Teorije o poreklu Srba

[Hrastovnik]

Ај докажи то....

Da li su Kelti prije dosli na Britansko polustrvo i Irsku, ili su prije toga boravili na Balkanu i istocnoj Evropi?

Pogledaj ovo: http://forum.krstarica.com/showthread.php/375482-Ahil-sa-srpskim-ocilima/page15

Ove ruine nalaze se kod Ljubinja u Hercegovini. Ciji je znak nad kapijom? Anticki grcki garant nije. Rimski? Nije, ne moze biti! Pa ciji je?

 

[supertruper]

To je znak arijanske ranohriscanske zajednice. Vise o njihovim građevinam i boravku na teritoriji današnje Srbije i RS (BiH) možeš saznati u knjizi Srpski stari vek

 

[Hrastovnik]

To je znak arijanske ranohriscanske zajednice. Vise o njihovim građevinam i boravku na teritoriji današnje Srbije i RS (BiH) možeš saznati u knjizi Srpski stari vek

A sta su Srbi do arijanci? Isti takvi motivi su na steccima za koje se namjerno pogresno tvrdi da su proizvod "bogumila".

 

[VoSlavu]

Ne misli na arijevce( indo-evropljane ) već na arijance(Hrišćani koji su pratili učenje Arija)
http://sr.wikipedia.org/wiki/Аријанство

 

[menjam.se]

Пази, то кажеш Храстовнику који је српскословенски православни запис INЦI (IИСУС NАЗАРЕЋАNИN ЦАР IУДЕИСКИ) на митрама наших владика кроз неколико страница пљувао као "папски", јер "Sta znaci INUI???"

 

[Hrastovnik]

Ne misli na arijevce( indo-evropljane ) već na arijance(Hrišćani koji su pratili učenje Arija)
http://sr.wikipedia.org/wiki/Аријанство

I bilo ih je toliko mnogo da su po Rimskoj imperiji tvrdjeve gradili!? Arijevci sa vojskom, arhitektama, kamenorescima, zidarima i masovnom radnom snagom podizu tvrdjave po teritoriji Rimske imperije i ukrasavaju glavne kapije motivima istim kao na steccima!? Ljudi, da li vi uopste razmisljate?

 

[Hrastovnik]

A sta su Srbi do arijanci? Isti takvi motivi su na steccima za koje se namjerno pogresno tvrdi da su proizvod "bogumila".

Zaboravio sam napisati da je jedan od ovih kamenova keltski (srednji), a dva su sa biljega koje vatikanska skola nazva steccima.

 

[Hrastovnik]

Пази, то кажеш Храстовнику који је српскословенски православни запис INЦI (IИСУС NАЗАРЕЋАNИN ЦАР IУДЕИСКИ) на митрама наших владика кроз неколико страница пљувао као "папски", јер "Sta znaci INUI???"

INUI nije INЦI

Oni znaci oko krsta cak nisu ni slova, nije ni INUI, nego simboli. Sta znaci INUI pitao sam mnogo ranije dok nisam nasao ovu veliku sliku:

http://forum.krstarica.com/showthread.php/357818-Гностицизам-једно-виђење-хришћанства/page6

I drzimo se teme, vatikanac!

 

[menjam.se]

vatikanac!

Мурш од мене, лудак!

 

[korkanj]

INUI nije INЦI

Oni znaci oko krsta cak nisu ni slova, nije ni INUI, nego simboli. Sta znaci INUI pitao sam mnogo ranije dok nisam nasao ovu veliku sliku:

http://forum.krstarica.com/showthread.php/357818-Гностицизам-једно-виђење-хришћанства/page6

I drzimo se teme, vatikanac!

hahahahaha vatikanac ahahaha

 

[korkanj]

INUI nije INЦI

Oni znaci oko krsta cak nisu ni slova, nije ni INUI, nego simboli. Sta znaci INUI pitao sam mnogo ranije dok nisam nasao ovu veliku sliku:

http://forum.krstarica.com/showthread.php/357818-Гностицизам-једно-виђење-хришћанства/page6

I drzimo se teme, vatikanac!

Pa zar ti nije poznato rode da se vatikanci ne mogu drzati ne samo teme vec i svega ostalog
uzdravlje

 

[Bajo Pivljanin]

I bilo ih je toliko mnogo da su po Rimskoj imperiji tvrdjeve gradili!? Arijevci sa vojskom, arhitektama, kamenorescima, zidarima i masovnom radnom snagom podizu tvrdjave po teritoriji Rimske imperije i ukrasavaju glavne kapije motivima istim kao na steccima!? Ljudi, da li vi uopste razmisljate?

Мање-више су сва германска племена покрштена прво у аријанство, па тек онда у правоверје (чини ми се да су само Франци примили правоверје испрва). Тако да - да, било их је толико да су градили зидове и имали војске и тако даље.

 

[korkanj]

evo nekih korisnih dokumentaraca

The True Origins of Human History - Part 1
1066 The Battle of Hastings u ovoj bitki kod Hejstingsa 1066 Anglo Saksonci su imali najboljeg i odvaznog ratnika po imenu HEART RADA (sami presudite odakle ime RADA) bio je poznat po vestom baratanju sa sekirom i on je zadnji pao u ovoj bitci braneci svoga kralja koji je vec bio mrtav
HEART RADA =SRCE RADA=RADOVO SRCE prevedite kako hocte
uzdravlje

 

[Hrastovnik]

Мање-више су сва германска племена покрштена прво у аријанство, па тек онда у правоверје (чини ми се да су само Франци примили правоверје испрва). Тако да - да, било их је толико да су градили зидове и имали војске и тако даље.

A koja su germanska plemena nastanjivala Hercegovinu u vrijeme arijanizma pa su ih Rimljani pistili da podizu tvrdjave?

 

[Hrastovnik]

Zmajevi sa stecaka

Sarmatsko-dacki zmaj

Grb Balsica

Keltski zmajevi sa ocilima u dnu biljega ("stecka").

Keltski zmaj

Evo ocigledni dokaz iz vremena Nemanjica, iz vremena kralja Milutina, da su tadasnji Srbi pamtili svoje skitsko-sarmatske korijene jer i dalje koriste svoje stare simbole:

Novac kralja Milutina. Obratimo paznju na zezlo (skiptar).

Lijevo od zezla je ovakav Skito-dacanski (dacki) zmaj (zmaj je nagovijesten i sa desne strane zezla, samo je zaklonjen figurom). Zezlo sa Milutinovog novcica skoro je istovjetno ovom zezlu sa stecka iz okoline Niksica (iznad zezla je krug kao simbol Sunca).

Zmajevi sa srednjevjekovnog decanskog prestonog krsta.[/quote]

Zmajevi i na novcu despota Jovan Olivera (14. vijek)

Skito-sarmatski (dacki) zmaj na starom ikonostasu

Srbi su skitsko-sarmatsko pleme.

 

[Hrastovnik]

Svastike sa biljega (stecaka).

Okolina Svrljiga, II-IV vijek: zmajeve glave na svastici kao na suncanom simbolu.

Obratite paznju na zezlo (drvo zivota) na desnoj strani slike i uporedite sa drvetom zivota sa markiranog biljega ili stecka (dole):

Drvo zivota sa stecka (ovakvo zezlo i istu krunu ima i bosanski kralj Tvrtko)

Ko su Srbi? Srbi su jedno pleme Skito-Sarmata, ustvari su sve grupe Skito-Sarmata drevna srpska plemena.

Nije li ovo C? Moglo bi biti!

 

[Hrastovnik]

Zmajevi sa mramora (biljega ili "stecaka")

 

[rogi-mash]

sobzirom sa istoriju pishu pobednici nebi me cudilo da su ovi nashi falsifikovali nashe poreklo.ali neka mi neko objasni kako mi i rusi imamo isti dnk(neki marker ili kako god) i plave,zelene ochi svetao ten icak i plavu kosu???

 

[Bajo Pivljanin]

A koja su germanska plemena nastanjivala Hercegovinu u vrijeme arijanizma pa su ih Rimljani pistili da podizu tvrdjave?

Готи? И нису Римљљани њих пуштали, већ су они пуштали Римљане. Крајем 4. и почетком 5. века разна германска племена полако али сигурно комадају западни део римског царства.

 

[korkanj]

Najstarije srpsko poreklo


Napred je navedeno da su haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici jedni od najstarijih dokumenata ljudske civilizacije, stari preko sedam hiljada godina i da se u njima pominje ime Srbin. Po nekim naučnim teorijama nastanak ljudskih naselja određuje se za razne krajeve u razna vremena. Po drugima smatra se da su prva naselja nastala u srednjoj Aziji, odakle su se narodi dalje vremenom raseljavali. Po takvoj tvrdnji za Srbe se smatra da su ogranak arijskog, ili indo-evropskog soja, kome pripadaju i romanski, keltski i germanski narodi. Za taj dokaz uzima se isti jezik svih slovenskih naroda, proizašao iz prasrpskog jezika indo-azijskog porekla.


Veliki je broj naučnika koji Indiju smatra srpskom prapostojbinom. Svi se oni slažu da su seobe Srba iz Indije započele pre šest do sedam hiljada godina i da su trajale oko hiljadu godina. Jedan od zagovornika srpskog porekla iz Indije je i dr. Nenad Đorđević, koji u svojoj obimnoj studiji “Istorija Srba” dokazuje da i mi pripadamo indo-evropskom stablu. On tvrdi da Srbi od svog postanka nose svoje ime. Postoji teorija da su se prve seobe Srba odvijale u pravcu kretanja sunca, od istoka ka zapadu.

Za kolevku svih evropskih naroda smatra se Indija, odakle su seobe za zapad započele pre petnaest hiljada godina. Dokaz tome su mnogobrojne reči u sanskritskom jeziku, istog značenja kao i na srpskom, a zabeležene su pre više od tri hiljade godina. Kao prva istorijska zabeleška je reč Serbh što ima značenje rodbine, semena i kolena. I u današnjim jezicima, indijskom i srpskom ima mnogo reči istovetnog značenja. Evo nekih:

agan - oganj; bagas - bog; brath - brat; bhala - bela; chata - četa; deti - dete; div - div; dina - dan; dasa - deset; dama - dom; girja - gora; grad - grad; iskra - iskra; kada - kada; kuta - kuća; lip - lep; lot - ljut; laghi - laki; ljubhva - ljubav; matr - mater; mala - mali; more - more; mil - mili; nabas - nebo; nava - novi; paraha - prah; prati - protiv; panca - pet; pena - pena; rabh - rob; rosa - rosa; sa - so; sila - sila; sas - sest; stan - stan; sabha - soba; stala - stol; tata - tata; ta - taj; tvar - stvar; trasti - tresti; trang - trag; tamas - tama; tri - tri; trijdosa - trinaest; tada - tada; vrt - vrt; vicur – veče; vatara - vatra; vi - vi; vas - vas; viva - živi.

U sanskritskom jeziku imena rodbine su potpuno identična srpskim, kao: tata, nana, brat, prija, sestra, strina, svekar, svekrva, dever, kum, svastika. Postoji istovetnost i mnogih drugih reči kao: guvno, hlad, stoka, goveče, jama, apsara, mana, raka, jad, med, guditi i druge. Ima ih svakako još. Drugi dokaz porekla Srba vezan za Indiju su običaji, koji su veoma slični kod oba naroda, na primer: otmica devojke, unošenje i palenje badnjaka, gatanja, motivi na vezovima i nadgrobnim spomenicima, društveno i državno uređenje i mnogi drugi. Čak su kod Srba bili sačuvani i običaji spaljivanja mrtvih. Reči župa i župan u srpskom i kod Indusa imaju značenje udruženja ili zadruge, a u sanskritskom znače povezivanje. Engleski pisci isticali su istovetnost indijskih i srpskih društvenih jedinica, opština, koje su u ono vreme bile najdemokratskiji oblik društva, sačuvanih u Srbiji do danas. Makarov je zapisao mnoga imena srpskih staništa, koja su ostala do dana današnjeg: Indostan, Avganistan, Kurdistan, Radžastan i jos mnoga druga.


Nisadeš, divni i nepristupačni vrh, stan bogova po indijskoj religiji, bio je prva srpska postojbina. Citat iz Ritera, na strani 29, glasi: “Sa vrha Mera (brdo u Indiji) pružaju se njegove grane kao Himavat, Henakutaš, Nisadeš, na kojima je živeo surovi i odeven u odelo od kože narod Serba ili Srba”. Znači da su Srbi prvobitno živeli na prostorima između himalajskih i hindokuskih planina, preko šest hiljada godina pre Hrista. Ruski istoričar Moroskin ističe da su ostali narodi bili zavidni prema Srbima, koji su nastanjivali oblast Dunaj u Indiji. On takođe navodi da su u unutrašnjosti Indije bile države Prazija, Gangazija i Sarbarska (Srpska), a u primorskom delu oblast koja se zvala Panovska. O postojanju te dve srpske države nađeni su zapisi kod Aleksandra Velikog. To ukazuje na mogućnost da imena Dunava i Panonije nose takođe poreklo iz Indije (ili obratno). I u indijskim geografskim kartama ima imena srpskog značenja: Srba, Sobrana, Čarnigor, Belospor, Kovilje, Žitomir, Mala Bara, Bela Zora, Grad, Careva, Pramen, Mlava, Drvar, Borac, Zagore, Sivonje, Ravnagora, Borje, Dub, Veselgrad, Timok, Sarbatu, Srbistan, Morava, Drava, Kotor, Srbalj i druga. Po Moroskinu, Srbi su ziveli u Indiji nekoliko hiljada godina pre iseljavanja u srednju Aziju, a zabelezena su masovna seljenja pre 5.000 godina. Iz svega proizlazi da se o poreklu Srba u Indiji može govoriti kao o periodu od oko osam hiljada godina ili još više. Masovna iseljavanja iz Indije prouzrokovana su pojavom kuge, koja ih je brojčano gotovo prepolovila, kao i najezdom crnih naroda sa juga koji, su ih nemilosrdno pljačkali.

 

[korkanj]

Po Moroskinu prvi ogranak Srba iselio se iz Indije u pravcu Mesopotamije, oko reka Eufrata i Tigra, gde su osnovali svoju Novu Sabarsku državu, na tlu današnjeg Iraka. Tamošnji gradovi nazvani su srpskim imenima, a o istima postoje i dan danas neka svedočanstva. Dolazak Srba u Mesopotamiju datira oko tri hiljade godina pre Hrista i tu su se zadržali najmanje oko jedan milenijum. Od tih Srba potomci su se proširili u Malu Aziju, a nešto kasnije odatle su prešli i u Evropu. Delimično su se nastanjivali i u Egiptu. Posle smrti faraona Pepija II, ti Srbi zavladali su područjem koje su naselili i ta njihova vladavina trajala je od 2261. do 2052. godine stare ere. Tu teoriju zastupa i francuski egiptolog Masper Gaston, koji kaže da su Srbi iz Sarbarske stigli u Afriku u tri navrata. Gaston svoju tvrdnju zasniva na srpskim natpisima na egipatskim piramidama i kamenim spomenicima. Srbe su Egipćani nazivali “kraljevi pastira”, a vladali su Donjim Egiptom. Ovo je u potpunoj saglasnosti sa izučavanjima našeg istoričara Stojana Boškovića, koji u “Istoriji sveta” piše kako su Egipćani podizali ustanke protiv srpskih vladara u Donjem Egiptu. Fransis-Maria Apendini piše da su Srbi neko vreme gospodarili Sirijom, odakle su napadali Egipat. Za takozvani “čudesni” period Egipta označava se porobljavanje od strane nekih stranih naroda i vladavine izvesnog Arse (ime mu je pisano ćirilicom APCA). Za taj “čudesni” period Fransisko-Maria Apendini kaže da su to narodi došli iza Kaspijskog jezera, koji su najratoborniji narod, a vladali su dugo vremena Egiptom i Sirijom i zvali su se Srbi.

Prvi doseljenici u Evropu zadržali su se na Balkanskom poluostrvu, dok su u manjim grupama otišli do Italije pa čak i do Spanije, 3000 godina pre Hrista. Prvo srpsko doseljavanje na Balkan dogodilo se oko tri do četiri hiljade godina pre Hrista. Šafarik tvrdi da se ni za jedan evropski narod osim Srba, ne može dokazati poreklo iz Indije, a za Srbe za to postoji istorija. Čak su i u baskijskom rečniku nađene reči srpskog naziva: gora i gori (ono što gori), kao i mnoge druge. Nađen je čak podatak da u jeziku Baska ima 30-40% reči srpskog značenja. Miloš Milojević, u delu gde piše o životu Srba u Francuskoj i Danskoj, gde i danas postoje geografski toponimi srpskog značenja, navodi da je tokom velikih progona Srba stradalo 30 do 60 miliona Srba u Evropi. On takođe navodi srpska boravišta u Holandiji i Belgiji i da se je Amsterdam nekada zvao Slavengrad. A kada je dr. Olga Luković-Pjanović došla u Francusku, izvesna dama Hermina joj je ispričala priču svojih roditelja, po kojoj su Srbi vladali u Alzasu, što Olga tada nije znala. Međutim, kasnije je to utvrdila kao istinito i nije mogla oprostiti svojim profesorima istorije koji je tome nisu naučili, a još više Srpskoj akademiji nauka koja o tim stvarima permanentno ćuti.

Drugi ogranak Srba iz Indije krenuo je prema Kaspijskom moru i planinama Kavkaza, gde su osnovali domovinu 2.560 godina pre Hrista i nazvali je Serbanija. Tu su se zadržali nekoliko vekova, sve dok ih odatle nisu potisli novi osvajači.

Treći srpski ogranak usmerio se pored kitajskog carstva (Kine), u pravcu severa i nastanili su se u Sibiriji, gde su osnovali državu Sirbidija ili Sirbija 3.200 godina pre Hrista. Od te reči Sirbija postala je današnja reč Sibirija.

Seobe drugog i trećeg ogranka Srba trajale su takođe oko hiljadu godina, a započele su gotovo istodobno sa prvim ogrankom, prema tome zaposeli su svoje nove postojbine oko dva do tri milenijuma pre Hrista. Dok su se selili usput su pretežno ratovali, osvajajući nove prostore za sopstveni opstanak, ali su takođe i mnogo stradali. Najviše Srba izginulo je u dugotrajnim borbama sa Kitajcima, Hunima i Mongolima.

Dubrovčanin Mavro Orbini pisao je da su ti Srbi, koje je on nazivao Slavjanima, poreklom od Jefeta, sina Nojeva, naseljavali dve stotine pokrajina od Azije preko Evrope. Njegova knjiga “Kraljevstvo Slovena” (iz 1601. godine) prevedena je na srpski tek 1968. godine i to bez prevoda prvog dela od 248 stranica, u kojima autor piše o ranijim srpskim kraljevstvima od pre Rimskog carstva. Iz zaključaka Mavra Orbina proizlazi da je dinastija Nemanjića poslednja srednjevekovna srpska dinastija. Jovan Rajić piše da su stranci srpsko ime izveli iz imena reke Zebris (ili Serbis), koja teče između Eufrata i Tigra. I zaista, ta reka se i danas tako zove. I danas u persijskom jeziku postoje brojne reči istovetnog značenja kao u srpskom. Evo nekih: bog-bog; zemo-zemlja; zima-zima; žena-žena; berezo-brzo; mislj-misao; zarja-zora; medo-med; noć-noć; paurvi-prvi; dva-dva; tri-tri; četvere-četiri itd. I u jevrejskom i jermenskom jeziku takođe postoji dosta srpskih reči, sto su jevrejski istoričari uzimali za utvrđivanje svoga porekla preko Jefeta, sina Nojevog.

 

[korkanj]

Srbi su ostavili svoja imena gde god su živeli. Evo nekih: jezero Srbonis u Siriji, Serbetes, mesto u Mauritaniji, Serbanica (ili Srbica) na crnomorskoj obali, Serberion na ušću reke Don, Sarbakon na Krimu, Sorbhag u Iranu, Serbka u Indiji, Sarbinovo u Ukraini, Serban-voda u Poljskoj, Serbia u Rumuniji, Serbin u Grčkoj, Sarbiodunum na Sardiniji, Sarbat reka u Turskoj, u doba kada Turci jos nisu živeli na svojim sadašnjim teritorijama. Za Srbe istoričari kažu da su živeli u čitavoj Evropi i nisu imali potrebe da se pripremaju za ratovanja. Profesor Miomir Jović utvrdio je da se seoba Srba iz Indije odigrala 4.500-4.000 godina pre n.e. A Ognjen Radulović, u Traganjima za korenima Srba, navodi da su iz svoje prapostojbine Indije Srbi krenuli pre šest hiljada godina, usmerivši se u tri pravca, od kojih je jedna grupa nakon kraćeg zadržavanja u Mesopotamiji stigla i u doline faraona.

Grčki istoričar Strabon pisao je da su u zapadnoj Aziji po planinskim predelima živeli Srbi, ili Brđani, koji su se odlikovali rusom kosom i plavim očima. O istima postoje napisi i ruskog istoričara Mihaila Lomonosova. Dubrovčanin Ivan Gundulić pevao je o slavnoj Troji:

Pri moru uprav srpskih strana u pržinah pusta žala

Leži Troja ukopana, od grčkoga ognja pala.



A Car Dušan postavljao je svoga namesnika u Maloj Aziji baš u oblasti Troje.

Olga Luković-Pjanović piše, u drugoj knjizi “Srbi narod najstariji”, strana 59, kako je “Chicago Tribune” 19. Februara 1981. godine objavio vest da je otkopana kineska najstarija mumija koja je bila plava žena, bele rase. Zatim je ista vest objavljena u Parizu na TV. Te vesti Olgu su potsetile na one koje tvrde da su Šiptari Iliri samo zato što su se naselili na ilirske teritorije. Prema tome, Olga zaključuje da je “plava kineskinja” mogla biti samo srpkinja.

Postoje brojni zapisi o srpskoj propasti u vremenima nove ere. Evo nekih: tokom silnih ratovanja sa turskim i mongolskim plemenima nestala su mnoga srpska naselja u kojima su živeli vekovima. Prema grčkoj hronici rimski car Justinijan je u sedmom veku nasilno preselio mnoge Srbe iz predela sadašnje Stare Srbije u Malu Aziju i od njih stvorio odabranu vojsku od 30.000 konjanika. U borbi sa Arapima 692. godine, dve trećine te vojske pređe na stranu Arapa, a Justinijan dade nalog da se sve preostale porodice srpske pokolju. Nešto kasnije, 762. godine, iz Makedonije se preseli oko 250.000 Srba u Malu Aziju, a 802. godine opet dođe do slične seobe, nakon što je grčki car Komnen pokorio Rašku. I konačno, u petnaestom veku kada su Turci osvojili Bosnu, sultan Sulejman prebacio je 30.000 srpske muške dece u Tursku od kojih je napravio Janjičare i isve ih utrošio u narednim obračunima sa Srbima. Latinski biskupi su za vreme sinoda u Saloni proglasili ćirilicu “đavolim pismom” i zabranili njenu upotrebu. Poljska, Česka i Hrvatska odmah su je napustili i otpočela je borba protiv ćirilice. Ova borba produžena je do današnjih dana, a to je ujedno i borba između dve crkve, koja traje već vekovima. Sve su to dokazi da su Srbi vekovno bivali izloženi stradanjima i da su sopstvenom krvlju placali visoku cenu opstanka.

Ogranak Srba koji se doselio na Balkan pre tri do četiri hiljade godina, o kojima su pisali grčki i rimski istoričari, su direktni praoci danasnjih Srba. Taj ogranak dospeo je čak do Španije i severnih obala Afrike. O tim seobama zapise su ostavili Čeh Pulkova i Enije Silvije, koji navodi seobe Srba u vreme postojanja kule Vavilonske. Francuz Mosper pisao je o tri provale pastira iz Male Azije u Egipat i tvrdi da se radi o Srbima. A na egipatskim piramidama hijeroglifima je zapisano da su 1.600 godina pre Hrista u Libiju i Mauritaniju doprli beli narodi plavih očiju. Egipatski izvori tvrde da su ti narodi na njihovim prostorima osnovali svoju državu koja je postojala sedam vekova. Dr. Olga Luković-Pjanović daje divan opis ratnih zarobljenika, čiji su likovi uklesani na egipatskim piramiadama sa “zrakastim krunama” na glavama, sa zaključkom na osnovu reči pereset i prst da se radi o Srbima (str. 215-230). Rajić citira ruske letopisce, koji kažu da su Vendi, Srbi, pomagali Trojance u borbi protiv Grka, pa su se posle poraza sa svojim vojvodom Antonorom preselili iz Male Azije na Jadransku obalu. Navodi dalje tvrde da su Srbi naselili Boku, Crnu Goru, Dalmaciju, Albaniju, Bosnu i Hercegovinu i sve do Venecije jos pre tri hiljade godina. Šafarik, kasnije piše da su ti Vendi bili jednorodni sa Vendima iz podunavskih krajeva.

Iz prednjega proizlazi da su Srbi naselili Evropu i Balkan istovremeno sa ostalim indo-evropskim narodima: germanskim, grčkim i latinskim. Šest stotina godina posle trojanskog rata, Srbi su potpuno naseljavali Balkan i u to doba makedonski car Aleksandar Veliki svojom poveljom dao im je zemlje od Jadranskog do Baltičkog mora za njihovu hrabrost i vernost. Navodi se da su i Aleksandar Veliki i njegov otac Filip takođe Srbi, pošto u to doba nisu još postojali Sloveni. Hrvat Sver navodi da je majka Aleksandra Velikog bila ilirske krvi, a zna se da su stranci Srbe nazivali Ilirima. To se da tumačiti i iz pesme Ivana Gundulća “Osman”, gde kaže:

Od Lesandra Srbljanina, od svijeh cara, cara slavnog

 

[korkanj]

Aleksandro to svidoči kralj veliki svega svita.

Aleksandar Veliki prezivao se Karanović, a to prezime izvedeno je iz titule Karan, koja je dodeljivana kod Srba visokim dostojanstvenicima i plemićima ili nekom princu iz vladarske kuće, srodniku kralja ili cara, prilikom njegovog postavljanja na dužnost glavnog zapovednika vojnog ili pokrajine. Prema Deretiću, jedino su Srbi u vreme Aleksandra Velikog imali vojne formacije kojima je prednje tumačenje odgovaralo. Dve hiljade godina pre Hristova rođenja jedino je drevna država cara Nina bila svetsko carstvo, kome je pripadala polovina savremene Evrope, deo Azije i Afrike - Ilirska, Dačka i Karpatska Srbija. U antičkom vremenu, po Deretiću, država je bila organizovana društvena zajednica zasnovana na običajnom pravu. Za stare Grke kaže da u prvobitnu Evropu oni nisu ubrajali ni svoju Grcku, Evropa je za njih bila samo Srbija i ništa više. Državu je tada oličavao vladar, gospodar, a bila je onolika koliko je vladar uspevao da je stavi pod svoju vlast i njome uspesno upravlja.

Posle raspada Rimske Imperije obnovljena je srpska država 461. godine, krunisanjem Markelina u Solunu. Markeli, Srbin, bio je vojskovođa Rimske Imperije koji je doprineo pobedi nad Atilom, na Katalinskim Poljima 451. godine. Srpsku državu učvrstio je Ostorilo Svevladov 490. godine i zvala se Srpska Carevina ili Srbija. Od tada pa do kraja 15. veka, punih hiljadu godina, Srbija postoji kao država bez prekida. Deretić citira Anonimus Reventanisa koji je predstavio postojanje tri Srbije, istog imena: prva od Jadranskog mora do Dunava, zvana Ilirska Srbija, druga od Dunava do Karpata, zvana Dačka Srbija i treća od Karpata do Baltičkog mora, zvana Sarmatskom Srbijom. Bilo je to dva veka pre Hrista. Rimljani su osvojili Ilirsku i jedan deo Dačke Srbije, jedan vek posle Hrista, a deo između Tise i Dunava ostao je zauvek neosvojen, što ide u prilog tvrdnji da nikda nije prekinuta tradicija rimskim osvajanjem. Cela Sarmatska Srbija ostala je van domašaja rimskog carstva. Dačka Srbija danas se zove Vlaška, a Baltička Srbija se zove Poljska. Znači, od uspostavljanja Ninovog carstva, oko 2015. godine stare ere, pa do danas, preko četiri hiljade godina srpska državna tradicija nije prekinuta. Otuda je Srbija “večna”.


Sebastijan Dolči i nehotice povezuje ilirski jezik sa Srbima. A Laonik Halkokondilo u knjizi “O Turskoj”, kaže da su istim jezikom govorili svi narodi od Jonskog mora do Venecije, a za Sarmate navodi da su živeli u današnjoj Poljskoj i potom su se spustili na Dunav, što potvrđuju i Šafarik i Surovjecki, pišući o rasprostranjenosti srpskog naroda. I hrvatski pisac Dinko Zlatarić u “Elektri”, posveti knezu Zrinskom, piše o “Velikom Aleksandru, kralju srpskom”. Orfelina o ruskom caru Petru Velikome, u gramati od 3. Marta 1711. godine, zapisano je da “car svih Rusa poziva Srbe na ustanak protiv Turaka, potsećajući ih da se sete svojih slavnih i junačkih predaka, u prvom redu srpskog cara Velikog Aleksandra Makedonskog, koji je mnoge careve pobedio i mnoge države osvojio”.



zasto se to ne objavi?Zato sto je to u necijem interesu!Na primer,prvu pisanu istoriju Srba napisao je Konstantin Jiricek,po nalogu Vatikana i beckog dvora!E,u toj njegovoj istoriji,nazvani smo slovenima,a nase arijevsko poreklo je namerno izostavljeno.A rec "sloven",izvuceno je od reci "slaviti"-(sa uzlaznim akcentom na slovu a),sto na srpskom jeziku znaci "govoriti nama razumljivim jezikom".

Nasu istoriju su prekrojili Austro-Ugarski istoricari kod kojih su se skolovali Srbi za vreme turske okupacije U Srbiji. Inace francuski istoricari negiraju seobe Slovena. Nestor Kijevski kaze da je postojbina Slovena podunavlje, odakle su se selili na sever, istok i zapad sto jasno govori da su srbi preci svih Slovena. Kada se tome doda neosporno prisustvo visoke kulture u podunavlju u vreme neolita(Vincanska i kultura Lepenskog vira) jasno ukazuje da su Srbi narod najstariji. Srbi su imali glasovno pismo pre egipatskih hijeroglifa topismo je danas poznato kao vincansko. Posto cak i istoricari sledbenici becke(nordijske) istorijske skole ne spore da su Iliri, Tracani i Makedonci jedan narod onda nije sporno pitanje porekla Aleksandra Najveceg.

Austrougarska skola je na svaki moguci nacin pokusavala da sakrije pravu istinu jer je ocigledno da su i Nemci i Austrijanci delom Srbi, sto nikad nece da priznaju.
Sad mi je jasno zbog cega je u istorijskim kartama iz doba Rimskog Carstva oblast od Dunava i Rajne pa do Baltickog mora i Urala prakticno prazan, bas zbog toga sto je taj kraj bio naseljen Srbima. Na karti mogu da se vide samo neka germanska plemena i neka iranska kao Sarmati, Alani...
Posto je iseljavanje Srba iz Indije krenulo pre 9 000 godina a istorija prica za Indo-Evropljane da su se rasuli pre 3500 godina, da li to znaci da su Srbi praoci Indo-Evropljana?Da li je moguce da niko nije sacuvao srpsko ime sem nas iako su ostali slovenski narodi ustvari cisti Srbi?

Sve što je slovensko, bilo je i srpsko, pošto je stariji naziv za Slovene bio Serb, Sorab, Surb, Sirb (po tome i Sibir). Svi drugi slovenski narodi dobili su imena po područjima ili ličnim imenima nekih Srba koji su se istaknuli u nečemu, ili po imenima naroda koji bi zagospodarili tim Srbima -

1. Poljaci po tome što su nekada živjeli u ravnicama (poljanama)
2. Česi prema Srbinu zvanom Čeh koji je poveo svoj dio naroda ka današnjoj Češkoj, Bohemiji (Dalimilova Hronika)
3. Slovaci i Slovenci prema novijem izrazu za Srbe - Sloveni (Šafarik)
4. Hrvati od Horvata, ogurskog plemena koje je došlo s Kaspijskog jezera i zagospodarilo dijelom Srba do Cetine
5. Bošnjaci su Srbi koji su dobili ime po rijeci Bosni (Bosana nekoć), dakle isto kao kad se neko zove Moravljanin (u Češkoj), Podravac, Posavac, itd.
6. Bugari su Srbi koje su pokorili takođe turansko pleme Starih Bugara s obala rijeke Bulge (rođaci Horvatima, Mađarima i Turcima), a Sofija se i danas piše na nekim atlasima u zagradi kao Serbica, starim imenom.
7. Rusi, Belorusi, Rusini i Ukrajinci (kijevski Rusi) su dobili ime od Vikinga koji su jedno vreme gospodarili njima i dali im prve dinastije.
8. Makednoci su Južni Srbi i dan danas ne mogu da sakriju manastire i utvrde stare srpske vlastele koja je vladala nekoć na tim prostorima (Mrnjavčevići npr.). Naprotiv, mnogi Makedonci znaju svoje porijeklo i pričaju o tome, a srpsko ime su izgubili za vrijeme turske vladavine, uzevši ime po slavnoj helenskoj državi koja je bila nekoć na tim prostorima (kao kad bi se danas Iranci i dalje zvali Persijancima, a nemaju s njima gotovo nikakve krvne srodnosti).
9. Lužički Srbi u Nemačkoj su jedini sačuvali svoje originalno ime, kao i Srbi na Balkanu.

 

[korkanj]

Dakle, samo SRBI IMAJU ORIGINALNO NARODNO IME - dobijeno još u vreme obitavanja u Sarasvatiju (Sarbati) u Indiji, te po vedskom junaku Srbindi (reč Srbenda se i danas koristi u Srba kao oznaka za "velikog" Srbina, junaka). Srbi stoga imaju jedini taj stari naziv na Balkanu za nekog "Velikosrbina", te prastari pojam "srbovanje", odnosno podizanje morala u narodu putem epskih priča i gusala. Nikada nećete čuti pojam "bošnjakovanje", "hrvatovanje", "slovencovanje", ili slično.

neki vizantijski biskup je u 17. veku pisao o tome kako je pra-postojbina Srba Skandinavija. Spominju se neki nazivi srpskih plemena, medju kojima su i Skiti, Serbii, Vandali..

Mi dispiace per voi, ma i Serbi sono Veneti!
Ostaci Rasena (Sorba) na severu danas su Lužički Srbi, koje Germani

kroz istoriju nazivaju Vendima, Vindima, Venetima. Venecija (Venetia)

upravo vodi ime po Srbima koji su je naseljavali, kao i celu severnu

Italiju još u srednjem veku. Danas su ti Srbi stopljeni u Italijane. O

tome postoji zaista mnoštvo dokaza, a ko ima vremena može da čita o tome

na stranicama Padovskog univerziteta, s tim što oni ne žele da govore o

Srbima u Italiji, nego o "Slovenima", iako smo videli da se oduvek

radilo o Rašanima i Srbima, koje su Germani nazivali Venetima, Vendima,

Vindima (to dolazi od sanskritske reči "Ve(n)de", po čemu su Srbi

uticali na njihovo sastavljanje. Naime u Rg-Vedama pominje se takođe i

naš rodonačelnik, Srbinda, demonski ratnik.). Georg Krigač je 1675.

godine objavio delo De Serbis, Vendorum natione vulgo dictis Die Venden

("Srbi, Vendska nacija, narodno nazvana Vendi"), koje je dokaz, da i

pored uobičajenog nemačkog naziva Vendi, polabski Srbi nisu nikad

izgubili svoje izvorno narodno ime. Andreas Tharæus će napisati delo u

kojem se navodi: "...Von welchem wort Sarmata oder Sauromata das

wortlein Sarbi her entsprossen ist. Das ist den nun gar eigentlich das

wortlein Sarbi, denn also werden die Wenden heutiges tages in ihrer

scprache genannt, und Sarsska Reetz heisst Wendische sprache..." ("Od

reči Sarmata ili Sauromata, reč Sarbi vodi poreklo. U stvari reč Sarbi,

je u današnjim danima Vendi, kako se na njihovom jeziku kaže. A srbska

reč se naziva vendski jezik." ). Šta reći više? Na ovim adresama

padovskog univerziteta može se pročitati sve o tome da su Etrurci, tj.

Rašani bili Sloveni, Veneti, Sarmati, dakle Srbi:



http://147.162.119.1:8081/resianica/biblstud.do

 

[korkanj]

Navodi u ovom radu baziraju na knjizi, nepoznatog autora,
"Od Indije do Srbije" u izdanju Srpskih novina 1961 u Rimu.
kao i podacima brojnih autora publikovanih u novinama i na internetu,
i posebno u delu Dr Olge Lukovic-Pjanovic "Srbi narod najstariji".
Namera ovoga teksta je traganje za srpskim i sopstvenom korenima,
na bazi istinite, a ne tragicno naturene nam, istorije.
Dr Simo Jelaca

Pretezno, srpski udzbenici opisuju srpsku istoriju od sestoga veka, od vremena doseljavanja iz pribaltickih zemalja na Balkan, kao da nas pre toga nije ni bilo. A gde su nam onda ziveli pradedovi ? Nisu valjda vanzemaljci? Tim doseljavanjem na Balkan Srbi su vec imali usavrsen jezik, izgradjen drustveni poredak, razvijen smisao za drzavu, sa obicajima i kulturnim temeljima. Imali su i dva, tri carstva. Pa gde nam je onda kolevka ?

Razlozi za prednje leze, pre svega, u prihvatanju nordijsko istoriografske i germanske Berlinsko-Becke skole, koja je namerno iskrivila nasu istoriju, cime nam je ucinjen falsifikat po kome Srbi nisu autohtoni narod u Podunavlju i na Balkanu od svoga najranijeg pocetka. Time su nam oduzeli proslost i brojne generacije zaveli, a sve u nameri potpunog iskorenjivanja Srba. Za nas je jedino merodavna Autohtonisticka Skola prema kojoj u novije vreme imamo dva pravca, prvi "Indijski", po kome se poreklo Srba izvodi iz Indije i drugi "Podunavski", po kome su Srbi nastanjivali Podunavlje "od pocetka", odakle su se raseljavali po Evropi, Maloj Aziji pa cak stigli i do Indije. Zacetnik podunavskog pravca je hronicar XII veka Nestor Casni Kijevski, a njegovi veliki pobornici su nasi velikani: Olga Lukovic-Pjanovic, Jovan Deretic, Ranka Kuic, Milos Milojevic, Sima Lukin-Lazic, Laza Kostic, Pavel Safarik, Ilija Zivancevic, Svetislav Bilbija, Milan Budimir, Dragoslav Srejovic i mnogi drugi, sa nepobitnim dokazima nadjenim u Lepenskom Viru. Tu su i mnogi strani autori: Siprijan Rober, Emil Birnuf, Adolf Pikte, Ami Bue, Lorenc Surovjecki, Fransis-Maria Apendini i brojni drugi.

O zastarelom ucenju po kome su Srbi doselili na Balkan u sedmom veku nove ere ovde nece biti detaljnog prikaza, posto svi dokazi idu u prilog tvrdnji da je to bilo poslednje srpsko doseljavanje i to u postojbinu svojih predaka. To su samo posledice germanske istorijske skole, teorije koja nam je nametnuta. Ili, jos znacajnija je tvrdnja Jovana Deretica da se Srbi nisu ni doselili iz Zakarpatja, oni su u Podunavlju oduvek ziveli. A Poljak Kazimir Sulc dodaje da su Sloveni (citaj Srbi) nastanjivali Podunavlje od najstarijih vremena, kao Iliro-Tracani. Tokom rimske vladavine Srbi sa severa su dosli da pomognu svojim sunarodnicima, starosedeocima, tu ostali i ocuvali sve svoje obicaje i jezik.

Autohtonisticku skolu prihvatili su vec ruski i poljski istoricari, medju kojima su se istakli Adam Mickijecic i Surovjecki sa Pavelom Safarikom, koga smatramo svojim posto je bio professor u Novom Sadu. Svi oni potvrdjuju da su slovenski jezici zauzimali centralno mesto u grupi indo-evropske grupe jezika, a Sloveni oduvek zive na svojim teritorijama, odakle su vrsili uticaj i na istok i na zapad. Na zalost, svetska je tragedija u cinjenici da zapadni istoricari prilikom brojnih otkrica nisu uzimali u obzir slovensko (odnosno srpsko) pismo, kojim bi mnoge "nejasnoce" i "misterije" bile lako resive. Najprostiji primer je ime vladara u Egiptu po imenu Arsa (cirilicno pisano APCA) ili most (MOCT), sto su za Zapadnjake bile ne resive zagonetke.

Putujuci vremenski unazad stizemo do Indije, odakle nas putevi vode preko prostranstava Azije, pa preko ruskih nizija i na zapad sve do Spanije i Engleske. Srpskom istorijom bavili su se nemacki istoricar Leopold Ranke i Ceh Jirecek, madjarski grof Bendzamin Kalaj, Slavisti Jan Kolar i Pavel Safarik i mnogi drugi. Postoje spisi grcko-rimskih pisaca Herodota i Plinija, pa cak i kineskih i turskih, a takodje i Hrvata Franje Rackog, kao i srpskih istoricara Jovana Rajica, Stojana Novakovica, Sime Lukin-Lazica i mnogih drugih.

Srpska herojstva tokom vekova istakla su nas u prve redove svetske istorije i davala nam pravo gradjanstva medju uglednim vojnickim nacijama. Srpska ljubav prema otadzbini, odanost prema slobodi i srpska herojsko-pesnicka poezija privlacili su paznju svetskih duhova od Napoleona do Getea, od Bajrona do Viktora Igoa. Cak i hladni Englezi gledali su u Srbima i Crnogorcima heroje dostojne Spartanaca. A Srbe, novije istorije, inspirisali su mitovi njihove carske proslosti Nemanjica i Kosovska tragedija. Susedi koji su nas oduvek mrzeli cinili su to pretezno iz zavisti stremeci za nasim istrebljenjem.

U uvodnom delu rada "Doseljavanje Srba na Balkan i prva drzava" neimenovani autor iznosi sledece: "Naucnici smatraju da su zemlje zapadne i srednje Evrope naseljene od pleistocena (diluvij, ledeno doba), a da se na Balkanskom poluostrvu covek pojavljuje u periodu poslednje glacijacije (pre 40,000 godina). Na osnovu nalaza u pecinama pod Jerininim brdom u selu Gradac i u Risovaci na Vencacu izgradjene su slike tadasnjeg ljudskog zivota. Oko 25,000 godina pre nove ere covek napusta pecine, cime se zavrsava prvo poglavlje istorije ljudske zajednice na teritoriji Srbije. Arheoloska nalazista u Djerdapu potvrdila su da se tamo razvila jedna od najslozenijih kultura praistorije, nazvana kultura Lepenskog Vira (7000-5500 godina pre n.e.). I na internetu se nalaze podaci o figurinama u Lepenskom Viru iz sedmog milenijuma stare ere, a ispitivanja radioaktivnim ugljenikom potvrdjuju starost nadjenih artikala na oko 8580 godina, odnosno preko 6500 godina pre Hrista. Ima i podatak da je kolevka Evrope u Rajkovoj Pecini, na Rudnoj Glavi kod Mjdanpeka uz Baljetinsku reku. Najstariji ljudi ove kuture ziveli su u naseljima, u zajednici od dve do cetiri bioloske porodice. Neolitska kultura na prostorima severno i juzno od Save i Dunava razvila se od 5300 do 3200 godina pre n.e., a najznacajnija nalazista su Starcevo i Vinca".