Poznati Beogradjani

[PetarSamotnjak]

OLGA JANČEVECKA

Olga Jančevecka (1890-1978) je šansonjerka ruskog porekla.Posle Prvog svetskog rata s grupom putujućih ruskih muzikanta dolazi u Jugoslaviju gdj se afirmiše ponajviše kao kabaretska pevačica i interpretatorica ruskih šansona. Pamti se njen début na beogradskom radiju 1931. godine. Pored pjevanja bavila se i komponiranjem inspirisana ruskim narodnim melosom i karakterističnim ruskimromansama koje je osećajno i besprekorno izvodila. Snimala je gramofonske ploče za PGP RTB i italijanski Pioneer. Bila je autentičan predstavnik ruskog muzičkog izražaja u predratnoj Jugoslaviji, a i posle oslobođenja nastavila je s uspešnom i bogatom karijerom koja je veoma dugo trajala.

 

[Nina]

Olivera Marković

Olivera Marković, rodjena Beogradjanka - ( 03 maj 1925.god. - 02 juli 2011.god.) Pozorišna tv. i filmska glumica. Pored glume bila je poznata i kao pevačica Ruskih romansi.

Bila je član Beogradskog dramskog pozorišta, ostvarivši preko 150 uloga.

Na filmu glumila je u preko 50 uloga na filmu i pozorištu. Osvojila je Zlatnu arenu u Puli za uloge u filmovima "Službeni Položaj"1964.god. , i " Balkan Ekspres" 1983god. 1987god.

Nagrada Slavica, a za životno delo dobila je Dobričin prsten 1997 i 2007. statuetu zlatni Ćuran u Jagodini.

 

[Nina]

Petar Ubavkić

Petar Ubavkić (Beograd, 12. april 1852 — Beograd, 28. jun 1910)

Lik i delo Petra Ubavkića danas je poznato samo probranima, iako važi za prvog srpskog školovanog skulptora i utemeljivača ovdašnjeg vajarstva. Mada je veći deo života proveo u inostranstvu kao stipendista srpske vlade, ovaj rođeni Beograđanin u svojim delima sačuvao je neke od najvećih velikana svog vremena - od vladara, prosvetitelja i pesnika do uglednih ljudi, i postavio temelje nacionalne umetnosti.

Bio je i jedan od osnivača Društva srpskih umetnika "Lada", zajedno sa Urošem Predićem, Đokom Jovanovićem, Markom Muratom, Betom Vukanović, Ristom Vukanovićem, Simeonom Roksandićem i Nadeždom Petrović. Društvo je osnovano 4. septembra 1904. uoči Prve jugoslovenske umetničke izložbe u Beogradu, i bilo je najstarije društvo umetnika u Srbiji, a prema nekim procenama i u Evropi.

Petar Ubavkić se smatra začetnikom akademske skulptorske umetnosti u novijoj srpskoj istoriji. On se svojim delom tačno uklapa u vremenski i poetički prostor — klasicizam dodirnut romantizmom koji teži naturalizmu i verizmu. Uradio je veliki broj javnih spomenika, a među njegovim najpoznatijim delima su poprsje Vuka Karadžića, kneza Miloša i Đure Daničića, kao i skupina Takovski ustanak. Umro je 28. juna 1910. u Beogradu i sahranjen je na Novom groblju.

 

[Nina]

Milan Đ. Milićević

Književnik, istoričar, folklorista pedagog, prevodilac, Milan Đ. Milićević (1831-1908) rođen je u Brđanima, zaseoku Ripnja. Od 1896. do 1899. godine bio je predsednik Akademije nauka. Autor je velikog broja knjiga među kojima su i „Kneževina Srbija“ (1876), „Kraljevina Srbija“ (1884) i „Pomenik znamenitih ljudi srpskog naroda novijeg doba“. U Ripnju se tradicionalno održava manifestacija „Dani Milana Đ. Milićevića“, a najveća osnovna škola u voždovačkoj opštini nosi njegovo ime. Još jedan predsednik Srpske akademije nauka i umetnosti rođen je u Ripnju. To je Velibor Gligorić (1899-1977) koji je na čelu Akademije bio od 1965. do 1971. godine, a jedno vreme i predsednik Saveta svih jugoslovenskih akademija nauka i umetnosti. Ovaj književnik, profesor Beogradskog univerziteta, upravnik Jugoslovenkog dramskog pozorišta u Beogradu, dobitnik je najviših državnih priznanja Jugoslavije i Srbije.

 

[PetarSamotnjak]

JOVAN JOCA JOVANOVIĆ (1940-2022)

Rođen je u Beogradu, 31. Maja 1940. godine. Diplomirao je režiju na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju igranim filmom „Izrazito ja“ (1967), koji je proglašen najboljim filmom na Festivali mladih autora u Njujorku. U žiriju Festivala bili su Stiven Spilberg, Endi Vorhol, Majkl Nikols, Piter Bogdanovič. Dokumentarno-igrani film „Kolt 15 Gap“ (1971) nagrađen je na festivalima u Oberhauzenu, Utrehtu i Beogradu, a igrani film „Mlad i zdrav kao ruža“ (1971) prikazan je samo dva puta, pa je bukerisan, da bi ponovo bio pred publikom tek 2006. godine. Najvažniji Jovanovićevi dokumentarni filmovi su „Revolucija koja teče“, „Radni ljudi umetici“, „Narkomani“, „Čovek koji je pravio sisteme“ i „Vukovar, zašto“. Autor je knjige „Uvod u filmsko mišljenje“. Umro je u Beogradu 3. avgusta 2022. godine.

 

[Nina]

Braća Baruh

Braća BaRUH (Isidor, Bora i Josif) su bili sinovi Buline Jarhi i Elijahua Ilije Baruha, beogradskih Jevreja. Sva trojica su poginula u Drugom svetskom ratu, kao pripadnici Narodnooslobodilačkog pokreta. Ulica, na Dorćolu, u kojoj su nekada stanovali ponela je njihovo ime, kao i osnovna škola sazidana u blizini njihove kuće.

Isidor Isa Baruh (1910–1941), inženjer. Posle završenog Tehničkog fakulteta, zaposlio se u Smederevskoj Palanci i u beogradskoj fabrici „Mikron“, odakle je otpušten zbog revolucionarne delatnosti. Godine 1940. uhapšen je i osuđen na osam meseci zatvora. Po izbijanju ustanka bio je politički rukovodilac u Kosjeriću, a potom politički komesar Crnogorske čete Užičkog partizanskog odreda. Poginuo je 18. avgusta 1941. godine, a za narodnog heroja je proglašen 6. jula 1953. godine.

Bora Baruh (1911—1942), pravnik i slikar. Rođen je u Beogradu 19. novembra 1911. godine. Godine 1934. je diplomirao na Pravnom fakultetu, a potom je studirao slikarstvo u Parizu. Zbog revolucionarne aktvnosti proteran je u Jugoslaviju, gde je često hapšen i zlostavljan, a 1940. godine sproveden je u logor u Bileći. Nakon kapitulacije Kraljevine Jugoslavije zarobljen je i odveden u logor u Smederevu, odakle je pobegao i otišao u Prvi šumadijski, a zatim se priključio Kosmajskom partizanskom odredu. U oslobođenom Užicu bavio se propagandnim radom. Na povratku iz Sandžaka uhvaćen je od strane četnika, kod Nove Varoši, a potom predat Nemcima. Bio je zavoren u Banjičkom logoru, a kasnije streljan u Jajincima 4. jula 1942. godine. U svetu slikarstva najprepoznatljiviji je bio po pejzažima, mrtvim prirodama i portretima. Izlagao je u Parizu, Londonu, Hagu, Beogradu i Zagrebu, a njegova ulja posthumno su predstavljena ljubiteljima umetnosti širom Jugoslavije i Evrope.

Josip Joži Baruh (1913–1941), profesor. Rođen je u Beogradu 1913. godine. Završio Filozofski fakultet u Beogradu. Prvi put je uhapšen posle studentskih demonstracija, 1934. godine, a do smrti još dvadesetak puta. Godine 1939. zaposlio se kao profesor filozofije u Petrovcu na Mlavi. Od 1941. godine delovao je ilegalno u Bajinoj Bašti, gde je osnovao partizansku četu čiji je bio politički komesar. Umro je u Užicu 8. oktobra 1941. godine, od rana zadobijenih u borbi kod Bajine Bašte.

Grobnica porodice Baruh u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu

Braća Baruh, su imali i dve sestre, koje su takođe stradale tokom Drugog svetskog rata

 

[Nina]

Kosta Abrašević
( 1879- 1898)

Njegovo ime u Beogradu nose jedna čuveno kulturno umetničko društvo, jedna ulica, jedan spomenik u parku "Manjež" i jedna škola. Gotovo neverovatan podatak ako se zna da je živeo tek 19 godina. Bio je rodonačelnika prolterske proze u Srbiji.

Kosta Abrašević, ime koje je dobio po očevom nadimku Abraš (pirgavi), bio jedan od vođa mladih socijalista u šabačkoj gimnaziji. Još uvek golobradi, ali duhovno zreli mladić piše stihove svoje čuvene pesme "Crvena":

Crvena je krvca što kipi u nama;
Crvena je munja što oblak prolama,
Crveno je nebo kad se zorom smije,
Crven nam je barjak, što se gordo vije,
Crvena je mržnja u našim grudima,
Pa i gnev je crven što nas obuzima.
O, tirani, čujte — ne treba vam kriti —
I osveta naša crvena će biti.

U to vreme sa grupom prijatelja pokreće i dva časopisa koja su se bavili temama onoga što se danas moderno zovu "ljudska prava", a tada socijalističke ideje. Jedan se zvao "Omirov venac", dok je drugi bio satiričnog sadržaja i nosio prigodno ime "Grbonja". Pošto nisu imali sredstava za štampanje časopisa, prepisivali su ih ručno u nekoliko primeraka, koji su zatim prenošeni iz ruke u ruku i sa velikim uzbuđenjem iščitavani.

Da se zaista radi o kvalitetnom piscu, govori i činjenica da je alfa i omega savremene srpske književnosti, čovek zbog čijeg su (možda i pogrešnog?) suda neki od starih pisaca gotovo potpuno iščezli, Jovan Skerlić pisao pohvalno o Abraševićevoj poeziji, sa žalom što zbog njegove prerane smrti nije uspela da dostigne svoj puni potencijal. Naime, izmučen teškom tuberkulozom, Kosta Abrašević umire 1898. godine u Šapcu.

 

[Nina]

Doktor Ljubomir Vorgić

U Sitničkoj broj 33 na Senjaku nalazila se ordinacija jednog neobičnog lekara – doktora Vorgića. Pored toga što je bio civilni i vojni lekar, bio aktivni učesnik društvenog života i pokušao je da osnuje centralnu medicinsku biblioteku u Beogradu.

Doktor Ljubomir Vorgić završio je medicinu na Medicinskom fakultetu u Beogradu. Ubrzo je otkrio da je interna medicina njegova ljubav te joj se posvetio u potpunosti. Svoju karijeru počeo je kao vojni lekar te se ponovo vratio školovanju, ovaj put za rezervnog sanitetskog poručnika. Pošto je savladao sve neophodne veštine za samostalan rad kao vojni lekar, doktor Vorgić dobija posao u vojsci. Na ugovor je radio u Prvoj podoficirskoj pešadijskoj školi „Kralj Aleksandar I“. Godine 1935. čuveni general Petar Živković (koji je vedrio i oblačio srpskom vojnom i političkom scenom tog vremena) ukazom je dr Vorgiću produžio ugovor na dodatne 2 godine i to za platu od 24.000 dinara.

Doktor Vorgić bio je posvećen svom poslu i radio ga je sa neizmernom ljubavlju zbog čega je i napredovao. U čin rezervnog sanitetskog poručnika imenovan je 23. februara 1925. godine. Devet godina kasnije, ovaj lekar podiže kuću u Sitničkoj 36a na Senjaku prema projektu arhitekte Jovanovića. Dr Vorgić u svom novom domu otvara internističku ordinaciju i počinje da prima pacijente u popodnevnim časovima.

Doktor Vorgić imao je bogat društveni život. Po povratku iz francuske u kojoj se usavršavao 1931. godine, počeo je da posećuje koncerte, izložbe i druga gradska dešavanja. Bio je rado viđen gost gotovo svih okupljanja. Na Radio Beogradu, ovaj vedri lekar, držao je niz zapaženih predavanja u sklopu emisije Eskulapov humor. Voleo je ljude i ljudi su voleli njega. Zbog toga su njegove emisije bile rado slušane, a on rado pozivan da gostuje i deli svoje znanje.

Doktor Ljubomir Vorgić uvideo je problem stručnog napredovanja i usavršavanja koji su imali lekari. Naime, stručna biblioteka imala je ograničen broj knjiga i naučnih radova i nije bilo dozvoljeno da se knjige iznose van biblioteke. Kako je dr Vorgić zaključio, „Mi gotovo ne znamo za biblioteke koje daju knjige van svojih prostorija. Kako današnji poslovni čovek može u miru da čita samo u svom domu i to posle svršenih dnevnih poslova. Međutim, biblioteke rade u vreme kada i ostala preduzeća“.

Doktor Vorgić predao je Lekarskoj komori konkretan predlog da se osnuje centralna medicinska biblioteka koja bi bila smeštena u prostorijama Srpskog lekarskog društva i koja bi izdavala knjige van svojih zidova. Ovaj predlog naišao je na oduševljenje i u Komori i među lekarima. Konačno ne bi kaskali za svetom i imali bi pristup novinama u medicini.

Nažalost, do ostvarenja ove sjajne ideje nije došlo. Doktor Vorgić ostao je upamćen kao lekar velikih i naprednih ideja.

 

[Nina]

Milovan Milovanović Balačko

Rođen je u Beogradu 1863. godine, kao sin konjičkog oficira, a kasnije i uglednog sudije i političara Đorđa Đoše Milovanovića.

Mala ulica, koja se proteže između Balkanske i Savskog trga svakako bi poklekla pod težinom imena čije ime nosi. Milovan Milovanić, zvani Balačko, bio je srpski pravnik, diplomata, političar, jedan od prvaka Narodne radikalne stranke. Bio je ministar spoljnih poslova u teškim godinama Aneksione krize i premijer Kraljevine Srbije u praskozorje Balkanskih ratova za oslobođenje od Turaka. Bio je i prvi Srbin koji je imao važnu poziciju u jednom međunarodnom telu. U domovini žestoko kritikovan, u inostranstvu izuzetno poštovan. Za njega je Klemanso jednom rekao: „Ja ne znam evropskog državnika njegovog kova.“

Ipak, njegovo ime danas je ostalo u senci jednog drugog radikala – Nikole Pašića.

 

[Nina]

Jovan Stejić

Prvi srpski lekar, otac srpske makrobiotike i čovek koji je usprotivio Vuku

U Makedonskoj ulici u Beogradu i danas se nalazi kuća Jovana Stejića

Dr Jovan Stejić rođen je u Starom Aradu 1803. godine, podaci o tačnom datumu rođenja kao i Stejićevoj porodici do danas su neotkriveni. U rodnom Aradu pohađao je osnovnu školu i upisao gimnaziju koju je, po dobijanju stipendije Zadužbine Save Tekelije, završio u Segedinu. U Pešti upisuje Medicinski fakultet, a studije nastavlja u Beču, pod pokroviteljstvom Jevrema Obrenovića.

Odmah po diplomiranju, 1929. godine, vraća se u Srbiju gde je u početku radio kao lekar u Valjevu i Šapcu, a potom i kao lični lekar Jevrema Obrenovića, nakon čega prelazi u službu kneza Miloša Obrenovića. Dok je bio u službi kneza Miloša, pored funkcije ličnog lekara imao je i ulogu učitelja njegovih sinova i savetnika samog kneza.
Do oštrog sukoba između dr Jovana Stejića i kneza Miloša došlo je sredinom 1832. godine, nakon čega se doktor seli u Zemun, gde nastavlja da vodi privatnu praksu.
Tokom boravka u Zemunu dr Stejić je u više navrata putovao u Srbiju kako bi lečio članove porodice Obrenović. I pored velikih razlika u stavovima oni nisu prekidali svoju komunikaciju.

U Srbiji tog vremena, a naročito nakon Hatišerifa iz 1839. godine počinje da se organizuje zdravstvena služba, što dovodi do povećane potrebe za medicinskim kadrovima, naročito školovanim lekarima. Dr Jovan Stejić je preko svojih kontakata uspeo da privoli veliki broj lekara da pređu u tadašnju Srbiju.
Dr Stejić je u dva maha bio postavljen na poziciju šefa Građanskog saniteta u Srbiji, prvi put u periodu od 22. 2. 1840. do 15. 8. 1841. godine, nakon čega je postavljen na dužnost glavnog sekretara Državnog saveta. Nakon što se sasvim vratio u Srbiju 1843. godine ponovo preuzima poziciju šefa Građanskog saniteta. NJegov doprinos u poboljšanju rada gradskog saniteta bio je nemerljiv. U tom periodu dolazi do osnivanja prve bolnice za „bolesne sa uma sišavše“, kao i do formulisanja pravila o postupanju sa umrlima, prodaji lekova, sprečavanju širenja srdobolje i groznice, kao i merama zaštite od zaraznih bolesti. Doneo je i odluku o popisu lekara i uvođenju obaveznog staža za lekare.

Jedan je od osnivača Društva Srpske slovesnosti (1842) koje je potom preraslo u Srpsko učeno društvo, a ubrzo i u Kraljevsku akademiju nauka.

Pored medicine dr Jovan Stejić bio je i priznati književnik. Smatra se osnivačem medicinske književnosti i medicinske terminologije na ovim prostorima. Napisao je oko 20 stručnih i književnih dela. Najznačajnija dela dr Stevića su Makroviotika ili nauka o produžetku života čovekova, prevod knjige berlinskog profesora medicinskog fakulteta Johana Petera Huferlanda, zatim Pijanstvo, knjiga u kojoj se iznosi stručan pristup antialkoholizmu, zatim Zabave za razum i srce i Sabor istine i nauke, knjiga koja je dovela do raskola između dr Jovana Stejića i kneza Miloša Obrenovića. Dr Stejić se nije u potpunosti slagao sa reformama koje je u to vreme sprovodio Vuk Karadžić, svoja mišljenja povodom Vukove reforme izneo je u delu„Predlog za Srbski Riječnik i Srbsku Gramatiku iz 1853. godine.

Dr Stejić je preminuo u Beogradu 1853. godine od tuberkuloze.

 

[greba]

Zoran Modli, rodjen u Zemunu 1948, preminuo 2020...
pilot, disk džokej, radio voditelj, instruktor letenja, autor knjiga o vazduhoplovstvu, već tri godine od kada nije sa nama. Knjige: “Krilata katedra”, “Piste u noći”, “Škola letenja”.. radio emiseje Ventilator 202, Demo top lista, Modulacije, Ventilator itd.
Reprezent novih tehnologija. Imao je grupu sa Borom Djordjevicem.

 

[Nina]

Krista i Đurica Đorđević

Znameniti ljudi, posebno oni koji su se odlikovali, pored svih ostalih stručnih i profesionalnih sposobnosti, dobročinstvom i mecenstvom, najčešće se najlakše zaboravljaju.

Među tim ljudima koji su nesebično pomagali druge celog svog životnog veka nalazi se, i danas malo poznati bračni par, profesor Medicinskog fakulteta u Beogradu dr Đurica Đorđević i njegova supruga u to vreme dvorska dama, a kasnije nakon njegove smrti saradnica NOB-a i društveno politička radnica, Kristina – Krista Đorđević rođena Šumanović.

Prof. dr Đurica Đorđević je bio Srbin iz Hrvatske, rođen je u Grubišnom polju 1885. godine. Studije medicine završio je u Beču 1909. godine. Nakon završenih studija nastavio je stručno usavršavanje iz oblasti dermatovenerologije kod čuvenih profesora Finger i Arninga, a od 1912. godine radio je u Zagrebu na Dermatološkom odeljenju bolnice Braća od milosrđa.

Tokom Prvog svetskog rata radio je kao vojni lekar. Posle rata, 1918. godine, preselio se u Beograd, gde je postao šef Poliklinike za kožne i polne bolesti i docent na Medicinskom fakultetu u Beogradu. Na Medicinskom fakultetu postepeno je napredovao do zvanja redovnog profesora. Izdvojio se svojim znanjem i stručnošću iz oblasti dermatovenerologije, tako da je na Medicinskom fakultetu u Beogradu osnovao Katedru za dermatovenerologiju i Kliniku za kožne i venerične bolesti. Đurica je bio i počasni član brojnih inostranih udruženja dermatologa, ali ono po čemu se izdvajao, pored njegovog stručnog i naučnog rada, bila je njegova humanost. Tokom Prvog svetskog rata, kao vojni lekar u Zagrebu, organizovao je spašavanje velikog broja politički nekorektnih Srba i Hrvata od slanja na najopasnije delove austrijskog fronta. Posle rata pružao je finansijsku podršku i ljudima koji su došli iz internacije (zarobljeništva) kao i brojnoj deci iz Bosne i Hercegovine koja su izgubila roditelje. Mnoge je tokom školovanja primio da žive u njegovom domu. U svom dobročinstvu Đurica je našao veliku podršku i, kasnije, nakon njegove smrti, nastavljača u toj često teškoj borbi za opšte dobro, suprugu Kristinu – Kristu.

Kristina Krista Đorđević rođena je 1892. godine u Zagrebu, od oca Svetislava Šumanovića, doktora pravnih nauka, advokata i političara, narodnog poslanika i podbana Kraljevine Hrvatske i Slavonije, i majke Katarine. Otac joj je bio poreklom iz Šida, a njegov bratanac je bio čuveni slikar Sava Šumanović. Kristini je majka umrla kada je imala tri godine. Otac ju je slao na školovanje u austrijske internate gde je studirala jezike u Beču. Đurica i Krista su se upoznali u Zagrebu i venčali nakon završetka Prvog svetskog rata, kada prelaze u Beograd. Od tada počinje njihova intenzivna humanitarna delatnost. Imali su dovoljno sredstava, a nisu imali dece tako da su bili dobrotvori siromašnih studenata, ali i mecene mnogih talentovanih umetnika, medu kojima se posebno izdvojio vajar Sreten Stojanović, koga je Đurica Đorđević poslao na školovanje u Beč. Sreten Stojanović je učio kod profesora Celeznog i kod profesora Romana Levandovskog, Rodenovog đaka u Beču, a nakon toga odlazi na usavršavanje u Pariz, da bi nakon povratka u svoju zemlju bio izuzetan i priznat umetnik. Krista je pored podržavanja Đurice u mecenstvu i sama bila angažovana u drugim plemenitim akcijama: učestvovala je u izgradnji umetničkog Paviljona „,Cvijeta Zuzorić“ na Kalemegdanu i kasnije u radu Društva prijatelja umetnosti „Cvijeta Zuzorić”, koji je izrastao u centralnu umetničku ustanovu u Beogradu, bila je predsednica uprave ovog Društva od oktobra 1938. godine. U kuci Đurice i Kriste okupljali su se brojni umetnici: slikari Milo Milunović, Jovan Bijelić, Sava Šumanović, Ignjat Job, kompozitori Petar Konjović, Kosta Manojlović, Miloje Milojević, književnici Miloš Crnjanski, Tin Ujević, Branislav Nušić, Milan Rakić, vajari Lojze Dolinar, Toma Rosandić, Sreten Stojanović i drugi. Kuća Đurice i Kriste Đorđević u ulici Strahinjića bana u Beogradu bila je ukrašena reljefom i skulpturama Sretena Stojanovića, Tome Rosandića, Lojza Dolinara, Petra Palavičinija i drugih, a u samoj kući se nalazio veliki broj umetničkih slika. Kuća je stradala u Šestoaprilskom bombardovanju Beograda 1941. godine, a jedan od retkih reljefa koji je ostao sačuvan, a da oslikava lepotu koju su umetnici uzvratili svojim mecenama, nalazi se na grobnici porodice Đorđević na Novom groblju u Beogradu.

 

[Nina]

Jelena Jela Novaković, sestra pesnika Milana Kujundžića Aberdara i supruga Stojana Novakovića. Jedna od prvih srpskih književnica i prevoditeljki.
Kao devojka objavljuje pesme u književnom časopisu „Danica", a kasnije prevodi sa francuskog novele Žorž Sand i roman „Dosija" Anri Grevil.
Jelena Jela Kujundžić, udato Novaković, umrla je 1914. godine. Za sobom je ostavila stihove, dnevnik i prevode – podsetnik na neka drugačija vremena

 

[Nina]

Prva Srpkinja doktor nauka

Vukosava Marjanović Tomić,bila je prva dama sa nasih prostora,koja je stekla najvise naucno zvanje 1913 godine u Zenevi iz oblasti hemije..
Rođena je januara 1887. godine u Beogradu.. Porodica se prvobitno nastanjuju na Topčideru, ali se tridestih godina 19. veka sele na Palilulu jer je na mestu njihovog porodičnog doma izgrađen dvor kneza Miloša.

Kao jedno od četvoro dece, Vukosava je stekla osnovno i srednje obrazovanje u Beogradu, prvo u Palilujskoj školi, a potom i u Visokoj ženskoj školi. Ova potonja škola, u rangu današnje gimnazije, bila je najviše obrazovanje koje je jedna mlada dama mogla da dostigne. Rešenje je bio odlazak u inostranstvo, što Vukosava i čini na nagovor svoje drugarice.
Boravak i školovanje u inostranstvu oduvek je bilo skupo, posebno za devojku koja je punoletstvo dočekala bez roditelja. Ipak, nasleđena imovina bila je dovoljna da joj omogući odlazak u Švajcarsku. U Ženevi studira hemiju na Prirodno-matematičkom fakultetu, a već 1913. godine dobija zvanje doktora nauke, čime je Kseniju Atanasijević “pretekla” za devet godina.

Po završetku studija, dr Marjanović vraća se u Beograd gde neko vreme radi u Državnoj hemijskoj laboratoriji. Sve prekida Prvi svetski rat u kome se posvećuje humanitarnom radu – radi kao bolničarka, previja rane i priprema lekove za bolesne. Po oslobođenju radi u Carinskoj laboratoriji na Savi.

Tu upoznaje svog supruga Dušana Tomića, inženjera tehnologije i profesora na Beogradskom univerzitetu. Živeli su tih godina u vili u elitnoj Krunskoj ulici na broju 77. Nažalost, zbog tada važećih predrasuda i čudnog odnosa države prema udatim ženama (plate udatih uposlenica bile su niske ili uslovljene prihodima njihovih supruga) napušta karijeru, iako je bila posvećena svom naučnom poslu.

Posvećena kući i porodici, dr Vukosava Marjanović Tomić pala je u naučni zaborav. Njeno ime teško da može da se nađe u novinama, časopisima, stručnim radovima. Ono što je nauka izgubila, dobila su njena dva sina koje je podržavala i u teškim vremenima koja su nastupala. Porodica Tomić je za vreme Drugog svetskog rata bila prvo žrtva okupatora, a sve ono što im nije bilo oduzeto tada, nacionalizovano je posle rata. Dodatna tragedija došla je i sa smrću Dušana Tomića, koji je posle boravka u zatvoru preminuo 1947. godine.

Tiho i skromno, kao što je i živela, preminula je od posledica moždanog udara juna 1979. godine.

 

[Nina]

Vladan Đorđević bio je značajna ličnost srpske istorije i kulture. Lekar, prvi srpski hirurg, sanitetski pukovnik, poslanik Kraljevine Srbije u Carigradu, gradonačelnik Beograda koji je mnogo uticao na njegovo komunalno, higijensko i urbanističko uređenje, osnivač Crvenog krsta u Srbiji i Srpskog lekarskog društva, književnik, pozorišni pisac, predsednik Vlade Kraljevine Srbije i ministar inostranih dela u periodu od 1897. do 1900. godine. Pored svega toga njegov uticaj je bio od ključnog značaja za formiranje Novog groblja u Beogradu, a koje su Beograđani dugo zvali po njemu – Vladanovac

 

[Nina]

Paulina Đorđević sa zvezdom i lentom Ordena milosrđa kojim ju je odlikovao sultan Abdul Hamid II 1895. godine. Njen suprug Vladan bio je značajna ličnost srpske istorije i kulture. U ovo vreme bio je poslanik Kraljevine Srbije u Carigradu, a pored toga bio je lekar, sanitetski pukovnik, gradonačelnik Boegrada koji je mnogo uticao na njegovo komunalno, higijensko i urbanističko uređenje, osnivač Crvenog krsta u Srbiji i Srpskog lekarskog društva, književnik, pozorišni pisac, predsednik Vlade Kraljevine Srbije i ministar inostranih dela u periodu od 1897. do 1900.

 

[Nina]

Marina Abramović

Rodjena u Beogradfu, 1946. bivša je jugoslovenska i sadašnja američko-srpska umetnica performansa sa međunarodnim ugledom. Slikarstvo je u samim počecima zamenila za bodi art, odnosno bol, pokret, mimiku, gest, insistirajući na jeziku tela igrača, akrobata, seoskih vračeva, tibetanskih kaluđera i šamana. Iscrpljivanje tela postala je osnovna karakteristika njenog performansa. Živi u Njujorku, SAD.

Marina Abramović od 1965. godine studirala je na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu. Kompletirala je svoje postdiplomske studije na Akademiji likovnih umetnosti u Zagrebu, a zatim je predavala na Akademiji likovnih umetnosti u Novom Sadu. Od 1968. godine objavljivala je tekstove i crteže a od 1973. godine organizovala je svoje akcije performansa.

Od 1997. do 2004. godine bila je predavač na Fakultetu likovnih umetnosti u Braunšvajgu za umetnost performansa. U Njujorku osnovala je Nezavisnu performans grupu, jedan forum za aktuelnu performans umetnost gde želi da radi sa izabranim mladim umetnicima i umetnicama.

Marina živi od 1975. godine u Amsterdamu, gde je 1987. godine kupila kuću, ali je više vremena provela putujući po svetu i na izložbama. U jesen 2005. godine preselila se iz Amsterdama u Njujork. Godine 2005. udala se za italijanskog skulptora Paola Kanevarija.

Marina Abramović je od 14. marta do 30. maja 2010. godine imala svoju retrospektivnu izložbu u Muzeju moderne umetnosti u Njujorku, koja je obuhvatala i performans The Artist is Present, na kojem je 763 sata i 30 minuta sedela nepomično u tišni, dok su posetioci jedan po jedan sedeli na stolici nasuprot nje bez da je dodiruju ili pričaju sa njom. Na stolici naspram nje je za vreme trajanja performansa sedelo 1545 posetilaca, među kojima su bili Lou Reed, James Franco, Bjork, Lady Gaga. 750.000 posetilaca je prošlo kroz atrijum muzeja za vreme trajanja izložbe. Bila je to najveća izložba performansa u istoriji Muzeja moderne umetnosti u Njujorku.

„Čistač“ je bila prva velika evropska retrospektiva Marininog rada, premijerno prikazana 2017. godine u Švedskoj, da bi nakon toga postavka obišla Dansku, Norvešku, Nemačku, Italiju i Poljsku.

 

[Nina]

Rastko Petrović

Rastko Petrović bio je, jedan od najmarkantnijih predstavnika srpske avangarde. On pripada grupi pisaca koji su se oglasili neposredno posle Prvog svetskog rata i obrazovali jezgro srpskih modernista. Jedan od najinovativnijih autora srpske moderne književnosti hrabro je, nadareno i originalno promišljao svoj tematski korpus eklektično spajajući različite izvore nadahnuća baš kao i žanrove, poigravajući se formom i jezikom.

Rođen je 3. marta 1898. godine u Beogradu, kao najmlađe od devetoro dece. Njegova sestra Nadežda Petrović bila je najznačajnija slikarka srpskog impresionizma. U ratnom vihoru 1915. godine prešao je Albaniju sa vojskom i srpskim narodom, a naredne godine nastavio školovanje u Francuskoj, u Nici. Potom je u Parizu upisao Pravni fakultet kao stipendista francuske vlade. Istovremeno je studirao književnost i istoriju umetnosti.

U Parizu se sprijateljio sa slavim savremenicima – Pikasom, Salmonom, Bretonom, Elijarom… Tu je počeo da piše svoju prvu knjigu „Burleska Gospodina Peruna Boga Groma“. Napisao je i veliki broj pesama i pripovedaka

Slovio je za jednog od najobrazovanijih i najdarovitijih pisaca svoje generacije. Odlično je poznavao srpsku, prvenstveno narodnu, kao i svetsku književnost, ali i moderne tendencije evropske umetnosti. Pisao je romane, priče, lirske pesme, poeme, putopise, eseje. Svoj književni put je započeo kao jedan od najagilnijih i najistaknutijih predstavnika avangarde zalažući se za moderni izraz, novu formu i neobičnu sadržinu, prožimanje žanrova, te za odbacivanje klasičnih čistih žanrova i mešanje stilova. Bio je deo grupe srpskih modernista koja je od 1920. vladala književnom scenom. Činili su je Miloš Crnjanski, Stanislav Vinaver, Todor Manojlović.
Umro je u Vasingtonu 1949.

Dela

-Zbirka pesama „Kosovski soneti“ - Krf, 1917.
-Roman „Burleska gospodina Peruna boga groma“ - Beograd, 1921.
-Zbirka pesama „Otkrovenje“ - Beograd, 1922.
-Roman „Sa silama nemerljivim” – Beograd, 1927.
-Putopis „Afrika“ - Beograd, 1930.
-Roman „Ljudi govore“ - Beograd, 1931.
-Roman „Dan šesti“ - Beograd, 1961.

 

[Nina]

Kiza Betmen

Zoran Lazarević poznatiji kao Kiza Betmen bio je autor kultne emisije "Paket aranžman" na televiziji Politika koja je doprinela stvaranju alternativne muzičke scene u Srbiji za vreme ratova i sankcija i koja je mnogim mladim bendovima otvorila vrata uspeha. Nema rokera u Beogradu koji nije znao za njegovu emisiju.

Emisija je postojala od 1991. godine i trajala do 2007. godine, a posle je nastavila da živi kroz nastupe i koncerte.

Zoran Lazarević završio je XIII beogradsku gimnaziju i nakon toga počeo novinarsku karijeru. Smatra da mu je bilo predodređeno da radi na televiziji. Počeo je sa osamnaest godina na RTS-u i tamo ispekao zanat. Usledio je rad na Trećem kanalu, a potom je prešao da radi na televiziju Politika kao muzički urednik.

Nikada nije imao želju da se slika ili pojavljuje na televiziji i kaže da se to dogodilo sasvim slučajno. Kolega koji je trebalo da najavi neki koncert nije se pojavio i njega su samo gurnuli u studio. Imao je sreće da uči od legendi srpskog novinarstva Nenada Kuzimića i Ivana Ivačkovića. 1991. godine postaje autor emisije "Paket aranžman" koja je dobila naziv po jednom od najboljih albuma jugoslovenske rok scene kojim je počeo novi talas.

Za šesnaest godina, koliko je trajala emisija, nije bilo nijednog benda sa prostora bivše Jugoslavije koje Kiza nije ugostio. Kaže da su mu najdraži intervjui sa bendom EKV i sa Margitom, sa kojom je radio nekoliko poslednjih intervjua. To je možda najjača emocija koja je obeležila njegov rad.

U to vreme vladala je sloboda medija, bar što se "Paket aranžmana" tiče. Kiza nije znao šta je cenzura. U svojoj emisiji je, možda čak i sa previše slobode, puštao spotove protiv tadašnje vlasti.

Emisija "Paket aranžman" trajala je do 2007. godine, a potom je nastavila da živi u vidu koncerata i CD izdanja. Emisija je prestala da se emituje delimično zbog teških uslova snimanja, ali i zbog toga što urednici televizija nisu pokazali interesovanje za takvu vrstu emisije.

Iako mu nedostaje emisija i pružanje podrške mladim bendovima koji nemaju gde da pokažu ono što znaju, nije spreman da prilagođava svoju emisiju novim trendovima. Međutim, Kiza ne isključuje mogućnost da možda jednog dana ponovo izgovori na nekoj televiziji: "Ovo je Paket aranžman". U međuvremenu, uživa u ljubavi, vožnji motora, muzici i koncertima.

 

[Nina]

Aca Seltik

Frontmen „Ortodoks Keltsa“ Aleksandar Petrović, poznatiji kao Aca Seltik, je za mnoge tipična anti zvezda. Odrastao je u visokim soliterima u ulici 27. marta.

Iz jednog intervjua:

“Neke druge vrednosti su na ceni, a sve ono što je činilo i što treba da čini Beograd je u garaži. Tako i ljudi. Pravi Beograđani su oni koji se ne vide, koji dišu beogradski, koji ga žive i čine živim. Nikada, ali nikada, ne smemo da zaboravimo šta je Beograd i koliko je važan, a o tome i žudnjom za njim najbolje govori jedan stari hit grupe „Time“ koji počinje stihovima: „Cijeli život čekam priliku da pjevam u Beogradu rokenrol!“ To je Beograd! Rokenrol u pravom i punom smislu te reči!”

 

[Nina]

Dragan Mance

Rođen 26. septembra 1962. godine u Beogradu. Živeo je u Zemunu i prvo je trenirao karate, da bi se potom pridružio FK Galenika i posvetio se fudbalu. Bio je poznat po tome da nikada nije izostajao sa treninga. U Partizan je došao 15. septembra 1980. godine

Za njegov dolazak najzaslužniji je bio nekadašnji golgeter Partizana Slobodan Santrač, koji je pri zalasku karijere dobio poziv da dođe u Galeniku i pomogne joj da izbori prvoligaški status

Santrač je pristao, uz uslov da Mance ode u Partizan
U Partizanu je odigrao 279 utakmica i postigao 174 gola. Poslednji gol dao je dva dana pred smrt
Žureći na trening Partizana, Mance je poginuo u saobraćajnoj nesreći 23 dana pre 23. rođendana. na mestu u Beogradu gde danas stoji veliki grafit: „Legenda živi".

Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu 5. septembra. Na sahrani je, prema pisanju medija u to doba, je došlo više od 30.000 ljudi.
Ulica u neposrednoj blizini stadiona Partizana dobila je ime po njemu 2011. godine.

„Bio je sjajan momak i sjajan fudbaler. Krasila ga je ta njegova hrabrost, snaga, imao je stravičan bezobrazluk da šutne sa 40 metara i da stavi glavu gde drugi ne bi", priseća se nekadašnji fudbaler Dinama iz Zagreba i beogradske Crvene zvezde Bora Cvetković.

Klizanje na kolenima visoko uzdignutih ruku - radovanje karakteristično uglavnom za južnoameričke fudbalere, bilo je možda najpopularniji potez ovog igrača.
„Mance je svojom popularnošću daleko prevazilazio granice ove zemlje. On je bio srpski fudbalski Džejms Din. Plenio je karakterom i igrom", rekao je 2011. godine legendarni golman Partizana Milutin Šoškić.

Njegovi golovi se i dalje prepričavaju - jedan od najspektakularnijih je onaj u Londonu, u meču Kupa UEFA protiv Kvins Park Rendžersa 1983. godine na stadionu Hajberi, zbog kojeg su mu aplaudirali i navijači engleskog tima.

 

[Nina]

Danilo Bata Stojković

Danilo Bata Stojković rođen je 1934. godine u Beogradu u dobrostojećoj porodici. Uz starijeg brata Žiku, intelektualca i publicistu, odrastao je na Čuburi između dva svetska rata, u Nedićevoj Srbiji.

Prve glumačke korake načinio je 1953. godine kao član amaterske grupe u Čehovljevoj predstavi Krčma na glavnom drumu. Izvođenje drame omađijalo je prisutne, pogotovo jednog gledaoca koji je bio niko drugi nego Dobrica Milutinović, čijim Prstenom se danas mogu podičiti samo istinske glumačke gromade. Nakon završetka predstave, Dobrica mu je prišao zacakljenih očiju i prozborio reči koje će umnogome trasirati mlađanog Danila: "Ti si, sine, još u majčinoj utrobi postao glumac".

Po završetku studija glume 1956. godine, Danilo Bata Stojković započinje svoju profesionalnu karijeru u Jugoslovenskom dramskom pozorištu. Ipak, nije imao sreće. Sa svega deset epizodnih uloga za svojim pojasom koje mu nisu dale prostora da se iskaže, Stojkovićev angažman se ubrzo neslavno završio. Zvaničan razlog otpuštanja iz JDP bio je manjak talenta, a nezvanično kuloarima su kolale priče da je napravio eksces i potukao se.

Odlučnost koja ga je krasila nije dozvolila da padne u očaj i digne ruke od glume. Skućio se u Ateljeu 212, čiji je stalni član ansambla postao 1962. godine i tu se zadržao do kraja ovozemaljskog života.

Posle niza zapaženih pozorišnih uloga, "netalentovani" Bata zablistao je u crno-belom filmu "Izdajniku" iz 1964. godine. To je ujedno označio njegov upliv u vode "pokretnih slika" i početak, ispostaviće se, berićetne karijere.

Iako se ostvario i na malom ekranu, nikad preterano nije mario za televiziju. Bata stojković bio je mišljenja da televizija kvari sve kultivisano na sceni žustrim stvaranjem programa. Smatrao je da televizija prvenstvo treba da služi da informiše narod, dok je teatar pravo mesto za upoznavanje umetnosti.

Stoga je, kao pozorišni pregalac, preuzeo na sebe odgovornost da umetnost dočara i približi publici. Da li je u tome uspeo? Bata bi to znao u noći nakon nastupa. Ukoliko bi ugodno zaspao, to bi značilo da je podbacio na sceni. U protivnom, oka ne bi sklopio jer mu uzbuđenje ne bi to dozvoljavalo.

Uloge Danila Bate Stojkovića koje su najviše hvaljene, ovaj glumac ostvario je u saradnji sa slavnim piscem Dušanom Kovačevićem, čiji je opus oplemenio što na velikom platnu, što na pozornici. Odnos autora i glumca opisivao je kao "rudarski posao".

Iz ovog "glumačkog okna" Bata je vadio role poput Brke iz Ko to tamo peva i Lakija Topalovića iz filma Maratonci trče počasni krug.
Ipak, jedna uloga koja se posebno ističe jeste lik Ilije Čvorovića u filmu Balkanski špijun. Odabran od strane reditelja Božidara Nikolića,

Na molbu mladih glumaca Slovenskog narodnog gledališča, 13. februara 2002. godine reprizirao je Profesionalca po 416. put. Te večeri je predao svoje najubojitije oružje, svoju glumu. Dva dana nakon toga, pada u bolnički krevet iz kog više nije ustao.

Preminuo je 16. marta iste godine. Prema njegovoj želji, nije pokopan u Aleji zaslužnih građana, već je njegova urna položena u rozarijumu beogradskog Novog groblja.

Ovom bardu srpske glumačke scene, i nakon smrti, odaje se počast u vidu manifestacije Dani Danila Bate Stojkovića u Vrnjačkoj Banji. Takođe, velika scena Zvezdara Teatra, na kojoj je ostavio neizbrisiv trag, nosi ime po njemu.

 

[Nina]

Milutin Bojić

Milutin Bojić (19. maj 1892 — 8. novembar 1917) bio je srpski pesnik, dramski pisac, književni kritičar, pozorišni recenzent i srpski vojnik u Prvom svetskom ratu

Pohađao je Osnovnu školu „Vuk Karadžić“ u Beogradu (tada se zvala „Palilulska škola“).

Kao učenik “Realke“ prvu pesmu je objavio u beogradskom časopisu „Delo“. Godine 1910. završava srednju školu sa odličnim uspehom i biva oslobođen ispita zrelosti.

Ušao je u rat kao student filozofije istrošenog zdravlja. Mobilisan je kao obveznik iz činovničkog reda. Radio je kao pisar u Ministarstvu unutrašnjih dela Kraljevine Srbije.

Milutin Bojić je učesnik balkanskih ratova 1912. i 1913. godine kao i Prvog svetskog rata. On putuje u krajeve oslobođene stare Srbije i piše putopise, beleške, recenzije, prikaze i istorijsku dramu „Kraljeva jesen“ o kojoj se veoma pozitivno izrazio Jovan Skerlić

Prilikom odstupanja preko Albanije nalazio se u sastavu jedne telegrafske jedinice sa specijalnim zadatkom. Po dolasku na Krf jedno vreme je proveo u Obaveštajnoj službi Vrhovne komandi, da bi nešto kasnije bio prekomandovan za Solun. Dramu „Uroševa ženidba“ koju je preneo preko Albanije i 1915. godine je štampao na Krfu, a zbirku pesama „Pesme bola i ponosa“ objavio je u Solunu. Iz ove zbirke je i pesma „Plava grobnica“, posvećena stradanju srpskih ratnika. I sam pesnik lično je gledao kako saveznički brodovi odvoze gomile leševa koje uz zvuke vojničkih truba spuštaju u more. Godine 1916. u Draču piše pesmu „Singidunum“ posvećenu voljenom rodnom gradu.

Dana 8. novembra 1917. godine Milutin Bojić je preminuo posle dugog i teškog bolovanja od milijarne tuberkuloze u Solunu u bolnici „Prestolonaslednik Aleksandar“. Sahranjen je na vojnom groblju na Zejtinliku. Oproštajni govor na sahrani je čitao književnik Ivo Ćipiko. Krajem leta 1922. godine preneseni su posmrtni ostaci Milutina Bojića u Beograd, gde je sahranjen u porodičnoj grobnici na Novom groblju

Iako je živeo samo 25 godina, ostavio je trag u srpskoj književnosti. U svom kratkom životu ipak je stigao da opeva patnje i stradanja srpskog naroda kroz tragično povlačenje preko Albanije i na takav način ovekovečio je jezivu viziju plave grobnice kod ostrva Vida – ostrva smrti.

Po njemu se zovu Biblioteka „Milutin Bojić“ i Nagrada Milutin Bojić.

Bista Milutina Bojića, ugao istoimene ulice i Palmotićeve

 

[Nina]

Vojislav Voki Kostić

Vojislav Voki Kostić (Beograd, 21. septembar 1931 — Beograd, 29. septembar 2010) bio je srpski kompozitor, muzičar, pisac i kuvar.
Komponovao je muziku za filmove, pozorište, televiziju.

Roditelji su mu bili istaknuti srpski medicinski radnici i profesori dr Aleksandar Kostić i dr Smilja Kostić-Joksić.
Po majčinoj strani bio je praprapraunuk Tome Vučića Perišića.

Komponovao je muziku za više od 45 pozorišnih predstava, 25 televizijskih serija, 60 filmova, više od 2000 balada.
Bio je sekretar Saveza kompozitora Jugoslavije i mnogo je uradio u oblasti zaštite autorskih prava.
Sa glumicom Stanislavom Stašom Pešić dobio je sina Ivana Ejuba Kostića, arabistu i islamologa koji je prešao na islam

Zbog viška kilograma rešio je da oslabi. Pošto mu je kuvanje jedan od hobija, njegovo uspešno mršavljenje je rezultovalo i knjigom „Kako sam pojeo sam sebe“. Drugi hobi mu je boks.

Bio je osnivač muzičke grupe „Idu dani”, koja je dobila ime po pesmi Brane Crnčevića. Grupa u sastavu Ljiljana Danilović, harmonika,
Bosa Tasić, daire i Vlada Jovanović, kontrabas, izvodili su romsku muziku u pozorištu, radiju i televiziji.

 

[Nina]

Milan Vukos

Kada se ekipa Televizije Beograd davnih ’70-ih godina našla u poseti Londonu, zatekla se u jednoj otmenoj kući kraj Temze. Do Velike Britanije ju je tom prilikom odvela saradnja sa britanskim BBC-jem. Upoznavši na tamošnjem prijemu jednog američkog inženjera, gospodin se ponudio da ih sprovede kroz laboratoriju koju je udesio u kući.

Beogradska TV ekipa se tada prvi put susrela sa novinom koja je na polju zvuka, filma i televizije napravila pravu revoluciju. Naime, domaćin im beše Ser Rej Dolbi lično, a njegov Dolbi sistem redukcije šuma na audio snimcima uskoro je zaživeo i na beogradskoj televiziji.

Što se delegacije iz prestonice tiče, među njom se, pored tehničkog direktora, našao i Milan Vukos, tadašnji direktor Televizije Beograd. Bio je među prvima koji je te godine upoznao Dolbi sistem, ne gubeći vremena da ga odmah „uveze“ u prestonicu.

Ovo je bila tek jedna od zasluga čoveka čije ime se više ne pominje često. Beogradu je ostavio amanet kojim se grad i danas ponosi, iz vremena kada su među prioritetima bili kultura i umetnost. Bez Milana Vukosa ne bi zazvučali ni akronimi koja teško da neko na ovim prostorima ne zna: BITEF, FEST i BEMUS. Uz kulturu su pritom rasli i najmlađi, otkako je „Radost Evrope“ počela da okuplja razigrane mališane širom Starog kontinenta.

Za savremenike Milana Vukosa, ovo su bili festivali koji su Jugoslovenima „otvorili oči i uveli ih u svet“. Bilo je potrebno svega četiri godine da zažive (od 1967. do 1971.), a Milan Vukos se postarao ne samo da ova priča stane na noge, već da na nogama i ostane. Prestonica je upamtila njegove tri važne uloge: kao zamenika gradonačelnika, najmlađeg ministra kulture u Srbiji i direktora Televizije Beograd u kojoj je proveo punih 13 godina. koje se naziva zlatnim dobom RTS-a.

Vukos je postigao dve vrste rezultata - tehničke i programske, ocenjuje Aleksandar Mandić, televizijski, filmski i pozorišni reditelj.

„Podigao je televiziju tehnički i infrastrukturno kao niko pre njega i niko posle njega.
„U Košutnjaku je napravio kompleks studija, među kojima je taj studio osam u to vreme bio najveći i najmoderniji studio u Evropi", kaže Mandić.
Studio u Košutnjaku izgrađen je na inicijativu i uz umešnost Milana Vukosa da pronađe novac.
Tih godina su nastale zabavne emisije Obraz uz obraz, dečije Neven, Poletarac, serije Salaš u Malom Ritu, Otpisani, Vruć vetar, Vuk Karadžić, Pozorište u kući i mnoge druge.

Preminuo je 15. februara, na praznik Sretenje 2016. godine.

Dobio je mirnu uličicu na Zvezdari, koja se ranije zvala Stanka Vraza