Do konačnog stvaranja srpske srednjovekovne feudalne države i definitivnog priklanjanja vizantijskom kulturnom prostoru za vreme Stefana Prvovenčanog Nemanjića i njegovog brata Svetog Save (Rastko Nemanjić), primorsko (jadransko) jezgro srpskog etničkog prostora je uslovno naporedo koristilo latinicu, glagoljicu i ćirilicu. I to upravo tim redosledom: Kolonizujući nekada rimske gradove po jadranskoj obali, prvobitno su prihvatili latinicu za svoje pismo. Postepenim i sve intenzivnijim okretanjem ka standardnom jeziku i pismu stvorenim za svoje potrebe, okrenuli su se korišćenju glagoljice. Da bi, na kraju, prihvatili ćirilicu kao efikasnije i u vizantijski kulturni prostor uklopljenije pismo.
Od 11. veka pa sve do prve polovine 20. jedino pismo u masovnoj kulturnoj upotrebi Srba bilo je ćirilica. Zbog raznoraznih zabrana korišćenja ćirilice u Austrougarskoj (današnjoj Vojvodini i Vojnoj krajini), kao i u Bosni i Hercegovini i Dalmaciji, bili su prisiljeni da koriste latinicu.
U vremenu dok je Dubrovnik bio nezavisna država, zajedno sa posebnim identitetom svojih žitelja, sagrađenim na osnovu srpskog i hrvatskog etniciteta, kao i latinske kulture, može se reći da je manji deo Srba za svoje kulturne potrebe koristio latinicu.
Tokom vladavine Turaka posebnu potrebu su imali delovi srpskog i hrvatskog etniciteta koji su primili islamsku veroispovest. Oni su koristili arapsko pismo posebno prilagođeno dominantim jezičkim sistemima u Bosni.
Miroslavljevo jevanđelje (12. vek)
Od početka 19. veka i stvaranja srpsko-hrvatskog jezičkog dogovora, prvo mestimično, a potom sve intenzivnije, Srbi su počeli koristiti latinicu. Najznačajniji srpski kulturni radnik druge polovine 19. veka, Đura Daničić, svoje najznačajnije delo, Rječnik Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti započeo je pisati (napomena: Đura Daničić je polovinom 19. veka započeo sa pisanjem Rječnika JAZU, koji je dovršen tek sedamdesetih godina 20. veka), ali posebnom, reformisanom latinicom čiji su znakovi u potpunosti odgovarali ćiriličkim i delimično pravilu "jedno slovo za jedan glas". Ta je latinica ostala u upotrebi tokom dvadesetog veka samo kod određenog broja hrvatskih filologa.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
U nedostatku srpskoslovenskih knjiga posle Velike seobe Srba u južne i istočne delove Austrijskog carstva (pre svega u današnju Vojvodinu),
ali i u zabludi da je ruskoslovenski jezik stariji od srpskoslovenskog,
sveštenstvo je prihvatanjem ruske pomoći za svoj zvanični jezik uzelo ruskoslovenski jezik, odnosno rusku redakciju staroslovenskog jezika. Taj jezik je i danas ostao zvaničan jezik Srpske pravoslavne crkve, a imao je velikog uticaja na tadašnji svetovni jezik. Danas se taj jezik naziva crkvenoslovenskim jezikom.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Deretic mnoge stvari nije izmislio nego se pozivao na neke strane istoricare tipa Dzosef Mede,
Gordon Čajld "Na tragu Arijevaca "
Koji su pisali slicne stvari o Srbima.
Mislim da je naisao na neke prave stvari ali da je pod uticajem sopstvene impresije malo zastranio.
Svakako je otvorio put mnogima posle njega.
Njega hronoloski mozemo pratiti ali treba izbegavati njegov sud.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
U ranijoj fazi, pre tih diferencijacija, postojao je jedan jedinstven jezik koji se tehnički naziva praslovenskim. Taj zajednički jezik svih Slovena nije ostavio nikakav trag. Njemu je vrlo blizak govor Ćirila i Metodija, takozvani staroslovenski, koji je po svojim osobinama istočnojužnoslovenskog tipa. Iako čuva sedam padeža, dual, zatim konjuktiv i optativ, on se ipak razlikuje bitno od rekonstruisanog praslovenskog jezika. Jedna od najupadljivijih razlika je što je u staroslovenskom, kao i u srpskom, već tada došlo do metateze likvida.
Praslovenski jezik je derivat (takođe samo rekonstruisanog) protoindoevropskog jezika. To je naziv za rekonstruisan jezik koji je predak slovenskim, baltičkim, germanskim, italskim (latinski), grčkim, albanskim, hetitskim, toharskim, iranskim, indijskim i drugim savremenim i izumrlim jezicima. Nema sumnje da je nekada davno, verovatno pre oko 7000 godina postojala zajednica koja je koristila jezik koji je predak svih pobrojanih, ali nije jasno niti gde je ona bila (pomišlja se na današnju Ukrajinu, južni Kavkaz), niti koje je grane u prvoj fazi svog raspada dala. Izvesno je da fazi praslovenskog prethodi baltoslovenska faza- ona je zajednička baltičkim i slovenskim jezicima. Baltički jezici su još konzervativniji od slovenskih i predstavljaju najarhaičnije žive indoevropske jezike.
(Napmena tekstovi su preuzeti iz Wikipedie a ne od Deretica)
ili si pročitao u enciklopediji? možda su upravo sa Sirijusa, srpske planete
