Wtf Dule
Iskusan
- Poruka
- 5.224
sta to znaci??budi sto jesi niko ti ne smeta!!to je moja Hrvatska
Ako je to Hrvatska, ja sam japanski car
-
- Popularno:
- Нобелова Награда за Мир
- Zašto Hrvati mnogo više slušaju Marka...
- NIS: danas prestaju sa radom kartice za...
- Da li volite pametne devojke ?
- Vučić: Još jedna loša vest za nas -...
- Srbija želi da kupi HEP ( hrvatsku...
- Da li je to usledio poziv? Vučić obrnuo...
- Zašto Srbija ne otkupi NIS?
- Plašite li se novogradnje?
- Turska direktno krši rezoluciju 1244 -...
Стјепан Месић крштен у православној цркви
- Začetnik teme МАЧАК
- Datum pokretanja
Ako je to Hrvatska, ja sam japanski car
- Poruka
- 2.497
МАЧАК
Buduća legenda
- Poruka
- 25.542
А одговора нема....
Значи...морам ја из два дела.....
Crkva Sv. Ćirila i Metodija na ostrvu Vis
Radovan Pilipović
Ostrvo Vis se ubraja u veća ostrva srednje Dalmacije. Za razliku od Brača, Hvara i Korčule, udaljenije je od kopna. Od kontinentalnog pojasa je udaljeno 72 kilometara. Samo ostrvo Vis je dugačko 19 kilometara, a široko 8. Na površini od 89,24 kilometara kvadratnih dominiraju naselja Vis na istočnoj i Komiža na zapadnoj strani.
POKRET HRVATA ZA PRELAZAK U PRAVOSLAVLjE
Posle završetka Prvog svetskog rata, dolaskom teritorije Dalmacije pod vlast novostvorene Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, na ostrvu se pojavio pokret Hrvata orijentisan ka južnoslovenskom zajedništvu i uzajamnosti. Taj pokret je bez agitovanja i misionarskog zalaganja sveštenstva Srpske pravoslavne crkve prelazio u Pravoslavlje. Ostale su zabeležene reči Ivana Ive Ruljančića, uglednog viškog domaćina i potonjeg predsednika pravoslavne crkvene opštine: „Nećemo da jednom nogom stojimo na Visu, a drugom u Rimu - prirodnije je: jednom nogom u Visu, a drugom u Beogradu“. Viški obraćenici u pravoslavnu veru izgradili su stav u kome ima dosta tolerantnosti, pa i neke vrste religijskog liberalizma. Tim stavom se dalje objašnjava: „Hoćemo da u svemu budemo svoji. Kad je narodna država - neka je i narodna Crkva. Bog je jedan te isti... E, zato prigrlili smo sveto Pravoslavlje!“. Na sve prigovore oko prirode konverzije i tamne glasine odgovaralo se: „Prešli smo iz vlastitog uverenja, bez ičije agitacije i nagovora i bez bilo kakve materijalne koristi ili nagrade“.
ORGANIZOVANjE PAROHIJSKOG ŽIVOTA
Novi pravoslavci ovog dalmatinskog ostrva su složnim radom podigli reprezentativnu bogomolju u najurbanijem delu, na samoj rivi Visa, upravo kako i priliči crkvi. Crkva, posvećena Sv. Ravnoapostolnoj braći, prosvetiteljima slovenskim Kirilu i Metodiju, sagrađena je po projektu poznatog arhitekte Momira Korunovića. Prema oceni istoričara umetnosti, dobrih poznavalaca Korunovićevog graditeljstva, projekat viške crkve pripada zlatnom periodu njegovog stvaralaštva. Njegova zamisao, ostvarena pregalaštvom radinih viških ribara i vinogradara, odgovorila je najbolje na mediteranski eksterijer.
Значи...морам ја из два дела.....
Crkva Sv. Ćirila i Metodija na ostrvu Vis
Radovan Pilipović
Ostrvo Vis se ubraja u veća ostrva srednje Dalmacije. Za razliku od Brača, Hvara i Korčule, udaljenije je od kopna. Od kontinentalnog pojasa je udaljeno 72 kilometara. Samo ostrvo Vis je dugačko 19 kilometara, a široko 8. Na površini od 89,24 kilometara kvadratnih dominiraju naselja Vis na istočnoj i Komiža na zapadnoj strani.
POKRET HRVATA ZA PRELAZAK U PRAVOSLAVLjE
Posle završetka Prvog svetskog rata, dolaskom teritorije Dalmacije pod vlast novostvorene Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, na ostrvu se pojavio pokret Hrvata orijentisan ka južnoslovenskom zajedništvu i uzajamnosti. Taj pokret je bez agitovanja i misionarskog zalaganja sveštenstva Srpske pravoslavne crkve prelazio u Pravoslavlje. Ostale su zabeležene reči Ivana Ive Ruljančića, uglednog viškog domaćina i potonjeg predsednika pravoslavne crkvene opštine: „Nećemo da jednom nogom stojimo na Visu, a drugom u Rimu - prirodnije je: jednom nogom u Visu, a drugom u Beogradu“. Viški obraćenici u pravoslavnu veru izgradili su stav u kome ima dosta tolerantnosti, pa i neke vrste religijskog liberalizma. Tim stavom se dalje objašnjava: „Hoćemo da u svemu budemo svoji. Kad je narodna država - neka je i narodna Crkva. Bog je jedan te isti... E, zato prigrlili smo sveto Pravoslavlje!“. Na sve prigovore oko prirode konverzije i tamne glasine odgovaralo se: „Prešli smo iz vlastitog uverenja, bez ičije agitacije i nagovora i bez bilo kakve materijalne koristi ili nagrade“.
ORGANIZOVANjE PAROHIJSKOG ŽIVOTA
Novi pravoslavci ovog dalmatinskog ostrva su složnim radom podigli reprezentativnu bogomolju u najurbanijem delu, na samoj rivi Visa, upravo kako i priliči crkvi. Crkva, posvećena Sv. Ravnoapostolnoj braći, prosvetiteljima slovenskim Kirilu i Metodiju, sagrađena je po projektu poznatog arhitekte Momira Korunovića. Prema oceni istoričara umetnosti, dobrih poznavalaca Korunovićevog graditeljstva, projekat viške crkve pripada zlatnom periodu njegovog stvaralaštva. Njegova zamisao, ostvarena pregalaštvom radinih viških ribara i vinogradara, odgovorila je najbolje na mediteranski eksterijer.
МАЧАК
Buduća legenda
- Poruka
- 25.542
Crkva je osvećena 12. novembra 1933. godine. Prilikom te „nacionalne i religiozne manifestacije na Visu“, episkop dalmatinski Irinej (Đorđević) je proizneo besedu u kojoj je, između ostalog, podvukao: „da se hramovi podižu samo onima koji ujedinjuju ljude, a nikada onima koji ih potiču na međusobnu mržnju“ (Glas privredno - kulturne matice za Sjevernu Dalmaciju, Šibenik 17. novembar 1933). Sa amvona su se od vladike Irineja dalmatinskog mogle čuti i sledeće reči: „Kad bih ja to radio, ne bih bio dostojan propovjednik ni hrišćanskih, ni slavenskih, ni srpskih svetitelja, niti to iko može raditi ko vjeruje u Boga i ko neće da blati božansku nauku Hristovu“ (Isto).
Višani u početku nisu imali stalnog paroha. Povremeno je iz Splita dolazio protojerej Sergije Urukalo. Prvi stalni viški paroh bio je sveštenik i profesor Stevan Javor, ranije na službi u Šibeniku. Njega je nasledio arhimandrit Danilo (Bukorović), koji je na Visu ostao sve do okupacije ostrva od strane Italijana 1941. godine. Okupacione vlasti su ga premestile u Zadar, gde ga je zadesila smrt usled jednog bombardovanja iz vazduha.
REAGOVANjE RIMOKATOLIČKE CRKVE
Pravoslavni pokret na Visu bio je predmet napada rimokatoličke štampe i drugih glasila koja su donosila invektive prilično klerikalistički intonirane. U napadima takve vrste najviše se isticao „Jadran“, organ Hrvatske pučke partije za Dalmaciju. Za pisce novinskih napada takve vrste pravoslavna parohija na Visu radila je „proti Hrvatstva i proti katoličanstva“. Na napade je odgovarao Stevan Roca, rimokatolik koji je prešao u Pravoslavlje: „treba da se zna... da je srpsko-pravoslavna vjera po svome postanku i duhu i po svome jeziku sva prožeta slovenskim osjećajima. U njoj je sliveno božanstvo sa nacionalizmom“ (S. Roca, Više ljubavi... Jadran i pravoslavlje u Visu, Država br. 368. 14. III 1928). Roca je isticao da je Katolička crkva u Hrvata uvek bila pogodan instrument za sprovođenje stranih uticaja i da je gušila izvorne narodne damare i stvaralačke zamahe. Vatikan je favorizovao latinski, kao liturgijski jezik, gušeći glagoljicu i istovremeno proganjajući sveštenike koji su služili misu na razumljivom, narodnom jeziku. Sa druge strane, pravoslavni apologeta ističe: „dok se po čitavoj Istri ne čuje u našim crkvama naš jezik, dotle se u srpsko-pravoslavnoj crkvi u Trstu, Zadru, Rijeci i Peroju čuje naša klasična staroslovenština“ (isto).
Kao primer verske trpeljivosti, Stevan Roca navodio je iskustvo nadbiskupa beogradskog dr Rafaela Rodića koji je, na pitanje kakva je atmosfera prema katolicima u Beogradu, izjavljivao: „Vrlo sam zadovoljan i ja i moji župnici. Srpska pravoslavna braća nam u svemu idu na ruku. Procesije prilikom raznih svečanosti npr. Brašančevo privlače pažnju pravoslavnog građanstva i svih vlasti. Potpuno sam zadovoljan i ugodno se osjećam u Beogradu“ (isto). Ovo je prema Roci trebalo da bude uzor Višanima rimokatolicima u njihovom odnosu prema pravoslavnim komšijama.
Lokalna rimokatolička jerarhija sa Visa gledala je na obraćenike u Pravoslavlje kao na „izgubljene duše“. Ona je brusila neprijateljski stav kod svojih vernika, a mržnja prema pokretu viških pravoslavaca se otvoreno ispoljavala 15. jula 1934. godine na „euharistijskom kongresu“ u Orebiću. Tada se protestovalo protiv podizanja pravoslavnih hramova u ovom delu države, a Odeljenje za državnu zaštitu Ministarstva unutrašnjih poslova, u svom izveštaju od 22. jula iste godine Ministarstvu pravde, podvlači: „Svrha svih ovih euharistijskih kongresa je isključivo ta da se slavljem i manifestacijom katoličkih masa pokaže, da su pomenuti krajevi isključivo katolički i da druge vere nemaju moralnog oslonca za njihov razvoj u pomenutim mestima“ (Veljko Đurić Mišina, Zločin je počeo ranije, Beograd 2004, str. 40-41).
NESREĆAN DOGAĐAJ
Međuverske tenzije kulminirale su u prvi pravi incident u leto 1937. godine. Katoličko stanovništvo Visa, organizovano od svoga sveštenstva, sprečilo je grupu pravoslavnih Čeha da poseti ostrvo i novopodignuti hram. Grupu je predvodio lično sveti episkop Gorazd (Pavlik). Pravoslavno ispoljavanje zasmetalo je čelnim ljudima Splitske nadbiskupije koji su učinili sve da se češkim pravoslavcima ne dopusti ni izletnički boravak u Dalmaciji.
O ovom nemilom događaju doznajemo iz rukopisne zaostavštine Stevana Roce (Građa za istoriju Srba u Dalmaciji - Pravoslavlje u Visu, Arhiv SANU 10078/8). Još više slikovitih detalja ima u tekstu - memoaru Dušana Glumca „Sprečena poseta Gorazda pravoslavnoj crkvi na Visu - povodom 100 godišnjice rođenja episkopa Gorazda mučenika“ (Pravoslavlje br. 303 od 1. novembra 1979).
Pravoslavni poklonici, predvođeni svojim episkopom, imali su u planu da posete manastir Ravanicu gde bi se pričestili na grobu svetog kneza Lazara. Nakon obilaska Beograda, razgledanja Oplenca, grupa se preko Sarajeva uputila na Jadran. Česi su 11. avgusta 1937. godine iznajmljenom lađom od Metkovića, preko Splita, krenuli ka Visu. Na ostrvu je letovala grupa studenata Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta, predvođena profesorom Starog Zaveta Dušanom Glumcem.
Brod se približavao luci, gde je dobrodošlicu češkom arhijereju i njegovim saputnicima, pripremio hor beogradskih studenata izvođenjem crkvene pesme. Sa pravoslavne crkve koja je blizu pristaništa zvonila su zvona. U okupljenoj masi sveta pojavila se „nahuškana potplaćena neprijateljska rulja fakina (nosača) rukovođena već sa poznatim mačekovskim advokatom Farolfijem i prof. Zamberlinom, članovima klerikalne Pučke banke“ (D. Glumac, navedeno delo). Demonstrantima je davao podršku don Pavo Tomić. Prema Rocinom svedočenju rimokatoličkih sveštenika je bilo više.
Brod je bio sprečen da pristane. Fanatizovana masa je uzvikivala: „Dolje bradonje! Dolje vlaški popovi! Dolje ćirilica! Živila nezavisna Hrvatska!“ (Arhiv SANU, br. 10078, str. 78). Sa doka su letele kamenice, pretilo se motkama i nadalje su se uzvikivale parole mržnje. Na Visu je bio sreski načelnik sa četom žandara zaduženom da sprečava izgrede mačekovaca. Njihova reakcija je bila zakasnela, „rasterivanje bukača žandarskim palicama“ nije dovelo do pristajanja lađe. Kapetan je pokušao da oplovi ostrvo i iskrca ljude na drugoj strani, u Komiži, ali je i tamo došlo do nereda. Česi su se vratili natrag u Split.
Čestiti rimokatolici, koji nisu učestvovali u agresivnim ispadima, bili su od fanatika fizički ugroženi. Čovek zadužen za pristajanje brodova bio je bačen u more, a neki su nakon svega izjavili: „Nećemo više da budemo katolici!“, i prešli su u pravoslavnu crkvu u Visu.
Na meti su ostali studenti sa profesorom Dušanom Glumcem. Profesor je bio napadnut prolazeći pored kafane „Hrvatski dom“ u kojoj su izgrednici sedeli i pili pivo sa sreskim načelnikom. Izbegavši bačenu kriglu, profesor je ostao priseban i uputio je predstavniku lokalnih vlasti sledeće reči: „Gospodine načelniče, je li to mir i red koji ste trebali stvoriti da mirni građani nisu sigurni ni za svoj vlastiti život? Ako ćemo se kukavički napadati, ja ću dovesti moje studente još večeras i garantujem vam da će još noćas svi ovi krovovi goreti. Tražim od vas da me jedan žandar odmah otprati do našeg stana, jer mi u mraku nije siguran život“ (D. Glumac, navedeno delo).
Stvar je zataškana. Knez Pavle je bio upoznat sa incidentima, ali se sreski načelnik opravdao pred njim ubedivši ga da su pravoslavni izletnici rasturali antikonkordatske letke. O slučaju novine nisu pisale da se ne bi još više produbljivala međuverska mržnja. Studenti Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta su nastavili druženje sa braćom Česima u manastiru Savina.
Verska podeljenost stanovništva na ostrvu produžavala se kroz čitavo vreme između dva svetska rata. Pokret pravoslavnih je dosta oslabio tokom Drugog svetskog rata. U knjizi Ljubomira Durkovića-Jakšića Kult slovenskih apostola Kirila i Metodija kod Srba piše da je crkva na Visu „za vreme rata srušena“ (str. 97). Zapravo, ovaj hram je srušen tek posle rata. Srpska pravoslavna crkva, odnosno njena eparhija dalmatinska uzmakle su pred pritiscima komunističkih vlasti koje su sa jedne druge ideološke linije produžile proganjanje Pravoslavlja. Materijal porušene crkve ugrađen je u gradsko šetalište, a dobar deo je otišao na izgradnju spomenika „Narodno-oslobodilačkoj borbi“. Pravoslavni Višani rasejali su se po Srbiji i svetu, a najpoznatiji među njima je bio pravoslavni sveštenik Antonije Ante Pinčetić, koji se upokojio u srcu Šumadije, Aranđelovcu.
Višani u početku nisu imali stalnog paroha. Povremeno je iz Splita dolazio protojerej Sergije Urukalo. Prvi stalni viški paroh bio je sveštenik i profesor Stevan Javor, ranije na službi u Šibeniku. Njega je nasledio arhimandrit Danilo (Bukorović), koji je na Visu ostao sve do okupacije ostrva od strane Italijana 1941. godine. Okupacione vlasti su ga premestile u Zadar, gde ga je zadesila smrt usled jednog bombardovanja iz vazduha.
REAGOVANjE RIMOKATOLIČKE CRKVE
Pravoslavni pokret na Visu bio je predmet napada rimokatoličke štampe i drugih glasila koja su donosila invektive prilično klerikalistički intonirane. U napadima takve vrste najviše se isticao „Jadran“, organ Hrvatske pučke partije za Dalmaciju. Za pisce novinskih napada takve vrste pravoslavna parohija na Visu radila je „proti Hrvatstva i proti katoličanstva“. Na napade je odgovarao Stevan Roca, rimokatolik koji je prešao u Pravoslavlje: „treba da se zna... da je srpsko-pravoslavna vjera po svome postanku i duhu i po svome jeziku sva prožeta slovenskim osjećajima. U njoj je sliveno božanstvo sa nacionalizmom“ (S. Roca, Više ljubavi... Jadran i pravoslavlje u Visu, Država br. 368. 14. III 1928). Roca je isticao da je Katolička crkva u Hrvata uvek bila pogodan instrument za sprovođenje stranih uticaja i da je gušila izvorne narodne damare i stvaralačke zamahe. Vatikan je favorizovao latinski, kao liturgijski jezik, gušeći glagoljicu i istovremeno proganjajući sveštenike koji su služili misu na razumljivom, narodnom jeziku. Sa druge strane, pravoslavni apologeta ističe: „dok se po čitavoj Istri ne čuje u našim crkvama naš jezik, dotle se u srpsko-pravoslavnoj crkvi u Trstu, Zadru, Rijeci i Peroju čuje naša klasična staroslovenština“ (isto).
Kao primer verske trpeljivosti, Stevan Roca navodio je iskustvo nadbiskupa beogradskog dr Rafaela Rodića koji je, na pitanje kakva je atmosfera prema katolicima u Beogradu, izjavljivao: „Vrlo sam zadovoljan i ja i moji župnici. Srpska pravoslavna braća nam u svemu idu na ruku. Procesije prilikom raznih svečanosti npr. Brašančevo privlače pažnju pravoslavnog građanstva i svih vlasti. Potpuno sam zadovoljan i ugodno se osjećam u Beogradu“ (isto). Ovo je prema Roci trebalo da bude uzor Višanima rimokatolicima u njihovom odnosu prema pravoslavnim komšijama.
Lokalna rimokatolička jerarhija sa Visa gledala je na obraćenike u Pravoslavlje kao na „izgubljene duše“. Ona je brusila neprijateljski stav kod svojih vernika, a mržnja prema pokretu viških pravoslavaca se otvoreno ispoljavala 15. jula 1934. godine na „euharistijskom kongresu“ u Orebiću. Tada se protestovalo protiv podizanja pravoslavnih hramova u ovom delu države, a Odeljenje za državnu zaštitu Ministarstva unutrašnjih poslova, u svom izveštaju od 22. jula iste godine Ministarstvu pravde, podvlači: „Svrha svih ovih euharistijskih kongresa je isključivo ta da se slavljem i manifestacijom katoličkih masa pokaže, da su pomenuti krajevi isključivo katolički i da druge vere nemaju moralnog oslonca za njihov razvoj u pomenutim mestima“ (Veljko Đurić Mišina, Zločin je počeo ranije, Beograd 2004, str. 40-41).
NESREĆAN DOGAĐAJ
Međuverske tenzije kulminirale su u prvi pravi incident u leto 1937. godine. Katoličko stanovništvo Visa, organizovano od svoga sveštenstva, sprečilo je grupu pravoslavnih Čeha da poseti ostrvo i novopodignuti hram. Grupu je predvodio lično sveti episkop Gorazd (Pavlik). Pravoslavno ispoljavanje zasmetalo je čelnim ljudima Splitske nadbiskupije koji su učinili sve da se češkim pravoslavcima ne dopusti ni izletnički boravak u Dalmaciji.
O ovom nemilom događaju doznajemo iz rukopisne zaostavštine Stevana Roce (Građa za istoriju Srba u Dalmaciji - Pravoslavlje u Visu, Arhiv SANU 10078/8). Još više slikovitih detalja ima u tekstu - memoaru Dušana Glumca „Sprečena poseta Gorazda pravoslavnoj crkvi na Visu - povodom 100 godišnjice rođenja episkopa Gorazda mučenika“ (Pravoslavlje br. 303 od 1. novembra 1979).
Pravoslavni poklonici, predvođeni svojim episkopom, imali su u planu da posete manastir Ravanicu gde bi se pričestili na grobu svetog kneza Lazara. Nakon obilaska Beograda, razgledanja Oplenca, grupa se preko Sarajeva uputila na Jadran. Česi su 11. avgusta 1937. godine iznajmljenom lađom od Metkovića, preko Splita, krenuli ka Visu. Na ostrvu je letovala grupa studenata Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta, predvođena profesorom Starog Zaveta Dušanom Glumcem.
Brod se približavao luci, gde je dobrodošlicu češkom arhijereju i njegovim saputnicima, pripremio hor beogradskih studenata izvođenjem crkvene pesme. Sa pravoslavne crkve koja je blizu pristaništa zvonila su zvona. U okupljenoj masi sveta pojavila se „nahuškana potplaćena neprijateljska rulja fakina (nosača) rukovođena već sa poznatim mačekovskim advokatom Farolfijem i prof. Zamberlinom, članovima klerikalne Pučke banke“ (D. Glumac, navedeno delo). Demonstrantima je davao podršku don Pavo Tomić. Prema Rocinom svedočenju rimokatoličkih sveštenika je bilo više.
Brod je bio sprečen da pristane. Fanatizovana masa je uzvikivala: „Dolje bradonje! Dolje vlaški popovi! Dolje ćirilica! Živila nezavisna Hrvatska!“ (Arhiv SANU, br. 10078, str. 78). Sa doka su letele kamenice, pretilo se motkama i nadalje su se uzvikivale parole mržnje. Na Visu je bio sreski načelnik sa četom žandara zaduženom da sprečava izgrede mačekovaca. Njihova reakcija je bila zakasnela, „rasterivanje bukača žandarskim palicama“ nije dovelo do pristajanja lađe. Kapetan je pokušao da oplovi ostrvo i iskrca ljude na drugoj strani, u Komiži, ali je i tamo došlo do nereda. Česi su se vratili natrag u Split.
Čestiti rimokatolici, koji nisu učestvovali u agresivnim ispadima, bili su od fanatika fizički ugroženi. Čovek zadužen za pristajanje brodova bio je bačen u more, a neki su nakon svega izjavili: „Nećemo više da budemo katolici!“, i prešli su u pravoslavnu crkvu u Visu.
Na meti su ostali studenti sa profesorom Dušanom Glumcem. Profesor je bio napadnut prolazeći pored kafane „Hrvatski dom“ u kojoj su izgrednici sedeli i pili pivo sa sreskim načelnikom. Izbegavši bačenu kriglu, profesor je ostao priseban i uputio je predstavniku lokalnih vlasti sledeće reči: „Gospodine načelniče, je li to mir i red koji ste trebali stvoriti da mirni građani nisu sigurni ni za svoj vlastiti život? Ako ćemo se kukavički napadati, ja ću dovesti moje studente još večeras i garantujem vam da će još noćas svi ovi krovovi goreti. Tražim od vas da me jedan žandar odmah otprati do našeg stana, jer mi u mraku nije siguran život“ (D. Glumac, navedeno delo).
Stvar je zataškana. Knez Pavle je bio upoznat sa incidentima, ali se sreski načelnik opravdao pred njim ubedivši ga da su pravoslavni izletnici rasturali antikonkordatske letke. O slučaju novine nisu pisale da se ne bi još više produbljivala međuverska mržnja. Studenti Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta su nastavili druženje sa braćom Česima u manastiru Savina.
Verska podeljenost stanovništva na ostrvu produžavala se kroz čitavo vreme između dva svetska rata. Pokret pravoslavnih je dosta oslabio tokom Drugog svetskog rata. U knjizi Ljubomira Durkovića-Jakšića Kult slovenskih apostola Kirila i Metodija kod Srba piše da je crkva na Visu „za vreme rata srušena“ (str. 97). Zapravo, ovaj hram je srušen tek posle rata. Srpska pravoslavna crkva, odnosno njena eparhija dalmatinska uzmakle su pred pritiscima komunističkih vlasti koje su sa jedne druge ideološke linije produžile proganjanje Pravoslavlja. Materijal porušene crkve ugrađen je u gradsko šetalište, a dobar deo je otišao na izgradnju spomenika „Narodno-oslobodilačkoj borbi“. Pravoslavni Višani rasejali su se po Srbiji i svetu, a najpoznatiji među njima je bio pravoslavni sveštenik Antonije Ante Pinčetić, koji se upokojio u srcu Šumadije, Aranđelovcu.
А реци ми, да ли си чуо за ову цркву?
Evo ja njemu navodim da ima 20-tak katoličkih crkava na Visu, a on meni kao dokaz o srbstvu Visa stavlja sliku jedne jedine pravoslavne ckve koja je ukazom Karađorđevića izgrađena u svrhu posrbljavanja.No nije uspio, a crkva je srušena i to za vreme Tita
Evo šta kažu Višani o tome,suviše je vulgaran tekst , pa ga ne bi prenosio, evo ti link :
http://kut-.bloger.hr/default.aspx?tag=crkve
- Poruka
- 10.209
Baš sam htela nešto tako da pitam jer tamo je za vreme Jugoslavije bila smeštena vojska.
МАЧАК
Buduća legenda
- Poruka
- 25.542
Primeri Rimokatoličkog besa i fanatizma u Hercegovini i Dalmaciji
.Nevolje pravoslavnih Višana.
Najudaljenije naše ostvrvo Vis, čuveno je radi ‘’Viške pomorske bitke'’ 1866g., i ukusnog vina. Udaljeno je od dalmatinskog kopna 72 kilometra.
priredio Tomica Kerčulj
+++
Duljina je 18 kilometara i širina 8 km. Najveća je visina Hum 591m. Mesto Vis nalazi se na istočnoj strani a Komiža na zapadnoj. Višani su svi vinogradari a Komižani vinogradari i poznati ribari. Po sredini ostrva nalazu se zaselci: Pthumlje, Podšpilje i Velo Selo. Stanovnici ostrva Viša veoma su radišni, praktični, poduzetni, napredni i dobri zadrugari. Posle, prvog oslobođenja i ujedinjenja lepi broj Višana, prešli su u pravoslavlje. Jedan od njihovih vođa, rekao mi je:
‘’Ne ćemo da jednom nogom stojimo na Visu, a drugom i Rimu – prirodnije je: jednom nogom u Visu, a drugom u Beogradu. Hoćemo da u svemu budemo svoji. Kad je narodna država – neka je i narodna crkva.Bog je jedan te isto… Eto, zato prigrlili smo sveto pravoslavlje! Prešli smo iz vlastitog uverenja, bez ičije agitacije i nagovora i bez bilo kakve materijalne koristi ili negrade!'’
Ova izjava njihovog vođe i pretsednika crkvene opštine, Ivana Ruljančića, najbolji je odgovor svima onima koji su hteli da okaljaju poštene i časne namere pravoslavnih težaka u Visu. Svi su oni imućniji težaci, pošteni i vredni domaćini. Složenim radom podigoše reprezentativnu bogomolju, na lepom i izglednom mestu. U početku nisu imali stalnog sveštenika paroha. Od prigode do prigode dolazio je iz Splita prota Sergije Urukalo. Prvi stalni paroh bio je prosf. Stevan Javor. Ovoga je nasledio arhimandrit Danilo Bukorović.
Za vreme okupacije Visa, sa strane Italijana Bukorović je premešten u Zadar. Tamo je i poginuo usled bombardovanja iz vazduha. Pokret pravoslavlja u Visu, izazvao je uzbunu i neprijateljski stav kod katoličkog sveštenstva. Sve se pokušavalo, da spasu, ‘’igubljene duše'’. Tako su nazivali viške pravoslavce. Tu svoju mržnju otvoreno su pokazali prilikom posete pravoslavaca iz Čehoslovačke. Jedna veća grupa Čehoslovaka krenula je u Jugoslaviju sa željom da se na grobu kneza Lazara u ravanici pričeste, da razgledaju Beograd i Oplenac i da preko Sarajeva krenu na Jadran – pa na vis – gde su imali ostati nekoliko dana na letovanju. Sobom su poneli litije, krstove i odežde da svećenike i episkopa.
Predvodio ih je preosvešteni episkop Gorazd. Među pravoslavnima bio je po koji katolik i protestant. Čim su novine najavile njihov dolazak u Beograd i izneli program njihovog putovanja – splitski jezuiti spremiše plan za ‘’bratski doček'’. Došli su u Split – lađom iz Metkovića. Dočekali su ih članovi pravoslavne crkvene opštine i drugi. Lađom koja ima dnevnu vezu sa Visom i Komižom krenuli su posle pola sata za Vis. U Visu je toga ljeta ljetovao sa đacima beogradskog teološkog fakulteta, prof. Glumac. Kad se lađa približila pristaništu, izletnici skladno intoniraše crkvenu pesmu. Fanatizovana masa, predvođena od dvojice katoličkih sveštenika – počela je da viče, demostrira i baca kamenice na lađu. Kao obezumljeni vikaše: Dolje ćirilica! Živila nezavisna Hrvatska! itd. Dizaše u vis štapove i ruke. Čuvara pristaništa koji je dohvatio konop bačen sa lađe, baciše u more. Prof. Glumca koji je bio na pristaništu zamazaše gnjilim jajima. Izaslanika šibenskog episkopa g. Macuru - arhijerejskog namesnika, izviždaše. Kapetan lađe uvidešvi da su u opasnosti životi izletnika, krenuo lađom za Komižu. U Komiži još i gore. Nije preostajalo drugo već lađom natrag u Split. Dođoše noću izmoreni, razočarani, prestrašeni i gladni. Jedan od izletnika katolik, izjavio je: ‘’Od danas neću više da budem katolik!'’ (Na povratku iz Visa, sastao sam se sa pojedinim izletnicima i u društvu sa protom Sergijem urukalom, ispričali su što se dogodilo u visu i Komiži. Pokazali su i veliko parče kamena koje je doletelo sa pristaništva u lađu. Da se neraspiruje verska mržnja – kao po komandi – o ovom nehrišćanskom i barbarskom događaju novine nisu pisale)
.Nevolje pravoslavnih Višana.
Najudaljenije naše ostvrvo Vis, čuveno je radi ‘’Viške pomorske bitke'’ 1866g., i ukusnog vina. Udaljeno je od dalmatinskog kopna 72 kilometra.
priredio Tomica Kerčulj
+++
Duljina je 18 kilometara i širina 8 km. Najveća je visina Hum 591m. Mesto Vis nalazi se na istočnoj strani a Komiža na zapadnoj. Višani su svi vinogradari a Komižani vinogradari i poznati ribari. Po sredini ostrva nalazu se zaselci: Pthumlje, Podšpilje i Velo Selo. Stanovnici ostrva Viša veoma su radišni, praktični, poduzetni, napredni i dobri zadrugari. Posle, prvog oslobođenja i ujedinjenja lepi broj Višana, prešli su u pravoslavlje. Jedan od njihovih vođa, rekao mi je:
‘’Ne ćemo da jednom nogom stojimo na Visu, a drugom i Rimu – prirodnije je: jednom nogom u Visu, a drugom u Beogradu. Hoćemo da u svemu budemo svoji. Kad je narodna država – neka je i narodna crkva.Bog je jedan te isto… Eto, zato prigrlili smo sveto pravoslavlje! Prešli smo iz vlastitog uverenja, bez ičije agitacije i nagovora i bez bilo kakve materijalne koristi ili negrade!'’
Ova izjava njihovog vođe i pretsednika crkvene opštine, Ivana Ruljančića, najbolji je odgovor svima onima koji su hteli da okaljaju poštene i časne namere pravoslavnih težaka u Visu. Svi su oni imućniji težaci, pošteni i vredni domaćini. Složenim radom podigoše reprezentativnu bogomolju, na lepom i izglednom mestu. U početku nisu imali stalnog sveštenika paroha. Od prigode do prigode dolazio je iz Splita prota Sergije Urukalo. Prvi stalni paroh bio je prosf. Stevan Javor. Ovoga je nasledio arhimandrit Danilo Bukorović.
Za vreme okupacije Visa, sa strane Italijana Bukorović je premešten u Zadar. Tamo je i poginuo usled bombardovanja iz vazduha. Pokret pravoslavlja u Visu, izazvao je uzbunu i neprijateljski stav kod katoličkog sveštenstva. Sve se pokušavalo, da spasu, ‘’igubljene duše'’. Tako su nazivali viške pravoslavce. Tu svoju mržnju otvoreno su pokazali prilikom posete pravoslavaca iz Čehoslovačke. Jedna veća grupa Čehoslovaka krenula je u Jugoslaviju sa željom da se na grobu kneza Lazara u ravanici pričeste, da razgledaju Beograd i Oplenac i da preko Sarajeva krenu na Jadran – pa na vis – gde su imali ostati nekoliko dana na letovanju. Sobom su poneli litije, krstove i odežde da svećenike i episkopa.
Predvodio ih je preosvešteni episkop Gorazd. Među pravoslavnima bio je po koji katolik i protestant. Čim su novine najavile njihov dolazak u Beograd i izneli program njihovog putovanja – splitski jezuiti spremiše plan za ‘’bratski doček'’. Došli su u Split – lađom iz Metkovića. Dočekali su ih članovi pravoslavne crkvene opštine i drugi. Lađom koja ima dnevnu vezu sa Visom i Komižom krenuli su posle pola sata za Vis. U Visu je toga ljeta ljetovao sa đacima beogradskog teološkog fakulteta, prof. Glumac. Kad se lađa približila pristaništu, izletnici skladno intoniraše crkvenu pesmu. Fanatizovana masa, predvođena od dvojice katoličkih sveštenika – počela je da viče, demostrira i baca kamenice na lađu. Kao obezumljeni vikaše: Dolje ćirilica! Živila nezavisna Hrvatska! itd. Dizaše u vis štapove i ruke. Čuvara pristaništa koji je dohvatio konop bačen sa lađe, baciše u more. Prof. Glumca koji je bio na pristaništu zamazaše gnjilim jajima. Izaslanika šibenskog episkopa g. Macuru - arhijerejskog namesnika, izviždaše. Kapetan lađe uvidešvi da su u opasnosti životi izletnika, krenuo lađom za Komižu. U Komiži još i gore. Nije preostajalo drugo već lađom natrag u Split. Dođoše noću izmoreni, razočarani, prestrašeni i gladni. Jedan od izletnika katolik, izjavio je: ‘’Od danas neću više da budem katolik!'’ (Na povratku iz Visa, sastao sam se sa pojedinim izletnicima i u društvu sa protom Sergijem urukalom, ispričali su što se dogodilo u visu i Komiži. Pokazali su i veliko parče kamena koje je doletelo sa pristaništva u lađu. Da se neraspiruje verska mržnja – kao po komandi – o ovom nehrišćanskom i barbarskom događaju novine nisu pisale)
- Poruka
- 5.939
vascela Srbija pa i vise
Не гледаш у сЈеверни део.
А то "више" је твој Љубушки... И то једно 100-200 година дуже...
naravno standardna taktika,nakrkaj slika,tekstova, koje nisi očito ni pročitao dobro, jer sam tekst govori da su se katolici prekrstili u pravoslavce i sad šta dokazuje taj tekst,to je po tebi dokaz čega ?
ma daj smiješan si, vidiš da kaže da ni svog popa nisu imali, da ih je domicilno stanovništvo kamenovalo, bacalo u more,pa tu neka prića o nekom "domaćinu"
komedija...
ma daj smiješan si, vidiš da kaže da ni svog popa nisu imali, da ih je domicilno stanovništvo kamenovalo, bacalo u more,pa tu neka prića o nekom "domaćinu"
komedija...
МАЧАК
Buduća legenda
- Poruka
- 25.542
naravno standardna taktika,nakrkaj slika,tekstova, koje nisi očito ni pročitao dobro, jer sam tekst govori da su se katolici prekrstili u pravoslavce i sad šta dokazuje taj tekst,to je po tebi dokaz čega ?
ma daj smiješan si, vidiš da kaže da ni svog popa nisu imali, da ih je domicilno stanovništvo kamenovalo, bacalo u more,pa tu neka prića o nekom "domaćinu"
komedija...
Драго ми је, да си прочитао....
- Poruka
- 115
Nije Mesić uopšte kontraverzna ličnost. Jeste za potrebe odbrane Hrvatske kratko koketirao sa onima koji su sljedbenici ustaške ideologije, i to je sve. Zalagao se da se na čelu Hrvatske više ne može naći diktator, i to kad je on postao predsjednik. Imao je svoj stav, neposredan i prirodan , i na svoj način ga saopštavao - i redovno je to bilo onako kako bi većina trebala da rasuđuje.
Možda je nekome kontraverzan - onima kojima se ne uklapa u svijest opterećenu klišeima i predrasudama.
Možda je nekome kontraverzan - onima kojima se ne uklapa u svijest opterećenu klišeima i predrasudama.
- Poruka
- 5.364
O kakvoj kontraverzi kod ustasa je rjec !
- Poruka
- 115
Men'se čini opet Srbi svojataju Vlahe - Vlasi su Vlasi, samo su neki posrbljeni, nisu svi.
Derer
Buduća legenda
- Poruka
- 43.114
ma verovatno je polutan
- Poruka
- 20.850
- Poruka
- 115
А јеси ли ти ........................СПРЕМИЛА................. ОСМИЦУ!?
Ako treba - i 88 (ko ruža za Tita) ..
МАЧАК
Buduća legenda
- Poruka
- 25.542
- Poruka
- 115
А у којој цркви си ти крштена....?
A ko je tebe sunetio ?
МАЧАК
Buduća legenda
- Poruka
- 25.542
blago nama čizmice
po tebi ispade da crnogorci vladaju svetom
a što se odrekoste prezimena jado božja
Једна муслиманка...Зубима...маму јој њену...
Још увек ме боли, кад се сетим...
ćuti mačak ne eksponiraj se tako
МАЧАК
Buduća legenda
- Poruka
- 25.542
- Poruka
- 115
ćuti mačak ne eksponiraj se tako
Takav ti je mačji rod - puno buke ni oko čega ..
