- Poruka
- 473
Iako se 25. decembar u većem delu sveta slavi kao dan rođenja Isusa Hrista, kod nas po starom kalendaru se slavi 7. januara, tačan datum njegovog rođenja pa čak ni godina nisu poznati i nisu navedeni u Jevanđeljima.
Tokom različitih istraživanja koja su vršena u raznim epohama i zemljama sveta, došlo se do zaključka da je pre nego što je uzet za dan Hristovog rođenja, 25. decembar u mnogim narodima slavljen kao praznik.
Svet nije nastao sa rođenjem Isusa, danas se samo kalendarski računa vreme od njegovog rođenja, a praznovanje koje je od najranijeg života na zemlji vezano za 25. decembar je bilo uglavnom posvećeno Suncu.
Prve organizovane ljudske zajednice su bile blisko povezane sa prirodom i njenim ciklusima jer im je opstanak zavisio od prirode i u to vreme mnoge promene u prirodi su smatrane magičnim samo iz razloga što ih ljudi nisu razumeli. Praznujući i obavljajući razne rituale, ljudi su samo pokušavali da se sprijatelje i uspostave „mir sa prirodom“.
Ono čemu su se ljudi okretali, slaveći ga i moleći se da bude milostivo, je bilo Sunce, centralna zvezda koja je leti obasjavala i grejala, a koja je sa dokaskom zime gubila svoju moć i bila sve udaljenija na nebu. Zima je bio period koji je ugrožavao opstanak čoveka i rituali su bili posvećeni tome da se Sunce nekako „sačuva“ kako bi sačuvalo opstanak ljudi.
Istraživači koji su se bavili proučavanjem paganskog porekla Božića došli su do zaključka da se većina obreda odnosila na zimski solsticij. U drevnim ljudskim zajednicama ljudi su palili vatru, upravo ono što se na Božić radi i danas kako bi vatra dala snagu oslabljenom zimskom Suncu.
Solsticij u bukvalnom prevodu znači – Sunce koje stoji, i označava tačku kada je Sunce maksimalno udaljeno od ekvatorijalne ravni. Tokom zimskog solsticija noć dostiže svoju najveću dužinu a dan je najkraći dan u godini. Posle toga, noć postaje kraća a dan duži, za drevne zajednice od zimskog solsticija Sunce se ponovo rađalo, dobijalo svoju snagu. Ovo pomaže da se razume zašto je 25. decembar bio dan proslave i obreda, još pre nego što je vreme počelo da se meri od dana koji je određen kao dan rođenja Isusa Hrista.
Vekovima pre nego što je Isus Hrist rođen, na dan zimskog solsticija slavljeni su bogovi u koje su pojedini narodi tada verovali.
Vavilonci su slavili boga Šamasa još 3.000 godina pre nove ere, koji je bio bog Sunca koji je sve video, prošlost, sadašnjost i budućnost. Kasnije su slavili boginju Ištar i Tamuza koji je oko glave imao oreol sa dvanaest zvezda koje su simbolizovale dvanaest zodijačkih znakova. Tamuz se takođe ponovo rodio posle svoje smrti isto kao Isus.
Egipatski mozaici koji prikazuju slike Horusa u rukama Izisa podsećaju na hrišćanske ikone i freske Bogorodice i deteta. Indopersijskog boga Mitru je isto kao Isusa rodila devica, imao je dvanaest učenika i bio je poznat kao Spasitelj.
Običaji naroda koji su živeli “pre Hrista” očigledno imaju veliki uticaj na to što je 25. decembar izabran kao dan rođenja Isusa. Kao i kod drevnih naroda, ljudi danas proslavljaju Božić kao dan rođenja svog budućeg spasitelja, ali i kao rođenje jednog novog perioda u životu koji dolazi posle najduže noći u godini i dana u kome je Sunce najudaljenije od zemlje.
Cinjenice pokazuju da Bozic nije Hriscanski praznik, vec da je u odredjenom trenutku prenesen u Hriscansku crkvu iz mnogobostva.
Sama ideja Bozica potice iz Vavilona, i vezana je za Nevroda Nojevog praunuka, prvog osnivaca Vavilona i graditelja Vavilonske kule.
Po ovoj paganskoj filozofiji, Nevrod je savetovao izvesnog cara da treba da postuje odredjene zvezde i znakove zodijaka - zvezdanog sazvezdja.
Iz tog razloga, ovaj car ga je pogubio strasnom smrcu.
Posle Nevrodove smrti, njegova zena Semiramida je rodila sina i dala mu ime Tamuz, objavivsi da je to reinkarnirani Nevrod - bog sunca, a da je ona majka bozja, kraljica neba, devica majka.
U cast njenog sina Tamuza, naredila je da joj se prinose zrtve u vidu malih beba, kojima bi se na grudima pravio rez u obliku znaka krsta, i vadilo im se srce, to je bila zrtva koja je trebalo da umiri Boga sunca reinkarniranog Nevroda, i donese zivot naciji.
Kasnije je ova filozofija bila prenesena u sve kulture i filozofije starog sveta, od Egipta, Persije, Grcke, Rima, i posretstvom Rima u Hriscansku crkvu, prikrivenu pod plastom Hriscanske obojenosti.
U Rimu se praznik rodjenja Boga sunca nazivao `DIES SOLIS NATALIS INVICTI - Rodjendan boga sunca, i proslavljao se 25 decembra.
Na dan ovog praznika mnogobosci su pekli kolace u obliku suncevog diska, kitili jelke i mala drveca, palili baklje, unosili grane drveca u domove, jer se verovalo da Bogovi prirode zive u svetom drvecu, i da time mogu osigurati napredak doma.
Takodje, verovalo se da Bog sunca prelazi preko neba u svojim vatrenim kocijama, darujuci decu poklonima.
Tako danas u jednom delu Hriscanstva imamo razlicite obicaje proistekle iz ovoga, poput pecenja slavskog kolaca, kicenje jelke, paljenja vatrometa, prskalica i ukrasnih sveca, secenja badnjaka, verovanja u deda mraza i bozic batu, koji dolaze sa neba u kocijama koje vuku irvasi, i daruju decu bozicnim poklonima.
- - - - - - - - - -
Tokom različitih istraživanja koja su vršena u raznim epohama i zemljama sveta, došlo se do zaključka da je pre nego što je uzet za dan Hristovog rođenja, 25. decembar u mnogim narodima slavljen kao praznik.
Svet nije nastao sa rođenjem Isusa, danas se samo kalendarski računa vreme od njegovog rođenja, a praznovanje koje je od najranijeg života na zemlji vezano za 25. decembar je bilo uglavnom posvećeno Suncu.
Prve organizovane ljudske zajednice su bile blisko povezane sa prirodom i njenim ciklusima jer im je opstanak zavisio od prirode i u to vreme mnoge promene u prirodi su smatrane magičnim samo iz razloga što ih ljudi nisu razumeli. Praznujući i obavljajući razne rituale, ljudi su samo pokušavali da se sprijatelje i uspostave „mir sa prirodom“.
Ono čemu su se ljudi okretali, slaveći ga i moleći se da bude milostivo, je bilo Sunce, centralna zvezda koja je leti obasjavala i grejala, a koja je sa dokaskom zime gubila svoju moć i bila sve udaljenija na nebu. Zima je bio period koji je ugrožavao opstanak čoveka i rituali su bili posvećeni tome da se Sunce nekako „sačuva“ kako bi sačuvalo opstanak ljudi.
Istraživači koji su se bavili proučavanjem paganskog porekla Božića došli su do zaključka da se većina obreda odnosila na zimski solsticij. U drevnim ljudskim zajednicama ljudi su palili vatru, upravo ono što se na Božić radi i danas kako bi vatra dala snagu oslabljenom zimskom Suncu.
Solsticij u bukvalnom prevodu znači – Sunce koje stoji, i označava tačku kada je Sunce maksimalno udaljeno od ekvatorijalne ravni. Tokom zimskog solsticija noć dostiže svoju najveću dužinu a dan je najkraći dan u godini. Posle toga, noć postaje kraća a dan duži, za drevne zajednice od zimskog solsticija Sunce se ponovo rađalo, dobijalo svoju snagu. Ovo pomaže da se razume zašto je 25. decembar bio dan proslave i obreda, još pre nego što je vreme počelo da se meri od dana koji je određen kao dan rođenja Isusa Hrista.
Vekovima pre nego što je Isus Hrist rođen, na dan zimskog solsticija slavljeni su bogovi u koje su pojedini narodi tada verovali.
Vavilonci su slavili boga Šamasa još 3.000 godina pre nove ere, koji je bio bog Sunca koji je sve video, prošlost, sadašnjost i budućnost. Kasnije su slavili boginju Ištar i Tamuza koji je oko glave imao oreol sa dvanaest zvezda koje su simbolizovale dvanaest zodijačkih znakova. Tamuz se takođe ponovo rodio posle svoje smrti isto kao Isus.
Egipatski mozaici koji prikazuju slike Horusa u rukama Izisa podsećaju na hrišćanske ikone i freske Bogorodice i deteta. Indopersijskog boga Mitru je isto kao Isusa rodila devica, imao je dvanaest učenika i bio je poznat kao Spasitelj.
Običaji naroda koji su živeli “pre Hrista” očigledno imaju veliki uticaj na to što je 25. decembar izabran kao dan rođenja Isusa. Kao i kod drevnih naroda, ljudi danas proslavljaju Božić kao dan rođenja svog budućeg spasitelja, ali i kao rođenje jednog novog perioda u životu koji dolazi posle najduže noći u godini i dana u kome je Sunce najudaljenije od zemlje.
Cinjenice pokazuju da Bozic nije Hriscanski praznik, vec da je u odredjenom trenutku prenesen u Hriscansku crkvu iz mnogobostva.
Sama ideja Bozica potice iz Vavilona, i vezana je za Nevroda Nojevog praunuka, prvog osnivaca Vavilona i graditelja Vavilonske kule.
Po ovoj paganskoj filozofiji, Nevrod je savetovao izvesnog cara da treba da postuje odredjene zvezde i znakove zodijaka - zvezdanog sazvezdja.
Iz tog razloga, ovaj car ga je pogubio strasnom smrcu.
Posle Nevrodove smrti, njegova zena Semiramida je rodila sina i dala mu ime Tamuz, objavivsi da je to reinkarnirani Nevrod - bog sunca, a da je ona majka bozja, kraljica neba, devica majka.
U cast njenog sina Tamuza, naredila je da joj se prinose zrtve u vidu malih beba, kojima bi se na grudima pravio rez u obliku znaka krsta, i vadilo im se srce, to je bila zrtva koja je trebalo da umiri Boga sunca reinkarniranog Nevroda, i donese zivot naciji.
Kasnije je ova filozofija bila prenesena u sve kulture i filozofije starog sveta, od Egipta, Persije, Grcke, Rima, i posretstvom Rima u Hriscansku crkvu, prikrivenu pod plastom Hriscanske obojenosti.
U Rimu se praznik rodjenja Boga sunca nazivao `DIES SOLIS NATALIS INVICTI - Rodjendan boga sunca, i proslavljao se 25 decembra.
Na dan ovog praznika mnogobosci su pekli kolace u obliku suncevog diska, kitili jelke i mala drveca, palili baklje, unosili grane drveca u domove, jer se verovalo da Bogovi prirode zive u svetom drvecu, i da time mogu osigurati napredak doma.
Takodje, verovalo se da Bog sunca prelazi preko neba u svojim vatrenim kocijama, darujuci decu poklonima.
Tako danas u jednom delu Hriscanstva imamo razlicite obicaje proistekle iz ovoga, poput pecenja slavskog kolaca, kicenje jelke, paljenja vatrometa, prskalica i ukrasnih sveca, secenja badnjaka, verovanja u deda mraza i bozic batu, koji dolaze sa neba u kocijama koje vuku irvasi, i daruju decu bozicnim poklonima.
- - - - - - - - - -
Ljudi su taj dan sami izmislili na svoju ruku da bi mozda zaradili $$$ 
Ali svi ti praznici u ime Boga nije Bog odredio da se drze vec Verske vodje 
Ovi danasji Sveti XXXX nigde se ne pominju niti se mogu nacu u Bibliji niti je to izaslo iz Bozijih usta kao neki zakon
