Srbija bi procvetala bez Crnogoraca

stanje
Zatvorena za pisanje odgovora.
tn_tadic.jpg
tn_radoman_bozovic.jpg
Radoje_Kontic_4.jpg


Doba Jovice Stanišica je bilo "meka" za mnoge licnosti koje su imale srecu - da su porijeklom iz Crne Gore. Ta nevidljiva prednost ( porijeklo crnogorsko) je bila odlucujuca i u politickoj karijeri poznatih Crnogoraca iz Beograda. Ovaj put cemo ukratko pomenuti šest imena.



1. Akademik Ljubomir Tadic



Ljubomir Tadic je porijeklom iz sela Smrijecno, kod Plužina. Njegov otac Pavle Tadic je bio porucnik crnogorske vojske i u svojoj kuci je otvorio prvu školu u krajevima Pive u vrijeme Kraljevine Jugoslavije. Rodjen je 1925. godine. Profesor je filozofije na Univerzitetu u Beogradu i stalni clan SANU. U narodnooslobodilackoj borbi bio je partizan, a kasnije je postao opozicija titovom režimu (danas sebe naziva "marksistom, ali ne i boljševikom"). 1968. bio je jedan od predvodnika studentskog protesta, a 1974. je zbog "nepodobnosti" udaljen sa fakulteta. Jedan je od 13 osnivaca Demokratske stranke u decembru 1989. godine, a uz dr. Dragoljuba Micunovica jedini od njih koji je još clan DS-a.

Ljubomir Tadic je otac Borisa Tadica, predsjednika Srbije (2004- ).

2006. godine izdao je prvi od šest tomova svoje knjige "Filozofija prava".

2. Radoman Božovic

Prva tri razreda gimnazije završio u Nikšicu. Roditelji su tada zivjeli u Šipacnom, to je jedno selo desetak kilometara od Nikšica prema Pivi, gde je i on rodjen. Radoman Božovic imao je jednu od najzapaženijih karijera u "zlatno doba" vladavine Slobodana Miloševica. S mjesta predsjednika pokrajinske vlade Vojvodine od 1991. do 1993. došao je na celo srpske vlade. Neposredno poslije toga postao je i predsjednik saveznog parlamenta. Iz tog vremena pamte se njegove svadje s Vojislavom Šešeljom, koji ga je u Skupštini Jugoslavije cak i polio vodom.



Radom Božovic je bio oštar na rijecima. Prilikom jednog razgovora sa Antonijem Isakovicem u Beogradu, Radoman je Crnogorce nazvao pogrdnim imenom. Tada je reagovao Ministar za informacije Crne Gore, Božidar Jaredic. Da bi se dodvorio Radomanu, tadašnji Predsjednik Crne Gore, Momir Bulatovic je uputio pismo Božovicu isticuci da o njemu tako ne misli crnogorsko rukovodstvo i da on žali zbog izjave Jaredica.



Iako je u jednom momentu doživio izgon iz politike, Božovic je održao svoje poslovne kontakte. Profesor je na Višoj ekonomskoj školi u Novom Sadu i savjetnik nekoliko inostranih banaka koje rade u Srbiji. Smatra se da je Božovic vrlo imucan. Došao je na celo Geneks-a u martu 1999. godine, dva dana poslije pocetka NATO agresije. Govorilo se da je samo za opremanje kabineta velicine oko 200 kvadrata potrošeno više od milion maraka. U kabinet se ulazilo specijalnim liftom, a unutra je imao i kupatilo sa djakuzijem i zelenim mermerom. - Volim da se osjecam cisto nakon dvadesetocasovnog mukotrpnog rada - objašnjavao je Božovic potrebu za kupatilom u kabinetu.



Radoman Božovic je cesto vidjan na Crnogorskom primorju, najviše u Budvi. U jednom od rijetkih intervju-a za novine Radoman Božovic je za Glas javnosti 2005. godine izjavio - Pošto sam finansijski savetniik nekim stranim investitorima i bankama, cesto putujem po svijetu. Nedavno sam bio u Italiji, a prije nekoliko dana vratio sam se iz Londona. Koliko je moguce, pokušavam da, u pauzama od sastanaka, ukradem malo malo vremena za razgledanje svih tih gradova.

Dobru kondiciju održava na teniskim terenima, a osim toga, drugog hobija nema. Politika ga, kaže, interesuje kao i svakog obicnog gradjanina, a sa starim društvom iz zlatnog doba Miloševiceve vladavine ne održava nikakve kontakte.

- Rijetko sam miješao politiku i privatni život, jer politika nije nešto što sam istinski volio i u cemu sam uživao. Bilo je to samo nekoliko godina moga života



3. Radoje Kontic



Radoje Kontic je rodjen 1937. godine u Nikšicu. Sada je penzionisan politicar i tehnolog. Bio je posljednji predsjednik Republickog Izvršnog Vijeca SR Crne Gore od 1989. do 1991. godine. Bio je poznat što je bio clan više vlada u Crnoj Gori, a od 1993. godine bio je Savezni Premijer Jugoslavije sve do 1998. godine. Iako je pokrivao znacajne pozicije, uvijek se smatralo da je njegov licni uticaj na odluke bio - zanemaljiv. U vrijeme njegovog mandata kao Saveznog Premijera, inflacija je dostigla rekordan nivo, a gradjani su preko novih banaka bukvalno opljackani, a novac se slivao u kanale koje je kontrolisao SDB Srbije. Glavna osobina Radoja Kontica je bila ta da se ne zamjeri ni jednom politicaru. Bio je u upravnim Odborima mnogih velikih crnogorskih preduzeca. Nije se politicki oglašavao od vremena penzionisanja.
 
tn_boris_tadic.jpg
tn_jocic.jpg
tn_rade_bulatovic1.jpg


4. Boris Tadic

Boris Tadic rodjen je 15. januara 1958. u Sarajevu, inace sin akademika Ljubomira Tadica. U Beogradu je završio gimnaziju, diplomirao klinicku psihologiju na Filozofskom fakultetu i magistrirao na temu “Subverzivnost u segmentu seksualnosti”. U mladosti je radio kao kolporter, zatim je bio novinar na Radio Indeksu 202, psiholog u bolnici “Laza Lazarevic”, profesor psihologije u Prvoj beogradskoj gimnaziji i istrazivac u beogradskom Institutu za psihologiju. Centar za razvoj demokratije i politicke vještine osnovao je 1997. i bio njegov prvi direktor. Politikom se bavi od studentskih dana kada je ucestvovao u formiranju poluilegalnog Otvorenog univerziteta i u nizu opozicionih aktivnosti, zbog cega je bio hapšen osamdesetih godina.

Clan je Demokratske stranke (DS) od 1990. i u toj partiji je bio sekretar Glavnog odbora, clan Izvršnog odbora i potpredsjednik. Nakon ubistva lidera stranke i srpskog premijera Zorana Djindica u martu 2003, Tadic i ostali potpredsjednici DS preuzeli su kolektivno rukovodenje partijom. Na izbornoj skupštini stranke 22. februara 2004. ubjedljivom vecinom izabran je za predsjednika. Protivkandidat mu je bio bivši zamjenik predsjednika i premijer Srbije Zoran Živkovic. Za poslanika u srpskom parlamentu izabran je 1994. kada je bio i clan skupštinskog Odbora za nauku i tehnologiju. Na saveznom nivou bio je od novembra 2000. do juna naredne godine ministar za telekomunikacije, zatim savezni poslanik i clan Odbora Savezne skupštine za bezbjednost i potpredsjednik Veca gradana. Od 2003. je profesor politike i marketinga na Fakultetu dramskih umjetnosti u Beogradu. Prethodno je jedno vrijeme radio na projektu uspostavljanja regionalnog sistema politicke edukacije u zemljama jugoistocne Evrope.

Bio je prvi predsjednik Komisije SRJ za kontrolu saveznih službi bezbjednosti, koja je konstituisana 30. januara 2003. U martu te godine imenovan je za clana Savjeta za državnu bezbjednost pri republickoj vladi. Za ministra odbrane u Savjetu ministara Srbije i Crne Gore izabran je 17. marta 2003. Ostavku na tu dužnost podnio je 15. aprila 2004, uoci rekonstrukcije tog savjeta.

Od 2004. godine novi je Predsjednik Srbije. Kao predsjednik Srbije pokazivao je razumijevanje za Crnu Goru i bice upamcena njegova posjeta Crnoj Gori u funkciji Predsjednika, Maja 2006. godine kada je cestitao Crnoj Gori nezavisnost i kada se srio sa crnogorskim zvanicnicima u Podgorici.


5. Dragan Jocic

Sadasnji Ministar Policije Republike Srbije Dragan Jocic je porijeklom iz Martinica kod Danilovgrada. Rodjen je u Beogradu 1960. godine. Zavšio je Pravni Fakultet u Beogradu. Nakon završetka Fakulteta bio je advokat. Bio je clan Demokratske Partije Srbije. Od 1992. godine do 1997. bio je poslanik u Parlamentu Srbije. Takodje je bio odbornik u Skupštini Grada Beograda.

Nakon što je izabran za Ministra Policije RS, pojedini casopisi su prenijeli vijest da je Dragan Jocic bio direktno umiješan u obijanju trafika u Beogradu kada je imao dvadeset godina. On je potvrdio tu vijest, i informaciju da postoji policijski izvještaj o tome, ali je u isto vrijeme izjavio da je to nevažno i da je to bio dio - mladalacke ludosti. Takodje bio je optuzen da je pokusao da utice na jednog od svjedoka u procesu za ubistvo Zorana Djindjica, ali je on te navode odbio.

Dragan Jocic relativno cesto obilazi svoju ocevinu u danilovgradskog opštini.


6. Rade Bulatovic

Rade Bulatovic sjedi na mjestu koje je nekad pokrivao Jovica Stanišic. Iako se SDB Srbije više tako ne zove, suština mjesta i uticaja je ista. Rade Bulatovic je nacelnik Informativno - Bezbjedonosne Agencije Republike Srbije. Rodjen je u 1958. godine u Beranama.

Iako zvanicna biografija nikada nije objavljena, zna se da je Bulatovic krajem osamdesetih godina radio u beogradskoj opštini Savski venac, te da se pred raspad bivše Jugoslavije zaposlio u Saveznom sekretarijatu za inostrane poslove (kasnije Savezno ministarstvo za inostrane poslove). Službovao je u konzulatima u Istanbulu i Rimu, a kolege koje su službovale s njim tvrde da je još tada imao odlicne odnose s policijom. "Rade je uspijevao da od MUP-a za samo par dana dobije odgovore na zahtjeve na koje smo mi ostali cekali mjesecima", kaže jedan njegov bivši nadredjeni. Za službovanje u Rimu vezana je afera s kradjom tašne sa oko pedeset hiljada dolara iz automobila u kome se pored šofera i racunopolagaca nalazio i Bulatovic. Svi su vraceni za Beograd, ali niko nije pozvan na odgovornost zbog nestanka novca. Otpušten je iz SMIP-a nakon petooktobarskih promjena kao dio starog kadra. Demokratska stranka je tvrdila da je Bulatovic bio clan JUL-a, ali on to nikada nije potvrdio niti demantovao.

Od novembra 2000. do marta 2003. bio je savjetnik za nacionalnu bezbjednost Vojislava Koštunice u predsjednickom kabinetu. Taj period obilježili su mnoge afere i hapšenja.

Tokom akcije Sablja, nakon ubistva Zorana Djindjica, Rade Bulatovic i šef Uprave za bezbednost VJ Aca Tomic uhapšeni su na osnovu clana 122. a u vezi sa clanom 125. KZJ (udruživanje radi neprijateljske djelatnosti). Vlada Srbije je u to vrijeme tvrdila da su se Tomic i Bulatovic tajno sastajali sa Dušanom Spasojevicem i Miloradom Lukovicem Legijom, te da su bili dio zavjere da se ubije Djindjic. Tim povodom Koštunica je izjavio: "Rade Bulatovic je politicki zatvorenik i to ne jedini. Nažalost, opet smo u našoj zemlji oživjeli pojam politickog zatvorenika." Bulatovic je poslije nepuna tri mjeseca pušten, a optužbe protiv njega se povucene.
 
smilosevic.jpg


Kada je Slobodan Miloševic, bivši Predsjednik Srbije i SRJ, sahranjen u dvorištu kuce porodice Miletic u Požarevcu, sve je bilo cudno. Sahrana bez clanova porodice, sahrana u dvorištu kuce, a ne na groblju, dvorište kuce koja nije Miloševiceva i td. Iako je ovaj covjek digao na noge više od milion ljudi u Srbiji i šire, bio njihov idol, a mnogima je i danas, mnoge stvari se o njemu nijesu znale. Osim SDB Srbije, o Slobovoj prošlosti je malo ko pisao. Njegova prošlost i sudbina su kontradiktorne i tužne, ali su isto tako protkane nevjerovatnom manipulacijom koja je bila svojstvena crnogorskom klanu u Beogradu, koji je svojim potezima, nastupom, šarmom zavodio obožavaoce, ali i neprijatelje.



Slobodan Miloševic se rodio 20. Avgusta 1941. godine u Požarevcu kao drugi sin Svetozara i Stanislave (rodjene. Koljenšic ) Miloševic. Miloševicevi roditelji rodom su bili Crnogorci. Svetozar Miloševic bio je iz sela Uvac, kod Lijeve Rijeke, (mjesta na putu iz Kolašina prema Andrijevici) u brdskom pogranicnom podrucju Crne Gore prema Albaniji. Do sela Uvac se uvijek teško dolazilo, a posebno zimi kad se temperatura znala spustiti i do - 25 stepeni.



Neki clanovi porocice Miloševic istraživali su korijene porodice i ustanovili kako je Svetozar Miloševic, Slobodanov otac, bio direktni potomak vasojevackog junaka, hajduka Miloša Markova Stankovica. Na Lopatama, zaseoku na brežuljku poznatom u kraju po novim vikendicama, podignuto je nekoliko spomen-obilježja.


S jednog od njih saznaje se da se odatle "iz viteškog soja Vasojeva, od junackog bratstva Karadžic vinulo jato sokolova put Drobnjaka, put plemena jaka". Drugim rijecima, tvrdi se da iz ovog kraja poticu preci Karadžica, sasvim pouzdano Vuka Karadžica ciji su se preci odavde iselili u Petnjicu, a odatle u dolinu Jadra, a vjerojatno i Radovana Karadžica. Na drugom spomen-obilježju, podignutom prije nekoliko godina, piše: "Milošu Markovu, rodonacelniku bratstva Miloševica, zahvalno potomstvo".



Svetozarov otac, Simeun, bio je porucnik crnogorske vojske. Svetozar je završio bogosloviju u Cetinju, potom Teološki fakultet u Beogradu, ali nije, iako je bio duboko religiozan covjek, otišao u svještenike, nego je bio profesor ruskoga i srpskog jezika. Bio je profesor u Bijelom Polju i Kosovskoj Mitrovici, a potom se odselio u Srbiju i odlucio da živi u Požarevcu.
 
Iako je u mladosti upoznao razne crnogorske komuniste, koji su kasnije postali poznati revolucionari, vojskovodje i funkcioneri (npr. Peko Dapcevic, Milovana Djilas) Svetozar Miloševic nije bio komunista pa je to i bio jedan od razloga zbog kojih se razveo od svoje supruge Stanislave. Naime, Stanislava je bila iz radnicke i komunisticke porodicei, pa je zbog toga cijelog života zadržala komunisticka uvjerenja. Neposredno nakon završetka 2. svjetskog rata Svetozar je napustio porodicu i vratio se u rodno selo Uvac, a ubrzo se zaposlio kao profesor ruskog jezika na Tehnickoj školi u Podgorici. Nakon što je dao slabu ocjenu jednom uceniku koji se zbog toga ubio, Svetozar je (1962.) pocinio samoubistvo pištoljem. Slobodan nije došao na ocevu sahranu, jer se u to vrijeme nalazio na školskoj ekskurziji u Rusiji. Svetozar je sahranjen na seockom groblju. Nakon sahrane kuca je zakljucana i u kucu niko više nije ulazio.

Svetozareva kuca na Vucetinom kamenu u selu Uvac je bila gradjena od jelovine. Poslije deset godina se urušila i ostali su samo temelji. Okolo je zarasla u korov. Nakon Miloseviceve sahrane u Požarerevcu, njegova kcerka Marija Miloševic je zeljela da sahrani svog oca pored njegovog oca. Otisla je sa svojim mužem, Bulatovicem sa Cetinja, gdje i živi posljednjih godina, u selo Uvac. Povratila je vlasništvo nad dijelom imanje svog djeda. Ima namjeru da jednog dana sahrani oca u Lijevoj Rijeci. Marije kaže - Nema nijednog razloga da tatin grob bude u dvorištu kuce u Požarevcu, jer je to kuca Miletica, babe i djede moje majke. Ona nema nikakve veze sa tatom

Sada cemo se vratiti opet u prošlost i nastaviti pricu o Slobodanovom majci Stanislavi. Ona je svoja dva sina podizala sa svojom uciteljskom platom. Živjela je a u Dulicevoj ulici 13, nedaleko od mjesnog muzeja i muzicke škole. U toj kuci rodio se i Slobodan Miloševic i proveo rano djetinjstvo. U njoj sada stanuje prota Svetislav Dinic, koji za vrijeme rata i neposredno nakon rata dijelio kucu s porodicom Miloševic. On prica: Rastali smo se kao prijatelji, mada nijesmo živjeli baš tako, komšijski. Više smo bili u službenim odnosima, malo na odstojanju (...) Takva su to vremena bila. Stanislava je bila clan partijskog komiteta, a mi pravoslavna porodica. Znam da je na svim skupovima bila vrlo govorljiva, bila vrlo aktivna, cak je njenom zaslugom i na njenu inicijativu škola 'Sveti Sava' prekrštena u 'Njegoš'. Slobodanova majka bila je svim tim poslovima mnogo zauzeta, znate vec kakve su zaposlene žene, pa sam imao dojam da je Slobodan bio malo usamljen.

Dusan Mitrovic, pomocnik direktora požarevacke gimnazije kaže: Stanislava se mnogo žrtvovala za svoje sinove. Obicno, kad bi primila platu, cijelu bi poslala svojim sinovima u Beograd. A poslije, sirota, dodje do mene, da pita jel' može da dobije neku akontaciju.

Stanislava je ostala u Požarevcu nakon što su joj sinovi otišli na studiranje u Beograd, a 1974. godine i ona je pocinila samoubistvo objesivši se. Samoubistva u porodici Miloševic tako su postala ucestala pojava. Samoubistvo je pocinio i Miloševicev ujak general Milisav Koljenšic. Miloševic je kasnije dolazio u Požarevac obici majcin grob, ali kucu gdje je proveo djetinjstvo nije posjecivao. Zanimljiv je podatak da se Slobodan Miloševic, iako su mu otac i majka bili Crnogorci, osjecao Srbinom.

Slavoljub Djukic kaže - Deklarisao se kao Srbin, nasuprot roditeljima i bratu, Crnogorcima, ali nikada nije govorio o svome nacionalnom porijeklu. Nikada nije rekao "mi Srbi" ili "mi Crnogorci". Samo je jednom, u javnom istupu, rekao da su Srbi i Crnogorci "dva oka u glavi". Svoju djedovinu nije obilazio, niti je pokazivao interesovanje za svoje porijeklo. Ali mu je nekadasnja Jugoslavija pri srcu ostala vise nego ijednom nacionalnom predvodniku. Sacuvao je simbole drzave koje vise nema: himnu i praznike. Govorio je: "Meni je cast što stojim uz himnu Hej, Sloveni!"

Cak i njegov brat Bora izjašnjavao se kao Crnogorac. U socijalistickoj Jugoslaviji su se funkcije dobivale i po republickom i nacionalnom kljucu. Borislav Miloševic je otišao u diplomatiju. Kao crnogorski kadar dobio je mjesto ambasadora u Alžiru. Radio je i kao savjetnik predsjednika Josipa Broza pratio ga je na putovanjima u inostranstvo i brinuo se za njegove govore.

O Miloševicevim gimnazijskim danima zna se još jedan podatak, da je bio politicki vrlo aktivan, da je bio vec kao gimnazijalac komunista, da je svoju privrženost tadašnjem jugoslavenskom poretku i ideji komunizma pokazivao i time što je, iako je bio fizicki slabašan, otišao na dobrovoljne omladinske radne akcije, cak tri puta: 1958., 1959. i 1963. godine. Radio je na auto-putu izmedju Beograda i Zagreba, koja je dobila ime Bratstvo-jedinstvo. Zbog svog komunistickog opredjeljenja primljen je u Savez komunista Jugoslavije 15. Marta 1959. godine, sa samo 17 i po godina. Na takvo njegovo opredjeljenje nije imala uticaja samo majka, nego još jedna osoba, koja je presudno uticala na cijeli njegov život - Mirjana Markovic. Taj samotnjak Miloševic imao je od ranih dana jednog jako vjernog prijatelja. O tome govori Miloševicev školski drug Radomir Mladenovic: Mi smo se svi bavili sportom, izuzev njega. On je imao mnogo ljepši sport - bavio se svojom ženom (...) Slobodan nije imao najboljeg prijatelja, kao svi mi, ostali. Njemu je to bila njegova - Baca.

Nakon završenog Pravnog fakulteta poslovu karijeru Miloševic je zapoceo kao savjetnik za privredu beogradskog gradonacelnika. Medjutim, najveci dio poslovne karijere proveo je u privredi (direktor poduzeca Tehnogas) i bankarstvu (predsjednik Beogradske banke). Politikom se poceo baviti 1983. godine, ali sve do 1987. godine Miloševic je bio malo znani prijatelj Ivana Stambolica, bivšeg predsjednika Socijalisticke Republike Srbije. Nakon izbijana nereda na Kosovu, koje je morala smirivati policija Miloševic se okupljenima Srbima obratio rijecima: Niko ne smije da vas bije! Nakon toga za Miloševica i republike tadašnje Jugoslavije ništa nece biti kao prije. Samo pet mjeseci nakon te izjave Miloševic ce svrgnuti s vlasti svog prijatelja i mentora Stambolica, a nekoliko godina kasnije narediti ce njegovo ubistvo.

Dolaskom na vlast Miloševic je zadao sebi cilj - stvoriti Jugoslaviju u kojoj ce dominirati Srbi, a na celu te države nalaziti ce se on. Kako bi dosegao taj cilj preuzeo je kontrolu nad medijima i sprjecavao bilo kakvu kritiku vlastitog lika i djela. No, nije se zadržao samo na tome vec je stremeci ka svome cilju napravio haos na jugoslovenskim prostorima što je rezultiralo u Hrvastkoj s 15.000 ubijenih i nestalih, 33.000 ranjenih, 650 hiljada prognanih i izbjeglih te 200 hiljada uništenih kuca. U BiH njegova politika je djelimicno odgovorna za 100.000 ubijenih, 500 uništenih kuca i skoro 1.700.000 proganihi i izbjeglih. Na Kosovu je odgovoran za 10.000 ubijenih i 260 hiljada uništenih kuca. Zbog svega toga dobio je nadimak Balkanski krvnik i ostao u povijesti upamcen kao politicar iz Evrope protiv koga su pokrenute najvece optužbe nakog Hitlera.

U toku procesa pred sudom u Hagu, crnogorski klan u Beogradu je obezbjedjivao mnoga znacajna dokumenta koja su pomogla Miloševicu da priprema odbranu. Vecina politicara koji su porijeklom Crnogorci su držali Miloševicevu stranu i niko nije želio da svjedoci protiv njega.

Bivsi crnogorski predsjednik i premijer Milo Djukanovic je javno odbio da bude svjedok na sudjenju Miloševic u svojstvu svjedoka optužbe.

Bivši crnogorski predsjednik Branko Kostic je dosta iscrpno branio Miloševica pred sudom u Hagu.

Bivši crnogorski predsjednik Momir Bulatovic je takodje trebao da iscrpno brani svog politickog saputnika i idola pred Sudom u Hagu. Dan prije pocetka svjedocenja Bulatovica, Milosevic je doživio fatalni srcani udar i nadjen je nakon par sati mrtav u svom krevetu u celiji. Tod trenuka, Bulatovic je bio u hotelu i bio je skrhan tom viješcu. Dan prije toga rekao je Miloševicu - Kao to izgledas. Šta su ti to uradili ?- aludirajuci na njegovo primjetno loše zdravstveno stanje.

Milosevic je bio umoran, iscrpljen mnogim svjedocenjima, djelimicno osakacen neumoljivim pravilima Haškog Tribunala i sudija. Nije vise mogao da vlada situacijom. Nije vise bilo mogucnosti da mu pomognu Crnogorci. Iako je njihova pomoc bila iskrena, iako su mu Crnogorci do kraja ostali vjerni, Milosevic je shvatio da u Hagu, da van granica Crne Gore i Srbije, njihova pomoc je - corav posao.
 
tn_crnogorci_u_bg.jpg


Sa navodnicima ili bez njih, Crnogorac iz Beograda, Milorad Vucelic je uspio da bude marksista, disident, libaral, socijalista, novinar; publicista, pozorišni kriticar, filozof, sociolog, politicar, direktor, biznismen, Ted Tarner iz Crvenke, Miloševicev Berluskoni, vlasnik najljepših žena ali i serviser pjevaljki; Jugosloven, pa veliki Srbin, a zapravo Crnogorac, intelektualac opšte prakse i najsposobniji socijalista, intimus DeBovaca ali i momaka brzih na okidacu.

Ovaj ljevicar u Pradinim patikama i s crnim, kožnim ruksakom i tompusom, koji je oduvijek bio njegov zaštitni znak, tvrdi da je njegov život zapravo poceo 1968. Od tada do danas osvajao je važne funkcije s jednakom strašcu kao i žene. Bio je urednik Studenta, Vidika, Književne reci, direktor SKC...

Milorad Vucelic je rodjen 17. juna 1948.g. u selu Sivac. Osnovnu školu je završio u Crvenki, gimnaziju u Vrbasu, a pravni fakultet u Beogradu.

U jednom od svojih javnih nastupa odakle su zapravo Vucetici, Milorad kaze: " Iz Brskuta. Bratonožici. Jedan djeda, Panto Vucelic, poginuo je na Skadru. Ovaj drugi, Vojvodanin Vlaškalic bio je solunski dobrovoljac, prošao je i njemacki i ruski logor. Otac je bio nacelnik UDB-e u Subotici. Pravi Crnogorac, nevješt u svim domacinskim poslovima. Mnogo je brinuo o nama, želio je da nešto postanemo u životu. Imao sam mladjeg brata. Izvršio je samoubistvo. Mama nije radila. Potpuno se posvetila porodici. Bila je puna ljubavi, nježna, ali stroga, vodila je racuna o tome da budemo najbolji djaci. Sjecam se da je kupovala komplete iz biblioteke "Srpska književnost u sto knjiga" i da me je tjerala da citam. Gimnaziju sam završio u Vrbasu. Cesto smo se selili."

Vec sredinom osamdesetih, Vucela je svuda gdje treba: umjetnicki direktor Zvezdara teatra, umjetnicki direktor Grada teatra u Budvi, glavni urednik "Književnih novina", urednik kulturne rubrike "NIN"-a; sve to u jednom trenutku zajedno i – sa cetiri pune plate. I dalje se oblaci "ljevicarski" opušteno i gaji imidž "radikalno šik", ali torbica mu je vec ušla u legendu – po kolicini gotovine koja kroz nju prolazi. Politicki je liberalniji nego ikad: ima ga svuda, sve cešce oko Dobrice Cosica, ali i medju liberalno-demokratski nastrojenim grupacijama koje se polako formiraju u Caršiji. Osim, naravno, onih mjesta koja nisu higijenska u to vrijeme, jer brat Jovica kaže. Omaklo mu se (ili mu se nije omaklo?) da potpiše neke peticije, što je tada bilo u modi i relativno bezopasno, ako covjek nije sklon da se pretjerano impresionira od informativnih razgovora u Državnoj bezbijednosti. U jednom od tih slucajeva, vezanom za pokojnog Dušana Bogavca, potpisnici su bili svecano najureni iz Saveza komunista; svi osim Milorada Vucelica.

Nakon toga bio je direktor RTV Srbije, kao i direktor RTV Novi Sad. Bio je poslanik u tri saziva Skupštine Srbije. Od 1995. godine se bavi privatnim biznisom.

Vucela je bio mnogo vezan za predsjednika Srbije Miloševica. O tome kako ga je upoznao, on kaže:

" U februaru 1992. sam ga upoznao. Miloševic je bio vrlo neposredan. Djelovao mi je smireno, ozbiljno, prilicno usamljeno, kao svaki državnik. Ako govorimo licno, Miloševic je inteligentan, obavješten, svašta zna i umije da bude duhovit. Kada nešto nije mogao do kraja da obrazloži, volio je da kaže: "Ti to ne razumiješ", što je bio znak da je razgovor završen. Ja sam njega volio stabilno, a on mene samo povremeno. Nekad je bio slab na mene, a nekad me je odbijao."

Nakon smrti Slobodana Miloševica, Vucetic se angažovao oko njegove sahrane i presudno je uticao na cio tok, tada kao potpredsjednik Socijalisticke Partije Srbije.

Nakon ubistva premijera Srbije Zorana Djindjica bio je uhapšen i ostao je u zatvoru 20 dana . O tome periodu kaže:

" Spasio me je to što sam štrajkovao gladju. Nije loše da vam se nadje u biografiji da ste bili uhapšeni od ovakvih demokrata. Što se zatvora tice, najgore mi je bilo to što s porodicom nisam imao nikakav kontakt. I izolacija. Nijesam se bojao ljudi koji su tada bili na vlasti, iako sam znao da nemaju nikakvu moralnu zadršku. Strahovao sam za porodicu."

Bio je cesto vidjen gost u Crnoj Gori, gdje se pokušao angažovati i politicki, posebno u pomirenju dva suprostavljenja bloka DPS-a, kada je došlo do sukoba Momira Bulatovica i Mila Djukanovica. 1999. godine u Budvi je pucano na njegov automobil, a policija nikad nije saznala ko stoji iza toga. Pominjane su njegove veze i poznanstva sa mnogim poznatim biznismenima, medju kojima je i novi vlasnik Ostrva Sveti Nikola, Stanko Subotic, koga je upoznao preko Mila Djukanovica i pokojnog Radovana Stojicica- Badze.

Drugi Crnogorac iz Beograda Vladimir Beba Popovic, saradnik ubijenog premijera Srbije Zorana Djindjica, optužio je Vucetica za veliku pronevjeru. U svom poznatom nastupu na studiju B92, Beba Popovic kaže:

" Mi smo tu upali i mi to nismo znali i nama je trebalo dosta vremena da shvatimoda se to dešava, da tako kažem, jasnije nam je bilo negdje vec mjesec dana ili dva pošto je Zoran postao predsjednik Vlade, kad je Jovica na jednom od tih sastanaka rekao Zoranu, ja sam bio prisutan, da bi Zoran morao nešto da uradi po pitanju oduzimanja novca od Milorada Vucelica, koji je nekih 40 miliona maraka pokrao od DB-a. Izvadio je iz svog novcanika, izmedju fotografija, gdje su mu fotografije djece, jedan karirani papir savijen na cetvoro i na njemu je bilo napisano nekih 10 brojeva racuna banaka i tacni iznosi koliko gdje ima para i rekao je da je, prakticno, da su to pare koje je DB dobio kroz razne poslove koje je organizovao ili kroz neke donacije od pojedinaca koji su u teškim tim godinama rata davali pare DB da kupi helikoptere, opremu itd. A Vucelic je bio neka vrsta veze DB-a i tih ljudi i onda je on po principu 'pola pije, pola Šarcu daje', uzimao pola, da bi na kraju uzimao sve, ovima nije davao ništa. I izmedju njih je prakticno bio jedan sukob i taj sukob je bio problematican zato što je Zoran bio i s Miloradom Vucelicem neka vrsta prijatelja, poznanika, mislim u to vrijeme su da tako kažem ponovo bili bliski, pošto je to period kad je Vucelic ponovo bio na strani protiv Miloševica, a i Jovice Stanišica. I tad smo vec shvatili da to što smo mislili da se dešava je mnogo gore nego što smo mislili. I u te sukobe je uvucena i ta Vlada, u te sukobe je uvucen i Zoran Djindjic i onda smo vrlo brzo, tako da kažem, morali da pocnemo da se suprotstavljamo tome. Konkretno za taj slucaj, Zoran je odmah poslije toga tražio da to na neki nacin bude razriješeno, tražio je da to na neki nacin bude razriješeno, i da otprilike kao zovu tamo ovi iz DB-a Petrovic i Mijatovic Vucelica da kažu, dodji ovamo, gde su te pare što si uzeo, vrati te pare DB-a, medjutim... "

Milorad je opet i iz ovoga izašao kao pobjednik.

Negova slabost su bile i žene. On o tome kaže:

" Možda žene, osim nekih uobicajenih muških osobina koje muškarac mora da posjeduje, uzbudjuje kada joj otkrijete emocije. Mnogo je žena koje su uvijek javno delovale kao heroine, a u suštini su bile jako nesretne. Neko igra ulogu zavodnice, neko zavodnika, neko švalera. Teško je kada jednom ta uloga prestane. Nisam volio da budem klasican zavodnik. Uvijek sam želio da dodjem do bica te žene. Nikada me nije zadovoljavao "bal pod maskama", lažne igre strašnih velikih ljubavnika i ljubavnica, jer onda u krevetu prosto ne znate da li je rijec o takmicenju dvije "škole ucenja". Nijesam se time bavio. Da jesam, možda je moglo da ih bude mnogo više. Zbog toga mi je žao."

Danas Milorad iz Beograda zakljucuje: " Nijesam od ljudi koji kažu ponovo bih prošao isto. Sa ovom pamecu i iskustvom, sigurno bih mnoge stvari radio drugacije. Zivio sam u zanimljivom vremenu. Misleci svojom glavom, sve važne odluke sam donio srcem. Nije mi žao."
 
CRNOGORSKI SPISAK BEZ KRAJA

ostala imena Crnogoraca sa funkcijama i zvanjima u Srbiji ( Beogradu)

*
Slobodan Vucetic. predsjednik Vrhovnog Suda Srbije
*
Marko Kljajevic, predsjednik Sudskog Vijeca u procesu za ubistvo premijera Srbije Zorana Djindjica. Podnio ostavku 2006.g., prije zavrsetka sudjenja
*
Goran Kljajevic, predsjednik Privrednog Suda Srbije, uhapsen u Beogradu zbog optužbi za primanje mita, brat sudije Marka Kljajevica
*
Veselin Šljivancanin, visoki oficir JNA, Vojske Jugoslavije, uhapšen i predat Haskom Tribunalu. Optužen za zlocine u Vukovaru
*
Matija Beckovic, književnik
*
Olja Beckovic, književnik i novinar, kcerka Matije Beckovica
*
Miljan Miljanic, dugogodisnji predsjednik Fudbalskog Saveza Jugoslavije
*
Branko Bulatovic, predsjednik Fudbalskog Saveza Srbije i Crne Gore, ubijen u Beogradu, Marta 2004. godine
*
Blažo Zlopaša, poznati implantolog, doselio se iz Cavtata, Hrvatska u Beograd 1992. godine
*
Brana Crncevic, književnik
*
Vidoje Žarkovic, visoki funcioner SFRJ, umro u Beogradu 2000.g.
*
Stojan Cerovic, poznati novinar, urednik casopisa "Vrijeme", umro u Beogradu 2005.g.
*
Nikola Popovic, narodni heroj, general JNA, sin Krsta Zrnova Popovica, umro u Beogradu 2005.g.
*
Voja Brajovic, glumac
*
Miša Janketic, glumac
*
Danilo Lazovic, glumac, umro u Beogradu 2006.g.
*
Milutin - Mima Karadzic, glumac
*
Ratko Božovic, kulturolog
*
Vida Ognjenovic, pozorisni i dramski pisac, reditelj, direktor pozorista

*
Veljko Vlahovic, visoki funkcioner SFRJ, umro u Beogradu 1975.g.
*
Milorad Vlahovic, nacelnik uprave MUP-a Srbije, ubijen 1999. g. u Beogradu
*
Miodrag Stojanovic - Gidra , poznati bokser, kik-bokser, ubijen 2001. g. u Beogradu
*
Arso Jovanovic, general, blizak saradnik Tita za vrijeme Drugog Svjetskog Rata. Ubijen od stane titovih vojnika prilikom pokusaja da pobjegne u Rumuniju kao simpatizer Staljina 1948.g.
*
Janko Vukotic, serdar, brat Crnogorske Kraljice Milene Petrovic, veliki crnogorski vojskovodja. Nakon nestanka Crne Gore 1918. godine, stao na stranu Karadjordjevica. Umro u Beogradu 1927.g.
*
Gavrilo Dožic, Crnogorski Mitropolit, a od 1938. g. i Srpski Patrijarh. Umro je u Beogradu 1950. g.
*
Borislav Pekic, knjizevnik, umro 1992.g. u Londonu
*
Dragoslav Šekularac, poznati fudbaler i trener
*
Velibor Vasovic, poznati fudbaler. Umro u Beogradu 2002. godine
*
Petar Lubarda, poznati slikar, umro u Beogradu 1974. godine
*
Vladimir Beba Popovic, sef Biroa za komunikacije u Vladi Zorana Djindjica
*
Vuk Bojovic, direktor Beogradskog Zološkog Vrta
*
Žarko Paspalj, poznati košarkaš i reprezentativac SFRJ
*
Aleksandar Tijanic, poznati srpski novinar i direktor RTV Srbije, njegovi preci su iz Crne Gore se doselili na Kosovo
*
Novak Djokovic, poznati srpski teniser ( otac Crnogorac), rodjen u Beogradu, zivi u Monte Karlu. Porodica Novaka Djokovica je porijeklom iz Jasenovog Polja, ispod planine Vojnik. Godine 1928.g. zbog teških uslova života i potpune nemaštine veliki broj porodica napustio je Jasenovo Polje. Porodica Nedjeljka Djokovica odselila se za Metohiju u selo Vocnjak, opština Srbica. Na pocetku Drugog svjetskog rata Nedjeljka Dokovica proganjaju i on se s porodicom ponovo vraca u Jasenovo Polje kod rodjaka. Ali ni ovdje nije imao mira. Poginuo je 1941. godine zajedno sa sinom Miloradom. Sahranjeni su na groblju u Jasenovom Polju. Godine 1951. Novakov djed Vladimir seli se iz Metohije za Beograd, gdje i danas živi.
*
Ana Ivanovic, poznata srpska teniserka, rodjena u Beogradu, živi u Švajcarskoj
*
Milovan Bojic, bivši ministar zdravlja Republike Srbije, vlasnik privatne klinike " Ostrog"
*
Zoran Kalezic, poznati pjevac, živio najviše u Beogradu, a 2005. godine napustio je Srbiju, nakon što je bio meta napada od strane kolega, kao i nekih politicara, zbog, kako je izjavio, toga što su ga smatrali velikim Crnogorcem. Danas, živi i radu u Cikagu, u Americi. Povremeno nastupa u nekim restoranima u Americi.
 
SAMCRO:
smilosevic.jpg


Kada je Slobodan Miloševic, bivši Predsjednik Srbije i SRJ, sahranjen u dvorištu kuce porodice Miletic u Požarevcu, sve je bilo cudno. Sahrana bez clanova porodice, sahrana u dvorištu kuce, a ne na groblju, dvorište kuce koja nije Miloševiceva i td. Iako je ovaj covjek digao na noge više od milion ljudi u Srbiji i šire, bio njihov idol, a mnogima je i danas, mnoge stvari se o njemu nijesu znale. Osim SDB Srbije, o Slobovoj prošlosti je malo ko pisao. Njegova prošlost i sudbina su kontradiktorne i tužne, ali su isto tako protkane nevjerovatnom manipulacijom koja je bila svojstvena crnogorskom klanu u Beogradu, koji je svojim potezima, nastupom, šarmom zavodio obožavaoce, ali i neprijatelje.



Slobodan Miloševic se rodio 20. Avgusta 1941. godine u Požarevcu kao drugi sin Svetozara i Stanislave (rodjene. Koljenšic ) Miloševic. Miloševicevi roditelji rodom su bili Crnogorci. Svetozar Miloševic bio je iz sela Uvac, kod Lijeve Rijeke, (mjesta na putu iz Kolašina prema Andrijevici) u brdskom pogranicnom podrucju Crne Gore prema Albaniji. Do sela Uvac se uvijek teško dolazilo, a posebno zimi kad se temperatura znala spustiti i do - 25 stepeni.



Neki clanovi porocice Miloševic istraživali su korijene porodice i ustanovili kako je Svetozar Miloševic, Slobodanov otac, bio direktni potomak vasojevackog junaka, hajduka Miloša Markova Stankovica. Na Lopatama, zaseoku na brežuljku poznatom u kraju po novim vikendicama, podignuto je nekoliko spomen-obilježja.


S jednog od njih saznaje se da se odatle "iz viteškog soja Vasojeva, od junackog bratstva Karadžic vinulo jato sokolova put Drobnjaka, put plemena jaka". Drugim rijecima, tvrdi se da iz ovog kraja poticu preci Karadžica, sasvim pouzdano Vuka Karadžica ciji su se preci odavde iselili u Petnjicu, a odatle u dolinu Jadra, a vjerojatno i Radovana Karadžica. Na drugom spomen-obilježju, podignutom prije nekoliko godina, piše: "Milošu Markovu, rodonacelniku bratstva Miloševica, zahvalno potomstvo".



Svetozarov otac, Simeun, bio je porucnik crnogorske vojske. Svetozar je završio bogosloviju u Cetinju, potom Teološki fakultet u Beogradu, ali nije, iako je bio duboko religiozan covjek, otišao u svještenike, nego je bio profesor ruskoga i srpskog jezika. Bio je profesor u Bijelom Polju i Kosovskoj Mitrovici, a potom se odselio u Srbiju i odlucio da živi u Požarevcu.
Kliknite za proširenje...

Gle Slobu sto navrce iz balonceta ko pravi..:eek:
 
Већина Ужичана, Крушевљана, Врбашана је црногорског поријекла. Но, не знам што би се нешто шћело ограничават на Србе црногорске крви, боље га дефинишите на они који нијесу Срби и они који нијесу из Србије.
 
SunFun:
Већина Ужичана, Крушевљана, Врбашана је црногорског поријекла. Но, не знам што би се нешто шћело ограничават на Србе црногорске крви, боље га дефинишите на они који нијесу Срби и они који нијесу из Србије.
Kliknite za proširenje...

Све би вас требало спаковати у воз и купити вам карту у једном правцу
 
nojkic_problem:
Све би вас требало спаковати у воз и купити вам карту у једном правцу
Kliknite za proširenje...
Да би неђе некога спаковао и отпремио, и овај други га мора примит, а ЦГ не би примила те људе јер би Срби у ЦГ постали натполовична већина и Устав ЦГ би морао да се мјења у "државу српског народа и свих њених грађана", из хумне би се морали избачити стихови Секуле Дрљевића, а химна би постала тробојка. Ђе ћеш очекиват да Мило, ДПС и СДП прихвате 265.000 Срба + њихове дјеце, унука...
А иначе ово што заговараш назива се нацизам...
 
SunFun:
Да би неђе некога спаковао и отпремио, и овај други га мора примит, а ЦГ не би примила те људе јер би Срби у ЦГ постали натполовична већина и Устав ЦГ би морао да се мјења у "државу српског народа и свих њених грађана", из хумне би се морали избачити стихови Секуле Дрљевића, а химна би постала тробојка. Ђе ћеш очекиват да Мило, ДПС и СДП прихвате 265.000 Срба + њихове дјеце, унука...
А иначе ово што заговараш назива се нацизам...
Kliknite za proširenje...

Па ко је рекао да бих вас ја у ЦГ слао :hahaha:
 
Koem:
To je tako svugdje...u Beogradu sve drze Crnogorci i Bosanski pravoslavci,u Zagrebu Hercegovci,u Sarajevu Sandzaklije...naviknite se...
Jedino ako vam Crnogorci i Bosanski pravoslavci kontroliraju neke jos gradove osim Beograda primite moje saucesce...:hahaha:
Kliknite za proširenje...
Ma jok, glupiraju se, nemaju druga posla. Sad se neko setio da postoje i Srbski Crnogorci. Pa sad postavili njih kao pljuvaonicu. :hahaha:
Znas i sam kako se vrsi raspored vlasti :)

A ujedno je i cin neprijateljske politike protiv Srba na Kosovu, iza ledja. Onde su vecinom Srbi poreklom iz Crne Gore. Kao i Juzna Srbija, ti krajevi...
 
Poslednja izmena:
SunFun:
Да би неђе некога спаковао и отпремио, и овај други га мора примит, а ЦГ не би примила те људе јер би Срби у ЦГ постали натполовична већина и Устав ЦГ би морао да се мјења у "државу српског народа и свих њених грађана", из хумне би се морали избачити стихови Секуле Дрљевића, а химна би постала тробојка. Ђе ћеш очекиват да Мило, ДПС и СДП прихвате 265.000 Срба + њихове дјеце, унука...
А иначе ово што заговараш назива се нацизам...
Kliknite za proširenje...
Zasto nacizam...ako bi on da protjeruje svoj narod???
 
stanje
Zatvorena za pisanje odgovora.

Slične teme

M
Kako bi izgledala Srbija bez Beograda?
2 3
Odgovora
70
Pregleda
931
Sannndrina
S
Slavenska
Када би они "победили" изгубила би Србија!
3 4 5
Odgovora
115
Pregleda
1.457
Casual Observer
Casual Observer
M
Vučićeva Srbija
Odgovora
7
Pregleda
285
AleksaJ
AleksaJ

Back
Top