Spomenik poginulim pripadnicima Bobanske čete u selu Rapti Trebinje
Na Trojčindan 1992. godine u selu Šćenica na Bobanima osnovana je Bobanska četa, koja je tokom cijelog rata bila udarna jedinica Trebinjske brigade. Prvi ratni komandant Bobanske čete bio je slavni vojvoda Nedeljko Neđo Vidaković, a nakon njegove pogibije na Boračkom jezeru kod Konjica 1994. godine komandu je preuzeo Dragan Ristić Beli.
Bobanska četa imala je oko 120 vojnika, i držala je liniju fronta dugu oko 15 kilometara. Risto Vidaković u ratu je izgubio oba brata, vojvodu Neđa i Sava Vidakovića.
« Kada se sa Dubrovačko-trebinjskog ratišta naprasno i neorganizovano povukla Jugoslovenska narodna armija u maju 1992. godine vojska i linije fronta bile su rašrtrkane i poprilično neorganizovane. Ustaše su u velikom broju iz pravca Dubrovnika napale našu teritoriju, i na Bobanima su gotovo bez borbe prvo okupirali sela Golubinac i Kijev Do. Nakon povlačenja nisu bili utvrđeni položaji, nije bilo jasnih položaja i nakon napada na selo Šćenica nas desetak Bobanaca je organizovalo jedinicu kako bi smo odbranili rodnu grudu.
To ljeto 1992. godine bilo je najteže jer su najelitnije jedinice Hrvatske vojske, i Paragini dobrovoljci iz zapadne Hercegovine nastojali da nas okupiraju. Borbe su bile teške i svakodnevne, prsa u prsa. Borili smo se za svaku čuku, za svaki kamen, i nismo im dali da uđu dublje u našu teritoriju. Ja sam u ratu izgubio oba brata, Sava i Neđa, i nakon rata u rodnom selu Raptima podigao sam im spomenik.
Na Trojčindan služen pomen poginulim pripadnicima Bobanske čete
Danas smo mi preživjeli saborci i rodbina došli da im odamo počast. 2000. godine na ulasku u selo Rapti podigli smo krst i spomenik za 23 Bobanca i pripadnika Bobanske čete koji su poginuli braneći otadžbinu. Tokom rata imali smo i više od pedeset ranjenih boraca, gotovo svaki drugi pripadnik čete je bio ranjen u borbama sa ustašama,” rekao je Risto Vidaković.
Nakon pogibije Nedeljka Vidakovića četom je komandovao Dragan Ristić - Beli. On je od osnivanja bio u elitnoj jedinici, i kaže da su najteže borbe bile za strateški vrh Zelenikovac. U žestokim višednevnim borbama Zelenikovac je više puta padao u ruke Hrvatske vojske, ali je na kraju ipak odbranjen.
« Najteže je bilo 1992. godine kada su napali sva sela od Zavale do Ivanice. Napadali su nas sa svih strana, a veliku liniju fronta branila je šaka boraca Trebinjske brigade. Ovdje na Bobanima bilo je najžešće, jer su ovdje bili dominantni i strateški visovi. Vrh Zelenikovac bio je dominantna kota sa koje se dominiralo cijelim Popovim poljem do Trebinjske Šume. On se morao odbraniti po svaku cijenu, i to su bile krvave borbe sa dosta poginulih na obje strane. Oni su ga tri puta osvajali, ali nikada nisu bili duže od jednog dana na njemu jer bi ga mi ponovo vraćali.
Kada je ovdje bilo zatišje išli smo i na druga ratišta, od Treskavice do Boračkog jezera. Kada je 1994. godine poginuo vojvoda Neđo Vidaković ja sam preuzeo komandu nad četom do kraja rata. Bila su to teška vremena, ali danas treba da se sjetimo svih onih boraca koji su dali svoje živote za narod i otadžbinu, » rekao je Dragan Ristić - Beli.
Na Trojčindan služen pomen poginulim pripadnicima Bobanske čete
Pomen je služio paroh bobanski otac Isaija, a liturgija je služena i u obnovljenoj crkvi časnog krsta u selu Rapti. Kuće u Raptima su obnovljene, ponovo je dovedena struja, i u ovo selo najmasovniji je povratak Srba na Bobane.
U ljeto 1992. godine Savo Vidaković zapeo je za poteznu minu i poginuo je u rodnom selu u pokušaju da skine šahovnicu sa seoske crkve. Dvije godine kasnije kod Boračkog jezera poginuo je njegov brat, ratni komandant Nedeljko Vidaković.
Poslije rata njihov brat Risto u Raptima je sagradio porodični spomenik i u njega prenio posmrtne ostatke.
