Stavljanje Atile na čelo Ugara protiv kojih se bori Tomislav zapravo je konzistentno izvorima i tumačenjima Dukljaninovog vremena. Tradicija XI-XIII stoleća, Mađare je percipirala kao naslednike Huna, a i retroaktivno primenjivala krštenje samih Huna Mađarima. Učeni ljudi tog razdoblja, posebno razvijenog srednjeg veka tražili su s jedne strane, načine da prikažu kontinuitet, kako bi čitaocu stvorili jednu kompaktnu celinu (najčešće sve do Vavilonske kule, odnosno do Postanja) ali i zbog toga što je takvo pisanje predstavljalo razmer učenosti tog autora. Arhaiziranje, pa i anahrona upotreba, etnonima, bila je stvar svakodnevnice; tako su i Srbi bili nazivani i Tribalima i Dalmatima, a od XV stoleća slovenski živalj zapadnog Balkana nazivaju i Ilirima (među nešto ređima javljaju se i nazivi tipa Dačani i Dardanci, kroz srednji vek).
Još u
Gesta Hungarorum iz ranog XIII st., najstarijoj sačuvanoj ugarskoj hronici, postoje prvi tragovi ulaska tradicije Atile i Huna. To delo opisuje dolazak Mađara u ove krajeve, iz tzv. Velike Ugarske na dalekom istoku, a koja je zapravo Skitija tj. u antičkim Skitima prepoznajući pretke Mađara. Atila se opisuje kao daleki predak Almoša, koji je Ugre i doveo, i kaže se da su to njegovih ušiju stigle glasine o Panoniji, koja je bila zemlja kralja Atile. Već se tada uspostavlja da Mađari uopšte ne dolaze u Panoniju, već da je reč
samo o povratku u svoju staru zemlju. Ili, preciznije, pošto je ovde za sada samo reč pre svega o dinastičkom kontekstu, o Almošu koji se vraća u svoju Panoniju koja po pravu pripada jerbo je nekada Atili.
Sledeća faza dolazi kada je 1280-ih godina sastavljena
Gesta Hunnorum et Hungarorum). Celi prvi deo ovih
Dela naziva se kolokvijalno
Hunska hronika i opširnije postavlja teren po kojem su Mađari samo direktni nastavljači Huna, odnosno dolazi do njihovog potpunog poistovećivanja.
Tzv.
Piktska hronika iz XIV st. (
Chronicon Pictum); 10. str.:
Atila Dei gratia filius Bendekuz, qui est nutritus in Engaddi, Nepos magni Nemroth, Rex Hungarorum, Medorum, et Gothorum, Metus Orbis terre, et flagellum Dei
U ovoj ugarskoj kraljevskoj hronici Atila je predstavljen kao prvi ugarski kralj; osnivač ugarske države. Došavši sa Tise na Dunav, prozvao se
Kralj Ugara, Trepet sveta, Bič božji. Hronika ovo tumači kao prvi dolazak Mađara u Evropu; sve to 16. stane to je istorija Huna. Posle toga tek kreće Arpad, koji je Atilin naslednik i tzv.
drugi dolazak Mađara u Panoniju. Po Simonovoj tradiciji svi su oni potocmci bukvalno dvojice rođene braće,
Hunora i
Magora.
Isto se može pročitati i u
Chronicon Budense iz 1473. godine, što je ustvari u najvećoj meri o prepis prethodno pomenute
Gesta.
Da ne dužim previše, jedno od najšire rasprostranjenih uverenja kroz istoriju bila je da su Mađari jedno ili gotovo isto što i Huni. Štaviše, u nekom trenutku su čak počeli dodavati glas
H Ugrima, najverovatnije pod uticajem Huna.
Tako je došlo do toga da je i danas u najširem, svetskom jeziku, engleskom, naziv za tu državu Hungary, odnosno ni manje ni više no zbog asocijacije sa Hunima.
Tako da je sasvim logično zašto Pop Dukljanin uze baš Atilu kao imenom poznatog vođu Mađara; Atilu, koji vodi Ugre u rat protivu kraljeva Tomislava i Sebeslava. U toj tradiciji, u kojoj se Dukljaninov narativ savršeno uklapa, Atila je najpoznatiji ugarski kralj i čovek koji je prvi doveo Ugre u područje velikog panonskog basena.
To znači da nisi uložio čak ni minimalan trud da osporiš nešto što je o i pšte prihvaćeno, odnosno sa ti je priča u celosti šuplja i samo je popunjavaš teorijama zavere (jednom od dve glavne diskusione taktike kada neko pokušava ubediti nekog drugog, a nije naoružan bukvalno nikakvim argumentima), a čemu ne bi trebalo uopšte da bude ni mesta u ozbiljnoj diskusiju. 
