Kulturom se legalizuju ljudi koji mogu i hoce vise. Takvi svima stoje na putu ako ih ne legalizujes. Znaci, ne radi se o tome da li je sposoban da zaradjuje novac, nego da moze vise od ljudi koji su dobri privrednici. Trenutno je ideal covjek koji ima mnogo novca i koji se toliko udebljao da svako vidi da mu nista ne fali, te ako ima auto i kucu, zmatra se savrsenim. Medjutim, postoje ljudi kojma sticanje novca nije problem, nego to rade malim prstom, ali i iznad proste korisnosti postoji sfera zivota u koju pristup imaju samo najjaci i najbrzi umom, najinteligentniji. To je sfera umjetnosti, kulture, duboke misli, mudrosti.
Mogli bismo zamisliti da se na visim nivoima ljudi takmice u dubokim testovima mudrosti. Takve mudrosti su pakovane u tragedije i izvodjene su u obliku nadmetanja u cast Dionisa za praznike. Znaci, tamo gdje debeli privrednici ne mogu od stramote i zavisti ni da tapsu rukama.
To je sfera beskorisnih sposobnosti, odnosno onih koje bi zakrzljale kad bi se ta osoba bavila iskljucivo privredjivanjem. Slicno je i sa ratnickim vjestinama, beskorisne su, ali ih obavljati mogu samo oni koji su jaci i pametniji od privrednika. I koje hriscanstvo odbacuje svom snagom nazivajuci ih parazitima. Svakako da njihovo postojanje zahtijeva znacajne resurse, ali sta je smisao resursa, da li debeli privrednik ili beskorisni ratnik, plesac, mudrac? Ili cak radnik koji zeli da privrednika ne bude nazivajuci i njih parazitima. Ako vidimo da beskorisni ljudi mogu biti i korisni, a da korisni nemaju nikakvu beskorisnost koja zadivljuje, onda je valjda odgovor na dlanu.
