Ne znam kako to teritorije vladaju, ali sam siguran da ćeš mi objasniti.
Neke teritorije su Turci vaistinu držali pola milenijuma, ali mi ne govorimo o zaseocima, nego o kompletnoj državi. I potpuno je nebitno koju titulu ima vladar te dršave: jal knez, jal despot ili nešto treće.
Dobro, daj mi vremensku definiciju okupacije.
Dobro de, očigledno je da je lapsus u kucanju, kao i da si ti to shvatio.
Pa i ne govorimo o zaseocima (Kosovo, Metohija i Vardarska Makedonija zaseoci?), ali nigdje ni ne govorimo o kompletnoj državi. Govorimo o područima koje je Kraljevina Srbija preuzela (slobodno možemo reći,
osvojila) od Osmanskog carstva u Balkanskim ratovima početkom XX stoljeća.
I ja ne vidim kakve ima veze titula vladaočeva sa našom raspravom, ali ne pominjem to ja, već upravo ti.
Nema
vremenske definicije. "Okupacija" je termin koji se koristi za vojno dejstvo za vrijeme ratnih zbivanja. Tako su tokom Drugog svjetskog rata Sile Osovine
okupirale pola Evrope, a s druge strane savezničke trupe su započele svoju
okupaciju dijelova Evrope nakon Dana D 1944. godine. Jasnom upotrebom termina u vojničkom kontekstu, okupiran je prostor u kojem djeluje i upotrebom sile ograničava funkcionalnu kontrolu dotičnog područja od strane onoga kome je prije okupacije pripadalo, uz pojačanu kontrolu stanja (uvođenjem vanredovnoga). Tako je Jugoslavija bila pod nacifašističkom okupacijom od 1941. do 1945. godine. Preciznije govoreći 'okupacija' u suštini ne postoji
van ratnog stanja, ali dakako bi se ona mogla upotrebiti za područje u kojem vanredno stanje još uvijek postoji, a to su najčešće novostečene oblasti, upravo dobijene u nekom ratu, u kojima je potrebno držati jake jedinice radi pacifikovanja lokalnog disidentskog stanovništva. Tako je Jugoslavija bila pod nacifašističkom okupacijom od 1941. do 1945. godine, a Balkanske sile su
okupirale dijelove Osmanskog carstva u ratu 1912. godine.
Okupacija se okončava, osim dobrovoljno u slučaju povlačenja vojnih jedinica sa područja pod okupacijom, ili njihovim raspuštanjem nakon potpisivanja primirja koje je promijenilo granice i okupirano područje
anektiralo državi čije su pripadnosti bile okupacione jedinice, odnosno stvorilo novu državnu tvorevinu na tom području. Okupacija se takođe može okončati u sred ratnog stanja, tako što neprijateljske vojne jedinice,
oslobode to područje od okupacije i zavedu redovno stanje (potpuno neovisno od toga, naravno, da li samo lokalno stanovništvo želi da bude oslobođeno).
Pojavom i razvitkom međunarodnog prava, mnogi, prvenstveno pravnici, pravni istoričari i njima srodni, taj termin koriste i u takvom kontekstu - u slučaju da neko područje koje je stečeno vojnim poduhvatom (
okupirano) nikada nije bilo ni priznato (bilo međunarodno, bilo bilateralno sa predstavnicima države čiji je dio teritorije okupiran, ili pak vladom u izgnanstvu ukoliko je čitava pod okupacijom), iako nema samih ratnih dejstava. Takav primjer bi bio recimo, prema interpretaciji mnogih, sa baltičkim zemljicama, Estonijom, Letonijom i Litvanijom u okviru Sovjetskog saveza. Iako nema ratnog zbivanja na jugu Srbije još od 1999. godine, međunarodno-regulisano područje
pod okupacijom.
Iako bismo u nekom ranijem periodu malo se slobodnije izražavati, podsjetio bih te da ovdje govorimo već
o XX stoljeću. To nije vrijeme
sukoba vjera srednjovjekovne epohe, u kojima se samo prisustvo inovjerničkih
nevjernika uopšte ne priznaje niti na bilo koji način toleriše, te tako imamo zapise Rimokatoličke crkve koji tekovine Osmanlija uopšte ni ne priznaju, ponašajući se kao da Srbija kao jedna evropska monarhija
pravno, fiktivno i dalje postoji na ovom području. Međutim, ovo je jedna
sasvim druga era. Osmansko carstvo je međunarodno priznato za veliku silu, održava regularne odnose sa svima, kako bilateralno tako i multilateralno;
ustavna je monarhija koja je od perioda Tanzimata u XIX stoljeću započela velike reforme, uključiv i
vesternizaciju. Ovakav status Osmanska imperija
definitivno ima poslije Pariskog kongresa 1856. godine. Takođe je činjenica da su granice Kraljevine Srbije i preostale četiri balkanske pravoslavne monarhije, bile jasno regulisane internacionalnim sporazumima.
Dakle,
ni po kojim kriterijumima srpska vojska nije izvršavala
oslobođenje tih područja, izvan konteksta ličnog emotivnog doživljaja
jednog dijela stanovništva (što treba posebno naglasiti, zato što ne formira ni većinsko stanovništvo na području koje se našlo pod srpskom okupacijom; pri tome ne mislim samo na Arnaute i ostale muhamedance - iako nema sumnje da je južno-slovensko stanovništvo makedonskih oblasti dočekalo Srbe sa velikim ushićenjem i baš kao prave oslobodioce, nema mjesta ni sumnji da
rat nije bio uopšte ni gotov a da se pojavilo sveopšte razočaranje i da se javila jedna grupa Makedonskih Slovena koji su krenuli u saradnju sa samim do juče sebi omraženima, Albancima, u čak
pružanje otpora sopstvenim oslobodiocima; nije nužno ni naglasiti koliko se zapravo to 'oslobođenje' svelo na koljačinu sa Bugarima oko borbi ko će što više zauzeti).
Objasnio sam šta podrazumevam pod aristokratskim: sećanje na prošlost i brigu o budućnosti. Gologuzani sa krševa jesu sišli i zavladali ovim nesrećnim narodom, pa od tada nemamo ni Narodni muzej, o nečemu drugom što se tiče negovanja tradicije, da ni ne govorim.
To što ti na taj način interpretiraš riječ
aristokratija ne znači da je to tačno, a ne znači ni da svoju interpretaciju možeš nametati drugima - barem bez jasne definicije i argumentacije zbog čega.
Aristokrata je
onaj koji vlada. Izvorno riječ dolazi iz starogrčkog, gdje je
aristokratiju sačinjavala vladajuća elita. U šire rasprostranjenom značenju, taj termin je preuzeo ulogu
plemstva, uz prostu činjenicu da su moderna evropska društva proizišla mahom iz staleških monarhija; definicija prema Vujakliji:
аристократ(а)...племић по рођењу или положају; пријатељ или члан аристократије, владавине племића.
Upravo sam u tom kontekstu i spomenuo
Karađorđeviće, a ne onom izvornom,
koretknijem značenju. U principu
aristokrate su članovi mahom zatvorenih društvenih grupa, tako da bi bilo možda na prvi pogled pogrešno prenositi to na moderno doba - ali u nekom kontekstu (kako su zapravo i smatrali veliki filozofi i mislioci ranog modernog doba), moderna
aristokratija Srbije sjedi u Narodnoj skupštini Republike Srbije.
E, a o kojim je to
gologuzanima sa krševa riječ..?
Nema narodnog muzeja? A šta li je onda
ovo?
Kakve direktne veze imaju građanstvo i aristokratija? To ti je, verovatno, lapsus kao i "sebrdiji"
Nije, kao što nije ni
sebrdija.
Mislio sam da govoriš
u prenesenom značenju (kao što i govoriš, samo što ti je to značenje izgleda tvoje lično), misleći na
civilizovane vrednosti, uzvišeniji život, život u kojem nije smisao u proizvodnji dobara, već razonodi i doprinosu nauci, bavljenje poslovima koji se tradicionalno smatraju
višima i uopšteno pripadnost
većem stepenu kulturnog razvitka (koja obuhvata, pismenost, [visoko] obrazovanje, itd...) u populaciji.
Buržoazija (naravno ne u marksističkom smislu, već bukvalnom) jer
nerazdvojna od takvih vrednosti, koje se vezuju za grad, a ne za selo. Tako nešto na prostoru bivše Jugoslavije i je postojalo sve do Drugog svjetskog rata, nakon kojeg je izvršeno
ujednačavanje i poslije čega više se ne može osnovano govoriti o
gradu i
selu kao bitnim demografskim česticama društva koje se razlikuju maltene kao staleži.
Što se tiče
sebrdije, dozvoli mi da ja i tebe nečim naučim (no za razliku od obratnoga, podučiću te nečim što nije moja
lična interpretacija).
Serbdija je starosrpski termin,
zbirna imenica koja označava sebarstvo, sebre kao kolektiv. Možeš je pronaći u 152. članu
Zakona blagovjernoga cara Stefana (tj. Dušanovog zakonika). Dozvoli i da ti citiram, prema
Atonskom rukopisu:
Kako je bio zakon u djeda carevog, u Svetoga kralja, da su velikoj vlasteli velika vlastela porotnici, a srednjim ljudima njihova družina, a sebrdiji njihova družina da su porotnici. I da ne bude u poroti ni srodnika ni pizmatara.
?
