Међутим није објашњено знамо за Рас али зашто је тај део прозван Рашка
To je zbog Ugara. Emerik je kralj Srbije, kao i Ladislav III i Andrija II. Arpadovci su u tome uvek bili odlučni i sabotirali su napore Srbije da stekne kraljevsku krunu, ili pak njeno priznanje, od papa Inokentija III ili Honorija III.
Raški su kraljevi bili Radoslav, Vladislav i Uroš I (1228-1276). Očigledno je da je bilo pronađeno kompromisno rešenje nakon smrti Stefana Prvovenčanog (postoji čak i jedna povelja kralja Stefana u kojoj je on raški kralj, ali je ipak falsifikat, tako da ne možemo da baš osnovano tvrdimo da je još on bio prvi raški kralj) po kojem Nemanjići nisu nikako smeli da se slove srpskim kraljevima, zato što su kraljevi Srbije sedeli u Ostrogonu. Moguće barem donekle nalik tome što se, sa izolovanim izuzetkom jednog, niti jedan jedini franački vladar nikada nije slovio rimskim carem, kako je to bilo i dogovoreno sa Vizantijom. Još i u vreme kralja Uroša tj. a vreme kralja Bele IV (1235-1270),
Rašani šalju vojni odred da se bori za
kralja Srbije Belu IV u Bici kod Kresenbruna jula 1260. godine protiv češkog
Gvozdenog i zlatnog kralja. Odnosno, insistiraju na tome da su oni legitimni srpski kraljevi, za razliku od Nemanjića.
To se menja sa dolaskom kralja Dragutina na vlast, koji nije više raški kralj. To je doba drugačijih odnosa, zato što je Dragutin bio oženjen kćerkom kralja Stefana V (1270-1272), Katilinom. U to vreme i tim činom, Nemanjići su se čak i izuzetno blisko orodili sa ugarskom svetorodnom dinastijom, dospevši u njene najuže okvire (kao što je poznato, nakon izumiranja Arpadovog roda, Dragutinov sin će biti i prvi u liniji da nasledi presto Krune Sv. Stefana). Ne postoje u vreme njegove vlasti nikakvi neprijateljski odnosi između Nemanjića i Arpadovaca i sad Dragutin može da se više ne predstavlja kao nekakav raški kralj.
Srbija je u to vreme u očima iz Vatikana bila posmatrana kao rimokatolička zemlja, koju samo sticajem okolnosti nastanjuju u velikoj meri šizmatici privremeno otpali od vere i koji će se vrlo brzo vratiti natrag matici tako što ih kraljevi iz dinastije Nemanjića preobrate (zato su se i stalno vodili pregovori oko toga). Srbija se nalazila na prostoru arhidijeceze stare Prve Justinijane, arhiepiskopije čije je temelje ostavio još Justinijan I uz velike počasti kao deo rimske Crkve). Ne mogu postojati
dva srpska krlja, i zato su posle Stefana prvi Nemanjići bili, eto,
raški kraljevi tj. nešto drugo. Sve dok nisu došli Sasi i dok nemamo ozbiljan razvoj države u vreme vlasti kralja Uroša (1243-1276) nakon čega Srbija već postaje u izvesom smislu faktor koji može na neki način parirati ili pružati otpor Ugarskoj, a koja je u to vreme pak bila prilično ozbiljna regionalna sila.
Posle toga Srbija prolazi i kroz izvesnu fazu vizantinizacije (od Milutinovog vremena) i postaje sve jasnije i jasnije da naprosto neće biti dugo očekivane, planirane i najavljivanog pokatoličavanja Srba. Takođe i sama Pravoslavna i Rimokatolička crkva se postepeno udaljuju sve više i više i poslednji napori da raskol bude samo nešto privremeno se tad odvijaju, po obećanju cara Mihaila VIII Paleologa (1259/61-1282), sa idejama zajedničkih krstaških pohoda protiv nevernika. To je sve kulminiralo Drugim saborom u Lionu 1274. godine. Taj je sabor definisao jasnije stvari, zato što je bilo prihvaćeno i Čistilište kao sastavni deo, a izmirenje Crkava koje se tad dogodilo odmah je poništio car Andronik II (1282-1382). Sa jasnom divergencijom, ne samo pitanjem nadležnosti, već i ozbiljnim dogmatskim razlikama, postaje jasno i da nemamo dva srpska kralja iste religije. Iliti, srpski kraljevi koji su stolovali u Budimu, Temišvaru i Višegradu su bili
latinski, a ovi ovamo
grčki, što i sa stanovišta religije, ostavljajući gornje političke okolnosti po strani, znači da ne postoji tu neka kolizija. Jer šta ima srpsku Pravoslavnu crkvu da zanima što tamo preko Dunava i Save sedi neki pretendent na srpski presto, kada je ionako jeretički poluverac. Jer izvor kraljevske krune sada je (bez obzira na njeno negdašnje latinsko poreklo, izvorno) Srpska arhiepiskopija u Žiči tj. u Peći, a ne poluverac koji stoluje na poziciji episkopa grada Rma. Tako da posle kralja Uroša I „Hrapavog“ nemamo više raške kraljeve (sem, naravno, one podele između Dragutina i Milutina u vreme deobe vlasti, ali to je nešto drugo, samo posredno povezano sa ovim pitanjima) jer za ustupanje srpske kraljevske titule pred ugarskim kraljevima ne postoje više ni politički, ni privredni, ni duhovni, nit' ikakvi zahtevi.
Dok je sasvim moguće da je Crkva protivila (arhiepiskopi se nisu preimenovali u raške, nikada) pragmatičnom i povremenom preinačavanju srpske kraljevske titule u rašku pred ugarskim pretenzijama, treba se podsetiti da je još prvi kanonizovani svetitelj iz dinastije Nemanjića, osnivač svetorodne loze Sv. Simeon Mirotočivi, tvrdio da je
Bog dao Ugrima da budu kraljevi. Nije nezamislivo je da su srpske arhipastire nemanjićki kraljevi podsećali na to.
Autor dela Popa Dukljanina pripada ugrubo ovom vremenu, epohi vladavine kraljeva Radoslava, Vladislava ili Uroša I, ili je od njih možda nešto mlađi. On vidi u svoje vreme Raško kraljevstvo i Bosansku banovinu, i zahvaljujući crkvenim spisima koje je Katolička crkva očuvala, zna da je sve to nekada bilo Srbija. Da to objasni, on konstruiše nekakvu podelu Srbije na Bosnu i Rašku i smešta je u pradavna, (polu)legendarna vremena.
