- Poruka
- 16.741
bethy:
Tuga i zalost...
-
- Popularno:
- Vučić otkrio kada će biti vanredni...
- Predstavnici studenata idu u Berlin
- Makron: Kina da spreči mešanje Severne...
- Spavate li popodne?
- Где пијете кафу заправо?
- malo da se igramo, može?
- Vučić obmanuo naciju! Srbiju čeka...
- Eksplozija u Krušiku, više osoba...
- Novi elitni ćacilend Dedinje Senjak...
- Niko ne zna koji je fakultet završila...
Šta znate o ratu u bosni i gradu TUZLI?
- Začetnik teme samo_vas_gledam
- Datum pokretanja
Tuga i zalost...
gost 47473
Iskusan
- Poruka
- 5.729
@ Primus
Po stavovima je Jeremija blizi tebi nego meni, a o igranju macke i misa.....
Evo ti Sandrine na istoj ste razini 
Po stavovima je Jeremija blizi tebi nego meni, a o igranju macke i misa.....
Evo ti Sandrine na istoj ste razini 
PRIMUS
Domaćin
- Poruka
- 4.123
Znachi ipak je bilo oruzhja u koloni , iako je sporazumom dogovoreno da se ne iznosi iz Tuzle?...Eto novog podatka, kako smo krenuli mozhda i izvuchemo neshto iz svega ovogbethy:
Nisam napisao da su"trenirane hladnokrvne ubice" vech ljudi koji su proshli obuku(ko je bio u jna zna o chemu pricham)shto ih izdvaja od obichnih civila..te dole shto si spopenula na kraju posta...paz hebote pa tu bilo i srba...bruka
PRIMUS
Domaćin
- Poruka
- 4.123
Ja odgovori na tvoju prozivku a ti se i dalje povlachish..super...a imash pravo...nek je pola lepa kao sa avatara bolje drushtvo nego tiMarkelja:@ Primus
Po stavovima je Jeremija blizi tebi nego meni, a o igranju macke i misa.....
- Poruka
- 8.488
А бре Турчине, много смараш, ај` сад пошто си доста искакио иди опери гузу, нећеш моћи да клањаш!
bethy
Početnik
- Poruka
- 28
PRIMUS:Znachi ipak je bilo oruzhja u koloni , iako je sporazumom dogovoreno da se ne iznosi iz Tuzle?...Eto novog podatka, kako smo krenuli mozhda i izvuchemo neshto iz svega ovog
Nisam napisao da su"trenirane hladnokrvne ubice" vech ljudi koji su proshli obuku(ko je bio u jna zna o chemu pricham)shto ih izdvaja od obichnih civila..te dole shto si spopenula na kraju posta...paz hebote pa tu bilo i srba...bruka
Nekako sam i očekivala da ćeš reagovati na moj post, iako te nisam spomenula!
Vidiš, kada pišeš o nekoj temi, bilo bi dobro da se o njoj malo i informišeš, čisto zbog sebe, kako bi bar postojao privid da znaš o čemu govoriš. Izguglaš ponešto pa se onda javiš!! Evo, mala lekcija za tebe, od nekoga ko je rodjen u Tuzli i o istoj zna malo više od tebe: Dogovor je bio, budući da se nisu mogli dogovoriti oko apsolutne predaje naoružanja koja bi bila apsurdna, da se sve podeli na dva dela, dakle na ravne časti!!
15 maja 1992 kolona je napustila kasarnu u Skojevskoj ulici. Kolona je sastavljena iz tri dela: municija/naoružanje, ljudstvo, municija/naoružanje. Prilikom skretanja, izazvanog, prvo kamion je zaustavljen i zablokirao put ostalima. Onda je usledilo bombardovanje kolone. Ljudstvo je, kao što sam već spomenula, bilo NENAORUŽANO!! Ko god je pokušao da se izvuče iz kamiona, bio je pogodjen snajperom.Vatra je zahvatila municiju, i spržila nenaoružane vojnike, koji su se nalazili u klopci u sredini kolone.
Drugo, šta si hteo da kažeš kada si naglasio onaj deo mog posta gde navodim da su u granatiranju Korza poginuli i Srbi? Kakvu si moju nameru hteo da pročitaš u tom delu posta? Izginuli su ljudi svih nacionalnosti, to je sve što sam htela reći time. Svakog ljudskog života mi je žao, svakog!!
PRIMUS
Domaćin
- Poruka
- 4.123
Na ovoj temi je uporno tvrdjeno da oruzhja , ali ni pod raznim..nije bilo u toj koloni..zato sam reagovao na tvoj post(ako josh malo izguglam garant chu da naidjem da je ipak ljudstvo bilo pod oruzhjem i ko je prvi otvorio vatru...jurite vashe generale koji su od te vashe dece napravili glinene golubove)bethy:
A shto se tiche granatiranja korzoa , samo sam hteo da skrenem pazhnju(ne tebi)cenjenim forumashima da je i pored rata ipak u Tuzli ..bilo i srpskog stanovnishtva...
Parra-Bellum
Buduća legenda
- Poruka
- 40.087
Svejedno da li je u koloni bilo oruzja ili ne, povlacili su se, kao u Sarajevu, i tu, osim oficira, nije bilo profesionalaca, vec momci na odsluzenju vojnog roka koji su bili sve samo ne voljni da ratuju, nisu bili tu sto su hteli vec sto su morali, bili su tu momci iz cele SFRJ, i oba ta napada su rezultat slepe mrznje i kukavicluka.
To sto se sa Ozrena rokalo po gradu je druga prica.
To sto se sa Ozrena rokalo po gradu je druga prica.
PRIMUS
Domaćin
- Poruka
- 4.123
Pa ne mozhe da bude dali je u koloni bilo oruzhja ili ne...mislim ono..dogovor.hektorius:
Nego chudno kako se ovde neki pozivaju na slepu mrzhnju, na mudzose i ostale pogrdene nazive..na golgote srpskog naroda..a istovremeno pazi majku mu..u u jednom gradu u Bosni polse tri ipo godine granatiranja..sa ozrena ...btw horda okorelih chetnika i vikend pljachkasha iz srbije...ipak....zhiveli i ginuli...srbi..tuzlaci...meni ipak sve chudno u celoj toj prichi o golgoti srpskog naroda u Bosni
limunada
Buduća legenda
- Poruka
- 37.266
PRIMUS:
a mene bas cudi otkud onda toliki srbi tuzlaci pobjegose iz tuzle? bas cudno...a tekao med i mlijeko...
i bas cudno da JNA nije ostavila oruzje onima kojima je bila na nisanu...bas cudno...
PRIMUS
Domaćin
- Poruka
- 4.123
Ma nije toliko chudno, bezhali i tuzlaci muslimani..bezhali i tuzlaci srbi, rat ..ne znash kache ti kreten krkne granatu...kapirash...shta je tu chudno..da je ipak postojalo srba tuzlaka i pored svih pricha o golgotilimunada:a mene bas cudi otkud onda toliki srbi tuzlaci pobjegose iz tuzle? bas cudno...a tekao med i mlijeko...
Parra-Bellum
Buduća legenda
- Poruka
- 40.087
PRIMUS:
Ja sam tu slepu mrznju osetio na vlastitoj kozi, jos u Zadru, kao pitomac vojne akademije, niko nije pitao da li medju nama ima i neko drugi osim Srba. Isto se ponovilo i u Sarajevu, i u Tuzli i u svim ostalim mestima gde su kasarne JNA bile u okruzenju, nije se imalo milosti ni prema kome iako su svi znali da su u pitanju vojnici na odsluzenju vojnog roka, ili pitomci vojnih skola, jedva su cekali da nas potamane sto je vise moguce.
Po dogovoru se vojska povlacila, i onda onako kukavicki otvaralo vatru po kamionima. Pa kad hoce da se prljavo igra, sta se onda cude za kasniji tok rata?
Niko ne moze da mi kaze kako su Srbi prvi poceli jer sam se licno uverio jos u januaru 91-e u to. Dok smo mi jos nosili petokrake na titovkama drugi su vec imali sahovnice i mesec sa zvezdom na beretkama, kalasi iz Madjarske itd...
limunada
Buduća legenda
- Poruka
- 37.266
PRIMUS:
mnogo si mi ti naivan...postojalo je,nije da nije postojalo...ali koliko?:razz: od nekoliko hiljada koji su tu zivjeli prije rata,ostalo je mozda nekolicina ,jer ne mogu naravno uvijek svi otici ili svi ostati,vi sad pokusavate da prosipate pricu o multietnicnosti i bratstvu i jedinstvu...ma daj...
a da se vratimo na tuzlansku kolonu,da ne sirimo pricu...
kako objasnjavas to da ako su vojnici JNA htjeli da izvrse napad...kako to da ucine iz kolone,gdje je podrska artiljerije...znamo da uvijek neko mora da cuva ledja,zar ne...?kako li toliko spremni za napad,samo oni izginuse?
bethy
Početnik
- Poruka
- 28
PRIMUS:
Bilo je oružja, ko je tvrdio pogrešno bio je u zabludi, ali to oružje je bilo van dometa vojske. I tu se ta priča završava.
Gledaj, u tom ratu golgotu su prošli svi ljudi koji su u njemu bili, i srbi , i hrvati i muslimani. Ali, moraš biti prilično jednostran, ili prilično šovinistički nabijen da osporiš da se srpsko stanovništvo u muslimanskim gradovima nije dobro provelo. Ako je sve bilo idealno, ili kako neko gore reče "med i mleko", što su toliki morali otići, iz mnogih gradova u Bosni, pa i iz Tuzle. Ja verujem da imam prilično razuman stav u pogledu rata, i u pogledu svega što se tamo dešavalo. verujem da nije jedna strana bila loša, već svi, jer rat izvuče ono najgore iz čoveka. Ono što me lično pogadja jeste činjenica da razuman deo ovog naroda, pa i ja medju njima, može da osudi Srebrenicu, može da osudi Lovas, ali avaj, zločin Tuzlanske kolone ( u kojoj nisu bli samo Srbi, već momci iz cele bivše države) bošnjaci, tuzlaci, ne mogu da shvate kao zločin, kao zasedu što je i bila, već se prave da se tako nešto nije ni desilo! Dakle, stvarno, dokle više!!!
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
Bethy bez obzira sto se ne slazem sa svime sto si napisala zelim da ti kazem da si jedina koja normalno diskutuje i ne vrijedja druge i zato ti svaka cast. Pusticemo sudu da kaze svoje. Imam jos nekih dodataka kao npr da nije istina da je neko oduzimao snimke, mislim da dosta Tuzlaka posjeduje te snimke i kazem ti Tuzlaci se nicega ne boje i vrlo rado ce izaci pred sud cim dodju pozivi.
Nedavno je u stapmi objavljeno sve ono sto se dogadjalo u Tuzli za vrijeme rata i podignuta je optuznica protiv oficira vojske RS- za granatiranje grada. Evo svih textova
13. maja tonski zapis izmedju tadasnjeg gradonacelnika Selima i majora JNA Pracera...obratite paznju na onaj dio kada Pracer kaze ako Tuzla ne proglasi autonomiju u okviru Yugoslavije znaci da je rat...znaci prijetis, ucjenjujes...
Nedavno je u stapmi objavljeno sve ono sto se dogadjalo u Tuzli za vrijeme rata i podignuta je optuznica protiv oficira vojske RS- za granatiranje grada. Evo svih textova
13. maja tonski zapis izmedju tadasnjeg gradonacelnika Selima i majora JNA Pracera...obratite paznju na onaj dio kada Pracer kaze ako Tuzla ne proglasi autonomiju u okviru Yugoslavije znaci da je rat...znaci prijetis, ucjenjujes...
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
Položaj Tuzle uoči sukoba na Brčanskoj Malti
Odlucnost koju su gradjani Tuzle pokazali sa zeljom da brane grad, bila je tako masovna i snazna da se nije smjela oglasiti ni jedna petokolonaska grupa u gradu. Da je bivsa JNA naoruzala znatan broj gradjana srpske nacionalnosti u gradu znalo se od ranije i o tome su, u ostalom, u odredjenim sluzbama postojali odgovarajuci podaci. Što do njihovog oglašavanje nije došlo, zaslužni su pripadnici milicije koji su se tih dana mogli vidjeti kako u manjim ili vecim grupama krstare po gradu obezbjedjujuci zivote i imovinu njegovih stanovnika. U Tuzli se nije moglo dogoditi ono što se dogadjalo u Sarajevu i još nekim gradovima. O svemu što je bilo sumljivo u gradu, na ulici ili na radnom mjestu, gradjani su obavještavali odredjene sluzbe koje su to brzo i efikasno provjeravale
U kakvom je položaju bila Tuzla uoči sukoba na Brcanskoj Malti Sead Delic komadant opštinskog štaba TO Tuzla u to vrijeme kaže slijedece:
«Grad je bio prakticno okupiran. U Garnizonu je bila 92.brigada JNA, inzinjerski puk i više prištapskih jedinica 17.korpusa koji je ovdje imao sjedište. To je ukupno tri hiljade vojnika, vrhunski obučenih, do zuba naoružanih. Uoči samog sukoba iz Pirota je doveden bataljon mladih vojnika, koji su okončali obuku. Osim toga, pripadnici SDS-a u gradu i okolnim selima sa srpskim življem, bili su naoružani, sa magacinima oružja i municije za mobilisanje novih pripadnika u četničke jedinice. Mnogi bunkeri bili su potpuno pripremljeni, planovi za okupaciju Tuzle razradjeni....Praktično gradu je bila svezana omča oko vrata. Na Badrama (Skojevska) i Kozlovcu bili su ukopani minobacači, iz kojih su se bez po muke mogli gađati svi objekti po gradu. Građani nisu bili svjesni u kakvoj su se situaciju nalazili.
15.maj u jutarnjim časovima
Osvanuo je 15.maj 1992.godine. Bio je to dan koji se ni po čemu nije razlikovao od ostalih majskih dana. Sunčano vrijeme izmamilo je mnoge građane Tuzle da izađu iz svojih kuća i uživaju u proljetnom danu.
Međutim, toga dana dogodiće se sukob sa bivšom JNA koja je mnogo ranije po svom sastavu bila srpsko-crnogorska-vojska. To više nije bila Armija koje je uživala povjerenje nesrpskog stanovništva i kao takva ona je morala da ode sa teritorije čiji je stanovnici nisu željeli da gledaju u svojoj sredini. Kao strano tijelo na tuđoj zemlji, ona je od početka jugoslovenske krize gubila realno tlo pod nogama i sve više se pretvarala u vojsku zadojenu velikosrpskim nacionalizmom i šovinizmom. Opredjeljujući se na stranu fašističko-policijskog režima Slobodana Miloševića, bivša JNA postaje njegova udarna pesnica, pomoću koje on nastoji da stvori veliku Srbiju koja bi po njegovoj zamisli trebalo da bude najjača na Balkanskom poluostrvu. Takva Armija MORALA JE DA ODE IZ TUZLE kao dijela jedinstvene BOSANSKOHERCEGOVAČKE teritorije.
U jutarnjim časovima 15.maja 1992.godine u Kasarni «Husinska buna» događale su se čudne stvari. Prema svjedočenju Hamze Šarića kapetana bezbjednosti bivše JNA koji je ranije sa još nekim oficirima prešao na stranu TO BiH stanje je bilo slijedeće:
Tog petanestog u jutarnjim časovima dobio sam zadatak od Meše Bajrića da kao organ bezbjednosti snimim situaciju u Kasarni. Saznao sam da je kod onih 350 rezrevista koji su došli 13.maja 1992. godine sa Ozrena došlo do neke podjele i da je njih tridesetak bacilo oružje. Bilo mi je jasno da tog dana treba nešto da se desi. Izašao sam ispred kasarne i vidio dva kamiona kako se pale i kreću. Otišli su prema Brčanskoj Malti i dalje ka Šičkom Brodu. Primjetio sam da su to bili oni rezervisti koji su napustili jedinice i koji nisu htjeli da idu tamo gdje ih je Dubajić htio poslati.
Istog dana oko 10 sati dvojica stražara Okružnog zatvora Pero Lovrić i Izet Atić obavještavaju telefonom sa Kozlovca načelnika SJB Mešu Bajrića da su rezervisti bivše JNA provalili u magacine i da iz njih izvlače oružje i municiju i da ih tovare u kamione i picqauere. Nakon kraćeg vremena u SJB Tuzla došao je Pero Lovrić koji je u dvorištu SJB rekao Rasimu Hadžiću komandiru Specijalne jedinice da ima važnu informaciju da saopšti Meši Bajriću.
Rasim Hadžić o tome kaže slijedeće: Zajedno smo otišli načelniku i Lovrić je saopštio da četnici na Kozlovcu izvlače oružje iz skladišta. Pošto nije mogao da povjeruje u takvo nešto, Bajrić je mene poslao da provjerim dojavu. Došao sam na Kozlovac i stupio sam u vezu s Izetom Atićem, radnikom na prijavnici. Prošetali smo se dvorištem ugostiteljskog objekta i uvjerio sam se u istinitost dojave. Vratio sam se načelniku i potvrdio tu informaciju. Od njega sam dobio naređenje da odmah sa jedinicom krenem i spriječim iznošenje oružja iz skladišta što sam i uradio.
Polazeći od riješenosti da se ne dozvoli izvlačenje oružja iz magacina na Kozlovcu, kao i svaki drugi oblik djelovanja koji bi mogao ugroziti grad, svim manevarskim jedinicama i ratnim milicijskim stanicama izdato je oko 11 sati naređenje da se zaspojednu određene tačke i pravci na području grada i opštine. Tako je i učinjeno
Jedinica komandira Specijalne jedinice milicije je negdje oko 13h časova izvršila napad na skladište oružja na Kozlovcu. Uplašeni su se četnici nakon nekoliko rafala razbježali, a mi smo zaposjeli skladište oružja. Na prvom magacinu smo pucali u bravu i na taj način otvorili vrata i ugledali puno oružja i opreme, što je do sada bio naš san.
Pripadnici Specijalne jedinice su vatrom štitili građane koji su u naručju nosili iz magacina oružje i odlagali ga u obližnjem objektu i nakon toga u zgradu Mjesne zajednice u II krajiškoj ulici. To smo radili dok nam nije došlo pojačanje u ljudstvu i prevoznim sredstvima. Bilo je to veliko oduševljenje i zadovoljstvo za građane Tuzle, pripadnike MUP-a i TO.
Dok se ovo događalo na Kozlovcu Mile Dubajić komandant Kasarne «Husinska buna» nalazio se u komandi Tuzlanskog korpusa u Ugljeviku. Saznavši da su snage MUP-a zaposjele sve važnije tačke oko kasarne on se brzo vraća u Tuzlu i već oko 12, 30h zove Mešu Bajrića, načelnika SJB Tuzla, kojem preko telefona govori: «SRAVNIĆU TUZLU ZBOG OVOG ŠTO ČINITE» Bajrić mu odgovara: «Ne sikiraj se potpukovniče, neće biti nikakvih problema ako naše oružje bude vraćeno od rezervista koji su ga uzeli iz magacina na Kozlovcu»
Na ovo Dubajić odgovara:»nije istina da su rezervisti provalili u magacine s oružjem, pozivam te da dođeš na lice mesta i da se uveriš»
Sjećajući se toga Bajrić dalje nastavlja: «prihvatio sam poziv i odmah u pratnji člana Operativnog štaba SUP-a Milenka Miličevića i policajca Mirzeta Bukvara otišao u Kasarnu. Pri ulasku u zgradu gdje je bio Dubajić primjetio sam veliku kolonu vojnih vozila i vojnika kako navrat.nanos tovare naoružanje, opremu i druga tehnička sredstva. Pred samim ulazom u zgradu stojala je grupa vojnih policajca od kojih jedan kaže: «Bolje je sad ubiti kera nego sutra». Nisam se osvrtao na ovu provokaciju nego sam nastavio ka kancelariji Dubajića. U prijemnoj kancelariji puno oficira, koji su me mrko gledali, dok me je jedan od njih uvodio kod Dubajića. Dubajić je odmah počeo vikati i prijetiti da će uništiti Tuzlu. Smirivao sam ga a onda smo zajedno pošli prema magacinu na Kozlovcu. Nakon nepunih stotinjak metara sav usplahiren i skoro plačući prišao mi je Dubajićev bezbjednjak potporučnik Tešić i rekao: «nemoj ići gore, ubiće te»oteli su se rezervisti ne slušaju komandu»
Okrenuo sam se Dubajiću i saopštio: Potpukovniče predlažem da formiramo zajedničku komisiju koja će snimiti situaciju oko magacina na Kozlovcu, Pogledao me i rekao: Imaš rok od 15 minuta.
Odmah se vraćam u SUP zovem gradonačelnika Bešlagića i tražim da uputi naša tri člana. U komisiji su bili Jasmin Imamović, Enver Delibegović i Benjamin Fišeković koji će otići u kasarnu.
Odlucnost koju su gradjani Tuzle pokazali sa zeljom da brane grad, bila je tako masovna i snazna da se nije smjela oglasiti ni jedna petokolonaska grupa u gradu. Da je bivsa JNA naoruzala znatan broj gradjana srpske nacionalnosti u gradu znalo se od ranije i o tome su, u ostalom, u odredjenim sluzbama postojali odgovarajuci podaci. Što do njihovog oglašavanje nije došlo, zaslužni su pripadnici milicije koji su se tih dana mogli vidjeti kako u manjim ili vecim grupama krstare po gradu obezbjedjujuci zivote i imovinu njegovih stanovnika. U Tuzli se nije moglo dogoditi ono što se dogadjalo u Sarajevu i još nekim gradovima. O svemu što je bilo sumljivo u gradu, na ulici ili na radnom mjestu, gradjani su obavještavali odredjene sluzbe koje su to brzo i efikasno provjeravale
U kakvom je položaju bila Tuzla uoči sukoba na Brcanskoj Malti Sead Delic komadant opštinskog štaba TO Tuzla u to vrijeme kaže slijedece:
«Grad je bio prakticno okupiran. U Garnizonu je bila 92.brigada JNA, inzinjerski puk i više prištapskih jedinica 17.korpusa koji je ovdje imao sjedište. To je ukupno tri hiljade vojnika, vrhunski obučenih, do zuba naoružanih. Uoči samog sukoba iz Pirota je doveden bataljon mladih vojnika, koji su okončali obuku. Osim toga, pripadnici SDS-a u gradu i okolnim selima sa srpskim življem, bili su naoružani, sa magacinima oružja i municije za mobilisanje novih pripadnika u četničke jedinice. Mnogi bunkeri bili su potpuno pripremljeni, planovi za okupaciju Tuzle razradjeni....Praktično gradu je bila svezana omča oko vrata. Na Badrama (Skojevska) i Kozlovcu bili su ukopani minobacači, iz kojih su se bez po muke mogli gađati svi objekti po gradu. Građani nisu bili svjesni u kakvoj su se situaciju nalazili.
15.maj u jutarnjim časovima
Osvanuo je 15.maj 1992.godine. Bio je to dan koji se ni po čemu nije razlikovao od ostalih majskih dana. Sunčano vrijeme izmamilo je mnoge građane Tuzle da izađu iz svojih kuća i uživaju u proljetnom danu.
Međutim, toga dana dogodiće se sukob sa bivšom JNA koja je mnogo ranije po svom sastavu bila srpsko-crnogorska-vojska. To više nije bila Armija koje je uživala povjerenje nesrpskog stanovništva i kao takva ona je morala da ode sa teritorije čiji je stanovnici nisu željeli da gledaju u svojoj sredini. Kao strano tijelo na tuđoj zemlji, ona je od početka jugoslovenske krize gubila realno tlo pod nogama i sve više se pretvarala u vojsku zadojenu velikosrpskim nacionalizmom i šovinizmom. Opredjeljujući se na stranu fašističko-policijskog režima Slobodana Miloševića, bivša JNA postaje njegova udarna pesnica, pomoću koje on nastoji da stvori veliku Srbiju koja bi po njegovoj zamisli trebalo da bude najjača na Balkanskom poluostrvu. Takva Armija MORALA JE DA ODE IZ TUZLE kao dijela jedinstvene BOSANSKOHERCEGOVAČKE teritorije.
U jutarnjim časovima 15.maja 1992.godine u Kasarni «Husinska buna» događale su se čudne stvari. Prema svjedočenju Hamze Šarića kapetana bezbjednosti bivše JNA koji je ranije sa još nekim oficirima prešao na stranu TO BiH stanje je bilo slijedeće:
Tog petanestog u jutarnjim časovima dobio sam zadatak od Meše Bajrića da kao organ bezbjednosti snimim situaciju u Kasarni. Saznao sam da je kod onih 350 rezrevista koji su došli 13.maja 1992. godine sa Ozrena došlo do neke podjele i da je njih tridesetak bacilo oružje. Bilo mi je jasno da tog dana treba nešto da se desi. Izašao sam ispred kasarne i vidio dva kamiona kako se pale i kreću. Otišli su prema Brčanskoj Malti i dalje ka Šičkom Brodu. Primjetio sam da su to bili oni rezervisti koji su napustili jedinice i koji nisu htjeli da idu tamo gdje ih je Dubajić htio poslati.
Istog dana oko 10 sati dvojica stražara Okružnog zatvora Pero Lovrić i Izet Atić obavještavaju telefonom sa Kozlovca načelnika SJB Mešu Bajrića da su rezervisti bivše JNA provalili u magacine i da iz njih izvlače oružje i municiju i da ih tovare u kamione i picqauere. Nakon kraćeg vremena u SJB Tuzla došao je Pero Lovrić koji je u dvorištu SJB rekao Rasimu Hadžiću komandiru Specijalne jedinice da ima važnu informaciju da saopšti Meši Bajriću.
Rasim Hadžić o tome kaže slijedeće: Zajedno smo otišli načelniku i Lovrić je saopštio da četnici na Kozlovcu izvlače oružje iz skladišta. Pošto nije mogao da povjeruje u takvo nešto, Bajrić je mene poslao da provjerim dojavu. Došao sam na Kozlovac i stupio sam u vezu s Izetom Atićem, radnikom na prijavnici. Prošetali smo se dvorištem ugostiteljskog objekta i uvjerio sam se u istinitost dojave. Vratio sam se načelniku i potvrdio tu informaciju. Od njega sam dobio naređenje da odmah sa jedinicom krenem i spriječim iznošenje oružja iz skladišta što sam i uradio.
Polazeći od riješenosti da se ne dozvoli izvlačenje oružja iz magacina na Kozlovcu, kao i svaki drugi oblik djelovanja koji bi mogao ugroziti grad, svim manevarskim jedinicama i ratnim milicijskim stanicama izdato je oko 11 sati naređenje da se zaspojednu određene tačke i pravci na području grada i opštine. Tako je i učinjeno
Jedinica komandira Specijalne jedinice milicije je negdje oko 13h časova izvršila napad na skladište oružja na Kozlovcu. Uplašeni su se četnici nakon nekoliko rafala razbježali, a mi smo zaposjeli skladište oružja. Na prvom magacinu smo pucali u bravu i na taj način otvorili vrata i ugledali puno oružja i opreme, što je do sada bio naš san.
Pripadnici Specijalne jedinice su vatrom štitili građane koji su u naručju nosili iz magacina oružje i odlagali ga u obližnjem objektu i nakon toga u zgradu Mjesne zajednice u II krajiškoj ulici. To smo radili dok nam nije došlo pojačanje u ljudstvu i prevoznim sredstvima. Bilo je to veliko oduševljenje i zadovoljstvo za građane Tuzle, pripadnike MUP-a i TO.
Dok se ovo događalo na Kozlovcu Mile Dubajić komandant Kasarne «Husinska buna» nalazio se u komandi Tuzlanskog korpusa u Ugljeviku. Saznavši da su snage MUP-a zaposjele sve važnije tačke oko kasarne on se brzo vraća u Tuzlu i već oko 12, 30h zove Mešu Bajrića, načelnika SJB Tuzla, kojem preko telefona govori: «SRAVNIĆU TUZLU ZBOG OVOG ŠTO ČINITE» Bajrić mu odgovara: «Ne sikiraj se potpukovniče, neće biti nikakvih problema ako naše oružje bude vraćeno od rezervista koji su ga uzeli iz magacina na Kozlovcu»
Na ovo Dubajić odgovara:»nije istina da su rezervisti provalili u magacine s oružjem, pozivam te da dođeš na lice mesta i da se uveriš»
Sjećajući se toga Bajrić dalje nastavlja: «prihvatio sam poziv i odmah u pratnji člana Operativnog štaba SUP-a Milenka Miličevića i policajca Mirzeta Bukvara otišao u Kasarnu. Pri ulasku u zgradu gdje je bio Dubajić primjetio sam veliku kolonu vojnih vozila i vojnika kako navrat.nanos tovare naoružanje, opremu i druga tehnička sredstva. Pred samim ulazom u zgradu stojala je grupa vojnih policajca od kojih jedan kaže: «Bolje je sad ubiti kera nego sutra». Nisam se osvrtao na ovu provokaciju nego sam nastavio ka kancelariji Dubajića. U prijemnoj kancelariji puno oficira, koji su me mrko gledali, dok me je jedan od njih uvodio kod Dubajića. Dubajić je odmah počeo vikati i prijetiti da će uništiti Tuzlu. Smirivao sam ga a onda smo zajedno pošli prema magacinu na Kozlovcu. Nakon nepunih stotinjak metara sav usplahiren i skoro plačući prišao mi je Dubajićev bezbjednjak potporučnik Tešić i rekao: «nemoj ići gore, ubiće te»oteli su se rezervisti ne slušaju komandu»
Okrenuo sam se Dubajiću i saopštio: Potpukovniče predlažem da formiramo zajedničku komisiju koja će snimiti situaciju oko magacina na Kozlovcu, Pogledao me i rekao: Imaš rok od 15 minuta.
Odmah se vraćam u SUP zovem gradonačelnika Bešlagića i tražim da uputi naša tri člana. U komisiji su bili Jasmin Imamović, Enver Delibegović i Benjamin Fišeković koji će otići u kasarnu.
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
Incident na punktu u Slavinovićima
15. maja 1992.godine oko 14, 30 časova dogodio se na punktu u Slavinovićima jedan incident. Naime prilikom kontrole jednog putničkog vozila milicioner-dobrovoljci vidjeli su da se u njemu nalazi četiri oficira i jedna žena. Kada je Mustafa Hukić, pripadnik Ratne stanice milicije u Slavinovićima zatražio od njih dokumenta radi legitimisanja, žena koja je sjedila u zadnjem dijelu vozila rekla je da je ona supruga načelnika Meše Bajrića. Pošto je Hukić poznavao Bajrića i njegovu suprugu, uz saglasnot zamjenika komandiraAhmeta Taletovića, putnici iz ovog automobila privedeni su u prostorije Ratne stanice milicije u Slavinovićima. Nakon što su oficiri bili prethodno razoružani na osnovu legitimisanja ustanovljeno je pravo stanje: žena koja se lažno predstavila ustvari je bila supruga potpukovnika Mileta Dubajića, komandata Kasarne «Husinska buna». O svemu što se desilo i što je utvrđeno u vezi s identitetom privedenih lica, komandir Ratne stanice milicije Ekrem Selimović obavijestio je Operativni štab SJB Tuzla odakle mu je Meša Bajrić, komandant tog štaba naredio da oficire i ženu Dubajića pusti da odu tamo gdje su naumili. Oni su preko Simin Hana otišli u Požarnicu. Mada se u početku s ovom odlukom više pripadnika ove stanice nije složilo, Selimović je na insistiranje Bajrića, da se oko toga ne stvaraju nikakvi problemi, odlučio da izvrši naređenje koje mu je u vezi s putnicima izdato.
Činjenica je da se Milena Dubajić lažno predstavila kao supruga Meše Bajrića. Zašto je to učinila i da li je odluku o tome donjela sama donjela, pitanje je na koje se može jednostavno odgovoriti. Radi bezbjednosti njenog putovanja, njen suprug i organi KOS-a odlučili su da se time posluži kako bi u slučaju nekih komplikacija ta vijest odmah bila saopštena načelniku SJB Meši Bajriću. S obzirom na okolnosti da se iz Tuzle vojska još nije pokrenula, oni su računali da reakcija Bajrića i ljudi koji o tome odlučuju ne može biti drugačija od ranije pomenutog naređenja da se Dubajićka s pratnjom propusti i nastavi put. Odbacujući svako reagovanje koje nije vodilo računa o realnom stanju stvari, odluka Operativnog štaba bila je u tom trenutku ispravna.
Tog dana do 14h mnogi građani srpske nacionalnosti užurbano su napuštali grad. Bili su to članovi SDS-a i svi oni koji su podržavali njenu politiku i Miloševićev režim u Srbiji. Neki od tih članova SDS-a su i dalje ostali u gradu, ne zato što nisu htjeli da odu iz njega, nego zato što su ih KOS i ta Stranka za svaki slučaj ostavili da i dalje rade kao peta kolona u gradu. Prema svemu što se tada moglo vidjeti očigledno je bilo da će se nešto ubrzo dogoditi.
Pokušaj izlaska prve vojne kolone u 14:30h
Poslije odlaska Milene Dubajić i oficira u pravcu Požarnice, kontakti sa potpukovnikom Dubajićem nisu prekinuti. O tome Meša Bajrić navodi slijedeće: «Samo nekoliko minuta kasnije telefonom razgovaram ponovo sa Dubajićem i predlažem mu da se odmah nađemo ispred Kasarne. Bio je nepovjerljiv ali je prihvatio moj prijedlog. Pred Kasarnom sam primjetio mlade vojnike pod punom borbenom opremom: zolje na leđima, a vojnički snajperi u rukama. Oznojeni su žurili prema vojnim lamelama – zgradam u Skojevskoj. Meni se tog trenutka digla kosa na glavi! Na kapiju Kasarne stiže Dubajić u pratnji tri vojnika, koji su na automatskim puškama imali noževe, a na glavi šljemove. Odmah me Dubajić upitao: «Šta hoćeš»? Prišao sam mu sasvim blizu u želji da niko ne čuje i rekao: Molim te Dubajiću imam na dva mjesta provjernu informaciju da ne ideš na Ozren jer će te četnici ubiti! Ništa nije prokomentarisao samo se okrenuo i vratio nazad u Kasarnu.
Oko 14, 30 časova naišla je prva kolona. Na čelu kolone bile su dvije prage. Na Brčanskoj Malti, na početku Skojevske ulice, u blizini semafora, pripadnici milicije zaustavili su kolonu da bi je pregledali. Nakon kraćeg pregleda ustanovljeno je da se u kamionima nalazi oprema i oružje koje je bilo vlasništvo Teritorijalne odbrane. Pošto je ovo oružje s opremom trebalo da ostane u Kasarni, koloni je naređeno da se vrati u bazu odakle je pošla. Poslije kraćeg objašnjavanja s milicionerima vozač prve prage, očigledno nezadovoljan s onim što je rečeno, baglo je svoje vozilo okrenuo i tom prilikom polomio dvije mlade breze i udario u dva putnička automobila koja su tu bila. Ostala vozila polako su počela da se okreću i vraćaju. Međutim, iz tako okrenute kolone nekoliko kamiona je skrenulo na prostor na kome se nalazi objekat za tehnički pregled vozila, pokušavajući da se preko njega zaobilazno probije na glavni put koji vodi prema Simin Hanu
Čim je ova namjera otkrivena oko tridesetak pripadnika milicije i manevarskih jedinica brzo su se uputili na to mjesto, a kada su oni iz kamiona vidjeli da im je put presječen, ponovo su se vratili i uklopili u kolonu koja je nastavila da se kreće prema Kasarni.
Poslije povratka ove kolone, pripreme za odlazak jedinica bivše JNA užurbano se nastavljaju. Grupa pripadnika Prve manevarske čete uspjela je nakon pretresa terena na Kozlovcu, da se približi Kasarni i da s jedne livade u blizini kafane «Makedonka», na udaljenosti od oko 70 metara, posmatra šta se u Kasarni događa. Osmatranjem prostora ispred izlaza zapazili su da se tu nalazi oko 350 pripadnika bivše JNA, od kojih su mnogi imali velike brade i na glavi šajkače s kokardama, dok su drugi na rukavima imali oznake «belih orlova». Ponašali su se nedisciplinovano i bahato. Mnogi su bili pijani i između njih često su kružile flaše sa pićem. Galamili su i pjevali. Na prostoru koji je posmatran bio je spreman dio kolone u kojem je bilo 5 do 6 vojnih kamiona, 5 do 6 pincgauera, 2-3 oklopna transportera i dvije prage. Prilikom ulaska u vozila, vojnici i četnici počeli su nekontrolisano da pucaju u vazduh, a 5-6 snajperista otvaralo je vatru prema bolnici na Gradini, vojnoj lameli u Skojevskoj ulici i drugim mjestima. To su činili i poslije ulaska u kamione, koji su bili spremni za pokret.
15. maja 1992.godine oko 14, 30 časova dogodio se na punktu u Slavinovićima jedan incident. Naime prilikom kontrole jednog putničkog vozila milicioner-dobrovoljci vidjeli su da se u njemu nalazi četiri oficira i jedna žena. Kada je Mustafa Hukić, pripadnik Ratne stanice milicije u Slavinovićima zatražio od njih dokumenta radi legitimisanja, žena koja je sjedila u zadnjem dijelu vozila rekla je da je ona supruga načelnika Meše Bajrića. Pošto je Hukić poznavao Bajrića i njegovu suprugu, uz saglasnot zamjenika komandiraAhmeta Taletovića, putnici iz ovog automobila privedeni su u prostorije Ratne stanice milicije u Slavinovićima. Nakon što su oficiri bili prethodno razoružani na osnovu legitimisanja ustanovljeno je pravo stanje: žena koja se lažno predstavila ustvari je bila supruga potpukovnika Mileta Dubajića, komandata Kasarne «Husinska buna». O svemu što se desilo i što je utvrđeno u vezi s identitetom privedenih lica, komandir Ratne stanice milicije Ekrem Selimović obavijestio je Operativni štab SJB Tuzla odakle mu je Meša Bajrić, komandant tog štaba naredio da oficire i ženu Dubajića pusti da odu tamo gdje su naumili. Oni su preko Simin Hana otišli u Požarnicu. Mada se u početku s ovom odlukom više pripadnika ove stanice nije složilo, Selimović je na insistiranje Bajrića, da se oko toga ne stvaraju nikakvi problemi, odlučio da izvrši naređenje koje mu je u vezi s putnicima izdato.
Činjenica je da se Milena Dubajić lažno predstavila kao supruga Meše Bajrića. Zašto je to učinila i da li je odluku o tome donjela sama donjela, pitanje je na koje se može jednostavno odgovoriti. Radi bezbjednosti njenog putovanja, njen suprug i organi KOS-a odlučili su da se time posluži kako bi u slučaju nekih komplikacija ta vijest odmah bila saopštena načelniku SJB Meši Bajriću. S obzirom na okolnosti da se iz Tuzle vojska još nije pokrenula, oni su računali da reakcija Bajrića i ljudi koji o tome odlučuju ne može biti drugačija od ranije pomenutog naređenja da se Dubajićka s pratnjom propusti i nastavi put. Odbacujući svako reagovanje koje nije vodilo računa o realnom stanju stvari, odluka Operativnog štaba bila je u tom trenutku ispravna.
Tog dana do 14h mnogi građani srpske nacionalnosti užurbano su napuštali grad. Bili su to članovi SDS-a i svi oni koji su podržavali njenu politiku i Miloševićev režim u Srbiji. Neki od tih članova SDS-a su i dalje ostali u gradu, ne zato što nisu htjeli da odu iz njega, nego zato što su ih KOS i ta Stranka za svaki slučaj ostavili da i dalje rade kao peta kolona u gradu. Prema svemu što se tada moglo vidjeti očigledno je bilo da će se nešto ubrzo dogoditi.
Pokušaj izlaska prve vojne kolone u 14:30h
Poslije odlaska Milene Dubajić i oficira u pravcu Požarnice, kontakti sa potpukovnikom Dubajićem nisu prekinuti. O tome Meša Bajrić navodi slijedeće: «Samo nekoliko minuta kasnije telefonom razgovaram ponovo sa Dubajićem i predlažem mu da se odmah nađemo ispred Kasarne. Bio je nepovjerljiv ali je prihvatio moj prijedlog. Pred Kasarnom sam primjetio mlade vojnike pod punom borbenom opremom: zolje na leđima, a vojnički snajperi u rukama. Oznojeni su žurili prema vojnim lamelama – zgradam u Skojevskoj. Meni se tog trenutka digla kosa na glavi! Na kapiju Kasarne stiže Dubajić u pratnji tri vojnika, koji su na automatskim puškama imali noževe, a na glavi šljemove. Odmah me Dubajić upitao: «Šta hoćeš»? Prišao sam mu sasvim blizu u želji da niko ne čuje i rekao: Molim te Dubajiću imam na dva mjesta provjernu informaciju da ne ideš na Ozren jer će te četnici ubiti! Ništa nije prokomentarisao samo se okrenuo i vratio nazad u Kasarnu.
Oko 14, 30 časova naišla je prva kolona. Na čelu kolone bile su dvije prage. Na Brčanskoj Malti, na početku Skojevske ulice, u blizini semafora, pripadnici milicije zaustavili su kolonu da bi je pregledali. Nakon kraćeg pregleda ustanovljeno je da se u kamionima nalazi oprema i oružje koje je bilo vlasništvo Teritorijalne odbrane. Pošto je ovo oružje s opremom trebalo da ostane u Kasarni, koloni je naređeno da se vrati u bazu odakle je pošla. Poslije kraćeg objašnjavanja s milicionerima vozač prve prage, očigledno nezadovoljan s onim što je rečeno, baglo je svoje vozilo okrenuo i tom prilikom polomio dvije mlade breze i udario u dva putnička automobila koja su tu bila. Ostala vozila polako su počela da se okreću i vraćaju. Međutim, iz tako okrenute kolone nekoliko kamiona je skrenulo na prostor na kome se nalazi objekat za tehnički pregled vozila, pokušavajući da se preko njega zaobilazno probije na glavni put koji vodi prema Simin Hanu
Čim je ova namjera otkrivena oko tridesetak pripadnika milicije i manevarskih jedinica brzo su se uputili na to mjesto, a kada su oni iz kamiona vidjeli da im je put presječen, ponovo su se vratili i uklopili u kolonu koja je nastavila da se kreće prema Kasarni.
Poslije povratka ove kolone, pripreme za odlazak jedinica bivše JNA užurbano se nastavljaju. Grupa pripadnika Prve manevarske čete uspjela je nakon pretresa terena na Kozlovcu, da se približi Kasarni i da s jedne livade u blizini kafane «Makedonka», na udaljenosti od oko 70 metara, posmatra šta se u Kasarni događa. Osmatranjem prostora ispred izlaza zapazili su da se tu nalazi oko 350 pripadnika bivše JNA, od kojih su mnogi imali velike brade i na glavi šajkače s kokardama, dok su drugi na rukavima imali oznake «belih orlova». Ponašali su se nedisciplinovano i bahato. Mnogi su bili pijani i između njih često su kružile flaše sa pićem. Galamili su i pjevali. Na prostoru koji je posmatran bio je spreman dio kolone u kojem je bilo 5 do 6 vojnih kamiona, 5 do 6 pincgauera, 2-3 oklopna transportera i dvije prage. Prilikom ulaska u vozila, vojnici i četnici počeli su nekontrolisano da pucaju u vazduh, a 5-6 snajperista otvaralo je vatru prema bolnici na Gradini, vojnoj lameli u Skojevskoj ulici i drugim mjestima. To su činili i poslije ulaska u kamione, koji su bili spremni za pokret.
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
Sukob na raskrsnici Brčanska Malta
Nakon upozorenja Meše Bajrića da će biti ubijen ako ode na Ozren, Dubajić mijenja odluku i jedinice bivše JNA se povlače iz Tuzle prema Majevici. U kojoj mjeri je ovo upozorenje uticalo na promjenu odluke o izmjeni pravca kretanja to se za sada ne zna, ali se pouzdano može pretpostaviti da je Dubajić o tome konsultovao više vojne organe i da je od njih dobio odobrenje da tako postupi. Iako su izlazi na zapadnom i istočnom dijelu grada bili dobro osigurani, ova promjena tražila je od branilaca istočnog dijela grada da se brzo i efikasno prilagode novonastaloj situaciji.
Na području Slavinovića položaje su držali pripadnici Četvrte manevarske čete i Ratna stanica milicije Slavinovići. U blizini njih, idući prema gradu bili su pripadnici Ratne stanice milicije Sjenjak, čije je odjeljenje u Grabovici dio svog ljudtsva rasporedilo duž šume ispod Badri.
Kao pojačanje Stanici milicije na Sjenjaku, iz Ši Sela je oko 19 časova stigla veća grupa pripadnika tamošnje milicije, koji su zajedno sa jednim pridodatim vodom iz Ratne stanice milicije Kula zaposjeli liniju do benzinske pumpe u Slavinovićima.
Na Brčanskoj Malti i u Skojevskoj ulici pored pripadnika iz više manevarskih jedinica, na odgovorajućim položajima bili su raspoređeni svi pripadnici Ratne stanice milicije Brčanska Malta.
Dva odjeljenja iz čete Poštari Prvog tuzlanskog odreda, zauzela su položaj između kula G i G, dok su ostala dva to isto učinila od raskrsnice Hotela «Bristol» do Pošte.
Prije nego što je kolona krenula, iz Stanice «Brčanska Malta» upućeno je pet ljudi Muhamedu Brkiću, načelniku policije, koji se nalazio na prostoru prve vojne kapije. Nedaleko od raskrsnice Brčanska Malta, na putu koji vodi prema Ši Selu, bilo je postavljeno oklopno vozilo vlastite izrade tzv «mrgud», koji je u to vrijeme predstavljao značajno odbrambeno sredstvo.
Kada je u poslijepodnevnim časovima došla u Kasarnu Komisija SO Tuzla, njeni članovi su zaključili da među oficirima postoji velika nervoza i napetost. Posebno je bio arogantan i neprijateljski raspoložen potpukovnik Dubajić, koji je u više navrata prijetio da će sravniti Skojevsku ulicu. Prema jednima, Komisija je imala zadatak da snimi stanje u vezi sa provaljenim magacinima na Kozlovcu, dok Jasmin Imamović, sekretar SO Tuzla i predsjednik te Komsije, ističe da je ona imala zadatak da izvrši primopredaju Kasarne koju je vojska napuštala.
Da bi se objezbjedio miran prolaz kolone Jasmin Imamović, sekretar SO Tuzla i član njenog Kriznog štaba, nazvao je iz Kasarne Centar veze: «Uzmem radio i nazovem Halida Tabukčića u Centar veze. Kažem da prenese Meši da kolona u toliko i toliko sati izlazi, da izađe bezbjedno, da je sve dogovoreno, da sam ja ispred Kriznog štaba tu u Kasarni. Oni su se svi okupili oko mene da vide da li ja to nešto foliram ili govorim ozbiljno. Ja sam mislio da ću na kraj kolone, pa kad oni krenu negdje ću kliznuti, međutim, govorim im kako im garantujem bezbjednost. Kaže meni onaj Maks: Jel garantuješ, e sad ćeš ti u sredinu kolone. Sad sam ja vrebao da se uklopim u kolonu između nekih vozila koja vuku nešto što nije oružje, municija i vojska. Našao sam sebi jedno pogodno mjesto i rekao Blagoju (Blagoje Stankić-vozač): Iza ovog kamiona. Vidim Brko je tu (Muhamed Brkić), nema nikakvih problema, nema govora o nekom incidentu.
Po odobrenju Kriznog štaba Predsjedništva SO Tuzla, koloni je dozvoljeno da napusti Kasarnu. Na čelu kolone bio je oklopni transporter u kome je bio potpukovnik Mile Dubajić. Na njegovo insistiranje u ovaj transporter smješten je Enver Delibegović. Na transporteru su se nalazili snajperisti spremni da otvore paljbu. U ovoj koloni bio je i Jasmin Imamović sa vozačem Blagojem Stankićem. Ovaj dio kolone bezbjedno je prošao raskrsnicu i put prema Slavinovićima. Drugi veći dio kolone kreno je odmah iza prvog i na čelu ovog dijela bili su u milicijskim kolima Muhamed Brkić i Mato Divković. U nastojanju da stignu prvi dio kolone, njih dvojica krenuli su nešto brže i začelje te kolone stigli u Gospiću.
Nakon što je jedan dio ove kolone prošao u Slavinovićima zaposjednute položaje, oko 18:50 časova, radio-vezom dato je upozorenje da vojnici bivše JNA pucaju ispod cerada i da se o tome vodi računa. Pošto je uskoro došlo do prekida u ovoj koloni i otvaranja vatre sa jednog oklopnog vozila po benzinskoj pumpi u Slavinovićima o čemu Operativni štab SJB Tuzla prvi obavještava Rahman Šabanović, komandir Ratne stanice milicije Sjenjak, svima koji su to vidjeli bilo je jasno da će do sukoba doći. Da se puca po milicionerima, Operativni štab su iz Slavinovića obavijestili komandiri Ekrem Selimović i Kadro Pekarić, ali ni tada nije izdata nikakva naredba za dejstvo.
Tek kada je sa Brčanske Malte stigla obavijest da vojska puca po građanima i stambenim objektima, Meša Bajrić je, kao komandant Operativnog štaba SJB Tuzla, rekao Iliji Jurišiću, koji je pored radio-stanice, da prenese pripadnicima milicije i manevarskih jedinica njegovo naređenje: ODGOVORITI VATROM NA VATRU!. Sukob, koji je 15.maja 1992.godine počeo u 19, 02 časova na Brčanskoj Malti, bio je najbolji dokaz da građani Tuzle i njene okoline ne žele da svoju slobodu zamjene za neslobodu koju bi im donio srpski i svaki drugi hegemonizam.
Sekretar Imamović, koji je bio u prvom dijelu kolone, umjesto da ide do Požarnice, naredio je vozaču Blagoju Stankiću da vozi do Simin Hana, a kada tamo dođe da se okrene i vrati u Tuzlu. Međutim, kako je uskoro došlo u Simin Hanu do otvaranja vatre iz vojnih vozila, Imamović je uspio da se skloni i nakon više teškoća i opasnosti sutradan vrati u Tuzlu. Njegov vozač Blagoje Stankić ostao je u Simin Hanu, gdje se priključio koloni koja je odlazila iz Tuzle.
Negdje na ulazu u Kovačevo Selo, Dubajić je saznao za događaj na Brčanskoj Malti. Kolona je tada zaustvljena, a vozila koja su dovozila ranjenike sa Brčanske Malte bila su razlogom da je poručnik JNA Maksimović repetirao pištolj i prislonio ga Enveru Delibegoviću na čelo rekavši mu da je on kriv za sve. Na intervenciju Mileta Dubajića, Delibegović je ponovo vraćen u transporter a kolona je nastavila put do Kovačevog Sela. Indikativan je podatak da su pripadnici UNPROFOR-a već tada boravili u Kovačevom Selu i da su obavili razgovor sa Miletom Dubajićem i njegovim oficirima. Po riječima Envera Delibegovića, Dubajić je upozorio policajce JNA da će mu za život Delibegovića lično odgovarati. U kući izvjesnog Bojića, Enver Delibegović boravi zajedno sa grupom četnika koji su pričali o svojim «podvizima» u Vukovaru. Uskoro je uslijedilo granatiranje Tuzle. Ujutro oko 11 časova, Enveru Delibgoviću je dozvoljeno da uspostavi vezu sa Selimom Bešlagićem koji kako kaže Delibegović nije znao da sam ja u Požarnici. Do evakuacije Aerodroma Dubrave, Delibegović je ustvari bio taoc kojeg su držali dok kolona sa Aerodroma ne stigne na područje koje kontrolišu jedinice bivše JNA i četnici. Aerodrom je evakuisan 18.maja 1992.godine, Nakon prolaska kolone kroz Simin Han pojavili su se Nihad Mahmutović i Vukosav Ašanin. Tek tada je Delibegoviću dozvoljeno da se, zajedno sa njima, vrati u Tuzlu.
Prema izjavama očevidaca, do sukoba je došlo na slijedeći način: Kada je čelo drugog dijela kolone bilo u visini autobusne stanice na Brčanskoj Malti, iz Skojevske ulice je sa jednog vojnog vozila otvorena vatra. Smatrajući da je to uobičajna provokacija, na ovo nije odgovoreno. Međutim, kada je ustanovljeno da se djejstvuje po civilima i stanovima, kao i po braniocima, na vatru je odgovoreno vatrom. Sa obje strane strane Skojevske ulice i svih drugih zaposjednutih položaja, pripadnici milicije i manevraskih jedinica otvorili su takvu vatru da je kolona već u prvim minutama bila razbijena. Dva vojna kamiona, koja su se pokušala probiti prema Ši Selu, preciznom paljbom, spriječena su da to učine. Srednji dio kolone bio je blokiran u Skojevskoj ulici, dok je zadnji dio pokušao da se probije prema Kasarni.
Iz zgrada i drugih zaklona u pravcu kolone ispaljeno je hiljade kuršuma i iz prvog kamiona, koji je bio zaustavljen u blizini kafića «Papagaj», počeo je da se pojavljuje veliki plamen. U kamionima su se nalazile velike količine eksploziva, municije i granata. Zapaljeno je 13 kamiona iz kojih su potom čitava tri sata odjekivale detonacije i eksplozije. Projektili i druga eksplozivna sredstva letjeli su na sve strane, a požar koji je iz zapaljenih kamiona sukljao osvjetljavao je mnogo šire područje od onog na kome se dogodio sukob. Koliko su bile snažne eksplozije artiljerijske i druge municije vidjelo se kasnije kada je ustanavljeno da su geleri padali i u stanove na osmom spratu u Skojevskoj ulici. Te večeri, osim kamiona, zapaljeno je i devet stanova dok je broj razbijenih prozora, izloga i oštećenih fasada bio mnogo veći. Na strani branilaca Tuzle poginulo je pet pripadnika MUP-a, a ranjena su još 34 milicionera i 5 civila. Prema izvršenoj identifikaciji, u ovom sukobu poginulo je 34 pripadnika bivše JNA, a 39 ih je ranjeno i svi su liječeni u Kliničkom medicinskom centru na Gradini.
Nakon upozorenja Meše Bajrića da će biti ubijen ako ode na Ozren, Dubajić mijenja odluku i jedinice bivše JNA se povlače iz Tuzle prema Majevici. U kojoj mjeri je ovo upozorenje uticalo na promjenu odluke o izmjeni pravca kretanja to se za sada ne zna, ali se pouzdano može pretpostaviti da je Dubajić o tome konsultovao više vojne organe i da je od njih dobio odobrenje da tako postupi. Iako su izlazi na zapadnom i istočnom dijelu grada bili dobro osigurani, ova promjena tražila je od branilaca istočnog dijela grada da se brzo i efikasno prilagode novonastaloj situaciji.
Na području Slavinovića položaje su držali pripadnici Četvrte manevarske čete i Ratna stanica milicije Slavinovići. U blizini njih, idući prema gradu bili su pripadnici Ratne stanice milicije Sjenjak, čije je odjeljenje u Grabovici dio svog ljudtsva rasporedilo duž šume ispod Badri.
Kao pojačanje Stanici milicije na Sjenjaku, iz Ši Sela je oko 19 časova stigla veća grupa pripadnika tamošnje milicije, koji su zajedno sa jednim pridodatim vodom iz Ratne stanice milicije Kula zaposjeli liniju do benzinske pumpe u Slavinovićima.
Na Brčanskoj Malti i u Skojevskoj ulici pored pripadnika iz više manevarskih jedinica, na odgovorajućim položajima bili su raspoređeni svi pripadnici Ratne stanice milicije Brčanska Malta.
Dva odjeljenja iz čete Poštari Prvog tuzlanskog odreda, zauzela su položaj između kula G i G, dok su ostala dva to isto učinila od raskrsnice Hotela «Bristol» do Pošte.
Prije nego što je kolona krenula, iz Stanice «Brčanska Malta» upućeno je pet ljudi Muhamedu Brkiću, načelniku policije, koji se nalazio na prostoru prve vojne kapije. Nedaleko od raskrsnice Brčanska Malta, na putu koji vodi prema Ši Selu, bilo je postavljeno oklopno vozilo vlastite izrade tzv «mrgud», koji je u to vrijeme predstavljao značajno odbrambeno sredstvo.
Kada je u poslijepodnevnim časovima došla u Kasarnu Komisija SO Tuzla, njeni članovi su zaključili da među oficirima postoji velika nervoza i napetost. Posebno je bio arogantan i neprijateljski raspoložen potpukovnik Dubajić, koji je u više navrata prijetio da će sravniti Skojevsku ulicu. Prema jednima, Komisija je imala zadatak da snimi stanje u vezi sa provaljenim magacinima na Kozlovcu, dok Jasmin Imamović, sekretar SO Tuzla i predsjednik te Komsije, ističe da je ona imala zadatak da izvrši primopredaju Kasarne koju je vojska napuštala.
Da bi se objezbjedio miran prolaz kolone Jasmin Imamović, sekretar SO Tuzla i član njenog Kriznog štaba, nazvao je iz Kasarne Centar veze: «Uzmem radio i nazovem Halida Tabukčića u Centar veze. Kažem da prenese Meši da kolona u toliko i toliko sati izlazi, da izađe bezbjedno, da je sve dogovoreno, da sam ja ispred Kriznog štaba tu u Kasarni. Oni su se svi okupili oko mene da vide da li ja to nešto foliram ili govorim ozbiljno. Ja sam mislio da ću na kraj kolone, pa kad oni krenu negdje ću kliznuti, međutim, govorim im kako im garantujem bezbjednost. Kaže meni onaj Maks: Jel garantuješ, e sad ćeš ti u sredinu kolone. Sad sam ja vrebao da se uklopim u kolonu između nekih vozila koja vuku nešto što nije oružje, municija i vojska. Našao sam sebi jedno pogodno mjesto i rekao Blagoju (Blagoje Stankić-vozač): Iza ovog kamiona. Vidim Brko je tu (Muhamed Brkić), nema nikakvih problema, nema govora o nekom incidentu.
Po odobrenju Kriznog štaba Predsjedništva SO Tuzla, koloni je dozvoljeno da napusti Kasarnu. Na čelu kolone bio je oklopni transporter u kome je bio potpukovnik Mile Dubajić. Na njegovo insistiranje u ovaj transporter smješten je Enver Delibegović. Na transporteru su se nalazili snajperisti spremni da otvore paljbu. U ovoj koloni bio je i Jasmin Imamović sa vozačem Blagojem Stankićem. Ovaj dio kolone bezbjedno je prošao raskrsnicu i put prema Slavinovićima. Drugi veći dio kolone kreno je odmah iza prvog i na čelu ovog dijela bili su u milicijskim kolima Muhamed Brkić i Mato Divković. U nastojanju da stignu prvi dio kolone, njih dvojica krenuli su nešto brže i začelje te kolone stigli u Gospiću.
Nakon što je jedan dio ove kolone prošao u Slavinovićima zaposjednute položaje, oko 18:50 časova, radio-vezom dato je upozorenje da vojnici bivše JNA pucaju ispod cerada i da se o tome vodi računa. Pošto je uskoro došlo do prekida u ovoj koloni i otvaranja vatre sa jednog oklopnog vozila po benzinskoj pumpi u Slavinovićima o čemu Operativni štab SJB Tuzla prvi obavještava Rahman Šabanović, komandir Ratne stanice milicije Sjenjak, svima koji su to vidjeli bilo je jasno da će do sukoba doći. Da se puca po milicionerima, Operativni štab su iz Slavinovića obavijestili komandiri Ekrem Selimović i Kadro Pekarić, ali ni tada nije izdata nikakva naredba za dejstvo.
Tek kada je sa Brčanske Malte stigla obavijest da vojska puca po građanima i stambenim objektima, Meša Bajrić je, kao komandant Operativnog štaba SJB Tuzla, rekao Iliji Jurišiću, koji je pored radio-stanice, da prenese pripadnicima milicije i manevarskih jedinica njegovo naređenje: ODGOVORITI VATROM NA VATRU!. Sukob, koji je 15.maja 1992.godine počeo u 19, 02 časova na Brčanskoj Malti, bio je najbolji dokaz da građani Tuzle i njene okoline ne žele da svoju slobodu zamjene za neslobodu koju bi im donio srpski i svaki drugi hegemonizam.
Sekretar Imamović, koji je bio u prvom dijelu kolone, umjesto da ide do Požarnice, naredio je vozaču Blagoju Stankiću da vozi do Simin Hana, a kada tamo dođe da se okrene i vrati u Tuzlu. Međutim, kako je uskoro došlo u Simin Hanu do otvaranja vatre iz vojnih vozila, Imamović je uspio da se skloni i nakon više teškoća i opasnosti sutradan vrati u Tuzlu. Njegov vozač Blagoje Stankić ostao je u Simin Hanu, gdje se priključio koloni koja je odlazila iz Tuzle.
Negdje na ulazu u Kovačevo Selo, Dubajić je saznao za događaj na Brčanskoj Malti. Kolona je tada zaustvljena, a vozila koja su dovozila ranjenike sa Brčanske Malte bila su razlogom da je poručnik JNA Maksimović repetirao pištolj i prislonio ga Enveru Delibegoviću na čelo rekavši mu da je on kriv za sve. Na intervenciju Mileta Dubajića, Delibegović je ponovo vraćen u transporter a kolona je nastavila put do Kovačevog Sela. Indikativan je podatak da su pripadnici UNPROFOR-a već tada boravili u Kovačevom Selu i da su obavili razgovor sa Miletom Dubajićem i njegovim oficirima. Po riječima Envera Delibegovića, Dubajić je upozorio policajce JNA da će mu za život Delibegovića lično odgovarati. U kući izvjesnog Bojića, Enver Delibegović boravi zajedno sa grupom četnika koji su pričali o svojim «podvizima» u Vukovaru. Uskoro je uslijedilo granatiranje Tuzle. Ujutro oko 11 časova, Enveru Delibgoviću je dozvoljeno da uspostavi vezu sa Selimom Bešlagićem koji kako kaže Delibegović nije znao da sam ja u Požarnici. Do evakuacije Aerodroma Dubrave, Delibegović je ustvari bio taoc kojeg su držali dok kolona sa Aerodroma ne stigne na područje koje kontrolišu jedinice bivše JNA i četnici. Aerodrom je evakuisan 18.maja 1992.godine, Nakon prolaska kolone kroz Simin Han pojavili su se Nihad Mahmutović i Vukosav Ašanin. Tek tada je Delibegoviću dozvoljeno da se, zajedno sa njima, vrati u Tuzlu.
Prema izjavama očevidaca, do sukoba je došlo na slijedeći način: Kada je čelo drugog dijela kolone bilo u visini autobusne stanice na Brčanskoj Malti, iz Skojevske ulice je sa jednog vojnog vozila otvorena vatra. Smatrajući da je to uobičajna provokacija, na ovo nije odgovoreno. Međutim, kada je ustanovljeno da se djejstvuje po civilima i stanovima, kao i po braniocima, na vatru je odgovoreno vatrom. Sa obje strane strane Skojevske ulice i svih drugih zaposjednutih položaja, pripadnici milicije i manevraskih jedinica otvorili su takvu vatru da je kolona već u prvim minutama bila razbijena. Dva vojna kamiona, koja su se pokušala probiti prema Ši Selu, preciznom paljbom, spriječena su da to učine. Srednji dio kolone bio je blokiran u Skojevskoj ulici, dok je zadnji dio pokušao da se probije prema Kasarni.
Iz zgrada i drugih zaklona u pravcu kolone ispaljeno je hiljade kuršuma i iz prvog kamiona, koji je bio zaustavljen u blizini kafića «Papagaj», počeo je da se pojavljuje veliki plamen. U kamionima su se nalazile velike količine eksploziva, municije i granata. Zapaljeno je 13 kamiona iz kojih su potom čitava tri sata odjekivale detonacije i eksplozije. Projektili i druga eksplozivna sredstva letjeli su na sve strane, a požar koji je iz zapaljenih kamiona sukljao osvjetljavao je mnogo šire područje od onog na kome se dogodio sukob. Koliko su bile snažne eksplozije artiljerijske i druge municije vidjelo se kasnije kada je ustanavljeno da su geleri padali i u stanove na osmom spratu u Skojevskoj ulici. Te večeri, osim kamiona, zapaljeno je i devet stanova dok je broj razbijenih prozora, izloga i oštećenih fasada bio mnogo veći. Na strani branilaca Tuzle poginulo je pet pripadnika MUP-a, a ranjena su još 34 milicionera i 5 civila. Prema izvršenoj identifikaciji, u ovom sukobu poginulo je 34 pripadnika bivše JNA, a 39 ih je ranjeno i svi su liječeni u Kliničkom medicinskom centru na Gradini.
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
Laži o liječenju ranjenika i položaju Srba u Tuzli
Poslije sukoba na Brčanskoj Malti svi ranjenici su bili, bez obzira na vojnu ili nacionalnu pripadnost, brzo i efikasno zbrinuti. Međutim, na zvaničnoj srbijanskoj televiziji emitovane su vijesti kako se u Tuzli bolesnici liječe ˝po imenu u prezimenu˝ i prema vojnoj formaciji kojoj su pripadali, a ne onako kako bi to trebalo da bude slučaj.
O tome kako su primani i tretirani ranjenici prof.dr Božina Radović, šef Hirurške klinke kaže slijedeće: Od petka 15.maja pa do 19.maja na Hiruršku klinku je primljen 31 povrijeđeni. Osim toga na Traumatološko ortopedsku kliniku primljeno je još 47 pacijenata. Svi pacijenti koji su uspjeli stići na operacioni sto za sada se osjećaju dobro, spašeni su. Dvojica ranjenika su podlegla i prije stizanja na operacioni sto. Ranjenici su pripadnici Armije, rezervisti i pripadnici Teritorijalne odbrane Tuza. Svi su zbrinjavani na isti način, veoma profesionalno i humano poštujući Hipokratovu zakletvu.
Odbijajući svaku pomisao o različitom tretmanu ranjenika dr Bono Marković šef Ortopedske klinke kaže slijedeće:
˝Nikakvih razdvajanja ovdje nije bilo. Apsolutno je isključena bilo kakva diskriminacija. Svi ranjenici koji su ovdje došli zbrinuti su munjevito i vrlo organizovano iako se uglavnom radilo o teškim povredama˝
Blagoje Lazarević iz Špionice jedan od ranjenih rezervista kaže: Kada smo pošli u petak sjedio sam do vozača jednog kamiona s čela kolone. Siguran sam da je prvi zapucao jedan rezervista iz kolone. Skočio sam s kamiona i sklonio se iza nekih vreća sa pijeskom. Vozač je rekao da se vratimo u kamion i bježimo. Kad sam krenuo pogođen sam, a u bolnici je utvrđeno sa četiri metka. Izvukli su me civili, građani Tuzle i to nas četvoricu ranjenika. Hvala im, kao i ljekarima koji se mnogo trude oko našeg liječenja.
Pošto nisu postigli ono što su željeli, zvanični krugovi iz Srbije i Crne Gore i njihovi propagandisti nastavili su da šire razne laži i dezinformacije o Tuzli i njenim građanima. Nije prošlo nekoliko dana od sukoba na Brčanskoj Malti Televizija Novi Sad i Radio Semberija u Bijeljini objavili su vijest kako je navodno srpsko selo Crno Blato u tuzlanskoj opštini spaljeno od strane ˝hosavaca˝. Uznemireni ovom viješću stanovnici ovog sela došli su u studio FS-3 sa zahjevom da jedna ekipa TV FS-3 dođe u njihovo selo i da snimi i o tome napravi jednu reportažu iz koje bi se vidjelo da je to obična laž koju su ove dvije informativne kuće namjerno plasirale u javnost. Po običaju ovaj demant nije objavljen.
Tada i poslije širene su i druge laži, u namjeri da se ovaj kraj predstavi kao područje u kome se mimo organa legalne vlasti ili uz njegovu saglasnost, vrše razne represalije prema srpskom stanovništvu koje tu živi. Objavljena je vijest da je samo za Srbe zavedena radna obaveza u preduzećima i ustanovama, ali ne i za sve ostale stanovnike grada, što jasno govori šta je cilj takve informacije.
U dnevniku TV Beograd objavljena je 31.maja i 2. juna 1992 vijest da je u Tuzli na Stadionu Tušanj zatočeno 5 000 Srba.Da bi vijest uvjerljivo djelovala izrečene su tvrdnje kako se tim zatočenicima ne daju hrana i voda, da ih se maltretira i odvodi u grupama na likvidaciju.Ili šta reći na onu vijest koju je objavila srpska televizija da rječica Jala više potok nosi leševe ljudi srpske nacionalnosti.
Vijesti koje su tih dana objavljivane o Tuzli i ugroženosti Srba u njoj ogorčile su ogromnu većinu građana Tuzle. Bili su naručito ogorčeni dvjema vijestima onom o stadionu Tušanj i rječicom Jalom. Tvorcima takvih vijesti nuđeno je da dođu u Tuzlu. Nisu se pojavili ni tada ni kasnije.
I dan danas se pricaju lazi o Tuzli i njenim gradjanima. Najglasnija u interpetiranju lazi je Bijeljinska televizija. Sjetimo se navodnih srpskih skeleta u tuzlanskoj solani informacija objavljena na BN TV, pa onda o ubijenim srpskim bebama sahranjenim na Trnovcu, pa provociranje građana Tuzle polaganjem cvijeća na Brčansku Maltu, pa još jedna odvratna laž objavljena nedavno kako i doaena sevdalinke našeg uvaženog sugrađanina Nedžada Salkovića terete za ratne zločine. Sve te optužnice naravno nisu istinite, a neke su i smiješne u Nedžadovoj optužnici navodi se da je pjevao sevdalinke na uho zarobljenim Srbima i time ih provocirao.
Nikada niti jedan demant nije upućen od Bijeljinske televizije.
Poslije sukoba na Brčanskoj Malti svi ranjenici su bili, bez obzira na vojnu ili nacionalnu pripadnost, brzo i efikasno zbrinuti. Međutim, na zvaničnoj srbijanskoj televiziji emitovane su vijesti kako se u Tuzli bolesnici liječe ˝po imenu u prezimenu˝ i prema vojnoj formaciji kojoj su pripadali, a ne onako kako bi to trebalo da bude slučaj.
O tome kako su primani i tretirani ranjenici prof.dr Božina Radović, šef Hirurške klinke kaže slijedeće: Od petka 15.maja pa do 19.maja na Hiruršku klinku je primljen 31 povrijeđeni. Osim toga na Traumatološko ortopedsku kliniku primljeno je još 47 pacijenata. Svi pacijenti koji su uspjeli stići na operacioni sto za sada se osjećaju dobro, spašeni su. Dvojica ranjenika su podlegla i prije stizanja na operacioni sto. Ranjenici su pripadnici Armije, rezervisti i pripadnici Teritorijalne odbrane Tuza. Svi su zbrinjavani na isti način, veoma profesionalno i humano poštujući Hipokratovu zakletvu.
Odbijajući svaku pomisao o različitom tretmanu ranjenika dr Bono Marković šef Ortopedske klinke kaže slijedeće:
˝Nikakvih razdvajanja ovdje nije bilo. Apsolutno je isključena bilo kakva diskriminacija. Svi ranjenici koji su ovdje došli zbrinuti su munjevito i vrlo organizovano iako se uglavnom radilo o teškim povredama˝
Blagoje Lazarević iz Špionice jedan od ranjenih rezervista kaže: Kada smo pošli u petak sjedio sam do vozača jednog kamiona s čela kolone. Siguran sam da je prvi zapucao jedan rezervista iz kolone. Skočio sam s kamiona i sklonio se iza nekih vreća sa pijeskom. Vozač je rekao da se vratimo u kamion i bježimo. Kad sam krenuo pogođen sam, a u bolnici je utvrđeno sa četiri metka. Izvukli su me civili, građani Tuzle i to nas četvoricu ranjenika. Hvala im, kao i ljekarima koji se mnogo trude oko našeg liječenja.
Pošto nisu postigli ono što su željeli, zvanični krugovi iz Srbije i Crne Gore i njihovi propagandisti nastavili su da šire razne laži i dezinformacije o Tuzli i njenim građanima. Nije prošlo nekoliko dana od sukoba na Brčanskoj Malti Televizija Novi Sad i Radio Semberija u Bijeljini objavili su vijest kako je navodno srpsko selo Crno Blato u tuzlanskoj opštini spaljeno od strane ˝hosavaca˝. Uznemireni ovom viješću stanovnici ovog sela došli su u studio FS-3 sa zahjevom da jedna ekipa TV FS-3 dođe u njihovo selo i da snimi i o tome napravi jednu reportažu iz koje bi se vidjelo da je to obična laž koju su ove dvije informativne kuće namjerno plasirale u javnost. Po običaju ovaj demant nije objavljen.
Tada i poslije širene su i druge laži, u namjeri da se ovaj kraj predstavi kao područje u kome se mimo organa legalne vlasti ili uz njegovu saglasnost, vrše razne represalije prema srpskom stanovništvu koje tu živi. Objavljena je vijest da je samo za Srbe zavedena radna obaveza u preduzećima i ustanovama, ali ne i za sve ostale stanovnike grada, što jasno govori šta je cilj takve informacije.
U dnevniku TV Beograd objavljena je 31.maja i 2. juna 1992 vijest da je u Tuzli na Stadionu Tušanj zatočeno 5 000 Srba.Da bi vijest uvjerljivo djelovala izrečene su tvrdnje kako se tim zatočenicima ne daju hrana i voda, da ih se maltretira i odvodi u grupama na likvidaciju.Ili šta reći na onu vijest koju je objavila srpska televizija da rječica Jala više potok nosi leševe ljudi srpske nacionalnosti.
Vijesti koje su tih dana objavljivane o Tuzli i ugroženosti Srba u njoj ogorčile su ogromnu većinu građana Tuzle. Bili su naručito ogorčeni dvjema vijestima onom o stadionu Tušanj i rječicom Jalom. Tvorcima takvih vijesti nuđeno je da dođu u Tuzlu. Nisu se pojavili ni tada ni kasnije.
I dan danas se pricaju lazi o Tuzli i njenim gradjanima. Najglasnija u interpetiranju lazi je Bijeljinska televizija. Sjetimo se navodnih srpskih skeleta u tuzlanskoj solani informacija objavljena na BN TV, pa onda o ubijenim srpskim bebama sahranjenim na Trnovcu, pa provociranje građana Tuzle polaganjem cvijeća na Brčansku Maltu, pa još jedna odvratna laž objavljena nedavno kako i doaena sevdalinke našeg uvaženog sugrađanina Nedžada Salkovića terete za ratne zločine. Sve te optužnice naravno nisu istinite, a neke su i smiješne u Nedžadovoj optužnici navodi se da je pjevao sevdalinke na uho zarobljenim Srbima i time ih provocirao.
Nikada niti jedan demant nije upućen od Bijeljinske televizije.
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
Fondacija «Istina-Pravda-Pomirenje»
Tekst krivične prijave protiv četvorice starješina bivše JNA a potom Vojske Republike Srpske
Fondacija «Istina-Pravda-Pomirenje» iz Tuzle podnosi
KRIVIČNU PRIJAVU
Protiv:
1. Novice Simića, general-majora i komandanta Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske sa nepoznatom adresom prebivališta
2.Mileta Dubajića, potpukovnik JNA, rođenog u Zrenjaninu sa boravištem na nepoznatoj adresi u Republici Srbiji, prije rata bio na službi u Tuzli kao komandant Kasarne «Husinska buna», a u periodu od 1992. do 1993. komandovao jedinicama JNA, a potom Vojske Republike Srpske u zoni majevičkog ratišta – komandant Operativne grupe «Majevica»
3. Momira Zeca, komandant Majevičke brigade Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske sa nepoznatom adresom prebivališta
4. Veljka Brajića, načelnik Štaba i zamjenik komandanta 92. mtbr. JNA, a potom oficira Vojske Republike Srpske, sa prebivalištem na nepoznatoj adresi u Doboju.
Zbog osnova sumnje da su počinili slijedeća krivična djela:
5. Krivično djelo ratni zločin protiv civilnog stanovništva
6. Krivično djelo povrede zakona i običaja rata
7. Krivično djelo zločin protiv čovječnosti
Opšti navodi
8. Tuzla je sve do pred agresiju predstavljala kulturni, industrijski, obrazovni, zdravstveni centar sjeveroistočne Bosne. Grad je smješten u dolini omeđenoj obroncima planine Majevice. Istorija grada seže daleko u prošlost od blizu dvije hiljade godina. Tuzla je predstavljala snažan industrijski grada u okvirima bivše Jugoslavije i predstavljala je prosperitetnu višenacionalnu zajednicu čija memorija nije zapamtila međunacionalne sukobe ni u teškim danima Drugog svjetskog rata.
9. Prema popisu stanovništva od 1991. godine Tuzla (podaci za područje opštine) je imala 131.86 stanovnika čija je nacionalna struktura bila slijedeća: Muslimani/ Bošnjaci 48 odsto, Srbi 15 procenata, Hrvati 16 odsto, a Jugosloveni i ostali 21 procen. Cijelo vrijeme rata 1992- 1995. Tuzla je sačuvala međunacionalnu toleranciju svojih građana o čemu svjedoče i brojna međunarodna priznanja.
10. Tuzla je u proljeće 1992. godine bila u totalnom okruženju jedinica JNA, paravojnih jedinica Srpske demokratske stranke, paravojnih formacija iz Srbije kao što su Arkanovi «Tigrovi», «Beli orlovi» Šešeljevi četnici i jedinice Vojske Republike Srpske u osnivanju. Zločini tih vojski nad civilnim stanovništvom već su se u izvršeni u selu Ravno, Bijeljini, Zvorniku, Brčkom, Bratuncu, Sarajevu, Foči, Vlasenici, Višegradu, Goraždu, Bosanskom Šamcu i drugim mjestima, o čemu postoje pravosnažne presudae Međunarodnog krivičnog suda za bivšu jugoslaviju. To je i vrijeme aktivnog djelovanja jedinica JNA u sadejstvu sa paravojnim strukturama lokalnih Srba po hrvatskim gradovima Vukovar, Dubrovnik, Zadar…
11. Odlukama Skupštine Srpskog naroda u Bosni i Hercegovini održane 12. maja 1992. u Banjaluci formirana je Vojske Republike Srpske, a za njenog komandanta je postavljen general-major Ratko Mladić. Ta paradržavna skupština donijela je Odluku o strategijskim ciljevima srpskog naroda u Bosni i Hercegovini koja u cijelosti glasi:
«Strateški ciljevi, odnosno prioriteti srpskog naroda u Bosni i Hercegovini su:
1. Državno razgraničenje od druge dve nacionalne zajednice
2. Koridor između Semberije i Krajine,
3. Uspostavljenje koridora u dolini reke Drine, odosno eliminisanje Drine kao granice između srpskih država,
4. Uspostavljanje granice na rekama Uni i Neretvi,
5. Podela grada Sarajeva na srpski i muslimanski deo i uspostavljanje u svakom od delova efektivne državne vlasti,
6. Izlazak Republike srpske na more»
Ova odluka pod brojem 02-130/92 ood 12, maja 1992. godine objavljena je u Službenom glasniku Republike srpske tek 26. novembra 1993 u broju 22 na strani 866.
O značaju strateških ciljeva svjedoče diskusije odgovornih rukovodilaca pobunjenih Srba na Skupštini održanoj 12. maja 1992 u Banjaluci. O tome Radovan Karadžić kaže:
«Srpska strana u Bosni i Hercegovini, Predsjedništvo, Vlada, Savjet za nacionalnu bezbjednost koje smo formirali donijela je strateške prioritete srpskog naroda, odnosno strateške ciljeve srpskog naroda, od kojih je prvi strateški cilj razdvajanje od druge dvije nacionalne zajednice, državno razdvajanje. Drugi strateški cilj je, čini mi se, koridor između Semberije i Krajine. Nema Krajine, nema Bosanske Krajine, nema Srpske Krajine, nema saveza srpskih zemalja, ukoliko ne ostvarimo taj koridor koji će nas dobro integrisati, koji će nam omogučiti nesmetan protok iz jednog dijela naše države u drugi».
A našto su sve bili spremni tadašnji predstavnici takozvane Skupštine srpskog naroda u BiH najbolje ilustruje diskusija dr Dragana Kalinića koji na toj banjalučkoj sesiji izjavljuje:
«Ja moram odmah reći, poznavajući ko nam je neprijatelj, u kojoj mjeri je on perfidan i u kojoj mjeri mu se može vjerovati sve dotle dok se on fizički ne uništi i ne slomije, što podrazumijeva, naravno i eliminisanje i likvidaciju njegovih ključnih ljudi. Ja se odmah opredjeljujem za ovu prvu opciju, ratnu opciju… Oni koji budu planirali operaciju Sarajeva, oslobađanja Sarajeva ili uništenje žive neprijateljske sile u Sarajevu, moraju da planiraju šta će sa zdravstvenim objektima. I odmah da vam kažem, ako će Vojna bolnica pasti u ruke neprijatelju, onda sam ja za to da se Koševska bolnica uništi i da neprijatelj nema gdje da se liječi».
12. Pošto je realizacije tačke 2. strateških ciljeva podrazumijevala koridor koji ide preko Tuzle i koji je sve do 15. maja 1992. bio u funkciji povezivanja tzv. Srpskih krajina i kojim su dnevno prolazile stotine vojnih vozila sa opremom, naoružanjem i ljudstvom u oba pravca, vojno i političko rukovodstvo pobunjenih bosanskih Srba je veoma brzo (15. maja 1992) prišlo realizaciji važnog strateškog cilja koji je podrazumijevao vojno osvajanje Tuzle.
13. Tokom realizacije trećeg strateškog cilja («Uspostavljanje koridora u dolini rijeke drine, odnosno eliminisanje Drine kao granice između srpskih država») došlo je do masovnih ubijanja i protjerivanja nesrpskog civilnog stanovništva u Podrinju, ali i u Semberiji. Većina protjeranih civila našla je svoje utočište u Tuzli. Do 12. maja 1992. Tuzla je prihvatila i zbrinula više od 25.000 prognanih ljudi. Do kraja rata Tuzla je prihvatila i zbrinula više od 200.000 prognanika među kojima je najviše bilo onih iz Podrinja. Ovo je iziskivalo ogromne napore oko obezbjeđenja ishrane, smještaja i zdravstvene zaštite protjeranog stanovništva što je ukupnu situaciju u okruženom gradu učinilo još dramatičnijom.
14. Ustrojstvom Glavnog štaba Vojske Republike Srpske za komandanta Istočno-bosanskog korpusa, čija je zona odgovornosti poklapala područje Semberije i Majevice, postavljen je general-major Novica Simić. Istočno-bosanski korpus je imao sjedište u Bijeljini i nastao je transformacijom komandi i jedinica 17. korpusa JNA čija je komanda bila u Tuzli, a koja se 7. maja izmjestila na ratnu lokaciju u Ugljevik.
15. Istočno-bosanski korpus bio je važan dio Vojske Republike Srpske, kojom su komandovali Ratko Mladić, kao komandant Glavnog štaba i Radovan Karadžić, u prvoj fazi predsjednik Predsjedništva Srpske Republike Bosne i Hercegovine, a kasnije predsjednik Republike Srpske i vrhovni komandant njenih oružanih snaga.
16. U periodu od 15. maja 1992., kada su jedinice JNA (od 12. maja transformisane u Vojsku Republike Srpske) i paravojne formacije realizovale planirani napad na Tuzlu, jedinice Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske, posebno one razmještene u rejonu Majevice, permanentno su provodile vojnu strategiju djelovanja artiljerijskih oružja po gradu Tuzli.
17. U periodu od 15.05.1992. pa do 25.08.1995. Tuzla je tučena sa 1420 projektila raznih vrsta i kalibara. Oko 90 odsto tih projektila ispaljeno je sa lokaliteta Majevica, a ostalih 10 odsto sa lokaliteta Ozren.
18. Tuzla je u tom periodu granatirana minobacačima 120 mm; haubicama 105mm, 122 mm i 155 mm; topovima 76 mm, 85 mm i 130 mm; tenkovima i raketama zemlja-zemlja tipa «Volhov», ali i kasetnim projektilima.
19. Većina projektila je ispaljivana sa Majevice – lokaliteti Ostojići, Cviljevina, Makin stan, Površnice, Ploče, Modrašnica, Kapljevac, Greda. Tenkovi su uglavnom djelovali sa puta koji povezuje Površnice sa Modrašnicom. Put se nalazi oko 10 km sjeveroistočno od centra Tuzle, na nadmorskoj visini između 600 i 700 metara što je oko 350 do 400 metara iznad Tuzle. Upravo projektilima iz tenkova sa ovog lokaliteta djelovalo se 2.12.1992 oko 12, 30 časova po mjesnim zajednicama Slatina i Batva. Tom prilikom ubijeno je 10, a ranjen 31 civil.
Tekst krivične prijave protiv četvorice starješina bivše JNA a potom Vojske Republike Srpske
Fondacija «Istina-Pravda-Pomirenje» iz Tuzle podnosi
KRIVIČNU PRIJAVU
Protiv:
1. Novice Simića, general-majora i komandanta Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske sa nepoznatom adresom prebivališta
2.Mileta Dubajića, potpukovnik JNA, rođenog u Zrenjaninu sa boravištem na nepoznatoj adresi u Republici Srbiji, prije rata bio na službi u Tuzli kao komandant Kasarne «Husinska buna», a u periodu od 1992. do 1993. komandovao jedinicama JNA, a potom Vojske Republike Srpske u zoni majevičkog ratišta – komandant Operativne grupe «Majevica»
3. Momira Zeca, komandant Majevičke brigade Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske sa nepoznatom adresom prebivališta
4. Veljka Brajića, načelnik Štaba i zamjenik komandanta 92. mtbr. JNA, a potom oficira Vojske Republike Srpske, sa prebivalištem na nepoznatoj adresi u Doboju.
Zbog osnova sumnje da su počinili slijedeća krivična djela:
5. Krivično djelo ratni zločin protiv civilnog stanovništva
6. Krivično djelo povrede zakona i običaja rata
7. Krivično djelo zločin protiv čovječnosti
Opšti navodi
8. Tuzla je sve do pred agresiju predstavljala kulturni, industrijski, obrazovni, zdravstveni centar sjeveroistočne Bosne. Grad je smješten u dolini omeđenoj obroncima planine Majevice. Istorija grada seže daleko u prošlost od blizu dvije hiljade godina. Tuzla je predstavljala snažan industrijski grada u okvirima bivše Jugoslavije i predstavljala je prosperitetnu višenacionalnu zajednicu čija memorija nije zapamtila međunacionalne sukobe ni u teškim danima Drugog svjetskog rata.
9. Prema popisu stanovništva od 1991. godine Tuzla (podaci za područje opštine) je imala 131.86 stanovnika čija je nacionalna struktura bila slijedeća: Muslimani/ Bošnjaci 48 odsto, Srbi 15 procenata, Hrvati 16 odsto, a Jugosloveni i ostali 21 procen. Cijelo vrijeme rata 1992- 1995. Tuzla je sačuvala međunacionalnu toleranciju svojih građana o čemu svjedoče i brojna međunarodna priznanja.
10. Tuzla je u proljeće 1992. godine bila u totalnom okruženju jedinica JNA, paravojnih jedinica Srpske demokratske stranke, paravojnih formacija iz Srbije kao što su Arkanovi «Tigrovi», «Beli orlovi» Šešeljevi četnici i jedinice Vojske Republike Srpske u osnivanju. Zločini tih vojski nad civilnim stanovništvom već su se u izvršeni u selu Ravno, Bijeljini, Zvorniku, Brčkom, Bratuncu, Sarajevu, Foči, Vlasenici, Višegradu, Goraždu, Bosanskom Šamcu i drugim mjestima, o čemu postoje pravosnažne presudae Međunarodnog krivičnog suda za bivšu jugoslaviju. To je i vrijeme aktivnog djelovanja jedinica JNA u sadejstvu sa paravojnim strukturama lokalnih Srba po hrvatskim gradovima Vukovar, Dubrovnik, Zadar…
11. Odlukama Skupštine Srpskog naroda u Bosni i Hercegovini održane 12. maja 1992. u Banjaluci formirana je Vojske Republike Srpske, a za njenog komandanta je postavljen general-major Ratko Mladić. Ta paradržavna skupština donijela je Odluku o strategijskim ciljevima srpskog naroda u Bosni i Hercegovini koja u cijelosti glasi:
«Strateški ciljevi, odnosno prioriteti srpskog naroda u Bosni i Hercegovini su:
1. Državno razgraničenje od druge dve nacionalne zajednice
2. Koridor između Semberije i Krajine,
3. Uspostavljenje koridora u dolini reke Drine, odosno eliminisanje Drine kao granice između srpskih država,
4. Uspostavljanje granice na rekama Uni i Neretvi,
5. Podela grada Sarajeva na srpski i muslimanski deo i uspostavljanje u svakom od delova efektivne državne vlasti,
6. Izlazak Republike srpske na more»
Ova odluka pod brojem 02-130/92 ood 12, maja 1992. godine objavljena je u Službenom glasniku Republike srpske tek 26. novembra 1993 u broju 22 na strani 866.
O značaju strateških ciljeva svjedoče diskusije odgovornih rukovodilaca pobunjenih Srba na Skupštini održanoj 12. maja 1992 u Banjaluci. O tome Radovan Karadžić kaže:
«Srpska strana u Bosni i Hercegovini, Predsjedništvo, Vlada, Savjet za nacionalnu bezbjednost koje smo formirali donijela je strateške prioritete srpskog naroda, odnosno strateške ciljeve srpskog naroda, od kojih je prvi strateški cilj razdvajanje od druge dvije nacionalne zajednice, državno razdvajanje. Drugi strateški cilj je, čini mi se, koridor između Semberije i Krajine. Nema Krajine, nema Bosanske Krajine, nema Srpske Krajine, nema saveza srpskih zemalja, ukoliko ne ostvarimo taj koridor koji će nas dobro integrisati, koji će nam omogučiti nesmetan protok iz jednog dijela naše države u drugi».
A našto su sve bili spremni tadašnji predstavnici takozvane Skupštine srpskog naroda u BiH najbolje ilustruje diskusija dr Dragana Kalinića koji na toj banjalučkoj sesiji izjavljuje:
«Ja moram odmah reći, poznavajući ko nam je neprijatelj, u kojoj mjeri je on perfidan i u kojoj mjeri mu se može vjerovati sve dotle dok se on fizički ne uništi i ne slomije, što podrazumijeva, naravno i eliminisanje i likvidaciju njegovih ključnih ljudi. Ja se odmah opredjeljujem za ovu prvu opciju, ratnu opciju… Oni koji budu planirali operaciju Sarajeva, oslobađanja Sarajeva ili uništenje žive neprijateljske sile u Sarajevu, moraju da planiraju šta će sa zdravstvenim objektima. I odmah da vam kažem, ako će Vojna bolnica pasti u ruke neprijatelju, onda sam ja za to da se Koševska bolnica uništi i da neprijatelj nema gdje da se liječi».
12. Pošto je realizacije tačke 2. strateških ciljeva podrazumijevala koridor koji ide preko Tuzle i koji je sve do 15. maja 1992. bio u funkciji povezivanja tzv. Srpskih krajina i kojim su dnevno prolazile stotine vojnih vozila sa opremom, naoružanjem i ljudstvom u oba pravca, vojno i političko rukovodstvo pobunjenih bosanskih Srba je veoma brzo (15. maja 1992) prišlo realizaciji važnog strateškog cilja koji je podrazumijevao vojno osvajanje Tuzle.
13. Tokom realizacije trećeg strateškog cilja («Uspostavljanje koridora u dolini rijeke drine, odnosno eliminisanje Drine kao granice između srpskih država») došlo je do masovnih ubijanja i protjerivanja nesrpskog civilnog stanovništva u Podrinju, ali i u Semberiji. Većina protjeranih civila našla je svoje utočište u Tuzli. Do 12. maja 1992. Tuzla je prihvatila i zbrinula više od 25.000 prognanih ljudi. Do kraja rata Tuzla je prihvatila i zbrinula više od 200.000 prognanika među kojima je najviše bilo onih iz Podrinja. Ovo je iziskivalo ogromne napore oko obezbjeđenja ishrane, smještaja i zdravstvene zaštite protjeranog stanovništva što je ukupnu situaciju u okruženom gradu učinilo još dramatičnijom.
14. Ustrojstvom Glavnog štaba Vojske Republike Srpske za komandanta Istočno-bosanskog korpusa, čija je zona odgovornosti poklapala područje Semberije i Majevice, postavljen je general-major Novica Simić. Istočno-bosanski korpus je imao sjedište u Bijeljini i nastao je transformacijom komandi i jedinica 17. korpusa JNA čija je komanda bila u Tuzli, a koja se 7. maja izmjestila na ratnu lokaciju u Ugljevik.
15. Istočno-bosanski korpus bio je važan dio Vojske Republike Srpske, kojom su komandovali Ratko Mladić, kao komandant Glavnog štaba i Radovan Karadžić, u prvoj fazi predsjednik Predsjedništva Srpske Republike Bosne i Hercegovine, a kasnije predsjednik Republike Srpske i vrhovni komandant njenih oružanih snaga.
16. U periodu od 15. maja 1992., kada su jedinice JNA (od 12. maja transformisane u Vojsku Republike Srpske) i paravojne formacije realizovale planirani napad na Tuzlu, jedinice Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske, posebno one razmještene u rejonu Majevice, permanentno su provodile vojnu strategiju djelovanja artiljerijskih oružja po gradu Tuzli.
17. U periodu od 15.05.1992. pa do 25.08.1995. Tuzla je tučena sa 1420 projektila raznih vrsta i kalibara. Oko 90 odsto tih projektila ispaljeno je sa lokaliteta Majevica, a ostalih 10 odsto sa lokaliteta Ozren.
18. Tuzla je u tom periodu granatirana minobacačima 120 mm; haubicama 105mm, 122 mm i 155 mm; topovima 76 mm, 85 mm i 130 mm; tenkovima i raketama zemlja-zemlja tipa «Volhov», ali i kasetnim projektilima.
19. Većina projektila je ispaljivana sa Majevice – lokaliteti Ostojići, Cviljevina, Makin stan, Površnice, Ploče, Modrašnica, Kapljevac, Greda. Tenkovi su uglavnom djelovali sa puta koji povezuje Površnice sa Modrašnicom. Put se nalazi oko 10 km sjeveroistočno od centra Tuzle, na nadmorskoj visini između 600 i 700 metara što je oko 350 do 400 metara iznad Tuzle. Upravo projektilima iz tenkova sa ovog lokaliteta djelovalo se 2.12.1992 oko 12, 30 časova po mjesnim zajednicama Slatina i Batva. Tom prilikom ubijeno je 10, a ranjen 31 civil.
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
20. Na urbano područje grada Tuzle -naselja Batva, Bukinje i Kužići –palo je i nekoliko kasetnih projektila koji su ispaljeni sa Majevice.
21. Način granatiranja Tuzle kao i vrste ispaljenih projektila ukazuju na osnovni cilj agresora, a to je usmrtiti i raniti što veći broj civilnog stanovništva. Haubički, topovski i tenkovski projektili kojima je najčešće tučena Tuzla pripadaju skupini parčadno-rušećih projektila koji se nakon aktiviranja, zavisno od kalibra i kvaliteta čelika, rasprskavaju u prosjeku na 1000 do 1.500 parčadi od kojih oko 25 procenata ima ubitačno dejstvo.
22. Opasnost djelovanja ovakvim projektilima se uvećava zbog toga što padaju na čvrstu – asfaltnu podlogu koja nije bila u stanju da apsorbuje dijelove ubitačnih parčadi.
23. Da je granatiranje Tuzle predstavljalo sistematsko terorisanje stanovništva svjedoči i činjenica da je agresor često primjenjivao metodu ispaljivanja samo po jednog projektila u nepravilnim vremenskim razmacima od 45 do 60 minuta. Zna se da je prvi projektil najopasniji i od njega civili u urbanim zonama masovno stradaju.
24. Od ukupnog broja projektila kojim ja gađana Tuzla samo 5 odsto odnosi se na selektivno djelovanje po lokalitetu Kasarne u Solini, industrijskoj zoni i releju na Ilinčici. Ostalih 95 odsto projektila ispaljeno je na urbano područje opštine.
25. Stambeni objektu u naselju Mandići gađani su (24.11.1994. godine oko 5, 20 do 23, 30) čak i sa pancirnim projektilima kalibra 130 mm koji mogu da probiju armirani beton debljine pola metra. Očigledna namjera je bila načiniti što veću šteta i dodatno zaplašiti civilno stanovništvo.
26. Pancirnim projektilom kalibra 85 mm agresor je 18.04.1995. u 11, 15 časova djelovao sa Površnica (Majevica) i tom prilikom pogodio zgradu Gimnazije i dvorište Osnovne škole Centar (nekada «Albin Herljević»).
27. Na područje grada 4.12.1993. godine pala su i četri kasetna projektila čija je upotreba zabranjena međunarodnim konvencijama. Svaki od ovih projektila sadržavao je više od 20 bombica – «zvončića». Ove bombice, zahvaljujući kumulativnom lijevku, mogu da probiju čeličnu ploču debljine 2 cm, a detonacijom eksploziva rasturaju 400 čeličnih kuglica koje ubijaju i ranjavaju stanovništvo.
28. Na području opštine Tuzla, nakon djelovanja kasetnim bombama, ostalo je oko 350 neaktiviranih «zvončića» koje su demontirali i uništili pirotehničari Jedinice specijalne namjene za neeksplodirana ubojna sredstva – NUS.
29. Tokom granatiranje Tuzle sa položaja koji su bili pod neposrednom kontrolom osumnjičenih oficira (Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić) Istično-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske život je izgubilo od 100 civila, a lakše i teže ranjenih bilo je više od 207. Civilne žrtve su bile svih starosnih dobi, od djece rođene 1992. do penzionera; od srednjoškolaca do radnika; od domaćica do izbjeglica koje su, prognani iz svojih gradova, utočište našli u Tuzli. Ovim žrtvama treba dodati i žrtve granatiranja Tuzle sa Ozrena, što je predmetom posebne tužbe i istražnih radnji Tužilaštva Bosne i Hercegovine, jer 25. maj 1995 kada je jedna granata ubila 71 građanina Tuzle, a teže i lakše ranila 124, predstavlja najveći zločin nad civilnim stanovništvom.
30. Građani Tuzle su stradali prilikom odlaska na posao, čekajući autobuse gradskog saobraćaja, prilikom ispraćaja poginulih i umrlih (sahrane), a neki čak i u svojim kućama i stanovima. Iz navedenog je jasno da je osnovni cilj Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske bilo terorisanje cjelokupnog civilnog stanovništva Tuzle i nanošenje što veće štete. Zbog svega toga stanovništvo je živjelo u stalnom strahu i napetosti.
31. U nekoliko navrata granatiran je i kompleks hemijske industrije sa očiglednom, namjerom da se izazove havarija sa nesagledivim posljedicama, jer su u rezervoarima bile stokirane velike količine otrovnih materija, a ta činjenica je bila dobro poznata osumnjičenim licima (Informaciju o mogućim posljedicama djelovanja po kompleksu hemijske industrije Komandi 2. vojne oblasti na ruke general-pukovnika Milutina Kukanjica uputio je, 8.4.1992. pod brojem 01/4-7/92., Savjet za narodnu odbranu Skupštine opštine Tuzla. Tom informacijom komanda 2. vojne oblasti je informisana o količinama opasnih materija koje se nalaze stokirane u neposrednoj blizini grada: 1200 tona hlora, 500 tona propilena, 150 tona propilen-oksida, 150 tona ktilen-oksida, 350 tona lakog benzina, 350 tona toluena i 30 tona DNT-a)
32. Tokom djelovanja artiljerije Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske pričinjena je i značajna materijalna šteta na stambenim, privrednim i poslovnim objektima i gradskoj infra-strukturi.
33. Suprotno Ženevskim konvencijama artiljerija Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske djelovala je i po objektima Univerzitetsko-kliničkog centra na Gradini
34. Sve vrijeme na koje se odnosi ova krivična prijava u Republici Bosni i Hercegovini i na teritoriji bivše Jugoslavije postojalo je stanje oružanog sukoba.
35. Sve vrijeme na koje se odnosi ova krivična prijava Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić su kao pripadnici Vojske Republike Srpske bili dužni da se pridržavaju zakona i običaja koji regulišu vođenje rata, uključujući i Ženevske konvencije iz 1949.
36.Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić snose individualnu odgovornost za zločine za koje se terete u krivičnoj prijavi. Individualna krivična odgovornost koja im se pripisuje ovom krivičnom prijave jeste odgovornost za počinjene zločina koji se navode u Prilozima. Sva djela i propusti koji se terete kao zločini protiv čovječnosti bili su dio rasprostranjenog, sistematskog ili napada velikih razmjera na civilno stanovništvo Tuzle u periodu od 15. maja 1992. do 25.8.1995. godine
37.Otprilike 12. maja 1992. godine, ili približno tog datuma, Novica Simić je postavljen za komandanta Istočno-bosanskog korpusa na kojoj dužnosti je ostao sve do kraja 1995. godine.
38.Novica Simić snosi individualnu krivičnu odgovornost za planiranje, poticanje, naređivanje, izvršavanje ili na drugi način pomaganje i podupiranje planiranja, pripreme ili izvođenja kampanje granatiranja civilnih ciljeva Tuzle te za niže navedena djela koja su počinili pripadnici njegovih snaga i osobe pod njegovom komandom.
39. Novica Simić, kao komandant Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske, takođe snosi individualnu krivičnu odgovornost za postupanje onih podređenih osoba u odnosu na koje je on bio u nadređenom položaju. Novica Simić je odgovoran za djela i propuste svojih podređenih jer je znao ili imao razloga da zna da će njegovi podređeni počiniti takva djela, ili da su ih počinili, a on nije preduzeo razumne korake da spriječi takva djela ili da kazni počinioce. Zbog toga što nije preduzeo radnje koje je trebao preduzeti kao osoba u nadređenom položaju, Novica Simić je odgovoran za djela i propuste koji se navode u Prilozima.
40.U svakoj tački ove krivične prijave kojom se Novica Simić sumnjiči za zločine protiv čovječnosti, navedena djela i propusti bili su dio rasprostranjenog ili permanentnog ili napada širokih razmjera usmjerenog protiv civilnog stanovništva Tuzle.
41. U svakoj tački ove krivične prijave kojom se Novica Simić sumnjiči za kršenje ratnog prava ili običaja, ta djela i propusti bili su usmjereni protiv civilnog stanovništva Tuzle.
42.Kao komandant Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske, Novica Simić je svoje starješinstvo i efektivnu kontrolu nad snagama koje su sačinjavale Istočno-bosanski korpus i bile mu pripojene i/ili snagama pridruženim VRS-u vršio i pokazivao, između ostalog, izdavanjem zapovijesti; planiranjem i provođenjem vojnih dejstava, potpisivanjem dnevnih izvještaja od podređenih jedinica.
43. Dok je Novica Simić bio komandant Istočno-bosanskog korpusa jedinice u sastavu tog korpusa i pridružene snage i/ili snage povezane sa Vojskom Republike Srpske pod efektivnim nadzorom Novice Simića provodile su kampanju granatiranja civilnog stanovništva u Tuzli.
44. Navodi svih tačaka krivične prijave odnose se na ukupnu kampanju planiranja napada, napad na grad, granatiranje i djelovanje protiv civilnog stanovništva, ali s obzirom na razmjeru tog zločina Prilozi u ovoj krivičnoj prijavi navode samo reprezentativan broj pojedinačnih incidenata u cilju konkretnosti krivične prijave.
45. U predmetno vrijeme Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić su bili dužni da se pridržavaju pravila i običaja koji reguliraju vođenje rata.
Osnovi sumnje
46. Postoje osnovi sumnje da su Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić, kao komandant Vojske Republike Srpske, odnosno Istočno-bosanskog korpusa, odnosno 92. mtbr brigade JNA, a potom komandant Operativne grupe «Majevica» Vojske Republike Srpske, u periodu naznačenom u ovoj krivičnoj prijavi izdavali naređenja i nisu preduzimali nikakve mjere protiv podređenih koji su izdavali naređenja o granatiranju Tuzle, kojom prilikom su pričinjena brojna ubistva, ranjavanja i nanesena štete na stambeno-poslovnim objektima, preduzećima i komunalnoj infrastrukturu kako slijedi:
21. Način granatiranja Tuzle kao i vrste ispaljenih projektila ukazuju na osnovni cilj agresora, a to je usmrtiti i raniti što veći broj civilnog stanovništva. Haubički, topovski i tenkovski projektili kojima je najčešće tučena Tuzla pripadaju skupini parčadno-rušećih projektila koji se nakon aktiviranja, zavisno od kalibra i kvaliteta čelika, rasprskavaju u prosjeku na 1000 do 1.500 parčadi od kojih oko 25 procenata ima ubitačno dejstvo.
22. Opasnost djelovanja ovakvim projektilima se uvećava zbog toga što padaju na čvrstu – asfaltnu podlogu koja nije bila u stanju da apsorbuje dijelove ubitačnih parčadi.
23. Da je granatiranje Tuzle predstavljalo sistematsko terorisanje stanovništva svjedoči i činjenica da je agresor često primjenjivao metodu ispaljivanja samo po jednog projektila u nepravilnim vremenskim razmacima od 45 do 60 minuta. Zna se da je prvi projektil najopasniji i od njega civili u urbanim zonama masovno stradaju.
24. Od ukupnog broja projektila kojim ja gađana Tuzla samo 5 odsto odnosi se na selektivno djelovanje po lokalitetu Kasarne u Solini, industrijskoj zoni i releju na Ilinčici. Ostalih 95 odsto projektila ispaljeno je na urbano područje opštine.
25. Stambeni objektu u naselju Mandići gađani su (24.11.1994. godine oko 5, 20 do 23, 30) čak i sa pancirnim projektilima kalibra 130 mm koji mogu da probiju armirani beton debljine pola metra. Očigledna namjera je bila načiniti što veću šteta i dodatno zaplašiti civilno stanovništvo.
26. Pancirnim projektilom kalibra 85 mm agresor je 18.04.1995. u 11, 15 časova djelovao sa Površnica (Majevica) i tom prilikom pogodio zgradu Gimnazije i dvorište Osnovne škole Centar (nekada «Albin Herljević»).
27. Na područje grada 4.12.1993. godine pala su i četri kasetna projektila čija je upotreba zabranjena međunarodnim konvencijama. Svaki od ovih projektila sadržavao je više od 20 bombica – «zvončića». Ove bombice, zahvaljujući kumulativnom lijevku, mogu da probiju čeličnu ploču debljine 2 cm, a detonacijom eksploziva rasturaju 400 čeličnih kuglica koje ubijaju i ranjavaju stanovništvo.
28. Na području opštine Tuzla, nakon djelovanja kasetnim bombama, ostalo je oko 350 neaktiviranih «zvončića» koje su demontirali i uništili pirotehničari Jedinice specijalne namjene za neeksplodirana ubojna sredstva – NUS.
29. Tokom granatiranje Tuzle sa položaja koji su bili pod neposrednom kontrolom osumnjičenih oficira (Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić) Istično-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske život je izgubilo od 100 civila, a lakše i teže ranjenih bilo je više od 207. Civilne žrtve su bile svih starosnih dobi, od djece rođene 1992. do penzionera; od srednjoškolaca do radnika; od domaćica do izbjeglica koje su, prognani iz svojih gradova, utočište našli u Tuzli. Ovim žrtvama treba dodati i žrtve granatiranja Tuzle sa Ozrena, što je predmetom posebne tužbe i istražnih radnji Tužilaštva Bosne i Hercegovine, jer 25. maj 1995 kada je jedna granata ubila 71 građanina Tuzle, a teže i lakše ranila 124, predstavlja najveći zločin nad civilnim stanovništvom.
30. Građani Tuzle su stradali prilikom odlaska na posao, čekajući autobuse gradskog saobraćaja, prilikom ispraćaja poginulih i umrlih (sahrane), a neki čak i u svojim kućama i stanovima. Iz navedenog je jasno da je osnovni cilj Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske bilo terorisanje cjelokupnog civilnog stanovništva Tuzle i nanošenje što veće štete. Zbog svega toga stanovništvo je živjelo u stalnom strahu i napetosti.
31. U nekoliko navrata granatiran je i kompleks hemijske industrije sa očiglednom, namjerom da se izazove havarija sa nesagledivim posljedicama, jer su u rezervoarima bile stokirane velike količine otrovnih materija, a ta činjenica je bila dobro poznata osumnjičenim licima (Informaciju o mogućim posljedicama djelovanja po kompleksu hemijske industrije Komandi 2. vojne oblasti na ruke general-pukovnika Milutina Kukanjica uputio je, 8.4.1992. pod brojem 01/4-7/92., Savjet za narodnu odbranu Skupštine opštine Tuzla. Tom informacijom komanda 2. vojne oblasti je informisana o količinama opasnih materija koje se nalaze stokirane u neposrednoj blizini grada: 1200 tona hlora, 500 tona propilena, 150 tona propilen-oksida, 150 tona ktilen-oksida, 350 tona lakog benzina, 350 tona toluena i 30 tona DNT-a)
32. Tokom djelovanja artiljerije Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske pričinjena je i značajna materijalna šteta na stambenim, privrednim i poslovnim objektima i gradskoj infra-strukturi.
33. Suprotno Ženevskim konvencijama artiljerija Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske djelovala je i po objektima Univerzitetsko-kliničkog centra na Gradini
34. Sve vrijeme na koje se odnosi ova krivična prijava u Republici Bosni i Hercegovini i na teritoriji bivše Jugoslavije postojalo je stanje oružanog sukoba.
35. Sve vrijeme na koje se odnosi ova krivična prijava Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić su kao pripadnici Vojske Republike Srpske bili dužni da se pridržavaju zakona i običaja koji regulišu vođenje rata, uključujući i Ženevske konvencije iz 1949.
36.Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić snose individualnu odgovornost za zločine za koje se terete u krivičnoj prijavi. Individualna krivična odgovornost koja im se pripisuje ovom krivičnom prijave jeste odgovornost za počinjene zločina koji se navode u Prilozima. Sva djela i propusti koji se terete kao zločini protiv čovječnosti bili su dio rasprostranjenog, sistematskog ili napada velikih razmjera na civilno stanovništvo Tuzle u periodu od 15. maja 1992. do 25.8.1995. godine
37.Otprilike 12. maja 1992. godine, ili približno tog datuma, Novica Simić je postavljen za komandanta Istočno-bosanskog korpusa na kojoj dužnosti je ostao sve do kraja 1995. godine.
38.Novica Simić snosi individualnu krivičnu odgovornost za planiranje, poticanje, naređivanje, izvršavanje ili na drugi način pomaganje i podupiranje planiranja, pripreme ili izvođenja kampanje granatiranja civilnih ciljeva Tuzle te za niže navedena djela koja su počinili pripadnici njegovih snaga i osobe pod njegovom komandom.
39. Novica Simić, kao komandant Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske, takođe snosi individualnu krivičnu odgovornost za postupanje onih podređenih osoba u odnosu na koje je on bio u nadređenom položaju. Novica Simić je odgovoran za djela i propuste svojih podređenih jer je znao ili imao razloga da zna da će njegovi podređeni počiniti takva djela, ili da su ih počinili, a on nije preduzeo razumne korake da spriječi takva djela ili da kazni počinioce. Zbog toga što nije preduzeo radnje koje je trebao preduzeti kao osoba u nadređenom položaju, Novica Simić je odgovoran za djela i propuste koji se navode u Prilozima.
40.U svakoj tački ove krivične prijave kojom se Novica Simić sumnjiči za zločine protiv čovječnosti, navedena djela i propusti bili su dio rasprostranjenog ili permanentnog ili napada širokih razmjera usmjerenog protiv civilnog stanovništva Tuzle.
41. U svakoj tački ove krivične prijave kojom se Novica Simić sumnjiči za kršenje ratnog prava ili običaja, ta djela i propusti bili su usmjereni protiv civilnog stanovništva Tuzle.
42.Kao komandant Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske, Novica Simić je svoje starješinstvo i efektivnu kontrolu nad snagama koje su sačinjavale Istočno-bosanski korpus i bile mu pripojene i/ili snagama pridruženim VRS-u vršio i pokazivao, između ostalog, izdavanjem zapovijesti; planiranjem i provođenjem vojnih dejstava, potpisivanjem dnevnih izvještaja od podređenih jedinica.
43. Dok je Novica Simić bio komandant Istočno-bosanskog korpusa jedinice u sastavu tog korpusa i pridružene snage i/ili snage povezane sa Vojskom Republike Srpske pod efektivnim nadzorom Novice Simića provodile su kampanju granatiranja civilnog stanovništva u Tuzli.
44. Navodi svih tačaka krivične prijave odnose se na ukupnu kampanju planiranja napada, napad na grad, granatiranje i djelovanje protiv civilnog stanovništva, ali s obzirom na razmjeru tog zločina Prilozi u ovoj krivičnoj prijavi navode samo reprezentativan broj pojedinačnih incidenata u cilju konkretnosti krivične prijave.
45. U predmetno vrijeme Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić su bili dužni da se pridržavaju pravila i običaja koji reguliraju vođenje rata.
Osnovi sumnje
46. Postoje osnovi sumnje da su Novica Simić, Mile Dubajić, Momir Zec i Veljko Brajić, kao komandant Vojske Republike Srpske, odnosno Istočno-bosanskog korpusa, odnosno 92. mtbr brigade JNA, a potom komandant Operativne grupe «Majevica» Vojske Republike Srpske, u periodu naznačenom u ovoj krivičnoj prijavi izdavali naređenja i nisu preduzimali nikakve mjere protiv podređenih koji su izdavali naređenja o granatiranju Tuzle, kojom prilikom su pričinjena brojna ubistva, ranjavanja i nanesena štete na stambeno-poslovnim objektima, preduzećima i komunalnoj infrastrukturu kako slijedi:
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
P R I L O Z I
1992.
15. maj
Prilikom realizacije planiranog vojnog osvajanja Tuzle od strane jedinica Vojske Republike Srpske, JNA i srpskih paravojnih jedinica život su izgubila 53 lica (49 pripadnici vojne kolone i 4 pripadnika policije OSUP-a Tuzla), a ranjeno je i bolnički ili ambulantno tretirano 60 lica (Podaci UKC-a Tuzla)
16. maj
Od zadobijenih povreda u bolnicu primljen Emir Malohodžić. Preminuo 5. juna
U Bolnici preminuo teško ranjeni Fuad Mehinović
20. maj
Prilikom granatiranja grada sa lokaliteta Majevica u naselju Sepetari ranjena (povrede glave i stomake) Alema (Ibrahim) Sadiković (22.03.1962). Liječana u UKC-u Tuzla.
Na istom mjestu ranjena je i Mediha (Sead) Sadiković, udata Hajdarević (2.04.1981), Alemina kćerka. Povrijeđena joj lijeva nadkoljenica. Liječena na UKC-u Tuzla
21. maj
Oko 13, 30 ispaljeno 30 granata sa lokaliteta Požarnice i Čaklovića. U Slavinovićima ubijena Hatidža Rizvanović, a još 10 osoba povrijeđeno.
25/26 maj 1992.
Granatirano naselje Sjenjak i tom prilikom uništeno 10 motornih vozila i pričinjena znatna materijalna šteta na obližnjim stambenim i trgovačkim objektima.
9. juni:
Pogođena Infektivna klinika. Granatiran Dragodol. Ubijena Almasa Omerčić.
10. jun
Prilikom granatiranja grada oko 9, 30 sa lokaliteta Piperi (Majevica) na licu mjesta ispred svoje kuće u naselju Mejdan ubijena Mejra Kalfić (06.04.193. Sahranjena na mezarju Kalebići.
Na istom lokalitetu (Mejdan br.14) i u isto vrijeme teško povrijeđen Jasmin Brkić (24.03.1991.). Desna nadkoljenioca uništena 90 odsto. Liječan na Kliničkom centru u Ljubljani. Rješenjem Centra za socijalni rad Tuzla broj UP-I-085-534-62/02 utvrđeno tjelesno oštećenje od 60 procenata
11. juni:
Sa lokaliteta Majevice neprijatelj djelovao po gradu oko 8, 00. Granate pale na urbano područje - Mjesna zajednice Kula. Prilikom granatiranja grada ubijeni Muhamed Selimović, izbjeglica iz Gornje Tuzle, Afan Nalić (1.4.1964) (nakon pada prve granate istrčao iz svoje kuće da pomogne ranjenicima, a onda je pala i druga granata od koje je poginuo) i Mirsada Kamerić. Teško su ranjeni: Atif Kamerić, Muhamed Jogunčić, Senada Muratović, Selma Tarović, Edin Omerdić, Franjo Nikić, Ferida Osmić, Hatidža Omerašević i dr Jasmin Delić, koji je pokušao da pomogne ranjenim. Lakše su ranjeni: Fahrudin Jusufi i Alen Kamerić
12. jun
Prilikom granatiranja grada ubijena Zineta Fifer, a teško ranjena Aiša Mešanović koja je preminula 14. juna.
18. jun
Prilikom artiljerijskog djelovanja po gradu ubijeni Ismet Muslimović i Jasmin Softić.
21. juni:
Oko 14, 00 granitirana Tuzla. Ubijeni Zinka Tifić, Enisa Mitrović i Milica Terzić. Ranjeni su Ranko Mitrović, Safet Trle i Fehrija Alibašić.
23. jun
Priligom granatiranja grada ubijeni Rado Nikolić, Vaskrsije Jovičić, Mevludin Đedović, Adem Dugalić, Admir Mujkanović i Zikret Brković
26. juni
Prilikom granatiranja grada teško ranjen Amer Handanović (1973). Primljen na Hiruršku kliniku. Preminuo sutradan
27. jun
Prilikom granatiranja grada teško ranjen Drago Ćazić (192 – umro 5. jula.
28. jun
Prilikom granatiranja Tuzle ubijeni Sead Alečković, Abaz Bijedić, Alija Nukić
1.jul
Prilikom granatiranja grada ubijena Zilija Avdić, a teško ranjen Mehmed (Mehe) Fačić (1947) – umro 5. jula
4. jul
Prilikom artiljerijskog djelovanja po gradu ubijen Admir Džagić (1970).
6. jul
Prilikom granatiranja ubijeni Ševala Mujaković i Husein Arapović (1967)
Teško ranjen u bolnicu primljen Muhamed Pozderović. Preminuo 7. jula
8. jul
Prilikom granatiranja Tuzle ubijen Hazim Fazlić.
12. jul
Prilikom granatiranja Tuzle ubijena Zejneba Kumrić (1959) izbjeglica iz Srebrenice.
10. jul
Prilikom granatiranja ubijen Milan Janković.
22. jul
Prilikom granatiranja Tuzle ubijen Nedžad Selimović (1956)
27. juli:
Prilikom granatiranja istočnog dijela Tuzle ubijena djevojčica Edina Lolić. Tom prilikom ranjeni su Osman Salihović, Suada Huremović, Sanela Arnaut, Sanela Ibrahimović, Hanka Muminović, Meho Nakičević, Fazlija Delić, Jusuf Mešanović, Rašid Mutapčić, Nedžad Djedović i Suad Krapinac
4. august
Nakon granatiranja Tuzle u bolnicu primljena teško povrijeđena Mevlida Hodžić. Preminula pod zadobijenih povreda 10 augusta.
6. august
Nakon granatiranja grada na Hirurgiju primljen teško povrijeđeni Salih Hadžiselimović. Preminuo 16. augusta.
9. august
Nakon granatiranja Tuzle u bolnicu primljena teško ranjena Hanifa Kovačević. Umrla od zadobijenih povreda 11. augusta.
14. august
Prilikom granatiranja grada u Ši Selu, Ulica Đure Đakovića br. 20, na licu mjesta ubijena, u vlastitoj kući, Fatima (Sulejman) Bećirović (25.11.1961.) Sahranjena je na mezarju Goli brijeg. Tom prilikom ranjen je i njen otac Sulejman Bećirović, a neposredni svjedok je bila Sevleta Bećirović.
Istog dana zbog granatiranja smrtno je stradao i Selmir Smajlović.
1992.
15. maj
Prilikom realizacije planiranog vojnog osvajanja Tuzle od strane jedinica Vojske Republike Srpske, JNA i srpskih paravojnih jedinica život su izgubila 53 lica (49 pripadnici vojne kolone i 4 pripadnika policije OSUP-a Tuzla), a ranjeno je i bolnički ili ambulantno tretirano 60 lica (Podaci UKC-a Tuzla)
16. maj
Od zadobijenih povreda u bolnicu primljen Emir Malohodžić. Preminuo 5. juna
U Bolnici preminuo teško ranjeni Fuad Mehinović
20. maj
Prilikom granatiranja grada sa lokaliteta Majevica u naselju Sepetari ranjena (povrede glave i stomake) Alema (Ibrahim) Sadiković (22.03.1962). Liječana u UKC-u Tuzla.
Na istom mjestu ranjena je i Mediha (Sead) Sadiković, udata Hajdarević (2.04.1981), Alemina kćerka. Povrijeđena joj lijeva nadkoljenica. Liječena na UKC-u Tuzla
21. maj
Oko 13, 30 ispaljeno 30 granata sa lokaliteta Požarnice i Čaklovića. U Slavinovićima ubijena Hatidža Rizvanović, a još 10 osoba povrijeđeno.
25/26 maj 1992.
Granatirano naselje Sjenjak i tom prilikom uništeno 10 motornih vozila i pričinjena znatna materijalna šteta na obližnjim stambenim i trgovačkim objektima.
9. juni:
Pogođena Infektivna klinika. Granatiran Dragodol. Ubijena Almasa Omerčić.
10. jun
Prilikom granatiranja grada oko 9, 30 sa lokaliteta Piperi (Majevica) na licu mjesta ispred svoje kuće u naselju Mejdan ubijena Mejra Kalfić (06.04.193. Sahranjena na mezarju Kalebići.
Na istom lokalitetu (Mejdan br.14) i u isto vrijeme teško povrijeđen Jasmin Brkić (24.03.1991.). Desna nadkoljenioca uništena 90 odsto. Liječan na Kliničkom centru u Ljubljani. Rješenjem Centra za socijalni rad Tuzla broj UP-I-085-534-62/02 utvrđeno tjelesno oštećenje od 60 procenata
11. juni:
Sa lokaliteta Majevice neprijatelj djelovao po gradu oko 8, 00. Granate pale na urbano područje - Mjesna zajednice Kula. Prilikom granatiranja grada ubijeni Muhamed Selimović, izbjeglica iz Gornje Tuzle, Afan Nalić (1.4.1964) (nakon pada prve granate istrčao iz svoje kuće da pomogne ranjenicima, a onda je pala i druga granata od koje je poginuo) i Mirsada Kamerić. Teško su ranjeni: Atif Kamerić, Muhamed Jogunčić, Senada Muratović, Selma Tarović, Edin Omerdić, Franjo Nikić, Ferida Osmić, Hatidža Omerašević i dr Jasmin Delić, koji je pokušao da pomogne ranjenim. Lakše su ranjeni: Fahrudin Jusufi i Alen Kamerić
12. jun
Prilikom granatiranja grada ubijena Zineta Fifer, a teško ranjena Aiša Mešanović koja je preminula 14. juna.
18. jun
Prilikom artiljerijskog djelovanja po gradu ubijeni Ismet Muslimović i Jasmin Softić.
21. juni:
Oko 14, 00 granitirana Tuzla. Ubijeni Zinka Tifić, Enisa Mitrović i Milica Terzić. Ranjeni su Ranko Mitrović, Safet Trle i Fehrija Alibašić.
23. jun
Priligom granatiranja grada ubijeni Rado Nikolić, Vaskrsije Jovičić, Mevludin Đedović, Adem Dugalić, Admir Mujkanović i Zikret Brković
26. juni
Prilikom granatiranja grada teško ranjen Amer Handanović (1973). Primljen na Hiruršku kliniku. Preminuo sutradan
27. jun
Prilikom granatiranja grada teško ranjen Drago Ćazić (192 – umro 5. jula.
28. jun
Prilikom granatiranja Tuzle ubijeni Sead Alečković, Abaz Bijedić, Alija Nukić
1.jul
Prilikom granatiranja grada ubijena Zilija Avdić, a teško ranjen Mehmed (Mehe) Fačić (1947) – umro 5. jula
4. jul
Prilikom artiljerijskog djelovanja po gradu ubijen Admir Džagić (1970).
6. jul
Prilikom granatiranja ubijeni Ševala Mujaković i Husein Arapović (1967)
Teško ranjen u bolnicu primljen Muhamed Pozderović. Preminuo 7. jula
8. jul
Prilikom granatiranja Tuzle ubijen Hazim Fazlić.
12. jul
Prilikom granatiranja Tuzle ubijena Zejneba Kumrić (1959) izbjeglica iz Srebrenice.
10. jul
Prilikom granatiranja ubijen Milan Janković.
22. jul
Prilikom granatiranja Tuzle ubijen Nedžad Selimović (1956)
27. juli:
Prilikom granatiranja istočnog dijela Tuzle ubijena djevojčica Edina Lolić. Tom prilikom ranjeni su Osman Salihović, Suada Huremović, Sanela Arnaut, Sanela Ibrahimović, Hanka Muminović, Meho Nakičević, Fazlija Delić, Jusuf Mešanović, Rašid Mutapčić, Nedžad Djedović i Suad Krapinac
4. august
Nakon granatiranja Tuzle u bolnicu primljena teško povrijeđena Mevlida Hodžić. Preminula pod zadobijenih povreda 10 augusta.
6. august
Nakon granatiranja grada na Hirurgiju primljen teško povrijeđeni Salih Hadžiselimović. Preminuo 16. augusta.
9. august
Nakon granatiranja Tuzle u bolnicu primljena teško ranjena Hanifa Kovačević. Umrla od zadobijenih povreda 11. augusta.
14. august
Prilikom granatiranja grada u Ši Selu, Ulica Đure Đakovića br. 20, na licu mjesta ubijena, u vlastitoj kući, Fatima (Sulejman) Bećirović (25.11.1961.) Sahranjena je na mezarju Goli brijeg. Tom prilikom ranjen je i njen otac Sulejman Bećirović, a neposredni svjedok je bila Sevleta Bećirović.
Istog dana zbog granatiranja smrtno je stradao i Selmir Smajlović.
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
16. august
Priligom granatiranja ubijena Ljiljana Marjanović iz Gornje Lipnice, zaselak Marjanovići
17. august
Zbog teškog ranjavanja prilikom granatiranja grada na Ortopediju primljen Izet Suljić iz Tuzle. Preminuo od zadobijenih povreda 18. augusta.
20.august:
Granatiran grad. Ubijeni Anto i Mira Pečenko. Mira preminula 22. augusta.
Na Hirurgiju, teško ranjena, primljena Mirjana (Grahilovski) Imamović (1952) iz Tuzle. Preminula istog dana..
21. august
Prilikom granatiranja grada ubijeni Adem Muratović (1933), Refik Aljić, Nedžad Altumbabić, Fehim Avdić (1954), Adem Dugalić,
26. august
Granatiran grad. Poginuo bračni par Vera i Leo Mott.
10. septembar
Oko 15, 00 granatirana Tuzla sa lokaliteta Kadijina česma na Majevici. Granata pala iza zgrade Omladinskom doma. Četri lica poginula: Sead Sprečić, Danica Čekanović, Rizah Guber i Nura Topalović. Lakše i teže ranjeno 20 lica.
15. oktobar
Prilikom granatiranja grada sa lokaliteta Majevica na svom kućnom pragu (naselje Ši Selo – Vukovarska br. ubijena je Esma (Husein) Šljivić (15.07.1966) – granata aktivirana na rogu njene kuće.
16. oktobar
Sa lokaliteta Kicelj (Majevica) granatiran grad oko 14.50. Granate pale na lokalitet kod zgrade nekadašnjeg Doma armije. Ubijeni Begajet Ahmetović, Osman Kupinić i neidentifikovana žena. Ranjeni su Ivica Kantar, Faris Ovčina, Ana Mosković, Asim Vrtagić, Miloš Jurković, Štefko Šimić i Omer Bojkić.
18. oktobar
Granatiran bolnički kompleks na Gradini
6. novembar
Sa lokaliteta Kicelj (Majevica) granatirana Tuzla. Granata eksplodirala u centru grada, kod Pozorišta. Ubijen Branko Grabovica. Tri lica povrijeđena.
7. novembar
Granatirana Tuzla. Ubijeni Zehra Pašić (1962), Nevenka Ostojić i Hajrudin Hadžić (13.3.1955) Ranjeni Fikret Ibrišimović, Admir Hadžić (1979), Enisa Hadžić (1981) Jasmin Hadžić (1976), Zlata Hadžić, Milorad Janjić, Hasan Altumbabić i Mustafa Jakubović.
16. novembar
Granatirana Gornja Tuzla. Ranjen Mehdin Tahirović
23. novembar
Granatirana Gornja Tuzla. Ubijena Senada Osmanović
28. novembar
Prilikom granatiranja grada (lokalitet Brčanska Malta) teško je ranjen i istog dana u bolnici preminuo Mirsad (Salih) Memić (8.3.1975.) Svjedoci njegovog stradanja su Šuhrija Butković i Pašan Mujkanović, oba iz Tuzle.
Na istom lokalitetu na licu mjesta smrtno stradao Damir (Alija) Muharemović (11.05.1975). Sahranjen na mezarju Kula.
2. decembar
Tenkovske granate ispaljene sa lokaliteta Vis-Gavranić (Majevica) (azimut oko 62 stepena) oko 12, 50 pale su u naselje Slatina i ispred zgrade u Rudarskoj ulici broj 10 (zgrada poznata kao «Zenica») Tom prilikom ubijeni su: Daniela Miholić (1969), Šefika Bajić (1949), Amir Mujačić (1949), Amel Žunić, Ivica Bajtal, Emira Sarajlić (1953) i njeno dijete rođeno 1992., Milena Ljubojević (1957), Blagoje Jović (193, Hasnija (Alija) Jusufović (21.10.1960 – teškko ranjena preminula je 9.12. iste godine i Faruk Šakambeta. Tom prilikom ranjeno je oko 30 lica.
12. decembar
Granatirana Gornja Tuzla. Ranjena 4 lica.
1993.
Januar ´93
Prilikom granatiranja Gornje Tuzle ranjen Muharem Sulejmanović
Februar ´93
Prilikom granatiranja ranjeni su Nusret Halilović (1975), Mostarska ulica, Tuzla, Sanja Stević (1973), Slavka Mićića br. 13. Tuzla.
19. februar
Prilikom granatiranja bolničkog kompleksa Gradina oko, 10, 20 sati (projektili ispaljeni sa lokaliteta Kadina česma (Majevica) ranjeni su Hidajet Kolak (1976) iz Banovića, ranjen u bolničkom krugu i Dobrinka Marković (1941), ranjena na radnom mjestu u Bolnici Gradina.
Mart ´93
Prilikom granatiranja povrijeđeni su Džemila (1932) iz Gornje Tuzle, Hasan Karanović (1931) iz Gornje Tuzle i Edin Hasanović (1977) iz Tuzle
Priligom granatiranja ubijena Ljiljana Marjanović iz Gornje Lipnice, zaselak Marjanovići
17. august
Zbog teškog ranjavanja prilikom granatiranja grada na Ortopediju primljen Izet Suljić iz Tuzle. Preminuo od zadobijenih povreda 18. augusta.
20.august:
Granatiran grad. Ubijeni Anto i Mira Pečenko. Mira preminula 22. augusta.
Na Hirurgiju, teško ranjena, primljena Mirjana (Grahilovski) Imamović (1952) iz Tuzle. Preminula istog dana..
21. august
Prilikom granatiranja grada ubijeni Adem Muratović (1933), Refik Aljić, Nedžad Altumbabić, Fehim Avdić (1954), Adem Dugalić,
26. august
Granatiran grad. Poginuo bračni par Vera i Leo Mott.
10. septembar
Oko 15, 00 granatirana Tuzla sa lokaliteta Kadijina česma na Majevici. Granata pala iza zgrade Omladinskom doma. Četri lica poginula: Sead Sprečić, Danica Čekanović, Rizah Guber i Nura Topalović. Lakše i teže ranjeno 20 lica.
15. oktobar
Prilikom granatiranja grada sa lokaliteta Majevica na svom kućnom pragu (naselje Ši Selo – Vukovarska br. ubijena je Esma (Husein) Šljivić (15.07.1966) – granata aktivirana na rogu njene kuće.
16. oktobar
Sa lokaliteta Kicelj (Majevica) granatiran grad oko 14.50. Granate pale na lokalitet kod zgrade nekadašnjeg Doma armije. Ubijeni Begajet Ahmetović, Osman Kupinić i neidentifikovana žena. Ranjeni su Ivica Kantar, Faris Ovčina, Ana Mosković, Asim Vrtagić, Miloš Jurković, Štefko Šimić i Omer Bojkić.
18. oktobar
Granatiran bolnički kompleks na Gradini
6. novembar
Sa lokaliteta Kicelj (Majevica) granatirana Tuzla. Granata eksplodirala u centru grada, kod Pozorišta. Ubijen Branko Grabovica. Tri lica povrijeđena.
7. novembar
Granatirana Tuzla. Ubijeni Zehra Pašić (1962), Nevenka Ostojić i Hajrudin Hadžić (13.3.1955) Ranjeni Fikret Ibrišimović, Admir Hadžić (1979), Enisa Hadžić (1981) Jasmin Hadžić (1976), Zlata Hadžić, Milorad Janjić, Hasan Altumbabić i Mustafa Jakubović.
16. novembar
Granatirana Gornja Tuzla. Ranjen Mehdin Tahirović
23. novembar
Granatirana Gornja Tuzla. Ubijena Senada Osmanović
28. novembar
Prilikom granatiranja grada (lokalitet Brčanska Malta) teško je ranjen i istog dana u bolnici preminuo Mirsad (Salih) Memić (8.3.1975.) Svjedoci njegovog stradanja su Šuhrija Butković i Pašan Mujkanović, oba iz Tuzle.
Na istom lokalitetu na licu mjesta smrtno stradao Damir (Alija) Muharemović (11.05.1975). Sahranjen na mezarju Kula.
2. decembar
Tenkovske granate ispaljene sa lokaliteta Vis-Gavranić (Majevica) (azimut oko 62 stepena) oko 12, 50 pale su u naselje Slatina i ispred zgrade u Rudarskoj ulici broj 10 (zgrada poznata kao «Zenica») Tom prilikom ubijeni su: Daniela Miholić (1969), Šefika Bajić (1949), Amir Mujačić (1949), Amel Žunić, Ivica Bajtal, Emira Sarajlić (1953) i njeno dijete rođeno 1992., Milena Ljubojević (1957), Blagoje Jović (193, Hasnija (Alija) Jusufović (21.10.1960 – teškko ranjena preminula je 9.12. iste godine i Faruk Šakambeta. Tom prilikom ranjeno je oko 30 lica.
12. decembar
Granatirana Gornja Tuzla. Ranjena 4 lica.
1993.
Januar ´93
Prilikom granatiranja Gornje Tuzle ranjen Muharem Sulejmanović
Februar ´93
Prilikom granatiranja ranjeni su Nusret Halilović (1975), Mostarska ulica, Tuzla, Sanja Stević (1973), Slavka Mićića br. 13. Tuzla.
19. februar
Prilikom granatiranja bolničkog kompleksa Gradina oko, 10, 20 sati (projektili ispaljeni sa lokaliteta Kadina česma (Majevica) ranjeni su Hidajet Kolak (1976) iz Banovića, ranjen u bolničkom krugu i Dobrinka Marković (1941), ranjena na radnom mjestu u Bolnici Gradina.
Mart ´93
Prilikom granatiranja povrijeđeni su Džemila (1932) iz Gornje Tuzle, Hasan Karanović (1931) iz Gornje Tuzle i Edin Hasanović (1977) iz Tuzle
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
18. april
Prilikom granatiranja grada oko 14, 00 ubijen Edin Dedić (1.1.1970)
21. april
Prilikom granatiranja Gornje Tuzle teško ranjena Fatima Ajdaslić (21.02.1929). Mišljenjem Instituta za ocjenjivanje radne sposobnosti Sarajevo broj 08-533-351 od 23.04.2002. utvrđen je 100 procentna invalidnosti II grupe. Takođe, prilikom granatiranja ranjeni Anto Andrić (1933) i Ibrahim Berbić (1915) i Konstantin Rosić (1926)
5. maj
Prilikom granatiranja ubijeni bračni par Ivica i Aida Šimić (Stupine B4/3), a ranjeni su Alen Šimić, dijete (Stupine B4/3), Emina Mandžukić (1934), Ademir Babić (1984), Emin Vehabović (198 i Šefik Hodžić (1949) svi iz Tuzle.
5. maj
Sa lokaliteta Gavranić (Majevica) granatirana Tuzla oko 20, 05 sati. Granate pale na u naselju Stupine.
9. jun
Sa Majevice u vremenu od oko 20, 25 sati djelovala artiljerija po Gornjoj Tuzli.
Juni ´93
Prilikom granatiranja povrijeđeni su Almir Avdić (1982), Tuzla, Atifa Jašarević (1936), Tuzla, Božana Bošnjaković (1923), Simin Han, Mirza Ćatibušić (1981), Gornja Tuzla i Faruk Ćatibušić (1986), Gornja Tuzla.
2. august
Sa lokaliteta Greda (Majevica) oko 14, 55 neprijateljska artiljerija djelovala po Brčanskoj Malti – prodavnica Fidelinka.
6. oktobar
Prilikom granatiranja grada ubijen Muharem Feukić na licu mjesta, a ranjeni su Feukić (Muharem) Jasmin (198 i majka Jasminova ranjena u ruku sa tri gelera.
1994.
13 januar
Sa lokaliteta Greda (Majevica) u 14, 57 neprijatelj djelovao po gradu. Granate pale ispred Omladinskog doma i kod Centra
15. januar
Iz šireg regiona Majevice neprijateljska artiljerija djelovala po gradu u sedam (7) navrata sa različitim intenzitetom: 5, 18 (dvije granate), 9, 25 (dvije granate), 10, 35 (dvije granate), 12, 25 (jedna granata), 15, 05 (jedna granata), 18, 25 (jedna granata i 21, 30 (jedna granata). Granate pale na urbane dijelove Tuzle.
16. januar
Sa šireg majevičkog platoa po gradu djelovala artiljerija u četri (4) navrata: 10, 22 (jedna granata), 13, 51 (jedna granata), 19, 10 (jedna granata) i 22, 03 (jedna granata). Granate su pale na uže gradsko jezgro što nedvosmisleno potvrđuje namjeru neprijatelja da nanese što veću štetu civilnom stanovništvu.
21. januar
Prilikom granatiranja grada ubijena Dževida Feukić (195
23.januar
Prilikom granatiranja grada (artiljerija djelovala sa lokaliteta Ploče (Majevica) granate pale na lokalitet pijace na Brčanskoj Malti u 16, 40. Tom prilikom ubijeni su Vahida Čičak, Elvira Jamaković (1971), Nazif Sefedini, Nuseret Hrnjić,
25. januar
Prilikom granatiranja Tuzle sa lokaliteta Ploče (Majevica) granate su u 14, 55 pale na lokalitet raskrsnice kod Udruženje poduzetnika, preko puta Međunarodna galerije portreta). Tom prilikom ubijen Alis Hadžihrustić (11.02.1976.). Vozilom UNPROFOR-a prebačen na KMC gdje je pao u komu. Preminuo je 30.01.1994. Sahranjen na mezarju Borić
Na istom lokalitetu i u istom trenutku smrtno stradao Mevludin Huskić (195 i njegov sin.
20. februar
Sa šireg platoa Majevica u 9, 20 neprijateljska artiljerija djelovala po gradu. Granate su pale kod Pivare.
9. mart
Sa lokaliteta Majevica u 16, 30 neprijatelj djelovao po gradu. Granate pale na gradsko jezgro. Ubijen Sead Smajić (7.4.1950) – granata pogodila stan. Na istom mjestu poginuo njegov sin, a ranjena supruga i stariji sin.
10. april
Sa lokaliteta Gavranići (Majevica) neprijatelj u 17, 40 djelovao po gradu. Granate pale na raskrsnicu ispred prodavnice «Crveni 7».
21. april
Prilikom granatiranja grada ubijen Jusuf Hamidović
Prilikom granatiranja grada oko 14, 00 ubijen Edin Dedić (1.1.1970)
21. april
Prilikom granatiranja Gornje Tuzle teško ranjena Fatima Ajdaslić (21.02.1929). Mišljenjem Instituta za ocjenjivanje radne sposobnosti Sarajevo broj 08-533-351 od 23.04.2002. utvrđen je 100 procentna invalidnosti II grupe. Takođe, prilikom granatiranja ranjeni Anto Andrić (1933) i Ibrahim Berbić (1915) i Konstantin Rosić (1926)
5. maj
Prilikom granatiranja ubijeni bračni par Ivica i Aida Šimić (Stupine B4/3), a ranjeni su Alen Šimić, dijete (Stupine B4/3), Emina Mandžukić (1934), Ademir Babić (1984), Emin Vehabović (198 i Šefik Hodžić (1949) svi iz Tuzle.
5. maj
Sa lokaliteta Gavranić (Majevica) granatirana Tuzla oko 20, 05 sati. Granate pale na u naselju Stupine.
9. jun
Sa Majevice u vremenu od oko 20, 25 sati djelovala artiljerija po Gornjoj Tuzli.
Juni ´93
Prilikom granatiranja povrijeđeni su Almir Avdić (1982), Tuzla, Atifa Jašarević (1936), Tuzla, Božana Bošnjaković (1923), Simin Han, Mirza Ćatibušić (1981), Gornja Tuzla i Faruk Ćatibušić (1986), Gornja Tuzla.
2. august
Sa lokaliteta Greda (Majevica) oko 14, 55 neprijateljska artiljerija djelovala po Brčanskoj Malti – prodavnica Fidelinka.
6. oktobar
Prilikom granatiranja grada ubijen Muharem Feukić na licu mjesta, a ranjeni su Feukić (Muharem) Jasmin (198 i majka Jasminova ranjena u ruku sa tri gelera.
1994.
13 januar
Sa lokaliteta Greda (Majevica) u 14, 57 neprijatelj djelovao po gradu. Granate pale ispred Omladinskog doma i kod Centra
15. januar
Iz šireg regiona Majevice neprijateljska artiljerija djelovala po gradu u sedam (7) navrata sa različitim intenzitetom: 5, 18 (dvije granate), 9, 25 (dvije granate), 10, 35 (dvije granate), 12, 25 (jedna granata), 15, 05 (jedna granata), 18, 25 (jedna granata i 21, 30 (jedna granata). Granate pale na urbane dijelove Tuzle.
16. januar
Sa šireg majevičkog platoa po gradu djelovala artiljerija u četri (4) navrata: 10, 22 (jedna granata), 13, 51 (jedna granata), 19, 10 (jedna granata) i 22, 03 (jedna granata). Granate su pale na uže gradsko jezgro što nedvosmisleno potvrđuje namjeru neprijatelja da nanese što veću štetu civilnom stanovništvu.
21. januar
Prilikom granatiranja grada ubijena Dževida Feukić (195
23.januar
Prilikom granatiranja grada (artiljerija djelovala sa lokaliteta Ploče (Majevica) granate pale na lokalitet pijace na Brčanskoj Malti u 16, 40. Tom prilikom ubijeni su Vahida Čičak, Elvira Jamaković (1971), Nazif Sefedini, Nuseret Hrnjić,
25. januar
Prilikom granatiranja Tuzle sa lokaliteta Ploče (Majevica) granate su u 14, 55 pale na lokalitet raskrsnice kod Udruženje poduzetnika, preko puta Međunarodna galerije portreta). Tom prilikom ubijen Alis Hadžihrustić (11.02.1976.). Vozilom UNPROFOR-a prebačen na KMC gdje je pao u komu. Preminuo je 30.01.1994. Sahranjen na mezarju Borić
Na istom lokalitetu i u istom trenutku smrtno stradao Mevludin Huskić (195 i njegov sin.
20. februar
Sa šireg platoa Majevica u 9, 20 neprijateljska artiljerija djelovala po gradu. Granate su pale kod Pivare.
9. mart
Sa lokaliteta Majevica u 16, 30 neprijatelj djelovao po gradu. Granate pale na gradsko jezgro. Ubijen Sead Smajić (7.4.1950) – granata pogodila stan. Na istom mjestu poginuo njegov sin, a ranjena supruga i stariji sin.
10. april
Sa lokaliteta Gavranići (Majevica) neprijatelj u 17, 40 djelovao po gradu. Granate pale na raskrsnicu ispred prodavnice «Crveni 7».
21. april
Prilikom granatiranja grada ubijen Jusuf Hamidović
Sinisatuzlak
Početnik
- Poruka
- 46
1.maj
Prilikom granatiranja ubijena Nataša Čvrljak (1971)
11. maj
Prilikom granatiranja lokaliteta Brčanska Malta – Pijaca ranjeni su Himzo Hodžić (1934), Mulaga Jahić (1941), Šefik Bučaj (1934), svi iz Tuzle i Osman Tinjić iz Humaca. Ubijen je Hajrudin Baraković, čuvar na Velikoj pijaci.
22.maj
Prilikom granatiranja Mjesne zajednice Gornja Tuzla ubijena je Vezira (Fehro) Selimović (1962), a ranjeni su Hamdija (Muharem) Selimović (195, Suada (Muharem) Mehinović (1961), Muhamed (Muharem) Mehinović (1957) svi iz Gornje Tuzle.
14. jun
Prilikom granatiranja Gornje Tuzle ranjena Ramiza Mehanović iz Gornje Tuzle
7. jul
Prilikom granatiranja povrijeđena su slijedeća lica: Sakib Kurbašić- teža povreda, B.Parovića 13, Tuzla; Jusuf Suljkanović (1952) –lakša povreda, radnik UniverzitetaTuzla; Zlata Kuduzović (1951) frizerka, Tuzla.
Teško ranjen u glavu Suljo Džaferagić. Preminuo 23.8.iste godine u 26-oj godini života.
23. jul
Sa šireg lokaliteta Majevice u 12, 30 neprijateljska artiljerija djelovala po gradu. Granate pale u Rudarskoj ulici. Prilikom granatiranja povrijeđen u naselju Stupine Ilija Kerkez (1927), A. Herljevića 8, Tuzla i Rasema Ahmić (1947) iz Tuzle
3. august
Prilikom granatiranja ranjeni su Jasmin Dropić (1979) iz Tuzle (Sjenjak), Adem Vehabović (1941) iz Tuzle (Moluhe), i Ibrahim Vehabović (1970) iz Tuzle (Moluhe) i Sabahudin Vehabović (1973) iz Tuzle (Moluhe – Peje Markovića 157), Dževad Memić (1971), P. Markovića, Tuzla; Sead Šehić (1935), Tuzla
6. novembar
Prilikom granatiranja Gornje Tuzle ranjena Fatima (Huseina) Mehić (1943) Abdulah Jašarević (197, Rizo (Juso) Osmanović (1965) i Mirsada (Ismet) Berberović, iz Gornje Tuzle
8. novembar
Prilikom granatiranja povrijeđen Senad Husanović (1977), učenik iz Tuzle, Munib (Osman) Joldić (1937) ranjen na lokalitetu Drežnika oko 15, 30; Senad (Ševalija) Husanović (1977), učenik, Zenička 92, Tuzla ranjen prilikom granatiranja u 14, 40. Prilikom granatiranja u 14, 30 ubijen je na lokalitetu Hudeč Damir (Fadil) Plavšić (1972), Zenička 49, Tuzla
15. novembar
Iz šireg regiona Majevice neprijatelj djelovao svojom artiljerijom po gradu u 11, 00. Granate pale na područje Mjesne zajednice Paša Bunar. Prilikom granatiranja Tuzle ubijen je Sakib (Nazif) Babović (1930), a ranjeni su Mersad (Sakib) Babović (1963), Ademir (Ćazim) Babović (1964) i Nezira (Muharem) Bektić (1936) svi iz Tuzle.
16. novembar
Sa šireg prostora Majevice neprijateljska artiljerija djelovala po gradu u 21, 50. Granate pale u naselje Solina. Ubijen Azem Selimović.
17. novembar
Sa šireg prostora Majevice neprijatelj djelovao po gradu svojom artiljerijom u 11, 08 sati. Prilikom granatiranja u blizini Hotela «Bristol» - Ulica Valtera Perića, ubijena Zarifa (Ejub) Hašimović, rođena u Teočaku, prognanica nastanjena u Tuzli.
18. novembar
Prilikom granatiranja grada oko 18, 00 sa šireg lokaliteta Majevice (granate su pale na lokalitet Mjesne zajednice Kula) ubijeni su: Enes (Ismet) Hodžić (1982) iz Tuzle i Asmir (Asim) Hodžić (1972) iz Tuzle. Ranjeni su Hasan (Zejnil) Zejnilović (194, Muhamed (Ohran) Husienović (1943) – ranjen kod Mljekare i Ismet (Redžep) Hodžić (1954) svi iz Tuzle.
22.novembar
Sa majevičkih položaja u 21, 00 po Tuzli djelovala neprijateljska artiljerija. Granate pale u naselje Solina i Brčanska Malta. Ubijen Suad Đelilović.
1995.
13.april
Prilikom granatiranja grada –lokalitet raskrsnice u Crvenim njivama – ranjeni su Mirza (Mustafa) Hajdarević (1984), Mirela (Mustafa) Hajdarević (1985), Melina Hajdarević (1986) i Mevla Kalesić (1935).
8.maj
Iz šireg regiona Majevice neprijateljska artiljerija djelovala u 11, 30 po gradu. Granate pale na Trg slobode kod nekadašnje zgrade «Barok». Prilikom granatiranja grada ranjeni su Jasminka Kulaglić (1962)-mjesto ranjavanja Solina, Ramiz Ramić (1924), Mustafa Mujić (195, svi iz Tuzle, Munib Bečić (1946), progananik iz Bratunca, Džemila Šišić (1936) prognanica iz Sapne, Haso Karanović (192, prognanik iz Koraja, Abdulaziz Hasić (1975), prognanik iz Zvornika, Haša Jahić (1940), prognanica iz Sapne, Zaim Hanečević iz Živinica, Ramiz Džafić, iz Tuzle, Muris Osmanović (196, prognanik iz Bratunca i Ibrahim Bećirević (1950) iz Tuzle.
9.maj
Iz šireg regiona Majevice djelovala neprijateljska artiljerija po gradu u dva navrata: 13, 30 i 16, 30 časova. Granate padale u ulici P.Miljanovića i naselje Solina. Prilikom granatiranja grada – lokalitet Hendek, Ulica Fra Grge Martića 12 – ranjeni su Sanja Paočić (1950), Tamara Paočić (1992), Ekrem Mujkanović (1934), Desa Mujkanović (1937) svi iz Tuzle
11. maj
Iz šireg regiona Majevica neprijatelj djelovao po gradu u 13, 25 sati. Prilikom granatiranja grad na lokalitetu kod Socijalnog osiguranja – Slastičarna «Kod Šaćira» ubijeni Hamdija Jelkić i Nedžad Gluhić, a ranjeni su Midhat Muminović (1934), Jasmina Avdić (1952), Ramiz Saltić (1950) svi iz Tuzle i Sefida Mustafić (1960), prognanica iz Vlasenice, nastanjena u Đurđeviku-Živinice.
25. maj
Jednom granatom ispaljenom sa Ozrena u centru Tuzle ubijen je 71 gradjanin, a ranjeno vise od 120. Nakon Srebrenice to je najvece stradanje civila u proteklom ratu i koje jos uvijek nije procesuirano pred domacim pravosudjem.
28. maj
Prilikom granatiranja grada na licu mjesta (autobuska stanica «Kod Lovca», preko puta Muzičke škole) ubijen Pero Pekić (18.06.1935). Sahranjen na groblju Trnovac.
1. jun
Iz šireg regiona Majevice naprijatelj djelovao svojom artiljerijom po gradu u dva navrata: 7, 30 i15, 00. Granate pale u Gornju Tuzlu
16. jun
Prilikom granatiranja grada ranjeni su Emira Sulejmanović (1960), Štefko Simić (1953) i Muhamed Sejranić (1975) svi iz Tuzle.
18. jul
Iz šireg regiona Majevice neprijateljska artiljerija u 20, 25 djelovala po gradu. Prilikom granatiranja centra grada (lokalitet između bivšeg Aero-kluba i Robne kuće «Elma») ubijena je Fatima (Šaćir) Zoletić (28.08.1937). Sahranjena je na mezarju Tušanj. Ranjeni su: Emina Grgurić (1956), Irena Grgurić (1992), Pašaga Žunić (1950), Abdulah Kadribašić (1977), Amir Atić (1976), Refija Topčić (1973), Pero Trišić, Elvedin Ahmetović (1980), Sanja Žunić (03.01.1986) i Džemal Šemsudinović (1931), svi iz Tuzle.
13. august
Iz šireg regiona Majevice neprijateljska artiljerija djelovala po užem gradskom jezgru u 13, 00 sati.
25. august
Prilikom granatiranja grada na kućnom pragu ubijen Mevludin Halilović
Dokazni materijal:
1. Transkript telefonskog razgovora između Milana Dubajića i Seada Avdića
2. Fotokopije potvrda o smrti UKC Tuzla za navedene žrtve
3. Dokumentacija Opštinskog šptaba civilne zaštite Tuzla
4. Ratni dnevnik Sejfudina Vrabca, pirotehničara specijaliste
5. Video-snimci posljedica granatiranja grada
Svjedoci:
1. dr.sci. Sjefudin Vrabac, red. prof. Rudarsko-geološko-građevinskog fakulteta Univerziteta u Tuzli, tokom rata pripadnik Jedinice specijalne namjene za neeksplodirana ubojna sredstva Opštinskog štaba Civilne zaštite Tuzla
2. Svi ranjeni navedeni u Prilogu
Predsjednik Upravnog odbora
Fondacije «Istina-Pravda-Pomirenje»
Sinan Alić
U Tuzli, 14. maja 2006.
Prilikom granatiranja ubijena Nataša Čvrljak (1971)
11. maj
Prilikom granatiranja lokaliteta Brčanska Malta – Pijaca ranjeni su Himzo Hodžić (1934), Mulaga Jahić (1941), Šefik Bučaj (1934), svi iz Tuzle i Osman Tinjić iz Humaca. Ubijen je Hajrudin Baraković, čuvar na Velikoj pijaci.
22.maj
Prilikom granatiranja Mjesne zajednice Gornja Tuzla ubijena je Vezira (Fehro) Selimović (1962), a ranjeni su Hamdija (Muharem) Selimović (195, Suada (Muharem) Mehinović (1961), Muhamed (Muharem) Mehinović (1957) svi iz Gornje Tuzle.
14. jun
Prilikom granatiranja Gornje Tuzle ranjena Ramiza Mehanović iz Gornje Tuzle
7. jul
Prilikom granatiranja povrijeđena su slijedeća lica: Sakib Kurbašić- teža povreda, B.Parovića 13, Tuzla; Jusuf Suljkanović (1952) –lakša povreda, radnik UniverzitetaTuzla; Zlata Kuduzović (1951) frizerka, Tuzla.
Teško ranjen u glavu Suljo Džaferagić. Preminuo 23.8.iste godine u 26-oj godini života.
23. jul
Sa šireg lokaliteta Majevice u 12, 30 neprijateljska artiljerija djelovala po gradu. Granate pale u Rudarskoj ulici. Prilikom granatiranja povrijeđen u naselju Stupine Ilija Kerkez (1927), A. Herljevića 8, Tuzla i Rasema Ahmić (1947) iz Tuzle
3. august
Prilikom granatiranja ranjeni su Jasmin Dropić (1979) iz Tuzle (Sjenjak), Adem Vehabović (1941) iz Tuzle (Moluhe), i Ibrahim Vehabović (1970) iz Tuzle (Moluhe) i Sabahudin Vehabović (1973) iz Tuzle (Moluhe – Peje Markovića 157), Dževad Memić (1971), P. Markovića, Tuzla; Sead Šehić (1935), Tuzla
6. novembar
Prilikom granatiranja Gornje Tuzle ranjena Fatima (Huseina) Mehić (1943) Abdulah Jašarević (197, Rizo (Juso) Osmanović (1965) i Mirsada (Ismet) Berberović, iz Gornje Tuzle
8. novembar
Prilikom granatiranja povrijeđen Senad Husanović (1977), učenik iz Tuzle, Munib (Osman) Joldić (1937) ranjen na lokalitetu Drežnika oko 15, 30; Senad (Ševalija) Husanović (1977), učenik, Zenička 92, Tuzla ranjen prilikom granatiranja u 14, 40. Prilikom granatiranja u 14, 30 ubijen je na lokalitetu Hudeč Damir (Fadil) Plavšić (1972), Zenička 49, Tuzla
15. novembar
Iz šireg regiona Majevice neprijatelj djelovao svojom artiljerijom po gradu u 11, 00. Granate pale na područje Mjesne zajednice Paša Bunar. Prilikom granatiranja Tuzle ubijen je Sakib (Nazif) Babović (1930), a ranjeni su Mersad (Sakib) Babović (1963), Ademir (Ćazim) Babović (1964) i Nezira (Muharem) Bektić (1936) svi iz Tuzle.
16. novembar
Sa šireg prostora Majevice neprijateljska artiljerija djelovala po gradu u 21, 50. Granate pale u naselje Solina. Ubijen Azem Selimović.
17. novembar
Sa šireg prostora Majevice neprijatelj djelovao po gradu svojom artiljerijom u 11, 08 sati. Prilikom granatiranja u blizini Hotela «Bristol» - Ulica Valtera Perića, ubijena Zarifa (Ejub) Hašimović, rođena u Teočaku, prognanica nastanjena u Tuzli.
18. novembar
Prilikom granatiranja grada oko 18, 00 sa šireg lokaliteta Majevice (granate su pale na lokalitet Mjesne zajednice Kula) ubijeni su: Enes (Ismet) Hodžić (1982) iz Tuzle i Asmir (Asim) Hodžić (1972) iz Tuzle. Ranjeni su Hasan (Zejnil) Zejnilović (194, Muhamed (Ohran) Husienović (1943) – ranjen kod Mljekare i Ismet (Redžep) Hodžić (1954) svi iz Tuzle.
22.novembar
Sa majevičkih položaja u 21, 00 po Tuzli djelovala neprijateljska artiljerija. Granate pale u naselje Solina i Brčanska Malta. Ubijen Suad Đelilović.
1995.
13.april
Prilikom granatiranja grada –lokalitet raskrsnice u Crvenim njivama – ranjeni su Mirza (Mustafa) Hajdarević (1984), Mirela (Mustafa) Hajdarević (1985), Melina Hajdarević (1986) i Mevla Kalesić (1935).
8.maj
Iz šireg regiona Majevice neprijateljska artiljerija djelovala u 11, 30 po gradu. Granate pale na Trg slobode kod nekadašnje zgrade «Barok». Prilikom granatiranja grada ranjeni su Jasminka Kulaglić (1962)-mjesto ranjavanja Solina, Ramiz Ramić (1924), Mustafa Mujić (195, svi iz Tuzle, Munib Bečić (1946), progananik iz Bratunca, Džemila Šišić (1936) prognanica iz Sapne, Haso Karanović (192, prognanik iz Koraja, Abdulaziz Hasić (1975), prognanik iz Zvornika, Haša Jahić (1940), prognanica iz Sapne, Zaim Hanečević iz Živinica, Ramiz Džafić, iz Tuzle, Muris Osmanović (196, prognanik iz Bratunca i Ibrahim Bećirević (1950) iz Tuzle.
9.maj
Iz šireg regiona Majevice djelovala neprijateljska artiljerija po gradu u dva navrata: 13, 30 i 16, 30 časova. Granate padale u ulici P.Miljanovića i naselje Solina. Prilikom granatiranja grada – lokalitet Hendek, Ulica Fra Grge Martića 12 – ranjeni su Sanja Paočić (1950), Tamara Paočić (1992), Ekrem Mujkanović (1934), Desa Mujkanović (1937) svi iz Tuzle
11. maj
Iz šireg regiona Majevica neprijatelj djelovao po gradu u 13, 25 sati. Prilikom granatiranja grad na lokalitetu kod Socijalnog osiguranja – Slastičarna «Kod Šaćira» ubijeni Hamdija Jelkić i Nedžad Gluhić, a ranjeni su Midhat Muminović (1934), Jasmina Avdić (1952), Ramiz Saltić (1950) svi iz Tuzle i Sefida Mustafić (1960), prognanica iz Vlasenice, nastanjena u Đurđeviku-Živinice.
25. maj
Jednom granatom ispaljenom sa Ozrena u centru Tuzle ubijen je 71 gradjanin, a ranjeno vise od 120. Nakon Srebrenice to je najvece stradanje civila u proteklom ratu i koje jos uvijek nije procesuirano pred domacim pravosudjem.
28. maj
Prilikom granatiranja grada na licu mjesta (autobuska stanica «Kod Lovca», preko puta Muzičke škole) ubijen Pero Pekić (18.06.1935). Sahranjen na groblju Trnovac.
1. jun
Iz šireg regiona Majevice naprijatelj djelovao svojom artiljerijom po gradu u dva navrata: 7, 30 i15, 00. Granate pale u Gornju Tuzlu
16. jun
Prilikom granatiranja grada ranjeni su Emira Sulejmanović (1960), Štefko Simić (1953) i Muhamed Sejranić (1975) svi iz Tuzle.
18. jul
Iz šireg regiona Majevice neprijateljska artiljerija u 20, 25 djelovala po gradu. Prilikom granatiranja centra grada (lokalitet između bivšeg Aero-kluba i Robne kuće «Elma») ubijena je Fatima (Šaćir) Zoletić (28.08.1937). Sahranjena je na mezarju Tušanj. Ranjeni su: Emina Grgurić (1956), Irena Grgurić (1992), Pašaga Žunić (1950), Abdulah Kadribašić (1977), Amir Atić (1976), Refija Topčić (1973), Pero Trišić, Elvedin Ahmetović (1980), Sanja Žunić (03.01.1986) i Džemal Šemsudinović (1931), svi iz Tuzle.
13. august
Iz šireg regiona Majevice neprijateljska artiljerija djelovala po užem gradskom jezgru u 13, 00 sati.
25. august
Prilikom granatiranja grada na kućnom pragu ubijen Mevludin Halilović
Dokazni materijal:
1. Transkript telefonskog razgovora između Milana Dubajića i Seada Avdića
2. Fotokopije potvrda o smrti UKC Tuzla za navedene žrtve
3. Dokumentacija Opštinskog šptaba civilne zaštite Tuzla
4. Ratni dnevnik Sejfudina Vrabca, pirotehničara specijaliste
5. Video-snimci posljedica granatiranja grada
Svjedoci:
1. dr.sci. Sjefudin Vrabac, red. prof. Rudarsko-geološko-građevinskog fakulteta Univerziteta u Tuzli, tokom rata pripadnik Jedinice specijalne namjene za neeksplodirana ubojna sredstva Opštinskog štaba Civilne zaštite Tuzla
2. Svi ranjeni navedeni u Prilogu
Predsjednik Upravnog odbora
Fondacije «Istina-Pravda-Pomirenje»
Sinan Alić
U Tuzli, 14. maja 2006.
