Ja ti samo govorim da na jednu hrpu stavljaš nekoliko vremenskih sasvim nepovezivih stvari. Kakve veze recimo ima megalitska kultura sa 2. milenijumom pne. Megalitska kultura pripada neolitu i ako je malo zagazila u bronzano doba nije nikako mogla doći do 2 milenijum pne. Matrijarhat je odumro još u mezolitu. Ne znam o kojim crnim i bijelim govoriš, ali ako pod crnima i bijelima podrazumjevaš staroevropljane i indoevropljane, onda objasni kako vidiš tu vezu. Borba titana i Bogova je vjerovatno u istom ovom konceptu. Ne znam kakve veze atlantski mediteranac ima sa svim ovim, ako misliš da je to rasni tip megalitske populacije, mogu samo da ti kažem da si popio ono što je Bogdanović ranije olako servirao, pa ti vjeruj ako hoćeš. Ako te već interesuje megalitska civilizacija, potrudi se da tu malo dublje kopaš, da dokažeš svoju tezu da su I bili nosioci megalita. Ima interesantnih dokaza za to. Nemoj već sutra sa megalita da skočiš na Vlahe, a sa Vlaha na Vikinge.
Baš to hoću da kažem.
Imamo rivalitet dva koncepta u Evropi od praistorije do današnjih dana. Najgrublje rimskih bankara (koji vladaju) i potisnutog sveta bajki i mitova.
"Kelte ne treba shvatiti kao etničku celinu. Keltoj - Grci su zvali svetle, bele ljude sa negovanom kosom. Prema ovome grčka plemena iz sredozemnog bazena nazivala su Keltima bele ljude iz Srednje Evrope, severce, iz čega je opet jasno da tadanja sredozemna plemena nisu bila bela. A Cezar (De bello gall. I, 1) Keltima naziva sva plemena keltske Galije između Belgije i Akvitanije.
Istoričari tvrde da su se Kelti nalazili na padinama Alpa i u Dunavskoj dolini (Srednja Evropa) još u kameno doba; da su Umbri, alpijski Kelti, padali na Italiju u bronzano doba, a pronalaskom gvožđa postali nepobedivi, i misli se da su silazili do Grčke oko 1450 g. kao Homerovi Ahajci, noseći gvožđe, nakite, odlikujući se spaljivanjem mrtvaca, i stilom koji se zove geometrijski; da su se u sedmom veku prebacili preko Rajne i zauzeli Galiju, gde su u šestom veku postali vrlo moćni; odatle pali na Španiju i zauzeli je do Kadiksa, a istovremeno napravili i pohod na Italiju; da im je godine 390 najpre pala Alia u ruke, a zatim Rim, koji su napustili, a zadržali Severnu Italiju. Tom prilikom njihovi pukovi bili su podeljeni — jedni su bili u Italiji drugi su ušli na Balkansko Poluostrvo i zaposeli njegov severni deo. Da su, drugi put, oko 280 g., u zajednici sa Ilirima, zauzeli Maćedoniju, Tesaliju i Fokidu, a godine 279 potisli su ih Eolci. Iz Trakije su bili potisnuti 220 god. a da su dopirali na Istok do Male Azije, na zapad do Britanskih Ostrva.
Neka njihova plemena — Trokmi, Tolistobomani i Tektosadi bila su neka vrsta latinskih saveznika, ali ih je Avgust potpuno prisajedinio 189 g. i Galiju pretvorio u pokrajinu.
Danas se smatra, kao što smo napomenuli, da su se njihovi običaji i jezik u mnogome i najviše sačuvali u Bretanji, Velsu i Irskoj.
Ovo nadiranje Kelta, belih ljudi sa Severa na Španiju, Italiju itd., ostavilo je traga i u nazivima mesta i u mitologiji. U nazivima mesta u bazenu Sredozemnog Mora, nisu retka imena Belo, Bolonija itd. Belo je srpska, ili ako se hoće, keltska reč, i označava svetlu boju. Ovom rečju Francuzi su počeli da označuju lepo, jer njihov stari oblik bels, bel, vokalizujući kao i u srpskom u istoj reči, l u o, dobio je bé-o bé-au opet kao u srpskom. I iz ovoga je jasno da su ta mesta dobila ime po belim, lepim, nasuprot murgastima, ružnim ljudima.
Otuda je borba Kelta sa Rimom borba belih plemena sa nebelim plemenima. Borba Kelta u Španiji je takođe borba belih sa nebelima, isto i u Grčkoj, itd. Ovo se naročito očituje u slučaju Rima prilikom punskih ratova. Za uspešan ishod rata sa svakako nebelom Kartaginom Rim je prinuđen da uzme novu veru, kult zemlje, eminentno keltski kult, kult "nordijaca", iz čega je jasno da su beli u Rimu bili postali nadmoćniji, usled čega je i nastupilo razračunavanje sa Kartaginom.
Od punskog rata Rimsku državu treba smatrati kao keltizovanu — belu — u priličnoj meri, ali ne potpuno, što je i bilo povod njenih stalnih prevrata i nereda.
U ovoj borbi svetlih Severaca, nosilaca pesme i apstraktnog boga, i tamnih ljudi sa Sredozemnoga Mora, borba Jeliseja i Atine, Eumolpa i Erekteja, Golijata i Davida, Kelta i Rimljana pa zatim i keltizovanih Rimljana i Kartagine, — i jeste tajna koju, u najnovije vreme, naslućuje t. zv. nordijska koncepcija.
Tek posle punskih ratova javljaju se Anali Tita Livija, koji je poreklom iz Umbrije, eminentno Kelt, i ti Anali, naročito o osnivanju Rima, ispredeni su iz nerimskih legenda. Otuda i nerimski mit o noćnim sastancima Nume i nimfe kraj izvora u svetoj šumi, koja nije rimska. Ali keltizam u rimskoj državi je promenljive sudbine i zato, kasnije, Tacit, iako je i sam iz Umbrije, ne pominje lucus kao ustanovu za koju znaju i Rimljani, nego kao ustanovu isključivo srednjoevropsku."
http://www.rastko.rs/projekti/obzorja/izivancevic-kelti_l.html
