemojmo da svo srebreničko zlo i sramota završe samo na njima, izvršiocima zadataka na terenu nečijih bolesnih ambicija čiji su kreatori bolesno fantazirali u ugodnim kabinetima daleko od Srebrenice. Ti se post festum prave da luk nit su jeli, nit mirisali.

Ovakve rezolucije treba jasno da žigošu i zle ideologije i političke programe, koji ljude – u mirnodopskim uslovima čak i vrlo savesne i razumne – dovode do mućenja pameti i srozavanja u zločinstvo. Zločinačke ideologije i politike vrlo lako – ne samo na ex jugoslovenskim prostorima, svetsko iskustvo je time prebogato – manipulacijama i propagandom dovode mase u ostrašćenost, u histeriju, jer su bezočno izložene lažima. Mnogi zbog ispranog mozga pokleknu, gube ljudskost i padaju u varvarstvo.

Za srpsko društvo u – blago rečeno – konfuziji, daleko najpreči zadatak, ako iole ozbiljno želi da izađe iz beznađa, je da napravi radikalan raskid sa zločinačkom politikom 90-tih, zbog koje su i mnogi Srbi – ne sme se to zaboraviti – takođe žrtve. Tek onda je moguće pošteno suočavanje sa mračnom stranom nedavne prošlosti, uključujući naravno i pokajanje ne samo za genocid u Srebrenici. Uključuje to i pokajanje za mnoge sasvim nepotrebne srpske žrtve i velike patnje. Tek onda će se moći i prema njima – prema srpskim žrtvama – sa iskrenim pijetetom govoriti, jer i one apsolutno zaslužuju saosećanje a ne kao što sada rade baštinici ideologije zla, da ih se manipulativno i licemerno poteže za politikantske potrebe. Sve drugo mimo navedenog, samo je farsa koja produžava srpsku, kao i regionalnu agoniju i beznađe.

 

[argumentovano]

Jeste, gaza je humanitarna akcija

 

[Reefer]

Opet ovaj bošnjakijanac ljubitelj autonomaša, fašista, komunista, žena u crnom i ostalih NVO kači neke đes.ba linkove koje nikoga ne zanimaju.

 

[комшија]

 

[rv12aval]

Pogledajte prilog 1552228​

​

Udruženje Glas osnovao je poznati istoričar Nikola Samardžić, ali prema dostupnim informacijama, više nije u njemu.​

Čak i taj beskrajno autošovinistički Danas je pisao nekad o sramotnom činu Nikole Samardžića kad je lajkovao poruke koje opravdavaju Jasenovac, doduše pokušavajući suptilno da skinu barem deo ljage sa "istaknutog" profesora.


Iz tadašnjeg Danasa (6.7. 2020)
https://www.danas.rs/dijalog/licni-stavovi/lajkovanje-na-pravdanje-jasenovca/

"Dodatni problem u definisanju čina profesora Nikole Samardžića, samim tim i da li postoji opravdani razlog za sazivanje etičke komisije, jeste činjenica da se on nije, striktno gledano, javno oglasio i istupio (napisao članak i/ili održao govor koji nedvosmisleno opravdava zločine protiv čovečnosti i ratne zločine iz Drugog svetskog rata).

Tviter objava dotičnog „Iggy“-ja koja tvrdi da su Srbi „Š…Ć izmislili Kosovski boj, stvorili SPC, izmislili Svetog Savu i ostale gluposti, napravili ršum u Crnoj Gori i Kosovu, Jasenovac je odgovor na njihovu vladavinu, nema većih zlotvora.“, složićemo se, predstavlja idealnu ilustraciju neopravdane i, dodao bih zlonamerne, generalizacije koja nije utemeljena na iskustvu ili racionalnim argumentima.

Ipak, član 15. u svom nastavku traži da ovakvi stavovi ne utiču na objektivnost u akademskim, istraživačkim, administrativnim, poslovnim i upravljačkim delatnostima osoba koje su deo Univerziteta u Beogradu."

 

[комшија]

 

[Lagerta]

Misliš da će neke Australijance biti briga ko je taj ''pojedinačni političar'' kriv za genocid? Ono što će komentarisati će biti, Srbi su genocidni, jer su im političari genocidni. Greška ove vlade je što je uopšte dozvolila da se ovo desi.

 

[комшија]

​

​

PROPAGANDNA MAŠINERIJA RADI PUNOM PAROM: Režimski mediji u Srbiji slave posrnulog „heroja“ Vučića, RTRS najavljuje da će u podne zvoniti zvona „za spasenje srpske države“​

A kad već nisu uspjeli diplomatski napori Vučića i Dodika da spriječe usvajanje Rezolucije, politički predstavnici Srbije i RS sada su se, uz podršku crkvenih velikodostojnika, odlučili uzdati u Božiju pomoć...

Screenshot: RTRS

Današnje naslovnice medija u Srbiji

Prije 45 min

Generalna skupština Ujedinjenih nacija danas od 16 sati glasat će o usvajanju Rezolucije o genocidu u Srebrenici. I dok sav civilizirani svijet podržava usvajanje Rezolucije i osuđuje ratne zločin(c)e, predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik i njegov politički mentor i zaštitnik Aleksandar Vučić i dalje uporno pokušavaju ubijediti javnost da će, ukoliko Rezolucija bude usvojena, srpski narod biti kolektivno označen kao „genocidan“.

Uoči današnjeg glasanja o Rezoluciji, Dodik i Vučić upregli su propagandnu medijsku mašineriju kao nikada do sada. Sa naslovnica režimskih medija u Srbiji od jutros „vrište“ histerični naslovi o usvajanju Rezolucije i „neprijateljskim“ zemljama koje su podržale taj čin, uz bezrezervnu podršku herojskim diplomatskim naporima predsjednika Vučića u New Yorku.

Slično je i u manjem bh. entitetu – RTRS, javni servis pod kontrolom Milorada Dodika i SNSD-a, od ranog jutra „uživo“ izvještava i prenosi brojne reakcije i osude zvaničnika RS-a povodom usvajanja rezolucije o srebreničkom genocidu.

A kad već nisu uspjeli diplomatski napori Vučića i Dodika da spriječe usvajanje Rezolucije, politički predstavnici Srbije i RS sada su se, uz podršku crkvenih velikodostojnika, odlučili uzdati u Božiju pomoć.

„U podne zvone zvona na crkvama za spasenje srpske države!“ – izvijestio je jutros, između ostalog, RTRS.

- Zvona na pravoslavnim hramovima u Srbiji zvoniće danas u podne, po blagoslovu patrijarha Srpske pravoslavne crkve Porfirija, na pravoslavnim hramovima za "spasenje srpske države i naroda". Kako se navodi u saopštenju SPC, zvona će zvoniti pozivajući "vjerni svetosavski narod na molitvu, smirenost, međusobnu solidarnost i nepokolebljivost u činjenju dobra, uprkos potpuno lažnim i nepravednim optužbama kojima je izložen u Organizaciji ujedinjenih nacija”. Patrijarh Porfirije poziva vjernike na molitvu za pravdu i mir – prenio je RTRS.

(SB)

 

[комшија]

 

[комшија]

 

[комшија]

Misliš da će neke Australijance biti briga ko je taj ''pojedinačni političar'' kriv za genocid? Ono što će komentarisati će biti, Srbi su genocidni, jer su im političari genocidni. Greška ove vlade je što je uopšte dozvolila da se ovo desi.

Не, него је грешка "ове владе" што Србија уместо да је сада међу коспонзорима Резолуције, Србија је, а због босанских ратних злочинаца који су правоснажно осуђени у Хашком трибуналу између осталог и за геноцид, сада у групи са диктатурама Руском Федерацијом, НР Кином, Мађарском и осталима.

 

[dulesrbenda]

Nemanja nek laze nekog drugog, nismo mi Srbi sisali vespa pa da ne vidimo o cemu se radi!

 

[комшија]

​

​

ANDREJ NIKOLAIDIS: Što više lažete o genocidu, činite jasnijom činjenicu da je počinjen​

"Istina stoji izvan krajnjeg dometa laži kojoj ste posvetili živote"​

23. МАЈ 2024.

Evo teksta koji vam se neće dopasti. Ako ga pročitate, biće vam jasno zašto prema toj činjenici mogu biti jedino ravnodušan.

Aletheia. To je grčka riječ za istinu. Ali i ono što ne smije biti zaboravljeno. Suprotnost tome je za Grke bila doxa. Tu bismo riječ danas preveli kao javno mnenje.

I eto nas u problemu. Javno mnenje ne stoji u bilo kakvoj korelaciji sa istinom. Zapravo stoji: ono je njena suprotnost. Međutim: istina nije pitanje volje većine. Istina ne može biti određena voljom naaaaaaroda izraženom na izborima.

Tu leži i ono što veliki francuski ljevičarski mislilac Alain Badiou vidi kao ključnu manjkavost demokratije.

Da probam to objasniti uz nužnu mjeru pojednostavljenja.

Kapitalizam neprekidno proizvodi nove identitete i svodi politiku na bezbroj identitetskih politika. To čini zato što taj manevar za zadatak ima da prikrije temeljni, klasni društveni konflikt. Savremeni je svijet, kaže Badiou, neprijateljski spram procesa istine. Sistem umjetnost-nauka-politika-ljubav: to su Badiouove procedure istine. Ali danas se na mjesto umjetnosti postavlja „kultura“, na mjesto nauke „tehnika“, na mjesto politike „rukovodstvo“ i, konačno, na mjesto ljubavi „polnost“.

Badiouov radikalni stav glasi: „Ako postojanje pravne države – dakle, državne imperije pravila – sačinjava suštinu političke kategorije demokracije, iz toga slijedi ključna filozofska posljedica da politika nema nikakav samosvojni odnos sa istinom“. Za Badioua, takvo je stanje politike katastrofa, jer politika je, po njemu, rekosmo, uz umjetnost, nauku i ljubav, jedna od četiri procedure Istine. Niti jedna od tih proceduda više nije operativna, i stoga je cjelokupna Badiouova filozofija pokušaj reafirmacije Istine.

Otkud odsustvo istine u pravnoj državi? „Parlamentarne države Zapada ne pretendiraju ni na kakvu istinu“, kaže Badiou. Te su države relativističke i skeptične – i to ne zbog svoje ideologije, nego zato što je pravno pravilo njihova suština. One samo sebe definištu kao „manje loše“ (u skladu sa definicijom demokratije kao „najmanje lošeg poretka“), a to znači „da smo u polju državnog funkcioniranja, koje nema direktnog odnosa sa nekom afirmativnom normom kao što su Istina ili Dobro“. Naravno: pravo je uvijek arbitrarno, i osim što ne mora sadržavati istinu, ne mora nužno sadržavati čak ni pravdu.

Ovaj uvod je bio nužan da bismo objasnili kako je moguć permanentni, a u ovom trenutku i bijesni rat države Srbije protiv istine o genocidu u Srebrenici.

Ma koliko etički repulzivan bio Vučićev rat protiv istine o Srebrenici, taj rat nipošto nije retrogradan. Naprotiv, sa svojim otvorenim neprijateljstvom prema istini, Vučić je u zeitgeistu: Vučićeva strategija, dakle, utemeljena je u duhu vremena.

Politički sistem za koji je pitanje istine irelevantno, dakle demokratija, nužno vodi u vrijeme poslije istine. U tom smislu, post-truth propovjednik Trump i njegove horde ravnozemljaša i antivaksera nisu negacija demokratije, nego njena logična, time i neizbježna posljedica.

Istina je, međutim, uvijek prisutna. Ona gospodari onima koji je prihvataju, jednako kao i onima koji su život posvetili borbi protiv nje. Groteskni „mi nismo genocidni“ protestni skup održan ispred zgrade Vlade Crne Gore je, recimo, sama istina o „veličanstvenim litijama“, crkvi koja umjesto da zvoni za žrtve zvoni protiv istine, većem dijelu vladajuće većine, politici Aleksandra Vučića, velikosrpskoj ideologiji i, konačno, današnjoj Crnoj Gori. Da: to onako izgleda. Da, to je freak show.

Opsesivna negacija je forma afirmacije. Opsesivni pokušaj da istinu sakrijete na koncu istinu čini očiglednom.

O tome sam pisao na CDM-u. Izvolite: https://www.cdm.me/kolumne/ako-suverenisti-ovako-budu-branili-sekularnost-i-ustav-demokratski-front-i-joanikije-mogu-okaciti-kopacke-o-klin/

Dakle: kada je URA svakodnevno ponavljala kako “nikada neće učiniti ništa što bi ugrozilo interese Crne Gore”, ta je partija jasno saopštavala da to ne samo da hoće, nego već jeste učinila. Zamislite situciju u kojoj muž supruzi, ili suprugu, svakoga jutra i večeri, ničim izazvan, ponavlja kako nikada ne bi učinio ništa što bi ugrozilo njihov brak. Šta bi njegov partner mogao zaključiti, osim da ga ovaj vara? Neprekidno zaklinjanje na vjernost je samo druga forma priznanja nevjere.

Konačno, kada je Đukanovićev DPS posljednjih godina svoje vladavine ponavljao “Nikad više 1918”, zapravo su saopštavali: “mi vrlo dobro znamo da ćemo završiti kao Kralj Nikola”.

Iznimni bosanskohercegovački pisac Haris Imamović to objašnjava ovako:

“Zato je Freud, kako ističe, razvio neobičan metod, te je, želeći saznati više o sadržaju koji je duboko potisnut, pacijentima postavljao pitanje: „Šta smatrate da je najmanje vjerovatno?“ Ako bi upali u zamku, pacijenti bi, veli, u formi negacije uvijek otkrili šta su potisnuli.

Kada govori o Srebrenici, srpski establišment uvijek govori o onome što se nije desilo tamo, jer im je teško, gotovo nemoguće prihvatiti neugodnu istinu.
Paradoks je u sljedećem: upravo u tome što im na spomen Srebrenice na um prvo pada riječ genocid, a s njome i ogromna neugoda, evidentno tolika da odmah kompulzivno govore da „nije bio genocid“, otkriva dobrom posmatraču o čemu se radi. Freud bi, čini se, na svako „nije bio genocid u Srebrenici“, primijetio: znači bio je”.

Dakle: dragi moji, možete bjesniti koliko hoćete. Čak i da sve i jedan izađete na ulice i pred vas stane vaskrsli Amfilohije i kao Bruce Lee nunčakama maše krstom – ono što negirate, a time, kažem, iako to niste u stanju razumjeti, priznajete, bio je genocid.

Istinu niko nije pobijedio. Ne radi se čak ni o tome da je ona nepobjediva. Riječ je o tome da ona stoji izvan političke borbe, izvan krajnjeg dometa laži kojoj ste posvetili živote.

 

[комшија]

​

​

SNEŽANA ČONGRADIN DIREKTNO U GLAVU: "Srbi nisu genocidan narod, ali Vučić, svakako jeste, to je dokazao izjavom - Ubit ćemo stotinu muslimana za jednog Srbina!"​

Vučić nije nikakav Srbin, Vučić je političar koji će ostati zapamćen u istoriji kao inspirator na genocid i zločine protiv čovječnosti. Onaj koji nema trunke srama i čovječnosti

Radikalni Vučić postavlja tablu Bulevar Ratka Mladića

Prije 8 min

U samom leglu nezakonja, besprizornog pljačkanja i otimanja javnog dobra, koje je obilježilo na vjerovatno najjasniji način deceniju režima Aleksandra Vučića, u korupcionaškom smislu – uoči usvajanja rezolucije o genocidu u Srebrenici u Ujedinjenim nacijama – na Kuli Beograd, na takozvanom Beogradu na vodi, uz prikaze grba Srbije, ispisana je poruka „nismo genocidan narod, Srbija i Srpska zauvijek“.

Jasno je da nismo, kao što je jasno da tako nešto u rezoluciji ni ne piše, ali ono što nije jasno jeste odgovor na pitanje zbog čega je Vučiću stalo da to budemo, piše Snežana Čongradin za Danas.rs.

Zašto insistira na toj laži – da su Srbi genocidan narod?

Da nije proveo pola života kao najbliži saradnik osuđenog ratnog zločinca Vojislava Šešelja, da se za to vrijeme, tokom ratnih devedesetih, nije politički zalagao i inspirisao na najteže zločine protiv čovječnosti, da nije izgovorio najgnusnije optužbe i laži o pripadnicima drugih naroda i vjere, da nije bio autor “Sigurne kuće za Ratka Mladića”, da nije finansijski profitirao tokom rata i bombardovanja Srbije…, danas bi predsjednik Srbije, Aleksandar Vučić, bio ponosni inicijator proglašavanja 11. jula za dan sjećanja na žrtve genocida u Srebrenici u Ujedinjenim nacijama.

Onaj, koji bi svoj narod, kao jedan veličanstveni predsjednik, predstavljao pred cijelim svetom, kao dobar, saosjećajan, odgovoran i onaj koji više nikada neće dozvoliti da na njegovo čelo dođu monstrumi kao što je, recimo, sam Aleksandar Vučić.

Ali, kako biti takav čovjek, čista srca i obraza, kada je cijeli život proveo sa rukama zaronjenim u krvi i patnji, siromaštvu i bolu kako sopstvenog tako i drugih susjednih naroda.

U proteklih 29 godina, propustio je sve prilike da okaje svoje grijehe, grijehe jednog bednog ratnog huškača, koji je, dok su ostali ginuli, prigrlio sve privilegije na tuđoj smrti i gladi.

Cijelu svoju političku suštinu, cijelo biće u ulozi vladara Srbijom, upregao je da dokaže da su Srbi genocidni narod, kao da je svako od nas radio ono što je on radio kada se genocid dogodio.

A ono što je Aleksandar Vučić radio tokom genocida u Srebrenici, znam da je velikom dijelu građanki i građana Srbije to ponavljanje dosadilo, ali…

Riječi Vučića, sa govornice Skupštine Srbije, one koje spadaju u red najodvratnijih koje su politički i direktni zločinci izgovorili u novijoj historiji naše države –
Ako ubijete jednog Srbina, mi ćemo ubiti stotinu muslimana – red je da se podsjetimo, izgovorene su upravo u vrijeme genocida u Srebrenici.
U julu 1995. godine.

I samo jedan takav bijedni političar, poput Aleksandra Vučića, može danas, kada se pred cijelom planetom proglašava dan sjećanja na više od osam hiljada ubijenih nevinih civila u Potočarima, da samog sebe predstavlja žrtvom i identifikuje cijeli svoj narod sa najgnusnijim postupcima i svojom najprljavijom prošlošću.

Dan usvajanja rezolucije o genocidu u Srebrenici je dan kada treba da se poklonimo žrtvama najvećeg masakra u Evropi nakon Drugog svetskog rata, koji su počinili monstrumi – koji sebe nazivaju Srbima.

Oni nisu Srbi, oni su krvoločne ubice, psihopate, lopovčine i lažovi. Nebitno je gdje i kada su rođeni, koje su vjere i nacije.

Ali, ispada bitno u prilikama kada je njihova agresija toliko snažna i dugotrajna, nesankcionisana, neprepoznata unutar zajednice, da narod koji predstavjaju nije u stanju ni da posumnja u njihove laži.

Strah i siromaštvo, kontrola I korupcija, okovi su kojima diktator Aleksandar Vučić uspeva da ubijedi milione građanki i građana Srbije da su genocidni, da ih cijeli svijet takvim vidi, kako bi im u potpunosti i dalje držao oči zatvorene pred činjenicom da su to upravo njegove osobine, njegov lični jad i njegova odgovornost. U političkom smislu – komandna.

Vučić nije nikakav Srbin, Vučić je političar koji će ostati zapamćen u istoriji kao inspirator na genocid i zločine protiv čovječnosti. Onaj koji nema trunke srama i čovječnosti i koji nas nikada neće osloboditi takozvanog tereta kolektivne krivice dokle god bude nama vladao.

 

[комшија]

 

[комшија]

 

[комшија]

 

[комшија]

 

[Hix]

odlicne analize i komentari.

 

[комшија]

​

Ko su ‘branioci srpstva’ bliski vlasti i SPC u Crnoj Gori?​

"Strategija predsjednika Srbije Aleksandra Vučića je da Rezolucijom produbi postojeće podjele u Crnoj Gori i Bosni i Hercegovini, u realizaciji svog projekta 'Srpski svet'"​

25. МАЈ 2024.

Organizacije koje su protestovale protiv Vlade zbog odluke da podrže Rezoluciju UN o genocidu u Srebrenici, bliske su Srpskoj pravoslavnoj crkvi (SPC) u Crnoj Gori.

Na spisku organizatora koji je objavio portal IN4S, koji je Stejt Department označio kao dio ruske propagandnog sistema, bili su bajkerska grupa ‘Noćni vukovi, nekoliko pravoslavnih bratstava i više srpskih nevladinih organizacija.

Ove grupe uglavnom su registrovane kao humanitarne nevladine organizacije i kulturna udruženja koja promovišu srpsko istorijsko i duhovno nasljeđe.

Osim bliskih veza sa SPC, čelnici ovih udruženja podržavaju politiku partija proruskog Demokratskog fronta (DF) koji je rasformiran 2023. godine.

Te partije dio su parlamentarne većine od izbora 2020. kada su pobijedile na talasu crkvenih protesta protiv tadašnje vlasti Mila Đukanovića.

SPC je potom učestvovala i u formiranju prve Vlade nakon tih izbora.

Jedan od njihovih lidera Andrija Mandić je od 2023. predsjednik Skupštine Crne Gore.

Zajedničko ovim udruženjima je, da slijede politiku Srbije i ruskog predsjednika Vladimira Putina, a Kosovo smatraju dijelom Srbije.

Ko su organizatori protesta u Podgorici?​

„Noćni vukovi“, osnovani su u Crnoj Gori 2015, kao moto klub.
Dio su velikog ruskog kluba sa kojim su povezani po „patriotizmu, pravoslavlju i vjekovnim vezama Crne Gore i Rusije“, kako je RSE rekao Vukoman Bulatović.
Ruski „Noćni vukovi“ vezuju se direktno za Kremlj i predsjednika Rusije Vladimira Putina.
Ruski ogranak je pod sankcijama Evropske unije od jula 2022. zbog ruske invazije na Ukrajinu, širenja ruske propagande i antiukrajinske kampanje. Na crnoj su listi SAD zbog učešća u ruskoj aneksiji ukrajinskog Krima 2014.
Upisani su u crnogorski Registar nevladinih organizacija sa, kako je navedeno, ciljem „promocije moto kulture, organizovanja trka i ekspedicija, druženja sa sličnim udruženjima“.

Na njihovoj stranici je navedeno da je motiv osnivanja bliskost sa Rusijom.

Organizacija u Crnoj Gori ima oko trideset članova iz Podgorice, Nikšića, Bara i Herceg Novog. Predvodi ih Vukoman Bulatović.

Tvrde da se sami finansiraju i da nijesu politički angažovani, već da se bave dobrotvornim radom. Ističu da poštuju državu Crnu Goru. Bliski su Srpskoj pravoslavnoj crkvi.

Njihov član, kako piše na zvaničnom sajtu, ne može biti narko diler, narkoman, homoseksualac. Navode i da „žive po amanetu Svetog Petra Cetinjskog:
„Molite se Bogu i držite se Rusije“.

Septembra 2016. u Kotoru su učestvovali na skupu kozaka iz Rusije, Srbije i „Kozačkog centra“ Crne Gore, osnovanog s ciljem učvršćivanja veza sa Rusijom.

Bili su dio zvanične pratnje srpskog patrijarha Irineja tokom njegove posjete Crnoj Gori oktobra 2018.

Zajedno sa pravoslavnim bratstvima bliskim SPC su učestvovali na protesnim litijama SPC tokom 2020. koje su doprinijele smjeni, do tada, tri decenije duge vlasti Demokratske partije socijalista predsjednika Mila Đukanovića.

Tada je vođa „Noćnih vukova“ u Rusiji Aleksandar Zaldostanov – Hirurg čestitao „Srpskoj pravoslavnoj crkvi i narodu u Crnoj Gori“ pobjedu nove parlamentarne većine na izborima.

Internet stranica „Noćnih vukova“ u Crnoj Gori svjedoči da prisustvuju anti-NATO skupovima.
Redovno posjećuju manastire i crkve, ruske škole i vrtiće i Dom za nezbrinutu djecu kod Herceg Novog.
„Noćni vukovi“ bili su i na skupu podrške ruskoj agresiji na Ukrajinu 2. marta 2022. ispred Skupštine Crne Gore.
U avgustu 2022. Agencija za nacionalnu bezbjednost inicirala je kod Vlade postupak zabrane rada te organizacije, po uzoru na nekoliko evropskih zemalja, ali njihov rad nije prestao.

Spoljašnji izgled ruskih bajkera predstavlja kopiju američke subkulturne iz druge polovine prošlog vijeka, prepoznatljivi po motorima visoke kubikaže, kožnoj garderobi sa aplikacijama i vožnji u velikim grupama.

„Miholjski zbor“, pravoslavno bratstvo iz Tivta osim na politička dešavanja u Crnoj Gori reagovalo je i na više događaja na Kosovu.
Nakon oružanog napada na sjeveru Kosova krajem septembra prošle godine u kome je ubijen albanski policajac i trojica srpskih napadača, kreirali su narativ na društvenim mrežama – da su napadači heroji i žrtve, konstatovao je Digitalni forenzički centar iz Podgorice.

Oglasili su se i nakon sukoba u Zvečanu na Kosovu 29. maja 2023, saopštivši da „srpski narod nije sam“. Kao direktne krivce za dešavanja na sjeveru Kosova označili su međunarodne organizacije KFOR, Euleks i Kvintu.

Jedan od osnivača „Miholjskog zbora“ je sveštenik SPC Mijajlo Backović, koji je sekretar episkopa budimljansko- nikšićkog metodija Ostojića.
Pripadnik je nekadašnje 63. padobranske jedinice Vojske Jugoslavije. U više navrata na javnim skupovima sjedio je na intoniranje himne Crne Gore.
Na čelu „Miholjskog zbora“ je Zdravko Nišavić koji je na skupu pred Vladom 22. maja saopštio da će usvajanje Rezolucije o genocidu u Srebrenici doprinijeti novim sukobima u regionu.

Vogel: Crna Gora nije igrala po Vučićevom scenariju​

Tobi Vogel iz Savjeta za politiku demokratizacije u Briselu ocjenjuje za Radio Slobodna Evropa da nije iznenađujuće što je Rezolucija o Srebrenici izazvala ljutite reakcije desničarskih, prosrpskih i proruskih grupacija u Crnoj Gori.
On navodi da je strategija predsjednika Srbije Aleksandra Vučića da Rezolucijom produbi postojeće podjele u Crnoj Gori i Bosni i Hercegovini, u realizaciji svog projekta ‘Srpski svet’„.
„Umjesto da umanji važnost rezolucije Generalne skupštine, što bi bilo lako izvodivo, on je izabrao borbu u koju nije mogao da dobije, i za koju je znao da ne može da pobijedi. Istovremeno je gurao dva narativa: da su moćne zemlje ovog svijeta protiv Srbije, ali i da su Rusija, Kina i druge zemlje na strani Srbije“, navodi Vogel.
Kaže da se Vučić osjeća izdanim od strane Crne Gore jer nije igrala po njegovom scenariju:
„Crna Gora je predložila izmjene teksta rezolucije – nešto što se Srbija nije ni potrudila da uradi. To je potkopalo Vučićev narativ žrtve, pa je morao da se obruši na Podgoricu na ovaj način.“
Tenzije i nejasnoće unutar crnogorske vladajuće koalicije kada su u pitanju odnosi sa Vučićevom Srbijom stvaraju prostor za desničarske i prosrpske grupacije okupljene oko pro kremaljskog IN4S, smatra Vogel.
Kaže da su ove grupe veoma vidljive zahvaljujući manipulaciji i nevoljnosti Vlade da im se suprotstavi, a potencijalno su uticajne u trenutku kada se priprema rekonstrukcija Vlade.
„Podijeljenom javnom životu Crne Gore bile bi potrebne političke partije koje se drže demokratskih pravila igre i koje se bave konstruktivnom politikom umjesto da produbljuju postojeće podjele – ali to nije lako poslije decenija jednopartijske vladavine i sa susjedom koji nastoji da iskoristi ove podjele za svoju iredentističku agendu“, zaključuje Vogel.

Pravoslavno bratstvo „Stupovi“ je udruženje koje se na Fejsbuku predstavlja kao dobrotvorna organizacija.

Okuplja nekoliko podgrupa sa crkvenim prefiksom: „Zavjetnike Tvrdoš“ iz Nikšića, „Vitezove Svetog Simeona“ iz Podgorice, „Vitezove kneza Miroslava“ iz Bijelog Polja i „Vitezove Svetog Jovana“ iz Bara.

Članovi „Stupova“ su zajedno sa drugim pravoslavnim bratstvima organizovali proteste i blokadu puteva u februaru 2022. nakon pada Vlade Zdravka Krivokapića.

„Otvoreno su prijetili miru u Crnoj Gori kroz najavu da će formiranje manjinske vlade (Dritana Abazovića) izazvati neviđeni haos u Crnoj Gori.“, navodi se u analizi DFC.

Broj telefona koji se navodi na fejsbuku ove organizacije, vezuje se i za Telegram nalog Milića Ralevića. Stranicom koja nije aktivna u poslednje vrijeme upravljaju tri osobe iz Crne Gore.

Srpski kulturni centar „Patrijarh Varnava“ je udruženje iz Pljevalja.

Podržavalo je prosrpsku Socijalističku narodnu partiju u tom gradu. Predsjednik tog udruženja Božidar Jelovac je i odbornik Demokratskog fronta u Pljevljima.

Srpsko društvo Sveti Sava – Bijelo Polje osnovano je marta 2019. sa ciljem očuvanja i podrške Srpskoj pravoslavne crkve, srpskog jezika, ćiriličnog pisma, istorije i kulturnog nasljeđa srpskog naroda u Crnoj Gori. Od 2021. na stranici Poreske uprave nema finansijskih izvještaja o radu ovog društva.
Predstavnici su Ivan Furtula, Miloš Kojović i Mirko Gojačanin.

NVO „Herceg“ iz Pljevalja osnovali su u avgustu 2023. Rajko Palibrk, Relja Zeković i Ilija Damjanović.
Palibrk je godinama bio odbornik prosrpske Socijalističke narodne partije u lokalnom parlamentu u Pljevljima.
NVO „Srpska nit“ djeluje u Podgorici, a osnivač je Milivoje Brković funkcioner prosrpske Ujedinjene Crne Gore koja ima jednog poslanika u državnom parlamentu. Za sebe kaže da je jedan od „istaknutijih boraca za odbranu srpskog nacionalnog i duhovnog nasljeđa“.

NVO „Serdar“ iz Podgorice, uglavnom sarađuje sa nacionalnim kulturnim organizacijama iz Srbije. Predsjednik je Predrag Parapid koji je bio lokalni funkcioner proruske vanparlamentarne stranke „Prava Crna Gora“.

Nevladina organizacija „Serdar“ podržava jednog od lidera Demokratskog fronta Milana Kneževića nazivajući ga „simbolom otpora srpskog naroda u Crnoj Gori“.

Udruženja poštovalaca učesnika oslobodilačkih ratova 1912-1918. registrovana su u Pljevljima i Andrijevici, a kao djelatnost je navedena zaštita i promovisanje ljudskih i manjinskih prava.

NVO „Božuri“ osnovana avgusta 2022. godine, bavi se očuvanjem, zaštitom i promocijom srpske kulture, pismenosti i duhovnosti.

Ovlašćeno lice „Božura“ je Nena Ralević, a osim nje osnivači su, prema registru nevladinih organizacija, Milovan Rmuš i Zoran Spalević.

Srpski kulturni klub „Sveti Sava“, odnosno humanitarno udruženje „Sveti Sava“ osnovano je novembra 2020. u Pljevljima, piše u registru nevladinih organizacija Ministarstva javne uprave.

Osnovali su ga Slaviša Svrkota, Rajko Palibrk, Božidar Jelovac, Kasalica Ljiljana svi iz Pljevalja, te Predrag Milačić i Momčilo Vuksanović, predsjednik srpskog nacionalnog savjeta u Crnoj Gori, iz Podgorice.

Ovlašćeno lice je Slaviša Svrkota, koji je za RSE potvrdio da su jedni od organizatora protesta u Podgorici.

Svrkota je inače jedan od dvojice pripadnika rezervnog sastava policije Centra bezbjednosti Pljevalja, koji je uz pet bivših pripadnika Vojske Jugoslavije, u aprilu 2010. bio optužen za ratni zločin protiv čovječnosti u pljevaljskoj Bukovici 1992. i 1993.

Viši sud u Bijelom Polju ga je kao i ostale u tom procesu 2011. pravosnažno oslobodio optužbi.