posle više od sto godina, vidimo da turska zastava se ponovo uzdiže iznad zidina tvrđave Alepa.
istorijski gledano, masiv Taurus, koji se proteže od sredozemnog mora do jezera Van i odvaja anadolsko gorje od mesopotamske nizije, vekovima je formirao prirodnu jezičku granicu između arapskog i turskog jezika. osmanlije su pod sultanom Selimom prvi put prešle planine i u dvogodišnjem pohodu, osvojile i okupirale Damask, Jerusalim, Kairo, Meku i Medinu i uništile mamelučko carstvo. osmanski turski je postao administrativni jezik političke elite, dok je arapski postao jezik islamske jurisprudencije i sveštenstva u carstvu.
posle 400 godina vladavine, turski ostaci osmanske vojske pod vođstvom Mustafe Kemal-paše povukli su se na liniju Taurus u jesen 1918. posle poraza u prvom svetskom ratu pored sila osovine, nakon što je Alep pao u ruke britanaca.
gubitak arapskih provincija bio je gorak poraz za turske generale jer je značio i gubitak istorijskih teritorija naseljenih turkmenskim plemenima.
malo je danas poznato da je tzv turski nacionalni pakt zaključen dvaedesetih godina između sultanove vlade u Istanbulu i nacionalnog pokreta pod vođstvom Ataturka u Ankari predviđao je održavanje referenduma na bivšim otomanskim teritorijama van Anadolije kako bi se mogla uključiti područja sa turskom strukturom stanovništva. u novu tursku nacionalnu državu tj kao što je bio slučaj u Siriji i Iraku.
Ataturk je u svom govoru pred parlamentom izneo teritorijalne granice nove turske države. južna granica počinje južno od Iskenderuna, ide između Alepa i Katme do mosta Džarablus, a u istočnom delu obuhvata provinciju Mosul, region Sulejmanije i Kirkuka. ova granica nije povučena samo iz vojnih razloga, već je nacionalna granica.
iako je Ataturk vodio politiku razumevanja sa evropskim državama nakon osnivanja republike, teritorijalne pretenzije Turske su ostale. 1926. godine recimo Ankara je rešila teritorijalni spor oko oblasti Mosula i Kirkuka, sa njihovim visokim turkmenskim stanovništvom, u dogovoru sa britanskom mandatnom vlašću. granice sa Sirijom, koja je posle prvog svetskog rata potpala pod francuski mandat, ostale su nejasne.
Ismet Inonu, koji je postao predsednik nakon Ataturkove smrti, uspeo je da postigne ustupak Aleksandretskog sandžaka putem strateškog sporazuma između Engleske, Francuske i Turske, koji je 1939. pripojen Turskoj Republici kao provincija Hataj.
arapska štampa u Siriji širila je lažne izveštaje o planiranoj turskoj primopredaji Alepa i severne Sirije, što je izazvalo nemire širom zemlje. fantazije o aneksiji su decenijama dominirale sirijsko-turskim odnosima.
