Ne znam zašto govoriš
vi...nisam se svrstao ni u jednu grupaciju, a lično još uvek uopšte nisam našao sebi istomišljenike koji bi delili ova moja gledišta po ovom pitanju, barem u identičnim pogledima.
Moja opaska je bila samo da me je inspirisao tvoj komentar u vezi 1945. godine da napišem ovo iznad. Nisam izrazio mišljenje kritično prema tebi, već onome kako ja vidim pojam
tvrdoćiriličari, odnosno kod onih koji bi izvršili kompletni progon latiničnog pisma zarad ćiričnog, a što negovanje srpske kulture ni u kakvom smislu nije (već naprotiv, njeno osiromašenje).
Mislim da je potrebno naglasiti
prva dela dubrovačke književnosti na našem jeziku, zato što je dubrovačka književnost nastajala na (
minimum) tri jezika...no svakako, iako su ti renesansni stihovi ostavili jedan trag u književnoj istoriji, ubedljivo većina, te magnum opus, staroštokavske književnosti nastale u Dubrovačkoj republici sastavljen je latiničkim slovima, što se ne može ignorisati.
Ne kažem ni da treba te retke iz 1421. godine preskakati, ali ako si već spreman da njima pridaješ izuzetno veliki značaj, zašto sličan značaj ne odaješ
Žalosnoj pjesni napisanoj na latinici 1790. godine, za koju pominjem da je iz
pravoslavne sredine (da se ne dovede u vezu sa primorskim katoličkim korpusom, od kojega je možda eventualno bilo uticaja)? Krajnje je neuporedivo sa glagoljicom, od koje u sve ovo vreme o kojem pričamo nema ni retka, a ni sa arabicom, koja je ostala u okvirima
alhamijado književnosti. Stvarno ne vidim za porediti, zato što bi to, zaista, bilo
vaskrsnuće, dok su i ćirilica i latinica tu.
Pominjem Island zbog toga što je staroislandsko književno nasleđe smatrano sastavnim delom norveške književnosti. Edska poezija je u srži svih nordijskih književnosti i sačinjava njihovu sastavnu komponentu. Snori Sturluson, jedan od najvećih Islanđana koji su ikada hodali ovim svetom, smatran je rodonačelnikom i drugih književnosti i spada u nezaobilazno štivo u Norveškoj.
Beli skald je još jedan primer koji jasno prikazuje kolika je isprepletanost i da se slobodno može govoriti o ne samo norveškom i danskom nasleđu, već i norveškom i islandskom (te, samim time, islandskom i danskom). Zapravo, najzaslužniji za otkriće i prikazivanje svetu edske poezije nisu uopšte Norvežani (ili sami Islanđani), već naprotiv, Danci. Danci su ti koji su počeli otkrivanje starije nordijske književnosti svetu i Sturluson je prvi put negde bio objavljen u Kopenhagenu 1633. godine. Prvi njegov prevod na neki od modernijih jezika jeste bio na danski, 1660. godine. Kako u Kraljevini Danskoj suštinski nije bilo srednjovekovne književnosti na narodnom jeziku, već je latinski njihovo izvorište (prvi put značajnije delo prevedeno na vernakular 1572. godine, pod talasom reformacije koja je naravno jednim delom uticala i na ovo otkriće staronordijskog sveta). U Kopenhagenu je nordistika procvetala, dela su štampana i proučavana a to je zauzelo i važno mesto u istoriji danskog identiteta, posebno u nacional-romantičarskom duhu, jer je pružilo podlogu borbi za narodni jezik i alternativi tuđinskom latinskom, te dalo ranosrednjovekovnu (jezički vrlo srodnu) osnovicu. Inače, što se više proučava, to dosta stvari počinju da podsećaju malo na naše prostore tj. ima raznih paralela.
U tom sam ja, širem značenju, upotrebio taj termin, iako si u pravu da se on u prvom redu odnosu na dansko-norveško zajedničko književno nasleđe (najstrože govoreći). I naravno da u skandinavskim zemljama postoje velike rasprave o ovim stvarima, između ostalog i na Islandu oko toga da li je ovo zaista zajednička baština, ili isključivo deo islandskog književnog nasleđa, pri čemu islandski veliki nacionalisti naravno ističu isključivost islandskog porekla...ali nema te jake nasilne žestine kakve ima kod nas, nema optuživanja krađa jezika i nasleđa, što je pretpostavljam sve zbog istorijskih mirnih i dobrosusedskih okolnosti, bez našeg balkanskog krvoprolića...(može se čuti da su Danci i dr. Nordijci
pokrali Islanđane, ali samo kao šala).
- spominju se i opisuju dva u Srba: Milan Savić i Ljubomir Simović.
