Evo konačnog izbora podgrana Y‑DNK haplogrupa koje se po dostupnim genetskim, arheogenetskim i regionalnim podacima sa poreklo.rs, FTDNA i YFull potencijalno mogu smatrati autentičnim prisutnim među srednjovekovnim Srbima, raspoređenih po istorijskim regijama: Raška, Bosna, Zahumlje, Travunija, Konavle/Paganija, Moravska Srbija, Zeta–Duklja.
---
Raška (centralna Srbija i Kosovo)
I2a‑PH908 (srodničke grane: Y4460, Y4882, Z17855) – dominira, raširena stabilna linija s lokalnom diverzitetom.
R1a‑Y2613 / YP343 – srednjovekovni R1a klasteri, često povezani sa kosovskim džepovima.
E‑V13‑CTS9320, Z5018 – prisutna u centralno‑srpskim rodomasnim skupinama.
J2b‑Z638, J2a‑M92 – prisutni sporadično, ali duboko ukorenjeni.
G2a‑L497 – retkiji, ali istorijski zastupljen.
---
Bosna (istočna i zapadna)
I2a‑Z17855, Y5595 – dominantna i evoluciono duboka varijanta PH908.
R1a‑L1029 – regionalne linije povezane s centralno‑bosanskim plemenima.
E‑V13‑CTS9320, Y30977 – među prvim balkanskim slovenskim generacijama.
J2b‑Y22059 – lokalna varijanta sa srednjovekovnim korenima.
I1‑Z63 – moguće prati migracije Srba ka Vojnoj Krajini.
---
Zahumlje i Travunija (Hercegovina, južna Dalmacija)
I2a‑Y4460, Y4882 – regionalno jak PH908 nastanjen među lokalnim elitama.
E‑V13‑Z5018, Y30977 – karakteristične jadranske varijante.
J2a‑M92 – prisvojene s lokalnim starosedelačkim slojem.
I1‑P109 – prisutna u pograničnim i planinskim zajednicama.
---
Konavle, Paganija (južna Dalmacija – Pelješac, Korčula)
I2a‑Y4882 – prisutna i u izolovanim zaleđima.
E‑V13, J2b‑Z638 – nastavljaju prijestonji model naseljavanja starosedelaca.
I1‑P109 – prisutna, verovatno kao migracijski marker iz unutrašnjih balkanskih seoba.
---
Moravska Srbija (Pomoravlje, istočna Srbija)
I2a‑PH908 (Z17855, Y4460) – najčešća u rodoslovima.
R1a‑YP343 – u plemenskim žarištima oko Morave.
E‑V13‑CTS9320 – geneza sa lokalnim balkanskim slojem.
G2a‑L497, J2a‑M92 – manji, ali održani plemenski tragovi.
---
Zeta–Duklja (Crna Gora)
I2a‑Y4460, Y5595 – dominantne PH908 linije specifične za visokoplaninske regije.
E‑V13, J2a – elementi lokalnog kontinuiteta.
I1‑P109 – učestala među plemenima tipa Drobnjaci/Macure.
G2a‑Z1903 – neolitski pratilac srpskih rodova.
---
Ukupan rezime podgrana
Podgrane prezentirane isključivo kod Srba (visoka raznovrsnost, regionalno stabilne):
I2a‑PH908 i klaster: PH908, Y4460, Y4882, Y5595, Z17855
R1a‑Y2613 / YP343 i L1029
E‑V13‑CTS9320, Z5018, Y30977
J2b‑Z638 / Y22059
*J2a‑M92
*G2a‑L497 / Z1903
*I1‑Z63 / P109
---
ZAKLJUČAK
Ove podgrane su genetski dokazi kontinuiteta i homogeniteta srpskih stanovništava kroz srednji vek, raspoređenih po istorijskim oblastima. One potvrđuju složenu mrežu slovenskog i paleo-balkanskog porekla, prepletenog kroz socijalne, migracione i plemenske procese.
Uzimajući u obzir sve haplogrupe, jasno je da je srednjovekovni srpski genetički pejzaž bio raznovrstan i višeslojno formiran — sa dominantnim slovenskima (I2a, R1a), jadransko-balkanskim (E-V13, J2, G2a, I1), i manjinskim linearnim ostacima (N, Q, R1b), koji zajedno daju složen i robustan genetski okvir.
Podgrane R1a–Y2613: Srpsko-bosanski vs. hrvatski klaster
5. Sumirani uvid
6. Zaključak na osnovu genetike, lingvistike, istorije
Na osnovu svega navedenog — asimilacija Srba u Hrvatе je jasnije dokazana, brojnija i dublja.
Rezime po regionima
Iz Porekla.rs i YFull:
Geografska distribucija:
Zaključak:
5. Sumarni pregled hrvatskih podgrana
Ne
Izvori i fusnote
Nacionalni pregled
Ova podela potvrđuje da je hrvatska populacija genetski heterogen — sa jakim slovenskim korenima, ali i značajnim balkanskim i srpskim slojevima na jugu i jugozapadu zemlje.
Bez jasnih "albanskih" podgrana kod Srba
