U doskora neobjavljenom memorandumu generalu Ajzenhaueru upućenom u maju 1945. Milan Nedić daje sažet prikaz rata na prostoru Kraljevine Jugoslavije i opisuje težak položaj Srba posle aprilskog rata.[11] Kao poznatu činjenicu ističe da je Jugoslavija ušla u rat na strani saveznika pod nepovoljnim uslovima. Opkoljena sa svih strana, na frontu od dve hiljade milja, nemačkim, italijanskim, bugarskim i mađarskim armijama Jugoslavija nije oklevala da uđe u sukob koji je sa vojne tačke gledišta bio samoubistvo. Istakao je da su Hrvati zaslužni za brz prodor Nemaca. Nastankom nezavisne hrvatske države, veli Nedić, počinje strašna tragedija srpskog naroda. Akteri ove tragedije su Nemci i njihovi saveznici, posebno Hrvati i komunisti.[12] Prvi korak Nemaca jeste komadanje Jugoslavije i deoba srpskog stanovništva na pet delova a svaki je pripadao nemačkim saveznicima, ogorčenim i smrtnim neprijateljima Srba. Nedić kaže da su komunisti s početka bili u dobrim odnosima sa okupatorom. Posle nemačkog napada na SSSR komunisti su promenili ponašanje. Pakleni plan komunista, nastavlja Nedić, bio je usmeren pre svega prema srpskim nacionalistima i narodu tako što su provocirali masakrirajući male grupe nemačkih vojnika sečenjem ušiju, noseva i vađenjem očiju. Cilj je bio izazivanje nemačkih represalija prema civilnom stanovništvu. U kaznenim ekspedicijama nestajala su čitava sela. Navodi streljanja u Kragujevcu, Kruševcu, Kraljevu, razaranja u severozapadnoj Srbiji.
Komesarska uprava, stoji u memorandumu, nije mogla da kontroliše stanje u zemlji te su srpske stranke prdložile obrazovanje nacionalne vlade koja bi Srbe zaštitila od Nemaca sa jedne i komunista sa druge strane. Ovakva vlada zahtevala je ličnu žrtvu. Situaciju je otežavala činjenica da su Nemci imali plan da podele Srbiju između Hrvata, Mađara i Bugara.
Komunisti, proterani iz Srbije, koncentrisali su svoje snage posebno u NDH, gde se nisu borili niti protiv Hrvata niti protiv Nemaca, žali se Nedić. Povremeno su napadali granicu Srbije sa ciljem da ubace i rašire komunističku organizaciju. Ali ove akcije nisu bile opasne po Hrvate i Nemce. Zahvaljujući tome Hrvati su mogli neprekidno da istrebljuju Srbe, Nemci takođe, kazuje Nedić. Uporedo sa zaštitom Srba od komunista i okupatora, ističe Nedić, razvijao se pokret Draže Mihailovića uz tajnu podršku srpske vlade. Tako je bilo do pojave sovjeta na Balkanu u jesen 1944. Tada se trupe Draže Mihailovića povlače zbog solidarnosti sa saveznicima.
Srbi su izgubili preko milion ljudi konstatuje Nedić. Situaciju u Srbiji otežavalo je oko 400.000 duša iz drugih krajeva među kojima je bilo i 86.000 dece koje je Srbija primila.
Nedićeva ocena s proleća 1945. nesaglasna je sa komunističkom istoriografijom i glasi: „Jugoslavija je pod terorom režima komunističke manjine. Ako zaista slobodni plebiscit bude garantovan mi smo sigurni da će Srbi u velikoj većini biti protiv.“[13] Ovo potvrđuju i komunisti koji su učestvovali u ratu i poratnim likvidacijama političkih protivnika.[14]
Nedić moli Ajzenhauera da Srbi koji se nalaze pod jurisdikcijom američkih trupa ne budu isporučeni Jugoslaviji i Titu i ne izražava bojazan od istrage i suđenja pred međunarodnim sudom.
Dok su njegovi govori u vreme nemačke okupacije upućeni javnosti bili ispunjeni emocijama i političkom borbenošću prema komunistima dotle je njegova analiza stanja u kome se nalazila Srbija 1941-45 u memorandumu upućenog Ajzenhaueru zasnovana na vojnim faktima i njegovom viđenju vojnopolitičkih zbivanja. U svakom slučaju ocene iznete u Memorandumu svako može tumačiti i osuđivati, prema svom ideološkom stanovištu. Vreme je, čini se, već proverilo, valjanost njegovih ocena.
Napusti Proka, partizane i priđe četnicima. Ode Proka na Ravnu Goru!!!!! 
Sad će Proka da pokreće teme u fazonu, "Draža borac za slobodu", "Ravnogorci oslobodioci" i najvažnije: "Kako sam postao ravnogorac". 
