1942. je pokrenuta i neviđena propaganda da se četnici, uprkos svemu, predstave kao jedini istinski borci protiv okupatora, što je u zapadnoj javnosti tada bilo opšteprihvaćeno.
Međutim, ove planove remetilo je postojanje partizana, kao pravih boraca protiv okupatora, ali i starog režima. Ocijenivši ih odmah svojim jedinim pravim neprijateljem Mihailović stupa u pregovore sa Nijemcima za zajedničku borbu protiv partizana, i istu noć im predaje 365 zarobljenih partizana, koje Nijemci većinom strijeljaju. To je bilo u selu Divcima kod Valjeva u noći 12./13. novembra 1941. i taj datum se uzima kao početak formalne izdaje naroda i države od strane četnika. Od tada, pa sve do kraja rata, slijedeći Mihailovićeve instrukcije, četnički komandanti u Srbiji, Bosni i Hercegovini, Crnoj Gori i Hrvatskoj, intenzivno sarađuju sa Nijemcima, Italijanima, ustašama, nedićevcima, ljotićevcima i svim ostalim u borbi protiv partizana.
Sprovodeći svoje planove četnici su u toku rata izvršili nebrojene ratne zločine, među kojima su svakako najstrašniji pokolji Muslimana u BiH, Sandžaku, Crnoj Gori. Najveći val ovih pokolja desio se u februaru 1943. u jugoistočnoj Bosni kada je poklano preko 9000 muslimanskih civila, što ističe i sam komandant ove "operacije" Pavle Đurišić u svom izvještaju Mihailoviću.
Četnici su ubijali i sve zarobljene pripadnike i simpatizere NOP-a , pa su tako ovi "zaštitnici srpstva" poklali i hiljade srpskih civila po čitavoj Srbiji. Najdrastičniji su primjeri dva sela u neposrednoj blizini Beograda, Vranića i Drugovca, čije su gotovo cjelokupno stanovništvo četnici istrijebili.
Kada je istina o četničkim zločinima i saradnji sa okupatorom prodrla u svijet, saveznici i izbjeglička vlada u maju 1944. i definitivno napuštaju Mihailovića, čime je četnička sudbina bila zapečaćena. Bez prave discipline i centralizovane komande, sa Mihailovićevim skromnim poznavanjem savremene ratne doktrine, četnici su bili preslab protivnik na i moralno i materijalno ojačane partizanske snage koje su ih u jesen 1944. do temelja porazile i prinudile glavninu njihovih trupa sa Vrhovnom komandom na povlačenje iz Srbije u Bosnu.
Nakon što su se skupili na planini Vučjak u sjeveroisočnoj Bosni, Dražu je napustila veća grupa njegovih oficira na čelu sa Pavlom Đurišićem i pokušala se probiti do zapadnih granica zemlje, ali su ih kod Banje Luke pohvatale ustaše, odvele u Jasenovac i pobile.
Ostatak četničkih snaga ( njih oko 10 000 ) pokušao se na čelu sa Mihailovićem probiti nazad u Srbiji. Na Zelengori su ih, 10 maja 1946 , opkolili partizani i potpuno uništili. Uspjele su se izvući samo pojedine grupice, medju kojima se nalazio i Mihailović. On se narednih 10 mjeseci povlačio po planinama sa svojim posljednjim pristalicama kao progonjena zvijer. Najzad je uhvaćen 13. marta 1946. u blizini Višegrada u briljantno izvedenoj akciji OZNE u kojo je ključnu ulogu odigrao bivši Dražin najvjerniji komandant Nikola Kalabić.
Mihailoviću je za izdaju i ratne zločine sudilo Vrhovno vijeće Vojnog suda Jugoslavije. Sudjenje je bilo odlično pripremljeno i medijski pokriveno, potkrijepljeno hiljadama dokumenata a na suđenju je svoj iskaz dalo desetine svjedoka. Suđenje je trajalo od 10. juna do 11. jula 1946. Mihailović je proglašen krivim i osuđen na smrt. Strijeljan je 17. jula 1946.
(copy)
...nesto kao ''argumenti''...hehe
...hvala Bogu, vise se ne zove tako...
