Dodik: Bošnjaci vrše samogenocid

stanje
Zatvorena za pisanje odgovora.
bh_citadela:
Tamo gdje više nije zeleno je bilo etničko čišćenje i genocid
619px-DemoBIH1991.png
Kliknite za proširenje...
bosniakarta3b.jpg


Нешто више од 60% територије БиХ у власништву српских домаћина.
 
Moja Republika:
U Banja Luci ne mozes papiric naci na ulici.
Sarajevo i sam znas kakvo je. Ne trebam ti govoriti.
E to ste vi ! Vidi se kakvi ste sad kad ste ostali sami u tih 24%.
Kliknite za proširenje...

Naravno da znam kakvo je Sarajevo.
Tu se odrzava Sarajevo film festival najveci u regiji,Bosna je prije rata bila slabija od Borca,a poslije rata je do ove sad sezone bila jedini iz BiH redovan ucesnik u LP.
 
Koem:
Naravno da znam kakvo je Sarajevo.
Tu se odrzava Sarajevo film festival najveci u regiji,Bosna je prije rata bila slabija od Borca,a poslije rata je do ove sad sezone bila jedini iz BiH redovan ucesnik u LP.
Kliknite za proširenje...

Koga boli q ? Mi pravimo drzavu. Ti kao bivsi Balija iz Banja Luke danas Banja Luku ne bi prepoznao. Mi gradimo drzavu.
Vi gradite dzamije i predstave za strance. Sami sebi mazete oci da ne vidite ovaj iznad trokutic.
Al trokutic je vasa realnost. Trokutic ce vas stici. I to gledajuci izjave Amerikanaca o polozaju Hrvata i raspad u Bosnjackoj politici... veoma brzo.
 
Koem:
Neko te slagao?
Taj popis vazi.
Kliknite za proširenje...

Ето ти етничке мапе по том попису из 1991. године. Већина БиХ је српски етнички простор.
Када је скупштина БиХ прихватила тај попис? Које заседање? Уосталом нови попис ће ускоро, а онда ће слика бити далеко јаснија и видеће се да је етничког чишћења било на све три стране, а највише у федерацији БиХ.
 
SRBE ISELITI IZ SARAJEVA !

Odlomak iz knjige Dragana Đokanovića "Republika Srpska"
http://www.dragandjokanovic.com/index.php?option=com_content&view=article&id=49&Itemid=56




knjigazasajt.png


- Nemojte napuštati svoje kuće i odlaziti u neizvjesnost... Zašto biste se, s kesama u rukama i starim namještajem, potucali po muslimanskim kućama i garažama u Bratuncu, Zvorniku, Srebrenici... Ostanite ovdje, potpisan je mir...

Niko vam ne može zabraniti da živite u svojim domovima u Federaciji, a radite u Republici Srpskoj... – savjetovao sam moje komšije sa Vraca i Grbavice, u kući Slobodana Simeunovića, u Ozrenskoj ulici, nekoliko nedjelja nakon što su predstavnici zaraćenih bosanskohercegovačkih strana parafirali „Opšti okvirni sporazum za mir u Bosni i Hercegovini“ i zaustavili troipogodišnje prolijevanje krvi. Ta mirovna konferencija, pod snažnim patronatom administracije SAD, trajala je od 1. novembra do 21. novembra 1995 godine, a održavala se u američkoj vojnoj bazi Rajt – Peterson, kod Dejtona, u državi Ohajo. Naši građani navedeni mirovni dogovor popularno su nazvali - Dejtonski sporazum.



- Ti savjetuješ da ostanemo pod Alijinom vlašću... Ovo je udar na Republiku Srpsku... – uzvratio je dugogodišnji sekretar Mjesne zajednice Vraca Boro Vasić.


- Ne razmišljaj ti i ne brini previše o Republici Srpskoj. Ona je verifikovana i definisana Dejtonskim sporazumom... Ti treba da razmišljaš o svojoj kući i vlastitoj sudbini. Niko ti ne brani da sutra, kada se stabilizuju političke prilike, prodaš kuću i s parama, a ne samo sa zavežljajima, odeš gdje god želiš – rekao sam komšiji, potpuno svjestan njegovog gnjeva.


Naime, Boro Vasić, pred kraj rata, ostao je bez supruge Dese koju ja pogodila protivnička granata, u dvorištu njihove kuće, dok je sipala vodu iz česme...


- Dragan ima pravo! Šta nas briga ko je na vlasti u Federaciji. Izaći ćemo na lokalne izbore, sigurno dobiti dio vlasti i tako zaštititi svoja prava – davao mi je podršku Slobodan Simeunović.


On je, među prvima, prihvatio ideju o organizovanju sastanka i dogovoru o ostanku Srba na Vracama i Grbavici.


- I ja sam za to da ostanemo. Najbolje nam je u našim kućama – govorio je, upisujući svoje ime i prezime, komšija iz Ozrenske ulice, Rajko Miljević. Svoj potpis za ostanak stavio je i Branko Radan, iz Ulice Borivoja Jeftića i prvi ratni predsjednik Izvršne vlasti u Opštini Srpsko Novo Sarajevo. Potom su se potpisali i drugi predstavnici porodica Miljević, Vlačić, Đurović... Više od devedeset potpisa.


- Odoh danas u Beograd. Pokušaću da organizujem izbjeglice s Grbavice da se vrate. Čuo sam na vijestima da bi mnogi od njih željeli ponovo u Sarajevo... Vratiću se na Vraca za dva-tri dana. Molim vas ne napuštajte kuće. Juče sam razgovarao s pukovnikom koji komanduje italijanskim bataljonom, smještenim u Školi milicije. Obećao je da će njegovi vojnici čuvati Srbe koji ostanu... – rekao sam, zabrinutim komšijama, na kraju sastanka.


Slični sastanci organizovani su i na Ilidži. Jedan broj tamošnjih Srba, takođe, je pravio planove ostanka na djedovini. Bilo mi je drago kada sam čuo da su Nedjeljko Prstojević, ratni predsjednik Opštine Ilidža i Maksim Stanišić, predsjednik prve višestranačke gradske vlade, zagovarali ostanak. Međutim, Momčilo Krajišnik, predsjednik Skupštine Republike Srpske i predratni stanovnik Zabrđa kod Sarajeva, mislio je drugačije. On je svoje stavove, kada je u pitanju sudbina 140 000 sarajevskih Srba, iznio 17. decembra 1995., tri dana poslije potpisivanja Sporazuma u Parizu. Bilo je to, na Jahorini, na 56. sjednici Skupštine RS:


“Zadatak ove Republike i prvi strateški cilj je da se mi odvojimo od Muslimana i Hrvata i nema niko pravo da zasniva strategiju Srpskog Sarajeva na ostanku u zajedničkoj državi. Tako da je isključena bilo kakva opasnost ili želja sa kopčom i rješenjem Sarajeva da mi želimo da ostanemo sa Muslimanima i Hrvatima. Niko ne može sada novo rješenje praviti da ostanemo skupa niti to ljudi u Sarajevu žele, odnosno /srpski/ narod, niti želi rukovodstvo Sarajeva, ali je jedna manjkavost naših poslanika koji vide opasnost, da bi ako ostanemo u muslimansko – hrvatskoj federaciji da bi Sarajevo bilo kopča unije.


Ima samo jedan problem gdje ćemo sada ljude iseliti, da se kaže iselićemo ih tu i tu, na taj i taj način. Treba nam vrijeme, jer je ovo iznenađenje, jer ni u jednoj varijanti ništa nije predviđeno. Zato nam treba i vrijeme za političko rješenje i konačno razlaz i na kraju krajeva najbolje rješenje da se Sarajevo iseli i da se nađe lokacija da se smjeste ljudi i da se mi i tu ako imamo opasnosti sa tom kopčom (u zajedničkoj državi) konačno raskopča. ... da ostane jedan glavni cilj, jer to rješenje ne dovodi do uspostavljanja unije, nego do raspada, jer nam je to prvi strateški cilj.”


Čelnici Srpske demokratske stranke, znači, bez obzira što su ovlastili Slobodana Miloševića, predsjednika Srbije da, umjesto njih, pregovara i potpisuje mirovna dokumenta u Dejtonu i Parizu, nisu željeli da odustanu od svojih "strateških ciljeva", koji su se, tih zimskih dana, sveli na sljedeće:


Srbe, iz Sarajeva, iseliti po svaku cijenu!


Prijeteće izjave uticajnih bošnjačkih političara, takođe su, u izvjesnoj mjeri, doprinijele da jedan broj građana srpske nacionalnosti, plašeći se represivnih mjera zbog učešča u srpskoj vojsci, napusti Sarajevo.


Optimizam da bi se sarajevski Srbi, koji su bježeći od rata utočište našli u Beogradu, željeli vratiti, temeljio sam na potrebi postojanja principijelnog prodejtonskog opredjeljenja Vlade Srbije i, tih dana, vrlo vidljivim aktivnostima njoj naklonjenih medija. Izvještavali su i pozitivno se određivali o sastancima Srba na Ilidži, objavljena je u Večernjim novostima i informacija o našem sastanku na Vracama, a nagovještavana je i mogućnost organizovanog povratka izbjeglih Srba u Sarajevo... Mogao se steći utisak da zvanični Beograd to iskreno želi.


Međutim, razgovor sa Simonom Đuretićem, obavljen u zgradi Vlade Srbije, potpuno me je razuvjerio. Vlada Srbije nije imala namjeru da pomogne povratak Srba u Sarajevo niti da zaustavi iseljavanje Srba iz Sarajeva...


Te, izuzetno snježne zime, 1995. na 1996 godinu, nepregledne kolone kamiona odvozile su Srbe, iz prigradskih opština, ali i Ilidže i Grbavice, na razne lokacije. Upućivani su konvoji u pravcu Brčkog, Višegrada, Bijeljine, Zvornika, Bratunca, Srebrenice... Kamioni su vozili ljude, namještaj, kosti umrlih i poginulih, saobraćajne znakove... Odlazile su, iz Sarajeva, poslednje generacije jedne viševijekovne civilizacije...


O srpskoj sarajevskoj civilizaciji ostale su da svjedoče poznate gradske kuće i zgrade koje su gradili srpski neimari; ostale su, na pravoslavlje da podsjećaju, crkve i mitropolija; ostala su sjećanja na brojne umjetnike, ljekare, inžinjere, književnike, političare, sportiste, profesore i mnoge druge vrijedne ljude čija su djela i aktivnosti, trajno, obilježili Sarajevo...
 
Rezolucija banjalučkih muslimana od 12. novembra 1941. godine


Rezolucije su proizašle iz skupštinskog zaključka Udruženja ilmije "El-Hidaje" 14. avgusta 1941. godine u Sarajevu

Muslimanske rezolucije u Drugom svjetskom ratu nepravedno su zapostavljene u ovdašnjoj historiografiji. Nastale u teškim vremenima balkanske klaonice, one svjedoče o dostojanstvu bošnjačkog naroda i njegovih prvaka, prije svih islamske uleme, koja nije ostala slijepa i gluha na genocidnu politiku ustaške vlasti, kao i četničkih odreda.

Ove rezolucije, njih sedam, a nezvanično više, dobivaju na historijskoj vrijednosti i moralnoj vagi još više nakon posljednjeg rata, pogroma Bošnjaka u njihovoj zemlji i genocida u Srebrenici. Fakti kažu da su rezolucije 1941. godine izdate u Sarajevu, Banjoj Luci, Mostaru, Prijedoru, Bijeljini, Trebinju i Tuzli. Spominju se i rezolucije iz Bosanske Dubice, Visokog i još nekih mjesta.

Muslimani tog vremena pokazuju svoju veličinu i ovim dokumentima osuđuju ustaške zločine nad Srbima, Jevrejima i Romima. Istovremeno se ograđuju od pojedinaca iz svog etničkog korpusa koji su s fašistima činili zločine.

Obračun s potpisnicima

Rezolucije su produkt skupštinskog zaključka Udruženja ilmije "El-Hidaje" od 14. avgusta 1941. godine u Sarajevu koja je u skladu s načelima islama apelirala na vjernike da se "klone bilo kakvog nasilja".

Dva mjeseca kasnije, 12. oktobra 1941., objavljena je prva, Sarajevska rezolucija. U njoj je izražena zabrinutost i protest zbog masovnih ustaških zločina nad Srbima, osuđeno sudjelovanje muslimana u zločinima i zatraženo od vlasti NDH da prekinu bezakonje i pravnu nesigurnost. Tekst Sarajevske rezolucije napisao je vodeći intelektualac toga doba Mehmed ef. Handžić s još jednim kolegom, nakon čega su je potpisali ugledni ljudi iz reda muslimanske inteligencije. Mostarska rezolucija 21. oktobra, Banjalučka 12. novembra, Bijeljinska 2. decembra, Tuzlanska 11. decembra 1941. godine, svaka od njih gotovo identično osuđuje ubistva i progone komšija Srba i ostalih naroda; traži se sigurnost života, časti, imovine i vjere.

Ovim dokumentima humanosti muslimani, osim revolta, pokazuju i svoje političko buđenje i opredjeljenje prema Pavelićevoj državi da ne žele biti "cvijeće hrvatskog naroda", odnosno "Hrvati islamske vjeroispovijesti" na koje će se oslanjati ustaška šovinistička vlast. Period nakon rezolucija je vrijeme kalkulantskih poteza ustaške vlasti koja je prekinula otvorene represalije i progone Srba, Jevreja i Roma, ali se obračunavala s potpisnicima rezolucija. Pavelić izjavljuje da će sarajevskim asfaltom prije poteći krv autora rezolucije (misli se na Sarajevsku rezoluciju, op. a.) nego će se Vlada NDH odreći svog programa. Jure Francetić, ustaški povjerenik u Sarajevu, prijetio je da će svi potpisnici rezolucija biti upućeni u koncentracione logore.

Hapšenja i ubistva

Paradoksalno, muslimani koji su "ustali" u odbranu srpskih komšija u tom vremenu trpe, s jedne strane, asimilaciju od ustaške vlasti, dok ih četnici "komšijski" uništavaju gdje god stignu. Brojka od 103.000 ubijenih muslimana ili 8,1 posto ukupne populacije govori o sistematskom istrebljenju. Otuda se muslimani počinju braniti sami organiziranjem muslimanskih milicija u Krajini (Huska Miljković), sjeveroistočnoj Bosni (Hasanefendićeva milicija), oko Sarajeva (milicija hafiza Pandže) ili odlaze u partizanske jedinice.

Banjalučka rezolucija posebna je po mnogo čemu. Potpisalo ju je 75 najuglednijih muslimanskih građana s tadašnjim i bivšim gradonačelnikom na čelu, nekoliko imama, muftija, šerijatskih sudija, inžinjera, profesora, trgovaca, činovnika, studenata, muderisa, ljekara i penzionera. Kao letak razaslana je po cijeloj Jugoslaviji. Njen sadržaj eksplicitno i bez imalo zazora govori o "divljim i razuzdanim ustašama" i egzemplarnim zločinima prema Srbima, ali i muslimanima.

- Slučaj s groznim ubistvom hodže Edhema ef. Hodžića ovdje u Banjoj Luci, usred bolničke avlije i u po dana, strašan je primjer razuzdanosti od strane ustaše Josipa Babića. I što je najžalosnije, ne zna se ni danas da li je zločinac uopće uhapšen, a kamoli kažnjen - piše u ovom dokumentu.

Navode slučajeve u nekoliko gradova i mjesta gdje su ustaške snage pristupile klanju kršćana pod fesovima na glavama. Navodi se i da su kolone iz Hrvatske dolazile s fesovima na glavama.

Fesovi na glavama

- To je bilo u Bosanskom Novom, gdje je četiri kamiona ustaša došlo iz preka pod fesovima i izvršili klanje hrišćana u masama. Isto se desilo i u Bosanskoj Kostajnici, gdje je na isti način i za jedan dan poklano 862 hrišćana. I u Kulen-Vakufu su to radili i tu se naročito istakao Miroslav Matijević, ustaša iz Vrtoče. Tu je poklano oko 950 hrišćana, što je dalo povoda za osvetu četnika od 6. septembra 1941. godine, kada je Kulen-Vakuf zapaljen i glavom je platilo 1.365 muslimana (ljudi, žena i djece). Mi znamo gdje su neke ustaše katolici udarali na hrišćane s povicima: "Udri Mujo, drži Huso, ne daj tamo Meho...!" i slično - piše u Banjalučkoj rezoluciji.

Vrijedi zaključiti da je bošnjačka duhovna i svjetovna elita tokom Drugog svjetskog rata, uz manje izuzetke, časno vodila svoj narod kroz scile i haribde istrebljivačkih fašističkih programa. Na muslimanske rezolucije, kao egzemplarnu pojavu u Drugom svjetskom ratu, potomci njenih tvoraca i potpisnika i bošnjački narod trebaju biti ponosni.

Poruka kralja Petra

- Mi Srbi ne treba da zaboravimo da su u odbranu srpskog življa u NDH od ustaških zločina prvi ustali baš najugledniji muslimani - kazao je kralj Petar II Karađorđević na Petom svesrpskom kongresu u Čikagu. Draža Mihailović je u jednom od svojih proglasa 1944. godine istakao da su rezolucije muslimana izdate 1941. po bosanskim gradovima "primjeri svijesti i građanske hrabrosti."

Kratko pamćenje

Primjerak Banjalučke rezolucije čuva se i u Vojnoistorijskom institutu u Beogradu. No, historijsko pamćenje je kratko i tragično. Muhameda Tabakovića, jednog od potpisnika Banjalučke rezolucije, četnici su svezali za kuću i zapalili. Pola stoljeća kasnije još jednog potpisnika časne Banjalučke rezolucije, hafiza Mehmeda ef. Zahirovića napadaju četnički sljedbenici.
 
stanje
Zatvorena za pisanje odgovora.

Slične teme

Dе Sisti
Dodik razvlašćen, povučeni svi njegovi sporni zakoni
21 22 23
Odgovora
567
Pregleda
5.727
Duskwood
Duskwood
lapsi
Dodik uvjerava: Doktori Čović i Pranjić odbraniće Srpsku!
10 11 12
Odgovora
287
Pregleda
3.280
MajorTom
MajorTom
zbiljaš
Milorad Dodik više nije predsednik Republike Srpske
2
Odgovora
46
Pregleda
956
ЦрниГавран
ЦрниГавран

Back
Top