Neno
Elita
- Poruka
- 20.476
Branko Ćopić, slavni pisac i pesnik, ostavio je za sobom jednu od najvećih misterija u istoriji srpske kulture. 26 marta 84g izvršio je samoubistvo skokom sa Savskog mosta.. Ovaj događaj ostaje obavijen tajnom i različite teorije kruže o tome šta ga je navelo na ovaj tragičan čin.
Zvanični izveštaji tog vremena govorili su o “nervnom rastrojstvu”, ali glumac Tomo Kuruzović, koji je bio kućni prijatelj Ćopića, je drugačije svedočio. Prema njemu, Ćopić nije mogao da podnese teret razočaranja. Nakon njegove “Osme ofanzive”, koju je doživljavao kao ličnu pobunu protiv novokomponovanih prvoboraca, osećao je sve veći pritisak. Ćopić je otišao kao opomena da se sprema rat i raspad države.
Njegov zemljak, pisac Đuro Damjanović, često je posećivao Ćopića u Beogradu. Ćopić mu je pomagao, čak i finansijski, sve dok mu nije pronašao posao. Damjanović je saznao za Ćopićevu smrt dan posle, na redakcijskom sastanku u “Prosveti”, gde je radio kao lektor. Ćopić je otišao zauvek, ostavivši za sobom tajanstvenu priču o svojoj smrti.
Misterija oko Brankove smrti i dalje nije potpuno razjašnjena, a njegovo ime ostaje upisano u istoriju srpske književnosti kao jedan od najzagonetnijih događaja.
Ćopić je pohađao učiteljsku školu u Banjaluci i Sarajevu, a završio je u Karlovcu, dok je Filozofski fakultet završio u Beogradu.
Drugi svetski rat
U danima Aprilskog rata, 1941. godine, sa grupom svojih drugova, pokušao je da pruži otpor neprijatelju kod Mrkonjić Grada.
Posle toga je otišao u svoj rodni kraj, a sa početkom ustanka, stupio je u redove partizana i među njima ostao do oslobođenja.
Tokom rata bio je dopisnik, zajedno sa nerazdvojnim prijateljem i kumom, književnikom Skenderom Kulenovićem.
Autorski rad
Ćopićeva dela prevođena su na ruski, engleski, francuski, njemački, ukrajinski, poljski, češki, bugarski, rumunski, slovenački i mađarski jezik. Njegovi najpoznatiji romani su "Gluvi barut", "Ne tuguj bronzana stražo" i "Osma ofanziva".
Pisac je poseban trag ostavio u dečijoj literaturi sa vanvremenskim pesmama, pripovetkama i romanima među kojima su - "Mala moja iz Bosanske Krupe", "Magareće godine","Slavno vojevanje", "Orlovi rano lete" i "Bašta sljezove boje".
Ćopića su doratnim pripovetkama najviše zanimali siromašni seljaci, sanjari i prosjaci, deca, skitnice i nadničari. O njima je pričao pun milosti i sa brižnim, gotovo, zaštitničkim razumevanjem. Ti njegovi junaci su svet zaboravljenih, usamljenih i odbačenih ljudi koji bezglasno tuguju zbog zla kome ne mogu i ne umeju da se suprostave.
Izdajnik
Ćopićeva satira za ono, komunističko vreme, bila ubojitija od puške. I on je toga bio svestan. Prva je u režim opalila njegova "Jeretička priča“, 1950. godine, posle koje je usledio i Kongres antifašističkog fronta žena, boraca. Na ovom Kongresu, govorio je i Tito.
Branka je žigosao kao – izdajnika. U sali, dok je Tito govorio, bila je i Ćopićeva majka Soja. U crnini za najstarijim sinom, sa starijom ćerkom i Brankovom suprugom.
J.B. Tito, koji je rekao da takvu satiru neće dozvoliti, ali da pisac neće biti uhapšen. Ćopić je od tada, pa do kraja života bio marginalizovan od partijskih struktura.
Most
Svoj stan u Beogradu, u Ulici kralja Milana broj 23, u kome je živio od 1972. godine do smrti, poklonio je SANU.
Veliki umetnik okončao je život skočivši sa mosta u Beogradu 26. marta 1984. godine.
Prema rečima Momčila Srećkovića, iz sela Zabrežja kod Obrenovca, kojeg su Ćopić i njegova žena Bogdanka kao dečaka školovali u Beogradu, Branko je rekao da mu je dosta i da neće da mu policija više zagorčava život.
Biografi navode kako je Ćopić u oproštajnoj poruci napisao: "Zbogom lepi i strašni živote!”.
Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.
Branko Ćopić ostao je upamćen kao jedan od najdarovitijih srpskih pisaca i nezaobilazni deo svake školske lektire, ali i kao jedan od omiljenih i veoma čitanih stvaralaca vrhunske beletristike i poezije.
Kurir
Zvanični izveštaji tog vremena govorili su o “nervnom rastrojstvu”, ali glumac Tomo Kuruzović, koji je bio kućni prijatelj Ćopića, je drugačije svedočio. Prema njemu, Ćopić nije mogao da podnese teret razočaranja. Nakon njegove “Osme ofanzive”, koju je doživljavao kao ličnu pobunu protiv novokomponovanih prvoboraca, osećao je sve veći pritisak. Ćopić je otišao kao opomena da se sprema rat i raspad države.
Njegov zemljak, pisac Đuro Damjanović, često je posećivao Ćopića u Beogradu. Ćopić mu je pomagao, čak i finansijski, sve dok mu nije pronašao posao. Damjanović je saznao za Ćopićevu smrt dan posle, na redakcijskom sastanku u “Prosveti”, gde je radio kao lektor. Ćopić je otišao zauvek, ostavivši za sobom tajanstvenu priču o svojoj smrti.
Misterija oko Brankove smrti i dalje nije potpuno razjašnjena, a njegovo ime ostaje upisano u istoriju srpske književnosti kao jedan od najzagonetnijih događaja.
Zbog jedne pripovetke Tito ga je proglasio izdajnikom i organizovao suđenje
Srpski pisac Branko Ćopić, član Srpske akademije nauka i umetnosti, nadahnuti pripovedač, rođen je 1. januara 1915. godine u selu Hašani, pod planinom Grmeč, a svoj život završio samoubistvom.Ćopić je pohađao učiteljsku školu u Banjaluci i Sarajevu, a završio je u Karlovcu, dok je Filozofski fakultet završio u Beogradu.
Drugi svetski rat
U danima Aprilskog rata, 1941. godine, sa grupom svojih drugova, pokušao je da pruži otpor neprijatelju kod Mrkonjić Grada.
Posle toga je otišao u svoj rodni kraj, a sa početkom ustanka, stupio je u redove partizana i među njima ostao do oslobođenja.
Tokom rata bio je dopisnik, zajedno sa nerazdvojnim prijateljem i kumom, književnikom Skenderom Kulenovićem.
Autorski rad
Ćopićeva dela prevođena su na ruski, engleski, francuski, njemački, ukrajinski, poljski, češki, bugarski, rumunski, slovenački i mađarski jezik. Njegovi najpoznatiji romani su "Gluvi barut", "Ne tuguj bronzana stražo" i "Osma ofanziva".
Pisac je poseban trag ostavio u dečijoj literaturi sa vanvremenskim pesmama, pripovetkama i romanima među kojima su - "Mala moja iz Bosanske Krupe", "Magareće godine","Slavno vojevanje", "Orlovi rano lete" i "Bašta sljezove boje".
Ćopića su doratnim pripovetkama najviše zanimali siromašni seljaci, sanjari i prosjaci, deca, skitnice i nadničari. O njima je pričao pun milosti i sa brižnim, gotovo, zaštitničkim razumevanjem. Ti njegovi junaci su svet zaboravljenih, usamljenih i odbačenih ljudi koji bezglasno tuguju zbog zla kome ne mogu i ne umeju da se suprostave.
Izdajnik
Ćopićeva satira za ono, komunističko vreme, bila ubojitija od puške. I on je toga bio svestan. Prva je u režim opalila njegova "Jeretička priča“, 1950. godine, posle koje je usledio i Kongres antifašističkog fronta žena, boraca. Na ovom Kongresu, govorio je i Tito.
Branka je žigosao kao – izdajnika. U sali, dok je Tito govorio, bila je i Ćopićeva majka Soja. U crnini za najstarijim sinom, sa starijom ćerkom i Brankovom suprugom.
J.B. Tito, koji je rekao da takvu satiru neće dozvoliti, ali da pisac neće biti uhapšen. Ćopić je od tada, pa do kraja života bio marginalizovan od partijskih struktura.
Most
Svoj stan u Beogradu, u Ulici kralja Milana broj 23, u kome je živio od 1972. godine do smrti, poklonio je SANU.
Veliki umetnik okončao je život skočivši sa mosta u Beogradu 26. marta 1984. godine.
Prema rečima Momčila Srećkovića, iz sela Zabrežja kod Obrenovca, kojeg su Ćopić i njegova žena Bogdanka kao dečaka školovali u Beogradu, Branko je rekao da mu je dosta i da neće da mu policija više zagorčava život.
Biografi navode kako je Ćopić u oproštajnoj poruci napisao: "Zbogom lepi i strašni živote!”.
Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.
Branko Ćopić ostao je upamćen kao jedan od najdarovitijih srpskih pisaca i nezaobilazni deo svake školske lektire, ali i kao jedan od omiljenih i veoma čitanih stvaralaca vrhunske beletristike i poezije.
Kurir
