Ма да, Македонци у 9. веку.
Шта каже Констатин Порфирогенит, како се зову Словени који живе у околини Солуна?
Кад нећеш да прочиташ линк морам да ти прекопирам.
"5.1. Prvo je s t a r o s l a v e n s k i književni jezik, čija je najranija faza imala nesumnjivo srpske fonetske i gramatičke odlike. U osnovi staroslavenskog jezika je onaj slovenski dijalekat koji je imao konsonantske foneme ‹đ› i ‹ć›.
U glagoljici se posebnim slovom, đervom, obilježava grčko g ispred vokala prednjeg reda u onomastičkim i kulturnim pozajmicama iz grčkog (a to se može tumačiti samo tako što su nosioci toga jezika imali đ u svom glasovnom sistemu).
U ćirilici su se upotrebljavale tri ligature: ako su dvije od njih komponovane tako da lijevo slovo zauzima donji, a desno gornji dio ligature (Ş =ñt, Ô = ou), onda se s dosta sigurnosti može smatrati da je i ligatura ú komponovana na isti način: tš. Vidjeli smo da je tš’ srpski refleks glasovne grupe *tj i da je slivanjem dviju komponenti nastala afrikata ć. Kada je žarište slovenske pismenosti bilo preneseno u Bugarsku, ligatura ú je dobila novo čitanje — „št", u skladu s glasovnom vrijednošću koja je lokalno dobijena kao rezultat jotovanja t (od primarnog tš’ metatezom je, kao što smo vidjeli, dobijeno št).
5.2. Drugi tip književnog jezika kod Srba je s r p s k o s l a v e n s k i jezik, srpska redakcija staroslavenskog jezika, nastala kao plod upotrebe crkvenoslavenskog jezika u srpskoj govornoj sredini. Ta redakcija je odražavala fonetske (i druge) promjene u živom jeziku: gubljenje nazala (é > u, ę > e), izjednačavanje poluglasnika ă i â u jedan glas i naknadnu vokalizaciju poluglasnika u jakom položaju po srpskom modelu (â > a), gubljenje fonetske posebnosti vokala ă› u korist i. Od svih tih promjena jedina knjiška (vještačka) ticala se vokalizacije poluglasnika u slaboj poziciji (sâborâ → sabor), po čemu se srpskoslavenski razlikuje od živog srpskog, u kojem je poluglasnik u slaboj poziciji nestao, što je uslovilo druge fonetske promjene (s’bor → zbor). Iz bugarske redakcije staroslavenskog srpski je preuzeo neke lekseme sa suglasničkim grupama št, žd (one u kojime bi srpski refleksi bili ć, đ).
U literaturi se uvriježilo shvatanje da je srpskoslavenski imao ekavsku glasovnu vrijednost. To se ne može generalno tvrditi — iz najmanje tri razloga. 1° Ekavski refleks starog jata (ï) obuhvatao je samo dio srpskih govora. 2° I oni govori u kojima je jat imao tendenciju fonetskog približavanja (potom i izjednačavanja) s e prethodno su imali refleks ei, o čemu svjedoče tzv. jatovski govori u sjeverozapadnoj Šumadiji te posebna glasovna vrijednost refleksa jata u „konzerviranim" govorima (govor galipoljskih Srba u turskoj te krašovanski govor u rumunskoj jezičkoj okolini). 3° Miješanje grafema e i ď moglo je da znači slabljenje, a ne potpuno gubljenje date opozicije. Miješanje navedenih grafema nije specijalnost samo srpske redakcije: u nekim pozicijama takvo miješanje je bilo šire rasprostranjeno.
5.3. Treći tip književnog jezika kod Srba bio je s l a v e n o s r p s k i, srpska redakcija ruskoslavenskog jezika. On se razlikovao od izvornog ruskoslavenskog — ruske redakcije crkvenoslavenskog jezika — po nekolikim specifičnostima. Grafema ď je imala fonetsku vrijednost „je" ili „e" s prethodnom mekoćom suglasnika l i n — ne samo u pozicijama etimološkog jata nego i u primjerima gdje su lj i nj rezultat praslovenskog jotovanja (nïgov i sl). Slogotvorno ‹r› obilježavalo se s dva slova — er, dok su grafijski sljedovi áè i •è imali vrijednost dugog vokala i.
5.4. Četvrti tip književnog jezika kod Srba jeste Vukov i vukovski s r p s k i n a r o d n i jezik najprije ijekavskog (a potom još i ekavskog) izgovora. Nema nikakve sumnje da je Vuk odabrao ono što je u srpskom centralno i tipološki prepoznatljivo, ono što čini bogatstvo našeg jezika (da i mi upotrijebimo pronominalni oblik umjesto etničkog naziva), a u te osobine, vidjeli smo, spada i ijekavica."
Значи што се црквенословенског језика омашио си 500 година. Осим ако је Петар Велики живео у 12. веку.
Ево за Македонце и Бугаре
"Prije dolaska Protobugara na Balkan srpski jezik je činio cjelinu sa slovenskim govorima današnje Makedonije i današnje Bugarske, tako da možemo govoriti o j e d n o m (srpsko-slovenskom) praslovenskom dijalaktu: savremeni srpski i bugarski jezik, s prelaznim makedonskim govorima, genetski se mogu svesti na j e d a n slovenski prajezik (tačnije: pradijalekat). Jedan dio tih govora u kontaktu s neslovenskim jezikom Protobugara, uz razvoj balkanističkog inovacionog žarišta, poslužio je kao osnova za glotogenezu bugarskog jezika i etnogenezu bugarskog kao novog slovenskog naroda. Srpsko-slovenski govori Makedonije takođe preživljavaju krupne tipološke promjene, s izvjesnim obrisima nove glotogeneze koji bi govorili o mogućnosti formiranja novog, makedonskog jezika (danas su ti govori više prelazni od staroga srpskog prema novom bugarskom jeziku nego što predstavljaju već formiran novi južnoslovenski jezik). Moglo bi se reći, i to bi bilo najtačnije, da se na srpskom istorijskom jugoistoku odvija proces tipološkog udaljavanja ili d i v e r g e n c i j e."
Ти си стварно дислексичан!!!
Шта каже Констатин Порфирогенит, како се зову Словени који живе у околини Солуна?
Кад нећеш да прочиташ линк морам да ти прекопирам.
"5.1. Prvo je s t a r o s l a v e n s k i književni jezik, čija je najranija faza imala nesumnjivo srpske fonetske i gramatičke odlike. U osnovi staroslavenskog jezika je onaj slovenski dijalekat koji je imao konsonantske foneme ‹đ› i ‹ć›.
U glagoljici se posebnim slovom, đervom, obilježava grčko g ispred vokala prednjeg reda u onomastičkim i kulturnim pozajmicama iz grčkog (a to se može tumačiti samo tako što su nosioci toga jezika imali đ u svom glasovnom sistemu).
U ćirilici su se upotrebljavale tri ligature: ako su dvije od njih komponovane tako da lijevo slovo zauzima donji, a desno gornji dio ligature (Ş =ñt, Ô = ou), onda se s dosta sigurnosti može smatrati da je i ligatura ú komponovana na isti način: tš. Vidjeli smo da je tš’ srpski refleks glasovne grupe *tj i da je slivanjem dviju komponenti nastala afrikata ć. Kada je žarište slovenske pismenosti bilo preneseno u Bugarsku, ligatura ú je dobila novo čitanje — „št", u skladu s glasovnom vrijednošću koja je lokalno dobijena kao rezultat jotovanja t (od primarnog tš’ metatezom je, kao što smo vidjeli, dobijeno št).
5.2. Drugi tip književnog jezika kod Srba je s r p s k o s l a v e n s k i jezik, srpska redakcija staroslavenskog jezika, nastala kao plod upotrebe crkvenoslavenskog jezika u srpskoj govornoj sredini. Ta redakcija je odražavala fonetske (i druge) promjene u živom jeziku: gubljenje nazala (é > u, ę > e), izjednačavanje poluglasnika ă i â u jedan glas i naknadnu vokalizaciju poluglasnika u jakom položaju po srpskom modelu (â > a), gubljenje fonetske posebnosti vokala ă› u korist i. Od svih tih promjena jedina knjiška (vještačka) ticala se vokalizacije poluglasnika u slaboj poziciji (sâborâ → sabor), po čemu se srpskoslavenski razlikuje od živog srpskog, u kojem je poluglasnik u slaboj poziciji nestao, što je uslovilo druge fonetske promjene (s’bor → zbor). Iz bugarske redakcije staroslavenskog srpski je preuzeo neke lekseme sa suglasničkim grupama št, žd (one u kojime bi srpski refleksi bili ć, đ).
U literaturi se uvriježilo shvatanje da je srpskoslavenski imao ekavsku glasovnu vrijednost. To se ne može generalno tvrditi — iz najmanje tri razloga. 1° Ekavski refleks starog jata (ï) obuhvatao je samo dio srpskih govora. 2° I oni govori u kojima je jat imao tendenciju fonetskog približavanja (potom i izjednačavanja) s e prethodno su imali refleks ei, o čemu svjedoče tzv. jatovski govori u sjeverozapadnoj Šumadiji te posebna glasovna vrijednost refleksa jata u „konzerviranim" govorima (govor galipoljskih Srba u turskoj te krašovanski govor u rumunskoj jezičkoj okolini). 3° Miješanje grafema e i ď moglo je da znači slabljenje, a ne potpuno gubljenje date opozicije. Miješanje navedenih grafema nije specijalnost samo srpske redakcije: u nekim pozicijama takvo miješanje je bilo šire rasprostranjeno.
5.3. Treći tip književnog jezika kod Srba bio je s l a v e n o s r p s k i, srpska redakcija ruskoslavenskog jezika. On se razlikovao od izvornog ruskoslavenskog — ruske redakcije crkvenoslavenskog jezika — po nekolikim specifičnostima. Grafema ď je imala fonetsku vrijednost „je" ili „e" s prethodnom mekoćom suglasnika l i n — ne samo u pozicijama etimološkog jata nego i u primjerima gdje su lj i nj rezultat praslovenskog jotovanja (nïgov i sl). Slogotvorno ‹r› obilježavalo se s dva slova — er, dok su grafijski sljedovi áè i •è imali vrijednost dugog vokala i.
5.4. Četvrti tip književnog jezika kod Srba jeste Vukov i vukovski s r p s k i n a r o d n i jezik najprije ijekavskog (a potom još i ekavskog) izgovora. Nema nikakve sumnje da je Vuk odabrao ono što je u srpskom centralno i tipološki prepoznatljivo, ono što čini bogatstvo našeg jezika (da i mi upotrijebimo pronominalni oblik umjesto etničkog naziva), a u te osobine, vidjeli smo, spada i ijekavica."
Значи што се црквенословенског језика омашио си 500 година. Осим ако је Петар Велики живео у 12. веку.
Ево за Македонце и Бугаре
"Prije dolaska Protobugara na Balkan srpski jezik je činio cjelinu sa slovenskim govorima današnje Makedonije i današnje Bugarske, tako da možemo govoriti o j e d n o m (srpsko-slovenskom) praslovenskom dijalaktu: savremeni srpski i bugarski jezik, s prelaznim makedonskim govorima, genetski se mogu svesti na j e d a n slovenski prajezik (tačnije: pradijalekat). Jedan dio tih govora u kontaktu s neslovenskim jezikom Protobugara, uz razvoj balkanističkog inovacionog žarišta, poslužio je kao osnova za glotogenezu bugarskog jezika i etnogenezu bugarskog kao novog slovenskog naroda. Srpsko-slovenski govori Makedonije takođe preživljavaju krupne tipološke promjene, s izvjesnim obrisima nove glotogeneze koji bi govorili o mogućnosti formiranja novog, makedonskog jezika (danas su ti govori više prelazni od staroga srpskog prema novom bugarskom jeziku nego što predstavljaju već formiran novi južnoslovenski jezik). Moglo bi se reći, i to bi bilo najtačnije, da se na srpskom istorijskom jugoistoku odvija proces tipološkog udaljavanja ili d i v e r g e n c i j e."
Ти си стварно дислексичан!!!
Poslednja izmena:
