Srbija ima neujednacenu regionalnu stopu samoubistva. Oblast
Vojvodine ima 2-3 puta vecu stopu od centralne Srbije, u proseku, u
poslednjih pola veka. U pojedinim godinama stopa samoubistva je
prelazila i 30 samoubistava na 100 000 stanovnika Vojvodine. Najniže
stope samoubistava u Srbiji beleže se u južnim delovima Srbije
sa vecinskim albanskim stanovništvom (opštine Bujanovac i Preševo)
i stanovništvom islamske veroispovesti u tri sandžacke opštine
(Sjenica, Raška i Tutin). U ovim opštinama stopa samobustva je ispod
10 na 100 000 stanovnika. Prema nacionalnosti na pocetku poslednje
decenije, najvišu stopu samoubistva ima ma%arsko stanovništvo
(43), pa bugarsko (37), dok je stopa samoubistva kod srpskog stanovništa
u centralnoj Srbiji iznosila 17. U odnosu na obrazovni nivo, stopa
samoubistva opada sa visinom obrazovanja, pa je tako najizraženija
stopa kod stanovništva bez škole ili sa nedovršenom osnovnom školom
(33,6) dok je najniža (10,7) kod onih sa višom ili visokom školom
(Stankovic, Penev, 2009).
Prosecna starost osobe koja izvrši samoubistvo u našoj zemlji je
52 godine. Oko 70% samoubistava izvrše muškarci, ucešce žena je oko
30 %. U našoj zemlji najcešci nacin izvršenja samoubistva je vešanjem
ili gušenjem. No, ono što je iznedrila društvena kriza 90-ih godina,
to je da se drasticno povecao broj samoubistava koja su izvršena vatrenim
oružjem. Prema zvanicnim podacima, u odnosu na pedesete,
sedamdesete i osamdesete godine, broj samoubistava izvršenih vatrenim
oružijem sredinom i krajem devedesetih je povecan za pet puta.
