Dubrovačka književnost je srpska i bazirana je na kosovskom zavetu!

[Neno]

“Dubrovačka književnost” dum Ivana Stojanovića preštampana prvi put nakon 1900. godine: Rasparčavanje srpske književnosti mora se zaustaviti​

BANjALUKA - Zaboravljena knjiga “Dubrovačka književnost” dum Ivana Stojanovića, koju su priredili Duško Pevulja i Tatjana Bogojević, objavljena je u izdanju Centra za srpske studije iz Banjaluke.

Djelo je objavljeno fototipski prema prvom i jedinom izdanju iz 1900. godine. Dum Ivan Stojanović bio je katolički sveštenik, a za sebe je govorio da je Srbin po porijeklu. Svojim djelovanjem potvrđivao je multikonfesionalni karakter srpskog naroda i stav da je jezik primarna odrednica nacionalne pripadnosti. U njegovom djelu “Dubrovačka književnost” razmatraju se kompleksi identiteta, jezika i književnosti Dubrovčana. Izdavanje ove knjige značajno je danas kada se Hrvati bore da dokažu da dubrovačka književnost pripada njima, a ne Srbima.

Priređivač knjige i profesor na Filološkom fakultetu Duško Pevulja istakao je za “Glas Srpske” da Stojanović u “Dubrovačkoj književnosti” piše o porijeklu Dubrovčana, o njihovom jeziku i o statusu dubrovačke književnosti.

- Autor smatra da su Dubrovčani, u većini, porijeklom Srbi, te da je njihov jezik srpski. Ovo je specifična knjiga, jer njen pisac nije istoričar književnosti po osnovnoj vokaciji - rekao je on.

Međutim, ovaj pisac je zaboravljen, a njegova knjiga “Dubrovačka književnost”, kako je kazao Pevulja, jedna je od najboljih koja je napisana o ovom dijelu srpske književnosti, a do danas nije preštampana.

- Stojanović je o svom porijeklu i jeziku, te o dubrovačkoj književnosti pisao oslanjajući se na srbistiku, koja je krajem 19. vijeka među Srbima, i onima katoličke vjere u Dubrovniku, bila dominantna filološka koncepcija. Srpska misao, kojoj njegovo stvaralaštvo pripada, bila je snažno ukotvljena u srbistici - kazao je Pevulja.

Istakao je da su Dubrovnik i njegova duhovna baština smatrani dijelom srpskog kulturnog prostora.

- Međutim, u drugoj polovini 20. vijeka prevagu su odnijele silnice, potpomognute političkom podrškom autokratske države, koje su uticale na smanjivanje srpske kulture i književnosti, pripremajući uz svesrdnu pomoć srpskih nacionalnih institucija i njenih prvaka smanjivanje srpskog etničkog prostora, pred kraj 20. vijeka - naveo je on.

Dodao je da je, da bi se oblikovala nova duhovna nacionalna svijest, trebalo prekinuti veze sa tradicijom i autorima koji su oblikovali tu tradiciju.

- U takvoj postavci nije bilo mjesta za dum Ivana Stojanovića. Ali, nisu bili poželjni ni Stojan Novaković, Tihomir Ostojić, Pavle Popović i toliki drugi. Nažalost, proces obnavljanja srbistike, započet početkom posljednje decenije 20. vijeka, kojem su presudan doprinos dali, a i danas daju, pojedinci, nije bio sistematski i nije išao za tim da obnovi izdanja kapitalnih knjiga koje nikad nisu preštampane, pa su ostale nepoznate i proučavaocima srpske književnosti. Iz istih razloga nije preštampana ni ova knjiga - objasnio je on.

Kako je kazao, predstava o srpskoj književnosti kao cjelini, koju su uspostavili njeni proučavaoci u prošlosti, ne može se danas obnoviti ako djela najuticajnijih književnih istoričara ostanu nedostupna, ako se ta slika mimo njihovih djela oblikuje.

- Zato je ona nužno selektivna i, umjesto na naučnoj istini, utemeljena na političkim konstrukcijama. To što se prilikom uspostavljanja slike o srpskoj književnosti u našem vremenu ignorišu stavovi onih koji su tu sliku utemeljili, i to što se njihove knjige potiskuju, još ne znači da one ne postoje i da je određivanje korpusa srpske književnosti moguće bez njih - rekao je Pevulja.

Zaključio je da ih je sve to i nagnalo da preštampaju ovu vrijednu knjigu.

Važnost​

Priređivač knjige Tatjana Bogojević istakla je da je “Dubrovačka književnost” dum Ivana Stojanovića značajna jer podsjeća na sve ono što su Dubrovčani intelektualno stvorili tokom vijekova.

- Glavni motiv ovog novog izdanja bio je da se ponovo ukaže na značajne ličnosti, poput dum Ivana, kao i na neke od njegovih najznačajnijih stavova i pogleda na jezik, narodnost i književnost - navela je ona.

Glas Srpske

 

[Neno]

Upravo tako, nikakve. U Dubrovniku se nije govorio srpski, niste na čitavoj temi priložili bilo kakav dokaz osim falsifikata.
Barem nešto što bi pokazali da se isto govorilo u Srba i Dubrovčana, da je to isti jezik. Do 19.st. srpski je udaljen od dubrovačkog govora isto kao i bugarski.

Prema podacima koje je skupila Austrougarska država, kada je 31. decembra 1890. godine popisala stanovništvo grada Dubrovnika, srpskim jezikom govori apsolutna većina od 5.823 ljudi, italijanskim 677, češkim 48, poljskim 6, nemačkim 263 i mađarskim 384.

Tu su i podaci za druga mesta u opštini Dubrovnik, a podaci su tu još frapantniji, jer Srbi u većini mesta čine 100 odsto stanovništa.

Dakle, iz priloženog možemo videti da hrvatski jezik nije ni postojao kao jezik kojim se pričalo u Dubrovniku i okolini.

Ako to nije dovoljno, treba reći da je tadašnji papa, Lav XIII (1810-1903), javno i pismeno priznao Dubrovčanima da su Srbi.

 

[Лекизан]

Upravo tako, nikakve. U Dubrovniku se nije govorio srpski, niste na čitavoj temi priložili bilo kakav dokaz osim falsifikata.
Barem nešto što bi pokazali da se isto govorilo u Srba i Dubrovčana, da je to isti jezik. Do 19.st. srpski je udaljen od dubrovačkog govora isto kao i bugarski.

Дубровник је насељен Србима из околине, отуда српски језик у њему.Који су то фалсификати?
Какве везе хрватска чакавица има са Дубровником и они латински универзитети!

 

[zonta]

To je bio serdar Jole. On je i ostao u Srbiji, njegov unuk je bio Velimir Piletić, četnički vojvoda i komandant JVuO u istočnoj Srbiji.

сердар Јоле Пилетић је умро 1900 године у нишу де му је по доласку српска влада дала кућу имање и пензију сахрањен у нишу на старом нишком гробљу
његов споменик као културно добро је уписан у регистар завода за заштиту споменика културе ниш

 

[Mej bregami]

Prema podacima koje je skupila Austrougarska država, kada je 31. decembra 1890. godine popisala stanovništvo grada Dubrovnika, srpskim jezikom govori apsolutna većina od 5.823 ljudi, italijanskim 677, češkim 48, poljskim 6, nemačkim 263 i mađarskim 384.

Tu su i podaci za druga mesta u opštini Dubrovnik, a podaci su tu još frapantniji, jer Srbi u većini mesta čine 100 odsto stanovništa.

Dakle, iz priloženog možemo videti da hrvatski jezik nije ni postojao kao jezik kojim se pričalo u Dubrovniku i okolini.

Ako to nije dovoljno, treba reći da je tadašnji papa, Lav XIII (1810-1903), javno i pismeno priznao Dubrovčanima da su Srbi.

Pogledajte prilog 1492491

Kao što napisah, nula dokaza, samo falsifikati...

 

[Mej bregami]

Дубровник је насељен Србима из околине, отуда српски језик у њему.Који су то фалсификати?
Какве везе хрватска чакавица има са Дубровником и они латински универзитети!

Koji falsifikati? Evo najčvršći dokaz vam je falsifikat malobrojnog Srbokatoličkog pokreta iz 19.st. koji @Neno postavlja opet po tko zna koji put.

 

[Mej bregami]

Većina stvari nema ionako veze sa realnošću sa tog spiska, a još manje sa temom. Još u srednjem vijeku postoje romani napisani na srpskom jeziku (Aleksandrida, Roman o Troji), rječnici iz 15 stoljeća (Dimitar Kratovski, Portin udžbenik konverzacije), zakonik sa početka 13. stoljeća (Zakonopravilo). Pa čak ni ovo za gimnaziju nije tačno (Karlovačka je najstarija aktivna u Srbiji, iako postoje starije koje su davno ugašene).

Posrbljuješ čakavska i francuska djela, nemaš pojma što je rječnik, prijepis bizantskog zakonika smatraš nešto srpskim ( ok prepisujete i prisvajate oduvjek pa to je neka vaša stvar).
"Epohalna" razlika od nekih deset godina ti je isto kao stoljeća.
Smiješan si!

 

[Neno]

Kao što napisah, nula dokaza, samo falsifikati...

Prazne riječi, bez i 1% smislenih argumenata i pisanih dokaza.
70% dannašnje hrvatske je pokatoličeno.. i o tome ima mnogo pisanih dokaza, a to je samo mali djelić onoga što se zna.

 

[Neno]

Kako su međe srpske književnosti postale političko pitanje​

AKO jezik na kome je jedna književnost pisana odeređuje i kome ta književnost pripada, kako su nam to rekli čuveni pisci i srbisti, onda nema nikakve sumnje da je dubrovčka književnost - srpska.​

Ali, da ona na osnovu jezika na kome je pisana može biti dvojna tj. i srpska i hrvatska zvanični je stav srpske države i naših najviših naučnih institucija. Jer, u Zakonu o kulturnom nasleđu Srbije navodi se da staru i retku bibliotečku građu čine izdanja dubrovačke književnosti koja pripadaju i srpskoj i hrvatskoj kulturi, zaključno sa 1867.

U obrazloženju Ministarstva kulture stoji da su SANU, Matica srpska i Beogradski univerzitet uvrdili da je stara dubrovačka književnost jedinstvena pojava kod južnih Slovena, koja ima svoje osobenosti i predstavlja veliko zajedničko dobro. Na osnovu jezika na kome je napisana može istovremeno da bude i srpska i hrvatska.


U tom svetlu, i u Deklaraciji "Granice srpske književnosti" o kojoj smo pisali u jučerašnjem broju, pominje se i dubrovačka književnost sa "dvostrukom pripadnošću".

Oba ova dokumenta - i zakon prošle godine i Deklaracija od pre nekoliko nedelja - izazvala su žestoke kritike hrvatskih naučnih, kluturnih i političkih instituicija. Oni tvrde da Srbija opet poseže za dubrovačkom književnošću, te da je u pitanju nenaučno krivotvorenje jezičke i knjižene prošlosti.

Neraskidivo sazvučje​

Profesor Slavko Petaković smatara i da je Dubrovnik, možda, i najveća riznica građe za proučavanje istorije srednjovekovne Srbije. Ističe da su najveći korifeji naše istoriografije svoj naučni autoritet sticali na izvorištu, izučavajući građu u dubrovačkom arhivu.

- To nam govori da postoji duhovna spojnica između dubrovačke i srpske tradicije, od davnina do novijih vremena. I ovlašno nabrajanje književnika - Matija Ban, Andra Gavrilović, Vid Vuletić Vukasović, Milan Savić, Dušan Bogosavljević, Aleksandar Vidaković, Jovan Dučić, Miloš Crnjanski, Ivo Andrić, Slavomir Nastasijević, Ivan V. Lalić, Danilo Kiš, Milorad Pavić, Saša Hadži Tančić, Radovan Bratić, Radovan Beli Marković - u čijim delima su posredno ili neposredno evocirane dubrovačke teme, pokazuje prisustvo kulturološke osnovice sa kojom su srpska istorija i književnost u neraskidivom sazvučju.

Čuli smo i neumesnu izjavu potpredsednika Matice hrvatske Maria Jareba koji kaže: Srbi se otimaju za dubrovačku književnost kao jedan od najvećih dosega hrvatske kulture, jer u to doba Srbi su imali samo gusle, rakiju i prasetinu, nemaju ništa slično što bi ih svrstalo među druge evropske narode.

Kolegema iz Hrvtske, srpski naučnici poručuju da pogledaju šta je o jeziku Dubrovnika i Dubrovčana rekao veliki filolog, profesor slavistike u Beču, rođeni Dubrovčanin Milan Rešetar:

- Tvrdim, kao što sam tvrdio pre 50 godina, da se u Dubrovniku nije nikada govorilo, ni u njemu celom ni u jednom njegovu delu, dalmatinskim čakavsko-ikavskim govorom, nego uvek samo hercegovačkim štokavskim. Iz te objektivne konstatacije ja sada ne izvodim nikakvih daljih zaključaka, jer su meni Srbi i Hrvati jedan narod pod dva imena, pa ja zato neću nikako reći da se u Dubrovniku nije govorilo hrvatski nego srpski, ali kome su Srbi i Hrvati dva naroda, taj će morati priznati da je Dubrovnik po jeziku uvek bio srpski."

A profesor dr Aleksandar Milanović sa Filološkog fakulteta u Beogradu kaže da je mislio da su polemike o nacionalnoj pripadnosti dubrovačke književnosti završene posle naučne misije Dubrovčanina Milana Rešetara.

- Kao nesumnjivo najveći znalac dubrovačke književnosti i autor nezaobilaznih monografija o njoj, Rešetar je davno utvrdio identitet dubrovačke književnosti, i to na osnovu sopstvenih istraživanja sa bogatim rezultatima - kaže prof. Milanović.

Da i u Hrvatskoj ima onih koji misle kao Reštar pokazuje i izjava hrvatskog istoračara Gorana Šarića koji smatra da je dubrovačka književnost nesumnjivo srpska, a hrvatska je samo ako su hrvatski i srpski jezik isti.


Ivan Gundulić

Šarić je istakao da su sami Dubrovčani pisali pesme i knjige o kosovskom zavetu, a najugledniji Dubrovčani 19. veka, Medo Pucić i Anton Fabris utvrdili su da je čitava dubrovačka književnost nadahnuta kosovskim zavetom.

- Često u Hrvatskoj možemo čuti kako Srbi nešto prisvajaju - kaže Šarić i pojašljava:

- Činjenica je da je Dubrovnik imao romanski karakter, i da su najstarije dubrovačke porodice romanske, ali da su ti originalni stanovnici negde morali da nađu radnu snagu, a gde će, nego u zaleđu Crne Gore i Hercegovine, tako se Dubrovnik vekovima punio stanovništvom iz zaleđa. To zaleđe je i danas srpsko, i onda je tek bilo. Prema tome, neosporno je da je dobar deo stanovnika Dubrovnika kroz vekove imao inicijalno srpsko poreklo.

Na ovu izjavu naslanjaju se i podaci koje nam je dao profesor dr Dragoljub Petrović koji navodi da je prema popisu iz 1890. godine u Dubrovniku bilo 11.177 žitelja, od kojih 9.713 "govori u kući" srpski, 716 talijanski, 19 slovenski, 2 ruski, 52 češki, 6 poljski, 285 nemački i 384 mađarski. I nijedan jedini hrvatski!

- Hrvati su se "namnožili" posle komunističke naredbe u maju 1945. da svi jugoslovenski katolici moraju biti Hrvati, bez obzira na to kako se lično izjašnjavali - kaže nam prof. Petrović. - I našli se po Sremu, Baranji, Slavoniji, Posavini, Dalmaciji, zapadnoj Hercegovini, a Boka je postala "zaljev hrvatskih svetaca". I uspeli da uprljaju sve ono što su im srpski preci ostavili u nasleđe. Recimo - Držića, Gundulića, Divkovića, Kačića-Miošića, Reljkovića. Ili Sinjsku alku, Čuvare Hristovog groba, hercegovačku "gangu"...

Nakon objavljivanja dela dubrovačkog pisca Marina Držića u ediciji "Deset vekova srpske književnosti" u izdanju Matice srpske digla se cela Hrvatska. Nazvali su to bezočnom krađom i otimačinom, a okrivili su Srbe za teritorijalne pretenzije na današnji Dubrovnik, i da preko objavljenih stihova na štokavskom narečju Srbi traže izlazak na more.

Urednik ove edicije akademik Miro Vuksanović kaže nam:

- Zbog istorijskih i drugih razloga usvojili smo stanovište da je književnost starog Dubrovnika i srpska i hrvatska. Ne prihvatamo gledišta o izjednačavanju onog što je bilo nekad i ovog što je sad. Vreme se ne može podešavati i vraćati unazad, pa tako se ne može stvarati ni bilo koji jezik ni bilo koji književni korpus. Dobronamernim ljudima to je jasno.


https://www.novosti.rs/drustvo/vesti/1261754/...

 

[Mej bregami]

Prazne riječi, bez i 1% smislenih argumenata i pisanih dokaza.
70% dannašnje hrvatske je pokatoličeno.. i o tome ima mnogo pisanih dokaza, a to je samo mali djelić onoga što se zna.

Potraži na temi, dosta puta su navodi poput tvojih demantirani originalnim izvodima iz popisne statistike AU.

Gdje su se Srbi doselili u Hrvatsku prije 300 godina tu su i do danas. Nije bilo uspješnog pokatoličavanja ili unijačenja, pokazuju svi popisi unazad 200 godina.

Propaganda da je bilo ne znam kakvo prevođenje na drugu vjeru samo otkriva komplekse jer nije iako vam je ispran mozak.

 

[Mej bregami]

Kako su međe srpske književnosti postale političko pitanje​

AKO jezik na kome je jedna književnost pisana odeređuje i kome ta književnost pripada, kako su nam to rekli čuveni pisci i srbisti, onda nema nikakve sumnje da je dubrovčka književnost - srpska.​

Ali, da ona na osnovu jezika na kome je pisana može biti dvojna tj. i srpska i hrvatska zvanični je stav srpske države i naših najviših naučnih institucija. Jer, u Zakonu o kulturnom nasleđu Srbije navodi se da staru i retku bibliotečku građu čine izdanja dubrovačke književnosti koja pripadaju i srpskoj i hrvatskoj kulturi, zaključno sa 1867.

U obrazloženju Ministarstva kulture stoji da su SANU, Matica srpska i Beogradski univerzitet uvrdili da je stara dubrovačka književnost jedinstvena pojava kod južnih Slovena, koja ima svoje osobenosti i predstavlja veliko zajedničko dobro. Na osnovu jezika na kome je napisana može istovremeno da bude i srpska i hrvatska.


U tom svetlu, i u Deklaraciji "Granice srpske književnosti" o kojoj smo pisali u jučerašnjem broju, pominje se i dubrovačka književnost sa "dvostrukom pripadnošću".

Oba ova dokumenta - i zakon prošle godine i Deklaracija od pre nekoliko nedelja - izazvala su žestoke kritike hrvatskih naučnih, kluturnih i političkih instituicija. Oni tvrde da Srbija opet poseže za dubrovačkom književnošću, te da je u pitanju nenaučno krivotvorenje jezičke i knjižene prošlosti.

Neraskidivo sazvučje​

Profesor Slavko Petaković smatara i da je Dubrovnik, možda, i najveća riznica građe za proučavanje istorije srednjovekovne Srbije. Ističe da su najveći korifeji naše istoriografije svoj naučni autoritet sticali na izvorištu, izučavajući građu u dubrovačkom arhivu.

- To nam govori da postoji duhovna spojnica između dubrovačke i srpske tradicije, od davnina do novijih vremena. I ovlašno nabrajanje književnika - Matija Ban, Andra Gavrilović, Vid Vuletić Vukasović, Milan Savić, Dušan Bogosavljević, Aleksandar Vidaković, Jovan Dučić, Miloš Crnjanski, Ivo Andrić, Slavomir Nastasijević, Ivan V. Lalić, Danilo Kiš, Milorad Pavić, Saša Hadži Tančić, Radovan Bratić, Radovan Beli Marković - u čijim delima su posredno ili neposredno evocirane dubrovačke teme, pokazuje prisustvo kulturološke osnovice sa kojom su srpska istorija i književnost u neraskidivom sazvučju.

Čuli smo i neumesnu izjavu potpredsednika Matice hrvatske Maria Jareba koji kaže: Srbi se otimaju za dubrovačku književnost kao jedan od najvećih dosega hrvatske kulture, jer u to doba Srbi su imali samo gusle, rakiju i prasetinu, nemaju ništa slično što bi ih svrstalo među druge evropske narode.

Kolegema iz Hrvtske, srpski naučnici poručuju da pogledaju šta je o jeziku Dubrovnika i Dubrovčana rekao veliki filolog, profesor slavistike u Beču, rođeni Dubrovčanin Milan Rešetar:

- Tvrdim, kao što sam tvrdio pre 50 godina, da se u Dubrovniku nije nikada govorilo, ni u njemu celom ni u jednom njegovu delu, dalmatinskim čakavsko-ikavskim govorom, nego uvek samo hercegovačkim štokavskim. Iz te objektivne konstatacije ja sada ne izvodim nikakvih daljih zaključaka, jer su meni Srbi i Hrvati jedan narod pod dva imena, pa ja zato neću nikako reći da se u Dubrovniku nije govorilo hrvatski nego srpski, ali kome su Srbi i Hrvati dva naroda, taj će morati priznati da je Dubrovnik po jeziku uvek bio srpski."

A profesor dr Aleksandar Milanović sa Filološkog fakulteta u Beogradu kaže da je mislio da su polemike o nacionalnoj pripadnosti dubrovačke književnosti završene posle naučne misije Dubrovčanina Milana Rešetara.

- Kao nesumnjivo najveći znalac dubrovačke književnosti i autor nezaobilaznih monografija o njoj, Rešetar je davno utvrdio identitet dubrovačke književnosti, i to na osnovu sopstvenih istraživanja sa bogatim rezultatima - kaže prof. Milanović.

Da i u Hrvatskoj ima onih koji misle kao Reštar pokazuje i izjava hrvatskog istoračara Gorana Šarića koji smatra da je dubrovačka književnost nesumnjivo srpska, a hrvatska je samo ako su hrvatski i srpski jezik isti.

Pogledajte prilog 1492606
Ivan Gundulić

Šarić je istakao da su sami Dubrovčani pisali pesme i knjige o kosovskom zavetu, a najugledniji Dubrovčani 19. veka, Medo Pucić i Anton Fabris utvrdili su da je čitava dubrovačka književnost nadahnuta kosovskim zavetom.

- Često u Hrvatskoj možemo čuti kako Srbi nešto prisvajaju - kaže Šarić i pojašljava:

- Činjenica je da je Dubrovnik imao romanski karakter, i da su najstarije dubrovačke porodice romanske, ali da su ti originalni stanovnici negde morali da nađu radnu snagu, a gde će, nego u zaleđu Crne Gore i Hercegovine, tako se Dubrovnik vekovima punio stanovništvom iz zaleđa. To zaleđe je i danas srpsko, i onda je tek bilo. Prema tome, neosporno je da je dobar deo stanovnika Dubrovnika kroz vekove imao inicijalno srpsko poreklo.

Na ovu izjavu naslanjaju se i podaci koje nam je dao profesor dr Dragoljub Petrović koji navodi da je prema popisu iz 1890. godine u Dubrovniku bilo 11.177 žitelja, od kojih 9.713 "govori u kući" srpski, 716 talijanski, 19 slovenski, 2 ruski, 52 češki, 6 poljski, 285 nemački i 384 mađarski. I nijedan jedini hrvatski!

- Hrvati su se "namnožili" posle komunističke naredbe u maju 1945. da svi jugoslovenski katolici moraju biti Hrvati, bez obzira na to kako se lično izjašnjavali - kaže nam prof. Petrović. - I našli se po Sremu, Baranji, Slavoniji, Posavini, Dalmaciji, zapadnoj Hercegovini, a Boka je postala "zaljev hrvatskih svetaca". I uspeli da uprljaju sve ono što su im srpski preci ostavili u nasleđe. Recimo - Držića, Gundulića, Divkovića, Kačića-Miošića, Reljkovića. Ili Sinjsku alku, Čuvare Hristovog groba, hercegovačku "gangu"...

Nakon objavljivanja dela dubrovačkog pisca Marina Držića u ediciji "Deset vekova srpske književnosti" u izdanju Matice srpske digla se cela Hrvatska. Nazvali su to bezočnom krađom i otimačinom, a okrivili su Srbe za teritorijalne pretenzije na današnji Dubrovnik, i da preko objavljenih stihova na štokavskom narečju Srbi traže izlazak na more.

Urednik ove edicije akademik Miro Vuksanović kaže nam:

- Zbog istorijskih i drugih razloga usvojili smo stanovište da je književnost starog Dubrovnika i srpska i hrvatska. Ne prihvatamo gledišta o izjednačavanju onog što je bilo nekad i ovog što je sad. Vreme se ne može podešavati i vraćati unazad, pa tako se ne može stvarati ni bilo koji jezik ni bilo koji književni korpus. Dobronamernim ljudima to je jasno.


https://www.novosti.rs/drustvo/vesti/1261754/...

Kompleksi, Srbi tek u 19.st. počinju koristiti jezik kao u Hrvatskoj i Dubrovniku.
Kad nemate ništa onda se krade od drugoga čiji jezik ste naknadno usvojio.
Nije Vuk uzalud prepisivao iz hrvatskih rječnika.

 

[Amelica]

A

Kompleksi, Srbi tek u 19.st. počinju koristiti jezik kao u Hrvatskoj i Dubrovniku.
Kad nemate ništa onda se krade od drugoga čiji jezik ste naknadno usvojio.
Nije Vuk uzalud prepisivao iz hrvatskih rječnika.

A do tada govore kako?

 

[Пилипенда]

A

A do tada govore kako?

Не говоре, млатарају рукама, пиште, њиште, цвиле, мрњаучу и праве гримасе, а тек ту и тамо понешто запишу на рускословенском.

 

[Mej bregami]

A

A do tada govore kako?

Pogledaj srpsku književnost do usvajanja Vukovog standarda kojeg je prepisao od Hrvata.

 

[Frontiersman]

Posrbljuješ čakavska i francuska djela, nemaš pojma što je rječnik, prijepis bizantskog zakonika smatraš nešto srpskim ( ok prepisujete i prisvajate oduvjek pa to je neka vaša stvar).
"Epohalna" razlika od nekih deset godina ti je isto kao stoljeća.
Smiješan si!

Koja čakavska i francuska djela? Ni jedno nije spomenuto.
Na osnovu čega si zaključio da ne znam šta su rječnici?
Savina krmčija ili Zakonopravilo jeste prvi nama danas poznati srpski zakonik. Niko nema šta da prisvaja kad se svuda već navodi da je srpsko.
https://en.wikipedia.org/wiki/Zakonopravilo
Gdje sam naveo išta sa tom razlikom od deset godina?

 

[Amelica]

Pogledaj srpsku književnost do usvajanja Vukovog standarda kojeg je prepisao od Hrvata.

To je irelevantno.

Pravoslavci BiH, Dalmacije, Banije, Korduna...su govorili, pjevali i izražavali se baš onako kako je hrvatski standard danas uspostavljen.
Možda danas ne, ali do poslednjeg rata, definitivno.
Niko vam ništa ukrao nije.

 

[FDDD]

Niko vam ništa ukrao nije.

Šta njima ima da se ukrade

 

[Mej bregami]

Koja čakavska i francuska djela? Ni jedno nije spomenuto.
Na osnovu čega si zaključio da ne znam šta su rječnici?
Savina krmčija ili Zakonopravilo jeste prvi nama danas poznati srpski zakonik. Niko nema šta da prisvaja kad se svuda već navodi da je srpsko.
https://en.wikipedia.org/wiki/Zakonopravilo
Gdje sam naveo išta sa tom razlikom od deset godina?

Zato sto očito nemaš pojma o čemu pišeš, čakavsko ikavsku Aleksandridu iz 14.st. iz Zadra koja je ostala sačuvana samo u čirilskom prijepisu iz 18.st. proglašavaš srpskim djelom.
Priča o Troji je francusko djelo iz 12.st., vjerojatno si vidio srpski prijevod i op, srpsko djelo.

Zakonopravilo je srpski prijevod bizantskog Nomocanona, crkvenog zakonika.

 

[Frontiersman]

Zato sto očito nemaš pojma o čemu pišeš, čakavsko ikavsku Aleksandridu iz 14.st. iz Zadra koja je ostala sačuvana samo u čirilskom prijepisu iz 18.st. proglašavaš srpskim djelom.
Priča o Troji je francusko djelo iz 12.st., vjerojatno si vidio srpski prijevod i op, srpsko djelo.

Zakonopravilo je srpski prijevod bizantskog Nomocanona, crkvenog zakonika.

Opet se vraćamo na isto. Ja nisam pričao o Aleksandridi napisanoj na hrvatskom jeziku već o Aleksandridi napisanoj na srpskom jeziku. Ne znam zašto si imao potrebe da napomeneš da je roman takođe bio preveden na hrvatski jezik.
Ne razumijem te. Čemu potreba za laganjem i izmišljanjem događaja koji se nisu desili a koji su lako provjerljivi. Ja sam rekao da je postojao Roman o Troji napisan na srpskom jeziku u srednjem vijeku. I to je istina, bez obzira da li se to nekome sviđalo ili ne.
Kako to mijenja stvari? Zakonopravilo je i dalje srpski srednjovjekovni zakonik pisan na srpskom jeziku.

 

[Лекизан]

Koji falsifikati? Evo najčvršći dokaz vam je falsifikat malobrojnog Srbokatoličkog pokreta iz 19.st. koji @Neno postavlja opet po tko zna koji put.

Да који фалсификати?Како малобројног када је све што је нешто значило у Дубровнику било део тог покрета.

 

[Mej bregami]

Opet se vraćamo na isto. Ja nisam pričao o Aleksandridi napisanoj na hrvatskom jeziku već o Aleksandridi napisanoj na srpskom jeziku. Ne znam zašto si imao potrebe da napomeneš da je roman takođe bio preveden na hrvatski jezik.
Ne razumijem te. Čemu potreba za laganjem i izmišljanjem događaja koji se nisu desili a koji su lako provjerljivi. Ja sam rekao da je postojao Roman o Troji napisan na srpskom jeziku u srednjem vijeku. I to je istina, bez obzira da li se to nekome sviđalo ili ne.
Kako to mijenja stvari? Zakonopravilo je i dalje srpski srednjovjekovni zakonik pisan na srpskom jeziku.

Aleksandrida iz 14.st. u Zadru je po tebi starije od prijepisa na čirilici iz 18. st.
U svojim kompleksima si se pogubio u vremenu i prostoru.

 

[Mej bregami]

Да који фалсификати?Како малобројног када је све што је нешто значило у Дубровнику било део тог покрета.

Daleko od toga, 300 ljudi od 30 000 stanovnika i nestali manje od 60 godina od kada su se pojavili. Izumli sa svojim osnivačima, ni djeca ih nisu slijedila.
Da su imali uporište u narodu to bi i primilo barem u 1% stanovništva, a ne da potpuno nestanu sa prvom generacijom .

 

[Frontiersman]

Aleksandrida iz 14.st. u Zadru je po tebi starije od prijepisa na čirilici iz 18. st.
U svojim kompleksima si se pogubio u vremenu i prostoru.

Ne patetiši i ne izmišljaj. Ja nikad nisamo pomenuo Aleksandridu iz Zadra niti prijepise iz 18. stoljeća na Ćirilici. Ne znam odakle vadiš ove nebuloze i bez potrebe komplikuješ stvari koje nemaju veze sa onim šta sam ja naveo.

 

[Mej bregami]

Ne patetiši i ne izmišljaj. Ja nikad nisamo pomenuo Aleksandridu iz Zadra niti prijepise iz 18. stoljeća na Ćirilici. Ne znam odakle vadiš ove nebuloze i bez potrebe komplikuješ stvari koje nemaju veze sa onim šta sam ja naveo.

Ako već nešto navodiš kao argumente, moraju barem biti točni. Ti lupetaš stvari koje nisu ni približno točne.

 

[Frontiersman]

Ako već nešto navodiš kao argumente, moraju barem biti točni. Ti lupetaš stvari koje nisu ni približno točne.

Koje stvari nisu tačne? Konstantno izbjegavaš odgovorit na pitanja. Ostao si mi dužan da odgovriš na gomilu drugih. Nisam ih zaboravio ne brini.