Kao prvo, polje Dobriče do danas nije baš utvrđeno gdje se tačno nalazi. Bitka se
i nije odvila baš direktno kod samog Velbužda!
Npr. u jednom, vrlo širokom opisu Bitke kod Velbužda, nema ni spomena Velbužda - u žitiju od Grigorija Camblaka; 'Velbužd' se doslovno ne spominje ni u nedovršenom žitiju Stefana Dušana od Danilovog nastavljača (koje, nažalost, sadrži samo početak).
Kao drugo, Stefan je od cara Mihajla Šišmanića osvojio Velbužd
ranije, krajem 1320-ih godina (između 1328. i 1330. godine); pa nisam lud bre Srebrena.
Srebrena, pogledaj popis episkopa iz povelja kralja Milutina; dosta je precizan, a Velbužd očigledno u vrijeme Milutinove vladavine
nije eparhija Srpske crkve. Dakle, kralj Milutin
nije vladao Velbuždom, već je on morao biti osvojen od strane kralja Stefan Dečanskoga, upravo od Bugara (1321. godine Dečanski vjerovatno nasljeđuje Milutinovu zemlju bez Velbužda - njim očigledno vlada 1330. godine).
Stefan je Velbužd od cara Mihaila Šišmana osvojio, ja bih rekao negdje 1328. godine, doprinijevši time da car Andronik III sa carem Mihailom stvori protu-srpski savez. U žitiju Stefana Dečanskog piše da su srpski i bugarski vladar bili kivni jedan na drugog; u istoriografiji je uglavnom razriješeno da je Stefan bio kivan na Mihaila zato što je ovaj ostavio svoju ženu, caricu Anu, rođenu Nemanjić - njegovu upravo rođenu sestru. Dugo je međutim Mihailova srdžba na Stefana bila misterija, al' sa saznanjem da Milutin nije vladao Velbuždom, već po svemu sudeći Bugari (ako upotrebimo analize istorijske geografije za granice Bugarske i Romejskog carstva s kraja XIII i početka XIV stoljeća - Velbužd je morao pripadati Bugarima, nikako Romejima) - logično se vidi da je Stefan napao Mihajla i osvojio Velbužd, vjerovatno smatrajući to
naplatom za neoprostivu sramotu koju su Šišmani nanijeli Nemanjićima (
car Mihailo je protjerao bivšu caricu Anu u srpsku zemlju, pa čak i svu djecu koje je imao s njom). Ovu tezu bi eventualno kvario veliki vremenski razmak između raskida sa Anom (1324) i neprijateljstva novonastaloga (1328), što je gotovo pune 4 godine, ali ako razmotrimo malo šire političke okolnosti na Balkanskom poluostrvu i činjenicu da Dečanski jeste zaista bio dosta duhovan i tražio često mirovna rješenja, te vjerovatno i pokušavao da izbjegne sukob s Bugarima - al' njegova čitava porodica šira, u sadejstvu / pod pritiskom vlastele, vjerovatno crkvene (Srpske crkve) nije mogla da pređe preko toga; u svakom slučaju, 'incident' povodom kojega bi Velbužd prešao iz bugarskih u srpske ruke nije se morao nužno desiti odmah poslije raskida porodičnih veza Šišmanića i Nemanjića '24. godine.
Možemo pokrenuti pitanje zašto biograf Dečanskoga Grigorije Camblak prećutkuje takav rat; pa, ne bi bilo ni prvi ni posljednji put da
svaki detalj čuvena srpska hagiografska istoriografija ne zapisuje, a to znači i da je to mogao biti samo mali sukob na nivou okršaja, u kojem mu je možda čak Mihailo i gotovo prepustio Velbužd na nivou na kojem je Dečanski prepustio Kotromanićima primorsku teritoriju zapadno od rijeke Neretve. Ne treba zaboraviti ni da je dijelo pisano da u potpunosti prikaže dobročinstvo i duhovnost Dečanskoga, te kako su
svi njegovi ratovi odbrambeni, a nijedan agresorski; a takođe treba imati na umu i tendencije književnosti srpske i bugarske iz doba Despotovine i tokom XV stoljeća; kada su se Srbi i Bugari smatrali za jednu narodnosnu cijelinu; a životopisac Dečanskoga je Bugarin koji piše u jednoj od najvećih srpskih svetinja, ličnoj zadužbini kralja Stefana (Visokim Dečanima).
.
