- Poruka
- 46.570
http://sh.wikipedia.org/wiki/Srpska_pravoslavna_crkva_u_jugoslovenskim_ratovima
Srpska pravoslavna crkva u jugoslavenskim ratovima je imala, u najmanju ruku, vrlo kontroverznu ulogu.[1] Iako je u početku rata bilo apela na pomirenje i prestanak sukoba, kako je rat odmicao, SPC izdaje niz saopštenja kojima ohrabruje da se rat nastavi, a da se ono što je u ratu osvojeno održi.[1]
U periodu 1990-ih SPC stiče zapaženu ulogu u javnom životu.[2] Tokom jugoslovenskih ratova 1990-ih godina mnogi akteri su se pozivali na Srpsku pravoslavnu crkvu, tražili njenu podršku i često je dobijali.[3] Mnogi predstavnici SPC su javno podržavali srpske vojne i paravojne formacije.[4] Čak je i patrijarh Pavle blagosiljao Radovana Karadžića, Ratka Mladića i Željka Ražnatovića Arkana.[5]
Tokom 1990-ih SPC je kao institucija bila preokupirana »nacionalnim pitanjem«[6], a nacionalizam (nazvan i "svetosavski nacionalizam") je postao dominantna struja unutar crkve.[2][7][8] Kao glasnogovornike nacionalizma unutar Crkve, kritičari navode četiri Justinova učenika: Amfilohija Radovića, Artemija Radosavljevića, Atanasija Jevtića i Irineja Bulovića.[7] Do 1991. godine, sva četvorica justinovaca su se našli u vrhu SPC, kao episkopi. Njih četvorica, uz patrijarha Pavla, predstavljali su "idejni sinod" SPC.[9] Suočen sa nacionalizmom svojih episkopa, srpski patrijarh Pavle je apelovao na poštovanje opštečovečanskih vrednosti čuvenim rečima: „Budimo ljudi, iako smo Srbi“.[10] Jedan od protivnika nacionalizma u crkvi u ovom periodu bio je zagrebački mitropolit Jovan. Na teološkom polju, ovo razdoblje karakteriše jačanje anti-ekumenskih tendencija.[6]
Srpska pravoslavna crkva je tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji odbacila gotovo sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Čak i kad su poslanici Republike Srpske bili spremni da se povuku, SPC je zastupala "jedan puno militantniji stav".[1]
Srpska pravoslavna crkva u jugoslavenskim ratovima je imala, u najmanju ruku, vrlo kontroverznu ulogu.[1] Iako je u početku rata bilo apela na pomirenje i prestanak sukoba, kako je rat odmicao, SPC izdaje niz saopštenja kojima ohrabruje da se rat nastavi, a da se ono što je u ratu osvojeno održi.[1]
U periodu 1990-ih SPC stiče zapaženu ulogu u javnom životu.[2] Tokom jugoslovenskih ratova 1990-ih godina mnogi akteri su se pozivali na Srpsku pravoslavnu crkvu, tražili njenu podršku i često je dobijali.[3] Mnogi predstavnici SPC su javno podržavali srpske vojne i paravojne formacije.[4] Čak je i patrijarh Pavle blagosiljao Radovana Karadžića, Ratka Mladića i Željka Ražnatovića Arkana.[5]
Tokom 1990-ih SPC je kao institucija bila preokupirana »nacionalnim pitanjem«[6], a nacionalizam (nazvan i "svetosavski nacionalizam") je postao dominantna struja unutar crkve.[2][7][8] Kao glasnogovornike nacionalizma unutar Crkve, kritičari navode četiri Justinova učenika: Amfilohija Radovića, Artemija Radosavljevića, Atanasija Jevtića i Irineja Bulovića.[7] Do 1991. godine, sva četvorica justinovaca su se našli u vrhu SPC, kao episkopi. Njih četvorica, uz patrijarha Pavla, predstavljali su "idejni sinod" SPC.[9] Suočen sa nacionalizmom svojih episkopa, srpski patrijarh Pavle je apelovao na poštovanje opštečovečanskih vrednosti čuvenim rečima: „Budimo ljudi, iako smo Srbi“.[10] Jedan od protivnika nacionalizma u crkvi u ovom periodu bio je zagrebački mitropolit Jovan. Na teološkom polju, ovo razdoblje karakteriše jačanje anti-ekumenskih tendencija.[6]
Srpska pravoslavna crkva je tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji odbacila gotovo sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Čak i kad su poslanici Republike Srpske bili spremni da se povuku, SPC je zastupala "jedan puno militantniji stav".[1]
