- Poruka
- 29.315
-
- Popularno:
- Frederik Daglas –jedan od vodećih...
- Нелогичност код Порфирогенита
- Eurospin cena vode
- Ko će da napada blokadere za tri meseca?
- Da li će Čedomir Antić biti Vučićev...
- Bezos ostao bez večere na Lastovu
- Kakav epski dil Vučića i Makrona: 1,9...
- БРИКС- остаће само дугмићи
- Krece rat SAD i Irana -Tramp je potpuno...
- Iran zatvara Hormuz, cena nafte ide u...
MVAC - Dobrovoljačka antikomunistička milicija u drugom svetskom ratu
- Začetnik teme proka
- Datum pokretanja
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
sad ce naredjenje , samo da se proka vrati iz muzeja 
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
kao ni mene ne interesuju gluposti ekonomiste samardžića, kao ni sajta pogledi odakle često prenosite postove
ali ajde da probamo da vidimo šta to tebe KAO interesuje, na koju naredbu misliš?
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
a kako je počela saradnja ili bolje rečeno sluganstvo četnika prema fašistima, možda ovaj dogadjaj može malo da rasvetli situaciju ...
............
Jedan od četničkih vođa Živko Brković na tromeđi Like, Dalmacije i Bosne formirao je tzv. četnički puk »Petar Mrkonjić«.
On i Đujić otimali su se za rukovodstvo, pa su se zbog toga obojica dodvoravali Fašistima pružajući im oružane usluge za borbu protiv partizana. Dobijao je oružje i ostala materijalna sredstva od Talijana. Odnosi između njega i Đujića stalno su se zaoštravali zbog prestiža, pa je po nalogu Đujića,Živko Brković ubijen na četničkom mitingu u Plavnu 1942 godine.
................
NAREDBA ŠTABA DRVARSKE BRIGADE OD 9 SEPTEMBRA 1941 GOD.
POVODOM IZDAJE ŽIVKA BRKOVIĆA
http://znaci.net/arhiv/dokument/18905
eto kako je počeo pop djujić sa saradnjom sa FAŠISTAMA, ubijajući i svoje četničke komandante i to sve još na samom početku rata, septembra 1941 godine, više meseci pre formiranja dinarske divizije pod okriljem fašista, MVAC
............
Jedan od četničkih vođa Živko Brković na tromeđi Like, Dalmacije i Bosne formirao je tzv. četnički puk »Petar Mrkonjić«.
On i Đujić otimali su se za rukovodstvo, pa su se zbog toga obojica dodvoravali Fašistima pružajući im oružane usluge za borbu protiv partizana. Dobijao je oružje i ostala materijalna sredstva od Talijana. Odnosi između njega i Đujića stalno su se zaoštravali zbog prestiža, pa je po nalogu Đujića,Živko Brković ubijen na četničkom mitingu u Plavnu 1942 godine.
................
NAREDBA ŠTABA DRVARSKE BRIGADE OD 9 SEPTEMBRA 1941 GOD.
POVODOM IZDAJE ŽIVKA BRKOVIĆA
http://znaci.net/arhiv/dokument/18905
eto kako je počeo pop djujić sa saradnjom sa FAŠISTAMA, ubijajući i svoje četničke komandante i to sve još na samom početku rata, septembra 1941 godine, više meseci pre formiranja dinarske divizije pod okriljem fašista, MVAC
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
- Poruka
- 29.315
Дакле наређења нема тако реци, значи да никада није био под италијанском командом и да бљувотине које постављаш у том смислу немају везе са истином.
Е сад можеш да замлаћујеш и засмејаваш народ овде новим глупостима јер ово теби ништа не значи.
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
opet pišeš kako ti se snilo i samo tvoj post pokazuje kakav si ti i ništa drugo
dalje, pop djujić je bio pod DIREKTNOM FAŠISTIČKOM KOMANDOM, a tebi sad fali pečat?
dakle, po treći put te pitam, na koju naredbu misliš?
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
U jeku prve faze operacije »Dinara«, Vrhovni štab NOPO i DV Jugoslavije je formirao Udarnu grupu brigada za zaštitu pravca Bosansko Grahovo—Drvar.
Brigadama je naređeno da paraliziraju neprijateljska ofenzivna djelovanja, odnosno da razbiju četnike u Kninskoj krajini i čvršće povežu slobodne teritorije Bosanske krajine, Like i Dalmacije.
Prvi cilj akcija Udarne grupe brigada bio je napad na Bosansko Grahovo, a kad je neprijatelj, utvrđen u Grahovu, uspio da se obrani,1 Tito je 2. proletersku brigadu usmjerio prema Kninu da razbije ustaško-četničke jedinice na pravcu Strmica—Knin. Tri dana poslije neuspjelog napada na Grahovo, u noći između 30. i 31. oktobra, 2. proleterska je oslobodila selo Vrpolje, gdje je poginulo »oko 15 žandarma«. Iz Vrpolja brigada se u sjajnom borbenom pohodu probila »do blizu samog Knina«, razoružavši dijelove četničkih jedinica u Golubiću, Radljevcu i Plavnu.
Prvi veliki poraz jednog od pukova Dinarske divizije bio je u Gračacu 24. oktobra 1942. godine.
Treća lička NOU brigada, formirana u septembru, razbila je najprije četnike u Raduču, a onda je udarila na puk »Vožd Karađorđe«, koji je imao oko 350 naoružanih ljudi u 7 četa. Oni dijelovi puka koji su pred jutro 24. oktobra zatečeni u Gračacu, razbijeni su, djelomično tučeni, a djelomično zarobljeni.
Među 60 poginulih bio je i komandant 1. bataljona »Vožda Karađorđa« Dane Stanisavljević Cicvara. Zarobljeno je 65 četnika, među kojima je bio i bivši iguman manastira Krupa, Savatije Mažibrada, koji se predstavio kao zamjenik komandanta Dinarske divizije.3 Početkom novembra u borbama protiv Đujićevih četnika u Kninskoj krajini angažirana je — na prijedlog štaba 4. operativne zone (»Poznavajući vojno-političku situaciju u Dalmaciji, gdje je narodni ustanak u jeku, trebalo bi jednu diviziju uputiti u pravcu sjeverne Dalmacije ...«) — novoosnovana Druga proleterska divizija NOVJ.
»Kada smo se spustili niz Dinaru i ušli u Kninsku krajinu« — piše Petar S. Brajović, borac 4. proleterske brigade — »narod svakog sela ili zaseoka lijepo nas je dočekao, a u daljini smo vidjeli bljesak električnih sijalica u Kninu«.
Štab 2. dalmatinske brigade također piše o antičetničkom raspoloženju naroda Kninske krajine; primjer: »U selu Golubiću, koje se nalazi između Knina i četničkog rasadnika Strmice, odakle, je sam bandit Đujić, seljaci su sami po svom nahođenju izveli 5 četničkih vođa iz svog sela pred narodni sud i osudili ih na smrt,« a u Plavnu, »na zboru, koji je bio zakazan od strane Dujića, seljaci nisu htjeli prisustvovati«.
General Paolo Berardi, koji je preko Dujića i ostalih vojvoda komandirao četničkim snagama Tromeđe, 20. novembra 1942. je obavijestio štab 18. armijskog korpusa da su četnici (»koji se bore za našu stvar«) »izgubili mnoge dobre vođe i desetke manjih vođa sa oružjem i municijom«.
Ocjenjuje: »U Grahovu su se samo neke jedinice borile, dok se većina povukla u unutrašnjost mjesta. U 180 Zrmanji su se četnici dobro držali, jer je napad bio manjih razmjera .. . U Strmici, Golubiću i Plavnu četnici su se uglavnom dobro držali, ali u Polači slabo, te je većina zarobljena bez da opali metka.
Ukupno su četnici u ovim operacijama izgubili 300—400 pušaka, te su imali više od 250 mrtvih i najmanje 200 zarobljenih.«
Od 16. novembra do 8. decembra od četnika je, po podacima štaba Dinarske divizije, prebjeglo u partizane 600 ljudi i to samo iz kninske općine.
Da bi barem donekle spriječili veliko dezerterstvo, talijanski generali u Kninu i Splitu su predlagali svojoj vrhovnoj komandi da se — u odnosu na naoružanje, opremu i opskrbu — četnicima posveti veća pažnja, jer ako »makar mobilne jedinice opskrbimo odjećom, obućom i automatskim oružjem u većoj mjeri«, ako četnici budu »dobro zaštićeni od zime i dobro naoružani, teže će dezertirati«, ili — »u protivnom slučaju — srljamo u opasnost da budemo svjedoci jačem dezerterstvu, kojeg nećemo spriječiti«.
Poslije napada na četničke i talijanske posade duž željezničke pruge, dio 3. bataljona 4. crnogorske proleterske brigade je izbio na rub sela Morića. Borcima je vodič »pokazao kuću komandira četničke čete, >koji nije zagriženi četnik<. Iako je svanjivalo, odlučio sam da opkolim kuću i postavim obezbjedenje prema ostalim kućama u selu.
Bilo je to u ranu zoru 13. novembra. Zakucali smo na vrata i uzviknuli:
>Otvori, komandire.<
Kad se pojavio, obratio sam mu se strogim glasom: — Kako to da komandir čete spava? A gdje ti je četa? Da li i ona spava?
Četnički komandant je odgovorio: — Gospodine komandante, četa se nalazi na položajima: jedan vod na Kozjaku, drugi na Rakovom brdu, a nekoliko četnika je u selu, kao rezerva. Ja sam prekontrolisao položaje i došao, posle pola noći, da malo prilegnem. —
Kad ovako slabo vršiš svoju dužnost oduzećemo ti pušku — rekoh, i to sam učinio. U tom momentu komandir je upalio petrolejku i ugledao titovke sa petokrakim zvijezdama, srpom i čekićem. Raširio je ruke i počeo da nas grli. Ispričao je da su on i još neki ljudi uzeli oružje od Italijana da ih ne bi fašisti internirali, kao i da bi seljaci dobijali sljedovanje hrane. Protiv partizana se nijesu borili. Saopštio je da njegova četa ima oko 110 naoružanih ljudi, razbacanih u više sela i zaselaka. Svi su kod svojih kuća na spavanju ...«
Potom su prikupljeni svi ti četnici, i održan je miting sa kulturnim programom. Postrojeni četnici su pozvani da se uključe u partizansku brigadu. »Oni koji nijesu stupili u brigadu, po završenom mitingu, pošli su kućama. Na rastanku im je predočeno da više ne smiju služiti okupatoru i četnicima. Obećali su ne samo da više neće služiti okupatoru, već da će sve dati od sebe da preko političkih aktivista na terenu pruže svu pomoć NOP-u.
Oni borci koji su stupili u naše jedinice, poslije kratkog vremena ni po čemu se nijesu razlikovali od naših starih boraca.«
Uza sve to što su mnoge četničke jedinice razbijene, i što se mnogo dojučerašnjih četnika dobrovoljno uključilo u stare ili novoformirane partizanske jedinice, ipak je glavnina Dujićevih snaga sačuvana, mada zbijena u žice i bunkere oko Knina.
Talijanima je Đujić na različite načine objašnjavao borbenu nemoć svojih četa i bataljona. Nije priznao da je itko dobrovoljno otišao s partizanima. Za stotine »nestalih« tvrdio je da se kriju oko svojih sela. Na sastanku komandanta 2. talijanske armije s komandantima 6. i 18. armijskog korpusa utvrđeno je da su u formacijama MVAC »snage bataljona 181 smanjene, jer se jedan dio ljudstva vratio u svoja sela da bi ih branio od eventualnih represalija«, a mnogi su »naprosto nestali«.
Komandant više komande oružanih snaga »Slovenija — Dalmacija«, na bazi Đujićevih izvještaja, koji je Talijanima priznao da su mu partizani »razoružali oko 60 četnika«,10 naredio je da se četnicima izruče »šatorska krila, pokrivači (sada je već hladno), kuhinjski materijal (inače im treba dijeliti samo suhu hranu), sanitetski materijal (za vrijeme posljednjih operacija ove formacije su morale da ubijaju svoje teške ranjenike, jer nisu bile u mogućnosti da ih liječe)«, zapravo: jer su u panici bili opterećeni ranjenicima, pa su ih radije ubijali nego ih ostavljali da budu zarobljeni.
Na pravcu Knin—Strmica, snažno tučenim četnicima je 10. novembra priskočila u pomoć divizija »Sassari«, ali »neprijatelj je razbijen i vraćen«.12 Jureći u stopu talijansko-četničke jedinice, dijelovi 2. proleterske brigade su u noći 11. i 12. novembra ušli u Topolje, »jedan i po kilometar od preparandije u kojoj se nalazi talijanska vojska«.
U Topolju je zarobljeno 30 četnika, a isto toliko ih je poginulo, medu njima i brat popa Momčila, Glišo, »zvani >podžupan<, poznati četnički organizator iz Kninske krajine i italijanski špijun, strah i trepet za Knin i okolinu«, stalna veza popa Momčila s velikim USTAŠKIM županom Sinčićem.
Štab 2. proleterske brigade je 13. novembra pisao Vrhovnom štabu, kako je »pop Dujić tvrdio da nikada partizanska noga neće gaziti u s. Topolje. Govorio je da je to mali Beograd, koji je neosvojiv. Ubijen je i komandir četničke čete« u Topolju, potporučnik Amanović, »koji je u zadnje vrijeme terorisao narod«, tako da je »narod to naročito dobro primio, jer izgleda da su stradali baš oni odgovorni«. Branko Berić i Ante Monti, politički suradnici Nenada Sinobada, koji je iz štaba Paje Popovića u junu prešao k partizanima, 16. novembra su štabu 4. operativne zone pisali kako je »veoma zrelo i politički« primljeno od naroda »paljenje dviju kuća i to škole u kojoj se je nalazio četnički štab i kuće oca od Momčila Dujića«.
Demoraliziranost medu četnicima je bila takva »da se je jedan bataljon već spustio u Polaču, Biskupiju i Orlić u kojem se ie nalazio štab četničkog bataljona i da u nijednom selu nije opalila puška. Sta više Orličani su predali odmah 60 pušaka.«
U Topolju je jedan od četničkih komandira »koji je učinio mnogo usluga partizanima« dobrovoljno pristupio »zajedno sa 8 omladinaca iz Topolja« u 2. bataljon dalmatinske brigade.
Nesiguran u opkoljenoj Strmici, vojvoda Momčilo je početkom novembra pobjegao u Knin.
Uspaničenim četnicima će se objašnjavati kako nije riječ »o napuštanju Strmice«, već da je »vojvoda Momčilo morao u Knin zbog pogibije brata Gliše«. Iz Strmice je u Knin preselila i popova porodica.
Pun kamion talijanske vojske je vozio Đujićeve stvari. Tu je — kako će se kasnije pisati u emigraciji — bilo mnogo zlata, nakita i dukata.
http://www.znaci.net/00001/15.pdf
i tako se pop preselio u knin
Brigadama je naređeno da paraliziraju neprijateljska ofenzivna djelovanja, odnosno da razbiju četnike u Kninskoj krajini i čvršće povežu slobodne teritorije Bosanske krajine, Like i Dalmacije.
Prvi cilj akcija Udarne grupe brigada bio je napad na Bosansko Grahovo, a kad je neprijatelj, utvrđen u Grahovu, uspio da se obrani,1 Tito je 2. proletersku brigadu usmjerio prema Kninu da razbije ustaško-četničke jedinice na pravcu Strmica—Knin. Tri dana poslije neuspjelog napada na Grahovo, u noći između 30. i 31. oktobra, 2. proleterska je oslobodila selo Vrpolje, gdje je poginulo »oko 15 žandarma«. Iz Vrpolja brigada se u sjajnom borbenom pohodu probila »do blizu samog Knina«, razoružavši dijelove četničkih jedinica u Golubiću, Radljevcu i Plavnu.
Prvi veliki poraz jednog od pukova Dinarske divizije bio je u Gračacu 24. oktobra 1942. godine.
Treća lička NOU brigada, formirana u septembru, razbila je najprije četnike u Raduču, a onda je udarila na puk »Vožd Karađorđe«, koji je imao oko 350 naoružanih ljudi u 7 četa. Oni dijelovi puka koji su pred jutro 24. oktobra zatečeni u Gračacu, razbijeni su, djelomično tučeni, a djelomično zarobljeni.
Među 60 poginulih bio je i komandant 1. bataljona »Vožda Karađorđa« Dane Stanisavljević Cicvara. Zarobljeno je 65 četnika, među kojima je bio i bivši iguman manastira Krupa, Savatije Mažibrada, koji se predstavio kao zamjenik komandanta Dinarske divizije.3 Početkom novembra u borbama protiv Đujićevih četnika u Kninskoj krajini angažirana je — na prijedlog štaba 4. operativne zone (»Poznavajući vojno-političku situaciju u Dalmaciji, gdje je narodni ustanak u jeku, trebalo bi jednu diviziju uputiti u pravcu sjeverne Dalmacije ...«) — novoosnovana Druga proleterska divizija NOVJ.
»Kada smo se spustili niz Dinaru i ušli u Kninsku krajinu« — piše Petar S. Brajović, borac 4. proleterske brigade — »narod svakog sela ili zaseoka lijepo nas je dočekao, a u daljini smo vidjeli bljesak električnih sijalica u Kninu«.
Štab 2. dalmatinske brigade također piše o antičetničkom raspoloženju naroda Kninske krajine; primjer: »U selu Golubiću, koje se nalazi između Knina i četničkog rasadnika Strmice, odakle, je sam bandit Đujić, seljaci su sami po svom nahođenju izveli 5 četničkih vođa iz svog sela pred narodni sud i osudili ih na smrt,« a u Plavnu, »na zboru, koji je bio zakazan od strane Dujića, seljaci nisu htjeli prisustvovati«.
General Paolo Berardi, koji je preko Dujića i ostalih vojvoda komandirao četničkim snagama Tromeđe, 20. novembra 1942. je obavijestio štab 18. armijskog korpusa da su četnici (»koji se bore za našu stvar«) »izgubili mnoge dobre vođe i desetke manjih vođa sa oružjem i municijom«.
Ocjenjuje: »U Grahovu su se samo neke jedinice borile, dok se većina povukla u unutrašnjost mjesta. U 180 Zrmanji su se četnici dobro držali, jer je napad bio manjih razmjera .. . U Strmici, Golubiću i Plavnu četnici su se uglavnom dobro držali, ali u Polači slabo, te je većina zarobljena bez da opali metka.
Ukupno su četnici u ovim operacijama izgubili 300—400 pušaka, te su imali više od 250 mrtvih i najmanje 200 zarobljenih.«
Od 16. novembra do 8. decembra od četnika je, po podacima štaba Dinarske divizije, prebjeglo u partizane 600 ljudi i to samo iz kninske općine.
Da bi barem donekle spriječili veliko dezerterstvo, talijanski generali u Kninu i Splitu su predlagali svojoj vrhovnoj komandi da se — u odnosu na naoružanje, opremu i opskrbu — četnicima posveti veća pažnja, jer ako »makar mobilne jedinice opskrbimo odjećom, obućom i automatskim oružjem u većoj mjeri«, ako četnici budu »dobro zaštićeni od zime i dobro naoružani, teže će dezertirati«, ili — »u protivnom slučaju — srljamo u opasnost da budemo svjedoci jačem dezerterstvu, kojeg nećemo spriječiti«.
Poslije napada na četničke i talijanske posade duž željezničke pruge, dio 3. bataljona 4. crnogorske proleterske brigade je izbio na rub sela Morića. Borcima je vodič »pokazao kuću komandira četničke čete, >koji nije zagriženi četnik<. Iako je svanjivalo, odlučio sam da opkolim kuću i postavim obezbjedenje prema ostalim kućama u selu.
Bilo je to u ranu zoru 13. novembra. Zakucali smo na vrata i uzviknuli:
>Otvori, komandire.<
Kad se pojavio, obratio sam mu se strogim glasom: — Kako to da komandir čete spava? A gdje ti je četa? Da li i ona spava?
Četnički komandant je odgovorio: — Gospodine komandante, četa se nalazi na položajima: jedan vod na Kozjaku, drugi na Rakovom brdu, a nekoliko četnika je u selu, kao rezerva. Ja sam prekontrolisao položaje i došao, posle pola noći, da malo prilegnem. —
Kad ovako slabo vršiš svoju dužnost oduzećemo ti pušku — rekoh, i to sam učinio. U tom momentu komandir je upalio petrolejku i ugledao titovke sa petokrakim zvijezdama, srpom i čekićem. Raširio je ruke i počeo da nas grli. Ispričao je da su on i još neki ljudi uzeli oružje od Italijana da ih ne bi fašisti internirali, kao i da bi seljaci dobijali sljedovanje hrane. Protiv partizana se nijesu borili. Saopštio je da njegova četa ima oko 110 naoružanih ljudi, razbacanih u više sela i zaselaka. Svi su kod svojih kuća na spavanju ...«
Potom su prikupljeni svi ti četnici, i održan je miting sa kulturnim programom. Postrojeni četnici su pozvani da se uključe u partizansku brigadu. »Oni koji nijesu stupili u brigadu, po završenom mitingu, pošli su kućama. Na rastanku im je predočeno da više ne smiju služiti okupatoru i četnicima. Obećali su ne samo da više neće služiti okupatoru, već da će sve dati od sebe da preko političkih aktivista na terenu pruže svu pomoć NOP-u.
Oni borci koji su stupili u naše jedinice, poslije kratkog vremena ni po čemu se nijesu razlikovali od naših starih boraca.«
Uza sve to što su mnoge četničke jedinice razbijene, i što se mnogo dojučerašnjih četnika dobrovoljno uključilo u stare ili novoformirane partizanske jedinice, ipak je glavnina Dujićevih snaga sačuvana, mada zbijena u žice i bunkere oko Knina.
Talijanima je Đujić na različite načine objašnjavao borbenu nemoć svojih četa i bataljona. Nije priznao da je itko dobrovoljno otišao s partizanima. Za stotine »nestalih« tvrdio je da se kriju oko svojih sela. Na sastanku komandanta 2. talijanske armije s komandantima 6. i 18. armijskog korpusa utvrđeno je da su u formacijama MVAC »snage bataljona 181 smanjene, jer se jedan dio ljudstva vratio u svoja sela da bi ih branio od eventualnih represalija«, a mnogi su »naprosto nestali«.
Komandant više komande oružanih snaga »Slovenija — Dalmacija«, na bazi Đujićevih izvještaja, koji je Talijanima priznao da su mu partizani »razoružali oko 60 četnika«,10 naredio je da se četnicima izruče »šatorska krila, pokrivači (sada je već hladno), kuhinjski materijal (inače im treba dijeliti samo suhu hranu), sanitetski materijal (za vrijeme posljednjih operacija ove formacije su morale da ubijaju svoje teške ranjenike, jer nisu bile u mogućnosti da ih liječe)«, zapravo: jer su u panici bili opterećeni ranjenicima, pa su ih radije ubijali nego ih ostavljali da budu zarobljeni.
Na pravcu Knin—Strmica, snažno tučenim četnicima je 10. novembra priskočila u pomoć divizija »Sassari«, ali »neprijatelj je razbijen i vraćen«.12 Jureći u stopu talijansko-četničke jedinice, dijelovi 2. proleterske brigade su u noći 11. i 12. novembra ušli u Topolje, »jedan i po kilometar od preparandije u kojoj se nalazi talijanska vojska«.
U Topolju je zarobljeno 30 četnika, a isto toliko ih je poginulo, medu njima i brat popa Momčila, Glišo, »zvani >podžupan<, poznati četnički organizator iz Kninske krajine i italijanski špijun, strah i trepet za Knin i okolinu«, stalna veza popa Momčila s velikim USTAŠKIM županom Sinčićem.
Štab 2. proleterske brigade je 13. novembra pisao Vrhovnom štabu, kako je »pop Dujić tvrdio da nikada partizanska noga neće gaziti u s. Topolje. Govorio je da je to mali Beograd, koji je neosvojiv. Ubijen je i komandir četničke čete« u Topolju, potporučnik Amanović, »koji je u zadnje vrijeme terorisao narod«, tako da je »narod to naročito dobro primio, jer izgleda da su stradali baš oni odgovorni«. Branko Berić i Ante Monti, politički suradnici Nenada Sinobada, koji je iz štaba Paje Popovića u junu prešao k partizanima, 16. novembra su štabu 4. operativne zone pisali kako je »veoma zrelo i politički« primljeno od naroda »paljenje dviju kuća i to škole u kojoj se je nalazio četnički štab i kuće oca od Momčila Dujića«.
Demoraliziranost medu četnicima je bila takva »da se je jedan bataljon već spustio u Polaču, Biskupiju i Orlić u kojem se ie nalazio štab četničkog bataljona i da u nijednom selu nije opalila puška. Sta više Orličani su predali odmah 60 pušaka.«
U Topolju je jedan od četničkih komandira »koji je učinio mnogo usluga partizanima« dobrovoljno pristupio »zajedno sa 8 omladinaca iz Topolja« u 2. bataljon dalmatinske brigade.
Nesiguran u opkoljenoj Strmici, vojvoda Momčilo je početkom novembra pobjegao u Knin.
Uspaničenim četnicima će se objašnjavati kako nije riječ »o napuštanju Strmice«, već da je »vojvoda Momčilo morao u Knin zbog pogibije brata Gliše«. Iz Strmice je u Knin preselila i popova porodica.
Pun kamion talijanske vojske je vozio Đujićeve stvari. Tu je — kako će se kasnije pisati u emigraciji — bilo mnogo zlata, nakita i dukata.
http://www.znaci.net/00001/15.pdf
i tako se pop preselio u knin
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
ima li smisla citirati literaturu tipa "mirko i slavko" i uzimati ono sto je tamo napisano kao argument
Poslije napada na četničke i talijanske posade duž željezničke pruge, dio 3. bataljona 4. crnogorske proleterske brigade je izbio na rub sela Morića.
Borcima je vodič »pokazao kuću komandira četničke čete, >koji nije zagriženi četnik<.
Iako je svanjivalo, odlučio sam da opkolim kuću i postavim obezbjedenje prema ostalim kućama u selu. Bilo je to u ranu zoru 13. novembra.
Zakucali smo na vrata i uzviknuli: >Otvori, komandire.< Kad se pojavio, obratio sam mu se strogim glasom: — Kako to da komandir čete spava? A gdje ti je četa? Da li i ona spava?
Četnički komandant je odgovorio: — Gospodine komandante, četa se nalazi na položajima: jedan vod na Kozjaku, drugi na Rakovom brdu, a nekoliko četnika je u selu, kao rezerva.
Ja sam prekontrolisao položaje i došao, posle pola noći, da malo prilegnem. —
Kad ovako slabo vršiš svoju dužnost oduzećemo ti pušku — rekoh, i to sam učinio. U tom momentu komandir je upalio petrolejku i ugledao titovke sa petokrakim zvijezdama, srpom i čekićem. Raširio je ruke i počeo da nas grli. Ispričao je da su on i još neki ljudi uzeli oružje od Italijana da ih ne bi fašisti internirali, kao i da bi seljaci dobijali sljedovanje hrane.
Protiv partizana se nijesu borili. Saopštio je da njegova četa ima oko 110 naoružanih ljudi, razbacanih u više sela i zaselaka. Svi su kod svojih kuća na spavanju ...«
Potom su prikupljeni svi ti četnici, i održan je miting sa kulturnim programom. Postrojeni četnici su pozvani da se uključe u partizansku brigadu. »Oni koji nijesu stupili u brigadu, po završenom mitingu, pošli su kućama. Na rastanku im je predočeno da više ne smiju služiti okupatoru i četnicima. Obećali su ne samo da više neće služiti okupatoru, već da će sve dati od sebe da preko političkih aktivista na terenu pruže svu pomoć NOP-u.
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
ima li smisla citirati literaturu tipa "mirko i slavko" i uzimati ono sto je tamo napisano kao argument
Poslije napada na četničke i talijanske posade duž željezničke pruge, dio 3. bataljona 4. crnogorske proleterske brigade je izbio na rub sela Morića.
Borcima je vodič »pokazao kuću komandira četničke čete, >koji nije zagriženi četnik<.
Iako je svanjivalo, odlučio sam da opkolim kuću i postavim obezbjedenje prema ostalim kućama u selu. Bilo je to u ranu zoru 13. novembra.
Zakucali smo na vrata i uzviknuli: >Otvori, komandire.< Kad se pojavio, obratio sam mu se strogim glasom: — Kako to da komandir čete spava? A gdje ti je četa? Da li i ona spava?
Četnički komandant je odgovorio: — Gospodine komandante, četa se nalazi na položajima: jedan vod na Kozjaku, drugi na Rakovom brdu, a nekoliko četnika je u selu, kao rezerva.
Ja sam prekontrolisao položaje i došao, posle pola noći, da malo prilegnem. —
Kad ovako slabo vršiš svoju dužnost oduzećemo ti pušku — rekoh, i to sam učinio. U tom momentu komandir je upalio petrolejku i ugledao titovke sa petokrakim zvijezdama, srpom i čekićem. Raširio je ruke i počeo da nas grli. Ispričao je da su on i još neki ljudi uzeli oružje od Italijana da ih ne bi fašisti internirali, kao i da bi seljaci dobijali sljedovanje hrane.
Protiv partizana se nijesu borili. Saopštio je da njegova četa ima oko 110 naoružanih ljudi, razbacanih u više sela i zaselaka. Svi su kod svojih kuća na spavanju ...«
Potom su prikupljeni svi ti četnici, i održan je miting sa kulturnim programom. Postrojeni četnici su pozvani da se uključe u partizansku brigadu. »Oni koji nijesu stupili u brigadu, po završenom mitingu, pošli su kućama. Na rastanku im je predočeno da više ne smiju služiti okupatoru i četnicima. Obećali su ne samo da više neće služiti okupatoru, već da će sve dati od sebe da preko političkih aktivista na terenu pruže svu pomoć NOP-u.
a ne smeta ti prva rečenica ?
šta rade u istom rovu četnici i fašisti???
a bratac, kako to ???
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
sta rade, pa šure teroriste , sta bi drugo radili cetnicia ne smeta ti prva rečenica ?
šta rade u istom rovu četnici i fašisti???
a bratac, kako to ???
vidim da si tu opet nalupao pa reko da ne komentarisem ali ti zapeo
nisi primetio da je djujic komandovao dinarskom divizijom a italijan onim 18 korpusom i da su to dve razlicite formacije i da je jos jedan tvoj pokusaj dokazivanja naredjivanja opet propao,
ali dobro , isto je to kod tebe
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
.sta rade, pa šure teroriste , sta bi drugo radili cetnici
vidim da si tu opet nalupao pa reko da ne komentarisem ali ti zapeo
nisi primetio da je djujic komandovao dinarskom divizijom a italijan onim 18 korpusom i da su to dve razlicite formacije i da je jos jedan tvoj pokusaj dokazivanja naredjivanja opet propao,
djujć je bio podredjen komandantu fašističke divizije
- Poruka
- 29.315
Фали ми било које наређење надређеног италијанског официра који му је наводно командовао, а како таквих нема следи да није био под италијанском командом.
Зато да се манеш тих небулоза.
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
kad , gde , u tvojim mislima.
djujć je bio podredjen komandantu fašističke divizije
pa sto se nije predao i djujic 43 -e kao i italijani pa presao u tzv partizane
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
kad , gde , u tvojim mislima
zato što je bio glup i zato što je okrvavio ruke sa srpskom krvlju
zato se odmah stavio nacistima pod skute, prvo je služio fašiste pa do kraja rata naciste
a onda je prvi napustio jedinicu sa sve divizijskim zlatom i pobegao u ameriku da ga sledećih godina nigde nije bilo, krio se u mišjoj rupi
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
gde je dobri djujic bio tamo su srbi opstali, gde su srbe branili tzv partizani, isto kao i 90-tih , tamo srba vise nije bilo.
da je postojala bilo kakva realna optuznica protiv njega pa valjda bi ga feldvebelovi drugari iz usa deportovali ,
medjutim kao sto znamo to se nije desilo,
a sta srbi o njemu misle...pa zna seee
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
Plan uništenja Bihaćke republike
Prodorom 2. proleterske divizije i jedinica 4. operativne zone u Kninsku krajinu, uz intenzivni pritisak 3. ličke brigade iz jugoistočne Like, četnici su sabijeni na uski prostor Knina i okoline.
»Odmah posle evakuacije Grahova kod ljudstva se je primetila velika nervoza i strah«, izvještavao je 27. decembra komandant 1. bataljona puka »Petar Mrkonjić«. Đujiću je tvrdio da je »vrlo teško održati ljude na okupu i uliti im kolko tolko nade i samopouzdanja«.
A kad je iz Strmice »familija vojvode Dujića preselila u Knin zbog smrti brata mu Gliše«, panika je dosegla vrhunac, pa je i »niže starešinsko osoblje klonulo duhom«. Početkom decembra je naročito teško stanje u četničkim jedinicama na jugu Like, gdje su bili pukovi »Kralj Petar II« i »Vožd Karadorđe«. Svi su tražili načina da pobjegnu preko Velebita u Knin, naročito poslije 1. decembra, kad je pukovnik Zanotti javnim proglasom obavijestio Gračane da se Talijani povlače (osim sa željezničke stanice) i da svu vlast prepuštaju četnicima.
Mada je u Gračacu, Zrmanji i Velikoj Popini, po talijanskim spiskovima od 4. novembra, bilo 778 antikomunističkih dobrovoljaca (MVAC) u »pokretnim« i 814 u »teritorijalnim« bataljonima, njihova stvarna borbena snaga je bila minimalna. Toćan Stanisavljević i Đoko Marić nisu u novembru 1942. godine mogli pokrenuti u borbu ni 500 četnika. Toćana Stanisavljevića je Zanottijev proglas doveo u očajanje. Nije htio primiti vlast u Gračacu, što će ga pred Đujićem dovesti u težak položaj, pa i u privremeni zatvor u kninskoj kuli. Osim Toćana Stanisavljevića, iz Gračaca je 3. decembra u Knin pobjeglo 100, a narednog dana još 150 četnika.
Tek kad im stigne hercegovačka pomoć, pristat će da se vrate u Gračac, u drugoj polovici decembra. Demoraliziranom četničkom pokretu u Kninskoj krajini priskočili su u pomoć i Talijani i Draža Mihailović. Talijani su »radi vođenja borbe protiv partizana« naredili da se provede »opća mobilizacija na području kninskog kotara«.
Ustaška nadzorna služba je utvrdila da se »iz Knina i okolice prijavilo oko 500 ljudi, koji su odmah naoružani (od Talijana) i upućeni prema Strmici, Bosanskom Grahovu i Gračacu«, prema uputstvima vojvode Dujića. Do kraja godine Talijani su i Đujiću i njegovim vojvodama predali 4317 pušaka, 54 mitraljeza, 4 laka minobacača i znatnu ratnu opremu. Osim toga Talijani su »doveli i stavili na raspolaganje Đujiću oko 70 četnika iz Splita i Kaštela. Ovi četnici su svi katolici i svi su najpoznatiji i najokorjeliji Orjunaši i jugosokolaši«.
Od Draže Mihailovića je očekivano da pošalje »Dalmaciji u pomoć« čak 18.000 crnogorskih, istočnobosanskih i hercegovačkih četnika. O toj pomoći se na Tromeđi dugo govorilo. Đujić od pada Bosanskog Grahova i bijega iz Strmice u proglasima govori o »osamnaest hiljada naše braće-četnika iz Crne Gore i Hercegovine«, kojima plaši demoralizirane, jer oni, tih 18.000 hercegovačko-crnogorskih četnika, »u svom naletu ne štede, niti će poštedeti 188 sela i gradove na koje naiđu, a koji im budi dali otpor«. Priziva »na pravi put svoga naroda« i prijeteći naređuje neposlušnima da se odmah »priključe vojno-četničkim jedinicama Dinarske vojno-četničke divizije«.
Nije sasvim jasno otkud Đujiću — ako nije izmislio radi propagande — podatak o 18.000 crnogorsko-hercegovačkih četnika, kad se zna da ni u jednom obećanju Draže Mihailovića nije navedena ni trećina tih snaga. 'Draža Mihailović je kalkulirao s najviše 6000 istočnobosanskih, hercegovačkih i crnogorskih četnika. Njihov dolazak na Tromeđu je u više navrata tražio Momčilo Đujić, a to se poklopilo i sa starim Birčaninovim prijedlozima o »srpskom koridoru« Crna Gora—Dalmacija i s Dražinim planom »velike operacije« protiv »Sovjetske Republike« i narodnooslobodilačkog pokreta u Lici, Dalmaciji i Bosni.
O tome kako je Đujić tražio pomoć, svjedoči jedan od njegovih oficira, Stevan Ćuruvija: »U drugoj polovini 1942. godine, kako su akcije partizana bivale sve češće i sa jačim snagama, to se je kod četnika moral dosta poljuljao. Iz bojazni da se četnički pokret ne bi raspao u Kninskoj krajini, Đujić je tražio preko Vojvode Birčanina da mu se otpošalje pomoć, to je ovaj na tome i poradio kako kod vrhovne komande, također i kod Italijana radi prevoza određenih jedinica do Kninske krajine, u čemu je i uspeo, tako da su određene jedinice stigle u drugoj polovini meseca decembra godine 1942. i to Nevesinjska Brigada, Gatačka Brigada i Rogatička Brigada sa operativnim štabom za Bosnu i Hercegovinu. Operativni štab sačinjavao je major Petar Baćović, njegov načelnik štaba Aleksa Drašković6 major sa Dobrosavom Jevđevićem, kao političkom ličnošću komandant korpusa Milorad Popović, vojvoda Radomir Đekić i Plećaš, komandantima brigade imena ne znam, dakle nevesinjske poručnik Koprivica, bilećanske potporučnik Glamočlija, a rogatičke poručnik Dobrica Đukić . . . oko 3000 boraca. Njihovim dolaskom kod četnika kninske krajine moral je uzdignut na dostojnu visinu.«
Već početkom 1942. godine četnici Crne Gore, Bosne, Hercegovine, Dalmacije i Like snuju stvaranje »nacionalnog koridora«. Iz jednog Jevđevićevog pisma Birčaninu u junu 1942. vidi se da je vojvoda Birčanin o tome govorio svojim suradnicima u Splitu znatno ranije. Jevđević, naime, uz prijedlog da se iz Hercegovine »dve brigade ljudi prebaci u hrvatsku i dalmatinsku zonu« (jer za to »imamo raspoloživih snaga«) kaže: »To bi bilo u smislu tvojih planova o povezivanju svih krajeva u Tvojoj zoni.«
Draža Mihailović, po nekom svom računu uvjeren da je NOP, povlačenjem proleterskih brigada iz Crne Gore i istočne Bosne na zapad, pretrpio krajnje teške udarce, ide dalje od Birčanina: računa s mogućnošću povezivanja četničkih snaga od Srbije i Crne Gore do Slovenije.
Od juna 1942. to je stalna tema razgovora četničkih komandanata. S tim u vezi, Birčanin piše Draži Mihailoviću 31. augusta 1942: »Pripreme za otvaranje koridora o kome smo govorili privode se kraju, mada to umnogome zavisi od Italijana.«
Birčanin u tom pismu podsjeća »ministra vojnog« da je »još za vreme svog bavljenja u Hercegovini« u julu naredio »da jedan odred jačine 3.000 četnika preduzme operacije opštim pravcem: Nevesinje—Prozor—Livno—Glamoč—Bosansko Grahovo«. Tada to Talijani nisu odobrili: »Komandant VI armijskog korpusa italijanske vojske nije dozvolio odlazak četnika iz Hercegovine, verovatno iz bojazni od eventualnih novih nemira, koje bi izazvali komunisti ako bi saznali za otsutnost četnika.«
Četnici su mogli planirati, ali ne i odlučivati, jer sve — kaže Mihailoviću Birčanin — »umnogome zavisi od Italijana«. Nije jasno jesu li četnici zaista računali, kao 189 što bi se moglo prosuditi prema prepisci njihovih komandanata, da su kadri »komunističke glavne snage grupisane na jednoj relativno suženoj prostoriji« opkoliti i napasti »koncentričnom akcijom po svim raspoloživim pravcima«. Izgleda da su mislili daj e to moguće »angažujući gro četničkih snaga i 2—3 italijanske divizije«. Uz to se računalo i na angažiranje domobrana na defenzivnim položajima.
Valja imati na umu da su »komunističke glavne snage« upravo u fazi svrstavanja u divizije i korpuse, odnosno da je samo na prostoru Bihaćke republike, od Livna do Karlovca — po četnicima »na jednoj relativno suženoj prostoriji« — bilo više od 60.000 partizana. Talijane je Birčanin, kao »moralni vojni vođa četnika u Hrvatskoj« , uvjeravao da u Dalmaciji, Lici i Hercegovini ima 59.000 četnika, s tim da bi 50.000 trebalo naoružati, a to je po njemu dovoljno da se uništi narodnooslobodilački pokret.
U oktobru je Birčanin zamolio generala Roattu da odobri prikupljanje hercegovačkih četnika (oko 3000) u kninskom rajonu, a iz zarobljeničkog logora u Sulmoni da pošalje više oficira.'4 Roatta je tu ideju čuo i prihvatio još 29. septembra, kad ga je posjetio Jevđević.
Kad su zaredali napadi proleterskih i dalmatinskih brigada na Talijane i četnike, Dobroslav Jevđević je »ekselenciju Roattu« ponovo upozorio »kakve gubitke i neprilike« zbog neuspostavljenog »srpskog koridora« od Crne Gore do sjevernog Jadrana »nanose i nama i italijanskoj armiji skoncentrisane partizanske bande u zoni Like i Severne Dalmacije, te Primorja«. Objašnjavajući obostrani »vitalni interes da uništimo te razbojnike«, Jevđević je Roatti nudio »dve hiljade najboljih boraca« koji bi »sa našim odredima« na Dinari partizanima »zadali smrtni udarac«. Hercegovačke četnike »bi trebalo transportovati železnicom do Metkovića, s brodom do Splita i opet železnicom do Knina«.
Baš tada Talijani smanjuju svoje snage na prostoru NDH, uplašeni nepovoljnim razvojem situacije na afričkom ratištu, što je moglo dovesti do iskrcavanja anglo-američkih trupa na balkanskoj obali Jadrana. To nije smanjilo intenzitet četničkih priprema za stvaranje »srpskog koridora« i za koncentraciju sa ciljem uništenja Bihaćke republike. O tim zamašnim planovima, kad su već u fazi konkretizacije, Mihailović je vojvodi Birčaninu pisao 13. decembra: »Operacija koju sada pripremam prema zaostaloj Sovjetskoj Republici biće kombinovana. U njoj ima da sudeluju Dinarci zajedno sa Hercegovcima, snage od Otočca, snage sa planine Manjače i Borja i crnogorske snage koje ću uputiti u napad preko Prozora opet prema Glamoču. Poslao sam nekoliko radio-stanica. Jednu kod vas, jednu za Otočac, jednu za Manjaču i jednu sa crnogorskim snagama ...« " Jedna od tih radio-stanica, povjerena potporučniku Neđeljku Plećašu, bila je poslana u Đujićev štab u Knin. Plećaša je u Mihailovićev štab poslala, kao padobranca, engleska obavještajna služba iz Kaira 6. septembra 1942. godine. Osim radio-stanice, nosio je 10.000 zlatnika i trideset milijuna lira. Plećaš je Mihailoviću najavio moguće iskrcavanje zapadnih saveznika na Balkan. Računajući na takvu mogućnost, Englezi su mu dali zadatak da se od Mihailovića prebaci k vojvodi Birčaninu. Kasnije će pisati kako su Englezi »Dalmaciji pridavali najveću važnost kao bazi za eventualni prodor na Balkan, a u isto vreme kao podesnoj osmatračnici italijanske flote i italijanskih namera«. Pri tome se Plećaš poziva na Churchillovo pismo generalu Heastingu Ismeju: »Mora vam biti najvažniji cilj da zakoračimo na dalmatinsku obalu.«
Nema pouzdanog podatka da su vođe savezničke antifašističke koalicije 1942. godine planirali iskrcavanje svojih snaga na jadranskoj obali. Jedan 190 r od onih koji su medu prvima u ime saveznika došli u Vrhovni štab, Churchillov suradnik, poznati historičar F. W. Deakin, čak će nedvosmisleno ustvrditi kako Britanci »ni u jednom trenutku nisu imali detaljne planove za veliko iskrcavanje na Balkan«, ali to ne znači da Draži Mihailoviću nisu predočavali takve mogućnosti.
Iz »Elaborata Dinarske divizije« se vidi da je iskrcavanje očekivano još s proljeća 1942. godine, a Nedeljko Plećaš i Jovo Trbojević, kraljevskojugoslavenski oficiri, koji su poslije specijalnih kurseva u Kairu u jesen 1942. godine poslani s radio-stanicama, šiframa i zlatnicima u Mihailovićev štab, imali su zadatak da ministra-denerala obavijeste »da će Afrika biti očišćena od osovinskih trupa do proleća 1943. i onda će Osma armija imati odrešene ruke za dejstvo preko Italije za Balkan«. Britanci — reći će Plećaš Draži Mihailoviću — »pri iskrcavanju na Balkan računaju na sadejstvo Mihailovićevih snaga u Jugoslaviji«.
nastavak u sledećem postu
Prodorom 2. proleterske divizije i jedinica 4. operativne zone u Kninsku krajinu, uz intenzivni pritisak 3. ličke brigade iz jugoistočne Like, četnici su sabijeni na uski prostor Knina i okoline.
»Odmah posle evakuacije Grahova kod ljudstva se je primetila velika nervoza i strah«, izvještavao je 27. decembra komandant 1. bataljona puka »Petar Mrkonjić«. Đujiću je tvrdio da je »vrlo teško održati ljude na okupu i uliti im kolko tolko nade i samopouzdanja«.
A kad je iz Strmice »familija vojvode Dujića preselila u Knin zbog smrti brata mu Gliše«, panika je dosegla vrhunac, pa je i »niže starešinsko osoblje klonulo duhom«. Početkom decembra je naročito teško stanje u četničkim jedinicama na jugu Like, gdje su bili pukovi »Kralj Petar II« i »Vožd Karadorđe«. Svi su tražili načina da pobjegnu preko Velebita u Knin, naročito poslije 1. decembra, kad je pukovnik Zanotti javnim proglasom obavijestio Gračane da se Talijani povlače (osim sa željezničke stanice) i da svu vlast prepuštaju četnicima.
Mada je u Gračacu, Zrmanji i Velikoj Popini, po talijanskim spiskovima od 4. novembra, bilo 778 antikomunističkih dobrovoljaca (MVAC) u »pokretnim« i 814 u »teritorijalnim« bataljonima, njihova stvarna borbena snaga je bila minimalna. Toćan Stanisavljević i Đoko Marić nisu u novembru 1942. godine mogli pokrenuti u borbu ni 500 četnika. Toćana Stanisavljevića je Zanottijev proglas doveo u očajanje. Nije htio primiti vlast u Gračacu, što će ga pred Đujićem dovesti u težak položaj, pa i u privremeni zatvor u kninskoj kuli. Osim Toćana Stanisavljevića, iz Gračaca je 3. decembra u Knin pobjeglo 100, a narednog dana još 150 četnika.
Tek kad im stigne hercegovačka pomoć, pristat će da se vrate u Gračac, u drugoj polovici decembra. Demoraliziranom četničkom pokretu u Kninskoj krajini priskočili su u pomoć i Talijani i Draža Mihailović. Talijani su »radi vođenja borbe protiv partizana« naredili da se provede »opća mobilizacija na području kninskog kotara«.
Ustaška nadzorna služba je utvrdila da se »iz Knina i okolice prijavilo oko 500 ljudi, koji su odmah naoružani (od Talijana) i upućeni prema Strmici, Bosanskom Grahovu i Gračacu«, prema uputstvima vojvode Dujića. Do kraja godine Talijani su i Đujiću i njegovim vojvodama predali 4317 pušaka, 54 mitraljeza, 4 laka minobacača i znatnu ratnu opremu. Osim toga Talijani su »doveli i stavili na raspolaganje Đujiću oko 70 četnika iz Splita i Kaštela. Ovi četnici su svi katolici i svi su najpoznatiji i najokorjeliji Orjunaši i jugosokolaši«.
Od Draže Mihailovića je očekivano da pošalje »Dalmaciji u pomoć« čak 18.000 crnogorskih, istočnobosanskih i hercegovačkih četnika. O toj pomoći se na Tromeđi dugo govorilo. Đujić od pada Bosanskog Grahova i bijega iz Strmice u proglasima govori o »osamnaest hiljada naše braće-četnika iz Crne Gore i Hercegovine«, kojima plaši demoralizirane, jer oni, tih 18.000 hercegovačko-crnogorskih četnika, »u svom naletu ne štede, niti će poštedeti 188 sela i gradove na koje naiđu, a koji im budi dali otpor«. Priziva »na pravi put svoga naroda« i prijeteći naređuje neposlušnima da se odmah »priključe vojno-četničkim jedinicama Dinarske vojno-četničke divizije«.
Nije sasvim jasno otkud Đujiću — ako nije izmislio radi propagande — podatak o 18.000 crnogorsko-hercegovačkih četnika, kad se zna da ni u jednom obećanju Draže Mihailovića nije navedena ni trećina tih snaga. 'Draža Mihailović je kalkulirao s najviše 6000 istočnobosanskih, hercegovačkih i crnogorskih četnika. Njihov dolazak na Tromeđu je u više navrata tražio Momčilo Đujić, a to se poklopilo i sa starim Birčaninovim prijedlozima o »srpskom koridoru« Crna Gora—Dalmacija i s Dražinim planom »velike operacije« protiv »Sovjetske Republike« i narodnooslobodilačkog pokreta u Lici, Dalmaciji i Bosni.
O tome kako je Đujić tražio pomoć, svjedoči jedan od njegovih oficira, Stevan Ćuruvija: »U drugoj polovini 1942. godine, kako su akcije partizana bivale sve češće i sa jačim snagama, to se je kod četnika moral dosta poljuljao. Iz bojazni da se četnički pokret ne bi raspao u Kninskoj krajini, Đujić je tražio preko Vojvode Birčanina da mu se otpošalje pomoć, to je ovaj na tome i poradio kako kod vrhovne komande, također i kod Italijana radi prevoza određenih jedinica do Kninske krajine, u čemu je i uspeo, tako da su određene jedinice stigle u drugoj polovini meseca decembra godine 1942. i to Nevesinjska Brigada, Gatačka Brigada i Rogatička Brigada sa operativnim štabom za Bosnu i Hercegovinu. Operativni štab sačinjavao je major Petar Baćović, njegov načelnik štaba Aleksa Drašković6 major sa Dobrosavom Jevđevićem, kao političkom ličnošću komandant korpusa Milorad Popović, vojvoda Radomir Đekić i Plećaš, komandantima brigade imena ne znam, dakle nevesinjske poručnik Koprivica, bilećanske potporučnik Glamočlija, a rogatičke poručnik Dobrica Đukić . . . oko 3000 boraca. Njihovim dolaskom kod četnika kninske krajine moral je uzdignut na dostojnu visinu.«
Već početkom 1942. godine četnici Crne Gore, Bosne, Hercegovine, Dalmacije i Like snuju stvaranje »nacionalnog koridora«. Iz jednog Jevđevićevog pisma Birčaninu u junu 1942. vidi se da je vojvoda Birčanin o tome govorio svojim suradnicima u Splitu znatno ranije. Jevđević, naime, uz prijedlog da se iz Hercegovine »dve brigade ljudi prebaci u hrvatsku i dalmatinsku zonu« (jer za to »imamo raspoloživih snaga«) kaže: »To bi bilo u smislu tvojih planova o povezivanju svih krajeva u Tvojoj zoni.«
Draža Mihailović, po nekom svom računu uvjeren da je NOP, povlačenjem proleterskih brigada iz Crne Gore i istočne Bosne na zapad, pretrpio krajnje teške udarce, ide dalje od Birčanina: računa s mogućnošću povezivanja četničkih snaga od Srbije i Crne Gore do Slovenije.
Od juna 1942. to je stalna tema razgovora četničkih komandanata. S tim u vezi, Birčanin piše Draži Mihailoviću 31. augusta 1942: »Pripreme za otvaranje koridora o kome smo govorili privode se kraju, mada to umnogome zavisi od Italijana.«
Birčanin u tom pismu podsjeća »ministra vojnog« da je »još za vreme svog bavljenja u Hercegovini« u julu naredio »da jedan odred jačine 3.000 četnika preduzme operacije opštim pravcem: Nevesinje—Prozor—Livno—Glamoč—Bosansko Grahovo«. Tada to Talijani nisu odobrili: »Komandant VI armijskog korpusa italijanske vojske nije dozvolio odlazak četnika iz Hercegovine, verovatno iz bojazni od eventualnih novih nemira, koje bi izazvali komunisti ako bi saznali za otsutnost četnika.«
Četnici su mogli planirati, ali ne i odlučivati, jer sve — kaže Mihailoviću Birčanin — »umnogome zavisi od Italijana«. Nije jasno jesu li četnici zaista računali, kao 189 što bi se moglo prosuditi prema prepisci njihovih komandanata, da su kadri »komunističke glavne snage grupisane na jednoj relativno suženoj prostoriji« opkoliti i napasti »koncentričnom akcijom po svim raspoloživim pravcima«. Izgleda da su mislili daj e to moguće »angažujući gro četničkih snaga i 2—3 italijanske divizije«. Uz to se računalo i na angažiranje domobrana na defenzivnim položajima.
Valja imati na umu da su »komunističke glavne snage« upravo u fazi svrstavanja u divizije i korpuse, odnosno da je samo na prostoru Bihaćke republike, od Livna do Karlovca — po četnicima »na jednoj relativno suženoj prostoriji« — bilo više od 60.000 partizana. Talijane je Birčanin, kao »moralni vojni vođa četnika u Hrvatskoj« , uvjeravao da u Dalmaciji, Lici i Hercegovini ima 59.000 četnika, s tim da bi 50.000 trebalo naoružati, a to je po njemu dovoljno da se uništi narodnooslobodilački pokret.
U oktobru je Birčanin zamolio generala Roattu da odobri prikupljanje hercegovačkih četnika (oko 3000) u kninskom rajonu, a iz zarobljeničkog logora u Sulmoni da pošalje više oficira.'4 Roatta je tu ideju čuo i prihvatio još 29. septembra, kad ga je posjetio Jevđević.
Kad su zaredali napadi proleterskih i dalmatinskih brigada na Talijane i četnike, Dobroslav Jevđević je »ekselenciju Roattu« ponovo upozorio »kakve gubitke i neprilike« zbog neuspostavljenog »srpskog koridora« od Crne Gore do sjevernog Jadrana »nanose i nama i italijanskoj armiji skoncentrisane partizanske bande u zoni Like i Severne Dalmacije, te Primorja«. Objašnjavajući obostrani »vitalni interes da uništimo te razbojnike«, Jevđević je Roatti nudio »dve hiljade najboljih boraca« koji bi »sa našim odredima« na Dinari partizanima »zadali smrtni udarac«. Hercegovačke četnike »bi trebalo transportovati železnicom do Metkovića, s brodom do Splita i opet železnicom do Knina«.
Baš tada Talijani smanjuju svoje snage na prostoru NDH, uplašeni nepovoljnim razvojem situacije na afričkom ratištu, što je moglo dovesti do iskrcavanja anglo-američkih trupa na balkanskoj obali Jadrana. To nije smanjilo intenzitet četničkih priprema za stvaranje »srpskog koridora« i za koncentraciju sa ciljem uništenja Bihaćke republike. O tim zamašnim planovima, kad su već u fazi konkretizacije, Mihailović je vojvodi Birčaninu pisao 13. decembra: »Operacija koju sada pripremam prema zaostaloj Sovjetskoj Republici biće kombinovana. U njoj ima da sudeluju Dinarci zajedno sa Hercegovcima, snage od Otočca, snage sa planine Manjače i Borja i crnogorske snage koje ću uputiti u napad preko Prozora opet prema Glamoču. Poslao sam nekoliko radio-stanica. Jednu kod vas, jednu za Otočac, jednu za Manjaču i jednu sa crnogorskim snagama ...« " Jedna od tih radio-stanica, povjerena potporučniku Neđeljku Plećašu, bila je poslana u Đujićev štab u Knin. Plećaša je u Mihailovićev štab poslala, kao padobranca, engleska obavještajna služba iz Kaira 6. septembra 1942. godine. Osim radio-stanice, nosio je 10.000 zlatnika i trideset milijuna lira. Plećaš je Mihailoviću najavio moguće iskrcavanje zapadnih saveznika na Balkan. Računajući na takvu mogućnost, Englezi su mu dali zadatak da se od Mihailovića prebaci k vojvodi Birčaninu. Kasnije će pisati kako su Englezi »Dalmaciji pridavali najveću važnost kao bazi za eventualni prodor na Balkan, a u isto vreme kao podesnoj osmatračnici italijanske flote i italijanskih namera«. Pri tome se Plećaš poziva na Churchillovo pismo generalu Heastingu Ismeju: »Mora vam biti najvažniji cilj da zakoračimo na dalmatinsku obalu.«
Nema pouzdanog podatka da su vođe savezničke antifašističke koalicije 1942. godine planirali iskrcavanje svojih snaga na jadranskoj obali. Jedan 190 r od onih koji su medu prvima u ime saveznika došli u Vrhovni štab, Churchillov suradnik, poznati historičar F. W. Deakin, čak će nedvosmisleno ustvrditi kako Britanci »ni u jednom trenutku nisu imali detaljne planove za veliko iskrcavanje na Balkan«, ali to ne znači da Draži Mihailoviću nisu predočavali takve mogućnosti.
Iz »Elaborata Dinarske divizije« se vidi da je iskrcavanje očekivano još s proljeća 1942. godine, a Nedeljko Plećaš i Jovo Trbojević, kraljevskojugoslavenski oficiri, koji su poslije specijalnih kurseva u Kairu u jesen 1942. godine poslani s radio-stanicama, šiframa i zlatnicima u Mihailovićev štab, imali su zadatak da ministra-denerala obavijeste »da će Afrika biti očišćena od osovinskih trupa do proleća 1943. i onda će Osma armija imati odrešene ruke za dejstvo preko Italije za Balkan«. Britanci — reći će Plećaš Draži Mihailoviću — »pri iskrcavanju na Balkan računaju na sadejstvo Mihailovićevih snaga u Jugoslaviji«.
nastavak u sledećem postu
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
nastavak prethodnog posta
Jovan Marjanović piše kako je dolazak Plećaša i Trbojevića vremenski podudaran »sa početkom brige nemačke vrhovne komande u vezi sa mogućnošću savezničkog iskrcavanja na Balkan. Od tada nemačka vrhovna komanda, uprkos svojim i te kako velikim brigama i nevoljama na istočnom frontu (Staljingrad), preduzima energične korake da bi spremno dočekala nagovešteno savezničko iskrcavanje na Balkan.« Otud planovi velikih operacija »Weiss« i »Schwarz« : tući glavninu osnovnog neprijatelja, partizana, a zatim razoružanje mogućeg neprijatelja (u slučaju savezničkog iskrcavanja), četnika. Snaga narodnooslobodilačkog pokreta je već postala takva da ni britanska vlada nije, uza sve na razne načine iskazivane simpatije za Mihailovića, pa čak i s određenom suglasnošću s njegovom kolaboracijom, mogla zatvoriti oči pred mučnim činjenicama, tako da će i predsjednik te vlade američkom generalu Eisenhoweru izjaviti kako — zbog naraslih snaga Titovih partizana — »Balkan predstavlja za Nijemce veću opasnost nego gubitak Italije«.
Poslije dolaska obavještajca Nedeljka Plećaša, Draža Mihailović s mnogo zalaganja, pokušavajući da uspostavi jedinstvenu komandu nad svim nepovezanim četničkim jedinicama, posebno nad onima u Crnoj Gori, Hercegovini, Bosni, Dalmaciji i Lici, počinje pripremati nikad izvedenu »veliku operaciju«. Ona je, na neki način, trebala biti druga faza uspostavljanja »srpskog koridora«.
Početak operacije je ovisio o koncentraciji jakih četničkih snaga u Dujićevoj Dinarskoj oblasti. Pa kad se Draža Mihailović opredjeljuje za slanje pomoći Đujiću, onda ima u vidu i neophodnost te pomoći, ali —• i to je presudno — prikupljanje »elitnih jedinica iz Crne Gore i Hercegovine« na jugozapadnom rubu Bihaćke republike, odakle je moguće prodrijeti i prema Bihaću i prema Livnu. Jevđević je 30. novembra obaviješten da može iz Hercegovine »povesti brodovjma 3000 ljudi u Knin«.
Bio je ushićen: »Prema tome ostvariće se vruća Čičina želja«. Program uspostavljanja koridora, a potom »velika operacija« Draže Mihailovića, dovest će vojvodu Đujića u centar pažnje vrhovne komande »vojske u otadžbini«. Ali koliko god izgledalo da je taj program, to jest dovlačenje hercegovačkih četnika na Tromeđu, spasio Đujića od totalnog kraha, ipak je Đujić imao više štete nego koristi.
Hercegovački četnici, naime, nisu vojnički ojačali Đujića i ne bi ga ni u kom slučaju spasili od kraha da nije uslijedila velika njemačko-talijanska operacija »Weiss«, a prisustvo vojvoda Baćovića i Jevđevića na »Đujićevom terenu« će otkriti istinu o njegovim (ne)sposobnostima, o lažnim izvještajima i o ništavnoj kvaliteti Dinarske divizije. Vjerojatno vojvoda Momčilo ni na koji način nije računao na negativne posljedice, već samo uzima u obzir prednosti, s računicom da će mu Baćović vojnim pobjedama uvećati ugled i utvrditi poljuljani autoritet.
Šarmer, duhoviti kozer, vrlo obrazovan čovjek s jakom porodičnom tradicijom velikosrpstva (otac njegov Maksim bio je četnički vojvoda, a i mladi Petar je s ocem četovao, pa je tako zaslužio oficirski čin) ali i sa višestrukim vezama s Nijemcima i Nedićem (1941. je bio šef kabineta Nedićevog ministra, ljotićevca Jojića) koji ga je poslao »da zbrine bosansku sirotinju« i »da se na Zlataru stavi na raspoloženje Mihailoviću«, , rezervni major Baćović, banatski bilježnik, rođen na granici Hercegovine i Crne Gore, u prvi mah je osvojio i Mihailovića, a potom i Dujića. Tek u drugoj fazi suradnje, zbog surevnjivosti, doći će do velikih nesporazuma i optuživanja ............
AVI I, HP , 204 b. 8 Zb. NOR, XIV/I, 404. " Mišo Leković, Planovi Draže Mihailovića za uništenje partizanske države u zapadnoj Bosni u drugoj polovini 1942. godine, »Jugoslovenski istorijski časopis«, Beograd 1966, 79. 10 Zb. NOR, XIV/1 , 585. " Isto, 641. 12 Isto, 641-642. 13
Jovan Marjanović , Tajna i javna saradnja četnika i okupatora 1941—1944, Beograd 1976, 46.
NOB u Dalmaciji, 4, 774—778. ,s Zb. NOR, XIV/1 , 634. 16 Isto, 728. " Isto, 752.
" Nedeljk o B. Plećaš, Ratne godine 1941 — 1945, Columbus, Ohio, 1983, 103. " »Jugoslovenski istorijski časopis«, 1963/2, 58. 20 Bor. M. Karapandžić , n. d. 210-211.
Winston Churchill, Drugi svjetski rat, IV, 760.
http://www.znaci.net/00001/15.pdf
............
Jovan Marjanović piše kako je dolazak Plećaša i Trbojevića vremenski podudaran »sa početkom brige nemačke vrhovne komande u vezi sa mogućnošću savezničkog iskrcavanja na Balkan. Od tada nemačka vrhovna komanda, uprkos svojim i te kako velikim brigama i nevoljama na istočnom frontu (Staljingrad), preduzima energične korake da bi spremno dočekala nagovešteno savezničko iskrcavanje na Balkan.« Otud planovi velikih operacija »Weiss« i »Schwarz« : tući glavninu osnovnog neprijatelja, partizana, a zatim razoružanje mogućeg neprijatelja (u slučaju savezničkog iskrcavanja), četnika. Snaga narodnooslobodilačkog pokreta je već postala takva da ni britanska vlada nije, uza sve na razne načine iskazivane simpatije za Mihailovića, pa čak i s određenom suglasnošću s njegovom kolaboracijom, mogla zatvoriti oči pred mučnim činjenicama, tako da će i predsjednik te vlade američkom generalu Eisenhoweru izjaviti kako — zbog naraslih snaga Titovih partizana — »Balkan predstavlja za Nijemce veću opasnost nego gubitak Italije«.
Poslije dolaska obavještajca Nedeljka Plećaša, Draža Mihailović s mnogo zalaganja, pokušavajući da uspostavi jedinstvenu komandu nad svim nepovezanim četničkim jedinicama, posebno nad onima u Crnoj Gori, Hercegovini, Bosni, Dalmaciji i Lici, počinje pripremati nikad izvedenu »veliku operaciju«. Ona je, na neki način, trebala biti druga faza uspostavljanja »srpskog koridora«.
Početak operacije je ovisio o koncentraciji jakih četničkih snaga u Dujićevoj Dinarskoj oblasti. Pa kad se Draža Mihailović opredjeljuje za slanje pomoći Đujiću, onda ima u vidu i neophodnost te pomoći, ali —• i to je presudno — prikupljanje »elitnih jedinica iz Crne Gore i Hercegovine« na jugozapadnom rubu Bihaćke republike, odakle je moguće prodrijeti i prema Bihaću i prema Livnu. Jevđević je 30. novembra obaviješten da može iz Hercegovine »povesti brodovjma 3000 ljudi u Knin«.
Bio je ushićen: »Prema tome ostvariće se vruća Čičina želja«. Program uspostavljanja koridora, a potom »velika operacija« Draže Mihailovića, dovest će vojvodu Đujića u centar pažnje vrhovne komande »vojske u otadžbini«. Ali koliko god izgledalo da je taj program, to jest dovlačenje hercegovačkih četnika na Tromeđu, spasio Đujića od totalnog kraha, ipak je Đujić imao više štete nego koristi.
Hercegovački četnici, naime, nisu vojnički ojačali Đujića i ne bi ga ni u kom slučaju spasili od kraha da nije uslijedila velika njemačko-talijanska operacija »Weiss«, a prisustvo vojvoda Baćovića i Jevđevića na »Đujićevom terenu« će otkriti istinu o njegovim (ne)sposobnostima, o lažnim izvještajima i o ništavnoj kvaliteti Dinarske divizije. Vjerojatno vojvoda Momčilo ni na koji način nije računao na negativne posljedice, već samo uzima u obzir prednosti, s računicom da će mu Baćović vojnim pobjedama uvećati ugled i utvrditi poljuljani autoritet.
Šarmer, duhoviti kozer, vrlo obrazovan čovjek s jakom porodičnom tradicijom velikosrpstva (otac njegov Maksim bio je četnički vojvoda, a i mladi Petar je s ocem četovao, pa je tako zaslužio oficirski čin) ali i sa višestrukim vezama s Nijemcima i Nedićem (1941. je bio šef kabineta Nedićevog ministra, ljotićevca Jojića) koji ga je poslao »da zbrine bosansku sirotinju« i »da se na Zlataru stavi na raspoloženje Mihailoviću«, , rezervni major Baćović, banatski bilježnik, rođen na granici Hercegovine i Crne Gore, u prvi mah je osvojio i Mihailovića, a potom i Dujića. Tek u drugoj fazi suradnje, zbog surevnjivosti, doći će do velikih nesporazuma i optuživanja ............
AVI I, HP , 204 b. 8 Zb. NOR, XIV/I, 404. " Mišo Leković, Planovi Draže Mihailovića za uništenje partizanske države u zapadnoj Bosni u drugoj polovini 1942. godine, »Jugoslovenski istorijski časopis«, Beograd 1966, 79. 10 Zb. NOR, XIV/1 , 585. " Isto, 641. 12 Isto, 641-642. 13
Jovan Marjanović , Tajna i javna saradnja četnika i okupatora 1941—1944, Beograd 1976, 46.
NOB u Dalmaciji, 4, 774—778. ,s Zb. NOR, XIV/1 , 634. 16 Isto, 728. " Isto, 752.
" Nedeljk o B. Plećaš, Ratne godine 1941 — 1945, Columbus, Ohio, 1983, 103. " »Jugoslovenski istorijski časopis«, 1963/2, 58. 20 Bor. M. Karapandžić , n. d. 210-211.
Winston Churchill, Drugi svjetski rat, IV, 760.
http://www.znaci.net/00001/15.pdf
............
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
to je tacno deset navijaca vise od broja koliko ih je bilo sa slikom maršala Josipa Broza Tita..
celih deset navijača, a oči im zacrnjene ?????
i to je sve, to je većina srbije ??
Poslednja izmena od moderatora:
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
u kući cveća ima u samo jednom mesecu više posetilaca nego svih ovih godina vikend četnika na ravnoj gori 
drugo, ajde da se vratimo na temu, na priču o fašističkoj jedinici kroz koju je prošlo preko 20.000 srpskih četnika popa djujića za sve vreme postojanja, od osnivanja do kapitulacije
drugo, ajde da se vratimo na temu, na priču o fašističkoj jedinici kroz koju je prošlo preko 20.000 srpskih četnika popa djujića za sve vreme postojanja, od osnivanja do kapitulacije
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
u pokušaju da prebaci crnogorske četnike u dalmaciju i na dinaru, draža je imao oprobanu taktiku kako od okupatora da dobije kamione, prevoz vozom snabdevanje hranom i oružjem pa je redovno preuveličavao svoje snage na sl način :
-------------------
Jevđević Draži:
»Danas stiglo odobrenje iz Rima da Crnogorci idu preko Hercegovine. Našim trupama odobren pokret kad Crnogorci krenu od Prozora. Naš pravac Grahovo—Glamoč. Talijani daju hranu, osoblje radiostanica, snabdevanje i sanitet. Bjelajca zadržavaju za posebnu akciju koju oni vrše sa njim za čišćenje Like.
Nemci i Italijani zatvaraju ostupne pravce. Za naše ljudstvo daju 100 metaka vojniku, 1000 puškomitraljescu, 10 teških bacača sa 3000 granata. Komandant armije izjavio je da se divi našoj vojsci i daje joj sve. Organizaciju oslobođene zone prepuštaju nama.«
Nedeljko Plećaš, n. d. 130.
I mnogi njemački obavještajci su nasijedali četničkoj megalomaniji.
Tako pukovni k Gehlen početkom 1943. godine pretpostavljene izvještava da četnici imaj u 70.000 pušaka , 1000 puškomitraljeza , 2500 pištolja i da bi — u slučaju angloameričkog iskrcavanj a — mogli samo u Srbiji prikupiti 318.000 vojnika, a u Hrvatskoj 35.000 i u Crnoj Gori 30.000.
Po Gehlenu, Mihailović bi u »kriznim situacijama na Balkanu« privukao u svoje redove najmanj e 40.000 boraca iz »delova komunističkih bandi sa svih područja« . (AVII, NAW, NOKW-1806 )
http://www.znaci.net/00001/15.pdf
lepo je videti kao se četnici hvale kako se fašisti i nacisti DIVE NAŠOJ VOJSCI
mada kad bolje razmislim ima logike, ako su partizani imali u 1945 godini skoro 800.000 boraca svrstanih u 4 armije i par korupsa, onda je verovatno velika većina boraca došla iz četničkih redova posle kraljevog proglasa septembra 1944 godine a samo mala grupica , manja od 1% od navedenih brojeva u prvom pasusu ovog posta, je odbila da pristupi partizanima i ona je dokrajčena na zelengori maja 1945 godine
-------------------
Jevđević Draži:
»Danas stiglo odobrenje iz Rima da Crnogorci idu preko Hercegovine. Našim trupama odobren pokret kad Crnogorci krenu od Prozora. Naš pravac Grahovo—Glamoč. Talijani daju hranu, osoblje radiostanica, snabdevanje i sanitet. Bjelajca zadržavaju za posebnu akciju koju oni vrše sa njim za čišćenje Like.
Nemci i Italijani zatvaraju ostupne pravce. Za naše ljudstvo daju 100 metaka vojniku, 1000 puškomitraljescu, 10 teških bacača sa 3000 granata. Komandant armije izjavio je da se divi našoj vojsci i daje joj sve. Organizaciju oslobođene zone prepuštaju nama.«
Nedeljko Plećaš, n. d. 130.
I mnogi njemački obavještajci su nasijedali četničkoj megalomaniji.
Tako pukovni k Gehlen početkom 1943. godine pretpostavljene izvještava da četnici imaj u 70.000 pušaka , 1000 puškomitraljeza , 2500 pištolja i da bi — u slučaju angloameričkog iskrcavanj a — mogli samo u Srbiji prikupiti 318.000 vojnika, a u Hrvatskoj 35.000 i u Crnoj Gori 30.000.
Po Gehlenu, Mihailović bi u »kriznim situacijama na Balkanu« privukao u svoje redove najmanj e 40.000 boraca iz »delova komunističkih bandi sa svih područja« . (AVII, NAW, NOKW-1806 )
http://www.znaci.net/00001/15.pdf
lepo je videti kao se četnici hvale kako se fašisti i nacisti DIVE NAŠOJ VOJSCI
mada kad bolje razmislim ima logike, ako su partizani imali u 1945 godini skoro 800.000 boraca svrstanih u 4 armije i par korupsa, onda je verovatno velika većina boraca došla iz četničkih redova posle kraljevog proglasa septembra 1944 godine a samo mala grupica , manja od 1% od navedenih brojeva u prvom pasusu ovog posta, je odbila da pristupi partizanima i ona je dokrajčena na zelengori maja 1945 godine
Poslednja izmena:
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
mesto gde je jedna od postavki tzv kuca cveca se zove MUZEJ ISTORIJE JUGOSLAVIJE ,
posetioci koji dodju u muzej istorije jugoslavije dolaze u muzej istorije jugoslavije a ne u kucu cveca .
to je isto kao da kazes da u etnografskom muzeju ima preko 100 000 posetilaca koji su dosli da vide preslicu iz sirogojna , a u stvari ljudi dolaze da vide muzej sa svim njegovim postavkama i predmetima.
kad ti to bude jasno javi se da pricamo dalje o broju posetilaca muzeja istorije jugoslavije .
banebeograd
Elita
- Poruka
- 15.423
ono kad mali prokica hoce da bude vojni analiticar
jel bre , pa jel to draza sa nemcima dogovorio onomad u martu u zagrebu da ce da napadne saveznike ako krenu da se iskrcavaju u kraljevinu ???
ili to bese posteni velebit i dobri djilas po titovom naredjenju
Poslednja izmena od moderatora:
proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
Hitler je spram međunarodne situacije, kad su snage Osovine tučene i na Volgi i u Africi, ali i zbog toga što je »rasprostranjenost Titovih pobunjeničkih organizacija« postala »predmetom preneraženja i briga« (Tajna pisma Hitler—Mussolini) naredio Vrhovnoj komandi Jugoistoka da u zimskim operacijama razbije »Titovu državu« na prostoru između Karlovca, Ogulina, Gospića, Knina, Sanskog Mosta i Gline.
Hitleru je predočen plan po kojem su dvije divizije, 7. SS i 369. s ustašama (ukupno 36.602 vojnika) trebale munjevito prodrijeti iz Karlovca i Siska, a 717. divizija s ustašama (7028 vojnika) iz Sanskog Mosta u srce slobodnog teritorija, sjekući ga na dva dijela. Talijanske divizije 5. i 18. armijskog korpusa (oko 22.500 vojnika) sa četnicima vojvode Momčila, vojvode Kalinovačkog i potpukovnika Mihića (po spisku oko 12.000 naoružanih, ali manje od 7000 uključenih u ofenzivu) imaju zadatak da sjekući Liku izbiju na Unu i da se na Grmeču sastanu s njemačkim divizijama.
General Mario Roatta je, poslije dogovora u Rimu i Zagrebu, 15. januara potpisao naređenje o uključivanju četnika u operaciju »Weiss« :
»Nezavisno od operacija koje će vršiti naše trupe na teritoriji između 5. i 18. armijskog korpusa uz sudelovanje nemačkih i hrvatskih trupa. . . hercegovačke i crnogorske formacije antikomunističke dobrovoljačke milicije, koje su pod našom komandom, delovaće na teritoriji između 18. i 6. armijskog korpusa.
Prvo, cilj operacije: očistiti od partizanskih formacija centralnu oblast Dinare i, posebno, zone Glamoč, Livno i Tomislavgrad (Duvno).
Drugo, operisaće: sa zapada hercegovačke formacije, pravcem Knin- —Glamoč, sa istoka crnogorske formacije, pravcem Prozor—Glamoč . . . 218
Treće: ne sme (naglašavam: ne sme) se dogoditi da spomenute formacije, za vreme i posle operacije, dodu u dodir sa nemačkim i hrvatskim trupama .. .
Četvrto: pravac operacija poveren je komandantu 18. armijskog korpusa.. .
Peto: formacija naših oficira (posebna formacija u četničkim jedinicama — op. a.) mora biti što je moguće veća i od energičnih ljudi, sposobnih i iskusnih u dobrim i lošim navikama antikomunističke dobrovoljačke milicije, s ciljem da se u potpunosti izbegnu incidenti i ispadi prema katoličkom nekomunističkom stanovništvu . . .
Šesto: bilo bi zgodno da dinarske formacije popa Dujića posednu polazne baze Gračac—Otrić—Knin, uz učešće naših trupa. Takođe odobravam eventualno učešće jednog dela spomenutih formacija u operacijama koje vode Hercegovci pod uslovom da se po završetku operacija spomenuti dio vrati u njegovu zonu .. ,«
Pripreme za zimske okupatorsko-kvislinške ofenzivne operacije, organizirane i provođene pod šifrom »Weiss«, bile su temeljite, izuzetno tajne i zamašne. Glavni planer, komandant Jugoistoka, general Aleksander Lohr, na jednoj konferenciji u Zagrebu je, pretačući u direktivu Hitlerove odrednice, nedvosmisleno izjavio da želi »potpuni mir, pa makar to bio mir groblja«. Zločin je bio i planiran, i u naredbama određen i sproveden na najrigorozniji način.
Njemački generali su u ofenzivne trupe uključivali one četničke jedinice koje su imale potpisane dogovore o zajedničkom djelovanju s ustaškim štabovima; to su bili četnici Rade Radića i Uroša Drenovića.
Obaviješten o tome (»Drenović ide zajedno s Nemcima i ustašama i Lorković ga hvali«), Draža Mihailović je zadovoljno ustvrdio: »Drenović se izgleda dobro snašao.«
Talijanske četničke jedinice Nijemci nisu prihvaćali, pa stoga Roatta naglašeno upozorava potčinjene komandante korpusa da paze da četnici ne dođu »u dodir sa nemačkim i hrvatskim trupama«. Ali ta zabrana ni u kom slučaju nije isključivala četnike iz ofenzivnih trupa talijanske armije.
Pa i Mihailović je obaviješten da komandanti četničkih korpusa »ne mogu maknuti bez dozvole Tetkića« i — dakako — suglasio se s majorom Zaharijem Ostojićem da upravo stoga od Talijana treba »obezbediti municiju i hranu i saradnju Talijana iz njihovih garnizona na ovom prostoru«.
O Đujićevim jedinicama kao sastavnom dijelu talijanskih trupa (komanda 18. armijskog korpusa je »formirala u Kninu sa generalom Gianuzzijem talijansku komandu MVAC«) Mihailović je obavještavan i od Ostojića, i od Baćovića, pa i od samog Dujića. »Đeneral« zna da »na teritoriji Dinarske oblasti nema ni jedno slobodno mesto, niti su ga dinarci u stanju držati, izvan talijanske žice«, kao što zna daj e i »Dujić u Kninu u žici«. Na to Mihailović ne reagira, samo ga uznemirava učestalo slušana vijest da u Dinarskoj diviziji »niko nikog ne sluša«
AVII, 262, 25-1/1. 28 Isto, 299, 18/1-36. 29 Isto, 195, 46/5-5, izvještaj velike župe iz Knina, 2. januar a 1943. 30 Isto, 262, 51-1/1-2. 31 Isto, 152, 12/3. 32 Isto. 33 Isto, 159, 10/3-1. 3 4
Originalni rukopis, pisan rukom, ćirilicom, poklonio je 1968. Jovi Popoviću general JN A Nikola Grubor. Na posljednjoj stranici prve sveske Puta ka slobodi Vuksanović je juna 1943. godine udario pečat »Velebitskog korpusa« Dinarske divizije.
35 Opširnije o boju za Gračac, v. Đorde J. Orlović, Druga lička proleterska brigada, Beograd 1983; Jovo Popović, Prva lička proleterska brigada, Beograd 1988. 3 6 Tokom noći štab 6. NO U divizije je obustavio napad, ali naređenj e za povlačenje nije preneseno Udarnom bataljonu (kasnije bataljon »Staniša Opsenica«) 2. brigade.
37 Iz sveske Vuksanovićevog dnevnika na nekoliko mjesta je istrgnuto po nekoliko stranica, pa tako nema zapisa od 16. januara .
38 Iz zajedničkog izvještaja Momčila Đujića, Petra Baćovića i kapetana Ivaniševića, vidi se da su četnici imali 38 poginulih (5 oficira) i 133 nestala. (Zb. NOR, XIV/2 , 156)
http://www.znaci.net/00001/15.pdf
eto djujićevih četnika pod potpunom kontorlom i vodjstvom od strane fašista u MVAC jedinici
Hitleru je predočen plan po kojem su dvije divizije, 7. SS i 369. s ustašama (ukupno 36.602 vojnika) trebale munjevito prodrijeti iz Karlovca i Siska, a 717. divizija s ustašama (7028 vojnika) iz Sanskog Mosta u srce slobodnog teritorija, sjekući ga na dva dijela. Talijanske divizije 5. i 18. armijskog korpusa (oko 22.500 vojnika) sa četnicima vojvode Momčila, vojvode Kalinovačkog i potpukovnika Mihića (po spisku oko 12.000 naoružanih, ali manje od 7000 uključenih u ofenzivu) imaju zadatak da sjekući Liku izbiju na Unu i da se na Grmeču sastanu s njemačkim divizijama.
General Mario Roatta je, poslije dogovora u Rimu i Zagrebu, 15. januara potpisao naređenje o uključivanju četnika u operaciju »Weiss« :
»Nezavisno od operacija koje će vršiti naše trupe na teritoriji između 5. i 18. armijskog korpusa uz sudelovanje nemačkih i hrvatskih trupa. . . hercegovačke i crnogorske formacije antikomunističke dobrovoljačke milicije, koje su pod našom komandom, delovaće na teritoriji između 18. i 6. armijskog korpusa.
Prvo, cilj operacije: očistiti od partizanskih formacija centralnu oblast Dinare i, posebno, zone Glamoč, Livno i Tomislavgrad (Duvno).
Drugo, operisaće: sa zapada hercegovačke formacije, pravcem Knin- —Glamoč, sa istoka crnogorske formacije, pravcem Prozor—Glamoč . . . 218
Treće: ne sme (naglašavam: ne sme) se dogoditi da spomenute formacije, za vreme i posle operacije, dodu u dodir sa nemačkim i hrvatskim trupama .. .
Četvrto: pravac operacija poveren je komandantu 18. armijskog korpusa.. .
Peto: formacija naših oficira (posebna formacija u četničkim jedinicama — op. a.) mora biti što je moguće veća i od energičnih ljudi, sposobnih i iskusnih u dobrim i lošim navikama antikomunističke dobrovoljačke milicije, s ciljem da se u potpunosti izbegnu incidenti i ispadi prema katoličkom nekomunističkom stanovništvu . . .
Šesto: bilo bi zgodno da dinarske formacije popa Dujića posednu polazne baze Gračac—Otrić—Knin, uz učešće naših trupa. Takođe odobravam eventualno učešće jednog dela spomenutih formacija u operacijama koje vode Hercegovci pod uslovom da se po završetku operacija spomenuti dio vrati u njegovu zonu .. ,«
Pripreme za zimske okupatorsko-kvislinške ofenzivne operacije, organizirane i provođene pod šifrom »Weiss«, bile su temeljite, izuzetno tajne i zamašne. Glavni planer, komandant Jugoistoka, general Aleksander Lohr, na jednoj konferenciji u Zagrebu je, pretačući u direktivu Hitlerove odrednice, nedvosmisleno izjavio da želi »potpuni mir, pa makar to bio mir groblja«. Zločin je bio i planiran, i u naredbama određen i sproveden na najrigorozniji način.
Njemački generali su u ofenzivne trupe uključivali one četničke jedinice koje su imale potpisane dogovore o zajedničkom djelovanju s ustaškim štabovima; to su bili četnici Rade Radića i Uroša Drenovića.
Obaviješten o tome (»Drenović ide zajedno s Nemcima i ustašama i Lorković ga hvali«), Draža Mihailović je zadovoljno ustvrdio: »Drenović se izgleda dobro snašao.«
Talijanske četničke jedinice Nijemci nisu prihvaćali, pa stoga Roatta naglašeno upozorava potčinjene komandante korpusa da paze da četnici ne dođu »u dodir sa nemačkim i hrvatskim trupama«. Ali ta zabrana ni u kom slučaju nije isključivala četnike iz ofenzivnih trupa talijanske armije.
Pa i Mihailović je obaviješten da komandanti četničkih korpusa »ne mogu maknuti bez dozvole Tetkića« i — dakako — suglasio se s majorom Zaharijem Ostojićem da upravo stoga od Talijana treba »obezbediti municiju i hranu i saradnju Talijana iz njihovih garnizona na ovom prostoru«.
O Đujićevim jedinicama kao sastavnom dijelu talijanskih trupa (komanda 18. armijskog korpusa je »formirala u Kninu sa generalom Gianuzzijem talijansku komandu MVAC«) Mihailović je obavještavan i od Ostojića, i od Baćovića, pa i od samog Dujića. »Đeneral« zna da »na teritoriji Dinarske oblasti nema ni jedno slobodno mesto, niti su ga dinarci u stanju držati, izvan talijanske žice«, kao što zna daj e i »Dujić u Kninu u žici«. Na to Mihailović ne reagira, samo ga uznemirava učestalo slušana vijest da u Dinarskoj diviziji »niko nikog ne sluša«
AVII, 262, 25-1/1. 28 Isto, 299, 18/1-36. 29 Isto, 195, 46/5-5, izvještaj velike župe iz Knina, 2. januar a 1943. 30 Isto, 262, 51-1/1-2. 31 Isto, 152, 12/3. 32 Isto. 33 Isto, 159, 10/3-1. 3 4
Originalni rukopis, pisan rukom, ćirilicom, poklonio je 1968. Jovi Popoviću general JN A Nikola Grubor. Na posljednjoj stranici prve sveske Puta ka slobodi Vuksanović je juna 1943. godine udario pečat »Velebitskog korpusa« Dinarske divizije.
35 Opširnije o boju za Gračac, v. Đorde J. Orlović, Druga lička proleterska brigada, Beograd 1983; Jovo Popović, Prva lička proleterska brigada, Beograd 1988. 3 6 Tokom noći štab 6. NO U divizije je obustavio napad, ali naređenj e za povlačenje nije preneseno Udarnom bataljonu (kasnije bataljon »Staniša Opsenica«) 2. brigade.
37 Iz sveske Vuksanovićevog dnevnika na nekoliko mjesta je istrgnuto po nekoliko stranica, pa tako nema zapisa od 16. januara .
38 Iz zajedničkog izvještaja Momčila Đujića, Petra Baćovića i kapetana Ivaniševića, vidi se da su četnici imali 38 poginulih (5 oficira) i 133 nestala. (Zb. NOR, XIV/2 , 156)
http://www.znaci.net/00001/15.pdf
eto djujićevih četnika pod potpunom kontorlom i vodjstvom od strane fašista u MVAC jedinici
