Veze s mozgom nemaš.
Frankovačka ideologija od Ante Starčevića do danas
Od samog nastanka pa do danas, iza svih dezintegracija Srpstva stoji, kao osnov, ideologija Ante Starčevića i njegovih naslednika, frankovaca.
Frankovačka ideologija najača je na Balkanu, jača od komunističke, makar komunisti mislili obrnuto. Hrvatski komunisti su bili uglavnom intimno frankovci, kao što su Ivan Stevo Krajačić, Andrija Hebrang, August Cesarec, Vladimir Bakarić i tzv. levičar Miroslav Krleža, čiji je frankovluk prvi uočio Stanislav Vinaver 1924. godine. U razgovorima sa Pavelićem tokom rata u Zagrebu, Krleža je govorio o „Anti Starčeviću kao „lučonoši u hrvatskoj noći“, a Pavelić mu je uzvratio komplimentom: „Gospodine Krleža, Vi se nikada niste ogriješili o hrvatstvo“.
Ante Starčević, zajedno sa Eugenom Kvaternikom, osnivač je nepomirljive i militantne Stranke prava 1861. godine. Ova stranka je prvobitno lažno delovala protiv Beča i Budima, a i tada i danas protiv Beograda. Starčević je rođen u Lici od oca Hrvata i majke koja je, barem do udaje, bila Srpkinja. Po njemu, Srbi u Hrvatskoj su pravoslavni Hrvati, bosanski muslimani islamski Hrvati, Slovenci su alpski Hrvati; u Šumadiji žive čisti Hrvati; Hrvat Miloš Obilić ubio je na Kosovu sultana Murata, pisao je „prejasna hervatska dinastija Nemanjićah“.
On je imao snažan uticaj na hrvatsku omladinu u drugoj polovini 19. veka, a ima je i danas. Njegove glavne parole jesu „Hrvatska Hrvatima“, „Slobodna, ujedinjena i nezavisna Hrvatska“, „Bog i Hrvati“; „Ni s Bečom, ni s Peštom, već sa jedinim zakonitim hrvatskim kraljem“. Pisao je „U Hrvatskoj se ne priznaje nikakva srpska narodnost ni srpsko ime“, „Hrvati se imadu brinuti samo za sebe, slovenstvo ih se ne tiče“. (Njegovi naslednici izbacili su sledeće parole o Srbima kojih je bilo dva miliona u Hrvatskoj i Bosni: „Bježte psine preko Drine“ i „Ili preko Drine ili u Drinu“). Ante Starčević je pisao „Srbi su vlaška nakot zrela za sjekiru“. Reč Srbin, po njemu znači rob, „dok je hrvatsko ime najlepše“. Ovim je osnovan hrvatski rasizam, prvi vidljivi u Evropi. Antun Gustav Matoš koji je u Beogradu živeo desetak leta i ostao frankovac, stvorio je 1908. godine prvu fašističku legiju u Evropi da se bori protiv Srba za vreme aneksione krize u Bosni i Hercegovini.
Pošto je video da je Hrvatska u potpuno nejasnim granicama od Velebita do Zemuna posle 1868. godine, Starčević je pobegao u istoriju, prezirao je Grke koji su, po njemu upropastili druge narode. Pisce je nazivao neozbiljnim besposlicama, obožovao je Turke u Bosni: „Pravi Turčin nema velikih ličnih potreba zato je njegova unutrašnja snaga velika.“ Za svoje Hrvate kaže: „ Ime Hrvata je najlepše i u njemu je cela sadržina narodnog ponosa“. Ime Srbin za njega je najgore, vuče koren od latinske reči servi što znači rob ili svrabljivac. Jednako je mrzeo jugoslovenski orijentisane Hrvate koje je zvao „slavenoserpska pasmina u Hervatskoj“. Starčevićeva Stranka prava bila je najveća u Hrvatskoj, posebno među omladinom. Jedva da ima hrvatskih intelektualaca koji nisu prošli pravašku školu. Pravaši su samog Starčevića zvali Stari, što podseća na peto ime Josipa Broza.
Dolazak Josipa Franka N3
Josip Frank
Sve ovo, naravno, dirigovao je katolički Beč.
Videći da pravaši drže hrvatsku omladinu, Beč je našao jednog osiječkog Jevrejina, Josipa Franka, koji po naređenju bečke vlade prima katoličku veru. On okreće Starčevićeve pristalice protiv Beograda.
Frank nije znao ni hrvatski, u kući je govorio mađarski: prema Bogdanu Medakoviću govorio je u hrvatskom Saboru: „Ta topra i lublena naša domovina Hrvatska“. Kada je stvorena Jugoslavija 1918. frankovci su formalno prestali da postoje, ali su stranku preuzeli kroatizovani Nemci, Česi, Slovaci i Mađari. Ideolog je bio Milan Šuflaj, čije se prezime završavalo sa „Y“, osećao se Hungarom, to jest Mađaro-Hrvatom.
Odmah posle ujedinjenja 1918. frankovci, kojih tobož nema, pokazuju čežnju prema propaloj Austro-Ugarskoj i averziju prema novoj državi. Za njih je sve ispod Save i Dunava Balkan, mrak i varvarstvo. Mrze hrvatsku omladinu koja je zaražena jugoslovenstvom i Stjepena Radića koji nema snage da protera Srbe iz Hrvatske.
Frankovci su stranka hrvatskog grada, a ne sela. U njihovoj stranci 1920. godine ima više od 2/3 pravnika, više od 10% sveštenika, isto toliko trgovaca i 25% seljaka. Imaju veliki broj intelektualaca u svojim redovima, koji i tada i sada govore ovako: „Srbi su samo Šumadinci“, „U Vojvodini, Bosni, Slavoniji, Hrvatskoj, Dalmaciji, Srbi su stranci ili dotepanci“, „Vlaški nakot treba asimilovati, proterati ili istrebiti“. Kao stranka jakih pojedinaca, a ne članstva, frankovci su sve opozicione pokrete u novoj državi snabdeli „izvorima i literaturom“ protiv nje. Najobrazovaniji frankovac, Milan Šuflaj, dao je ideolologiju Albancima, crnogorskim separatistima, Makedobugarima, (braća Miladinov su štampani u Zagrebu i danas se u Skoplju mogu naći samo hrvatske knjige, a vrlo retko srpske)
Kada je stvorena Banovina Hrvatska 1939. godine malom pameću kneza Pavla i engleskih špijuna, Hrvati su dobili državu u državi od 66 000 kvadratnih kilometara. Tada su frankovci izbacili na svet pritajene knjige kao što je knjiga Mladena Lorkovića Zemlja i narod Hrvata (Matica hrvatska, 1940). Ovaj pravnik, koga će na kraju Pavelić ubiti, tvrdi: Hrvati su dolaskom na Balkan naselili četiri Hrvatske, karantinsku hrvatsku (Slovenija), posavsku Hrvatsku ( Slavonija), dalmatinsku Hrvatsku (Dalmacija) i crvenu Hrvatsku (Crna Gora).
Ustaški poglavnik Ante Pavelić pisao je: „Na istočnom Jadranu žive samo dva naroda – Hrvati i Skipetari“.
Frankovci su jurišali iz sve snage na Crnu Goru, osećajući da u tamošnjem čoveku ima nešto nesigurno, nepouzdano: svojatali su Njegoša, ali to nije moglo da prođe. Pridobili su dve mračne ličnosti – Savića Markovića Štedimliju, propalog studenta iz Pipera, i Sekulu Drljevića – frankovca iz Morače. Štedmilija je pobegao u Zagreb i tamo 1939. godine napisao ili su mu napisali knjigu
Crvena Hrvatska: po njemu, Crna Gora je do 12. veka bila zemlja katoličke civilizacije, pa su joj Nemanjići nametnuli pravoslavnu veru i srpsko ime. U istoj knjizi on navodi svog partijskog druga Sekulu Drljevića, zagrebačkog doktora nauka, koji se tobože oženio nekom hrvatskom baronesom, u kojoj ponavlja frankovačke teze o Crnoj Gori: „
Crvena Hrvatska dolazi od reči Crmnica“. Navodi od Drljevića iskrivljenu narodnu pesmu objavljenu u listu
Hrvat 1924. godine :
Oj, svijetla majska zoro, majko naša Crna Goro..
Poratni frankovci u Crnoj Gori maženi od ondašnjih političkih moćnika, videli su u Štedimliji svog učitelja, to im i danas jeste; pokušavali su da mu daju levičarski pedigre („nemanjićki intermeco u Crnoj Gori“). Slavko Mijušković izdao je pedesetih godina knjigu u kojoj dokazuje da u Crnoj Gori ne postoje nikakvi duhovni tragovi i uspomene na „crveno hrvatstvo“, ali to crvenim frankovcima nije značilo ništa.
Konstrukcije Mladena Lorkovića
Dr Mladen Lorković u pomenutoj knjizi svojata muslimane. Pravio je neverovatne kombinacije u istoriji Bosne 16. i 17. veka kada opisuje „prevlast islamskih nad katoličkim Hrvatima“. Svojata Mehmeda Sokolovića, koji je rođen kao pravoslavni Srbin, a za njega je islamski Hrvat. Na turskom dvoru govorio se hrvatski. Prema Jiričeku i najboljoj Istoriji Srba, Bajo (Mehmed) Sokolović bio je „potajni srpski patriota“, obnovio je Pećku patrijaršiju 1557. godine, koja je trajala oko 200 leta i koja je, koliko toliko, spasla Srbe od islamizacije, grcizacije, ungarizacije i kroatizacije.
Frankovci svojataju bosanske muslimane, nazivaju ih „cvijetom hrvatskog naroda“. U tome su imali relativnih uspeha kod bosanskih begova (Kulenovića) i kod muslimanske sirotinje.
Mladen Lorković govori o jeziku onako kako govore frankovci: za njega je srpski samo ekavski izgovor staroslavenskog jata, a Hrvati po njemu govore 4-5 narečja- kajkavski, čakavski, ikavski, ijekavski i za vreme Pavelića iekavski (
viesti umesto vijesti). O tome su izdali knjigu Pero Guberina i Kruno Krstić, isto 1940. godine u izdanju Matice hrvatske,
Razlika između hrvatskog i srpskog jezika. Ta knjiga nije bila istorijski insert, nego trajna kategorija. I Miroslav Krleža, tzv. levičar, piše „ova knjiga je bila službeni priručnik za hrvatske lektore posle Drugog svetskog rata“. U toj famoznoj knjizi razlika između hrvatskog i srpskog jezika je ova: srpski je
genije, a hrvatski
genij; srpski je
kravatna, a hrvatski
kravata; srpski je
krem, a hrvatski
krema; srpski je
ladnoća, a hrvatski
hladnoća; srpski je
lebac, a hrvatski
kruh, srpski je
mačor, a hrvatski
mačak, srpski je
Maćedonija, a hrvatski
Macedonija…
Frankovačka ideja posle Drugog svetskog rata preživela je i dalje kao da Pavelić nije poražen. Oživljena je 1967. godine u „Hrvatskom tjedniku“ koji je štampan u 100 000 primeraka, a u Beogradu prodavan u 20 000 primeraka. Opet je oživeo Ante Starčević, za njegovu majku se ne piše da je Srpkinja, nego da je pravoslavna, čime se indirektno tvrdi da su Srbi u Hrvatskoj pravoslavni Hrvati. Pisalo se o crnogorskom jeziku koji nema nikakve veze sa srpskim. To je pisao i Hercegovac Novak Kilibarda, koji danas naziva Njegoša „genocidnim pjesnikom“. Svojatali su se ponovo bosanski muslimani itd.
Povampireni frankovluk
Franjo Tuđman
Novi talas hrvatskog nacionalizma izbio je 1988. godine zbog vraćanja severa Srbije u sastav Srbije. Franjo Tuđman, komunistički frankovac, vratio se na staru matricu – Hrvatska je do reke Bosne, hrvatske težnje su uvek iste, kao što je tvrdio Andrija Hebrang 1945. godine po Milovanu Đilasu, granice su Drina i ušće Save u Dunav na istoku prema Srbiji. Hrvatska se prostire do Beograda i ona predstavlja srednju Evropu, a Srbija je balkanski mrak koji za svoj opstanak treba da se nosi sa Albancima i Bugarima. Tuđman je razlikovao muslimane u Hrvatskoj i u Bosni. Muslimani u Hrvatskoj su jezički i psihološki kroatizovani, imali su jednu džamiju u Zagrebu. Prema njemu 80% muslimana u Hrvatskoj izjašnjavalo se kao Hrvati i tim putem treba da pođu muslimani u Bosni. Tuđman ime musliman uvek piše malim slovom i vidi ih kao islamske Hrvate, koji čvrsto stoje na frankovačkim pozicijama.
Frankovačke ideje su negacija bilo kakve nekadašnje jugoslovenske ideje, ukidaju srpsko ime severno od Beograda i zapadno od Drine, Crnoj Gori nude da postane neki kvislinški privezak velikoj Hrvatskoj, negiraju već definisanu nacionalnost bosanskih muslimana. Istu takvu sudbinu čekalo je i sačekalo onih 700 000 ljudi u Bosni koji su se na popisu izjasnili kao Jugosloveni. (Ukupno se kao Jugosloveni izjašnjavalo 1 260 000 ljudi).
Vrhunski frankovači „uspeh“ je čišćenje Srba iz Hrvatske koji je započeo Ante Pavelić, a završio Franjo Tuđman. Prema Anti Moškovu, iz Škaljara kod Kotora, koji je bio jedan od osam Pavelićevih „rasova“ (italijanski naziv za ljude koji su nedodirljivi)
dogovor o klanju Srba u Hrvatskoj i Bosni postignut je tridesetih godina prošlog veka na Liparima na Siciliji sa sledećom argumentacijom: „Srba ima mnogo, treba ih na vještački način izazvati na ustanak i pobiti“. Slična tehnika primenjena je i devedesetih godina.
Frankovci su dokaz da ako se 100-150 godina uporno laže, da ta laž postaje „istina“.
Mr Simo Živković
