Постоје ли Црногорци као народ са сопственом историјом?

[Stari Crnogorac]

Petko Miletić rođen u Močilima – Gornja Rovca, učesnik je 1919. neuspješne komunističke revolucije u Mađarskoj. Po povratku u Crnu Goru, član Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunista), preimenovane u KPJ, ali početkom 1921. udaljava se od nje. Naime, KPJ, pod dominantnim uticajem njenih osnivača iz srpske socijaldemokratije, negira crnogorsku nacionalnost i pravo na samoopredjelje Crne Gore. Prema dr Desanki Pešić, ranih 1920-ih u stavovima o nacionalnim pitanjima između ideologa KPJ „i građanskih ideologa nije bilo razlike”. Upravo zbog toga, Miletić postaje komita Za Pravo, Čast, Slobodu i Nezavisnost Crne Gore. Na liniji je sa dr Vukašinom Markovićem, koji se, takođe, pridružio „zelenašima”. Dr Marković, učesnik Oktobarske revolucije, „u svom anketnom listu u Moskvi u rubrici NACIONALNOST zapisao je: ‘CRNOGORAC internacionalist’".

 

[Stari Crnogorac]

O Petku Miletiću publikacija s popisom političkih zatvorenika, objavljena 1936, navodi: „dvadesetogodišnji mladić, stupa u redove crnogorskih ustanika da zajedno s njima PUŠKOM U RUCI BRANI POSLJEDNJE OSTATKE CRNOGORSKE NACIONALNE SLOBODE; poslije dugogodišnje borbe, srpski imperijalisti su u krvi i plamenu pokorili Crnu Goru, a stotine boraca poslaše na robiju“, pa je „odležao godinu i po okovan u uzama podgoričkog suda”...

...
U novembru 1926, preko Beograda, Miletić odlazi u Moskvu, đe je polaznik specijalističkih kurseva za agitaciju. Boravi po zadacima u Mongoliji i Kini. U SSSR-u se oženio Ruskinjom, advokaticom. Za nas interesantnije, delegat je na 4. kongresu KPJ održanom 6-12. novembra 1928. u Drezdenu, „na kojem je formulisan stav o stvaranju nezavisnih država, a među njima i ‘NEZAVISNE CRNE GORE’; govori se o ‘crnogorskom narodu’, koji se bori za svoje oslobođenje” .

Izvršni komitet Kominterne 1929. Miletića šalje na rad u Centralni komitet KPJ, tada u emigraciji; naredne godine kooptiran u Politbiro, a 1931. član Privremena rukovodstva KPJ. Iz 1932. je proglas CK KPJ – svakako napisan uz Miletićevu u najmanju ruku recenziju – upućen Crnogorcima; u njemu se veli da su „beogradski agenti u Podgoričkoj skupštini krivotvorili volju crnogorskog naroda”, da Crnogorcima „istorija nikad ne može zaboraviti JUNAČKE BORBE OD GRAHOVA DO KRVAVOG BOŽIĆA 1918. GODINE” i pozivaju se na borbu „protiv cijepanja Crne Gore na banovine i brisanja crnogorskoga imena, ZA SLOBODNU I NEZAVISNU SOVJETSKU CRNU GORU”...

...
U policijskome pritvoru Miletić je prošao torturu. Doslovno mu je izmijenjen lični opis. Komunistička glasila slave ga kao „najvećega živoga borca KPJ”. Osobito je, zbog pretrpljenih muka i nepokolebljiva držanja, popularan u Crnoj Gori – opjevan u guslama:

„Šta je Miloš Obiliću —
Prema Petku Miletiću!”

 

[Pumpaj Dinstanović]

Bogić V. Noveljić, rođen 1907. u Crncima – Piperi, diplomirao je na Učiteljskoj školi. Uvođenje ekavice u Crnoj Gori sprovodi se preko administracije, medija, ponajviše u školama; udžbenici su mahom ekavski, a „glavna odrednica ovoga perioda bilo je uklanjanje razlika između crnogorskoga i srpskoga jezika i utapanje prvoga u drugi”. U članku „Brisanje crnogorskog književnog jezika” iz 1937. Noveljić se tome usprotivio:

„Udžbenici za sve naše škole, sa možda malim izuzetkom, nabavljaju iz Beograda. Ovi su, dakako pisani ekavskim knjiž[evnim] izgovorom. Da ekavski izgovor, učenicima koji van škole govore čistim ijekavskim, čini ne male poteškoće nije potrebno dokazivati”.

Noveljić piše da je na djelu „presađivanje ekavskoga izgovora u naš domaći”, a da oni svršeni crnogorski gimnazijalci koji odlaze na studije u Beograd „silom okolnosti potpuno usvoje ekavski knjiž[evni] izgovor”.

Ovaj celi serijal koji ti kopiraš i postavljaš ovde na forum, ovaj deo iz pera Vladimira Jovanovića, satkan je ogromnim delom od podmetačina kojima se pokušavaju lažirati izvori. Eno, primere sam neke već bio naveo, a ovde je najsvežiji. Ovo što sam izdvojio i podvukao...postavljeni su navodnici da bi neko pomislio sad da neko piše u prvoj polovini XX stoleća u Crnoj Gori o razlikama između crnogorskog i srpskog jezika, odnosno o utapanju jednog u drugi. A kada se samo malčice pretraži, može se videti da je autor citata Adnan Čirgić, iz 2011. godine. Stranica 42 Crnogorski jezik u prošlosti i sadašnjosti:

Uzgred, potpuno je tačno da su u Crnu Goru stizali udžbenici sa ekavskim refleksom jata i da je bilo više ljudi koji su se nervirali zbog toga; zbog srbijanizacije (i nikada srbizacije) Crnogoraca. Ali da li si ti svestan koliko ti i slični tebi (npr. autor tog serijala Anteni M) nanosite štetu crnogorskoj stvari tako što sve ovako izvrćete ruglu, urušavajući bilo kakvi kredibilitet nekim ozbiljnim stvarima? Niko neće zapamtiti da se neko tamo bunio radi ekavice, a svi će zapamtiti koliko su se smejali budalaštinama crnogorskih nacionalista. Upravo su ovo najuspešniji metodi srbiziranja Crne Gore; to što ti činiš.

 

[Pumpaj Dinstanović]

Pogledajte prilog 581353
Pisani program CFS, navodi Mirko Mijušković, bio je „s južnoslovenskom ideologijom i federativnim uređenjem države”. Među njenim članovima posigurno je bilo i onih koji su se za to zalagali. Ali, većina u CFS okupljena je crnogorskim nacionalizmom. Izuzev pomenute, višegodišnje zabrane, stranka je jedini dozvoljeni, legalni politički subjekt CRNOGORSTVA u otadžbini.

Da li je stanovište prvaka Crnogorske federalističke stranke bilo da Crnogorci nisu Srbi?

 

[Pumpaj Dinstanović]

Pogledajte prilog 581341

Ivan Milutinović, visoki funkcioner Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) porijeklom iz Pipera, ocijeno je učinak svojih drugova u događajima 1918. i docnije:

„Komunistička je stranka bila zauzela POGREŠAN STAV PO NACIONALNOM PITANJU”, navodi Milutinović, „jer, mjesto da se nađe na strani crnogorskih seljaka, ona je išla s PUŠKOM U RUKAMA u brda crnogorska da ih UBIJA I ZLOSTAVLJA i kroz to je BILA SASTAVNI DIO ‘BJELAŠA’. Taj svoj pogrešan stav po nacionalnom pitanju nije ispravljala sve do 1925, pa ni tada praktično u potpunosti do 1927. godine”.

Ivan Milutinović, na sednici Crnogorske antifašističke skupštine narodnog oslobođenja:

Поставља се даље питање: да ли Црногорство умањује и искључује Српство? Другови, ко није добар Црногорац, тај није ни добар Србин... Црногорци и Србијанци су народ једног племена.

Ivan Milutinović (1901-1944), visoki funkcioner Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) poreklom iz Pipera koji nije osporavao Srpstvo Crnogoraca.

 

[Pumpaj Dinstanović]

Pogledajte prilog 581337
„Mi se spremamo da Crnu Goru preobrazimo, da iz vojničke države načinimo modernu državu, da od stare Crne Gore načinimo novu”, piše „Glas Crnogorca“. Ali, postavlja i pitanje: „Nećemo li tijem u njoj ubiti CRNOGORSTVO?”

„Tu zaista dolazimo na jednu vrlo važnu tačku, s kojom moramo na čisto izaći prije no što se dalje maknemo. Ima dosta ljudi, koji drže, da Crna Gora može opstati ili samo onakva kakva je bila u prošlosti ili nikako. Ovi ljudi drže, da se CRNOGORSTVO samo s tijem stanjem slaže, a sve drugo, čime bi se zanovio državni život Crne Gore, da bi ubilo u njoj CRNOGORSTVO, dakle i nju samu. Zato su oni i protivni i novijema školama te se zavode u Crnoj Gori, i novijema putovima te se otvaraju u njoj na sve strane, i novijema uredbama u upravi državnoj i pravosudstvu, i uopšte svijema ‘novotarijama’, kojijeh nije bilo u staroj Crnoj Gori”.

„Ljudi, koji tako misle i čije misli mi nikako nećemo da uzmemo na laku ruku” — nastavlja „Glas Crnogorca“ — „imali bi pravo u dva slučaja:

prvo, kad bi CRNOGORSTVO, dakle ŽIVOTNO NAČELO NAŠE DRŽAVE, već samo po sebi stajalo u opreci s generalnim pojmom zdravoga napretka;

drugo, kad bi se državni život preustrojavao onako na slijepo, čisto po tuđem kalupu, primajući sa strane svašta, bez razloga, bez razbora, bez ispita — e da li se sve to slaže s životnim načelom naše države, s današnjim stepenom razvitka njenoga, s potrebama i ciljevima našega naroda. Uvjereni smo tvrdo, da ni jedan od ta dva slučaja ne stoji”.

„Što se tiče CRNOGORSTVA, ono nije samo junaštvo nego i čojstvo (humanost). U njemu su, dakle, dva elementa, koji, samo kad su u slozi, sastavljaju ideal CRNOGORSTVA”, navodi „Glas Crnogorca”. „U drugom svijetu, za čovjeka je dovoljno i samo čojstvo; u Crnoj Gori, hoće se, istina, za potpuna čovjeka — i junaštvo. Ali, bez čojstva, ni u Crnoj Gori ne valja junaštva, niti se cijeni mnogo. U pojmu čojstva leži pojam napretka, uljudnosti, kulture i civilizacije. Kad je, dakle, ono sastavni dio CRNOGORSTVA, onda se od njega ne može i ne smije odlučiti [razdvojiti], niti u suprotnost s njim dovoditi ni sve ostalo što pripada ili služi zdravome napretku, umnom prosvjećenju.

Kad CRNOGORSTVU pomaže čojstvo da bude potpuno i savršeno, ovo će mu u toliko više pomagati, što samo bude potpunije i savršenije; a i samo će biti u toliko potpunije i savršenije što se više bude snažilo i krijepilo zdravim napretkom ostaloga svijeta.

Po tome: nauke, škole, prosvjeta, napredak opšti u cijelom državnom i narodnom životu, ukratko — kultura i civilizacija, ne mogu ubiti CRNOGORSTVO, ali ga mogu i moraju još većma uzdići i osnažiti, ako se bude išlo: da se, pod imenom kulture i civilizacije, u Crnu Goru samo ono unosi što je zdravo i jedro i što je za nju pogodno”.

„Tu smo došli do druge tačke, koja nam se čini još važnija od prve, jer, ako nam je lako bilo dokazati da se CRNOGORSTVO svojim osnovnim pojmom nimalo ne opire napretku — nego da se baš lijepo slaže s njim – mnogo je teže pouzdano odabrati i odlučiti šta valja a šta ne valja za CRNOGORSTVO od svega onoga što vidimo da se u svijetu pronosi pod sjajnom firmom kulture i civilizacije”, piše „Glas Crnogorca“, te dodaje:

„U tome, doista, leži najteži zadatak i — najviša odgovornost današnjega naraštaja našega, a naročito mjerodavnih u njemu faktora; jer, doista, ako se pri tom ne budu dobro oči otvorile, nego se prihvati i usvoji svašta što prvo pod ruku dođe, onda će se zbilja dogoditi ono što neki zloguci proriču, samo što to ne bi bila civilizacija, pod kojom bi se oštetilo CRNOGORSTVO, nego namet njen – nadricivilizacija”…

Od istog čoveka, Jovana Pavlovića (urednika Glasa Crnogorca):

Ко неће црногорством да лијечи Српство, тај ће да му Српство остане поруга себи и свијету и туђа метла

 

[peti ligament]

Ovdje sa Starim briše patos ko hoće

 

[Motorkotac]

Teske lencuge

 

[Gruban]

Ne znam, oni su to napisali. No, mi od grada Duklje danas imamo samo ruševine. Taj grad je nestao... vjerovatno tada, ne znam.

200 godina ropstva pod Srbima ondak najmanje 200 godina ropstva pod Turcima.Za jedan narod koji ne haje za porobljivače,nekako mnogo, miša mu njegovog

 

[Gruban]

U rano proljeće 1923. gine i Todor Dulović. „Bio je pošao u Vasojeviće, da sveti nekoga svoga pobratima”, veli Đilas. „Zanoćio je u kući pobratimova brata, taj ga je i izdao policiji i stavio mu u piće opoj”.

„Todor je zaspao u sobi. Radojica Orović zaspao je u predsoblju – žandarm ga nije ni primjetio kad su zapucali na Todora. Od plotuna se ugasila lampa. Radojica je jurnuo u mrak, ali su ga u hrvanju živa uhvatili. Žandarmi su ušli unutra. Izrešetan mecima, Todor je bio živ, iako u nesvijesti. Počeli su da pucanju u njega i da ga bodu bajonetima. Ali on – pričali su – nije htio da umre. POTPUNO SU GA ISKASAPILI, NIJE IMALO OD NJEGA ŠTO U ZEMLJU DA SE BAČI”.

Nema te pećine ni brloga gde su se crnogorski teroristi mogli da sakriju pred srpskim žandarima.I na najnepristupačnijim mestima pronalazili su ih a onda se zna se,za uvo pa pred sud.Kad videše teroristi da sa Srbima nema šale,masovno položiše oružje.

 

[Stari Crnogorac]

https://portalanalitika.me/clanak/3...dlozi-prenos-posmrtnih-ostataka-moje-porodice

Princ Nikola Petrović: Zbog unutrašnjeg mira sam tražio da se odloži prenos posmrtnih ostataka moje porodice
Princ Nikola Petrović kazao je da je on “teškog srca i u brizi za socijalnim mirom” predložio da posmrtni ostaci njegovog oca i stričeva budu pokopani na civilnom groblju a ne u Cetinjskom manastiru kojim upravlja Mitropolija crnogorska primorska Srpske pravoslavne crkve.






Objavljeno: 06. 08. 2019 - 09:38




Izvor: Vijesti, Analitika

Rekao je i da ne želi da komentariše uvredljive poruke koje mu je poglavar Mitropolije crnogorsko-primorske Amfilohije uputio.
„U jednom drugačijem kontekstu bi moja duboka želja bila da se posmrtni ostaci mog oca i njegovih stričeva pridruže posmrtnim ostacima svojih predaka u manastiru na Cetinju, kao i da taj događaj bude nova prilika za ujedinjenje građana Crne Gore. Nažalost, suočen sa neslaganjima koje bi ovaj logični stav izazvao, teškog srca i u brizi za socijalnim mirom, predložio sam da se posmrtni ostaci pokopaju na civilnom groblju“, naveo je on u reagovanju, koje objavljuju Vijesti.
Praunuk posljednjeg crnogorskog suverena, kralja Nikole, je naveo da je odlučio da sve dok Crna Gora ne nađe unutrašnji mir ovim povodom, da odloži prenos posmrtnih ostataka moje porodice u Crnu Goru.
„Primjećujem da će moj stav kakav god on bio, uvijek biti kritikovan i izvor manipulacija, tako da sam odlučio, da sve dok Crna Gora ne nađe unutrašnji mir ovim povodom, da odložim prenos posmrtnih ostataka moje porodice u Crnu Goru“, naveo je on u reagovanju.
Crnogorska vlada planira da prenese posmrtne ostatke tri sina kralja Nikole (Danila, Mirka i Petra) i njegovog unuka Mihaila koji je naslijedio krunu Petrovića 1921. godine nakon abdikacije strica Danila. Oni bi trebalo da budu sahranjeni na gradskom groblju u dijelu takozvanog dvorskog groblja, koje bi bilo formirano.
Mitropolit Amfilohije, smatra, medjutim da bi sahranjivanje Petrovića mimo grobnice kralja Nikole u manastiru Svetog Petra Cetinjskog, bilo bi sramotno.
On je kazao da mu je mnogo žao princa Nikole Petrovića, jer ga vlast u Crnoj Gori koristi.
“On, siromašak, nema para. A ne zna ni svoja predanja, odrastao u tuđoj zemlji, niti zna ko su i šta su Petrovići, pa se saglašava sa njima, jer mu daju malo para i on je onda zadovoljan”, tvrdi mitropolit.

 

[Stari Crnogorac]

BRUKA ZA CRNU GORU ŠTO NAM RADI SPC!

 

[veliki krang]

Stigao na red i Amfilohije, samo kara banana, Miraša slediš ti i još desetak istih takvih debila

 

[capitosinora]

Ne znam zašto se ovolko mržnje, na ovi a bogomi i druge forume, bača prema Albancima i Hrvatima. Ja kad vidim njih u inostranstvo pozdravim ih ka rodjenu braću, a i Srbe i Bosance (pogotovo Bosance). Hrvati su mi najmiliji ovi iz Dalmacije, a Albanci sa Kosova i Skadra (ovi u Skadar čak znaju da pjevaju crnogorske pjesme).

To su srpske pesme.
Montenegro people nemaju pesme posto su nepismeni.

 

[veliki krang]

BRUKA ZA CRNU GORU ŠTO NAM RADI SPC!

I šta ćeš da uradiš po tom pitanju, kržljavi? Hoćeš da pronađeš nekog Posrbicu da ga pretučeš?

 

[Motorkotac]

Jel su izvorni Crnogorci za Ruse ili NATO, nisam nesto u toku?

 

[Susan Sto Helit]

Postoje sa sopstvenom tradicijom, ali teško ko (drukči) narod.
I baš me briga šta oni misle da veruju da znaju, ili će mi odgovoriti.
Ne raspravljam.

 

[Stari Crnogorac]

https://portalanalitika.me/clanak/341880/zaboravljeni-crnogorski-princevi

Povodom inicijative o prenošenju posmrtnih ostataka

Zaboravljeni crnogorski prinčevi
Odlazak kraljevske porodice iz Crne Gore početkom 1916. godine nagovjestiće najteže trenutke crnogorske državnosti. Izolovani od saveznika, bez vojne i političke snage, kralj Nikola i emigrantska vlada nakon odlaska iz Crne Gore, mogli su samo da posmatraju već isplanirano gašenje crnogorske države.






Objavljeno: 06. 08. 2019 - 00:00Promjenite veličinu teksta:AAA


Komentari (3)

Autor:
Adnan Prekić - istoričar
Izvor: Portal Analitika
Napuštanje domovine biće veliki udar i za kraljevsku porodicu Petrović-Njegoš. Najstariji sin kralja Nikole Danilo već je bio van Crne Gore na liječenju, Mirko koji je ostao u zemlji neće ni doživjeti kraj rata, a najmlađi Petar će još za života kralja Nikole preći preko svega što su Karađorđeviči učinili njegovoj porodici i poći na poklonjenje kralju Aleksandru u Beograd.
Sva tri sina kralja Nikole, kao i njegov unuk prjestolonasljednik Mihailo, umrli su i sahranjeni su u inostranstvu. Afirmišući ideju o potrebi rješavanja i obilježavanja značajnih identitentskih simbola savremene crnogorske države, Vlada je podržala inicijativu princa Nikole II o prenošenju posmrtnih ostataka dinastije Petrović Njegoš u Crnu Goru.
U domovinu će se vratiti posmrtni ostaci tri sina kralja Nikole (Danila, Mirka i Petra) i njegovog unuka Mihaila koji je naslijedio krunu Petrovića 1921. godine nakon abdikacije strica Danila.
NAPUŠTANJE DOMOVINE
Dok se Austrougarska vojska približavala Cetinu u januaru 1916. godine, 75-godišnji kralj Nikola sa porodicom bio je primoran da napusti domovinu. U egzil su pošli kraljica Milena, sin Petar, ćerke Ksenija i Vjera. Kraljevska porodica je preko Albanije i Italije emigrirala u Francusku. Nakon boravka u Lionu, Bordou i pariskom predgrađu Neiju, posljednje dane crnogorski suveren provešće u Antibu, gradiću na Azurnoj obali, između Kana i Nice.
U skromnoj kući na jugu Francuske, okružen porodicom, crnogorski kralj je umro 1. marta 1921. godine. U testamentu, ostavio je oporuku da ukoliko umre u izbjeglištvu njegovo tjelo bude položeno u privremenu grobnicu dok ne budu mogli biti prenešeni u otadžbinu i tamo sahranjeni. Kraljeva oporuka ispunjena je u oktobru 1989. godine kada su posmrtni ostatci kralja Nikole i kraljice Milene sahranjeni u dvorskoj kapeli na Ćipuru, a dan kasnije i princeza Ksenija i Vjera su pokopane na dvorskom groblju Cetinjskog manastira. Iako su još 1988. godine postojali planovi da se u Crnu Goru prenesu i posmrtni ostatci njegovih sinova i prijestolonasljednika, unuka Mihaila, ta ideja je obnovljena tek tri decenije kasnije.
FOTO: Crnogorska kraljevska porodica u izbjeglištvu. U gornjem redu stoje princeze Vera i Ksenija, Milica-supruga princa Danila, predsjednik Vlade-Lazar Mijušković i princ Danilo.
CRNOGORSKI PRINČEVI
Tri sina kralja Nikole, odrasla su u sjenci velikog oca. Za razliku ćerki, sinovi kralja Nikole nijesu bili zainteresovani za državne poslove i umjesto da budu podrška i pomoć ocu, često su bili na teretu crnogorskom suverenu. Crnogorski istoričari primjetili su da su ćerke crnogorskog vladara bile mnogo darovitije za politiku i državne poslove od njegovih sinova. Ističu Milicu i Kseniju koje su imale neobičan dar za različite političke procese, za razliku od sinova Danila i Mirka koji su bili lišeni svakog političkog dara (opširnije: Živko Andrijašević, Đeca našeg gospodara, Nacija s greškom, 2007).
Princ Danilo Petrović: Najstariji sin knjaza Nikole, Danilo rođen je 29. juna 1871. godine kao peto dijete i prvi muški nasljednik vladarske porodice Petrović-Njegoš. Od svih sinova, najviše je fizički ličio na oca iako je karakterom bio mnogo umjereniji.
Kralj Nikola mu je na Cetinju obezbjedio učitelja, a nešto kasnije školovanje je nastavio u vojničkoj školi u Rusiji. Iako je u Prvom balkanskom ratu bio na čelu Zetskog odreda crnogorske vojske i kao komandant uspješno rukovodio vojnim operacijama, prijestolonasljednik Danilo nikada nije bio omiljen kao njegov otac.
Bio je često na meti političkih protivnika knjaza Nikole, optuživan za rasipništvo i navodnu bliskost sa austrijskim i njemačkim političkim krugovima.
Prvi svjetski rat uglavnom je proveo van Crne Gore, na liječenju u Francuskoj. Tokom diplomatske akcije vlade u izbjeglištvu i pokušaja očuvanja crnogorske državnosti nakon Prvog svjetskog rata, pokazao je potpunu nezainteresovanost za sve državne poslove.
Bio je u konstantnim finansijskim problemima pa je zbog državne penzije u februaru 1927. godine, potpisao izjavu kojom je prihvatio uspostavljanje Kraljevine SHS. Uživajući u lagodnom životu, princ Danilo nije žurio sa ženidbom.
Pod pritiskom roditelja oženio se tek sa 29 godina sa Jutom, vojvotkinjom Meklenburg-Nojsterlic sa kojom nije imao djece. Nakon smrti kralja Nikole, abdiscirao je 7. marta 1921. godine u korist sinovca Mihaila. Umro je u Beču 24. septembra 1939. godine gdje je i sahranjen.
Princ Mirko Petrović: Srednji sin kralja Nikole, princ Mirko, rođen je na Cetinju 17. aprila 1879. godine. Njegov odnos sa ocem bio je opterećen konstantnim sukobima, a poput starijeg brata i Mirko se nije puno interesovao za državne poslove. Njegova opsesija je bilo jahanje i muzika pa je iza njega ostalo nekoliko kompozicija, među kojima i muzika za operu Balkanska carica.

Bio je oženjen Natalijom Konstantinović sa kojom je imao petoro djece. Prva dva sina su umrla sa manje od tri godine, a kasnije su rođeni Mihailo koji je nakon 1921. godine postao prijestolonaljenik i prinčevi Pavle (1910-1933) i Emanuel (1912-1928) iza kojih nijesu ostali potomci.
Mirko je jedini član kraljevske porodice koji u januaru 1916. godine nije napustio Crnu Goru. Po dolasku Austrougarske vojske interniran je u dvorac na Kruševcu u Podgorici, a kasnije prebačen u Beč na liječenje gdje je umro marta 1918. godine.
Princ Petar Petrović: Najmlađi sin kralja Nikole, princ Petar rođen je na Cetinju 10. oktobra 1889. godine. Za razliku od starije braće školovao se u Njemačkoj, gdje se o njemu brinula sestra Ana, udata za vojvodu Batenberga.
Komandovao je odbranom Lovćena tokom Prvog svjetskog rata, pa su njegovi kritičari tvrdili da je navodno vodio tajne pregovore sa austrougarskom komandom. Uopšte se nije interesovao za državne poslove i politiku, a zanimljivo je da je Petar bio prvi član kraljevske porodice koji je prešao preko svega što su Karađorđevići učinili njegovoj porodici i već 1920. godine u Beogradu imao susrete sa kraljem Aleksandrom. Bio je oženjen Violetom Vagner sa kojom je živio po raznim mjestima Francuske i Italije. Umro je 7. maja 1932. godine, a njegovi posmrtni ostatci sahranjeni su u Italiji.
Mihailo Petrović Njegoš, unuk kralja Nikole bio je sin princa Mirka, rođen 14. septembra 1908. godine u Podgorici. Pošto njegovi stričevi Danilo i Petar nijesu imali potomstvo, nakon abdikacije princa Danila u martu 1921. godine postao je nasljednik crnogorskog trona.
Njegovi roditelji bili su razvedeni pa je od pete godine sa majkom i dva mlađa brata živio u Italiji kod svoje tetke, italijanske kraljice Jelene Savojske, a kasnije se školovao u Italiji, Engleskoj i Francuskoj. Živio je u Parizu gdje je 1941. godine oženio francuskinju Geneviève Prigent sa kojom je 1944. godine dobio sina Nikolu. Samo nekoliko mjeseci nakon ženidbe, Mihaila u Parizu hapsi Gestapo i šalje ga u logor Bad Homburg.
U logoru su ga posjetili predstavnici italijanske vlade koji su planirali da u okupiranoj Crnoj Gori proglase nezavisnu kraljevinu, a Mihailu su ponudili krunu. Mihajlo je odbio tu ponudu pa je ostatak rata proveo u logoru. Nakon drugog svjetskog rata vratio se u Jugoslaviju i u Beogradu dobio posao šefa protokola u Ministarstvu Inostanih Poslova. U tom periodu princ Mihailo je posjetio Cetinje što je izazvalo oduševljenje lokalnog stanovništva. Već 1948. godine, sa svojom suprugom princ Mihailo je napustio Jugoslaviju i vratio se u Pariz gdje je umro 26. marta 1986. godine.
SUDBINE
Sudbine crnogorskih prinčeva nemoguće je posmatrati izvan istorijskog konteksta države kojoj su pripadali i iz koje su morali otići bez prava na povratak. Nemoguće je objašnjavati potrebu nekih od članova kraljevske porodice da prihvate državu i dinastiju koja je ugasila ime Crne Gore, ako ne problematizujemo pitanje kako su oni uopšte došli u situaciju da njihovu sudbinu određuju oni koji su 1918. učinili sve da crnogorsku državnost ugase.
Zbog toga je i inicijativa o povratku posmrtnih ostataka crnogorskih prinčeva u njihovu domovinu, sa pravom objašnjena kao potreba savremene crnogorske države za ispravljanjem istorijske nepravde prema ovoj državotvornoj dinastiji. Taj čin biće i adekvatan odnos našeg društva prema kulturi sjećanja i vrijednostima na kojima bi ono trebalo da počiva.

 

[veliki krang]

Jel su izvorni Crnogorci za Ruse ili NATO, nisam nesto u toku?

Izvorni Crnogorci su bili za Nemanjiće, a današnje avetinje su za Šiptare...

 

[Stari Crnogorac]

Jel su izvorni Crnogorci za Ruse ili NATO, nisam nesto u toku?

Za Crnu Goru.

 

[Stari Crnogorac]

Izvorni Crnogorci su bili za Nemanjiće, a današnje avetinje su za Šiptare...

"No krsna i siromasna Crna Gora ne haje ni za Nemanje, ni Murate, ni za Bonaparte. Svi oni bjese i preminuse, i svi svoj mac o Crnogorce latise, pa nestase, a Crna Gora ostade dovijeka strasnoga suda, u svojoj volji i slobodi"
Njegos

 

[Motorkotac]

Za Crnu Goru.

O samih vas ne mozete ziveti posto ste generalno lencuge. Ne volite da radite i to je to. Samo neko prckanje, mrckanje, telefon u ruci kao neki biznis, neki direktori... a kad dodje sezona nema vas nigde treba vam srpska omladina ...

Zato vam trebaju stranci ne samo kao turisti nego i vlasnici nekretnina, lokala itd...

 

[veliki krang]

"Krsna i siromasna Crna Gora ne haje ni za Nemanje, ni Murate, ni za Bonaparte. Svi oni bese i preminuse, i svi svoj mac o Crnogorce latise, pa nestase, a Crna Gora ostade dovijeka strasnoga suda, u svojoj volji i slobodi"
Njegos

Sigurno, osim što Njegoš žali za izgubljenim srpskim carstvom i svoje najznačajnije delo posvećuje Karađorđu besmrtnome, plus pominje jedino srpski rod

 

[Stari Crnogorac]

Sigurno, osim što Njegoš žali za izgubljenim srpskim carstvom i svoje najznačajnije delo posvećuje Karađorđu besmrtnome, plus pominje jedino srpski rod

Normalno da žali, za njegovo vrijeme oko nas je bila samo Turska kao jedini neprijatelj, Srbijam nije postojala bez u pjesmicama. Da je Njegoš vidio danas što se dešava, on bi vam bio najgori ustaša.

 

[veliki krang]

Normalno da žali, za njegovo vrijeme oko nas je bila samo Turska kao jedini neprijatelj, Srbijam nije postojala bez u pjesmicama. Da je Njegoš vidio danas što se dešava, on bi vam bio najgori ustaša.

Ali vidiš, te pesme je pevao Njegoš, i nije ih pevao Turcima, nego Srbima. Što je i logično, pošto je i sam bio Srbin. A rekoh ti već, kada bi video šta se danas dešava, tebe bi bacio kerovima jer za bolje nisi.