U Sarajevu podignut spomenik kralju Tvrtku Kotromaniću

[Veliki grešnik]

Na čitavom području starohrvatskih županija imamo zadužbinske crkve knezova i kraljeva, pa i mjesnih župana sa posvetnim natpisima od 9.st. nadalje.
Ništa slično nema tada kod Srba.

Poput ove u Livnu, centru starohrvatske županije Hlivno.

Pogledajte prilog 1409956Pogledajte prilog 1409957Pogledajte prilog 1409958

Arheolozi su se te davne 1885. silno uzbudili kad je na katoličkom groblju u selu Rapovinama pokraj Livna sasvim slučajno pronađen ulomak crkvene grede (arhitrav) s uklesanim latinskim natpisom iz kojeg je proizlazilo da je neki uglednik podigao crkvu i posvetio je sv. Petru “za spasenje duše svoje”.

Povijesni izvori i ostaci crkvenoga namještaja odavno su upućivali na to da se na tome mjestu skriva crkva, no to je napokon bio čvrst dokaz njezina postojanja. Na temelju obilježja natpisa i reljefnih ukrasa arheolozi su zaključili da je crkva sagrađena potkraj 9. ili početkom 10. stoljeća u vrijeme hrvatskoga kneza Branimira i njegova nasljednika Muncimira.

Donator crkve stoga bi mogao biti livanjski župan Želimir, koji se spominje u ispravi kneza Muncimira iz 892., što je ujedno i prvi spomen Livna u povijesnim izvorima. Livno (Hlivno, lat. Cleuna) u to je vrijeme bilo središte Livanjske županije, jedne od jedanaest županija ranosrednjovjekovne hrvatske države.

Rekoh bez dodjoša,Italijana,Germana,Ugara,
Ima li ko vaš tu zakopan...

 

[Mej bregami]

Rekoh bez dodjoša,Italijana,Germana,Ugara,
Ima li ko vaš tu zakopan...

Hrvatsko groblje od 9.st.
Nista slično izvan hrvatskog prostora sve do Bugarske i Grčke.

 

[Veliki grešnik]

Hrvatsko groblje od 9.st.
Nista slično izvan hrvatskog prostora sve do Bugarske i Grčke.

 

[Mej bregami]

Gdje ima srpsko groblje iz tog razdoblja, nema ni iz puno kasnijeg doba.

 

[Putnik iz Međugorja]

Svi pravoslavci čak i Unijati su postali Srbi dekretom Ace marsejca a do tada su bili Hrvati pravoslavne vjere!

Ma nisu pravoslavci bili Hrvati nego su tamo u Zahumlju slaveni bili mješano katolici i pravolsavci, ali kada je Srbija krenula istočno ti slaveni su se vezali za hrvatske domene i odvojili se od Srbije.
Znači Srbija od Bosne identitetski nema ni Zahumlje, a palamude o srpskoj Bosni, umišljaju Srbe u dalmaciji prije Turaka...
Umišljaju da je jedna dominantno katolička država, teritorijano identična izvornoj Hrvatskoj u kojoj nije bilo nikakvih Srba zapravo bila srpska država, a ne hrvatska...
Potpuni luđaci...
Karakter nula...
I da, da mogu i da misle da su jači došli bi ti u dvorište s tenkom po toj osnovi...

.

 

[FDDD]

gledaš u čistu hrvatsku srednjovjekovnu državu i govoriš da je to Srbija...
stvarno treba biti jako lud...


.

Ovo ti dojavio @VašaVisosti iz duševne bolnice Vrapče?
Vi ste svi čista patologija

 

[Frontiersman]

A na osnovu čega je umetnik sebi dočarao lik tog Tvrtka koji je mnogo kasnije (u 19 veku) dobio prezime Kotromanić? Missim dal na osnovu sačuvane fotografije u ličnoj karti,pasošu ili je sačuvan i ceo porodični foto album "Kotromanića" ?
Kakav je smisao podizanja spomenika istorijskim ličnostima iz davno minulih vremena čiji je fizički izgled nije zabeležen ni slikarskim perom što je slučaj sa vladarima sa ovih prostora ?

Slobodni doživljaj umjetnika. Nije ni meni jasno zašto se mora na svu silu praviti skulptura ličnosti nepoznatog izgleda. Jedini bosanski vladar kome je sačuvan portret je kralj Stjepan Tomašević Kotromanić, pa bi bilo interesantnije da su njega probali napravit.

 

[Veliki grešnik]

Gdje ima srpsko groblje iz tog razdoblja, nema ni iz puno kasnijeg doba.

Nastavi,nisam se ovako zabavljao odavno.

 

[Mej bregami]

Nastavi,nisam se ovako zabavljao odavno.

Plačeš od muke jer bi već nešto postavio u svoju korist da znaš.

 

[DuKaraka]

Plačeš od muke jer bi već nešto postavio u svoju korist da znaš.

Baš, sad plače od smijeha, kad ga pukne istina će plakati od očaja kao narcisoidna rana za narcisoidni narod.

 

[Mej bregami]

Baš, sad plače od smijeha, kad ga pukne istina će plakati od očaja kao narcisoidna rana za narcisoidni narod.

Pukla je njega istina odavno, zato se i preserava na ovakvim temama gdje mu je jedini argument postaviti što više smajlića.

 

[Gledston]

Hrvatsko Kraljevstvo nastalo je krunidbom prvog hrvatskog kralja Tomislava (vladao otprilike od 910. do 928. godine) koji se prema legendi okrunio na Duvanjskom polju, a spominje se kao kralj 925. godine. Za njegovih nasljednika izbijaju dinastičke borbe, potom slijedi mirna i čvrsta vladavina Stjepana Držislava, ponovne dinastičke borbe, te vladavina Petra Krešimira IV. i Dmitra Zvonimira. Hrvatsko Kraljevstvo izgubilo je posljednjeg hrvatskog vladara 1097. godine kada je u Bitki na planini Gvozd poginuo posljednji hrvatski kralj Petar Svačić. Unatoč tomu, Hrvatska dobiva stranog vladara tek 1102. godine kada hrvatsko plemstvo prihvaća ugarskog kralja Kolomana za hrvatskog vladara.
_---------------------------
Trajali ste sto godina dok su tim kamenjarima trčali gologuzani,gladni i bedni.Pustite vi srpsku istoriju,Careve,Kraljeve,daleko je to od vas.
Jedino čime se možete ponositi je Jasenevac,to je slika i prilika vas i vašeg bitisanja na Balkanu.

Зар није краљ Томислав победио бугарску војску која је припојила целу Србију?

 

[Veliki grešnik]

Pukla je njega istina odavno, zato se i preserava na ovakvim temama gdje mu je jedini argument postaviti što više smajlića.

Istina,razmenjivala tri stranca neke gvozdene krune,proglašavali se kraljevima vrleti i gudura gde nije bilo žive duše sem zmija i guštera,to trajalo stotinak godina i to je svetla istorija.


Samo mi nije jasno otkuda vam obraz da se bavite Srbijom a jedino ćete ostati zabeleženi po Jasenovcu u svetskoj istoriji.

 

[Kataphraktoi]

Prvorazredni istorijski izvor: Jovan Kinam (Ioanis Cinnami); preuzeto iz Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije; period u kome Bosnom vlada ban Borić.

1150. godine. Drugi pohod cara Manojla protiv Raške

• "A iduće godine, već pred kraj ljeta, kada putevi za Srbiju postaju najpogodniji za vojsku koja napada, jer tada drveće već počinje da gubi lišće, skupi vojsku kod Niša. Saznavši tu da se iz Peonije šalju snage Dalmatima u pomoć postara se da vojska pređe preko zemlje nazvane Longomir da bi se Peonci, koji su napredovali s desne strane, sukobili s romejskom vojskom. Kad stiže blizu Save odatle zaokrenu prema drugoj rijeci po imenu Drina koja izvire negdje odozgo i odvaja Bosnu od ostale Srbije. Bosna nije potčinjena arhižupanu Srba nego narod u njoj ima poseban način života i upravljanja ... "

1154. – 1155. godine. Borbe oko Braničeva i Beograda

• "A kralj Peonije, pošto još nije saznao ništa od onog što se Androniku dogodilo, sakupivši vojsku od Čeha, Saksonaca i mnogih naroda, pristupi opsadi Braničeva ohrabren, mislim, onim o čemu se Andronik s njim bio dogovorio. Saznavši za ovo, car se zaprepastio zbog te vijesti i čudio se nevjernosti Huna što bez ikakvog razloga prenebregnuše svoje skorašnje zakletve. ... Ali, kad vidješe da se rijeka izlila krenuše prema Beogradu. Kad car vidje ovo i dozna da se Borič, egzarh dalmatske zemlje Bosne, našavši se među saveznicima peonskog vladara, vraća u svoju zemlju, on odabra najhrabriji dio svoj vojske i posla ga da ide da se bori protiv Boriča.

Dalmati u tekstu su sinonim koji vizantijski izvori koriste za Srbe.

 

[dragon x]

Kako dosadno, po običaju skačeš sam sebi u labrnju. Dovoljno je usporediti što je bilo tih godina da se vidi pravo stanje. Bosna je 1250-tih komadić zemlje u Podrinju, pod ugarskom vlašću i hrvatskim banovima.
Spominjanja Srba je sporadično kod stranaca koji ne znaju o čemu točno pišu. Valjda bi onda bilo više spominjanja srpstva Bosne pa i samih Bosanaca.

Ne prdi lažove. Trebalo bi te banovati a labrnja ti je u oca.

 

[dragon x]

Tvrtko je bio katolik kao i svi ostali Kotromanići. Nitko ozbiljan na kugli zemaljskoj to ne negira.

Negiraš li njegovu titulu kralj "Srbljem"?

 

[Khal Drogo]

Зар није краљ Томислав победио бугарску војску која је припојила целу Србију?

Извор?

 

[Kataphraktoi]

Tibor Živković, najveći evropski i svetski autoritet po pitanju ranog srednjeg veka prostora Balkana, vizantijskih izvora i etnogeneze Srba i Hrvata.
Bukvalno niko ne može slovo da mu odbije.

"Sledeći podatak franačkih anala odnosi se na 822. godinu, kada je Ljudevit Posavski, posle propasti ustanka protiv Franaka, napustio Sisak i utočište potražio kod Srba, „naroda koji drži veliki deo Dalmacije".
O ovoj kratkoj vesti pisali su mnogi, a među njima trebalo bi izdvojiti S. Prvanovića i Nadu Klaić. Naime, S. Prvanović je zaključio da je Borna, knez Gačana i Timočana, prešao iz istočne Srbije u Dalmatinsku Hrvatsku, gde se stavio pod franačku zaštitu, zaključivši, pomalo ishitreno, da su Gačani a samim tim i Borna zapravo Srbi.
Nada Klaić je smatrala da je Ljudevit Posavski pobegao kod Srba koji su živeli oko današnjeg Srba u Lici i koji su zapravo bili srpsko ostrvo u hrvatskoj državi.
Na svu besmislenost ovakvog tumačenja ove vesti stoje reči samoga Ajnharda, koji kaže da taj narod Srba drži velik deo Dalmacije (magnam Dalmatiae partem), a za tako mali prostor oko Srba ne bi se moglo reći da predstavlja „veliki deo Dalmacije".
Dalmacija pomenuta kod Ajnharda odnosi se na Dalmaciju u rimskom smislu jer oblast u blizini Siska savim sigurno ne može da se posmatra kao grad dalmatinskoj obali ili na njenom neposrednom zaleđu.

Dakle, slede li se dosledno Ajnhardove reči, izlazi da su Srbi živeli u dubini rimske Dalmacije koja se inače prostirala sve do današnje zapadne Srbije (Čačak). Samo tako mogu da se shvate letopiščeve reči da je u pitanju „veliki deo Dalmacije". Drugi, onaj manji deo, znamo da su držali Hrvati, već na osnovu pisanja Konstantina Porfirogenita.

Obično se u hrvatskoj istoriografiji smatra da se Ljudevit iz Siska zaputio na jug i dolinom Une dospeo u Srb. Ovakvo, inače nedopustivo prekrajanje izvora koji jasno kaže „kod Srba", znači da je Ljudevit hrlio u ruke svog neprijatelja i franačkog saveznika. Ipak, uprkos ovoj nelogičnosti, I. Goldštajn smatra da je Ljudevit pobegao u Srb a ne kod Srba, ostavljajući nerazjašnjenim kako to da Ljudevit beži u Srb, koji je u okviru dalmatinske Hrvatske, gde u tom trenutku vlada knez koji je franački saveznik a samim tim Ljudevitov neprijatelj.
Prirodnije bi bilo razmisliti o mogućnosti da se Ljudevit niz Savu spustio prema Srbima u Posavini. Rečni put mu je svakako bio mnogo brži i jednostavniji. Ostaje samo sporno koliko nizvodno Savom je otpočinjala zemlja Srba.

Pomenuli smo već da je S. Ćirković upozorio da je zapadna granica Usore išla do Vrbasa, a da je sama Bosna bila okružena ostalim delom Srbije. Dalje, prema zapadu, preko Vrbasa, na srednjem toku je bila hrvatska županija Pliva oko istoimene reke, a severozapadno od nje župe pod upravom hrvatskog bana (Lika, Krbava, Gacko).

U tom slučaju ušće Vrbasa u Savu predstavlja krajnju severozapadnu granicu Srbije. Što se tiče prostora severoistočne Bosne, Porfirogenit kaže da se u Srbiji nalazi grad Salines, odnosno današnja Tuzla, pa je tako jasno da je ovaj prostor takođe za savremenike bio Srbija.

Dalje, uzvodno Savom, sve do ušća Vrbasa bio je, kako smo već upozorili, prostor Srbije. Time bi najveći deo bosanskog Posavlja bio u Srbiji."

 

[Khal Drogo]

Negiraš li njegovu titulu kralj "Srbljem"?

Ако очекујеш да је овај примјерак домољуба баш закржљалих можданих вијуга способан одговорити на питање, шта да ти кажем, имаш преамбициозна очекивања.

 

[Krishna]

Diskutabilno, cak je i Kotromanic verovatno stranog porekla. Jedno DNK analiza ostataka moze da resi dilemu

Kotromanići su navodno I2-PH908, što je najčešći haplotip u Srba i drugih jugozapadnih Slovena izuzev Slovenaca.

 

[Kataphraktoi]

Tibor Živković - O severnim granicama Srbije u ranom srednjem veku

"U prilog ovakvom tumačenju severne srpske granice Konstantin Porfirogenit kratko beleži da se Srbija na severu graniči sa Hrvatskom. Doslovce tumačena, ova vest upućuje na prostor južno od reke Save, s tim što se Dalmatinska Hrvatska, sledi li se Konstantin Porfirogenit, nije prostirala severno od ove reke.
U istoriografiji se smatra da ovo „sever" treba razumeti kao „severozapad".

Istina je da Hrvatska pod knezom Krešimirom, naslednikom Trpimirovim, doživljava velik vojni uzlet koji beleži Porfirogenit navodeći ogroman broj vojnika koje je Hrvatska bila u stanju da opremi, pa bi ona možda tada mogla da objedini i oblasti između Save i Drave postajući tako severni sused Srbije.

Ipak, od ovog broja vojnika, koji je svakako mnogo uvećan, i konstrukcije o mogućem širenju oblasti pod hrvatskim knezom, važniji je podatak o hrvatsko-bugarskom sukobu iz 926. godine, kada su Bugari potučeni.

Pravac bugarskog prodora je nepoznat. On je mogao teći iz Srbije, koja je tada bila pokorena, ili preko Slavonije, što je teško izvodljivo jer su se tamo od 896. godine učvrstili Ugri.

Dakle, sukob Bugara i Hrvata odigrao se po svoj prilici negde u današnjoj zapadnoj Bosni. Bugarsko prisustvo u okolini Beograda 886. godine, a sasvim izvesno i za vreme Simeona do 927. godine, nesporno je, pa bi u tom slučaju severna srpska granica išla od ušća Vrbasa do ušća Drine, ukoliko ne i istočnije prema Beogradu."

 

[Urvan Hroboatos]

Tibor Živković, najveći evropski i svetski autoritet po pitanju ranog srednjeg veka prostora Balkana, vizantijskih izvora i etnogeneze Srba i Hrvata.
Bukvalno niko ne može slovo da mu odbije.

"Sledeći podatak franačkih anala odnosi se na 822. godinu, kada je Ljudevit Posavski, posle propasti ustanka protiv Franaka, napustio Sisak i utočište potražio kod Srba, „naroda koji drži veliki deo Dalmacije".
O ovoj kratkoj vesti pisali su mnogi, a među njima trebalo bi izdvojiti S. Prvanovića i Nadu Klaić. Naime, S. Prvanović je zaključio da je Borna, knez Gačana i Timočana, prešao iz istočne Srbije u Dalmatinsku Hrvatsku, gde se stavio pod franačku zaštitu, zaključivši, pomalo ishitreno, da su Gačani a samim tim i Borna zapravo Srbi.
Nada Klaić je smatrala da je Ljudevit Posavski pobegao kod Srba koji su živeli oko današnjeg Srba u Lici i koji su zapravo bili srpsko ostrvo u hrvatskoj državi.
Na svu besmislenost ovakvog tumačenja ove vesti stoje reči samoga Ajnharda, koji kaže da taj narod Srba drži velik deo Dalmacije (magnam Dalmatiae partem), a za tako mali prostor oko Srba ne bi se moglo reći da predstavlja „veliki deo Dalmacije".
Dalmacija pomenuta kod Ajnharda odnosi se na Dalmaciju u rimskom smislu jer oblast u blizini Siska savim sigurno ne može da se posmatra kao grad dalmatinskoj obali ili na njenom neposrednom zaleđu.

Dakle, slede li se dosledno Ajnhardove reči, izlazi da su Srbi živeli u dubini rimske Dalmacije koja se inače prostirala sve do današnje zapadne Srbije (Čačak). Samo tako mogu da se shvate letopiščeve reči da je u pitanju „veliki deo Dalmacije". Drugi, onaj manji deo, znamo da su držali Hrvati, već na osnovu pisanja Konstantina Porfirogenita.

Obično se u hrvatskoj istoriografiji smatra da se Ljudevit iz Siska zaputio na jug i dolinom Une dospeo u Srb. Ovakvo, inače nedopustivo prekrajanje izvora koji jasno kaže „kod Srba", znači da je Ljudevit hrlio u ruke svog neprijatelja i franačkog saveznika. Ipak, uprkos ovoj nelogičnosti, I. Goldštajn smatra da je Ljudevit pobegao u Srb a ne kod Srba, ostavljajući nerazjašnjenim kako to da Ljudevit beži u Srb, koji je u okviru dalmatinske Hrvatske, gde u tom trenutku vlada knez koji je franački saveznik a samim tim Ljudevitov neprijatelj.
Prirodnije bi bilo razmisliti o mogućnosti da se Ljudevit niz Savu spustio prema Srbima u Posavini. Rečni put mu je svakako bio mnogo brži i jednostavniji. Ostaje samo sporno koliko nizvodno Savom je otpočinjala zemlja Srba.

Pomenuli smo već da je S. Ćirković upozorio da je zapadna granica Usore išla do Vrbasa, a da je sama Bosna bila okružena ostalim delom Srbije. Dalje, prema zapadu, preko Vrbasa, na srednjem toku je bila hrvatska županija Pliva oko istoimene reke, a severozapadno od nje župe pod upravom hrvatskog bana (Lika, Krbava, Gacko).

U tom slučaju ušće Vrbasa u Savu predstavlja krajnju severozapadnu granicu Srbije. Što se tiče prostora severoistočne Bosne, Porfirogenit kaže da se u Srbiji nalazi grad Salines, odnosno današnja Tuzla, pa je tako jasno da je ovaj prostor takođe za savremenike bio Srbija.

Dalje, uzvodno Savom, sve do ušća Vrbasa bio je, kako smo već upozorili, prostor Srbije. Time bi najveći deo bosanskog Posavlja bio u Srbiji."

Živkovića cijenim, no ovo je obično žongliranje.

Tko uopće ozbiljno može misliti da je dio - samo dio- jedne Einhardove rečenice empirijski točan, posebice kad ovaj sam kaže, bez ikakvih specifikacija, da je "čuo" da....

Sprdnja.

I 700 godina nakon Einharda ljudi su mislili da su došli u Indiju kad su naletjeli na Ameriku, držali su da antipodi hodaju s glavama prema "dolje", u doba Marca Pola u 14. st. nisu vjerovali u postojanje nafte i smatrali su da u Aziji žive neki mješanci ljudi i životinja.

Einhardova polurečenica bi imala neku težinu da od tih Soraba ima ikakvih materijalnih ostataka, neki njihov zapis sačuvan u prijepisima, neka građevina ili bilo što slično.

No nema baš ništa.

Od prednemanjićke kuture nema doslovno- ništa. Humsko-dukljanska se tu ne broji.

No veći je problem što su praktički svi ti stari izvori nepouzdani, i teško da ima ičega pouzdanijega do 12.-13. st.

 

[Kotromanicev sin]

Tvrtko je bio katolik kao i svi ostali Kotromanići. Nitko ozbiljan na kugli zemaljskoj to ne negira.

Повеља из 1382.:


„удостојен бијах вијенца и части и скиптра царскога првих мојих родитеља светих, господе српске, краљева и царева, и слиједим њихов живот и вјеру, и правилом (законом) царским све недостатке исправљајући и извршавајући у земљама богодарованог ми краљевства."


https://www.academia.edu/3678294/Po..._supprime_un_lieu_de_vente_du_sel_a_Sutorina_


Ово је Стефан Твртко изјавио пуних пет година након своје крунидбе од стране милешевског православног митрополита.

Ово је сасвим довољно да буде јасно које је вјероисповјести био.

 

[dragon x]

Ако очекујеш да је овај примјерак домољуба баш закржљалих можданих вијуга способан одговорити на питање, шта да ти кажем, имаш преамбициозна очекивања.

Preambiciozno, nema se šta drugo reći.

 

[Urvan Hroboatos]

Sve ovo pokazuje komplekse inferiornosti, napose srpske (a i muslimanske).

Dakle važniji narodi u povijesti doživjeli su znatnu redukciju povijesti kad se ozbiljno počelo istraživati.
Npr., kod Židova tradicionalno povijest počinje s Abrahamom -4000 g. (Adama i Evu nitko osim luđaka ne uzima ozbiljno, kao ni potop i sl.). No, sad je prevladavajuće mišljenje, na temelju arheologije i tekstualne kritike, da njihova povijest počinje 1000 godina kasnije, s jahvističkim kultom u doba Davida -3000 g.

Većina je mišljenja da je David postojao, oko 1000. pr.n.e., (iako je sve o njemu povijesni roman), kao i kronologija ostalih priča.

Pseudopovijesne priče (Abraham, Isak, Josip u Egiptu, Mojsije,..) skoro sigurno su bajke. Manj idio povjesničara drži da bi u njima mogao biti trag nekih istinitih događaja- iako samo trag, dok većina misli da su fikcija, kao većina zbivanja iz Homerove "Ilijade".

I tako ode 1000 godina u prah, a još više s Kinezima.

I toliko o znanstvenosti historiografije glede mutnih razdoblja i postraničnih priča i legendarnih prepričavanja.