...........ikada je ishod rata postao malo jasniji , hrvati su se masovnije pridruzili partizanima, pa je procentualni sastav jedinica postao vecinski hrvatski
......
Ovo cak ne spori ni crveni ustasa kiseli...
u prevodu govorimo o prelasku domobrana i ustasa u redove partizana, kada je postajalo jasno kakav ce biti ishod rata....Tipicno za Hrvate, kroz celu povijest...
Otuda i konstatacija srpskog seljaka da nas ''oslobadjaju'' oni koji su nas do juce klali....
Po kapitulaciji Italije, misleci da je zaista kraj rata, mnogi domobrani i ustase, kao i hrvatsko stanovnistvo, narocito sa Jadrana, masovno stupaju u partizanske redove. (procenjujuci kako je sigurnije da se oblast primorja ukljuci u Hrvatsku preko partizana)
Na privlacenju Hrvata komunisti su radili i pre kapitulacije Italije, saradnjom sa HSS, stranku koju su Nemci smatrali za rezervnu varijantu vladajuceg ustaskog pokreta.
Takav odnos komunista prema bilo kojoj srpskoj stranci bio je nezamisliv.
_________________
J.B. Tito 30.avgusta pise 1. bosanskom korpusu:
Domobranske snage u velikom broju prelaze na našu stranu. Radićeva grupa iz HSS prišla je otvoreno nama i formirala pod našom komandom odred "Braća Radić"
_________________
Oktobra meseca najviše domobrana i ustaša prilazi komunistima u Tuzli, na čelu sa komandantom ovog mesta, bivšim kapetanom u vojsci Kraljevine Jugoslavije
Sulejmanom Filipovićem. Po prijavi izbegličke vlade, Filipović se od oktobra 1942. nalazio na listi savezničke komisije za ratne zločine u Londonu. O ovom slučaju, bivši ambasador Kraljevine Jugoslavije u SAD-u, Konstantin Fotić, objavio je članak u "Vašington postu" 28. juna 1945, pod naslovom
"Zločinac na slobodi". Naslov se odnosi pre svega na hrvatskog poglavnika Antu Pavelića, koga komunističke vlasti nisu tražile, pa čak nije osuđen u odsustvu, dok je izrečena presuda i takvim Srbima kao što je Slobodan Jovanović, ili sam Konstantin Fotić. Evo izvoda iz Fotićevog članka:
Dok su Hitler i Himler i njima slični ili izvršili samoubistvo ili su u rukama Saveznika, čekajući na sud za svoje zločine, dotle se ne zna gde se nalazi Pavelić, a Titova propaganda lukavo i brižljivo izbegava svaki pomen Pavelićevog imena. Jedan od Pavelićevih glavnih pomagača, Sulejman Filipović, koji je uzimao direktnog udela u masakrima Srba u Bosni, prišao je partizanskom pokretu u oktobru 1943. godine. Mada je jugoslovenska vlada u izbeglištvu saopštila njegovo ime Savezničkoj komisiji za ratne zločine u Londonu u septembru 1942. godine, Filipović je postao ministar u Titovoj vladi. U drugu ruku, u vreme nemačke predaje, deset Pavelićevih, hrvatskih, ustaških divizija predale su se Titu bez otpora. Možda objašnjenje za neobično ćutanje Titovog režima, odnosno Pavelićevog boravka, treba tražiti i u tim nečasnim odnosima između Tita - Pavelića i Vatikana, te partizana i ustaša.98
I mnogi drugi ratni zločinci potražili su spas u komunističkim redovima, gde su oberučke dočekivani i nagrađivani visokim činovima i funkcijama. Sledi nekoliko poznatih slučajeva.
Bivši poručnik Kraljevine Jugoslavije,
Rudolf Petovar, kao ustaški oficir učestvovao je u pokolju Srba u srezu Ljubinje, u Hercegovini. Komandovao je svim hrvatskim formacijama u tom kraju. Kod partizana je unapređen u generala, a posle rata je proglašen "narodnim herojem".
Husein Miljković iz Kaduše bio je komandant zloglasnog ustaškog odreda. U partizane je, sa tim odredom, prešao novembra 1943. godine i odmah je unapređen u čin pukovnika. Nemci ga zarobljavaju 1944, a ostatak njegovog odreda vraća se u ustaške formacije.
Potpukovnik Franjo Pirc po prelasku u partizane odlikovan je Ordenom partizanske zvezde drugog reda i unapređen u generala. Odmah posle rata, 1946. godine, postavljen je za ambasadora u Argentini, gde se sklonio najveći broj ustaša, na čelu sa Antom Pavelićem. Iako se izjasnio za rezoluciju Informbiroa, nije poslat na Goli otok, niti je progonjen. Komunistička tajna policija već tada je slala agente da pronalaze i ubijaju četnike u emigraciji. Međutim, ni jedan atentat komunisti nisu izvršili na ustaške lidere, pa ni na Pavelića (hrvatskog poglavnika pronašli su u Argentini i likvidirali crnogorski četnici: glavni atentator bio je Blagoje Jovović).
Muhamed Sudzuk, veliki župnik Plive i Rama, novembra 1943. prilazi komunistima i odmah postaje član njihove vlade (Avnoj). Odlikovan je Ordenom partizanske zvezde drugog reda.
Ibrahim Šator, ustaški natporučnik iz Mostara, komandant sreza Konjic, lično je ubio 100 Srba. Krajem 1943. postaje član Avnoja za Bosnu i Hercegovinu, nastavljajući da ubija Srbe. Partizanski komandant Konjica, Joksim Mrković, pisao je nadređenima da su zbog toga Srbi "počeli bežati" iz partizanskih redova.
Ibro Ibraković, zamenik kotarskog predstojnika u Bosanskom Petrovcu, lično je ubijao i naređivao ubijanja Srba, počev od 16. juna 1941. godine. Po prelasku u partizane postao je komandant jedne od krajiških brigada.
Najpoznatiji je prelazak
Marka Mesića, ustaškog pukovnika, komandanta svih hrvatskih trupa na Istočnom frontu. Mesića su crvenoarmejci zarobili februara 1943. godine, a marta 1944. na zahtev J. B. Tita postavljen je za komandanta formacije osnovane od hrvatskih zarobljenika, kasnije nazvane "Prva jugoslovenska narodnooslobodilačka brigada". Ova jedinica će ujesen 1944, zajedno sa Staljinovom vojskom, upasti u Srbiju i počiniti velike ratne zločine.99
U strogo poverljivom dosijeu komunističke policije - Ozne - s početka decembra 1944. godine, navedena su nacistička odlikovanja i svi drugi bitni podaci o Marku Mesiću.100 Neosnovana bi bila pretpostavka, za ovaj i druge slučajeve, da komunisti nisu znali koga primaju u svoje redove. Naprotiv, njihova politika prema Hrvatima uopšte, i ustašama posebno, išla je tačno određenim pravcem, još od pre rata.
