Глупости.По првом попису из 1834 године у Кнежевини Србији је било испод 700 000 људи.Процена је да је тада било укупно 2.5 милиона Срба у Кнежевини Србији, Турској и Аустрији.
Уколико је твоја рачуница тачна онда би број Срба у средњем веку био свега 300 хиљада, а то баш није реално.Број Срба је стагнирао или се смањивао током османске владавине.
Демографски раст је наступио после успостављања Кнежевине Србије и после окончања османске владавине.
Uzmite vi deftere pa prostudirajte broj stanovnika. U vas je to , što u 19. vijeku reko Masimo Tapareli, markiz od Azeglija - "Stvorili smo Italiju, sada moramo stvoriti Talijane."
"
Značaj Osmanskog carstva za opstanak pravoslavnog slavenstva na Balkanu
Pokušaj obnove Bizantijskoj carstva
Poznati ruski slavenofil Nikolaj J. Danilevski shvata “Istočno pitanje” kao pitanje odnosa slavenskog svijeta i zapadnoevropske civilizacije. Ono se postavljalo u svakom historijskom momentu značajnom za taj odnos. Ovaj slavenofil, čije su ideje utjecale posebnom jačinom na vođu Radikalne stranke Srbije Nikolu Pašića i ondašnju Naprednu stranku Srbije, razlikuje četiri perioda historije “Istočnog pitanja”.
Prvi period “Istočnog pitanja” bio je od Filipa Makedonskog do Karla Velikog; drugi je period od Karla Velikog do ruske carice Katarine Velike. To je, smatra Danilevski, najteži period slavenstva u historiji njegovog odnosa sa zapadnoevropskom civilizacijom. U tom periodu značajan dio slavenskog naroda, pod snažnim pritiskom romansko-germanske kulture, napustio je pravoslavlje i primio katoličanstvo. Pravoslavni Slaveni na prostoru od Jadranskog mora i srednjeg Dunava do obala Baltičkog mora, i od Laba do Dvine i Dnjepra, nisu uspjeli odbraniti svoje pravoslavlje, te je pod germanskim pritiskom latinizirano. U to vrijeme nije postojao moćan centar slavenstva. “Bez duhovnog uporišta, latinizacija i germanizacija zapadnih Slavena bila je neizbježna.” Rusija tada nije bila regionalna sila da bi ih zaštitila. Opstalo je slavenstvo i pravoslavlje pod upravom Osmanskog carstva. “Opšta ideja, suštinski smisao muhamedanstva sadrži se, dakle, u toj nehotičnoj i nesvjesnoj usluzi koju je ono učinilo pravoslavlju i slavenstvu, ograđujući ga prvo od pritiska latinstva, spašavajući ga, i drugo, od proždrljivosti romansko-germanstva u vremenu kada su njegovi direktni i prirodni zaštitnici ležali na odru staračke iznemoglosti ili u dječjim pelenama”, piše Danilevski u knjizi
Rusija i Evropa.
Tu misao, da je Osmansko carstvo sačuvalo i spasilo slavenstvo i pravoslavlje južnih i istočnih Slavena od zapadnog latinizma, izrekao je među prvima konstantinopoljski patrijarh Anfimije u vrijeme “Grčkog plana Katarine Velike” protiv Osmanskog carstva. “Grčkim planom” naziva se ideja Katarine da istjera Turke iz Evrope, da evropski prostor Turske podijeli s Austrijom i da postavi na prijestol obnovljenog Istočnog bizantijskog hrišćanskog carstva svog unuka Konstantina Pavloviča. Katarina Velika procijenila je tada da je pravi trenutak da se na ruševinama Osmanskog carstva sagradi i obnovi grčko Bizantijsko carstvo, jer je Engleska tada bila oslabljena ratom protiv nezavisnosti SAD, s jedne, a Austrija i Pruska bile su iscrpljene u međusobnom ratu za Bavarsku.
“Grčki plan Katarine Velike” nije podržavao konstantinopoljski patrijarh Anfimije, ne zato što mu se ideja obnove Bizantijske imperije nije dopadala već zato što je, s jedne strane, imao drugačiju procjenu odnosa snaga između tadašnjih moćnih zapadnoevropskih država, Rusije i Turske, nesigurnost predviđanja njihovih međusobnih političkih interesa i različitih kombinacija vojnih saveza, a, s druge strane, zato što je, kako on kaže, “proviđenje izabralo vladavinu Osmanlija radi zamene pokolebanog pravoslavlja u vizantinskoj imperiji (upravo bi trebalo reći imperatorstvu) kao zaštitu protiv zapadne jeresi”. "
...
"Rusija je imala nekoliko scenarija rješenja “Istočnog pitanja”. Prvo rješenje bilo je podjela slavenskog etničkog prostora između Rusije i Austrije. S takvom opcijom ovog pitanja nastao je savez ruske carice Katarine s Josifom II. Drugo rješenje bilo je formiranje saveza slavenskih država osmanskog prostora na čelu s Rusijom. Treće je bilo oslobađanje tih naroda i uspostava samostalnih nacionalnih država. Četvrto je bilo formiranje saveza južnoslavenskih država s Bugarskom na čelu.
Od nestanka Osmanskog carstva pa do danas međunarodni politički zaštitnik pravoslavnog slavenstva na Zapadnom Balkanu jeste Rusija. Ali, Zapadni Balkan nije samo prostor pravoslavlja već i islama koji je tamo došao u vrijeme Osmanskog carstva. Za zemlje Zapada i Istoka Balkan je važan dio “puta svile”, međukontinentalnog i međucivilizacijskog koridora, vrlo povoljan za provjeru svih oblika savremene globalizacije."
https://stav.ba/znacaj-osmanskog-carstva-za-opstanak-pravoslavnog-slavenstva-na-balkanu/
