Gogilli, imas dobar sluh. Infantili su inace nekada pevali u crkvenim horovima zenske glasove, jer su zene u toku citavih dva milenijuma hriscanstva bile u zapecku, a ni sada nisu u mnogo ravnopavnijoj poziciji u odnosu sa hriscanskim muskarcima. Crkva je zene stavila u podredjen polozaj tada i jos uvek ih drzi u ne mnogo povoljnijem polozaj. Uzmi za primer ovog infantila, koji, iako u penziji, jos uvek nije sazreo, ne moze da se pomiri da nije u pravu i detinjasto se ponasa. I udvara se muskarcima, a ne zenam. Udvaranje zenama shvata kao da im se pridaje veci znacaj nego sto zasluzuju, dakle. udvaranje zenama on vidi kao ponizavanje muskog roda. Sta vise, on se hvali kako iza sebe ima dva braka i to vidi kao visoki kvalitet i moral.
No, da se vratimo na temu. Naveo sam forme biblijskih brakov, naravno nisam naveo da je brak, bilo da je sklopljen iz ljubavi ili iz interesa, strogo formalni pravni posao. Stupajuci u brak oba supruznika preuzimaju veoma veliki broj pravnih obaaveza koje su veoma kompleksne. One, obaveze, se umnozavaju kada su bracni drugovi koliko toliko ravnopravni i kada zena unosi u brak znacajnija materijalna sredstva.
Danas imamo i zakonski sankcionisane brakove izmedju dve jedinke istog pola, sto unosi dodatnu zbrku u pravnim odnosima izmedju bracnih parnera. Ono sto je u ovim brakovima karakteristicno, oni se zakljucuju iskljucivo zbog emotivnih privlacnosti dve individue istog pola. Sto ce reci da je takav brak iskljucivo zasnovan na "ljubavi". Sta ti mislis o svemu tome?
Religijski pogledi na brak [uredi - уреди]
Vodeće svjetske religije imaju određene poglede na brak, koje čine dio njihovih doktrina, a koje se u praksi održavaju kroz vjerske ceremonije vjenčanja.
Abrahamske religije [uredi - уреди]
Judaizam je kao najstarija od svih abrahamskih religija ustanovila stav prema kome brak predstavlja ugovornu vezu između muškarca i žene u kojoj sudjeluje Bog, odnosno da brak predstavlja način na koji se vrši Božja zapovijed o rađanju djece. Kabalistički učenjaci unutar judaizma su, pak, razvili doktrinu prema kojoj muškarac i žena u braku stvaraju jedinstvenu dušu, odnosno da muškarac nije "dovršen" dok se ne oženi.
Na istim temeljima se razvio i kršćanski pogled na brak, pri čemu se na njega, ovisno o denominaciji, gledalo kao na ugovor, svetu instituciju, zavjet ili sakrament. U potonjem smislu je najrazrađeniji stav Katoličke crkve, koji se razvio u 12. i 13. vijeku, i temeljem koga slavljenje vjenčanja predstavlja dio misnog rituala. Na temelju istih stavova je Katolička crkva razvila i doktrinu o nerazrješivosti braka i otklonila bilo kakvu mogućnost razvoda (iako se u praksi ponekad koristi institut poništenja braka iz formalnih razloga). Ostale kršćanske denominacije, pak, dozvolile razvod, iako ga ne ohrabruju. Protestantske crkve su, pak, shvaćanje braka kao sakramenta počele mijenjati shvaćanjem braka kao institucije koja se može smatrati i svjetovnom. Mormonska crkva u 19. vijeku je, pak, razvila koncept nebeskog braka u kome bračni drugovi ostaju vjenčani i nakon smrti.
Islam se, pak, ističe svojim inzistiranjem na braku kao društveno korisnoj instituciji koja sprečava blud te ohrabruje sve muslimane da stupaju u brak. Za islam je karakteristično da dozvoljava poliginiju, odnosno brak muškarca s više žena, iako je muslimanu dozvoljeno imati najviše četiri žene istovremeno. Islam je kroz vijekove stvorio složeno bračno pravo, odnosno institucije kao što su talaq (islamski razvod), detaljne bračne ugovore i mahr (imovina koja u slučaju razvoda mora pripasti supruzi).
Ostale religije [uredi - уреди]
Od ne-abrahamskih religija brakom se najdetaljnije bavi hinduizam u okviru čijih se doktrina razvilo čak osam različitih tipova braka. Hinduistički nauk inzistira na tome da bračni drugovi moraju ostati zajedno do kraja života, kao i da je svrha braka darma (dužnost), artha (posjed), kama (tjelesni užitak) i moksa (duhovni užitak). Hinduistička praksa u Indiji, temeljena na kastinskom sistemu, se temelji na endogamnom i dogovorenom braku, pri čemu se koriste astrološke karte i bračni posrednici. Neka od tumačenja hinduističkih doktrina o braku su zaslužna za sati, ili običaj (samo)spaljivanja udovica, koji se, pak, nastoji iskorijeniti od početka 19. vijeka.
Za budizam je, pak, karakteristično da je u doktrinarnom smislu gotovo potpuno ravnodušan prema braku, odnosno smatra ga isključivo svjetovnom stvari. Gautama Buddha nikada nije eksplicitno osudio brak kao instituciju, ali je naveo poteškoće koje u njemu mogu nastati. Budistički spis Sigalovada Sutta, pak, nalaže poštovanje bračnog druga.
Kritika braka [uredi - уреди]
Brak se u većini kultura, kao i kroz cijelu historiju, smatrao jednim od temelja porodice, odnosno društva u cjelini, tako da brak kao institucija gotovo nikada nije dolazio u pitanje. Međutim, u pojedinim slučajevima je bilo mislilaca koji su brak kritizirali sa različitih stajališta. Najstariji primjer predstavlja Platonova Država u kojem se smatralo da je brak previše "intimna" zajednica, odnosno da podstiče "opasni" individualizam. Neki od učenjaka i filozofa su, pak, brak smatrali preprekom intelektualnom razvoju pojedinca, odnosno vezivanjem za "zemaljsku" sferu u kojoj se ne bi mogla postići dostignuća koja omogućuje jedino celibat.
Radikalna kritika braka, odnosno zalaganje da se on u potpunosti ukine kao društvena institucija, su postala karakteristična za drugu polovicu 20. vijeka, pogotovo kada je feminističkim pokretom počela dominirati radikalna struja. Prema njima brak predstavlja glavno oruđe za ugnjetavanje žena, odnosno da se kroz institut "supruge" i uz njih vezanih rodnih stereotipova žene stavljaju u trajno inferioran položaj. U tome je možda najrječitija bila Andrea Dworkin ustanovivši da se "brak kao institucija razvio od prakse silovanja".
Izvor Wikipedija
samo muziku sa kompa
