Torrente Bgd
Buduća legenda
- Poruka
- 34.549
Na danasnji dan 22.aprila 1945-e godine izvrsen je proboj najmonstruoznijeg logora smrti koje je covecantvo ikada videlo.
Nezavisna Država Hrvatska (1941-1945) nastala je na ideološkim osnovama ustaškog pokreta, ekstremnog krila hrvatskog nacionalizma, dosta lošoj kopiji fašizma i nacizma sa jakim nabojem klerikalizma. To se najbolje vidi iz napisa u listu „Ustaša“ od 13. juna 1941: „U ustaškoj hrvatskoj državi, koju su stvorili poglavnik i njegove ustaše, mora se ustaški misliti, ustaški govoriti i što je najglavnije - ustaški raditi. Jednom riječi, čitav život u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj mora biti ustaški.“
Ideološke osnove stvaranja NDH pretpostavljale su stvaranje „čistog hrvatskog životnog prostora“ koji će omogućiti egzistenciju „čiste hrvatske nacije“, a preduslov za to je biološko uništenje (istrebljenje) Srba, Jevreja i Roma koji su proglašeni „najvećim neprijateljima hrvatskog naroda“ i da njima „nema mjesta u Hrvatskoj“, kao i izvršenje „unutrašnjeg pročišćenja“, tj. uništenje onih koji čine „ljagu na tijelu čiste hrvatske nacije“ zbog svog „nehrvatskog ponašanja“. Realizacija ovog programa vršena je masovnim pogromom, ali i čitavim nizom tzv. „rasnih zakona“, kojima su Romi i Jevreji kao nearijevci, ali i Srbi, koji su činili trećinu stanovništva, kao „remetilački faktor“, stavljeni izvan zakona i izloženi progonima, teroru i masakrima.
Teror nad delom stanovništva druge nacionalne, verske i rasne pripadnosti sprovodio se i pre donošenja zakonske regulative. Formulu za rešenje „srpskog pitanja u Hrvatskoj“ izneo je 11. juna 1941. Mile Budak, ustaški doglavnik, ministar i hrvatski književnik: „Jedan dio Srba ćemo pobiti, drugi raseliti, a ostalo ćemo prevesti na katoličku vjeru i tako pretopiti u Hrvate“. Jame po kraškim područjima, jaruge i iskopane grobnice u ravničarskim krajevima, punile su se srpskim žrtvama. U masovnim likvidacijama nije se vodilo računa o eventualnoj opasnosti od političke ili vojne sposobnosti žrtava da se suprotstave režimu, već su potpuno neselektivno vršena masovna likvidiranja celokupnog stanovništva, ljudi, žena, dece, staraca. Gotovo da nema mesta na području NDH, u kome je živelo srpsko stanovništvo, a da nema stratišta sa većim ili manjim brojem ubijenih.
Jedan od vidova organizovanog zločina hrvatske države bili su logori.
Od početka formiranja NDH formiraju se i razna sabirališta (privremena sabirališta, prolazni logori, zbirališta, sabirni logori ili samo logori) u koja se interniraju „nepoćudni elementi“. Prvi logori bili su u dvorištima zatvora, kotarskih (sreskih) poglavarstava, bivšim sokolskim domovima, osnovnim školama i pod vedrim nebom. NDH organizuje logore u nadležnosti župskih redarstvenih oblasti, lokalnih ustaških struktura, zatim preseljeničke logore i posebno logore u nadležnosti Ustaške nadzorne službe (UNS) koji od 21. januara 1943. prelaze pod upravu Glavnog ravnateljstva za javni red i sigurnost (RAVSIGUR). Odluke o logorisanju donošene su za političke protivnike, dok je ogromna većina zatočenika, doterana na temelju rasnih zakona ili nakon čišćenja terena zbog pacifikacije (a češće da se oslobodi prostor od „nepoćudnih elemenata“ - Srba), internirana bez ikakvog posebnog naloga. Iako su nosili nazive „sabirni“ i „radni“, logori Ustaške nadzorne službe bili su u stvari logori uništenja (Vernichtungslager). To se naročito vidi na primeru jasenovačke, a pre njenog formiranja i gospićke grupe logora koji su formalno bili u nadležnosti Župskog redarstva i koji čak nisu ni imali odrednicu „radni“ u nazivu.
Nezavisna Država Hrvatska (1941-1945) nastala je na ideološkim osnovama ustaškog pokreta, ekstremnog krila hrvatskog nacionalizma, dosta lošoj kopiji fašizma i nacizma sa jakim nabojem klerikalizma. To se najbolje vidi iz napisa u listu „Ustaša“ od 13. juna 1941: „U ustaškoj hrvatskoj državi, koju su stvorili poglavnik i njegove ustaše, mora se ustaški misliti, ustaški govoriti i što je najglavnije - ustaški raditi. Jednom riječi, čitav život u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj mora biti ustaški.“
Ideološke osnove stvaranja NDH pretpostavljale su stvaranje „čistog hrvatskog životnog prostora“ koji će omogućiti egzistenciju „čiste hrvatske nacije“, a preduslov za to je biološko uništenje (istrebljenje) Srba, Jevreja i Roma koji su proglašeni „najvećim neprijateljima hrvatskog naroda“ i da njima „nema mjesta u Hrvatskoj“, kao i izvršenje „unutrašnjeg pročišćenja“, tj. uništenje onih koji čine „ljagu na tijelu čiste hrvatske nacije“ zbog svog „nehrvatskog ponašanja“. Realizacija ovog programa vršena je masovnim pogromom, ali i čitavim nizom tzv. „rasnih zakona“, kojima su Romi i Jevreji kao nearijevci, ali i Srbi, koji su činili trećinu stanovništva, kao „remetilački faktor“, stavljeni izvan zakona i izloženi progonima, teroru i masakrima.
Teror nad delom stanovništva druge nacionalne, verske i rasne pripadnosti sprovodio se i pre donošenja zakonske regulative. Formulu za rešenje „srpskog pitanja u Hrvatskoj“ izneo je 11. juna 1941. Mile Budak, ustaški doglavnik, ministar i hrvatski književnik: „Jedan dio Srba ćemo pobiti, drugi raseliti, a ostalo ćemo prevesti na katoličku vjeru i tako pretopiti u Hrvate“. Jame po kraškim područjima, jaruge i iskopane grobnice u ravničarskim krajevima, punile su se srpskim žrtvama. U masovnim likvidacijama nije se vodilo računa o eventualnoj opasnosti od političke ili vojne sposobnosti žrtava da se suprotstave režimu, već su potpuno neselektivno vršena masovna likvidiranja celokupnog stanovništva, ljudi, žena, dece, staraca. Gotovo da nema mesta na području NDH, u kome je živelo srpsko stanovništvo, a da nema stratišta sa većim ili manjim brojem ubijenih.
Jedan od vidova organizovanog zločina hrvatske države bili su logori.
Od početka formiranja NDH formiraju se i razna sabirališta (privremena sabirališta, prolazni logori, zbirališta, sabirni logori ili samo logori) u koja se interniraju „nepoćudni elementi“. Prvi logori bili su u dvorištima zatvora, kotarskih (sreskih) poglavarstava, bivšim sokolskim domovima, osnovnim školama i pod vedrim nebom. NDH organizuje logore u nadležnosti župskih redarstvenih oblasti, lokalnih ustaških struktura, zatim preseljeničke logore i posebno logore u nadležnosti Ustaške nadzorne službe (UNS) koji od 21. januara 1943. prelaze pod upravu Glavnog ravnateljstva za javni red i sigurnost (RAVSIGUR). Odluke o logorisanju donošene su za političke protivnike, dok je ogromna većina zatočenika, doterana na temelju rasnih zakona ili nakon čišćenja terena zbog pacifikacije (a češće da se oslobodi prostor od „nepoćudnih elemenata“ - Srba), internirana bez ikakvog posebnog naloga. Iako su nosili nazive „sabirni“ i „radni“, logori Ustaške nadzorne službe bili su u stvari logori uništenja (Vernichtungslager). To se naročito vidi na primeru jasenovačke, a pre njenog formiranja i gospićke grupe logora koji su formalno bili u nadležnosti Župskog redarstva i koji čak nisu ni imali odrednicu „radni“ u nazivu.
