Cilj je bio da je citas.
Ubrzo je poceo ustanak i gerilski rat protiv srpske okupacije:
BOŽIĆNI USTANAK U CRNOJ GORI 1919 - 1926: Srpska okupaciona vojska i policija, pomognuta dijelom “zabludjelom” crnogorskom omladinom, u rasturanju crnogorske države činila je masovne zločine po Crnoj Gori. Veliki dio crnogorskog naroda nije podržavao uništenje crnogorske države i brutalni teror srpske vojske i policije. Pojedinačna i grupna reagovanja naroda, prerasla su u masovnu bunu, poznatiju kao “Božićni ustanak 1919 - 1926. godine”. Ovaj višegodišnji otpor crnogorskog naroda srpskom teroru, predvodili su Jovan Plamenac, Risto Popović, Petar Lagator, Krsto Zrnov Popović, Ivan Bulatović, Savo Čelebić, Đuro Drašković, Stevan Pavlović, Petar Kovačević, Milutin Vučinić, Savo Krivokapić, Dušan Vuković, Petar Gvozdenović i mnogi drugi znani i neznani junaci. Božićni ustanak se rasplamsao u Katunskoj nahiji, okolini Nikšića i Rovcima, gdje je uspostavljena “Rovačka republika”. Ustanak je gušen najgrubljim metodama: ubijanjem, pljačkom i zatvaranjem nedužnih ljudi i čitavih porodica, silovanjem žena, paljevinom domova i ekonomskih dvorišta. Grozomorno su stradale familije Bulatovića i Vlahovića u Rovcima. Samo na Rovčane (Bulatoviće i Vlahoviće), 13. novembra 1991. godine, jurišala je “bratska” srpska vojska, sa 10 bataljona, nekoliko baterija topova, 24 mitraljeza i 100 mašinskih pušaka. Samo u danima “razaranje Rovačke republike” silovano je i “nestalo” 30 žena i djevojaka. U Kolašinu je “zatočeno” 47 ljudi i 420 žena, djece, čiji su ukućani učestvovali u ustanku i odmetnuli se u šume, opljačkano 95 komada svinja, 3.000 ovaca, 446 goveda i uništene stotine košnica pčela, izgorjelo 45 kuća i desetine štala i ljetnjih koliba (stanova). Srpski režim je proglasio “banditima” sve one Crnogorce, koji se nijesu slagali sa nestankom crnogorske države i srpskim represalijama po Crnoj Gori. U jednom izvještaju Komande Zetske divizijske oblasti na Cetinju, kaže se da u Crnoj Gori “ima puno bandita, oko 1796 lica, u okruzima: Cetinjskom 320; Beranskom 400; Kolašinskom 400; Nikšićkom 100 i Andrijevačkom 573 lica”. Ova neviđena nasilja odvijala su se pod okupacijom i neposrednom komandom srpskih generala Dragutina Milutinovića i Miloša Mihailovića, te brojnih oficira i podoficira i “civilnom” upravom povjerenika Iva Pavićevića i rukovodilaca oblasti: Stojana Popovića, Boška Boškovića, Ljuba Glomazića, Mitra Vukićevića i brojnih načelnika. U gušenju Božićnog ustanka počinjeni su masovni zločini nad djecom, ženama, mlađim i starijim osobama iz ustaničkih porodica i njihovih srodnika, prijatelja i jataka - civilnim stanovništvom. Rušene su im i spaljivane kuće, pljačkana imovina i, na svirep način, uzimani životi. Po Crnoj Gori je spaljeno preko 3.000 kuća i pobijeno nekoliko stotina žitelja. Zvjerstva i zločini, počinjeni nad crnogorskim narodom, tokom gušenja Božićnog ustanka, poznati su kao “bijeli teror” nad “zelenaškim” porodicama. Bila su to teška, besudnja vremena decenijskog uništavanja crnogorskog naroda, samo zato što se “ne htjede u srpske lance vezati”.
U otporu zločinačkom režimu Karađorđevića, crnogorski narod je imao česte pogibije.
Na Belvederu, iznad Cetinja, 26. juna 1936. godine, vojska je ubila šestoricu Riječana i Crmničana, a među njima i studente - Žarka Marinovića i Mirka Srzentića. Zbog otpora režimu, mnogi Crnogorci su moreni batinama, glađu i žeđu u poznatim kazamatima Dubrovnika, Sarajeva, Zelenike, Lepoglave, Smederevske Palanke i drugdje.
)
