NAJVEĆA TAJNA PARTIZANSKOG POKRETA: Da bi slomio Dražu, Tito bio spreman i na pakt s Đavolom
Tito 1943. godine u Bugojnu sklopio primirje sa Hitlerom protiv četnika Draže Mihailovića!
"Titovo naređenje: Nemce ne napadajte, od ustaša se samo branite, a svu snagu upotrebite za uništenje četnika."
Pregovori koji su u martu 1943.godine vođeni između glavnog štaba jugoslovenskih partizana, pod komandom Josipa Broza Tita, i Hitlerove Nemačke i danas su jedna od najvećih nepoznanica partizanskog pokreta u Jugoslaviji od 1941. do 1945. godine.
Po partizanskoj verziji, glavni cilj pregovora koji su vođeni u vreme bitke na Neretvi, jedne od najkrvavijih bitaka Drugog svetskog rata na ovim prostorima, bio je razmena zarobljenika. Tito je pokušavao da u zamenu za 25 nemačkih vojnika, koji su zarobljeni u borbama kod Sitnice, 100 oficira, podoficira i službenika NDH, 15 italijanskih oficira i oko 600 italijanskih vojnika i podificira iz ustaškog zatvora oslobodi "petnaestak drugova", među kojima je najznačajnija "zverka" bio profesor Ivan Marinković, člana CK SK Hrvatske, kao i nepoznat broj zarobljenih partizana.
Titovi ideološki protivnici, posebno iz reda srpskih nacionalista, tvrde da Tito i njegovi saradnici falsifikuju istoriju i da su martovski pregovori bili deo stalnih kontakata koje je Tito imao sa Švabama i Pavelićevom NDH. I dokaz njihovog ratnog savezništva protiv četničkog pokreta pod komandom Draže Mihailovića.
Zabeleška o pregovorima u Gornjem Vakufu koju je 11. marta 1943. godine sačinio nemački pregovarač major Barth, a koja se nalazi u Nacionalnom arhivu u Vašingtonu u Odelenju nemačkih arhiva iz Drugog svetskog rata, pokazuje da je razmena zarobljenika iskorišćena kao povod za razgovor, a da je glavni cilj pregovora, bar što se Tita i njegovog Vrhovnog štaba tiče, bila obustava neprijateljstava između partizana i Nemaca.
Četnici glavni neprijatelji
Nemački major je doslovno prepisao ponudu koju su dostavili Titovi pregovarači Milovan Đilas i Koča Popović. Pod tačkom broj tri ponude piše:
- Komanda NOV Jugoslavije smatra
a) da u datoj situaciji nema razloga da nemačka armija vodi ratne akcije protiv NOV Jugoslavije, a posebno obzirom na položaj protivnika i interese jedne i druge strane. Stoga bi bilo u obostranom interesu ako bi neprijateljstva bila obustavljena. U vezi s tim, trebalo bi nemačka komanda i ova delegacija da izlože svoje predloge o eventualnoj zoni i smerovima ekonomskih i drugih interesa.
b) NOV Jugoslavije smatra četnike glavnim neprijateljima.
Tačka 4. predloga koji su Titovi parlamentarci doneli u Gornji Vakuf glasi:
- Za vreme trajanja ovih pregovora po svim tačkama predlažemo obustavu ratnih akcija nemačkih trupa i trupa NOV Jugoslavije.
Ispod ovog predloga, koji nosi broj
NDKW -1088/4, stoje potpisi opunomoćenih delegata Vrhovnog štaba Milovana Đilasa, Koče Popovića i Vladimira Velebita. Zanimljivo je da se jedino Koča Popović potpisao svojim pravim imenom i prezimenom. Đilas se potpisao kao M. Marković, a Velebit kao V. Petrović.
Pregovori u Gornjem Vakufu dogovoreni su u vreme čuvene Bitke na Neretvi, kada su na prostoru od Livna i Kupresa, preko šireg područja Prozora, Bugojna i Gornjeg Vakufa, do Nevesinja, vođene teške borbe u kojima su Nemci, Italijani i četnici, zajedničkim snagama, malo po dogovoru, malo zbog svojih pojedinačnih strateških ciljeva, pokušavali da unište glavninu partizanskih snaga. Zbog toga se tvrdilo kako su oni bili samo manevar kojim je Tito nastojao da kupi vreme, izvuče se iz obruča i svoje snage spase od uništenja.
Partizani sklopili primirje s okupatorom
Međutim, kasniji događaji pokazuju da je u pitanju bila ozbiljna namera partizanskog vođe da postigne separatni mir sa okupatorom i sa svim raspoloživim snagama baci se na obračun sa vojskom Draže Mihailovića.
Naime, samo nekoliko dana nakon pregovora u Vakufu, u noći između 18. i 19. marta, kao lažni doktor nauka i profesor univerziteta u Zagrebu Miloš Marković, Đilas je preko Konjica, otputovao u Sarajevo. Na nastavak pregovora sa Nemcima. Sa njim je putovao i Vladimir Velebit.
Đilas je 20. marta u Štab prve proleterske divizije uputio pismo za Tita, u kojem piše da je posao "uglavnom dobro završio".
Nakon toga Đilas i Velebit su iz Sarajeva otputovali na pregovore u Zagreb. Šta su sve, osim razmene zarobljenika, bile teme tih razgovora verovatno se nikad neće saznati. U svojoj knjizi "Wartime" Đilas piše da su sadržaj pregovora znali samo Tito, on i Ranković.
Đilas u svojim memoarima više skriva nego što otkriva. Tajnu nisu rešili ni memoari Josipa Broza. Ranković nije napisao memoare.
Dokazi
Međutim, postoji nekoliko sačuvanih dokumenta koji potvrđuju da su u tim pregovorima Titovi i Hitlerovi predstavnici sklopili primirje.
Prvi je upustvo CK KPJ od 29. marta 1943. godine, koje je upućeno Isi Jovanoviću, sekretaru KPJ za BiH. U njemu piše i ovo:
"Sa 6. brigadom pojačanom sa delovima Majevičkog odreda ili Fruškogorskog, hitno se prebacite između Goražda i Međeđe na sandžačku stranu i čistite teren od četnika.... Na svom putu, tj. prilikom prebacivanja, ne sukobljavajte se sa Nemcima, ne preduzimajte nikakve akcije na pruzi, jer je to u interesu sadašnjih naših operacija... Najvažniji naš zadatak sada jeste uništiti četnike Draže Mihailovića i razbiti njegov upravni aparat, koji predstavlja najveću opasnost za daljnji tok Narodno-oslobodilačke borbe. Sve ostalo saznaćete kad se sastanemo."
Iz prvih rečenica tog upustva:
"Dragi Iso, malo će te začuditi način na koji ti dostavljamo ovo pismo. Ali neka te to ne dovodi u sumnju. Kad se jednom sastanemo, objasnićemo vam sve" nameće se zaključak da je ono Jovanoviću dostavljeno na neuobičajen način, najverovatnije uz posredovanje – Nemaca.
Na postojanje dogovora o saradnji Nemaca i partizana protiv četnika upućuje i dokument broj 218 u Zborniku Vojno-istorijskog instituta u Beogradu, tom drugi. To je
pismo koje je Tito 30. marta 1943. godine uputio Štabu Prvog bosanskog korpusa.
"Iskoristivši kontakte za razmenu zarobljenika sa Nemcima, mi smo uspeli neutralisati Nemce od četnika i Talijana. O tome morate voditi i vi računa i svu vašu borbu upotrebiti protiv četnika u Centralnoj Bosni i Krajini, a odbrambenu borbu voditi protiv ustaša, ako vas napadnu ili pomažu četnike".
Jasno da ne može biti jasnije. Nemce ne napadajte, od ustaša (koji su do tada poklali skoro milion srpskih civila) se samo branite, a svu svoju snagu upotrebite za obračun sa četnicima.
Naravno, Tito i njegovi saradnici, iz političkih razloga, znajući kako bi to pogubno delovalo na moral partizana, koji su 90 odsto bili Srbi, su se trudili da o postignutom dogovoru sa Nemcima zna što manje ljudi i da o tome ne ostanu pisani dokazi.
Član Pokrajinskog komiteta KPJ za BiH Uglješa Danilović je 1. aprila 1943. godine u selu Nišići, u svoj ratni dnevnik zapisao i ovo:
"Ali sa Prvim bataljonom došlo je i jedno veliko iznenađenje za nas. Došao delegat Vrhovnog štaba za razmenu nemačkih zarobljenika, u pratnji dvojice Nemaca, jednog kapetana i jednog civila. On nam ispriča stvari u koje u prvi mah nismo poverovali. Radi se o jednoj bitnoj promeni taktike, ali o tome ću posle pisati kad za to bude vreme... Drug sa Nemcima odmah je krenuo nazad preko Srednjeg za Sarajevo. Data im je jedna četa za pratnju".
To "posle" dogodilo se nakon tri decenije. U jednom pismu koje je napisao 15. novembra 1972. godine Danilović se malo "oslobodio" i otkrio da je delegat Vrhovnog štaba koji ga je, u pratnji Nemaca, posetio u Nišićima bio Vladimir Velebit. Koji mu je tog dana saopštio da je sa Nemcima dogovoreno primirje, ali on to nije zabeležio u svoj dnevnik, već je samo zapisao "radi se o bitnoj promeni taktike". Učinio je to iz razloga konspiracije, jer se plašio da dnevnik može da padne u ruke neprijatelju, ali i zato što nije bio "uveren da je tačno ono što nam je Vlatko rekao".
Da je između Tita i Hitlerovih komandanata postignut dogovor o nenapadanju, koji je partizanski vođa očigledno želeo da ispoštuje, govori i jedna rečenica iz
naređenja koje je 7. maja 1943. godine uputio Glavnom štabu NOV Hrvatske, u kojem otkriva da je ranije izdao naređenje da partizanske jedinice prekinu napade na prugu Beograd-Zagreb:
- Napad na prugu bilo rešeno privremeno obustaviti – napisao je partizanski komandant.
Da martovski pregovori sa Nemcima nisu bili inspirisani samo razmenom zarobljenika ili Titovom taktikom da oslabi pritisak na svoje snage opkoljene u dolini Neretve, već da je u pitanju bio samo nastavak pregovora koji su bili rezultat njegovih nastojanja da sklopi primirje sa Nemcima, dokazuje i zabeleška koju je o susretu u Gornjem Vakufu ostavio načelnik štaba 717. nemačke pešadijske divizije dr Krich:
- Što se, pak, treće tačke tiče (Titov predlog za prekid neprijateljstava između partizana i Nemaca – napomena D. Marića) u zapisniku su problemi koji su u okviru nje vođeni označeni kao "politička pitanja", pri čemu je istaknuto sledeće: "Ova tačka već je jednom tretirana i to 17. novembra 1942. godine".
Iz ovog jasno proizilazi da je četiri meseca pre Bitke na Neretvi Tito Hitleru i njegovim generalima predlagao separatni mir.
Dok je partizanski vođa, zadovoljan sporazumom sa Nemcima, žurio da uništi četnički pokret, Hitler je pripremao novu operaciju za uništenje Tita i glavine njegovih snaga. Taj pokušaj se dogodio već u maju 1943. godine, a široj javnosti je poznat kao Bitka na Sutjesci.
Tito je 7. maja 1943. godine u selu Kruševu, u kanjonu reke Pive, održao sednicu svog Vrhovnog štaba, na kojoj se raspravljalo o produžetku partizanske ofanzive prema Kosovu i Centralnoj Srbiji. Dok je sednica trajala, stigli su izveštaji o koncentrisanju nemačkih jedinica u okruženju.
Tito i njegovo okruženje su te izveštaje shvatili kao – neozbiljne. Verovali su u dogovor koji su imali sa okupatorom.
Titov biograf Vladimir Dedijer je o tome ostavio ovaj zapis: "U međuvremenu, stigli su prvi izveštaji o koncentrisanju Nemaca, koje je vršilac dužnosti načelnika Vrhovnog štaba (Velimir Terzić – napomena D.M.) odbio kao neosnovane. On je isuviše verovao martovskim pregovorima s Nemcima i mislio je da je nemoguće da nas Nemci napadnu....Tek kada je 15. maja nemačka avijacija, zajedno sa udarnim trupama, krenula u napad sa svih strana, bilo je jasno da je otpočela nova velika ofanziva".
U toj ofanzivi, nemačke, italijanske, ustaške i bugarske snage, jačine 100.000 vojnika, pod komandom generala Litersa, opkolile su a zatim sabile partizanske snage sa njihovim Vrhovnim štabom u dolinu reke Sutjeske.
U teškim borbama,
od 15.000 partizana, koliko je brojala glavnina partizanskih snaga, ubijeno je njih 6.000, a najmanje toliko je ranjeno. Tito, koji je na Sutjesci ranjen dva puta, i njegov Vrhovni štab izvukli su se pukim slučajem.
To je bila cena pakta koji je vođa jugoslovenskih partizana sklopio sa Hitlerom, s osnovnim ciljem da uništi četnički pokret Draže Mihailovića.
https://www.srbijadanas.com/vesti/istorija/otkrivamo-najvecu-tajnu-partizanskog-pokreta-2016-08-15
Сироти Мстислав не може да разуме да су он и његови странци,туђини и незвани гости у Србији.
![[Image: 10515317-481957128605119-5024697190325193566-o.jpg]](https://i.postimg.cc/8PNygpYN/10515317-481957128605119-5024697190325193566-o.jpg "[Image: 10515317-481957128605119-5024697190325193566-o.jpg]")
