Vidim da je Dragon već o njemu doneo citat, a meni je od sinoć ostalo neodaslato u dajalog boksu, pa da pridodam, budući da u Srbiji imamo i spomenik čoveka koji je, navodno izjavio sledeće:
Damjanich is a controversial historical figure. Hungarians consider Damjanich a national hero who led the Hungarian revolutionary army against the Habsburg Monarchy and for independent Kingdom of Hungary, while Serbs consider him a national traitor, who despite the fact that he was ethnic Serb by origin, fought on the Hungarian side against his own people, i.e. against Vojvodinian Serb army that was on the side of the Habsburgs during the revolution. Therefore, the Serbs gave him a nickname "
ljuta guja, srpski izdajica" ("furious snake, Serbian traitor"). The following quote is accredited to him,
"Serbs shouldn't exist; I won't be still until the last Serb on this earth is dead and once that is done, I shall kill myself." [Milan Tutorov, Banatska Rapsodija, Novi Sad, 2001.]
Zar nije bio neki Srbin iz Mađarske koji je pričao kako se neće smiriti dok svi Srbi ne nestanu, ili nešto tog tipa?
Jovan Damjanić (1804-1849)
"Srbi ne bi trebalo da postoje; neću imati mira dok poslednji Srbin na Zemlji ne bude mrtav, a kad se to desi izvršiću samoubistvo."
(Samo)ubistvo države u Adi
mart 24, 2011 at 18:03
Piše Vlastimir Vujić
Postavljanje spomen-reljefa u Adi „legendarnom“ mađarskom junaku, generalu Janošu (Jovanu) Damjaniću, koji je 1848-1849. godine pobio hiljade Srba, generalu Jovanu Damjaniću (rad Agoštona Sime), nije provokacija, već – teško krivično delo
Gradonačelnici pobratimljenih Kalaza (Mađarska) i Ada (Srbija), Laslo Rogan (levo) i Zoltan Bilicki povodom 163. godišnjice Mađarske revolucije za nezavisnost otkrili su 15. marta ove godine bratski „poklon“ na severu Srbije: bistu zločincu Jovanu Damjaniću
U obe mađarske revolucije protiv vlade Bečkog dvora, Franje (Ferenca) II Rakocija (1703-1711) i Lajoša Košuta (1848-1849), Srbi su u borbama mnogo stradali i propatili, bežeći iz popaljenih sela i ginuli, naročito u Baranji, Bačkoj, Pomorišju, Banatu, ali i na drugim mestima. Mađarski istoričar Ignjat Ačadi procenjuje da je u vreme osmogodišnjeg Rakocijevog pokreta izginulo oko 120.000 Srba, većim delom poklani, a u Košutovom ustanku ubijeno ih je i(li) nestalo – preko deset hiljada!
SAMO DA SRBA NE BUDE
U svakom slučaju, Srbi su se u obe ratne situacije našli u veoma nezahvalnom položaju, između dve vatre. Borbu Mađara protiv Bečke vlade nisu smatrali svojom, jer ih je sklopljen ugovor sa carem Leopoldom I, 4. marta 1695. godine (koji su kasniji vladari samo potvrđivali), obavezivao na vernost, zauzvrat im garantujući
pravni osnov položaja i teško stečene privilegije u tadašnjoj Habzburškoj monarhiji (pravo na slobodno bogosluženje po srpskom pravoslavnom obredu, upotrebu starog kalendara, život pod upravom lokalnih vlasti koje sami izaberu, oslobađanje od plaćanja „desetka“ katoličkoj crkvi), a u Rakocijeva i Košutova obećanja – nisu mnogo verovali. U takvim (ne)prilikama austrijska vlast je na jednoj strani gledala maksimalno da iskoristi Srbe u redovima svoje vojske, a na drugoj strani Rakoci i Košut činili su sve da ih pridobiju za svoje revolucije! Za taj „specijalni“ zadatak obojica su imala svoje posebne ljude. Pomađarene pravoslavne Srbe!
Ferenc II Rakoci je inače sin Franje I Rakocija i Jelene Zrinske, ćerke Petra Zrinskog, generala Jovana Boćanja (Bottyán János), a Lajoš Košut, Jovana Damjanića (Damjanich János), takođe generala! Boćanji, kada nije privoleo Srbe da podrže Rakocija, ubijao ih je – gde god bi stigao! Kada je 1705. godine osvojio Feldvar (Dunaföldvár), pobio ih je 250, prilikom jednog upada u Budim likvidirao ih je oko 800! Boćanj je naročito pazio na kretanje šajkaša koji su održavali veze između Srba iz Budima i Sentandreje, i Srba u Bačkoj i Baranji. On je 2. februara 1706. godine zauzeo predgrađe Stonog Beograda (zvanog „Rácváros), gde su Srbi bili većinsko stanovništvo. U jednom pismu se hvalio kako je mnoge Srbe „posekao“, a veliki broj njih prisilio da „pristanu“ uz Rakocija.
I drugi mađarski general Jovan Damjanić (1804-1849), Srbin, rođen u južnobanatskom mestu Straža, u revoluciji 1848-1849. godine pod vođstvom Lajoša Košuta se borio na strani Mađara, ostaće u srpskoj naciji upamćen kao veliki srbomrzac i – ubica sunarodnika. Iako u početku habzburški carski oficir, prebegao je u mađarske honvede u leto 1848. godine, a zbog devet trijumfalnih pohoda u kojima je ličnom hrabrošću doprineo pobedama, u decembru iste godine imenovan je za – generala (beskompromisnošću se posebno istakao na „Južnom“ frontu, u Vojvodini, ratujući protiv Srba – tada već na strani Beča). Damjanić je bio poznat po tome što nije priznavao ratne zarobljenike, niti štedeo žene i decu vojnih protivnika (pripisuje mu se preko dve hiljade ubistava samo ovakve vrste). Upamćen je i po izjavi: „Srbi ne treba da postoje i neću se smiriti dok i poslednji Srbin na svetu ne bude mrtav, a kad se to dogodi, sam sebe ću ubiti“! U avgustu 1849. godine postavljen je za komandanta aradske vojne tvrđave. Borbe je obustavio posle polaganja oružja kod Vilagoša, predavši tvrđavu ruskom carskom zapovedniku. Pogubljen je 6. oktobra 1849. godine u Aradu, sa još 12 aradskih generala.
HEROJ NAŠIH DANA
Spomen-reljef „legendarnom“ mađarskom junaku (kako Budimpešta stalno podvlači), generalu Jovanu Damjaniću (rad Agoštona Sime), postavljen 15. marta ove godine u Adi, u Srbiji (samo za ovu manifestaciju iz Mađarske su došla dva autobusa Udruženja boraca), nije provokacija, već – teško krivično delo! I notorna je neistina da gradonačelnici bratskog Budakalasa iz Mađarske Laslo Rogan i Zoltan Bilicki iz Ade – nisu znali identitet tog čoveka. Vrlo dobro im je poznata Damjanićeva uloga u mađarskoj istoriji! O nameri je reč. Jednoj od mnogih koju Mađari, idući ka zacrtanom cilju teritorijalnog ujedinjenja nacije, sinhronizovano s maticom čine. Za sve to, u Srbiji je većinskom stanovništvu, Srbima, zamenom teza zadužen da odvuče pažnju – Šandor Egereši, predsednik Skupštine AP Vojvodine
Govoreći na svečanosti u Adi „o delu“ Janoša (Jovana) Damjanića, što su i mediji u Budimpešti preneli, Egereši je istakao važnost „da se u današnjici neguje nada o tome da je vreme pomirenja pred nama, a to pomirenje svoju snagu neće crpeti iz negiranja starih povreda, već će se oslanjati na međusobno poštovanje (!?)
„Janoš Damjanić je heroj i današnjeg vremena, jer je o mogućnostima suživota naroda lično dao pozitivan primer (sic!?)“, istakao je Šandor Egereši, uz potpredsednika Izvršnog veća Vojvodine Ištvana Pastora, od 15. marta novi državljanin Republike Mađarske, podvlačeći da na ađanski spomenik Damjaniću nema nikakvu zamerku. Naprotiv. Maksimalno će iskoristiti svoj lični, partijski i institucionalni uticaj, uprkos, kako je rekao „peticijama i pritiscima stranaka sa srpskim predznakom da se spomenik ukloni“ – da on tamo zauvek ostane!
_________________
Ni decu vam nećemo štedeti!
Genocidna koincidencija! Dva ista proglasa Ferenca II Rakocija Srbima su upućena u vremenskom razmaku od punih 145 godina! Prvi, 9. avgusta, dva meseca pre početka revolucije (Rakocijev ustanak izbio je u Gornjoj Ugarskoj u tvrđavi Munkaču, oktobra 1703. godine, kada je Habzburška kuća vodila rat za nasledstvo u Španiji), a drugi – 15. februara 1848, mesec dana pred početak Košutove revolucije protiv Beča!
Tekst proglasa pročitanog Srbima glasio je:
„Znajući da uvek naoružani i oružju vični narod srpski, ne mali deo žalosti i progona u našoj državi podnosi, a u želji da bi i on bio učesnik u od starina slavnoj slobodi naše zemlje, htedosmo ovim našim pismom obznaniti da ne čeka ni dana ni časa, već da odmah skoči na oružje i da se obaveže na uslugu našoj miloj otadžbini. Ako Srbi to učine, obavezujemo se našim prastarim mađarstvom da će od oca na sina, s kolena na koleno, biti u takvoj slobodi da nigde nikom neće danak davati. Sve srpske varoši koje sada za pobedu našeg oružja ustanu, učestvovaće u toj slobodi, kao i druge hajdučke varoši, i svojim oružjem će služiti samo svoju otadžbinu. Ali, ako se desi protivno, da ne ustanu u odbranu slobode naše mađarske otadžbine, i svoje vlastite slobode, ili možda i protiv nas oružje dignu, kao što su to neki u Velikom Varadinu sakupljeni Srbi počeli, to ćemo ih bez ikakve milosti klati i seći, a ni decu im nećemo štedeti. A ako Bog blagoslovi naše oružje, konačno ćemo ih iskoreniti u našoj mađarskoj otadžbini“!
Nažalost, tokom oba pomenuta ustanka pretnje iz navedenog oglasa su se na mnogim mestima – obistinile.
